Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.456
- Likes
- 17.526
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Πριν δύο βδομάδες συμπλήρωσα δύο οκλόκληρα χρόνια διαμονής στην Αυστραλία, σε ένα μέρος που ποτέ δεν πίστευα ότι μπορώ να βρεθώ ειδικά για μόνιμη εγκατάσταση. Όταν έψαχνα για δουλειά στις ΗΠΑ μερικά χρόνια πριν, δε φανταζόμουν ότι μπορεί ξαφνικά να προκύψει μετανάστευση στην άλλη άκρη του πλανήτη.
Παρότι έχω πάρα πολλές αναμνήσεις από αυτή τη διετία, οι περισσότερες από τις οποίες είναι θετικές, σκέφτηκα σήμερα να κάνω μια αναδρομή για το πώς βρέθηκα εδώ, με μια κάπως χιουμοριστική προσέγγιση.
Στις αρχές του 2012 λοιπόν, και ενώ είχα ήδη σταματήσει τις απόπειρες να βρω δουλειά στις ΗΠΑ και τον Καναδά, το είχα πάρει απόφαση ότι η προοπτική της εργασίας στο εξωτερικό για μένα είχε τελειώσει, ειδικά από τη στιγμή που η οικογένεια είχε μεγαλώσει κατά ένα μέλος ακόμα.
"Πού να πας μωρέ με δύο μικρά, κάτσε ήσυχος εδώ και ρούφα το αυγό σου" ήταν περίπου η απάντηση που πήρα από φίλο όταν κάποια στιγμή προέκυψε το θέμα αυτό στην κουβέντα μας σε κάποια καφετέρεια ένα πρωινό Σαββάτου.
Γυρνώντας στο σπίτι εκέινη την ημέρα, βρήκα ένα μυστήριο μήνυμα να με περιμένει στο linkedin μου, από έναν τύπο που με ρώταγε αν θα με ενδιέφερε να δουλέψω στην Αυστραλία, και πιο συγκεκριμένα στο Περθ, το Σύδνεϋ ή τη Μελβούρνη. Συνήθως τέτοια μηνύματα τα αγνοούσα ή στην καλύτερη περίπτωση απαντούσα λακωνικά μέχρι τότε, αλλά η κοινή προϊστορία του εν λόγω τύπου με την παρουσία μου στην ίδια εταιρεία με έκανε να σηκώσω το ένα φρύδι και να μονολογήσω κυνικά:
"βρε, λες;"
Μετά από το μεγάλο διάστημα που χρειάστηκε το ανωτέρω βαθυστόχαστο σχόλιο για να επεξεργαστεί από το μυαλό μου, σηκώθηκα από την καρέκλα μου και ετοιμάστηκα να πάω σε ένα ραντεβού που είχα τότε με έναν πελάτη για να του φτιάξω το site του. Στην έξοδο όμως, κοίταξα ψηλά στον ουρανό και το είδα: ως εκ θαύματος, ένα από τα σύννεφα είχε με κάποιο μαγικό τρόπο πάρει το σχήμα ενός μαρσιποφόρου ζώου, και σαν σε νιρβάνα άκουσα ένα παιχνιδιάρικο τιτίβισμα στα αυτιά μου, που με καλούσε πίσω.
Ρίχνοντας το μπλοκ σημειώσεών μου στα λασπόνερα (ξέχασα να αναφέρω τη γαργαλιστική και άκρως καίρια λεπτομέρεια ότι είχε βρέξει το προηγούμενο βράδυ) μπούκαρα πίσω στο σπίτι με την αποφασιστικότητα του κάπτεν Τζακ Σπάροου, και έκατσα πάλι στον υπολογιστή μου.
- "Τι έγινε, δε θα πας στο ραντεβού σου?" , ρώτησε η σύζυγος σηκώνοντας το κεφάλι της πίσω από ένα βουνό με πάνες.
- "Τώρα, πάω, αλλά λέω να απαντήσω πρώτα σε ένα τύπο που με ρωτάει για μια θέση για δουλειά στην Αυστραλία" απάντησα, περιμένοντας καταιγισμό ερωτήσεων.
- "Α" απάντησε εύγλωττα εκείνη, με ενθουσιασμό και ενδιαφέρον αντίστοιχο με αυτό που θα έδειχνε ένας βάλτος σαν αυτόν που κατάπιε τον Άρταξ στο Neverending Story.
Άνοιξα την οθόνη που λες και φεγγοβολούσε σχηματάκια σαν αυτό του συννεφου/μαρσιποφόρου έξω, στέλνοντας υποσυνείδητα μηνύματα στο μυαλό μου μέσω των εκατομμυρίων πίξελς της.
Διάβασα πάλι το μήνυμα, και έχοντας δάχτυλα ιδρωμένα από την αγωνία, απάντησα λακωνικά:
"Αλό και χαίρετε, σας ευχαριστώ θερμά για το μήνυμά σας, πάντα η Αυστραλία ήταν μέσα στους στόχους μου, μπορείτε να μου στέιλετε περισσότερες πληροφορίες για τη θέση; ορίστε και το βιογραφικό μου που δείχνει τί υπέροχος και καταπληκτικός είμαι, και μεταξύ μας αν δε με προσλάβετε δε θα ξαναβρείτε τέτοιο κελεπούρι, αλήθεια σας το λέω, ναι.".
Θαύμασα τον εαυτό μου για το ρεσιτάλ ειλικρίνειας και μετριοπάθειας, και έκλεισα τον υπολογιστή να φύγω για το ραντεβού.
Στο ραντεβού που έκανα, το γνωστό μαρσιποφόρο σύννεφο για κάποιο λόγο δεν έλεγε να διαλυθεί ή να αλλάξει σχήμα (να πάρει πχ κάποιο σχήμα αποτρόπαιο, το κεφάλι του βελζεβούλη ας πούμε, ή ακόμα χειρότερα το σήμα του ολυμπιακού). Έτσι, μετά το ραντεβού στο οποίο ακόμα και σήμερα δε θυμάμαι τί ακριβώς έγινε, γύρισα στο σπίτι. Καθώς οι παλιότερες επικοινωνίες σχετικά με εργασία είχαν πολύ αραιή συχνότητα, εξεπλάγην ιδιαίτερα βρίσκοντας ήδη απάντηση από τον αυστραλό τύπο να με περιμένει.
(από τη σύζυγο, κουβέντα για το θέμα - η σωρός με τις πάνες δεν είχε αλλάξει ύψος)
"ναι που λες δευκ, τόχω ήδη το βιογραφικό σου, νομίζω ότι η θέση αυτή σου ταιριάζει, τσάκο το job description και πέσμου τη γνώμη σου."
Μπα, σκέφτηκα, αυτός εδώ σαββατιάτικα βρήκε να μας ζαλίσει. Ίσως έχει φάει καγκουρώ για μεσημεριανό ή τέλος πάντως ότι είναι αυτό που τρώνε αυτοί οι μυστήριοι εκεί κάτω. Αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο πιο σοβαρά, έκατσα και διάβασα την περιγραφή της θέσης και απάντησα ευθύς αμέσως, χωρίς η αισιοδοξία μου για το εν λόγω θέμα να έχει ξεπεράσει το 0,5%, όπως και σε παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν.
"έλα γιούχου, ναι που λες, η θέση είναι ότι πρέπει, λες και τη φτιάξατε για μένα είναι, πώς προχωράμε?"
Δε προλαβαίνω να ανοίξω το τραβελστοριζ.γρ για να δω πώς πάνε τα πράγματα και ποια μέλη θα κάνουμε μπαν σήμερα, και μου απαντάει.
"λοιπόν κοίτα, θα φιξάρω ένα ίντερβιου διά τηλεφώνου με το μανατζερ της εν λόγω θέσης, και θα σου πω. Στο μεταξύ για να κερδίζουμε χρόνο, ορίστε ένα σάιτ για να ψάξεις σπίτια στη Μελβούρνη όπου τελικά θα είναι η θέση, ορίστε ένα άλλο σάιτ για να δεις το φορολογικό καθεστώς, και ένα τρίτο για να υπολογίσεις έξοδα διαμονής και ζωής γενικότερα στην αυστραλία".
"Ώπα" , είπα αυθόρμητα, και ανακάθισα στη θέση μου, διαλύοντας ένα ντιβιντί σταργουόρς που είχε χωθεί εκεί - ακόμα δε μου το έχω συγχωρήσει.
"Ρε γυναίκα, τούτος εδώ σοβαρολογεί για την Αυστραλία" φώναξα, και το γνωστό γλυκό της κεφαλάκι έσκασε μύτη από την πόρτα λέγοντάς μου με ευφράδεια
"Μπα;"
"Ναι σου λέω, μούστειλε ένα φορτηγό πληροφορίες για να ενημερωθούμε για τη ζωή στην Αυστραλία"
Εκείνη τη μέρα αυτός ο μακρινός βράχος στα άκρα του πλανήτη πέτυχε την πρώτη του νίκη στη ζωή μας. Αντί για την γνωστή, βαρετή, καθημερινή ρουτίνα μας, η οποία διανθιζόταν από τις τακτικές πια επιθέσεις της ελληνικής κρίσης και μιζέριας στην ψυχολογία μας, βρεθήκαμε να ονειρευόμαστε μια εντελώς διαφορετική ζωή στην άλλη άκρη του κόσμου, χαζεύοντας τις εξωφρενικές τιμές στα ενοίκια των σπιτιών και της ζωής γενικότερα στη Μελβούρνη.
Από εκείνο το Σάββατο του Απρίλη τα πράγματα κύλησαν απίστευτα γρήγορα, τον επόμενο μήνα πέρασα δύο συνεντεύξεις τηλεφωνικές, και λίγες μέρες αργότερα είχα στα χέρια μου το συμβόλαιο που καθόταν στο τραπέζι της βεράντας περιμένοντας την υπογραφή μου, με ημερομηνία έναρξης μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα.
- "Τι θα κάνουμε;" τη ρώτησα, έτοιμος να δεχτώ οποιαδήποτε απάντηση, δεδομένης της οικογενειακής μας κατάστασης και των υποχρεώσεων που είχαν δημιουργηθεί.
- "Το ρωτάς; ΘΑ ΠΑΜΕ" μου απάντησε.
Σήκωσα το στυλό και έβαλα την υπογραφή μου στο χαρτί που άλλαξε δραστικά τη ζωή μας αλλά και τη ζωή των παιδιών μας.
Είμαι τώρα στο αεροδρόμιο του Περθ γυρνώντας πίσω από μια ζόρικη εβδομάδα δουλειάς, και θυμάμαι το σκηνικό με τη βεράντα πολύ χαρακτηριστικά, σα να ήταν χτες, κι'όμως έχουν περάσει δύο χρόνια.
Παρότι έχω πάρα πολλές αναμνήσεις από αυτή τη διετία, οι περισσότερες από τις οποίες είναι θετικές, σκέφτηκα σήμερα να κάνω μια αναδρομή για το πώς βρέθηκα εδώ, με μια κάπως χιουμοριστική προσέγγιση.
Στις αρχές του 2012 λοιπόν, και ενώ είχα ήδη σταματήσει τις απόπειρες να βρω δουλειά στις ΗΠΑ και τον Καναδά, το είχα πάρει απόφαση ότι η προοπτική της εργασίας στο εξωτερικό για μένα είχε τελειώσει, ειδικά από τη στιγμή που η οικογένεια είχε μεγαλώσει κατά ένα μέλος ακόμα.
"Πού να πας μωρέ με δύο μικρά, κάτσε ήσυχος εδώ και ρούφα το αυγό σου" ήταν περίπου η απάντηση που πήρα από φίλο όταν κάποια στιγμή προέκυψε το θέμα αυτό στην κουβέντα μας σε κάποια καφετέρεια ένα πρωινό Σαββάτου.
Γυρνώντας στο σπίτι εκέινη την ημέρα, βρήκα ένα μυστήριο μήνυμα να με περιμένει στο linkedin μου, από έναν τύπο που με ρώταγε αν θα με ενδιέφερε να δουλέψω στην Αυστραλία, και πιο συγκεκριμένα στο Περθ, το Σύδνεϋ ή τη Μελβούρνη. Συνήθως τέτοια μηνύματα τα αγνοούσα ή στην καλύτερη περίπτωση απαντούσα λακωνικά μέχρι τότε, αλλά η κοινή προϊστορία του εν λόγω τύπου με την παρουσία μου στην ίδια εταιρεία με έκανε να σηκώσω το ένα φρύδι και να μονολογήσω κυνικά:
"βρε, λες;"
Μετά από το μεγάλο διάστημα που χρειάστηκε το ανωτέρω βαθυστόχαστο σχόλιο για να επεξεργαστεί από το μυαλό μου, σηκώθηκα από την καρέκλα μου και ετοιμάστηκα να πάω σε ένα ραντεβού που είχα τότε με έναν πελάτη για να του φτιάξω το site του. Στην έξοδο όμως, κοίταξα ψηλά στον ουρανό και το είδα: ως εκ θαύματος, ένα από τα σύννεφα είχε με κάποιο μαγικό τρόπο πάρει το σχήμα ενός μαρσιποφόρου ζώου, και σαν σε νιρβάνα άκουσα ένα παιχνιδιάρικο τιτίβισμα στα αυτιά μου, που με καλούσε πίσω.
Ρίχνοντας το μπλοκ σημειώσεών μου στα λασπόνερα (ξέχασα να αναφέρω τη γαργαλιστική και άκρως καίρια λεπτομέρεια ότι είχε βρέξει το προηγούμενο βράδυ) μπούκαρα πίσω στο σπίτι με την αποφασιστικότητα του κάπτεν Τζακ Σπάροου, και έκατσα πάλι στον υπολογιστή μου.
- "Τι έγινε, δε θα πας στο ραντεβού σου?" , ρώτησε η σύζυγος σηκώνοντας το κεφάλι της πίσω από ένα βουνό με πάνες.
- "Τώρα, πάω, αλλά λέω να απαντήσω πρώτα σε ένα τύπο που με ρωτάει για μια θέση για δουλειά στην Αυστραλία" απάντησα, περιμένοντας καταιγισμό ερωτήσεων.
- "Α" απάντησε εύγλωττα εκείνη, με ενθουσιασμό και ενδιαφέρον αντίστοιχο με αυτό που θα έδειχνε ένας βάλτος σαν αυτόν που κατάπιε τον Άρταξ στο Neverending Story.
Άνοιξα την οθόνη που λες και φεγγοβολούσε σχηματάκια σαν αυτό του συννεφου/μαρσιποφόρου έξω, στέλνοντας υποσυνείδητα μηνύματα στο μυαλό μου μέσω των εκατομμυρίων πίξελς της.
Διάβασα πάλι το μήνυμα, και έχοντας δάχτυλα ιδρωμένα από την αγωνία, απάντησα λακωνικά:
"Αλό και χαίρετε, σας ευχαριστώ θερμά για το μήνυμά σας, πάντα η Αυστραλία ήταν μέσα στους στόχους μου, μπορείτε να μου στέιλετε περισσότερες πληροφορίες για τη θέση; ορίστε και το βιογραφικό μου που δείχνει τί υπέροχος και καταπληκτικός είμαι, και μεταξύ μας αν δε με προσλάβετε δε θα ξαναβρείτε τέτοιο κελεπούρι, αλήθεια σας το λέω, ναι.".
Θαύμασα τον εαυτό μου για το ρεσιτάλ ειλικρίνειας και μετριοπάθειας, και έκλεισα τον υπολογιστή να φύγω για το ραντεβού.
Στο ραντεβού που έκανα, το γνωστό μαρσιποφόρο σύννεφο για κάποιο λόγο δεν έλεγε να διαλυθεί ή να αλλάξει σχήμα (να πάρει πχ κάποιο σχήμα αποτρόπαιο, το κεφάλι του βελζεβούλη ας πούμε, ή ακόμα χειρότερα το σήμα του ολυμπιακού). Έτσι, μετά το ραντεβού στο οποίο ακόμα και σήμερα δε θυμάμαι τί ακριβώς έγινε, γύρισα στο σπίτι. Καθώς οι παλιότερες επικοινωνίες σχετικά με εργασία είχαν πολύ αραιή συχνότητα, εξεπλάγην ιδιαίτερα βρίσκοντας ήδη απάντηση από τον αυστραλό τύπο να με περιμένει.
(από τη σύζυγο, κουβέντα για το θέμα - η σωρός με τις πάνες δεν είχε αλλάξει ύψος)
"ναι που λες δευκ, τόχω ήδη το βιογραφικό σου, νομίζω ότι η θέση αυτή σου ταιριάζει, τσάκο το job description και πέσμου τη γνώμη σου."
Μπα, σκέφτηκα, αυτός εδώ σαββατιάτικα βρήκε να μας ζαλίσει. Ίσως έχει φάει καγκουρώ για μεσημεριανό ή τέλος πάντως ότι είναι αυτό που τρώνε αυτοί οι μυστήριοι εκεί κάτω. Αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο πιο σοβαρά, έκατσα και διάβασα την περιγραφή της θέσης και απάντησα ευθύς αμέσως, χωρίς η αισιοδοξία μου για το εν λόγω θέμα να έχει ξεπεράσει το 0,5%, όπως και σε παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν.
"έλα γιούχου, ναι που λες, η θέση είναι ότι πρέπει, λες και τη φτιάξατε για μένα είναι, πώς προχωράμε?"
Δε προλαβαίνω να ανοίξω το τραβελστοριζ.γρ για να δω πώς πάνε τα πράγματα και ποια μέλη θα κάνουμε μπαν σήμερα, και μου απαντάει.
"λοιπόν κοίτα, θα φιξάρω ένα ίντερβιου διά τηλεφώνου με το μανατζερ της εν λόγω θέσης, και θα σου πω. Στο μεταξύ για να κερδίζουμε χρόνο, ορίστε ένα σάιτ για να ψάξεις σπίτια στη Μελβούρνη όπου τελικά θα είναι η θέση, ορίστε ένα άλλο σάιτ για να δεις το φορολογικό καθεστώς, και ένα τρίτο για να υπολογίσεις έξοδα διαμονής και ζωής γενικότερα στην αυστραλία".
"Ώπα" , είπα αυθόρμητα, και ανακάθισα στη θέση μου, διαλύοντας ένα ντιβιντί σταργουόρς που είχε χωθεί εκεί - ακόμα δε μου το έχω συγχωρήσει.
"Ρε γυναίκα, τούτος εδώ σοβαρολογεί για την Αυστραλία" φώναξα, και το γνωστό γλυκό της κεφαλάκι έσκασε μύτη από την πόρτα λέγοντάς μου με ευφράδεια
"Μπα;"
"Ναι σου λέω, μούστειλε ένα φορτηγό πληροφορίες για να ενημερωθούμε για τη ζωή στην Αυστραλία"
Εκείνη τη μέρα αυτός ο μακρινός βράχος στα άκρα του πλανήτη πέτυχε την πρώτη του νίκη στη ζωή μας. Αντί για την γνωστή, βαρετή, καθημερινή ρουτίνα μας, η οποία διανθιζόταν από τις τακτικές πια επιθέσεις της ελληνικής κρίσης και μιζέριας στην ψυχολογία μας, βρεθήκαμε να ονειρευόμαστε μια εντελώς διαφορετική ζωή στην άλλη άκρη του κόσμου, χαζεύοντας τις εξωφρενικές τιμές στα ενοίκια των σπιτιών και της ζωής γενικότερα στη Μελβούρνη.
Από εκείνο το Σάββατο του Απρίλη τα πράγματα κύλησαν απίστευτα γρήγορα, τον επόμενο μήνα πέρασα δύο συνεντεύξεις τηλεφωνικές, και λίγες μέρες αργότερα είχα στα χέρια μου το συμβόλαιο που καθόταν στο τραπέζι της βεράντας περιμένοντας την υπογραφή μου, με ημερομηνία έναρξης μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα.
- "Τι θα κάνουμε;" τη ρώτησα, έτοιμος να δεχτώ οποιαδήποτε απάντηση, δεδομένης της οικογενειακής μας κατάστασης και των υποχρεώσεων που είχαν δημιουργηθεί.
- "Το ρωτάς; ΘΑ ΠΑΜΕ" μου απάντησε.
Σήκωσα το στυλό και έβαλα την υπογραφή μου στο χαρτί που άλλαξε δραστικά τη ζωή μας αλλά και τη ζωή των παιδιών μας.
Είμαι τώρα στο αεροδρόμιο του Περθ γυρνώντας πίσω από μια ζόρικη εβδομάδα δουλειάς, και θυμάμαι το σκηνικό με τη βεράντα πολύ χαρακτηριστικά, σα να ήταν χτες, κι'όμως έχουν περάσει δύο χρόνια.
