• Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Μάιο 2020 !

Γκάμπια Μάλι Μαυριτανία Μπενίν Μπουρκίνα Φάσο Νίγηρας Σενεγάλη Τόγκο Δ.Αφρική: Togo, Benin, Niger, Burkina Faso, Mali, Senegal, Mauritania, Gambia

PAPI_9

Member
Μηνύματα
138
Likes
135
Επόμενο Ταξίδι
Είμαστε στην έρευνα....
Ταξίδι-Όνειρο
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΑΚΕΡΟΣ!!!
Ευχαριστώ Yorgos
Χθες κοιμήθηκα ξημερώματα διαβάζοντας σε. Ξύπνησα μετά 3 ώρες για τη δουλειά. Κατά την επιστροφή ξαναρούφηξα την περιγραφή σου και χάζεψα με τις φωτογραφίες (εμένα πάντως δεν μ'ενοχλεί το σημαδάκι από την ημερομηνία). Το ευχαριστώ μου φαίνεται απειροελάχιστο (ήθελα σε όλες τις περιγραφές σου να στο πω, αλλά δεν μπορούσα να διακόψω το διάβασμα), ειδικότερα επειδή ξέρω τη δυσκολία επικοινωνίας μέσω ιντερνετ στον τόπο που ζείς, αλλά δεν έχω κάτι άλλο για να εκφραστώ.
Δεν ξέρω και που είναι το εικονίδιο με τις υποκλίσεις.. ;), αλλά αν το γουρουνάκι κλαίει ακόμη πάω να του συμπαρασταθώ...
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.957
Likes
52.377
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Γκάμπια

1. Γενικώς, πού πήγα τι έκανα

Η Γκάμπια είναι «σφήνα» στη Σενεγάλη, μια μικροσκοπική λωρίδα γης (και ποταμού) που ακόμη κι αν δε θες να την επισκεφθείς, είσαι υποχρεωμένος να τη διασχίσεις αν θες να πας από το βορρά στο νότο της Σενεγάλης (εκτός κι αν θες να κάνεις κανέναν τεράστιο κύκλο μόνο και μόνο για να την αποφύγεις). Από αυτά που διάβασα πριν την επισκεφθώ, μου έκαναν κλικ οι αρχαίοι σχηματισμοί από πέτρες στην Wassa, η χαλαρή πόλη Janjabureh και το πόσο αντιτουριστική είναι η πρωτεύουσα Banjul, αφού όλος ο τουρισμός φαίνεται να κατευθύνεται στις παραλίες και –δευτερευόντως- στα εθνικά πάρκα για τους παρατηρητές πουλιών.

Η είσοδος στη χώρα έγινε από τo Farefenni στην Κεντρική Γκάμπια, όπου και πέρασα την πρώτη μου νύχτα στη χώρα, έπειτα έμεινα στο Janjabureh, με επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Wassa και τελικώς έμεινα στην πρωτεύουσα Banjul και στο Kololi, πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής για τη Σενεγάλη.



  • Απρόοπτα

Ως συνήθως, είχα πρόβλημα στην είσοδο στη χώρα, αφού παρότι σύμφωνα με τα όσα διάβασα στο ίντερνετ ως κάτοχος ελληνικού διαβατηρίου δεν χρειάζομαι βίζα, οι υπάλληλοι επέμεναν πως χρειάζομαι, διότι η Ελλάδα δεν εμφανίζεται στη λίστα με τις χώρες που διακιούνται εξάιρεση (αλλά ούτε και στη λίστα αυτών που απαιτούν βίζα, κοινώς δεν υπάρχουν οι Έλληνς τουρίστες γι’ αυτούς). Εκτός αυτού είχα να κάνω με έναν λεωφορειατζή που πέρασε τα σύνορα λες και δεν του είπα πως ήθελα να κατέβω στο Immigration κι επέμενε πως δεν χρειάζεται να παρουσιαστώ εκεί αλλά μπορώ να μπω παράνομα στη χώρα. Περπάτησα μερικά χιλιόμετρα με το σάκο μου για να φτάσω στα σύνορα που είχα περάσει παράνομα και να έχω άλλη μια άχρηστη συζήτηση περί βίζας, μίζας και… ρίζας («Μαριχουάνα θέλετε»; Ρώτησε ο υπάλληλος της Υπηρεσίας Μετανάστευσης). Τελικώς πλήρωσα 15 ευρώ κερατιάτικα και με αφήσαν ήσυχο, αλλά το όλο θέμα με τις βίζες στη Δυτική Αφρική είχε καταντήσει αηδία.

Στο ίδιο μέρος πέρασα το βράδυ γνωρίζοντας ενδιαφέροντες ανθρώπους, βρίσκοντας δωμάτιο σε ένα πάμφθηνο, πεντακάθαρο και ευχάριστο μέρος όπου το πρωί μια εξερχόμενη από το διπλανό δωμάτιο πόρνη επέμενε να δοκιμάσω «τις χάρες της», διαφορετικά «όλοι θα νομίζουν ότι είστε τιγκιτάγκας, θέλετε να σας κοροϊδεύει όλη η πόλη;».

Στο Janjabureh ψιλοβαρέθηκα, αλλά το Wassu άξιζε τον κόπο, τουλάχιστον για μένα που έστω και μια πέτρα με ενθουσιάζει, πόσο μάλλον όταν είναι πολλλές, αρχαίες και ολίγον μυστηριώδεις, αν και είχα τη δυσάρεστη εμπειρία να με κυνηγάει μέσα στο μουσείο ένας τεράστιος μπούμπουρας, που εν τέλει εκδιώχθη από τον ηρωικό υπέργηρο φύλακα με τη βοήθεια μιας σφουγγαρίστρας.

Τέλος, η Banjul ήταν αδιάφορη και το μόνο που θα θυμάμαι από το Kololi ήταν πως υπέκυψα στην πολυτέλεια του να μείνω κάπου με τόσο καλό ίντερνετ και τόσο μαλακό κρεβάτι και μαξιλάρι, που επί δύο μέρες δε βγήκα από το δωμάτιο, παρά μόνο για να φάω πίτσες και να θαυμάσω το θέαμα των μετακλιμακτήριων Βρετανίδων να συνοδεύονται από ντόπιους σφίχτερμεν. Η δουλειά δεν είναι ντροπή.



  • Μου άρεσε

Μου άρεσαν τα μενίρ στη Wassa και το πολύ μικρό (αλλά ενδιαφέρον) μουσείο της περιοχής. Θα το συνιστούσα μόνο σε φανατικούς της αρχαιολογίας, αλλά εμένα μου έκανε κλικ. Μου άρεσε η ησυχία του Janjabureh, το πολύ cult φέρυ από τη Banjul προς τη Σενεγάλη, η δυνατότητα επικοινωνίας στα Αγγλικά μετά από τόσο καιρό, ο ευγενέστατος ντόπιος που με πήρε με ωτοστόπ, η γνωριμία με Αμερικανούς εθελοντές, μια Ισπανίδα κουκλάρα και μερικές άλλες χαριτωμένες φυσιογνωμίες και η έλλειψη ορατής ακραίας φτώχειας. Όμορφη φύση (κρίμα που δεν τη βρίσκω κάνοντας τσεκάροντας πουλάκια στο log μου), χαλαρή ατμόσφαιρα και το φαγητό δεν ήταν και χάλια.


  • Δεν μου άρεσε:

Το ότι τα περισσότερα καταλύματα, εστιατόρια, μαγαζιά ανήκαν σε Βρετανούς expats, σαν αποικία ήταν η χώρα. Δεν μου άρεσαν οι τύποι στα σύνορα, η ακρίβεια (πολύ ακριβότερη από το αναμενόμενο η Γκάμπια), οι εξαιρετικά κακές συγκοινωνίες, η μάλλον απογοητευτική αποικιακή αρχιτεκτονική του Janjabureh, η έλλειψη πολιτιστικών αξιοθέατων σε μια χώρα που φαίνεται όλα να τριγυρίζουν γύρω από μερικές μέτριες παραλίες και την παρατήρηση πουλιών.


5.Βαθμολογία:
· Αρχαία 3
· Αρχιτεκτονική 3
· Φαγητό 5
· Φύση 6
· Άνθρωποι 6
· Κόστος 5
· Ποικιλία 3
· Αυθεντικότητα 4
· Μοναδικότητα 2
· Ασφάλεια 7


ΣΥΝΟΛΟΝ: Έλαβε 44, δηλαδή κατατάσσεται 56η στη λίστα των εξήντα. Κοινώς πάτωσε, ξεπερνώντας μόνο το Σαν Μαρίνο, το Λουξεμβούργο, τα ΗΑΕ και φυσικά το απερίγραπτο Μπαχρέιν. Εντάξει, η χώρα είναι μικρή και δικαιολογείται, δεν είχα και τίποτε απαιτήσεις. Αλλά φαντάζομαι πως αν εξαιρέσει κανείς σιτεμένες σεξοτουρίστριες, τους παρατηρητές πουλιών και κανέναν expat που βαρέθηκε τη ζωή του σε κάποια βρετανική πόλη τύπου Λιντς, δεν υπάρχει άνθρωπος που να πηγαίνει στην Γκάμπια για ταξίδι. Μάλλον οι περαστικοί από τη Σενεγάλη πάνε και για ένα πέρασμα δεν είναι κακό, δεν έχω επισκεφθεί ποτέ χώρα που να μετάνιωσα που την επισκέφθηκα. Αλλά το να πει κανείς πως η Γκάμπια είναι καμιά φοβερά ενδιαφέρουσα χώρα, είναι υπερβολή.
 
Last edited:

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.957
Likes
52.377
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Στο φέρι από τη Banjul για τη Σενεγάλη: νέος βοσκός, διασχίζει τον ποταμό με τις κατσίκες του στοιβαγμένες στην καρότσα ενός φορτηγού.
CIMG0449.jpg
 
Last edited:

varioAthens

Member
Μηνύματα
6.093
Likes
10.743
Ε το τελευταίο που περίμενα να ακούσω ήταν πώς πάνε για σεξοτουρισμό στη Γκάμπια... τι λυσσάρες!!! :)
 

interted

Member
Μηνύματα
1.355
Likes
8.200
Επόμενο Ταξίδι
?
Ταξίδι-Όνειρο
Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Το Λιντς είναι όντως βαρετή πόλη;
 

McElk

Member
Μηνύματα
1.133
Likes
2.066
Ταξίδι-Όνειρο
Novaya Zemlya
Μάλι:





ένας κουρέας κατάλαβε λάθος και με κούρεψε τελείως γουλί ....
Εδώ ταιριάζει το «πήγε για Μαλί και ήρθε κουρεμένος»:haha: Yorgos τον θαυμασμό μου για το περιπετειώδες ταξίδι σου στην Δυτική Αφρική και τα εύσημα για τις σύντομες αλλά περιεκτικότατες περιγραφές σου και τις εξαιρετικές φωτο. Βάζω το Μάλι υπό σκέψη στα «προσεχώς» εγώ βέβαια με πρακτορείο. Κάποιο από τα γνωστά που ρώτησα και κάνει το ταξίδι, συμφωνεί με την γνώμη σου ότι είναι η πιο ενδιαφέρουσα χώρα της Δ. Αφρικής.
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.957
Likes
52.377
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Μέσα στην εβδομάδα θα γράψω και τα πρακτικά (κόστος κλπ), για να μπει κι αυτή η ιστορία στο χρονοντούλαπο.

Ναι, Μάλι μακράν η κορυφή και μετά ο Νίγηρας, όταν σταματήσουν να απαγάγουν κόσμο βέβαια.
 

pattyyy

Member
Μηνύματα
1.565
Likes
1.273
Επόμενο Ταξίδι
χμ...
Ταξίδι-Όνειρο
νότια αφρική
Ευχαριστούμε για την εξαιρετική, ταξιδιάρικη και χρήσιμη ιστορία!
 

Eftichia

Member
Μηνύματα
860
Likes
1.303
Επόμενο Ταξίδι
τοσκανη
Ταξίδι-Όνειρο
καραιβικη
ευγε Yorgo!!!!!!! ευχαριστουμε για τις μοναδικες εικονες!!!!
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.957
Likes
52.377
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Κλείνοντας, κι αφού έχουν περάσει πια μερικοί μήνες από την ολοκλήρωση του ταξιδιού, έλεγα να κάνω μια γενική αποτίμηση και να παραθέσω δυο-τρία πρακτικά στοιχεία, μπας και αποφασίσει κανείς να κάτι παρεμφερές στο μέλλον.

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ

Εμπειρία:
Είχα ξαναπάει στην υποσαχάρια Αφρική, αλλά αυτό το ταξίδι ήταν πολύ διαφορετικό από το Αιθιοπία-Τανζανία. Απ’ τη μια ήταν λιγότερο εντυπωσιακό, χωρίς αμφιβολία: δεν έμεινα σε χωριό Μασάι, δεν είδα εκατοντάδες ζώα να τρέχουν μπροστά μου, δεν είδα φυλές τόσο παραδοσιακές όσο στην Αιθιοπία, δεν είδα ακτές σαν της Ζανζιβάρης κλπ. Σαφέστατα έπαιξε ρόλο και το ότι την ευγένεια, αθωότητα και φιλοξενία των Αιθιόπων και των Μασάι δεν την είδα πουθενά στη Δ. Αφρική.

Συναισθηματικά όμως ήταν πολύ πιο δυνατό. Υπήρξαν σκηνές πολύ δύσκολες, άλλες πολύ χαρούμενες, άλλες που με εξέπληξαν. Μια χαρακτηριστική ήταν όταν σε ένα παράκτιο χωριό μια μάνα μας πλησίασε και ζήτησε κλαίγοντας φάρμακο για τα αυτιά του παιδιού της. Το μόνο φάρμακο που κουβαλάω είναι ένα κολλύριο για τα αυτιά, το οποίο και της υποσχέθηκα πως θα έφερνα στην καλύβα της την επόμενη, που θα είχε και φως, διότι χωρίς ρεύμα και κεριά ουσιαστικά μιλούσα με μια σκιά. Την άλλη μέρα που πήγα με το κολλύριο, είδα το παιδί της στο φως: είχε πληγές με αίματα στα αυτιά και σκουλήκια στα μάτια… Σε άλλο χωριό μας μιλούσαν για όσους πέθαναν από την πείνα λίγες εβδομάδες πριν, συγκινήθηκα από τον τύπο που κόντεψε να γκρεμοτσακιστεί κρεμάμενος από ένα βαγόνι για να κοιμηθώ εγώ σε κρεβάτι, ένιωσα πολύ υπερήφανος για τα «πατριωτάκια» μου που κάνουν το αγροτικό τους εκεί που δε θέλει να πάει κανείς, σοκαρίστηκα όταν είδα παιδιά να πετάνε πέτρες σε σκλάβους γελώντας κλπ.

Αν έπρεπε να το αξιολογήσω το ταξίδι, αντικειμενικά θα έπαιρνε (συγκριτικά με άλλα, μην τρελαθούμε) χαμηλό βαθμό, αφού αρκετές από τις οκτώ χώρες ήταν χωρίς φοβερά αξιοθέατα. Χωρίς αμφιβολία υπήρχαν και πολύ εντυπωσιακά σημεία (το Agadez, οι αγορές, οι Tamberma, το Dogon, οι νομάδες κλπ), αλλά υπήρχαν και πάρα πολλά κενά σημεία ενδιάμεσα. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με τα πολύμηνα στη Λατινική Αμερική ή την Ασία, διότι η πυκνότητα των συγκινήσεων ήταν μικρότερη, αλλά η ένταση ίσως ήταν μεγαλύτερη. Ήταν πάντως ένα ταξίδι ξεχωριστό, με πολλά πάνω-κάτω και μπόλικο υλικό και χρόνο για σκέψη. Έμαθα πολλά κι εν τέλει αυτό σου μένει.


Κούραση:
Αν έπρεπε να περιγράψω το ταξίδι με μια λέξη, θα το χαρακτήριζα «κουραστικό». Πραγματικά κουράστηκα πολύ, αν και δεν έχω διευκρινίσει τι ακριβώς ήταν αυτό που επέφερε την κούραση.

Σίγουρα έπαιξαν ρόλο οι τεράστιες αποστάσεις. Είτε για λόγους ασφαλείας (π.χ στο Νίγηρα, όπου δεν υπήρχε η δυνατότητα να «σπάσουμε» τα μεγάλα ταξίδια με το λεωφορείο στη μέση, δεν μας άφηνε το στρατιωτικό κονβόι να κατέβουμε), είτε επειδή υπήρχε έρημος στη μέση, είτε επειδή δεν έβρισκα κάτι αξιόλογο να επισκεφθώ στο ενδιάμεσο, ήταν πολλά τα ατέλειωτα ταξίδια με το λεωφορείο. Η σκόνη επίσης ήταν κάτι που με κούρασε, όπως και οι μύγες, ειδικά στη Μαυριτανία, που μου έκαναν τα νεύρα τσατάλια, καθώς και οι κολλιτσίδες σε διάφορα μέρη (ειδικά στη Μπουρκίνα Φάσο που δεν μας άφηναν σε χλωρό κλαρί).
Αλλά κυρίως ήταν η πνευματική κούραση που μου προκαλούσε η επαφή με τους ντόπιους ένστολους. Λάδωμα εδώ, καβγάδες από κει, μου έχασαν το διαβατήριο στο Μπενίν και ταλαιπωρήθηκα επί μία εβδομάδα σε κάτι υπουργεία μέχρι να το βρω, χαμός κάθε φορά στα σύνορα, όλο αυτό προκαλεί μια κούραση που εξουθενώνει. Ή απλά, ίσως γερνάω… Θα δείξει στο επόμενο πολύμηνο, που αναμένεται μεγαλύτερο σε διάρκεια και πιο περιπετειώδες, αλλά μάλλον θα είναι και πιο «εντός έδρας».

Και φυσικά ήταν το θέμα της επικοινωνίας. Τα Γαλλικά δεν είναι η καλύτερη μου γλώσσα, ούτε η δεύτερη, ούτε η πέμπτη καλύτερη, αλλά ακόμη κι αν ήταν, πολύ συχνά έπρεπε να συναναστραφώ με ανθρώπους που μιλούσαν μόνο τοπικές γλώσσες.

Όλα τα παραπάνω έγιναν πολύ εντονότερα από την ώρα που έμεινα μόνος μου, όπως αναμενόταν.

Τι έκανα σωστά:
Και μόνο το ότι πήγαμε είναι μεγάλη επιτυχία. Άλλοι ίσως να ακύρωναν το ταξίδι με τα όσα γίνονταν στην ευρύτερη περιοχή (αναταραχές, απαγωγές, λιμοί κλπ), αλλά τελικώς αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή: είχαμε (και αργότερα μόνος μου είχα) χώρες κυριολεκτικά στη διάθεσή μας, χωρίς τουρισμό, σε μια πολύ πιο παρθένα φάση.

Ο Ντρα άλλαξε την όλη εμπειρία του Μάλι δραματικά. Πήγαμε σε μέρη που δεν είχαν ξαναδεί λευκούς, με ιστορίες που θα έχω να λέω και στα εγγόνια μου. Τεράστιο asset ο άνθρωπος, από όλες τις απόψεις.

Το itinerary ήταν καλοφτιαγμένο νομίζω. Δε χάσαμε κάτι από αυτά που πραγματικά θέλαμε να δούμε, δεδομένου του χρόνου που είχαμε στη διάθεσή μας και η σειρά επίσης ήταν λογική (προσπάθησα να μην είναι όλα τα highlights στην αρχή ή το τέλος για να μην κάνει «κοιλιά» το ταξίδι).

Ήμουν εξαιρετικά τυχερός με το θέμα της κρουαζιέρας στη Σενεγάλη, πέτυχα το μοναδικό πλοίο-αντίκα μια μόλις μέρα πριν αποπλεύσει και μάλιστα με διαθεσιμότητα και σε τιμή last minute. Από το επόμενο ταξίδι και για τρεις μήνες ήταν sold out…

Αποδείχθηκε πολύ καλή ιδέα το να κάνω ένα ταξιδάκι στην Ευρώπη πριν κι ένα μετά την Αφρική, εξαιρετικά ανανεωτικά και τα δύο.

Πρώτη φορά έκανα ταξιδιωτική ασφάλιση, ευτυχώς δε χρειάστηκε, αλλά τα 200? που κόστισε ήταν λίγα σε σχέση με τη σιγουριά που ένιωθα σε χώρες που ακόμη και το να βρεις μια γάζα θέλει προσπάθεια. Μάλλον θα το ξανακάνω.

Τι έκανα λάθος:
Έγκλημα το ότι δεν έβγαλα τις βίζες μου στην Αβάνα. Όταν ζεις σε μια χώρα που έχει πρεσβείες από όλες τις χώρες της Αφρικής, είναι απαράδεκτο να επιχειρείς να τις βγάλεις επιτόπου, σε μια ήπειρο όπου σε κάθε πρεσβεία, σε κάθε συνοριακό έλεγχο, σε κάθε προξενείο σε «γδύνουν» κανονικά. Αν κάποιος ήθελε να κάνει το ίδιο ταξίδι, το πρώτο που θα του έλεγα είναι να φροντίσει να βγάλει τις βίζες από πριν. Ήταν φοβερό το πόσος χρόνος και ψυχική ηρεμία χάθηκε απ’ όλο αυτό, μόνο και μόνο επειδή βαριόμουν να κάνω τη δουλειά στην Αβάνα.

Η Μαυριτανία δεν ξέρω πώς μου είχε ξεφύγει, αλλά ήταν μεγάλη παράλειψη.

Έπρεπε να έχω βρει τρόπους να πληροφορούμαι τις εξελίξεις από πιο κοντά. Δειπνούσα σε φιλικό σπίτι στο Μπαμάκο όταν έμαθα πως σφάζονται στη Γουινέα… δυο μέρες πριν περάσω τα σύνορα…

Ο προϋπολογισμός μου για πρώτη φορά στα χρονικά έπεσε έξω. Το ήξερα πως πρόκειται για χώρες όχι ιδιαίτερα φτηνές και νόμιζα πως το μπάτζετ μου θα αρκούσε, αλλά βγήκα λίγο έξω, παρότι νόμιζα πως είχα κάνει πολύ ευέλικτο υπολογισμό. Δεν έπαιξε ρόλο τελικά, αλλά εκπλήσσομαι μετά από τόσα χρόνια να βγαίνω εκτός μπάτζετ και μάλιστα σε χώρες που χρησιμοποιούν νόμισμα «δεμένο» με το ευρώ, οπότε το θέμα της διακύμανσης συναλλάγματος δεν έπαιζε ρόλο.

Ε, το ατύχημα ήταν ελαφρώς ηλίθιο και 100% δικό μου φταίξιμο, θα μπορούσαμε να είχαμε πάθει σοβαρή ζημιά.

Πρακτικά:


  • Πτήσεις: Στο Τόγκο πετάξαμε από τη Ρώμη με την http://www.afriqiyah.aero/ , κανταφική εταιρεία, άγνωστο το αν θα συνεχίσει να πετάει. Καλή τιμή (γύρω στο 300άρι one way, όχι κι άσχημα για Λομέ) και το αεροπλάνο ήταν μισοάδειο προς Λιβύη και εντελώς άδειο προς Τόγκο (μέτρησα 8 άτομα εκτός από μας τους δυο, αν δεν μου ξέφυγε κανείς), οπότε αράξαμε, ξαπλώσαμε, πετάγαμε σαΐτες με τις αεροσυνοδούς και γενικώς πήγαμε χαλαρά και κοιμώμενοι, μέχρι και το φαγητό τους ήταν υποφερτότατο. Από Σενεγάλη για Μαδρίτη πήγα με την Ιμπέρια, χρησιμοποιώντας μίλια που έληγαν (ακόμη κι έτσι, ένα 95άρι έπρεπε να το πληρώσω για φόρους επίναυλους κλπ).
  • Εσωτερικές μεταφορές: Σε κάποιες χώρες (π.χ Τόγκο, Μαυριτανία) είτε δεν υπάρχουν δημόσιες συγκοινωνίες, είτε υπάρχουν μόνο στους 1-2 βασικούς άξονες, οπότε παίρναμε shared taxi, ο Θεός να τα κάνει. Κάπου χρειάστηκε ωτοστόπ, πήρα αρκετή βάρκα, πιρόγα, πλοίο κλπ, αλλά κυρίως το ταξίδι είχε λεωφορειάδα. Μεγάλες οι αποστάσεις και σε ορισμένες χώρες (π.χ Μπενίν) οι δρόμοι ήταν εκ των χειρότερων που έχω δει οπουδήποτε. Πήρα μια εσωτερική πτήση από Μπαμάκο για Ντακάρ, γύρω στα 190?, που τα πλήρωσα έτσι, επειδή βαριόμουν λεωφορειάδα μόνος μου. Το ωτοστόπ απαραίτητο σε κάποια μέρη (ειδικά στη Μαυριτανία), ορισμένες φορές επ’ αμοιβή κι άλλες φορές στο χύμα style. Για να πάμε στο Τιμπουκτού και τα γύρω νοικιάσαμε τζιπ, επειδή ήμασταν 5 μας ήρθε αρκετά οικονομικά, αν σκεφτεί κανείς το πόσο κοστίζει η μεταφορά με τζιπ στην ευρύτερη Δ.Αφρική. Α, να μην ξεχάσω και το επικό τραίνο στην Μαυριτανία, πραγματική εμεπιρία από όλες τις απόψεις. Γενικώς οι μεταφορές ήταν αναπόφευκτο αλλά κουραστικό κομμάτι, αλλά είχαν ποικιλία και πολλά happenings.
  • Κόστος: Μου είναι λίγο δύσκολο να απομονώσω μόνο το Αφρικανικό κομμάτι, διότι είχε αρκετή Ευρώπη πριν και μπόλικη μετά και η σούμα που βγήκε αφορά το σύνολο. Σαν μπούσουλα πάντως, θα έλεγα ότι για δύο άτομα που δεν τους πειράζει να «τσαλακωθούν» προκειμένου να φτάσουν σε μέρη σαν αυτά που περιγράφησαν, αλλά θέλουν αν μένουν σε δωμάτια με ζεστό νερό και μπάνιο και θέλουν να γυρίσουν πολύ, το απόλυτο μίνιμουμ θα ήταν τα 45?/ημέρα, αν συνυπολογίσουμε και τις βίζες που είναι ακριβές (και ψυχοφθόρες). Για τα χρήματα που πληρώνει κανείς, οι υπηρεσίες που παίρνει είναι πολύ χαμηλού επιπέδου, δηλαδή το δίκλινο των 35? είναι πολύ υποδεέστερο από ένα αντίστοιχο στην Ισπανία ή την Ελλάδα (καλά με την Ασία και τη Λ.Αμερική δεν κάνω σύγκριση).
  • Ασφάλεια: Δεν μπορώ να πω πως είχαμε ιδιαίτερα θέματα. Το βασικό πρόβλημα ήταν πως μεγάλες περιοχές ήταν off limits, βασικά ό,τι είχε να κάνει με έρημο ήταν προβληματικό. Και το ότι βρήκαμε (τον βρήκε ο Ντρα δηλαδή) άνθρωπο να μας πάει στο Τιμπουκτού χωρίς να μας έρθει ο κούκος αηδόνι λίγες μέρες μετά από απαγωγή επιβατών τζιπ, ήταν θαύμα. Πέρα του κινδύνου απαγωγής (που δεν τον ζήσαμε καθόλου), η εγκληματικότητα σε καθημερινό επίπεδο ήταν άφαντη. Εντάξει, χρειάζεται κοινή λογική σε πόλεις τύπου Κοτονού, Λομέ κλπ αλλά μέχρι εκεί.
  • Βίζες: Μην τα ξαναγράφω και συγχυστώ. Μακράν ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος.
  • Υγεία: Πολύ καλά, κάτι μικροπροβλήματα μόνο, πλην της μόλυνσης αίματος του Τομ, όπου και μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους οι Κουβανοί. Την ασφάλειά μου την έκανα πάντως, για πρώτη φορά. Δεν τη χρησιμοποίησα, προκειμένου να έχω άποψη για το πόσο αποτελεσματικοί είναι. Καλύτερα, αχρείαστη να’ ναι.
  • Συνεννόηση: Αν θέλει κανείς να το δει θετικά, οι χώρες αυτές (πλην της αγγλόφωνης Γκάμπια) είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να ξεσκονίσει τα Γαλλικά του. Χωρίς πλάκα, έμαθα και τα Γαλλικά που δεν ήξερα. Χωρίς Γαλλικά δεν πας πουθενά, άντε να πούμε ότι βοηθάνε λίγο τα αραβικά σε κάποια σημεία. Ξύπνιοι άνθρωποι πάντως, όσοι δεν είναι κολλιτσίδες, έχουν διάθεση να βοηθήσουν. Σε πολλές περιπτώσεις ένιωθα άσχημα διότι πάμφτωχοι άνθρωποι ασχολούνταν μαζί μας, λες και είμαστε τίποτε σημαντικοί τύποι.
  • Highlights: Τα είπαμε και πιο πάνω, αλλά αν πρέπει να κάνω μια λίστα (χωρίς σειρά, αλλά όπως μου έρχονται) θα έλεγα ότι το top-10 του ταξιδιού ήταν:
- To Agadez, φοβερή αρχιτεκτονική και απίστευτη αγορά (Νίγηρας)
- Όλο το τρεκ στο Dogon για τους ντόπιους, το τοπίο, τους αρχέγονους χορούς, την εμπειρία (Μάλι)
- Το Τιμπουκτού για την ιστορία του (Μάλι)
- Η πιρόγα και τα απίστευτα χωριά (Μάλι)
- Οι καμηλοπαρδάλεις και οι ιπποπόταμοι με όλα τα τοπία (Νίγηρας)
- Οι Ταμπέρμα (Τόγκο)
- Οι νομάδες και γενικώς οι ντόπιοι (Μαυριτανία)
- Το φαγητό στο Μπαμάκο (Μάλι)
- Οι εγκαταλελειμμένες πόλεις στις οάσεις (Μαυριτανία)

Και για μπόνους το σουρεαλιστικό τραίνο, τις οικογένειες στο ορεινό Τόγκο, την κρουαζιέρα στη βόρειο Σενεγάλη και γενικώς την αίσθηση ότι πατάς παρθένα μέρη. Μπορεί και να ξέχασα τίποτε χτυπητό.

Αυτά τα ολίγα. Περιληπτικά είπαμε, αλλά βγήκαν 26 σελίδες γεμάτες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ήρωες που είχαν την υπομονή να διαβάσουν τόσο μεγάλη ιστορία και με τόσο μεγάλα χρονικά κενά ανάμεσα στο κάθε κομμάτι.
 

_antonis_

Member
Μηνύματα
3.357
Likes
1.237
Ένα μεγάλω ευχαριστώ και σε σένα για όλα αυτά που μας μετέφερες.
Επίσης, ένα μπράβο απο μένα, που είσαι ειλικρινής και στο πόστ αυτό, μας λές συγκεκριμένα πράγματα που αφορούν το ταξίδι καθε αυτού, δηλαδή πόσο αξίζει, πόσο σε κούρασε κλπ. ώστε να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε και μείς την κατάσταση σε περίπτωση που ένα τέτοιο ταξίδι μπεί σε λίστα επόμενου ταξιδίου.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Ενεργά Μέλη

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.633
Μηνύματα
904.998
Μέλη
39.375
Νεότερο μέλος
maria kou

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom