Γκάμπια Μάλι Μαυριτανία Μπενίν Μπουρκίνα Φάσο Νίγηρας Σενεγάλη Τόγκο Δ.Αφρική: Togo, Benin, Niger, Burkina Faso, Mali, Senegal, Mauritania, Gambia

[varioAthens]

Πω πω χρώματα!!!

 

[Borealis]

Τι ακριβώς κάνει η κυρία με το τουρλουμπούκι στα χέρια?

 

[_antonis_]

Φαίνεται ξεκάθαρα. Να πλακώσει το παιδάκι πάει, θα την ενοχλεί παίζοντας την ώρα που κοιμάται!!

 

[SkullFlower]

• Πρωινό ξύπνημα στο χωριό. Η γειτόνισσα με το κοιμισμένο βρέφος στην πλάτη δείχνει στο γιο της πώς γίνεται το κοσκίνισμα των σιτηρών.

όπως εξήγησε ο Yorgos το εκπαιδεύει στο κοσκίνισμα...

 

[_antonis_]

Έχασα το μέτρημα αλλά δεν πειράζει, ας πούμε πως είναι η 8.

Όντως, η 9 ήταν αυτή...

 

[varioAthens]

Το έχω ξαναπεί αλλά ας το πώ ακόμα μία: Συγκλονιστικές φωτογραφίες!

 

[KLEOPATRA]

Επαυξανω ..και γενικοτερα αυτη η ιστορια ,αν γραφοταν με πληρη λεπτομερεια ,θα μπορουσε να γεμισει τη Βιβλο απο μονη της.Τα εχει ολα:περιπετεια,ανατροπες,αγωνια-σασπενς,συναισθηματα,δυσκολιες,χιουμοριστικα στιγμιοτυπα,ταξιδιωτικες και εθνολογικες περιγραφες-πληροφοριες.
Ποσο καιρο ειπες οτι εκατσες εκει Γιωργο?

 

[Eftichia]

εχει ειπωθει πολλες φορες .....εξαιρετικες φωτογραφιες ...μπορουν να αγγιξουν την ψυχη μας!!!!!!!!!!

 

[Dva Srca]

Γιώργο ευχαριστούμε για το νέο υλικό, έχω μια ερώτηση για εσένα που με προβληματίζει:

Όταν επισκέπτεσαι τόσο φτωχές χώρες, όπου βλέπεις ανθρώπους να πεθαίνουν ή να είναι βαριά άρρωστοι κλπ, και βλέπεις ότι οι άνθρωποι πουλούν κάτι που δε χρειάζεσαι, όπως για παράδειγμα η κοπέλα που πουλούσε υφάσματα, νιώθεις την ανάγκη να αγοράσεις για να ενισχύσεις αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους; Εγώ δεν έχει τύχει να πάω σε κάποια χώρα που ζει ολοκληρωτικά κάτω από το όριο της φτώχιας, αλλά έπιανα π.χ. τον εαυτό μου να δίνει πιο εύκολα φιλοδωρήματα και να αγοράζει πράγματα που δε χρειάζονται σε χώρες όπως Ουκρανία και Βοσνία, που οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα. Δε θέλω καν να με φαντάζομαι σε μια φτωχή αφρικανική χώρα, φοβάμαι ότι θα ξεπαραδιαζόμουν στη φιλανθρωπία επειδή καλώς ή κακώς παραείμαι φιλότιμος και ευαίσθητος σε κάτι τέτοια ζητήματα...

 

[Yorgos]

Γιώργο ευχαριστούμε για το νέο υλικό

Περικαλώ. (Αν και κάπου στο δρόμο χάθηκαν... καμιά 30αριά "ευχαριστώ" μάλλον στην ενοποίηση των ποστ με τις φωτογραφίες!)

όπως για παράδειγμα η κοπέλα που πουλούσε υφάσματα, νιώθεις την ανάγκη να αγοράσεις για να ενισχύσεις αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους;

Γενικώς ό,τι χρειάζομαι προσπαθώ να το αγοράζω από αυτούς που φαίνονται πιο αναξιοπαθούντες, αλλά πράγματα που δεν χρειάζομαι σπάνια τα αγοράζω, άντε να πάρω ένα περιδέραιο εδώ κι ένα βραχιόλι παραπέρα. Έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι δεν πωλούν πράγματα σε αυτές τις αγορές, αλλά τα ανταλλάσουν με άλλα προϊόντα, χώρια που δεν μας πλησίασε και κανείς να αγοράσουμε κάτι -πλην φαγητού- διότι ξέρουν πως οι ξένοι δεν αγοράζουν υφάσματα πρώτη ύλη (πού θα ράψω; ), ή άλλα προϊόντα που απευθύνονται καθαρά σε ντόπιους (κόκορες για σφάξιμο, αντικείμενα για βουντού, ποτιστήρια κλπ), άσε που πολλοί απλώς μας κοιτούσαν ως εξωγήινους. Αλλά όχι, γενικώς δεν αγοράζω ούτε σε φτωχές ούτε σε πλούσιες χώρες, μισώ τα ψώνια, δεν το'χω, σε κατάστημα με ρούχα για παράδειγμα δεν έχω μπει ποτέ (πλην υποδηματοπωλείων). Σε φαγητό, μεταφορές και κατάλυμα προσπαθώ τα χρήματά μου να πηγαίνουν σε ντόπιους και αναξιοπαθούντες, αλλά αν σου πω ότι αφιερώνω και ώρες στο να δω ποιος είναι ο πιο φτωχός ιδιοκτήτης πανδοχείου, θα είναι ψέμματα. Για αποτελεσματικούς τρόπους ενίσχυσης φτωχών οικογενειών τα έχουμε πει και σε άλλα ποστ.

Και μόνο η παρουσία τουριστών βοηθά πολύ τη ντόπια οικονομία, γι' αυτό και δεν κατανοώ τη λογική πολλών που διστάζουν να πάνε σε φτωχές χώρες "γιατί να πάω διακοπές εκεί που οι άλλοι υποφέρουν". Εκεί είναι που χρειάζεται η παρουσία του τουριστικού συναλλάγματος περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Ειδικά σε Μάλι, Νίγηρα και Μαυριτανία μας έτυχε να μας ρωτούν με δάκρυα στα μάτια "πού είναι οι άλλοι τουρίστες", η τουριστική βιομηχανία έχει πεθάνει λόγω των απαγωγών (στη Μαυριτανία ειδικά έχει παραγίνει το κακό) και σε φτωχές περιοχές του Μάλι (όπως πέριξ της Dogon) πεθαίνει και κόσμος εξαιτίας της απώλειας του τουριστικού εισοδήματος. Θυμάμαι μια γιαγιά στο Νίγηρα από την οποία αγοράσαμε κοτόπουλα που μας ρωτούσε αν "τώρα που ήρθατε θα έρθουν κι άλλοι; Γιατί δεν έρχονται πια;". Όταν της είπαμε για τις απαγωγές στο Αρλίτ μας κοιτούσε όλο απορία, ούτε που ήξερε πού είναι αυτό κι έπρεπε να της εξηγήσει άλλος στη γλώσσα της περιφραστικά τι εστί "απαγωγή" διότι στα Γαλλικά δεν την ήξερε τη λέξη...

 

[giannoula]

Yorgo περιττό να σου πω πόσο πολύ έχω συγκλονιστεί με την ιστορία καθώς και με τις φωτογραφίες.. Ειδικά αυτό το τελευταίο που είναι όλοι οι τουρίστες με στεναχώρησε πολύ. Εχει τύχει να πάω σε μερικές χώρες με φτώχεια και καταλαβαίνω όσο γίνεται, απλά αυτό με το θέμα των απαγωγών είναι επικίνδυνο όσο και να θέλω λόγω παιδιού. Αναρωτιέμαι με τόσες εμπειρίες που έχεις από τόσα ταξίδια και βλέποντας τόση ανέχεια πόσο διαφορετικός άνθρωπος μπορεί να είσαι από μας;;; Νιώθεις ότι έχεις αλλάξει αρκετά τρόπο σκέψεως όπως και ζωής; Συγχαρητήρια πάντως και ευχαριστώ για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας...

 

[Yorgos]

Μαυριτανία

• Γενικώς, πού πήγα τι έκανα

Η Μαυριτανία δεν ήταν στο σχέδιο, αλλά προέκυψε ως εναλλακτική λύση της Γουινέας, που ακυρώθηκε λόγω της πολιτικής αστάθειας. Ήξερα ελάχιστα πράγματα για τη χώρα, πήγα σχεδόν χωρίς χρονοδιάγραμμα και πρόγραμμα και ακούγοντας από όλους, συμπεριλαμβανομένης της μαυριτανικής πρεσβείας που μου έβγαλε τη βίζα, το ότι η χώρα αποτελεί θέατρο απαγωγών, με πιο διάσημη εκείνη των Ισπανών μελών διεθνούς οργανισμού που ταξίδευαν σε κονβόι και είδαν το τζιπ τους να απομονώνεται και να… εξαφανίζεται στον ολοκαίνουριο αυτοκινητόδρομο που ενώνει τις δυο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας.

Η είσοδος στη χώρα έγινε από τη βόρειο Σενεγάλη, όπου ως συνήθως οι συνοριακοί ήθελαν μπαξίσι για να μου σφραγίσουν τη βίζα, ακολούθησε ένας μαραθώνιος μέχρι το Atar, όπου συνάντησα τον… μοναδικό άλλο τουρίστα στη χώρα, με τον οποίο κάναμε μαζί ωτοστόπ μέχρι το Ouadane, περνώντας από φανταστικά τοπία. Το Ouadane ήταν μια πόλη φάντασμα με μαγική μελαγχολία, αλλά το ωτοστόπ (κανονική συγκοινωνία δεν υπάρχει) μέχρι το Chinguetti ήταν ίσως το highlight της όλης εμπειρίας, αφού έτυχε να περάσουμε δίπλα από νομάδες κι επιλέξαμε να μείνουμε μαζί τους, έχοντας μερικές καταπληκτικές εμπειρίες.

Ακολούθησε νέο ωτοστόπ μέχρι το Chinguetti, άλλη μια πόλη-φάντασμα με φανταστική ιστορία, αλλά και πολλά οικονομικά προβλήματα λόγω της πλήρους απώλειας του τουρισμού. Εκεί συναντήσαμε έναν αλλήθωρο οδηγό Ντάτσουν που δέχθηκε να μας πάει στο Terjit μέσω… άλλης όασης, που δεν εμφανίζεται στο χάρτη, όπου και μας φιλοξένησε η οικογένειά του. Όταν την επόμενη φτάσαμε στο Terjit, ο Ρουμπέν έπαθε σοκ με τη φυσική ομορφιά του τοπίου και αποφάσισε να μείνει μόνος στην όαση, παρότι δεν είχε πλέον χρήματα.

Εγώ συνέχισα επεισοδιακά μέχρι το Choum, ώστε να πάρω το μυθικό τραίνο που διασχίζει την έρημο μέχρι την ακτή του Nouadhibou και η όλη εμπειρία ήταν εμπειρία…ζωής. Τις τελευταίες μου διανυκτερεύσεις στη χώρα τις πέρασα στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας. Ειδικά η Nouakchott είναι από τις πιο περίεργες πόλεις που έχω δει ποτέ και δεν εκπλήσσομαι που εκεί γνώρισα τους τρεις πιτσιρικάδες Μαυριτανούς με τους οποίους κάναμε ένα οδοιπορικό μέχρι το νότο της Σενεγάλης, όπου και ο σκοπός ήταν... τα όργια.

• Απρόοπτα

Γνωρίζοντας ότι η Μαυριτανία είναι η χώρα με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από αυτές που επισκέφθηκα, δεν περίμενα να τη βρω τόσο αυθεντική, αν και το υψηλότατο ποσοστό νομαδικού πληθυσμού θα έπρεπε να με είχε προϊδεάσει.

Στο Ouadane ένιωσα για τα καλά τη μαυριτανική φιλοξενία, με κοπελίτσες που μας κάλεσαν σπίτι τους για τσάι, εξηγώντας μας τα του γάμου τους (η μία μόλις είχε παντρευτεί στα 11 χρόνια της), ενώ μετά από… λαϊκή απαίτηση η νεολαία της πόλης μας κάλεσε σε ένα υπόγειο για να δούμε το Champions League. Χαλασμένα λάστιχα στην έρημο, εγκαταλελειμμένα τζαμιά και πρόσκληση σε τσιμπούσι με συκώτι πρωινιάτικα ήταν μερικά από τα happenings στην Ouadane. Στο… δρόμο (χωρίς δρόμο) για το Chinguetti, επισκεφθήκαμε έναν απίθανο καταυλισμό που ήταν σαν να βγήκε από ταινία καταστροφής, αλλά ακόμη πιο εντυπωσιακή ήταν η κοινότητα νομάδων (πραγματικών, όχι σαν κάτι γιαλατζί που σε πηγαίνουν στην έρημο σε κάτι Μαρόκα και Τυνησίες και μετά βγάζουν τα κινητά και τα vouchers για την πληρωμή), η φιλοξενία των οποίων και το πώς μας κοιτούσαν μας σκλάβωσε, σε σημείο που αποφασίσαμε να αφήσουμε τον οδηγό να φύγει και μείναμε μαζί τους στην έρημο. Ήταν καταπληκτική εμπειρία, από το γάλα καμήλας και την προσπάθεια συνεννόησης, μέχρι το πέρασμα από άγριες καμήλες το βράδυ και το χαοτικό πολιτιστικό κενό ανάμεσά μας. Έβγαλα μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες της ζωής μου, έπαιξα ντάμα με κουράδες καμήλας για πούλια στην άμμο, έφαγα κάτι αηδιαστικά πράγματα και συγκινήθηκα όταν αρνήθηκαν να τους πληρώσουμε έστω για το φαγητό και τη φιλοξενία όταν πέρασε άλλο τζιπ και μας πήρε για ωτοστόπ.

Στο Chinguetti πάιξαμε μπάλα με τα πιτσιρίκια στην άμμο, ανεβήκαμε σε μιναρέδες, γνωρίσαμε μια πόρνη, είδαμε τα πάντα κλειστά (από ξενοδοχεία μέχρι μουσεία) λόγω της έλλειψης τουριστών από την έναρξη των απαγωγών κι έπειτα και γνωρίσαμε εκείνον τον τρομαχτικό στην όψη τύπο που μας πήγε σε μια όαση που δε βρήκαμε σε κανένα χάρτη, όπου κοιμηθήκαμε σε χαλί κάτω από τα αστέρια, ακούγοντας τα τραγούδια των γερόντων, περνώντας από τοπία που δεν ήξερα καν πως υπάρχουν σε μια χώρα σαν την Μαυριτανία, επισκεπτόμενοι σπίτια σαν κυψέλες για να καταλήξουμε σε μια όαση-όνειρο, όπου ο Ρουμπέν αποφάσισε να μείνει για απροσδιόριστο χρόνο.

Έτσι συνέχισα μόνος για το Choum, μια πόλη με μοναδικό λόγο ύπαρξης το σουρεαλιστικό τραίνο που περνάει… όποτε το θυμηθεί (στη συγκεκριμένη περίπτωση πέρασε κατά τις 2 το πρωί). Σουρεάλ το…κάμπινγκ στις γραμμές του τραίνου μαζί με ντόπια οικογένεια τζαμπατζήδων που –όπως και σχεδόν όλοι- έτρεξε να επιβιβαστεί σε κάποιο από τα βαγόνια με σίδηρο για το 15ωρο ταξίδι μέχρι το Nouahdibou, σε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο παράξενα τραίνα του κόσμου. Σουρεάλ ήταν και το ωτοστόπ μέχρι τη Nouakchott, σουρεάλ οι τύποι που με πήραν από εκεί μέχρι τη Σενεγάλη, όπου θα έκαναν «κάτι σαν κάτι bachelor πάρτι».

Τίποτε δεν είχα προγραμματίσει από όλα αυτά και περίμενα πως η Μαυριτανία θα ήταν στο στιλ μιας οποιαδήποτε αραβικής χώρας. Με εξέπληξε πολύ ευχάριστα, αν δεν ήταν επικίνδυνο το πέρασμα προς το νοτιοδυτικό κομμάτι της χώρας, θα είχα κάτσει περισσότερο.

• Μου άρεσε

Καταρχήν μου άρεσαν πάρα πολύ οι Μαυριτανοί: αξιοπρεπέστατοι, ειλικρινείς, φιλόξενοι, καλλιεργημένοι και ξανά φιλόξενοι. Δεν είδα ούτε έναν ενοχλητικό, ούτε έναν απατεώνα κι ήταν όλοι πάρα πολύ πρόθυμοι να με βοηθήσουν σε οτιδήποτε. Αρχιτεκτονικά, οι πρώην πόλεις-κόμβοι της ερήμου Ouadane και Chinguetti ήταν πολύ ενδιαφέρουσες, όπως ήταν και το Atar και οι οάσεις. Μου άρεσε η αυθεντικότητα του κόσμου. Εκεί που νομίζεις ότι το 2011 σε μια σχετικά πλούσια χώρα όλοι θα έχουν δει φωτογραφική μηχανή στη ζωή τους, οι Μαυριτανοί νομάδες σε εκπλήσσουν από το πουθενά: άνθρωποι χωρίς καμία επαφή με τον μοντέρνο πολιτισμό, με δικό τους τρόπο ζωής, χωρίς σύνδρομα και αγωνίες. Ασφαλέστατη χώρα, με πολλά πράγματα να δεις, φύση που αξίζει τα έξτρα χιλιόμετρα ωτοστόπ, μπόλικη ιστορία, λογικές τιμές και πάνω απ’ όλα πολλά χαμόγελα. Μου άρεσε η παντελής έλλειψη τουριστών, η αίσθηση του παλιού-στοιχειωμένου (από τις βιβλιοθήκες και τα τραίνα μέχρι τους μιναρέδες), ο καιρός, η ευκολία στο ωτοστόπ, το ότι ακόμη και χωρίς κοινή γλώσσα, η συνεννόηση γινόταν, τα παραδοσιακά καταλύματα, το πόσο διαφορετική είναι η χώρα σε σχέση με άλλες αραβικές, έχει δική της ταυτότητα.

• Δεν μου άρεσε:

Δεν μου άρεσαν οι συνοριοφύλακες (καλά, αυτοί είναι πραγματική πληγή σε όλες τις χώρες της περιοχής), η μικρή ποικιλία φαγητού, τα μιλιούνια από μύγες που μου κολλούσαν στο πρόσωπο σχεδόν όλη την ημέρα, η παντελής έλλειψη ίντερνετ, η αδυναμία προγραμματισμού του οτιδήποτε («κάθε πότε περνάει τζιπ από εδώ;» «Ε, καμιά φορά περνάει!»), το ότι κομμάτι των συνόρων με το Μάλι είναι ανασφαλές.

5.Βαθμολογία:
· Αρχαία 2
· Αρχιτεκτονική 6
· Φαγητό 3
· Φύση 6
· Άνθρωποι 9
· Κόστος 7
· Ποικιλία 4
· Αυθεντικότητα 9
· Μοναδικότητα 4
· Ασφάλεια 8


ΣΥΝΟΛΟΝ: 58, κατατάσσεται στην 35η θέση της σχετικής λίστας. Καθόλου άσχημα για μια χώρα που δεν περιλαμβανόταν καν στο πρόγραμμα. Αν ο Νίγηρας ήταν η αναμενόμενη έκπληξη, η Μαυριτανία ήταν η αναπάντεχη έκπληξη, ίσως επειδή υπερέχει εκεί που υστέρησαν σχεδόν όλες οι άλλες: στους ανθρώπους και τη φιλοξενία. Κρίμα που δεν μπόρεσα να επισκεφθώ τα αρχαία του Koumbi Saleh, κοιτίδα ενός πολιτισμού ελαφρώς ξεχασμένου. Κατά τα λοιπά, θα την περιέγραφα ως μια χώρα ευχάριστη, με αυθεντικούς ανθρώπους, παραδοσιακό τρόπο ζωής κι εξαιρετικά φιλόξενη, ιδανική για κάποιον που δεν έχει πρόβλημα να κάνει ωτοστόπ, έχει αρκετό χρόνο ώστε να αρπάξει τις ευκαιρίες που του δίνονται αυθόρμητα (π.χ διαμονή με νομάδες, αλλαγή σχεδίων ώστε να κοιμηθούμε σε άγνωστη όαση κλπ) και που δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Εκείνο το τραίνο το κατατάσσω στις πιο σουρεάλ εμπειρίες μεταφορών που έχω ζήσει.

(Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες από τη χώρα και ολοκληρώνω τη σύνοψη των χωρών με την Γκάμπια)