-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Μάιο 2020 !
Γκάμπια Μάλι Μαυριτανία Μπενίν Μπουρκίνα Φάσο Νίγηρας Σενεγάλη Τόγκο Δ.Αφρική: Togo, Benin, Niger, Burkina Faso, Mali, Senegal, Mauritania, Gambia
- Thread starter Yorgos
- Ημερομηνία δημιουργίας
Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 316
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Πόσο χαίρομαι που διάβασα την ιστορία σου.
Πρις γυρίσω σπίτι απόψε είχα βγει με μια φίλη που είχε μείνει 6 μήνες στην Γκάνα και έκανε ένα ταξίδι Μπενίν και Τόγκα και μου είπε και εμένα διάφορες ιστορίες...γυρνάω σπίτι και βλέπω πως έχεις γράψει ιστορία για αυτά τα μέρη!
Πρις γυρίσω σπίτι απόψε είχα βγει με μια φίλη που είχε μείνει 6 μήνες στην Γκάνα και έκανε ένα ταξίδι Μπενίν και Τόγκα και μου είπε και εμένα διάφορες ιστορίες...γυρνάω σπίτι και βλέπω πως έχεις γράψει ιστορία για αυτά τα μέρη!
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.610
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Benin & Tonga δύσκολο το βρίσκω (άσε που είναι και δύσκολο να βρείς πτήση τώρα από τη δυτική Αφρική για κάτι νησιά στη μακρυνή Ωκεανία...). Benin & Togo με πείθει περισσότερο...Πόσο χαίρομαι που διάβασα την ιστορία σου.
Πρις γυρίσω σπίτι απόψε είχα βγει με μια φίλη που είχε μείνει 6 μήνες στην Γκάνα και έκανε ένα ταξίδι Μπενίν και Τόγκα και μου είπε και εμένα διάφορες ιστορίες...γυρνάω σπίτι και βλέπω πως έχεις γράψει ιστορία για αυτά τα μέρη!
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.957
- Likes
- 52.375
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Από που προκύπτει ότι οι ιδιοκτήτες των τοπικών γραφείων είναι δυτικοί
Προφανώς και δεν ισχύει παντού και απόλυτα, αλλά σε γενικές γραμμές αυτό διαπιστώσαμε. Π.χ. στο Νίγηρα από την ώρα που έφυγαν οι Δυτικοί δεν έχει μείνει ούτε ένα τζιπ προς ενοικίαση, διότι οι ντόπιοι δεν έχουν. Στο Αγκαντέζ τα μόνα ξενοδοχεία που έμειναν ανοικτά είναι αυτά που ανήκουν σε ντόπιους (= δύο), τα ξένα (η τεράστια πλειοψηφία) έκλεισαν, πλην ενός που ανήκει σε Ελβετίδα που το διαχειρίζεται από το εξωτερικό. Το ένα και μοναδικό τζιπ που δέχτηκε να μας πάει στο Τιμπουκτού ανήκε σε Μαλινέζο, που είχε παντρευετεί ξένη, ιδιοκτήτρια του πρακτορείου που το ενοικίαζε. Γύρισα όλο το (σχετικά τουριστικό) νησάκι στη Σενεγάλη να βρω εστιατόρια της προκοπής. 6 είχε όλα κι όλα που σέρβιραν κάτι διαφορετικό από ψάρι ή κοτόπουλο με τη γνωστή (βαρετή) σάλτσα, και τα 6 ανήκαν σε Γάλλους (σε μία περίπτωση σε Γάλλο που είχε παντρευτεί Σενεγαλέζα).
Ο τρόπος που ταξιδεύει ο Γιώργος είναι ένας καλός και έγκυρος τρόπος ταξιδιού, αλλά δεν είναι ο μόνος καλός και έγκυρος τρόπος και καλό θα ήταν να μη μηδενίζουμε όλους τους υπόλοιπους τρόπους.
Συμφωνούμε απολύτως (αν και δεν νομίζω να υπάρχει και μη έγκυρος τρόπος ταξιδιού). Λυπάμαι αν μηδένισα τις ταξιδιωτικές επιλογές οποιοδήποτε, δεν ήταν η πρόθεσή μου, ειδικά από τη στιγμή που και οι δικές μου ποικίλλουν.
Και "ο τρόπος που ταξιδεύει ο Γιώργος" (και οι περισσότεροι Γιώργοι, φαντάζομαι) δεν είναι ένας... Προχθές έφαγα σε ένα εστιατόριο κι έμεινα σε ένα ξενοδοχείο που κόστισαν όσα ξόδεψα σε Τόγκο και Μπενίν μαζί. Και αύριο θα κάνω ωτοστόπ για να πάω στην Πλάγια να παραστώ στα γενέθλια του φίλου μου του Ντιέγο. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει όλα να μπαίνουν σε κουτάκια.
Όλοι έχουν διαφορετικές ανάγκες διότι και η καθημερινότητα όλων δεν είναι ίδια. Κάποιος που περνάει 250 μέρες το χρόνο σε πεντάστερα, λογικό είναι να τα έχει σκυλοβαρεθεί κι αυτά και το γενικότερο περιβάλλον. Κάποιος που εργάζεται ως οδηγός σε ταξίδια περιπέτειας λογικό είναι στις διακοπές του να μηθέλει να κάνει...κάμπιγκ, και λάιτ του είναι και συνηθισμένο και δεν είναι διακοπές πια, καθημερινότητα είναι και μπορεί να το βαριέται ο άνθρωπος. Και κάποιος που εργαζεται όλο το χρόνο σε ένα γραφείο μεροδούλι και μένει σε δυάρι στο Περιστέρι θέλει στις διακοπές του να μείνει σε ένα εφτάστερο και να του κάνουν δυο μουλάτες αέρα, επειδή έτσι γουστάρει, να ξοδέψει όσα θέλει, γι' αυτό δούλευε ο άνθρωπος. Μπράβο σε όλους, κι εγώ μαζί τους είμαι, ανάλογα και τις εκάστοτε δικές μου περιστάσεις. Peace and love.
Το ζητούμενο της άμεσης επαφής με τους ντόπιους, μπορεί να επιτευχθεί και με άλλους τρόπους, χωρίς να μένει κανείς σε σκεπές σπιτιών και χωρίς να μετακινείται με τρισάθλια ΜΜΜ.
Στο συγκεκριμένο ταξίδι, για πολλά από τα πράγματα που θέλαμε να δούμε και να κάνουμε (κι ένα από αυτά ήταν η συναναστροφή με τοςυ ντόπιους), όχι. Ο μόνος τρόπος να πάμε στο Αγκαντέζ ήταν το δημόσιο λεωφορείο, απαγορεύεται η μετακίνηση με οποιοδήποτε άλλο τρόπο και υπήρχε μόνο μια "εταιρεία λεωφορείων" (ο Θεός να την κάνει), που δέχθηκε να πάρει δυο ξένους. Ο μόνος τρόπος να φτάσουμε στους Ταμπέρμα ήταν το δίκυκλο. Ο μόνος τρόπος να περάσουμε τα σύνορα από κει ήταν το ωτοστόπ. Ο μόνος τρόπος να διανυκτερεύσουμε στους Ταμπέρμα (αντί απλώς να περάσουμε να τους βγάλουμε μια φωτογραφία) ήταν να κοιμηθούμε στους "πύργους τους", δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Ο μόνος τρόπος να δει κανείς τα χωριά που είδαμε στις όχθες του Μπάνι ήταν να πάρει πιρόγα και για να μείνεις εκεί μένεις αναγκαστικά ή σε σκηνή ή σε κάποιο σχολείο, ή ...στο δρόμο( δεν το δοκιμάσαμε, προτιμήσαμε κάτι πιο λάιτ από το χωμάτινο οδόστρωμα): καταλύματα δεν υπάρχουν. Ο μόνος τρόπος να κάνουμε τη διαδρομή που κάναμε στους Ντόγκον ήταν να μείνουμε σε χωριά χωρίς καταλύματα: διαφορετικά θα μέναμε αναγκαστικά στα χωριά με υποδομές για τουρίστες, που βρίσκονται στην "κάτω" διαδρομή, που -με κάποιες εξαιρέσεις- δεν μας ενδιέφερε, η "πάνω" δεν έχει τουριστικές υποδομές. Κοινώς, σε πολλές περιπτώσεις (όχι σε όλες) πολύ απλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Στο Ζίντερ δε δεχότανι να σε πάει καμία εταιρεία ενοικίασης τζιπ, τουλάχιστον όχι τη δεδομένη στιγμή. Στο Τιμπουκτού θες δε θες για να περάσεις στην πόλη πρέπει να ανέβεις στο ένα και μοναδικό ετοιμόρροπο φέρρυ, στο ίδιο που ανεβαίνουν οι γιδοβοσκοί και οι παρατηρητές του ΟΗΕ με τους διπλωμάτες. Και για να ανανεώσεις τη βίζα στο Μπενίν, θες δε θες πρέπει να πας στο ίδιο απερίγραπτο υπουργείο που πήγα εγώ, άλλο δεν υπάρχει. Οι μόνοι γιατροί που υπήρχαν σε ολόκληρο το Τιμπουκτού ήταν οι ήρωες Κουβανοί που περιέγραψα στην ιστορία, ιδιωτικό ή πολυτελές ιατρείο δεν υπάρχει, οι υπόλοιποι ξένοι έχουν φύγει.
Στο κάτω κάτω, ακόμα και στις έντονα ταξικές αφρικανικές κοινωνίες, δεν υπάρχουν μόνο οι πάμφτωχοι ντόπιοι και οι συμφοιτητές του Glosoli στι Λωζάνη, υπάρχουν και κάποιοι "μεσαίοι" που και τζιπάκια μπορεί κάποιοι να έχουν και σε κανονικά εστιατόρια μπορεί να τρώνε ενίοτε.
Τα περισσότερα χωριά και πόλεις που πήγαμε δεν είχαν καν εστιατόρια, τουλάχιστον όχι με τη μορφή τραπεζιών, καρέκλας και μαχαιροπήρουνου. Ακόμη και μικρομεσαίες πόλεις στο Τόγκο δεν είχαν, θυμάμαι μια πόλη πολλών χιλιάδων κατοίκων που είχε ένα μόνο, πήγαμε κατενθουσιασμένοι με την ιδέα ότι επιτέλους θα φάμε σε τραπέζι και με μαχαιροπήρουνα...τελικώς το...μενού ήταν μόνο ρύζι και κοτόπουλο και μας έδωσαν από ένα κουτάλι. Καταλήξαμε να τρώμε στην τοπική αγορά, όπου η ποικιλία ήταν τουλάχιστον πιο ευρεία (και υπήρχε το ίδιο κουτάλι...). Όσο για τους ντόπιους που είναι "μεσαίοι" και έχουν τζιπ, προφανώς δεν αναφέρεσαι στις χώρες της Δυτικής Αφρικής. Μηχανάκι αν έχεις παύεις να είσαι μεσαίος, με αυτοκίνητο είσαι οπωσδήποτε στους προύχοντες και το ποσοστό κατοίκων που κατέχει τζιπ αμφιβάλλω αν ξεπερνά το 1%, πράγμα που αυτομάτως τους αποκλείει από οτιδήποτε το μεσαίο.
Γιατί η επαφή με τους ντόπιους πρέπει να περιορίζεται στην επαφή με τα φτωχότερα στρώματα?
Δεν ξέρω φίλε taver αν η παρατήρηση είναι ρητορική. Αν αναφέρεται πάντως στη συγκεκριμένη ιστορία, η αίσθησή μου είναι πως δεν είχαμε επαφή με τα φτωχότερα στρώματα, αλλά μάλλον με τα πλουσιότερα. Κινηθήκαμε με (περίπου...) αυτοκίνητα ανθρώπων που είχαν αμάξι (!), μείναμε σε ανθρώπους που είχαν σπίτια από στέρεα υλικά, πολλές φορές τους περίσσευε και ένα δωμάτιο ή μια ταράτσα, σχεδόν όλοι είχαν πρόσβαση σε νερό και οι περισσότεροι μάλιστα είχαν και ρεύμα. Μην πω για το Μαλινέζο που μας φιλοξένησε και είχε ADSL, δορυφορική τηλεόραση, δυο τζιπ και τρία άτομα υπηρετικό προσωπικό (δούλευε σε NGO και ήταν παντρεμένος με Φινλανδή).
Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίσαμε γνώριζαν γραφή και ανάγνωση (σε μερικές από τις χώρες αυτό τους κατατάσσει αυτόματα στην μειοψηφία) και όπου κι αν φάγαμε περίσσευε ένα πιάτο φαγητό, πράγμα ασυνήθιστο για τους περισσότερους κατοίκους χωρών όπου ο κόσμος τρώει μια φορά τη μέρα και οι κοιλιές είναι πρησμένες από την πείνα. Γενικώς νομίζω ότι είχαμε επαφή με ανθρώπους από τη μέση και (κυρίως) πάνω, ως επί το πλείστον. Με τα πραγματικά φτωχότερα στρώματα δεν είχαμε ιδιαίτερη επαφή. Είδαμε πολλούς φτωχούς, περιφερθήκαμε σε πολύ φτωχές γειτονιές και πόλεις, αλλά η επαφή μας ήταν κυρίως με τους συγκριτικά ευνοημένους της χώρας.
Ναι, αυτός ο συγκεκριμένος καλός και έγκυρος τρόπος ταξιδιού είναι και πιο οικονομικός. Ναι, γι αυτό το λόγο επιτρέπει ταξίδια μεγαλύτερης διάρκειας,
Δεν έχω κανένα λόγονα εξηγήσω τα οικονομικά ή τα επαγγελματικά μου και θύμωσα όταν κάποια στιγμή σε κάποια συζήτηση κάποιος είχε κάνει νίξη για τα δικά σου οικονομικά και βάλθηκες να δικαιολογήσεις το γιατί ταξιδεύεις συχνά και ποιος πληρώνει τα εισιτήρια, λες και έχεις καμία υποχρέωση ή γράφεις υπόμνημα στην εφορία. Δεν βρίσκω γιατί πρέπει κάποιος να δικαιολογεί σε ένα ταξιδιωτικό φόρουμ το πού (ή αν...) δουλεύει, πόσα βγάζει, πόσα ξοδεύει ή (το ίδιο είναι, μα ακριβώς το ίδιο) το πόσα ΔΕΝ ξοδεύει. Εδώ είμαστε για να διαβάζουμε και να γράφουμε τις ιστορίες που μας ενδιαφέρουν, τα οικονομικά του καθενός ας τα βρει ο Μπένι (τουλάχιστον όσων κατοικούν στην Ελλάδα, οι άλλοι έχουμε άλλους αφεντάδες).
Αλλά ομοίως και η εξαγωγή συμπεράσματος του στιλ το ταξίδι έγινε με το συγκεκριμένο τρόπο επειδή είναι πιο οικονομικός ή επειδή ο τάδε συγγραφέας είναι πλούσιος ή φτωχός, είναι λάθος. Όσοι κάνουν τζόκινγκ δεν σημαίνει απαραίτητα πως δεν έχουν αυτοκίνητο, μπορεί απλά τη δεδομένη στιγμή (ή μόνιμα) να τους αρέσει το τζόκιγκ περισσότερο από το λεωφορείο. Υπάρχουν πολλά μέρη που αν θες να τα δεις (και δεν είναι υποχρεωτικό να θες) πρέπει να προσαρμοστείς: αλλού πρέπει να πληρώσεις περισσότερο από όσο θα ήθελες, αλλού να πληρώσεις λιγότερο και να υποστείς και την έλλειψη ανέσεων. Θέμα επιλογών είναι το τι θέλει να επισκεφθεί ο καθένας και αν έχει τη διάθεση να υποβάλλει τον εαυτό του στους περιορισμούς που ο κάθε προορισμός επιβάλλει. Ούτε απαραίτητα εκατομμυριούχος είναι κανείς επειδή έφαγε σε ένα εστιατόριο των 350 ευρώ στην Ιαπωνία, ούτε έχει κανείς απαραίτητα οικονομικά προβλήματα επειδή κοιμήθηκε σε ταράτσες στην Αφρική. Κι ακόμη κι αν είναι πάμφτωχος ή ζάμπλουτος, πάλι δε βρίσκω γιατί θα πρέπει αν γίνεται αναφορά σε αυτό.
Όλα αυτά με πολύ φιλική διάθεση. Με την καλή έννοια, που λέει και ο Ψινάκης.
ΠΟΛΛΑ ευχαριστώ και πολλούς χαιρετισμούς σε όλους στο φόρουμ. Έχω πολλά αναπάντητα μηνύματα, δυστυχώς για διάφορους λόγους δεν έχω πια την ίδια διάθεση να συμμετέχω, ευχαριστώ όσους με θυμήθηκαν θα απαντήσω με πμ. Παράκληση να μην "βαρύνουμε" την ιστορία με χαιρετούρες και άλλα σχόλια περί ταξιδιωτικών στιλ, μπορούν να ανοιχθούν άλλα θέματα γι' αυτά, ας κρατήσουμε τις ιστορίες καθαρές (σαν τον γλάρο με το όχι σκουπίδια σε θάλλασες κι ακτές ακούγομαι).
Προφανώς και δεν ισχύει παντού και απόλυτα, αλλά σε γενικές γραμμές αυτό διαπιστώσαμε. Π.χ. στο Νίγηρα από την ώρα που έφυγαν οι Δυτικοί δεν έχει μείνει ούτε ένα τζιπ προς ενοικίαση, διότι οι ντόπιοι δεν έχουν. Στο Αγκαντέζ τα μόνα ξενοδοχεία που έμειναν ανοικτά είναι αυτά που ανήκουν σε ντόπιους (= δύο), τα ξένα (η τεράστια πλειοψηφία) έκλεισαν, πλην ενός που ανήκει σε Ελβετίδα που το διαχειρίζεται από το εξωτερικό. Το ένα και μοναδικό τζιπ που δέχτηκε να μας πάει στο Τιμπουκτού ανήκε σε Μαλινέζο, που είχε παντρευετεί ξένη, ιδιοκτήτρια του πρακτορείου που το ενοικίαζε. Γύρισα όλο το (σχετικά τουριστικό) νησάκι στη Σενεγάλη να βρω εστιατόρια της προκοπής. 6 είχε όλα κι όλα που σέρβιραν κάτι διαφορετικό από ψάρι ή κοτόπουλο με τη γνωστή (βαρετή) σάλτσα, και τα 6 ανήκαν σε Γάλλους (σε μία περίπτωση σε Γάλλο που είχε παντρευτεί Σενεγαλέζα).
Ο τρόπος που ταξιδεύει ο Γιώργος είναι ένας καλός και έγκυρος τρόπος ταξιδιού, αλλά δεν είναι ο μόνος καλός και έγκυρος τρόπος και καλό θα ήταν να μη μηδενίζουμε όλους τους υπόλοιπους τρόπους.
Συμφωνούμε απολύτως (αν και δεν νομίζω να υπάρχει και μη έγκυρος τρόπος ταξιδιού). Λυπάμαι αν μηδένισα τις ταξιδιωτικές επιλογές οποιοδήποτε, δεν ήταν η πρόθεσή μου, ειδικά από τη στιγμή που και οι δικές μου ποικίλλουν.
Και "ο τρόπος που ταξιδεύει ο Γιώργος" (και οι περισσότεροι Γιώργοι, φαντάζομαι) δεν είναι ένας... Προχθές έφαγα σε ένα εστιατόριο κι έμεινα σε ένα ξενοδοχείο που κόστισαν όσα ξόδεψα σε Τόγκο και Μπενίν μαζί. Και αύριο θα κάνω ωτοστόπ για να πάω στην Πλάγια να παραστώ στα γενέθλια του φίλου μου του Ντιέγο. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει όλα να μπαίνουν σε κουτάκια.
Όλοι έχουν διαφορετικές ανάγκες διότι και η καθημερινότητα όλων δεν είναι ίδια. Κάποιος που περνάει 250 μέρες το χρόνο σε πεντάστερα, λογικό είναι να τα έχει σκυλοβαρεθεί κι αυτά και το γενικότερο περιβάλλον. Κάποιος που εργάζεται ως οδηγός σε ταξίδια περιπέτειας λογικό είναι στις διακοπές του να μηθέλει να κάνει...κάμπιγκ, και λάιτ του είναι και συνηθισμένο και δεν είναι διακοπές πια, καθημερινότητα είναι και μπορεί να το βαριέται ο άνθρωπος. Και κάποιος που εργαζεται όλο το χρόνο σε ένα γραφείο μεροδούλι και μένει σε δυάρι στο Περιστέρι θέλει στις διακοπές του να μείνει σε ένα εφτάστερο και να του κάνουν δυο μουλάτες αέρα, επειδή έτσι γουστάρει, να ξοδέψει όσα θέλει, γι' αυτό δούλευε ο άνθρωπος. Μπράβο σε όλους, κι εγώ μαζί τους είμαι, ανάλογα και τις εκάστοτε δικές μου περιστάσεις. Peace and love.
Το ζητούμενο της άμεσης επαφής με τους ντόπιους, μπορεί να επιτευχθεί και με άλλους τρόπους, χωρίς να μένει κανείς σε σκεπές σπιτιών και χωρίς να μετακινείται με τρισάθλια ΜΜΜ.
Στο συγκεκριμένο ταξίδι, για πολλά από τα πράγματα που θέλαμε να δούμε και να κάνουμε (κι ένα από αυτά ήταν η συναναστροφή με τοςυ ντόπιους), όχι. Ο μόνος τρόπος να πάμε στο Αγκαντέζ ήταν το δημόσιο λεωφορείο, απαγορεύεται η μετακίνηση με οποιοδήποτε άλλο τρόπο και υπήρχε μόνο μια "εταιρεία λεωφορείων" (ο Θεός να την κάνει), που δέχθηκε να πάρει δυο ξένους. Ο μόνος τρόπος να φτάσουμε στους Ταμπέρμα ήταν το δίκυκλο. Ο μόνος τρόπος να περάσουμε τα σύνορα από κει ήταν το ωτοστόπ. Ο μόνος τρόπος να διανυκτερεύσουμε στους Ταμπέρμα (αντί απλώς να περάσουμε να τους βγάλουμε μια φωτογραφία) ήταν να κοιμηθούμε στους "πύργους τους", δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Ο μόνος τρόπος να δει κανείς τα χωριά που είδαμε στις όχθες του Μπάνι ήταν να πάρει πιρόγα και για να μείνεις εκεί μένεις αναγκαστικά ή σε σκηνή ή σε κάποιο σχολείο, ή ...στο δρόμο( δεν το δοκιμάσαμε, προτιμήσαμε κάτι πιο λάιτ από το χωμάτινο οδόστρωμα): καταλύματα δεν υπάρχουν. Ο μόνος τρόπος να κάνουμε τη διαδρομή που κάναμε στους Ντόγκον ήταν να μείνουμε σε χωριά χωρίς καταλύματα: διαφορετικά θα μέναμε αναγκαστικά στα χωριά με υποδομές για τουρίστες, που βρίσκονται στην "κάτω" διαδρομή, που -με κάποιες εξαιρέσεις- δεν μας ενδιέφερε, η "πάνω" δεν έχει τουριστικές υποδομές. Κοινώς, σε πολλές περιπτώσεις (όχι σε όλες) πολύ απλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Στο Ζίντερ δε δεχότανι να σε πάει καμία εταιρεία ενοικίασης τζιπ, τουλάχιστον όχι τη δεδομένη στιγμή. Στο Τιμπουκτού θες δε θες για να περάσεις στην πόλη πρέπει να ανέβεις στο ένα και μοναδικό ετοιμόρροπο φέρρυ, στο ίδιο που ανεβαίνουν οι γιδοβοσκοί και οι παρατηρητές του ΟΗΕ με τους διπλωμάτες. Και για να ανανεώσεις τη βίζα στο Μπενίν, θες δε θες πρέπει να πας στο ίδιο απερίγραπτο υπουργείο που πήγα εγώ, άλλο δεν υπάρχει. Οι μόνοι γιατροί που υπήρχαν σε ολόκληρο το Τιμπουκτού ήταν οι ήρωες Κουβανοί που περιέγραψα στην ιστορία, ιδιωτικό ή πολυτελές ιατρείο δεν υπάρχει, οι υπόλοιποι ξένοι έχουν φύγει.
Στο κάτω κάτω, ακόμα και στις έντονα ταξικές αφρικανικές κοινωνίες, δεν υπάρχουν μόνο οι πάμφτωχοι ντόπιοι και οι συμφοιτητές του Glosoli στι Λωζάνη, υπάρχουν και κάποιοι "μεσαίοι" που και τζιπάκια μπορεί κάποιοι να έχουν και σε κανονικά εστιατόρια μπορεί να τρώνε ενίοτε.
Τα περισσότερα χωριά και πόλεις που πήγαμε δεν είχαν καν εστιατόρια, τουλάχιστον όχι με τη μορφή τραπεζιών, καρέκλας και μαχαιροπήρουνου. Ακόμη και μικρομεσαίες πόλεις στο Τόγκο δεν είχαν, θυμάμαι μια πόλη πολλών χιλιάδων κατοίκων που είχε ένα μόνο, πήγαμε κατενθουσιασμένοι με την ιδέα ότι επιτέλους θα φάμε σε τραπέζι και με μαχαιροπήρουνα...τελικώς το...μενού ήταν μόνο ρύζι και κοτόπουλο και μας έδωσαν από ένα κουτάλι. Καταλήξαμε να τρώμε στην τοπική αγορά, όπου η ποικιλία ήταν τουλάχιστον πιο ευρεία (και υπήρχε το ίδιο κουτάλι...). Όσο για τους ντόπιους που είναι "μεσαίοι" και έχουν τζιπ, προφανώς δεν αναφέρεσαι στις χώρες της Δυτικής Αφρικής. Μηχανάκι αν έχεις παύεις να είσαι μεσαίος, με αυτοκίνητο είσαι οπωσδήποτε στους προύχοντες και το ποσοστό κατοίκων που κατέχει τζιπ αμφιβάλλω αν ξεπερνά το 1%, πράγμα που αυτομάτως τους αποκλείει από οτιδήποτε το μεσαίο.
Γιατί η επαφή με τους ντόπιους πρέπει να περιορίζεται στην επαφή με τα φτωχότερα στρώματα?
Δεν ξέρω φίλε taver αν η παρατήρηση είναι ρητορική. Αν αναφέρεται πάντως στη συγκεκριμένη ιστορία, η αίσθησή μου είναι πως δεν είχαμε επαφή με τα φτωχότερα στρώματα, αλλά μάλλον με τα πλουσιότερα. Κινηθήκαμε με (περίπου...) αυτοκίνητα ανθρώπων που είχαν αμάξι (!), μείναμε σε ανθρώπους που είχαν σπίτια από στέρεα υλικά, πολλές φορές τους περίσσευε και ένα δωμάτιο ή μια ταράτσα, σχεδόν όλοι είχαν πρόσβαση σε νερό και οι περισσότεροι μάλιστα είχαν και ρεύμα. Μην πω για το Μαλινέζο που μας φιλοξένησε και είχε ADSL, δορυφορική τηλεόραση, δυο τζιπ και τρία άτομα υπηρετικό προσωπικό (δούλευε σε NGO και ήταν παντρεμένος με Φινλανδή).
Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίσαμε γνώριζαν γραφή και ανάγνωση (σε μερικές από τις χώρες αυτό τους κατατάσσει αυτόματα στην μειοψηφία) και όπου κι αν φάγαμε περίσσευε ένα πιάτο φαγητό, πράγμα ασυνήθιστο για τους περισσότερους κατοίκους χωρών όπου ο κόσμος τρώει μια φορά τη μέρα και οι κοιλιές είναι πρησμένες από την πείνα. Γενικώς νομίζω ότι είχαμε επαφή με ανθρώπους από τη μέση και (κυρίως) πάνω, ως επί το πλείστον. Με τα πραγματικά φτωχότερα στρώματα δεν είχαμε ιδιαίτερη επαφή. Είδαμε πολλούς φτωχούς, περιφερθήκαμε σε πολύ φτωχές γειτονιές και πόλεις, αλλά η επαφή μας ήταν κυρίως με τους συγκριτικά ευνοημένους της χώρας.
Ναι, αυτός ο συγκεκριμένος καλός και έγκυρος τρόπος ταξιδιού είναι και πιο οικονομικός. Ναι, γι αυτό το λόγο επιτρέπει ταξίδια μεγαλύτερης διάρκειας,
Δεν έχω κανένα λόγονα εξηγήσω τα οικονομικά ή τα επαγγελματικά μου και θύμωσα όταν κάποια στιγμή σε κάποια συζήτηση κάποιος είχε κάνει νίξη για τα δικά σου οικονομικά και βάλθηκες να δικαιολογήσεις το γιατί ταξιδεύεις συχνά και ποιος πληρώνει τα εισιτήρια, λες και έχεις καμία υποχρέωση ή γράφεις υπόμνημα στην εφορία. Δεν βρίσκω γιατί πρέπει κάποιος να δικαιολογεί σε ένα ταξιδιωτικό φόρουμ το πού (ή αν...) δουλεύει, πόσα βγάζει, πόσα ξοδεύει ή (το ίδιο είναι, μα ακριβώς το ίδιο) το πόσα ΔΕΝ ξοδεύει. Εδώ είμαστε για να διαβάζουμε και να γράφουμε τις ιστορίες που μας ενδιαφέρουν, τα οικονομικά του καθενός ας τα βρει ο Μπένι (τουλάχιστον όσων κατοικούν στην Ελλάδα, οι άλλοι έχουμε άλλους αφεντάδες).
Αλλά ομοίως και η εξαγωγή συμπεράσματος του στιλ το ταξίδι έγινε με το συγκεκριμένο τρόπο επειδή είναι πιο οικονομικός ή επειδή ο τάδε συγγραφέας είναι πλούσιος ή φτωχός, είναι λάθος. Όσοι κάνουν τζόκινγκ δεν σημαίνει απαραίτητα πως δεν έχουν αυτοκίνητο, μπορεί απλά τη δεδομένη στιγμή (ή μόνιμα) να τους αρέσει το τζόκιγκ περισσότερο από το λεωφορείο. Υπάρχουν πολλά μέρη που αν θες να τα δεις (και δεν είναι υποχρεωτικό να θες) πρέπει να προσαρμοστείς: αλλού πρέπει να πληρώσεις περισσότερο από όσο θα ήθελες, αλλού να πληρώσεις λιγότερο και να υποστείς και την έλλειψη ανέσεων. Θέμα επιλογών είναι το τι θέλει να επισκεφθεί ο καθένας και αν έχει τη διάθεση να υποβάλλει τον εαυτό του στους περιορισμούς που ο κάθε προορισμός επιβάλλει. Ούτε απαραίτητα εκατομμυριούχος είναι κανείς επειδή έφαγε σε ένα εστιατόριο των 350 ευρώ στην Ιαπωνία, ούτε έχει κανείς απαραίτητα οικονομικά προβλήματα επειδή κοιμήθηκε σε ταράτσες στην Αφρική. Κι ακόμη κι αν είναι πάμφτωχος ή ζάμπλουτος, πάλι δε βρίσκω γιατί θα πρέπει αν γίνεται αναφορά σε αυτό.
Όλα αυτά με πολύ φιλική διάθεση. Με την καλή έννοια, που λέει και ο Ψινάκης.
ΠΟΛΛΑ ευχαριστώ και πολλούς χαιρετισμούς σε όλους στο φόρουμ. Έχω πολλά αναπάντητα μηνύματα, δυστυχώς για διάφορους λόγους δεν έχω πια την ίδια διάθεση να συμμετέχω, ευχαριστώ όσους με θυμήθηκαν θα απαντήσω με πμ. Παράκληση να μην "βαρύνουμε" την ιστορία με χαιρετούρες και άλλα σχόλια περί ταξιδιωτικών στιλ, μπορούν να ανοιχθούν άλλα θέματα γι' αυτά, ας κρατήσουμε τις ιστορίες καθαρές (σαν τον γλάρο με το όχι σκουπίδια σε θάλλασες κι ακτές ακούγομαι).
GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.054
- Likes
- 20.460
Άλλο ένα ευχαριστώ κι από μένα (δε δουλεύει το κουμπάκι για κάποιο μυστήριο λόγο σε αυτό το PC).Γιώργο, δεν είναι κολακεία ή κοινοτοπία να πω ότι λείπεις πάρα πολύ από το φόρουμ, είμαι σίγουρος ότι συμφωνούν δεκάδες αν όχι εκατοντάδες μέλη με αυτό.
Ένα μικρό σχόλιο: κάποιοι απλά δε μπορούν με τίποτα να κάνουν τζόκινγκ και δυστυχώς βγάζουν τα μύρια συμπλέγματά τους σε όσους μπορούν και θέλουν. Μακάρι να μην είναι αυτός ο μόνος λόγος που απέχεις. Καλά να είσαι όπου κι αν είσαι.
Ένα μικρό σχόλιο: κάποιοι απλά δε μπορούν με τίποτα να κάνουν τζόκινγκ και δυστυχώς βγάζουν τα μύρια συμπλέγματά τους σε όσους μπορούν και θέλουν. Μακάρι να μην είναι αυτός ο μόνος λόγος που απέχεις. Καλά να είσαι όπου κι αν είσαι.
ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Απλώς ήθελα να τονίσω ότι είμαι ένα από τα εκατοντάδες μέλη που συμφωνούν. Ακόμα και όταν δεν μπορώ να κάνω "τζόκινγκ", ακόμα και αν μερικές φορές το συχαίνομαι, απολαμβάνω πάντα τον τρόπο που... "τρέχουν" κάποιοι. Για αυτό ήμαστε άλλωστε εδώ μέσα.
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.083
- Likes
- 10.719
Γιώργο γύρνα πίσω! Μέχρι και τόπικ αναζήτησης κάναμε για να σε βρούμε... ! 
Σοβαρά τώρα, το φόρουμ είναι πιο φτωχό χωρίς εσένα! Ελπίζω να ξαναβρείς τη διάθεσή σου και να μοιραστείς και πάλι μαζί μας τις ιστορίες σου και τις περιπέτειές σου!
Σοβαρά τώρα, το φόρουμ είναι πιο φτωχό χωρίς εσένα! Ελπίζω να ξαναβρείς τη διάθεσή σου και να μοιραστείς και πάλι μαζί μας τις ιστορίες σου και τις περιπέτειές σου!
Maria_Maz
Member
- Μηνύματα
- 59
- Likes
- 49
- Επόμενο Ταξίδι
- Εκουαδορ-Γκαλαπαγκος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περου-Βολιβια
τι να πω, εχω μεινει αφωνη με την υπεροχη ιστορια σου! περασα ενα ομορφο πρωινο! τα δικα μας ταξιδια μοιαζουν τοσο τουριστικα και βλεπουμε τις χωρες τοσο λιγο και τοσο επιφανειακα που ζηλεψα πολυ. καταλαβαινω ποσο κουραστικο και δυσκολο ηταν το ταξιδι σου και οτι συγουρα δε θα αντεχα εγω, αλλα και παλι ζηλεψα! να σαι καλα να ταξιδευεις!!
μαρια
μαρια
DRAKFIREMAN
Member
Πολύ καλύ η αφήγησή σου.Μεστή και με πυκνά νοήματα.Νομίζω όλες οι αφηγήσεις έτσι θα έπρεπε να είναι χωρίς πολλούς πλατιασμούς.Σπουδαίο ταξίδι!!!!!!!
Kate237
Member
- Μηνύματα
- 103
- Likes
- 222
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ντου από παντού!
Τι έγινε;;; Εδώ τελείωσε η περιγραφή;;; Γιατί;;;;;;;;;;;;;;;;
Δεν θα γράψεις άλλα;;;;;;;
Δεν θα γράψεις άλλα;;;;;;;
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.957
- Likes
- 52.375
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
E, όχι, τελείωσε η ιστορία, αλλά ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και τα likes. Επόμενο μεγάλο ταξίδι σε κανά 6μηνο...
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
Καζακστάν Κιργιστάν Κάτω εκεί στ' απέραντα, στ' απέραντα λιβάδια ....- Τελ. μήνυμα: travelbreak
-
-
-
-
-
-
-
Π.Γ.Δ.Μ. Охрид: Ξέμεινες το τριήμερο; Δίπλα είναι η Οχρίδα!
- Τελ. μήνυμα: Sassenach77
-
