Γκάμπια Μάλι Μαυριτανία Μπενίν Μπουρκίνα Φάσο Νίγηρας Σενεγάλη Τόγκο Δ.Αφρική: Togo, Benin, Niger, Burkina Faso, Mali, Senegal, Mauritania, Gambia

[pattyyy]

Εξαιρετικές οι φωτογραφίες σου από τον Νίγηρα! Όσο για την Μπουρκινα και μόνο η τόσο ξεχωριστή εμπειρία σας εκεί αξίζει τον κόπο!

 

[PopiTzil]

Yorgo πραγματικά τι να πω;;; Τα διαβάζω...τα ξαναδιαβάζω (αφού δεν θα πάω ας τα εμπεδώσω από τις ιστορίες!!) Τι ωραία που είναι...και οι φωτογραφίες το μαρτυράνε απόλυτα. Καλή συνέχεια στα ταξίδια σου...εγώ πάω να κλάψω μαζί με τους άλλους

 

[Yorgos]

Παιδάκια, Μπουρκίνα Φάσο.

 

[Aria_C]

Δεν φτάνει που είμαι λευκή, είμαι και γυναίκα...
Άει στα κομμάτια...
Όνειρο θα παραμείνει το ονειρεμένο μου ταξίδι
Πάω κι εγώ σε μια γωνιά να κλάψω!

 

[soudianos]

Παιδάκια, Μπουρκίνα Φάσο.

αν υπήρχε τρόπος να στέλναμε εδώ μερικά σχολεία του δημοτικού, νάβλεπαν ποια είναι η "παιδική ευτυχία" , χωρίς τα έχω...και τα θέλω...

 

[astral]

Ο λόγος του ατυχήματος είναι πως αντί να κοιτάω τις λακούβες, κοιτούσα το τοπίο, ακολουθεί φωτό του τοπίου.

Εδώ που τα λέμε...δε σε αδικώ καθόλου!!!

 

[KLEOPATRA]

Πω πω βρε Γιωργη ...μετα απο αυτο ανετα παιζεις στις Επικινδυνες Αποστολες.
Φανταζομαι γυναικες λευκες (καλα μην πω τουριστριες) ουτε για δειγμα?

 

[Yorgos]

Δυο-τρία σχολιάκια μαζεμένα:

Μήπως ήσασταν στα Domes des Fabedougou
Ναι, πήγαμε κι από κει, αν και το ατύχημα συνέβη στο δρόμο για το Sindou, που ήταν και πιο εντυπωσιακό.

Άουτς....δεν το λές και απλή εκδορά βρε Παναγιώτη μου..
Τελικώς αποδόθηκε δικαιοσύνη: εμένα μου έμεινε ένα μεγάλο σημαδι σα λεύκη στο δεξί μπράτσο (και μάλλον θα μείνει), ενώ ο Τζόρντι απέκτησε και πάλι φρύδι...


Ρε Γιώργο, βγάλε αυτή τη ρύθμιση που εμφανίζει την ημερομηνία τυπωμένη πάνω στη φωτογραφία...
Δυστυχώς φίλοι Αντώνη και Βαγγέλη, διαφωνούμε επ' αυτού. Φωτογραφία χωρίς την κόκκινη γραμμούλα για μένα είναι καρτ ποστάλ κι όχι φωτογραφία. Το βλέπω σαν προσωπική σφραγίδα και μου αρέσει.

Πω πω βρε Γιωργη ...μετα απο αυτο ανετα παιζεις στις Επικινδυνες Αποστολες.
Φανταζομαι γυναικες λευκες (καλα μην πω τουριστριες) ουτε για δειγμα?


Υπό κανονικές συνθήκες, οι χώρες αυτές δεν είναι επικίνδυνες, υπό την έννοια πως σε καθημερινές καταστάσεις δεν υπάρχει κίνδυνος διότι η εγκληματικότητα είναι πολύ χαμηλή. Τώρα, με τη δραστηριοποίηση της Αλ Κάιντα στην περιοχή, το θέμα των απαγωγών δυστυχώς είναι σοβαρό. Όταν ηρεμήσει αυτό, νομίζω πως θα είναι επισκέψιμες και από γυναίκες και από άντρες και από τρανσέξουαλ.


Σε Τόγκο, Μπενίν, Νίγηρα και Μαυριτανία δεν είδαμε κανέναν τουρίστα (έναν στην Μαυριτανία). Στο Μάλι έχει τουρισμό, αν και πάλι αισθητά μειωμένο σε σχέση με την κανονική κίνηση της χώρας, λόγω απαγωγών σε δύο περιοχές της χώρας, αλλά υπό ΚΣ πηγαίνουν και γυναίκες. Η Σενεγάλη και η Γκάμπια ήταν γεμάτες από τουρίστες και πολλές τουρίστριες που ταξίδευσαν σε δυάδες, ειδικά στη Γκάμπια η ανδρική πορνεία είναι και πολύ διαδεδομένη, με αποτέλεσμα να κάνουν θραύση οι σαραντάρες που πάνε στην παραλία να βρουν παρέα. Η Μπουρκίνα Φάσο έχει ίσως περισσότερους ξένους από κάθε άλλη χώρα που επισκεφθήκαμε, κυρίως short-term εθελοντές, οι περισσότερες γυναίκες (από όσες συναντήσαμε είναι πως ο εθελοντισμός εκεί στις περισσότερες περιπτώσεις είναι διακοπές με έκπτωση).



Γενικά, δε θεωρώ πως πρόκειται για ιδιαίτερα επικίνδυνες χώρες. Το μικρό ενδεχόμενο απαγωγής (δε γίνονται δα και χιλιάδες...) είναι δυνητικά πολύ επικίνδυνο, αλλά είναι μικρό ως πιθανότητα. Βέβαια, όταν μια γυναίκα ταξιδεύει μόνη της, έχει άλλη αίσθηση της ενόχλησης, του κινδύνου και των περιορισμών, κι εγώ δεν έχω τη συγκεκριμένη αντίληψη της κατάστασης διότι δεν μπορώ να μπω στη θέση μιας γυναίκας, αλλά σίγουρα (έστω και ψυχολογικά) θα υπάρχουν περισσότεροι περιορισμοί.


Την Παρασκευή το Μάλι (ίσως μπει σε δυο μέρη, έχει πολύ υλικό).

 

[maltakias]

Ρε Γιώργο, βγάλε αυτή τη ρύθμιση που εμφανίζει την ημερομηνία τυπωμένη πάνω στη φωτογραφία...
Δυστυχώς φίλοι Αντώνη και Βαγγέλη, διαφωνούμε επ' αυτού. Φωτογραφία χωρίς την κόκκινη γραμμούλα για μένα είναι καρτ ποστάλ κι όχι φωτογραφία. Το βλέπω σαν προσωπική σφραγίδα και μου αρέσει.

Δεν θυμάμαι να είχες πουθενά πιο άδικο από αυτό εδώ.Βέβαια είναι προσωπική σου επιλογή οπότε δεν μας πέφτει κανένας λόγος.Αλλά ως φιλική συμβουλή πιστεύω ότι η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί τουλάχιστον ακαλαίσθητη αυτή τη γραμμούλα.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παρακαλάω να σου χαλάσει η ρύθμιση

 

[Aria_C]

Αλλά ως φιλική συμβουλή πιστεύω ότι η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί τουλάχιστον ακαλαίσθητη αυτή τη γραμμούλα.

Εγώ πάντως είμαι στη "μειοψηφία" αυτών που συμφωνούν με τον Γιώργο!
Συνέχισε να ανεβάζεις φωτό Γιώργο και άσε τον maltakia να κάνει τα τζούτζου του να σου χαλάσει η ρύθμιση!

 

[Yorgos]

Μάλι:

1.Γενικώς, πού πήγαμε, τι κάναμε:
Το Μάλι πρωτοεμφανίστηκε ως σκέψη μετά τη γνωριμία με τον Τομ, πριν πάνω από 10 χρόνια. Το γεγονός ότι θα είχα έναν άνθρωπο εκεί που ξέρει τη χώρα απέξω κι ανακατωτά ήταν ένα πολύ ισχυρό συν και ουσιαστικά το όλο ταξίδι στη Δυτική Αφρική «χτίστηκε» γύρω από το Μάλι, που έτσι κι αλλιώς αναμενόταν να είναι και η χώρα με τα περισσότερα αξιοθέατα.

Εισήλθαμε στη χώρα δια της τεθλασμένης, δηλαδή όχι από τα χιλιομετρικώς οικονομικότερα σύνορα του Kouri, αλλά από το –τραγικό- Sikasso. Βίζα είχαμε από πριν (φυσικά μας υπερχρέωσαν οι Μπουρκιναμπέ της μαλινέζικης πρεσβείας στο Ουαγκαντούγκου) κι ακολούθησε ένα επικό ταξίδι μέχρι το Sevare, όπου και κατορθώσαμε να συναντηθούμε με το Βρετανό Τομ, την πολιτογραφημένη Γερμανίδα αλλά ουσιαστικά Ρωσίδα Άννα και τον υπερπολύτιμο Ντρα, φίλο του Τομ από τη δεκαετία του ’90 και γηγενή Dogon, ο οποίος άλλαξε και τη ροή –και την ποιότητα- του ταξιδιού.

Ακολούθησε μια άλλη επεισοδιακή είσοδος στη Djenne, ενοικίαση ιδιωτικής πιρόγας για την πάρτη μας και διαδρομή έμπνευσης Ντρα από τελείως «παρθένους» παραπόταμους (δεν ακολουθήσαμε τις υδάτινες διαδρομές που προτείνουν οι οδηγοί) προς το Mopti, και οι τα όσα ζήσαμε στα χωριά που οι άνθρωποι δεν είχαν ξαναδεί λευκούς μπαίνουν εύκολα στο top-10 όλων των ταξιδιωτικών μου εμπειριών όλων των εποχών, όσο κι αν πολλές από αυτές ήταν σκληρές. Ακολούθησε το πολυήμερο trek στη χώρα των Dogon, όπου πάλι αποφασίσαμε μαζοχιστικά να μην κάνουμε απλά την «εύκολη» διαδρομή από τα χωριά που συνιστούν οι οδηγοί από τα οποία περνάνε συνήθως οι trekkers, αλλά να την εμπλουτίσουμε με πιο απομακρυσμένα χωριά, πράγμα το οποίο σήμαινε πως έπρεπε να ανεβοκατεβαίνουμε το γκρεμό σχεδόν καθημερινά, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τα ποδαράκια μας, αλλά αποζημιωθήκαμε με το παραπάνω (βλέπε απρόοπτα), αφού είδαμε αρχέγονους χορούς, γεννητούρια τριδύμων, εκπληκτικά αυθεντικές εικόνες αλλά και ανθρώπους (κυρίως παιδιά και γέρους) να πεθαίνουν από την πείνα.

Κι εκεί που νομίζεις ότι η καλή εβδομάδα ήταν η πρώτη, ή μάλλον η δεύτερη, ίσως να είναι η τρίτη, το Μάλι είναι ανεξάντλητο… Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις των Ντρα και Τομ, ο πρώτος μας βρήκε άνθρωπο που ήταν διατεθειμένος να μας πάει στο Τιμπουκτού, μια από τις πιο απομονωμένες πόλεις της ηπείρου επί αιώνες, παρά το ότι μόλις δύο εβδομάδες νωρίτερα ένοπλοι είχαν απαγάγει επιβάτες τζιπ στη διαδρομή. Και μετά το Τιμπουκτού, πήγαμε για trekking σε κάτι τοπία α λα Monument Valley, γνωρίσαμε ανθρώπους περίεργους, εντυπωσιακούς, επισκεφθήκαμε μια-δυο ενδιαφέρουσες πόλεις για να «χωνέψουμε» τις εικόνες των προηγούμενων εβδομάδων στο Μπαμάκο, που με κράτησε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο… μάλλον επειδή ήταν καλό στη χώνεψη (τρελό φαγητό).

2.Απρόοπτα:

Όλο το ταξίδι στο Μάλι απρόοπτο ήταν… Τουλάχιστον αυτό – ως επί το πλείστον – ήταν «με την καλή έννοια», που λέει και ο Ψινάκης.

Στην είσοδο στη χώρα είχαμε… μιάμιση μέρα μαραθώνιο με έναν απατεώνα ταξιτζή, μια διαμονή ωρών σε μια πόλη όπου κανείς δε μιλούσε Γαλλικά, κανείς δεν ήξερε πού είναι η στάση του λεωφορείου και τελικώς φύγαμε με… ΡΕΟ για το επόμενο απίθανο χωριό, μέχρι να βρούμε τελικά ένα λεωφορείο για το τιμημένο Sevare, το οποίο σταματούσε για να προσευχηθούν οι επιβάτες, μετά για να δαρθούν, μετά για να ξαναπροσευχηθούν, να κατουρήσουν, να τσακωθούν, να ξαναμαναπροσευχηθούν, να… μαγειρέψουν στην άσφαλτο, να ελεγχθούν από το στρατό, να δουν ένα ροντέο (!), να ματαπροσευχηθούν, να φάει πρόστιμο ο οδηγός, να φτιάξουν μια βλάβη μετά από τέσσερις ώρες επισκευών και να ξαναελεγχθούμε από την τροχαία που αποφάσισε ότι είμαστε υπεράριθμοι (σώπα! μέχρι και στην οροφή είχαμε κόσμο) και να συλλάβουν τον οδηγό…μετά την προσευχή βεβαίως. Το ότι φτάσαμε στο Sevare και βρήκαμε τους άλλους τρεις, που μας περίμεναν για πάνω από μία ημέρα, το θεωρώ μεγάλη επιτυχία.

Η είσοδος στη Djenne είχε πλημμύρα, πέσαμε στον ετήσιο αγώνα κωπηλασίας όπου οι οπαδοί των διαγωνιζόμενων ομάδων πυροβολούσαν με κάτι μουσκέτα του 1850 και με κούφαναν (κυριολεκτικά, για καμιά ώρα δεν άκουγα τίποτε και νόμιζα πως μου έσπασαν το τύμπανο), μετά είχε πανηγύρι όπου έραναν πολιτικούς και δεκάδες συγκροτήματα παρέλαυναν επί ώρες υπό τους ήχους των πυροβολισμών (αμάν πια!), αλλά οι μαγικές εικόνες ήταν η προετοιμασία για την αγορά, όπου δεκάδες πιτσιρίκια πέρασαν το βράδυ σκάβοντας στην άμμο προκειμένου να βυθίσουν τα παλούκια που θα στήριζαν τους πάγκους της επόμενης ημέρας.

Η αγορά της Djenne ήταν καλούτσικη, αλλά ουδεμία σύγκριση με άλλες –πιο πρωτόγονες- στο Νίγηρα ή σε μικρά παραποτάμια χωριά του Μάλι, μπήκαμε στο –υποτίθεται απαγορευμένο- ιστορικό τζαμί, κοιμηθήκαμε σε μια ταράτσα με θέα πέντε αστέρων, ένας κουρέας κατάλαβε λάθος και με κούρεψε τελείως γουλί με αποτέλεσμα να έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις μήνες και να μην έχει χρειαστεί να ξανακουρευτώ, αλλά τα κλου ξεκίνησαν την επόμενη μέρα με την πιρόγα…

Πήραμε παραπόταμους του Μπάνι, είδαμε μέρη που δε θα ξεχάσω ποτέ, εγκύους που έκλαιγαν για να μας αγγίξουν διότι θεωρούσαν πως έτσι θα ευλογηθεί το παιδί τους, κοιμόμασταν σε σχολεία υπό το βλέμμα δεκάδων παιδιών που μας κοιτούσαν σαν εξωγήινους, είδα φτώχεια που δεν είχα φανταστεί ποτέ, μια μάνα να με παρακαλάει να κάνω καλά το παιδί της που είχε σκουλήκια στα μάτια, μείναμε σε στάβλο για να γλιτώσουμε από τη βροχή και μετά το χωριό δεν μας άφηνε να φύγουμε, μωρά που έκλαιγαν στη θέα λευκών, χωριά όπου δεν είχαν δει ποτέ γιατρό, φάρμακα ή δάσκαλο, φυλές με τις οποίες δεν κατάφερε να συνεννοηθεί ούτε ο πολύγλωσσος σε διαλέκτους της χώρας Ντρα, εκατοντάδες άτομα να μας εκλιπαρούν να προσαράξουμε στο χωριό τους, χάσαμε δυο χρυσά δόντια του Ντρα και τα βρήκαμε στη λάσπη μέσα στο νερό με τη βοήθεια ενός ολόκληρου χωριού, μια ολόκληρη κοινότητα μας αποχαιρέτησε με δάκρυα στα μάτια επειδή φεύγαμε… φιλοξενία μαγική και φτώχεια απερίγραπτη μαζί με τοπίο την όαση νερού των παραποτάμων του Νίγηρα, κοιμώμενοι σε βράχια, παραλίες και πρωτόγονα σχολεία υπό το γεμάτο απορία βλέμμα παιδιών και ενηλίκων που μας ακολουθούσαν ακόμη και στην τουαλέτα. Έχω νιώσει πολλές φορές εξωγήινος, αλλά ποτέ τόσο. Έχω νιώσει πολλές φορές ένοχος που έχω να φάω, αλλά πρώτη φορά αποφασίσαμε να τρώμε στη μέση του ποταμού, μακριά από τα μάτια των ντόπιων που πεθαίνουν από ασιτία. Ζω σε μια χώρα που οι άνθρωποι μοιράζονται τα λίγα που έχουν και που αποτελεί υπόδειγμα αλληλεγγύης, αλλά δεν είχα ξαναδεί ανθρώπους να μοιράζονται κι αυτά που ΔΕΝ έχουν… Χωριά ανθρώπων ολόγυμνων, «κουζίνες» από άλλον αιώνα, χωριά από λάσπη, κρεβάτια από φύλλα, άνθρωποι που πουλάνε αρχαιολογικά κειμήλια με αντάλλαγμα σαγιονάρες, κοινότητες ξεχασμένες από το Θεό όπου το 50% των παιδιών πεθαίνει πριν φτάσει τα 5 χρόνια, αλλά όλοι χαμογελούν αν δεν κοιτούν με απορία τους τέσσερις λευκούς που ακολουθούν ένα συμπατριώτη τους σε στενά από τούβλα λάσπης. Μαγικό ταξίδι, με αγορές όπου ο κόσμος ακόμη κάνει ανταλλαγές αντί για αγοραπωλησία, όπου οι κλέφτες τιμωρούνται με λιώσιμο των χεριών τους κάτω από τις ρόδες αυτοκινήτων και οι γυναίκες κάνουν τατουάζ γύρω από τα χείλη…

Το Dogon δεν ήταν λιγότερο μαγικό. Βρεθήκαμε εκπληκτικά μόνοι μας σε μια περιοχή που δικαίως υπό κανονικές συνθήκες αποτελεί πόλο έλξης trekkers από παντού στον κόσμο… Γνωρίσαμε έναν από τους δύο σοφούς των Dogon, μείναμε στο χωριό του Ντρα, είδαμε εκπληκτικά τοπία, επισκεφθήκαμε ένα πανέμορφο χωριό όπου οι ηλικιωμένοι πέθαναν από την πείνα δυο εβδομάδες προτού φτάσαμε, κοιμηθήκαμε κάτω από δέντρα, σε ταράτσες αρχαίων κτιρίων, δίπλα σε ποτάμια με παραδοσιακούς ψαράδες, μας υποδέχθηκαν σε παντελώς άγνωστο χωριό όπου γιόρταζαν τη γέννηση τριδύμων μεθυσμένοι, συμμετείχαμε στη συλλογή βρώμης με πρωτόγονα εργαλεία τραγουδώντας μελωδίες αιώνων, χαιρετιόμασταν με ανθρώπους που ξεπρόβαλλαν από φυτείες καλαμποκιού όπου περπατούσαν επί μέρες για να φτάσουν σε κάποια από τις φανταστικά πολύχρωμες αγορές, γνωρίσαμε ανθρώπους που αλείφουν τις γυναίκες τους με λιωμένο δέρμα μπαμπουίνου για να ιαθούν από τον καρκίνο του μαστού, μυηθήκαμε στην τοπική μυθολογία από τον συγκινητικό Ντρα, σφίγγες τσίμπησαν δύο από εμάς (εμένα και τον… οσιομάρτυρα Τζόρντι) στο μάτι με αποτέλεσμα να μη βλέπει τίποτε από το ένα μάτι λόγω πρηξίματος, είδαμε καταρράκτες, ανεβήκαμε σκαλωσιές, μείναμε σε ένα χωριό… των Φλίντστοουνς, είδαμε χωριά ανιμιστών με δρόμους όπου απαγορεύεται να τους περάσει κανείς ανάλογα με το φύλο, την ηλικία και…την εμμηνόπαυση, σκοτώσαμε ένα σκορπιό επικών διαστάσεων, βαρεθήκαμε να τρώμε συνεχώς κους κους και ρύζι (τι να ζητήσεις σε μια χώρα που οι άνθρωποι τρώνε μια φορά την ημέρα… αν είναι τυχεροί; ), κάψαμε τις πατούσες μας στην άμμο αφού περάσαμε ένα ποτάμι ξιπόλητοι και χοροπηδούσαμε μέχρι να βρούμε ίσκιο, συμμετείχαμε σε διαγωνισμό χορού με τους ντόπιους κάτω από την πανσέληνο και πάθαμε την πλάκα μας με την εναλλαγή τοπίων, αναπολώντας πάντως το ρεύμα και τον πολιτισμό που στερηθήκαμε για 10 μέρες.

Στο Τιμπουκτού ο Τομ έπαθε μόλυνση στο αίμα, είδε τις φλέβες του να γίνονται πράσινες και μας οδήγησαν στη μοναδική κλινική της ξεχασμένης πόλης όπου οι μόνοι εναπομείναντες (οι των ΜΚΟ την έκαναν όταν ξεκίνησαν οι απαγωγές) γιατροί ήταν (φυσικά) οι Κουβανοί, που έστησαν πάρτι που βρήκαν άνθρωπο «από την πατρίδα», άνθρωποι που άφησαν τις οικογένειές του για να πάνε στο πουθενά της Αφρικής εθελοντικά για να τα βάλουν με το AIDS, τον αναλφαβητισμό, την πολιομυελίτιδα, την Αλ Κάιντα και… τις μαντίλες («όλα αντέχονται… αλλά έχω να δω γυναικεία μπούτια ενάμιση χρόνο ρε σύντροφε! Ούτε ένα καυτό σορτς αυτές οι μουσουλμάνες;»). Χώρια που με γλίτωσαν κι εμένα από μόλυνση, αφού λόγω υγρασίας οι πληγές από το ατύχημα δεν έκλειναν και με τις μύγες να κάνουν πάρτι ελλείψει καυκάλου, λίγο ήθελα να πάθω ζημιά.
Μαγική πόλη και το ξεχασμένο Τιμπουκτού, όπου ψαχουλέψαμε έγγραφα εκατοντάδων ετών, φάγαμε σε έναν κήπο δίπλα σε κάποιον που ακόνιζε μαχαίρια, είδαμε πιτσιρίκια να πετάνε πέτρες στους σκλάβους γελώντας, είδαμε άλλο ένα μεγαλομανές δημιούργημα του Καντάφι, ανατρίχιασα επισκεπτόμενος τα μέρη όπου κατέλυσαν μερικοί από τους παιδικούς μου ήρωες.

Τα τοπία στο Hombori ήταν απρόσμενα, κάναμε trekking και ανάβαση σε βαθμό εξάντλησης, αλλά άξιζε τον κόπο μέχρι και η τελευταία σταγόνα ιδρώτα (ο Ντρα φυσικά δεν ίδρωσε…), κυλήσαμε σε κόκκινους αμμόλοφους, είδαμε τα πόδια μας να γεμίζουν στρογγυλές τσουκνίδες (ο Ντρα φυσικά όχι…), για να καταλήξουμε στο Segou, όπου μας ξενάγησε ένας… εξαδάκτυλος, είδαμε μια υπεραιωνόβια χελώνα να βασανίζεται λόγω απίστευτων δεισιδαιμονιών και φάγαμε μια πίτσα που –μετά από πολλές ημέρες κους κους- μας φάνηκε τριών αστέρων Michelin.

Απρόσμενη έκπληξη το φαγητό στο Bamako, απίστευτη διεθνής κουζίνα σε τιμές… Μάλι, εμ τον γευσιγνώστη Τομ να δίνει τα ρέστα του. Έχοντας αποχαιρετίσει τον Τζόρντι και την Άννα, πριν αποχαιρετίσω τον Τομ βρέθηκα να βλέπω στις ειδήσεις πως η χώρα στην οποία κατευθυνόμουν (Γουινέα) όδευε στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, με ανθρώπους να σφάζονται μπροστά στην οθόνη του Μαλινέζου οικοδεσπότη μας… Αν δεν είχα δει τις ειδήσεις, μπορεί και να ήμουν εγώ η είδηση της επόμενης ημέρας…

3.Μας άρεσε:

Το πόσο παρθένα, αυθεντική, απρόβλεπτη, είναι η χώρα. Αρχέγονες πρακτικές, φυλές, γλώσσες, μεγάλη ποικιλία τοπίων και πολιτισμών, μυστικιστικό το Τιμπουκτού, ξεπέρασαν τις προσδοκίες οι Dogon, τα ίδια και καλύτερα οι επιλογές σίτισης στο Μπαμάκο, ενδιαφέροντα τα αρχαία, απίστευτος ο κόσμος στις μη τουριστικές περιοχές, το πόσο ασφαλείς νιώθαμε παντού, ο Ντρα, η παρέα, η αίσθηση ότι πατάς χώματα ιστορικά κι όχι χτεσινά, το ανθρώπινο μωσαϊκό, οι αγορές, τα χρώματα, οι μυρωδιές, το –επιτέλους- χαμηλό κόστος, οι εκπληκτικές παλιές βιβλιοθήκες, η αρχιτεκτονική σε πολλά σημεία, η φοβερή μουσική παντού, τα χαμόγελα, που οι τουρίστες ήταν το 1/10 αυτού που περιμέναμε.


4.Δεν μας άρεσε:

Το πόσο εγκαταλελειμμένοι ζουν εκατομμύρια άνθρωποι, οι κολλιτσίδες (χωρίς το Ντρα σε τουριστικές πόλεις τύπου Μόπτι θα είχα τσακωθεί), οι σφίγγες, η άμμος που διέλυσε τη μηχανή μου με αποτέλεσμα όλες οι φωτογραφίες να βγαίνουν πουά, η έλλειψη ζεστού νερού σχεδόν σε όλο το ταξίδι, η ζέστη, τα μάλλον απογοητευτικά μουσεία, η αγορά της Djenne (έχει τόσες πιο εντυπωσιακές η χώρα που δεν καταλαβαίνω το χαμό), τα απερίγραπτα λεωφορεία (το λέω εγώ που έχω αντοχές…), τα προβλήματα στη συνεννόηση, τα προβλήματα υγείας (λοίμωξη ο ένας, μόλυνση ο άλλος, σφίγγες από δω, διάρροια από κει, μόλυνση στο αίμα και για επιστέγασμα κι ένας ανεξήγητος πυρετός), η πρεσβεία της Μαυριτανίας (είπαμε να υπερχρεώνουμε, αλλά όχι κι έτσι), ο απαράδεκτος κουρέας που με έκανε γλόμπο, μερικοί ταξιτζήδες.

5.Βαθμολογία:
· Αρχαία 2
· Αρχιτεκτονική 6
· Φαγητό 6
· Φύση 7
· Άνθρωποι 8
· Κόστος 8
· Ποικιλία 7
· Αυθεντικότητα 10
· Μοναδικότητα 7
· Ασφάλεια 8

ΣΥΝΟΛΟΝ: 69, κατατάσσεται στη 17η θέση της σχετικής λίστας (ισοβαθμεί με άλλες δύο χώρες). Χωρίς αμφιβολία, είναι μεγάλη επιτυχία η είσοδος στην εικοσάδα (από τις δεκάδες χώρες που δεν έχω επισκεφθεί αμφιβάλλω αν θα το καταφέρουν πάνω από 5 ακόμη), για μια χώρα που δεν έχει και σπουδαία πράγματα από αρχαιολογία (η μόνη άλλη που το κατάφερε είναι η Ιαπωνία). Το Μάλι είναι ο πραγματικός λόγος για να πάει κανείς στη Δυτική Αφρική κατά τη γνώμη μου. Για να είμαστε ειλικρινείς, αν δεν είχαμε μαζί τον Τομ (το ότι μιλάει μια-δυο τοπικές γλώσσες βοηθούσε πολύ) και φυσικά τον γίγαντα Ντρα, μάλλον θα είχαμε δει πολύ λιγότερα και δε θα την είχαμε απολαύσει τόσο. Το ότι ήμασταν πέντε αντί για δύο σίγουρα έπαιξε ρόλο στη διάθεση (από το Μάλι κι έπειτα ταξίδευα μόνος με ό,τι περιορισμούς συνεπάγεται αυτό), τις δυνατότητες να μοιραστούμε κόστος και εμπειρίες και φυσικά σε μια παρέα ξεπερνώνται πολύ πιο εύκολα ανησυχίες και προβλήματα. Μπορεί ο Νίγηρας να ήταν η (αναμενόμενη σε κάποιο βαθμό) έκπληξη του ταξιδιού, αλλά το Μάλι ήταν το κλου, ξεπέρασε κι αυτό τις προσδοκίες. Μετά την Αιθιοπία, είναι η δεύτερη εντυπωσιακότερη από τις 12 αφρικανικές χώρες που έχω επισκεφθεί και δυστυχώς αμφιβάλλω ότι θα βρεθεί κάποια να τις ξεπεράσει (αν ηρεμήσει καμιά μέρα το Κογκό, θα δούμε).


Ακολουθούν φωτογραφίες, ζητώ υπομονή για την ταχύτητα και κατανόηση για τις… κόκκινες γραμμούλες με την ημερομηνία λήψης…

 

[varioAthens]

Tι να πούμε κι εμείς από τα ταξίδια μας, ρε Γιώργο?
Αν δεν σε "ήξερα" θα θεωρούσα ότι τα έχεις βγάλει όλα από το μυαλό σου... τόσο μυθιστορηματικά και εξωπραγματικά μου φαίνονται όλα αυτά που έζησες...και απορώ πώς άντεξες να βλέπεις τα άρρωστα και πεινασμένα παιδάκια...σφίχτηκε το στομάχι μου και μόνο από τις περιγραφές σου...