(Δυτική) Ουκρανία, καλοκαίρι 2024

[chrisbd]

Ησουν υποψιασμένος οτι καποτε θα συνεβαινε αρα και προετοιμασμενος για ενα πιθανο πρωτο επιπεδο εσωτερικης ασφαλειας που μπορει να υποστεις αλλά ισως ηταν και κατι άλλο.. σε μια εμπολεμη χωρα σιγουρα οι ξενοι πολίτες θα ειναι μια σπαζοκεφαλια για τις μυστικές υπηρεσιες "τι κανει τωρα αυτος εδω;; κατασκοπία;; " και φυσικά θα περασε απο το μυαλό σου οτι μπορει να παρακολουθείσαι που πας τι κανεις και ειδικά στο διαδίκτυο.. ειναι λογικό νομιζω..

Για την ειδηση δεν γραφει και πάρα πολλά απλά κραταω το γεγονός οτι κάποιοι πληρωνουν και κάποιοι πληρωνονται για να αποφυγουν την στρατευση.. ουτε και αυτό αποτελει καμια μεγάλη ειδηση ..γινοταν και θα γινεται πάντα.. το γιατι μάλλον θα χρειαστει τομους για να αναλυθει.. η αποψη μου για το θέμα ειναι οσο πιο πολύ τεχνολογία μπαινει στον πόλεμο τοσο περισσοτερο θα μεγαλωνει αυτό το φαινομενο και εδω εχουμε να κάνουμε με πολεμο των drone.. και μάλλον ειναι ο πρωτος σε τετοια κλίμακα..

τα σχόλια δεν μπήκα στον κοπο να τα διαβασω καθολου ... άποψη εχουμε όλοι γι αυτο και λέγαμε κάποτε οτι ειναι σαν τους κ@λους, ολοι εχουν απο εναν.. εμπεριστατωμένη, οπως σωστα λες, έχουν ελάχιστοι και πάλι όμως θα χαρακτηριστεις, απο την μια η απο την άλλη πλευρά, ως "Ουκρανόφιλος" ή "Ρωσόφιλος" κλ

Η "σοφία" του να ξερεις τι ξερεις και να ξέρεις τι δεν ξέρεις και να το παραδεχεσαι ερχεται με τα χρόνια πιστευω, άν ερθει ποτέ..μπράβο σε πιο νεους αν το κάνουν ηδη.. επισης αν μου επιτρεπεις μια συμβουλη, αν και ειμαι σιγουρος οτι λογω της δουλειάς σου το γνωρίζεις, οτι δεν πρεπει να εισαι απολυτος με τις διαφορετικές αποψεις και με άσχετους γενικά και οτι θα πρεπει να εισαι πιο διαλλακτικός αλλιως δεν θα καταφερεις να κανεις διάλογο και να εκθειασεις τα επιχειρηματα σου και να πεισεις ισως με σωστο τροπο για την ορθοτητα των απόψεων σου..


υγ Τυχαίνει εδω στην περιοχη να ζει μια κοπέλα Ουκρανή (ίσως με ρωσικές ρίζες δεν ξερω, γιατι υποστηριζε τη Ρωσία) που οταν ξεκινησε ο πόλεμος λιγο μετα που συναντηθηκαμε και την ρωτησα τι συμβαινει κλ κοντεψα να βρω τον μπελά μου, που λέει ο λόγος, γιατι θεωρησα και θεωρω απαραδεκτο μια χωρα, τουλάχιστον για την Ευρώπη, να εισβάλει σε άλλη όσο δικιο και να νομίζει οτι εχει.. γιατί απλά υπάρχει ο ΟΗΕ και πρεπει να γινουν να γινουν διαβηματα υποστηριζόμενα με αποδειξεις κλ και να ζητησει να γινουν κυρωσεις για οσα δεινά υφισταται η μειονοτητα της και μου φανηκε όλο αυτο ως αφορμή και οχι ως αιτία.. " εχουν γινει πολλά, μου λέει, οι Αμερικανοι κανουν οτι θελουν κλ ναι λέω αλλά ο ΟΗΕ ειναι ολες οι χωρες και ψηφίζουν .. ναι αλλά οι αμερικάνοι τους επηρεάζουν όλους μου λεει.. ακρη δεν πολυεβγαινε εμεινε εκει και δεν ξαναμίλησα για το θέμα..

Τεσπα τα αιτια και οι αφορμές σε κάθε πολεμο ειναι θεματα αναλυσεων ειδικών και δεν ειναι πάντα τα προφανή..

 

[10900km]

Chrisbd, μου έδωσες πάσα για διάφορα σχόλια…

Τον Δεκέμβριο, όταν μπήκαμε με το τρένο στην Ουκρανία, κι ήρθε η ώρα για τον έλεγχο διαβατηρίων, αναρωτιόμουν αν θα με ρωτούσαν “τι και πώς”. Τίποτα. Μια χούφτα ήμασταν οι ξένοι στο βαγόνι μου, δεν ρώτησαν κανέναν τίποτα. Από τότε κατάλαβα ότι οι Ουκρανοί δεν είναι… ιδιαιτέρως καχύποπτοι και εξονυχιστικά ενδελεχείς στην έρευνα του γιατί μπαίνει κανείς στη χώρα τους (εκτός φυσικά κι αν υπάρχει κάτι χτυπητό που να χτυπάει καμπανάκια, όπως… σφραγίδα στο διαβατήριο από πρόσφατη επίσκεψη στη Ρωσία. Έχω δει δύο YouTubers που έφαγαν πόρτα πάνω στο ίδιο τρένο που πήρα εγώ - όχι την ίδια μέρα - από Βουδαπέστη, όταν θέλησαν να μπουν στην Ουκρανία, επειδή πρόσφατα είχαν επισκεφτεί τη Ρωσία).

Όσο για το ίντερνετ, δυόμισι χρόνια τώρα που παρακολουθώ τα νέα, δεν έχω δει ούτε ένα δημοσίευμα για στοχοποίηση κάποιου για ποστ στο Facebook, στο Twitter, για ιστορικό περιηγήσεων στο ίντερνετ, κι άλλα σχετικά. “Και να υπήρχε στοχοποίηση, θα μαθευόταν;” Ναι, θα μαθευόταν. Η Ουκρανία ήταν και παραμένει επικίνδυνη χώρα για να είναι κανείς investigative journalist, τα “ατυχήματα” δεν είναι σπάνια, μόνο ανήκουστο δεν είναι ακόμα και σήμερα να βρίσκει δημοσιογράφος – προειδοποιητικό – κηδειόχαρτο με το όνομά του στο παρμπρίζ τού αυτοκινήτου του, όμως σε… εβδομαδιαία βάση, και σκάνδαλα αποκαλύπτονται – που αγγίζουν κρατικούς λειτουργούς – και μίζες από ολιγάρχες σε πολιτικούς αποκαλύπτονται, και, και, και. Αν αποκαλύπτονται τέτοια, θα είχαν έρθει στο φως τής δημοσιότητας και διώξεις σε vloggers/bloggers. Ευτυχώς όμως, παρά επαναλαμβάνω τις χίλιες μύριες ατέλειες της Ουκρανίας ως σύγχρονη δημοκρατία, ούτε Ρωσία είναι, ούτε Τουρκία, ούτε Κιργιστάν, για να βλέπει κάποιος να του σπάνε την πόρτα τού σπιτιού του και να τον “μαζεύουν” για κάτι που έγραψε στο ίντερνετ.

Για “πόλεμο των drone” πήραμε μια πρόγευση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, όχι “πρόσφατα” που οι Αζέροι κατέλαβαν πλήρως την περιοχή, αλλά το 2020, στον προηγούμενο – σύντομο – πόλεμο που επίσης κατέληξε σε καθολική νίκη των Αζέρων, τότε που σκότωναν Αρμένιους για πλάκα με τα drone τους, που είχαν προμηθευτεί σχετικά πρόσφατα από τους Τούρκους. Αυτό που γίνεται στην Ουκρανία (και στη Ρωσία, μια και οι Ουκρανοί κάθε τρεις και λίγο χτυπάνε στρατιωτικούς στόχους εντός Ρωσίας με drone), είναι το ίδιο, αλλά σε ασύγκριτα μεγαλύτερη κλίμακα, και με τη σημαντική διαφορά ότι εδώ drone έχουν και οι δύο πλευρές.

Παρεμπιπτόντως, το 2020, τις λίγες εβδομάδες που κράτησε ο πόλεμος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, εγώ έβλεπα στο ίντερνετ οι Αρμένιοι να είναι χαμένοι από χέρι, μια και βρέθηκαν – στρατιωτικά – με τα παντελόνια κατεβασμένα, σχεδόν κοιμώμενοι, και την ίδια ώρα η φίλη μου στο Γερεβάν μασούσε τον σανό που τάιζαν εκείνη και τους υπόλοιπους Αρμένιους τα δικά τους ΜΜΕ, ότι ο πόλεμος πήγαινε λαμπρά. Γι’ αυτό τούς ήρθε κεραμίδα η είδηση ένα βράδυ ότι είχε συνθηκολογήσει ο Πασινιάν. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία…

Για την Ουκρανή που ζει στην περιοχή σου, για τους Ρωσόφιλους Ουκρανούς, better written, για τους Ουκρανούς πολίτες που αισθάνονται Ρώσοι, ή/και πολιτισμικά πιο κοντά στη Ρωσία παρά στη Δυτική Ευρώπη, και για το πόσο μεγάλη είναι πραγματικά, εδαφικά και πληθυσμιακά η Ουκρανία, έχω γνώμη από το 2012 που πέρασα βδομάδες ανατολικά και νότια, μέχρι και την Κριμαία, μετά το Euro, και φιλοξενήθηκα από ντόπιους σε μια ντουζίνα πόλεις, έχω κρατήσει τη γνώμη μου για τον εαυτό μου τον τελευταίο μήνα, στο χόστελ, επειδή σε κανέναν συνομιλητή μου δεν θα άρεζε η γνώμη μου (και δεν έχω κανέναν γκαϊλέ να κάνω εχθρούς στα καλά καθούμενα), αλλά… κι αυτό είναι ιστορία για άλλη ώρα (και σίγουρα για άλλο ιντερνετικό μέρος).

Εκείνο στο οποίο θέλω να σταθώ περισσότερο, είναι εκείνο που έγραψες περί διαλλακτικότητας προς τις διαφορετικές απόψεις και τους άσχετους. Πρώτα απ’ όλα, με τις διαφορετικές απόψεις γενικά, όχι μόνο δεν έχω κανένα μα κανένα πρόβλημα, αλλά το αντίθετο, τις ψάχνω σαν εκπαιδευμένο σκυλί που ψάχνει για ναρκωτικά σε βαλίτσες, επειδή κάνω κρα για επιχειρήματα που μπορεί να με κάνουν να δω κάτι από διαφορετική οπτική γωνία. Άλλο διαφορετικές απόψεις όμως, κι άλλο άσχετοι που το παίζουν ξερόλες.

Επί της ουσίας, αν είχα φίλο που ήταν τόσο απόλυτος όσο εγώ όσον αφορά τους βλάκες, θα του έλεγα/πρότεινα ό,τι ακριβώς μου πρότεινες – και πολύ καλά έκανες – εσύ, να είναι πιο διαλλακτικός, να μην είναι τόσο απόλυτος, ενίοτε να πηγαίνει με τα νερά τους, να μην τους αποπαίρνει, να προσπαθεί να τους μιλάει με υπομονή, “επειδή αν δεν το κάνεις, κινδυνεύεις μία μέρα να ξυπνήσεις, να έχεις απομακρύνει τους πάντες, να είσαι ολομόναχος, να πεθάνεις μόνος σου στο σπίτι σου, και να σε βρουν τέζα μετά από μέρες, αφού θα έχουν γκρεμίσει την πόρτα, θορυβημένοι από την αφόρητη μυρωδιά σου”. Ειλικρινά, αυτό θα έλεγα σε φίλο μου, επειδή νομίζω ότι αυτή είναι η υγιής, λογική και εποικοδομητική προσέγγιση/διαχείριση του θέματος/κατάστασης. Πλην όμως…

Εγώ, για μένα, έχω αποφασίσει ότι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να ψοφήσω μόνος μου, έχοντας βάλει “Χ” στους πάντες (αν κρίνω ότι το αξίζουν). Καλώς ή κακώς (κακώς, κακίστως), το βλέπω έτσι: αν έχω μπροστά μου ένα μπολ με κεράσια, και από τα 20 τα πέντε είναι σάπια, γιατί πρέπει να τα φάω; Θα τα αφήσω στην άκρη. Κι αν η… κλιματική αλλαγή φθάσει στο σημείο να καταστρέψει όλες τις καλλιέργειες κερασιών σε όλο τον πλανήτη, πολύ απλά θα σταματήσω να τρώω κεράσια. Δεν θα συνεχίσω να τρώω αν τα μόνα που υπάρχουν διαθέσιμα είναι σάπια.

Αν κάποιος είναι απλά “λίγο ενοχλητικός”, του δίνω – στη ζωή μου – όσο χρόνο κρίνω ότι μπορώ να τον αντέξω, χωρίς να τον ξεκόβω. Αν είναι πολύ ενοχλητικός, επίσης δεν τον ξεκόβω (αν μέσα στη βλακεία του έχει και θετικά - ούτως ή άλλως, όποιος βρίσκει χρόνο για μένα, ανέχεται κι ένα κάρο δικές μου παραξενιές), όμως του δίνω ακόμα λιγότερο από τον χρόνο μου. Αν όμως κάποιος δεν είναι απλά ενοχλητικός, αλλά… απύθμενα ηλίθιος, αν 24 χρόνια μέσα στον 21ο αιώνα φωνάζει με βεβαιότητα ότι η γη είναι επίπεδη, αν η βλακεία του έχει φθάσει σε τέτοιο επίπεδο που είναι Α) μη αναστρέψιμη και Β) τοξική, τότε ούτε καν αέρα δίπλα του θέλω να αναπνέω.

Επιπλέον, το τελευταίο-τελευταίο-πιο τελευταίο δεν γίνεται που μ’ ενδιαφέρει, είναι να πείσω οποιονδήποτε για οτιδήποτε. Ειλικρινά, στ’ @#*ίδι@ μου (με το συμπάθιο κιόλας). Δεν έχω ούτε την απαιτούμενη ενέργεια, ούτε την απαραίτητη υπομονή, και κυρίως το παραμικρό κίνητρο και επιθυμία να ξεστραβώσω κανέναν (για θέμα που κατέχω σε ικανοποιητικό βαθμό – είπαμε: για όσα κατέχω μόνο τα πολύ βασικά, 99% ακούω και διαβάζω, παρά μιλάω και γράφω).

Δεν το προτείνω σε κανέναν, προτείνω σε όλους να κάνουν αυτό που μου πρότεινες εσύ, να είναι διαλλακτικοί, να νερώνουν το κρασί τους, να κάνουν τον μ@λάκ@ αν χρειάζεται, προκειμένου να μην καίνε οριστικά γέφυρες, στον βωμό τού να μην μείνουν μόνοι και να μην υποχρεωθούν να γηροκομήσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Για μένα όμως συγκεκριμένα, έχω πάρει τις αποφάσεις μου, και δεν μπαίνω καν σε πειρασμό να τις αλλάξω. Όποιος προσβάλει χυδαία τη νοημοσύνη μου, εσκεμμένα ή άθελα, τρώει ένα περιποιημένο “Χ” από το Λβιβ μέχρι τη Γροιλανδία κι από την Καμτσάτκα μέχρι τη Γη τού Πυρός.

Αυτά… Κατά τα άλλα, χθες το βράδυ πέρασα πολύ όμορφα, με ένα ακόμα sort of ντεζά βου, που μου θύμισε αξέχαστο βράδυ καλοκαιριού 1986, βράδυ που είχαμε δυνατό σεισμό στη Θεσσαλονίκη την ώρα που έπαιζαν Σοβιετική Ένωση – Βέλγιο στο Μουντιάλ τού Μεξικού, κι ο μακαρίτης ο μπαμπάς μου σκαρφίστηκε τρόπο να μην χάσουμε το υπόλοιπο του αγώνα, την ώρα που η μάνα μου φώναζε να παρατήσουμε την τηλεόραση και να βγούμε στη μεγάλη αλάνα μπροστά από το σπίτι μας στην Τούμπα. Κάνω κέφι να τα μοιραστώ, τις αναμνήσεις και την καλή διάθεση, και θα το κάνω αύριο.

 

[chrisbd]

Φυσικά εννοω ανθρωπους που σου ειναι αγνωστοι και δεν εχεις αποψη περι τινος προκειται σε ενα ξενο δηλαδη περιγυρο.. εννοειται στον περιγυρο σου τον επαγγελματικό και τον κοινωνικό αποφευγεις ατομα που γνωριζεις ηδη οτι ειναι τοξικά και ανοητα γιατι εχουμε ξαναπει οτι χανεις κατακρατος απο αυτους..


υγ..το ιδιο ακριβως με σενα επαθα και γω το ΄78 στο ΠΠΚ της Αργεντινης οπου σε ωρα αγωνα εγινε ο τρομακτικος σεισμός (κυριως σε θορυβο αλλά και ενταση, 7 ριχτερ λέγανε) και βρεθηκα χωρις καν να το καταλάβω με το σωβρακο στην αλάνα .. τετοια τρομαρα δεν εχω νοιωσει στη ζωη μου.. ευτυχως ημουνα στον 1ο οροφο, καπου μεταξύ Μαρτίου και Μπότσαρη.. μια εβδομαδα μετα εφυγα απο Θεσσαλονίκη και δεν ξαναγυρισα μονιμα ποτε γιατι ετσι τα φερε η τυχη ..

 

[dammys]

1. Δεν έγραψα ότι δεινοπαθήσαμε. Έγραψα “το πλησιέστερο που έχουμε ζήσει εμείς στην Ελλάδα, μπλα-μπλα-μπλα”. Κι ακριβώς μετά έγραψα, “προφανώς, τα δύο δεν συγκρίνονται”. Επιμένω ότι το 101% avoidable και self-inflicted του ‘15, με πρωτοβουλία ενός τυχοδιώκτη λαϊκιστή που ήταν υπερ-πρόθυμος να κάνει οτιδήποτε για να φανεί “μαχητής” και “ανυπότακτος”, είναι “το πλησιέστερο” που έχουμε ζήσει στην Ελλάδα, προφανώς με τεράααστια απόσταση από αυτό που ζούνε οι Ουκρανοί σήμερα.

2. Δεν έγραψα ότι απαγορευόταν να ταξιδέψουμε. Οι Ουκρανοί άνδρες σήμερα δεν έχουν δικαίωμα να ταξιδέψουν ελεύθερα, κι έγραψα “φανταστείτε να (ήμασταν στη θέση τους) μπλα-μπλα-μπλα”.

3. Μέχρι το 2009 που ήμουν σε μισθολόγιο επιχείρησης και πήγαινα κάθε μέρα σε γραφείο, κι εγώ αίτηση για άδεια υπέβαλα κάθε φορά που ήθελα να ταξιδέψω. Ήξερα όμως ότι τη δικαιούμουν, κι ότι αφού είχα κάνει τα κουμάντα μου με τους άμεσους συνεργάτες μου, δεν υπήρχε λόγος/περίπτωση να μου πει η επιχείρηση “όχι”. Άλλο είναι να αιτείσαι για τυπικούς λόγους (ξέροντας ότι θα εγκριθεί) άδεια που δικαιούσαι, κι άλλο να εμφανίζεσαι σε έναν δημόσιο υπάλληλο, να πρέπει να αποδείξεις ότι δικαιούσαι εξαίρεση από τον κανόνα τού “κανείς άνδρας δεν βγαίνει από τη χώρα χωρίς έγγραφη άδεια”, και να εξαρτάσαι ουσιαστικά από την κρίση ενός ανθρώπου που δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει αποδεκτό το αίτημά σου.

Το τελευταίο περί τεσσάρων λίτρων λαδιού με 60 ευρώ δεν το κατάλαβα, όμως μου έδωσες ιδέα τι να γράψω στο αυριανό κείμενο, πόσο κοστίζουν κάποια πράγματα στο Λβιβ σήμερα. It goes without saying, πέρα από τα αισθήματα που τρέφω για την Ουκρανία σαν χώρα και τους Ουκρανούς σαν λαό, το ότι η χώρα παραμένει… σκανδαλωδώς budget-friendly και value for money (τα δύο δεν πηγαίνουν απαραίτητα πάντα πακέτο), είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους περνάω τόσο καιρό εδώ.
[/QUOTE

Ρε φίλε μείνε σε παρακάλώ στην ιστορία σου γιατί από Ελλάδα και συνθήκες διαβίωσής και αισχροκέρδειας είσαι βαθιά νυχτωμένος..Ότι να σου πει μάνα σου είναι λίο και τώρα ζούμε πολύ χειρότερα οικονομικά από τν εποχ΄ καπιταλ κοντρολ , τότε είχαμε χρ΄ματα στις τράπεζες τώρε δεν έχουμε φράκο και οι τράπεζες μας τα παίρνουν κιόλας..Κάτσε στο εξωτερικό και μν κάνεις αναλύσεος ια τν Ελλάδα ιατί μου θυμίζεςι ανέκδοτο των ΑΜΑΝ που ο άλλος τα έβλεοε ΟΛΑ καλά αλλά ζούσε στν Ελβετία και είχε έρεθι στν Ελλάδα μόνο ια ν αψφίσει...

Αναρωτιόμουν αν και πότε θα συνέβαινε. Ε, συνέβη σήμερα. Ήμουν στο τσακ να μπω σε ένα κατάστημα με μεταχειρισμένα ρούχα, ήμουν με τα ακουστικά στα αυτιά ακούγοντας κάποιο podcast, όταν κάποιος με ακούμπησε από πίσω στο δεξί μπράτσο. Γύρισα, είδα έναν… 30άρη ντυμένο στα χακί, έβγαλα το ένα ακουστικό, και πριν προλάβω καν να πω “hello”, με ρώτησε στα Αγγλικά, “how are you?” “Fine”. “American?” “No, Greek”. “Ok, ok”, κι έκανε να φύγει. “Wanna see my passport?”, τον ρώτησα, όπως απομακρυνόταν. “No, no, ok, ok”. Λίγο πίσω του ήταν σταματημένο ένα – απλό, όχι στρατιωτικό – αυτοκίνητο, μεγάλο, στο οποίο είδα άλλους δύο-τρεις στα χακί. “Χρέτσιγια”, τους είπε (Ελλάδα).

Έμεινα με… τριπλή απορία… Γιατί μού μίλησε απευθείας στα Αγγλικά; Τόσο μπαμ κάνω ότι είμαι ξένος; Στην… Κένυα είμαι; Επίσης, άνθρωπέ μου, αφού ήσουν τόσο βέβαιος ότι είμαι ξένος, γιατί με σταμάτησες; Κι άντε, εγώ σου είπα “Greek”. Με γνωρίζεις χρόνια για να ξέρεις ότι μπορείς να μου έχεις τυφλή εμπιστοσύνη; Aaaanyway…

Chrisbd, awfully familiar και η είδηση, και τα – στην πλειοψηφία τους – ηλίθια σχόλια από κάτω. “Πλούσιοι Ουκρανοί λαδώνουν για να αποφύγουν να πάνε τα παιδιά τους στο μέτωπο, κι εμείς και όλοι οι άλλοι βλάκες στη Δύση τούς στηρίζουμε”. Αλλ’ αντ’ άλλων… Είναι σαν να είσαι επιβάτης σε πλοίο, να βλέπεις άλλο πλοίο να βυθίζεται, να μαθαίνεις ότι στη μία όλη κι όλη σωσίβια λέμβο ανέβηκαν όσοι είχαν τα περισσότερα για να λαδώσουν κάποιους τού πληρώματος, κι η αντίδρασή σου είναι να ωρύεσαι επειδή ο καπετάνιος τού δικού σου πλοίου επιμένει ότι πρέπει να παρεκκλίνει από την πορεία του για να βοηθήσει τους υπόλοιπους που βουτάνε στη θάλασσα. Ω, απύθμενη ηλιθιότητα…

Δεν θα χαλαστώ – πάλι – σχολιάζοντας συγκεκριμένα τα τής Ουκρανίας/Ρωσίας, όμως ένα γενικότερο σχόλιο, με την ευκαιρία, αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω…

Γιατί διάολε πρέπει να έχουμε “εμπεριστατωμένη” (τού κώλου) άποψη για όλα; Καταλαβαίνω ότι με τα social media είναι πολύ εύκολο να “ακουστούμε” (συνήθως απλά να κάνουμε αχρείαστο θόρυβο), όμως… έχουμε χάσει τελείως τη φωνούλα τής λογικής μέσα μας που – πρέπει να – μας λέει, “πάνε πάσο, δεν το κατέχεις το αντικείμενο, ενημερώσου, και μετά γράψε κάτι”;

What the fuck is wrong with "δεν ξέρω";! ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Θεωρείται τόσο μεγάλη αδυναμία το να γαμωπαραδέχεσαι ότι ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ κάτι; Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω...

Κι άντε, ο πειρασμός να “φανούμε”, να τσιμπήσουμε likes, να προκαλέσουμε τζέρτζελο, είναι – για πολλούς – τεράστιος κι ακαταμάχητος. Είναι ανάγκη την κάθε παπαριά που βγάζουμε από τον πάτο μας να τη γράφουμε και να τη λέμε για τα πάντα, ακόμα και για πολύ σοβαρά ζητήματα, ακόμα και για ζητήματα ζωής και θανάτου;

Θέλεις να το παίξεις ειδήμων; Παιξ’ το, αλλά τουλάχιστον σχολίασε για το Euro, σχολίασε για… το Survivor, για το ποιοι τηλεπαρουσιαστές μαλλιοτραβιούνται με ποιους, σχολίασε για ένα κάρο “αθώα” θέματα. Άσε όμως στην άκρη τα σοβαρά, όπως το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε το ότι αθώοι άνθρωποι βομβαρδίζονται στα σπίτια τους, το ότι παιδιά από εδάφη που κατέλαβαν οι Ρώσοι από τον Φλεβάρη τού ‘22 και μετά, “χάνονται” κάπου στη Ρωσία, όπου μεταφέρονται χωρίς τη συγκατάθεση των γονιών τους (ΑΝ αυτοί είναι ακόμα ζωντανοί), το ότι οι Ρώσοι βομβάρδισαν εμπορικό κέντρο γεμάτο κόσμο, Κυριακή μεσημέρι (έχει σημασία το πότε), ξέροντας ότι ήταν η ώρα και το μέρος που θα “πετύχαιναν” να σκοτώσουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό αμάχων…

Μετά το δεύτερο παιχνίδι τής Αγγλίας στο Euro (στο οποίο… δεν βλέπονταν), είπε ο Γκάρι Λίνεκερ (άλλοτε διεθνής, πρώτος σκόρερ στο Μουντιάλ τού ‘86, στο Μεξικό) στο podcast του (The Rest is Football) ότι η Αγγλία ήταν “shite” (ελαφρώς διαφορετικός τρόπος να γράψεις και να προφέρεις το “shit”). Το μετέφερε κάποιος δημοσιογράφος στον Χάρι Κέιν (σημερινό αρχηγό τής Αγγλίας), κι ο Κέιν απάντησε “ούτε η δική του γενιά κέρδισε κάποιον τίτλο” (ισχύει).

Αυτό sparked a whole debate γύρω από το ποιος έχει δικαίωμα να σχολιάζει, τι. Είμαι της γνώμης ότι δεν είναι απαραίτητο να είσαι ειδήμων σε κάτι για να σχολιάσεις, για παράδειγμα, εγώ δεν ξέρω να μαγειρεύω, όμως αν ένα φαγητό έχει πάρα πολύ αλάτι, ή καθόλου αλάτι, διάολε, μπορώ να το καταλάβω, κι αν με ρωτήσουν, να το πω/σχολιάσω. Επιμένω όμως ότι σε πολύ-πολύ-πολύ σοβαρά θέματα, φρόνιμο θα ήταν περισσότερο να ακούμε, να διαβάζουμε, να ενημερωνόμαστε, να παρακολουθούμε, να sharpen our critical mind, και λιγότερο να ξεφουρνίζουμε ό,τι καραμαλακία τού κερατά μάς κατεβαίνει…

Μπορεί να κάνω λάθος. Είμαι “παράξενος”, στο Facebook γράφω μια ή δύο φορές τον χρόνο, και στο Twitter μία φορά τον μήνα, και συνήθως δεν γράφω για να σχολιάσω, παρά για να μοιραστώ προσωπική εμπειρία επί του θέματος που “κουβεντιάζεται” (συνήθως ταξίδια, ποδόσφαιρο, και ποδοσφαιρικές φανέλες). Μπορεί εγώ στραβά να αρμενίζω, τι να πω...

Leftris B, δεν ξέρω πόσο κοστίζουν τα τσιγάρα, το “άλλο” όμως το βρίσκεις εύκολα (μου λέει ο Ντανίλο, η κύρια παρέα μου στο χόστελ), είναι “δυνατό”, και φθηνό. Λέει ότι η αστυνομία το “κυνηγάει” πολύ. Έχω βρεθεί σε χώρες που περπατάς στον δρόμο και από το πουθενά σού… έρχεται η μυρωδιά, στην Ουκρανία όμως ακόμα δεν το έχω μυρίσει, άρα μάλλον όντως οι χρήστες είναι πολύ προσεκτικοί. Δεν είναι χρήσιμη απάντηση σε αυτό που ρώτησες, αλλά... με την ευκαιρία, το έγραψα.

Αυτοκριτικό το ποστ μάλλον για τα καπιταλ κοντρόλς;; Να σε πληροφορήσω (εσένα και όσους τα καταφέρατε και ζείτε στο εξωτερικό) για εμάς που δεν μπορούμε να φύγουμε από την Ελλάδα ότι τώρα είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ όλα. Και το κυριότερο δεν υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι αλλά μόνο προς το χειρότερο. Αλλά σαν γυρολόγος που δεν έχεις πατρίδα και πάει όπου βρει πιο φτηνά ,ωραία ιστορία σου αλλά επιδερμική. Δεν τους ζεις τους Ουκρανούς δεν μπορείς να τους ζήσεις φιλότιμες οι προσπάθειες που κάνεις αλλά λείπει το ΑΛΑΤΙ ..Χωρίς ίχνος αντιπαράθεσης

 

[paefstra]

Αυτοκριτικό το ποστ μάλλον για τα καπιταλ κοντρόλς;; Να σε πληροφορήσω (εσένα και όσους τα καταφέρατε και ζείτε στο εξωτερικό) για εμάς που δεν μπορούμε να φύγουμε από την Ελλάδα ότι τώρα είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ όλα. Και το κυριότερο δεν υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι αλλά μόνο προς το χειρότερο. Αλλά σαν γυρολόγος που δεν έχεις πατρίδα και πάει όπου βρει πιο φτηνά ,ωραία ιστορία σου αλλά επιδερμική. Δεν τους ζεις τους Ουκρανούς δεν μπορείς να τους ζήσεις φιλότιμες οι προσπάθειες που κάνεις αλλά λείπει το ΑΛΑΤΙ ..Χωρίς ίχνος αντιπαράθεσης

Τα λες καπως τσεκουρατα και τωρα θα αρχισει καμια διαφωνια και θα χασω την ουσια
Αγορασε το σπιτι για 1 κομματι ψωμι ο Ολλανδος το κορακι που ηρθε για "επενδυσεις σε εμπολεμη χωρα? Τους κουναει το δαχτυλο γιατι δεν πανε να πολεμησουν μη βρεθει με σπιτι σε Ρωσικο εδαφος?

Διαβαζω ελπιζοντας να μου λυθουν οι αποριες για τι κανουν εκει οι ξενοι, οχι οι ντοπιοι που για ο,τι κανουν θα εχουν τους λογους τους.

 

[10900km]

Τα παίρνω ένα-ένα…

Αν ο Ολλανδός αγόρασε όντως το σπίτι που μου έδειξε σε φωτογραφίες για την τιμή που είχε συμφωνήσει, 7.000 ευρώ, τότε, χωρίς να είμαι μεσίτης με 30ετή εμπειρία, αίσθησή μου είναι ότι του έπιασαν τον κώλο. Το σπίτι ήταν ερείπιο, δεν είχε καν σύνδεση με το δίκτυο αποχέτευσης και ηλεκτρισμού τού πλησιέστερου χωριού, ούτε ασφαλτοστρωμένο δρόμο που να οδηγεί εκεί. Πιο off the grid, δύσκολα. Αλλά κάτι τέτοιο έψαχνε. Ένα affordable ερείπιο που θα έφτιαχνε μόνος του ουσιαστικά από την αρχή, σιγά-σιγά. Τα εφτά χιλιάρικα δεν θα τα έλεγα “ένα κομμάτι ψωμί”, για το συγκεκριμένο ερείπιο, θα τα έλεγα μάννα εξ ουρανού για τον Ουκρανό που του το πούλησε( ; ).

Το “επένδυση σε εμπόλεμη χώρα” θα μπορούσε να είναι “ύποπτο” και κατακριτέο, αν είχε έρθει να ανοίξει επιχείρηση, δίνοντας μισθούς πείνας στους Ουκρανούς εργαζόμενούς του. Το ότι απ’ όσα έγραψα για το παιδί, εσύ κατάλαβες αυτό που κατάλαβες, λέει περισσότερα για σένα και για το πώς σκέφτεσαι εσύ, για το πόσο καχύποπτη είσαι εσύ, για το πόσο εύκολο σου είναι να δεις φαντάσματα, παρά για τα δικά του κίνητρα.

Περί κουνήματος δακτύλου, ο Ολλανδός δεν επέκρινε κανέναν Ουκρανό που αποφεύγει τη στράτευση, απλά μου είπε για έναν φίλο του που δεν ήθελε να πάει μαζί του να δούνε το σπίτι μαζί, επειδή φοβόταν μην πέσει σε έλεγχο χαρτιών στον δρόμο. Το δάκτυλό τους στους συμπατριώτες τους που αποφεύγουν τη στράτευση το κουνάνε οι ίδιοι οι Ουκρανοί, τα “κορόιδα” που είναι ήδη στον στρατό, και οι οικογένειές τους που βλέπουν τους δικούς τους μια στο τόσο, στο πολύ τόσο, επειδή δεν υπάρχουν αρκετοί στρατιώτες για να παίρνουν συχνά άδεια εκείνοι που είναι ήδη στρατευμένοι.

Για το τι κάνουν εδώ οι ξένοι, οι απαντήσεις είναι πολλές. Στο χόστελ έχω δει ξένους που ήρθαν επειδή ήταν περίεργοι να δουν πώς είναι να βρίσκεται κανείς σε εμπόλεμη χώρα (χωρίς να πάνε σε πόλη κοντά στο μέτωπο), ένας Κινεζοκαναδός που ήρθε πριν από λίγες ημέρες είναι όλη την ώρα με το κινητό στο χέρι και κλείνει ραντεβού μέσω Tinder και λοιπών apps, ένας Αμερικάνος είχε κάποια σχέση με τον στρατό αλλά δεν θέλησε να μου πει περισσότερα, τρεις Παλαιστίνιοι (που ήταν εδώ και τον Δεκέμβριο/Ιανουάριο) ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους (γιατροί) κι ετοιμάζονται να επιστρέψουν στη Ναζαρέτ (από εκεί είναι, και σε νοσοκομείο εκεί θα δουλέψουν), ένας Φινλανδός ήρθε να δει φίλους (κι έφερε και τον πιτσιρικά γιο του!), ένας Σουηδός (που μια βδομάδα τώρα φοράει από το πρωί μέχρι το βράδυ μια φανέλα τής Λίβερπουλ) ήρθε σαν εθελοντής, διδάσκει Αγγλικά κάποιες ημέρες, και κάποιες άλλες πηγαίνει σε ένα dog shelter και βγάζει βόλτα σκυλιά (πλάκα-πλάκα, κι εγώ σκέφτομαι να το κάνω αυτό. Δεν θα τους έκανα χάρη, εκείνοι θα έκαναν χάρη σε μένα αν με άφηναν να βγάλω βόλτα σκυλάκια), κι ένας Τατζίκος(!) που έσκασε μύτη χθες, είναι παντρεμένος με Ουκρανή, ζούνε πλέον στη Γερμανία, αλλά ήρθε στο Λβιβ για να φτιάξει τα δόντια του, επειδή εδώ είναι ασύγκριτα φθηνότερα από εκεί.

Σε τοπικά σάιτ δε, σχεδόν καθημερινά διαβάζεις ιστορίες για ξένους που ασχολούνται σαν εθελοντές εδώ κι εκεί, κάνοντας ο καθένας ό,τι του επιτρέπουν οι γνώσεις του. Δίπλα σε όοολους αυτούς, υπάρχουν και απλοί τουρίστες. Δεν είναι πολλοί, όμως και Γαλλικά έχω ακούσει στο κέντρο, και Ισπανικά, και Ιταλικά, από ζευγάρια που έβγαζαν φωτογραφίες με φόντο γραφικά κτήρια και πλακόστρωτα σοκάκια. Για να καταλήξω, ο κάθε ξένος έχει τον λόγο του για να είναι εδώ σήμερα. Δεν βλέπω ποιο είναι το πρόβλημα με το να υπάρχουν ξένοι σήμερα στο Λβιβ, ούτε βλέπω nefarious motives πίσω από την παρουσία τού καθένα εδώ αυτήν τη στιγμή. Again, το ότι είσαι τόσο – εμφανώς – καχύποπτη για το γιατί ένας ξένος επιλέγει σήμερα να είναι στην Ουκρανία, λέει περισσότερα – κι όχι ιδιαίτερα κολακευτικά – για σένα και τον δικό σου τρόπο σκέψης, παρά για τους – περισσότερους – ξένους που είναι εδώ.

Προσωπικά, ούτε με τον Κινεζοκαναδό γκομενιάρη έχω πρόβλημα, αν κι είναι όντως πολύ σαλιάρης. Και πριν τον πόλεμο, πολλοί ξένοι έρχονταν έχοντας σαν κύριο κίνητρο να γνωρίσουν κοπέλες/γυναίκες, και μαντεύω ότι λόγω τού πώς είναι οι Ουκρανές(…), και μετά τον πόλεμο, και σε… 50 χρόνια από τώρα, ξένοι θα εξακολουθούν να έρχονται με κύριο κίνητρο να γνωρίσουν γυναίκες.

Dammys, η σύνταξη (χηρείας) τής μάνας μου είναι 423 ευρώ, οπότε “σ’ ευχαριστώ” για την πληροφόρηση για το πώς είναι τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα, αλλά ήταν περιττή.

Το ύφος σου (“εσείς που καταφέρατε και ζείτε στο εξωτερικό”, “σαν γυρολόγος που δεν έχεις πατρίδα και πάει όπου βρει πιο φθηνά”) κραυγάζει κόμπλεξ προς εκείνους που έχουν επιλέξει κι έχουν βρει τρόπο να ζουν διαφορετικά από σένα.

Ένα πράγμα που δεν έχω κάνει ποτέ, σε καμία ιστορία μου, είναι να παρουσιάσω τη ζωή τού “γυρολόγου” ως “μάγκικη”, “έξυπνη”, “προνομιούχα”, και “προτιμητέα” από τη ζωή κάποιου που ζει μία “φυσιολογική” ζωή σε ένα μέρος, με σταθερή εργασία/εισόδημα, με αγορασμένο ή νοικιασμένο σπίτι, με οικογένεια, με φίλους, με κύκλο, με, με, με. Η ζωή τού “γυρολόγου”, αν την επιλέξεις, έχει θετικά, έχει και τεράστια αρνητικά, τα οποία σε κάθε ιστορία μου έχω αναφέρει (ίσως και πολύ περισσότερες φορές απ’ ότι χρειαζόταν). Δεν θέλω να επεκταθώ, κράτα μόνο ότι ποτέ δεν έχω υποστηρίξει ότι υπάρχει “έξυπνος” και “χαζός” τρόπος να ζει κανείς, και ποτέ δεν έχω βγάλει κόμπλεξ ούτε προς τους “γυρολόγους” που λόγω εισοδήματος ζούνε ασύγκριτα πιο άνετα από μένα, ούτε προς εσάς που ζείτε μία φυσιολογική ζωή back home, κι απολαμβάνετε πολλά που εγώ είτε απλά δεν θέλω, είτε ρεαλιστικά δεν μπορώ να απολαύσω.

Το “όπου είναι πιο φθηνά” επίσης δεν ισχύει, κι επίσης δείχνει ότι έχεις πολύ πυκνό σύννεφο στο μυαλό σου για το πώς επιλέγουν οι “γυρολόγοι” το πού θα περάσουν τους επόμενους δύο, τρεις, έξι μήνες. Από το 2009 μέχρι σήμερα, δεν έχω συναντήσει ούτε έναν “γυρολόγο” που να κόλλησε σε ένα μέρος indefinitely, μόνο επειδή ήταν το φθηνότερο που είχε βρει. Μπορεί φυσικά να κάνω λάθος. Εσύ που δεν ζεις σαν “γυρολόγος” από το 2009, μπορεί να έχεις καλύτερη εικόνα για το πώς αποφασίζουν για το “what next” οι γυρολόγοι, από μένα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ζω κάπως έτσι επί 15 χρόνια τώρα (με ένα πρόσφατο μεγάλο διάλειμμα στη Θεσσαλονίκη λόγω πανδημίας και όχι μόνο).

Κάτι στο οποίο συμφωνούμε (χωρίς ίχνος ειρωνείας), είναι ότι τους Ουκρανούς τούς ζω επιδερμικά. Φυσικά. Προφανώς. Εννοείται. Ούτε λόγος. Αυτό να λέγεται. Απλός παρατηρητής είμαι, ούτε κοντινούς Ουκρανούς φίλους έχω, ούτε σύζυγο/παιδιά, ούτε Ukrainian resident είμαι, ούτε καν Ουκρανικά μιλάω (παρά μόνο απλά πολύυυ σιγάαα και όσο μου επιτρέπει το μικρό τσερβέλο μου, μαθαίνω). Όπως δε έχω γράψει και ξαναγράψει σε αυτήν την ιστορία, αλλά και σε άλλες στο παρελθόν, όχι μόνο ειδικός επί της Ουκρανίας δεν είμαι, αλλά ούτε καν ειδικό επί του ελληνικού ποδοσφαίρου με θεωρώ, άσχετα αν είμαι σε γήπεδα από τα 5 μου, αν πέρασα 15 χρόνια δουλεύοντας σε εφημερίδες και λοιπά ΜΜΕ, τα περισσότερα εκ των οποίων κάνοντας ρεπορτάζ ΠΑΟΚ, κι αν ουσιαστικά η ζωή μου μέχρι και σήμερα, αδιάκοπα, περιστρέφεται γύρω από το ποδόσφαιρο. Ειδικά στα της Ουκρανίας, όπως έγραψα από την αρχή-αρχή, παρατηρήσεις μοιράζομαι, εντυπώσεις, αίσθηση, διαπιστώσεις, κι άλλα τέτοια επιπέδου “μη ειδικού”.

Εκείνο όμως που επίσης έχω επαναλάβει δυο-τρεις φορές σε αυτήν την ιστορία, είναι ότι αν θέλεις να έχεις ισχυρή άποψη για ένα θέμα, το λιγότερο που οφείλεις να κάνεις για να μην φαίνεσαι βλάκας, είναι να ενημερώνεσαι, να ενημερώνεσαι καλά, και να μην καταπίνεις αμάσητη την πρώτη μ@λ@κί@ που άκουσες. Ακόμα και μετά από 120 μέρες που θα φύγω από την Ουκρανία (με πενθήμερο διάλειμμα στη μέση στην Κρακοβία), πάλι επιδερμικά θα έχω ζήσει τους Ουκρανούς, αυτό δεν χωρά αμφιβολία, όμως, διάολε, προτιμώ να έχω για τους Ουκρανούς επιδερμική γνώση όχι μόνο έχοντας περάσει καιρό εδώ, αλλά επίσης περάσει πολύ χρόνο ενημερωνόμενος για το τι συμβαίνει, παρά να έχω ψευτο-insider γνώμη/πεποίθηση χωρίς να έχω πατήσει το πόδι μου εδώ, νομίζοντας ότι... έχω δει το φως το αληθινό σε παπαριές που είδα γραμμένες σε social media από άλλους “παντογνώστες τής καρέκλας και του πληκτρολογίου”.

Για να το κλείσω, όπως έγραψα και για την paefstra, το ότι από τα 100 που διάβασες – ή δεν διάβασες – σε αυτήν την ιστορία μου, το ότι το σχόλιό σου ήταν αυτό που ήταν και στο ύφος που ήταν, λέει πολύ περισσότερα για σένα, για τη δική σου… θεώρηση των πραγμάτων, για το τι κρίνεις ότι είναι ουσιαστικό, για το τι κρίνεις ότι αξίζει να αφιερώσεις έστω δύο λεπτά για να γράψεις ένα σχόλιο, παρά για το πόσο ανάλατη (σε αυτό επίσης συμφωνώ μαζί σου) είναι η ιστορία μου, και πόσο επιδερμικά – όντως – ζω τους Ουκρανούς.

Χωρίς ίχνος διάθεσης για αντιπαράθεση…

Με αυτά και μ’ αυτά, όσα ανάλαφρα κι ευχάριστα – για μένα – είχα σκοπό να μοιραστώ σήμερα, μετατίθενται για αύριο.

 

[poised]

Πιστεύω καταλαβαίνεις πως η ιστορία σου ξεφεύγει περισσότερο από το συνηθισμένο από τα ταξιδιωτικά και έτσι προσελκύει τον ανάλογο σχολιασμό. Παίρνεις θέση σε πολιτικά ή μη θέματα που που έχουν διχάσει ή διχάζουν ακόμα και έτσι προκαλείς αναπόφευκτα και τις ανάλογες, σχεδόν αυτόματες, αντιδράσεις.

Εμένα μου αρέσει ότι έχεις αρκετό χρόνο να γράψεις, μου αρέσει το στυλ και αυτά που λες ανεξάρτητα αν διαφωνώ ή συμφωνώ ανά περίπτωση σε παραλληλισμούς και διαπιστώσεις. Με λίγα λόγια μη το αφήνεις να σε επηρεάζει και συνέχισε!

 

[paefstra]

Δεν αντιλαμβανομαι τον χαρακτηρισμο περι καχυποψιας. Και η αρχικη περιγραφη και το update για τον Ολλανδο με προσθηκες των αλλων επισκεπτων στη χωρας σημερα ειναι ακριβως ο,τι είχα στο μυαλό μου για τα λουμπεν χαρακτηριστικα του κοσμου που παει εκει και ακριβως αυτη τη στιγμη και τα θεωρω τρομερα αξιοπεριεργα.
Για τα λοιπα, σχολια, οτι το να εχω αποψη για αυτους τους λουμπεν τυπους "δειχνει κατι μη κολακευτικο για τον χαρακτηρα μου" δεν πιστευω οτι ηθελες να με προσβαλλεις επειδη ρωτησα για τα κινητρα ενος Ολλανδου που στην ιστορια δεν ειναι καν πρωταγωνιστης.
Παρολα αυτα ακριβως αυτο που μου κανει εντυπωση εκει διαβαζω και δεν μου κανει εντυπωση το τι κανουν οι ντοπιοι οπως προειπα αλλα οι περιφερειακοι παρατηρητες.

 

[dammys]

Φίλτατε 10900Km εσύ εκτίθεσαι με τα γραφόμενά σου , νομίζω ότι το καταλαβαίνεις αυτό .Εσύ γράφεις εμείς διαβάζουμε. Ατυχώς όμως με τους επιθετικούς χαρακτηρισμούς σου και τα στερεοτυπικά συμπεράσματα σου εκτέθηκες πολύ. Ευτυχώς διόρθωσες το κείμενό σου που αναμφίβολα δεν ήταν καθόλου ουδέτερο.
Τώρα συνεχίζεις με δεύτερο φάουλ περί ύφους και ποιόν χαρακτήρα. Δηλαδή αν αντιστρέψουμε ΄τους όρους εμείς ποιο συμπέρασμα θα βγάζαμε για κάποιον/ους που βρίσκονται σε εμπόλεμή ζώνη για να δουλεύουν για τους χ/ψ λόγους φανερούς και τόσους άλλους κρυφούς;
Προσωπικά εγώ δεν μπορώ από τα γραφόμενα κάποιου να βάλω το παραμικρό συμπέρασμα γιατί αγνοώ πολλούς παράγοντες όπως π.χ την περίστασή (γραπτής) επικοινωνίας και τις προσλαμβάνουσες που έχει ο κάποιος/α που απαντά σε κάποιον.
Η επιδερμικότητα ισχύει για όλες τις ταξιδιωτικές ιστορίες αλλά ειδικά στη δική σου όπου προσπαθείς να κάνεις και κάποιες "αναγωγές" για τη ζωή και τα πιστεύω των Ουκρανών , πολύ περισσότερο. Δεν το λέω για να μειώσω τις εξιστορήσεις σου. Απλά το υπενθυμίζω!

Τώρα για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα , πραγματικά τα πράματα είναι πάρα πολύ χειρότερα από ποτέ και φυσικά μιλάμε για ανθρώπους που εργάζονται και έχουν οικογένεια που δέχονται ΠΟΛΕΜΟ από παντού. Δε θα μιλήσω για τα περιβαλλοντολογικά εγκλήματα που γίνονται για την ΑΚΡΙΒΕΙΑ,ΔΙΑΠΛΟΚΗ,ΑΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, ΜΑΦΙΑ, θα αναφέρω ΜΟΝΟ ότι χθες ψηφίστηκε 48ωρη εργασία δλ. (6Χ8=48) με λιγότερα χρήματα. Είμαστε ΠΡΩΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ που εφαρμόζεται!
Επίσης, δεν έχω κανένα ΚΟΜΠΛΕΞ , με αυτούς που έφυγαν ,ίσα ίσα έχω πεισθεί ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ μόνη εφικτή λύση , απλά είμαι too old to rock n roll, ΑΛΛΑ τουλάχιστον ΟΣΟΙ/ΕΣ φύγατε και μας αφήσατε να παλεύουμε με τους @##$#@ ενώ εσείς έπρεπε να αλλάξετε την Ελλάδα μας (εμείς δυστυχώς δεν τα καταφέραμε) τουλάχιστον ΣΙΩΠΗΣΤΕ. Αλλιώς κινδυνεύετε να γίνετε σαν το πετυχημένο σκετς των ΑΜΑΝ με τον ετεροδημότη ψηφοφόρο από την Ελβετία.

Σορρυ για την παρέμβαση συνέχισε σε παρακολουθούμε με ενδιαφέρον.

 

[10900km]

Ήταν λοιπόν καλοκαίρι τού ‘86, βλέπαμε στην τηλεόραση το Σοβιετική Ένωση – Βέλγιο, όταν στη Θεσσαλονίκη έγινε σεισμός. Κλασικά, η μάνα μου άρχισε αμέσως τα “βγείτε έξω! Βγείτε έξω!”, ο 10χρονος Δημήτρης όμως δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκολλήσει από την τηλεόραση. Ο μπαμπάς μου σηκώθηκε, πήγε βρήκε ένα πτυσσόμενο τραπέζι, βγήκε από την πολυκατοικία, επέστρεψε, βρήκε ένα μακρύ-μακρύ καλώδιο, το πέταξε από το μπαλκόνι (στο ανώγειο είναι το διαμέρισμα), μάνι-μάνι άρπαξε την τηλεόραση, τον ακολούθησα, και τότε κατάλαβα τι είχε στήσει έξω, στην άκρη τής αλάνας που είναι – ακόμα – μπροστά από την πολυκατοικία.

Έτσι είδαμε το υπόλοιπο παιχνίδι, εμείς και δεν θυμάμαι πόσοι γείτονες που επίσης είχαν βγει από τα σπίτια τους, γείτονες τους οποίους τούς γνωρίζαμε όλους, και τους οποίους ο 10χρονος Δημήτρης αποκαλούσε “θείους” και “θείες”.

Εν τω μεταξύ, η Σοβιετική Ένωση ήταν σε εκείνη τη διοργάνωση (και στο Euro τού ‘88) η “ομάδα μου”, σε εποχή που χαμπάρι δεν είχα τι ήταν “Ρωσία” και “Ουκρανία”. “Ήμουν Σοβιετική Ένωση” κυρίως λόγω Ρινάτ Ντασάγεφ, του τερματοφύλακά τους, με τον οποίο ήμουν ποδοσφαιρικά ερωτευμένος. Όταν δεν βλέπαμε Μουντιάλ και οι πιτσιρικάδες τής γειτονιάς παίζαμε μπάλα, όλοι ήταν “Μαραντόνα! Μαραντόνα!”, κι εγώ σαν την καλαμιά, μονάχος, ήμουν “Ντασάγεφ! Ντασάγεφ!” (για την ακρίβεια, “Ντασάεβ”, όπως τον ήξερα τότε).

Παρεμπιπτόντως, η Σοβιετική Ένωση σφαγιάστηκε από τον διαιτητή σε εκείνο το παιχνίδι, κι ίσως ήταν η πρώτη φορά που έβρισα(!). Δεν ήταν ένα και δύο σφυρίγματα, ήταν… “αυτό το ματς δεν το παίρνετε, ο κόσμος ανάποδα να γυρίσει...”

“Fun facts”: στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι “Σοβιετικοί” σε εκείνη την ομάδα ήταν Ουκρανοί. Υπήρχαν επίσης λίγοι Ρώσοι, ένας Λευκορώσος, κι ένας Γεωργιανός. Αυτοί. Ο δε Ντασάγεφ “μου”, είναι ταταρικής καταγωγής. Ακόμα με “πονάει” το ότι τέλη 1990, όταν “ήρθε” η Σεβίλλη στην Τούμπα για αγώνα Κυπέλλου UEFA, αντί να παίξει ο Ντασάγεφ (ήταν η τελευταία σεζόν του στη Σεβίλλη), έπαιξε άλλος τερματοφύλακας (δεν θυμάμαι γιατί), ο Ρινάτ δεν ταξίδεψε καν στη Θεσσαλονίκη (γαμώτο). Πλάκα-πλάκα, μάλλον καλύτερα έτσι. Εκείνο το βράδυ αποκλειστήκαμε στα πέναλτι (3-4), μετά από δεύτερο 0-0. Αν μας είχε αποκλείσει ο Ντασάγεφ, μάλλον θα… του το κρατούσα μανιάτικο…

Fast forward to πριν από τρία βράδια, στις 10 άρχιζε το Ισπανία – Γεωργία. Είχαμε προγραμματισμένη διακοπή ρεύματος από τις 9, κι όπως πρέπει να έχω ξαναγράψει, δεν επιτρέπεται η χρήση γεννητριών σε residential areas μετά τις 10 το βράδυ, λόγω τού θορύβου. Λύση: κινητό, ουκρανική SIM με unlimited data, χρήση ως wifi spot, σύνδεση στο ίντερνετ μέσω λάπτοπ (στο πρώτο ημίχρονο, μια και η μπαταρία μου πλέον με το ζόρι κρατάει 50 λεπτά, μετά από ανελέητη χρήση σχεδόν εφτά χρόνων), και μετά μέσω τάμπλετ, αμφότερα πάνω σε τραπεζάκι, με εμένα στην… πρώτη σειρά τής “κερκίδας”, κι άλλα 6-7 παιδιά δίπλα/πίσω μου να χαζεύουν.

Όλη – εκείνη – τη μέρα δε, έκανε πολλή ζέστη, αλλά μεταξύ 10 και μεσάνυχτα είχε ένα απολαυστικό αεράκι, και θερμοκρασία λίγο πάνω από τους 20. Ταμάμ…

Το ζήτημα με τις διακοπές ρεύματος γίνεται όλο και πιο προβληματικό κάθε μέρα που περνάει. Κάθε βράδυ μπαίνουμε σε ένα τοπικό σάιτ για να δούμε ποιες ώρες θα είναι κομμένο το ρεύμα στον τομέα μας την επομένη, κι ένα χαρτί με τις ώρες των διακοπών είναι κολλημένο στη ρεσεψιόν κάθε πρωί. Γεννήτρια, ναι, έχουμε, όμως τις τελευταίες δύο μέρες που άνοιξαν οι ουρανοί, μείναμε χωρίς ρεύμα ακόμα και μέρα-μεσημέρι, ακόμα και νωρίς το απόγευμα, επειδή η γεννήτριά μας είναι σε ακάλυπτο χώρο, και τα παιδιά στη ρεσεψιόν είχαν εντολή να μην την ενεργοποιούν υπό βροχή.

Από σήμερα η – δική μας, στο χόστελ – κατάσταση, θα βελτιωθεί σημαντικά, επειδή αυτήν τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, ένα συνεργείο δουλεύει για να στήσει ένα υπόστεγο, το οποίο αφενός θα έχει τη γεννήτρια πλήρως καλυμμένη και προστατευμένη από τη βροχή, αφετέρου το υπόστεγο θα κλειδώνει, άρα δεν θα υπάρχει κίνδυνος κλοπής τής γεννήτριας. Τρίτο θετικό, θα κάνουν κάτι… “μαγικά”, και η γεννήτρια θα ενεργοποιείται με το πάτημα μερικών πλήκτρων σε ένα κινητό, δεν θα χρειάζεται τα παιδιά από τη ρεσεψιόν να βγαίνουν στη βροχή για να την ενεργοποιούν.

Αυτό είναι ένα ακόμα που μου αρέσει σε αυτό το χόστελ, κάθε φορά που προκύπτει κάποιο πρόβλημα, σε μια-δυο μέρες έχει δοθεί λύση. Λες κάτι σε όποιο παιδί είναι στη ρεσεψιόν, κι αμέσως ασχολούνται να το τακτοποιήσουν. Αν για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορούν, σου εξηγούν τι βήματα θα ακολουθήσουν και πότε θα τακτοποιηθεί το όποιο πρόβλημα υπάρχει. Δεν είναι, “καλά, θα το δούμε”, και δεν το… “βλέπει” ποτέ κανείς…

Όσο για την ποδοσφαιροθέαση, μετά από λίγες ημέρες εντονότατης – για τα δικά μου δεδομένα – κοινωνικοποίησης, στις οποίες πέρασα πολύυυ χρόνο όχι μόνο παρακολουθώντας ποδόσφαιρο παρέα με άλλους, αλλά κι ακόμα περισσότερο χρόνο απλά μιλώντας με κόσμο, αναπολώ τις πρώτες βδομάδες μου στο χόστελ που μιλούσα – για πάνω από 10 λεπτά – μόνο με τον Ντανίλο, τον πιτσιρικά, και κάποιον άλλον μια στο τόσο. It’s all good, though, αφού ο Τατζίκος φεύγει σήμερα, ο Σουηδός βρήκε άλλη παρέα για να πίνει τις μπίρες του (αφού είδε κι απόειδε με μένα, και κατάλαβε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τα πιούμε μαζί), κι ο Κινεζοκαναδός την κάνει αύριο για Κίεβο, αφού εκεί βρήκε το επόμενο fling του.

Χθες το βράδυ με έφθασαν στα όριά μου… Την ώρα τού Αυστρία – Τουρκία, ο Τατζίκος μού μιλούσε ακατάπαυστα για μία art gallery που επισκέφτηκε στο Λβιβ, με contemporary art, ο δε Κινεζοκαναδός ήταν full-time στο κινητό του, “παίζοντας” ταυτόχρονα με τρεις κοπέλες, κι όλα αυτά ενώ μου είχαν ζητήσει να δούμε το παιχνίδι μαζί, κι είχα στρίψει και την οθόνη τού λάπτοπ (είχαμε ρεύμα χθες το βράδυ) έτσι ώστε η δική τους οπτική γωνία να ήταν καλύτερη από τη δική μου. Αγκρρρρρ…

poised, ακριβώς για όσα έγραψες, ακριβώς επειδή ήμουν βέβαιος τι θα επακολουθούσε, αργά ή γρήγορα, αυτήν την ιστορία την άρχισα γράφοντας “δέκα μέρες τώρα, το αναβάλω (να αρχίσω αυτήν την ιστορία), επειδή είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα το μετανιώσω, όμως κατέληξα (προφανώς) ότι είναι προτιμότερο να (πιθανότατα) μετανιώσω κάτι που έκανα, όχι κάτι που δεν έκανα.” Αυτή ήταν η πρώτη-πρώτη-πρώτη πρότασή μου.

dammys, θα σου δώσω τις απαντήσεις που “δικαιούσαι”, από τώρα όμως ξεκαθαρίζω ότι αυτή είναι η τελευταία φορά που ασχολούμαι με σχόλια επιπέδου “αλλ’ αντ’ άλλων”, “ό,τι να ‘ναι”, “τι ώρα είναι; Πατάτες στον φούρνο”. Αν κάποιος έχει μία συγκεκριμένη ερώτηση, αν ξέρω και κάνω κέφι να απαντήσω, θα το κάνω. Αν δεν ξέρω, θα το γράφω. Κι αν δεν κάνω κέφι να απαντήσω, ή έχω λόγους να μην απαντήσω, θα την αγνοώ σιωπηλά. Είναι ε-ξου-θε-νω-τι-κό να απαντάω σε σχόλια που δεν έχουν αρχή, coherent μέση και τέλος, σε σχόλια που μπλέκουν τις βούρτσες με τις φούτσες, που πετάγονται από το ένα στο άλλο, επειδή το “ένα” το έχουν εξαντλήσει, και για να κρατήσουν την αντιπαράθεση ζωντανή πρέπει αναπόφευκτα να χώσουν στη συζήτηση και το “άλλο”.

Όποιος με διαβάζει πρώτη φορά, φαντάζομαι ότι είναι με την εντύπωση ότι γουστάρω τις αντιπαραθέσεις. Όποιοι όμως, εσείς οι λίγοι, με διαβάζετε από το 2009, ίσως έχετε προσέξει ότι ποτέ, ΠΟΤΕ, δεν είχα την παραμικρή αντιπαράθεση με κανέναν, σε καμία από τις… 763 ιστορίες μου, κι αυτό επειδή τις ανούσιες αντιπαραθέσεις τις βαριέμαι τόοοοοοοοοοοοοοοοοσο πολύ, σε αντίθεση με πολλούς εξ υμών, που τις αντιπαραθέσεις στο forum αυτού τού σάιτ τις έχετε ψωμοτύρι. Και, full disclosure, ο λόγος που κατά καιρούς “χάνομαι” από το σάιτ ακόμα και για μήνες ολόκληρους, πάνω από χρόνο, είναι ακριβώς επειδή αηδιάζω βλέποντας ένα διαφορετικό θέμα στο φόρουμ να μετατρέπεται κάθε τρεις και λίγο σε νέο… πεδίο ένδοξης αντιπαράθεσης. Φαγωθείτε μεταξύ σας.

Σε καυγάδες στο φόρουμ δεν έχω εμπλακεί ποτέ. Σε αυτήν την ιστορία έχω απαντήσει σε ανόητα/εριστικά σχόλια, επειδή εδώ δεν είναι φόρουμ, εδώ είναι κατά κάποιον τρόπο “δικός μου χώρος”, κι όποιος λερώνει τον δικό μου χώρο με βλακείες, “δικαιούται” απάντηση. Μέχρι και σήμερα. Όπως έγραψα νωρίτερα, αφού δεν μπορώ να διαγράφω σχόλια τύπου “αλλ’ αντ’ άλλων”, το next best thing που μπορώ να κάνω είναι να τα αγνοώ.

SO, dammys, κάποιοι χαρακτηρισμοί μου ήταν “επιθετικοί”, όσο ήταν και ρεαλιστικοί. Ομοίως σε αυτό το ποστ. Με το “μπλέκεις τις βούρτσες με τις φούτσες” καταλαβαίνω ότι σε προσβάλω, όμως η προσβολή μου είναι απόρροια του ότι ακριβώς μπλέκεις τις βούρτσες με τις φούτσες, άρα κατά βάθος είναι η καταγραφή τής πραγματικότητας που σε προσβάλει.

Το “ευτυχώς διόρθωσες το κείμενό σου που αναμφίβολα δεν ήταν καθόλου ουδέτερο” δεν το… έπιασα. Κανένα κείμενο δεν "διόρθωσα” όπως το εννοείς εσύ. Αφού ποστάρω κάτι, το “επεξεργασία” το πατάω μόνο αν βρίσκω να μου έχουν ξεφύγει ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, κάτι που δεν μπορώ να αποφύγω, ακόμα κι αν τριπλοδιαβάζω κάθε κείμενό μου πριν το ποστάρω. Αν γράφεις πάνω από χίλιες λέξεις σε χώρο με 15 θορύβους, κάτι θα σου ξεφύγει, κι αν το βλέπεις έστω και εκ των υστέρων, οφείλεις να το διορθώνεις.

Αυτά, αν εννοούσες το της “επεξεργασίας” που μας προσφέρεται σαν δυνατότητα εδώ. Επί της ουσίας, από όσα έχω γράψει σε αυτήν την ιστορία, πίσω δεν παίρνω ούτε κόμμα. Αν δε, διαπίστωνα ότι moderator είχε αγγίξει κείμενό μου, αφαιρώντας ή αλλάζοντας έστω μία λέξη, αφενός θα τον έπαιρνε και θα τον σήκωνε, αφετέρου θα ήταν αυτόματα λόγος να διαγράψω τον λογαριασμό μου. Τριάντα χρόνια επαγγελματίας γραφιάς, κείμενό μου δεν έχει αγγίξει ούτε προϊστάμενος, ούτε αρχισυντάκτης, ούτε διευθυντής, ούτε εκδότης, ούτε πελάτης (στις ημέρες τού freelancing), ακόμα κι όταν τα κείμενα ήταν για σοβαρά/ευαίσθητα θέματα (οπαδική βία, διαφθορά στον χώρο τού ποδοσφαίρου, κι άλλα τέτοια… “όμορφα”), στα οποία έπρεπε να ζυγίζω μέχρι και την τελευταία λέξη, αφού υπήρχε κίνδυνος μέχρι και αγωγή να δεχθώ.

Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος moderator κρίνει ότι έχω “ξεφύγει” σε κάποιο ποστ μου, εκείνο που οφείλει να κάνει είναι να επικοινωνήσει μαζί μου, να μου εξηγήσει πού ακριβώς έχω παραβιάσει κανόνες, και να μου δώσει την επιλογή είτε να διορθώσω, είτε να μην διορθώσω, άρα να διαγράψω όλο το ποστ κι όλη την ιστορία, κι αμέσως μετά να διαγράψω και τον λογαριασμό μου, για να σας αφήσω στην ησυχία σας. Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι. Οι αντιπαραθεσάκηδες θα βρείτε την ίδια μέρα άλλον χώρο στο σάιτ να πείτε το μακρύ σας και το κοντό σας…

Όσο για το “ουδέτερος”, αν εννοείς στα της Ουκρανίας, όχι, δεν είμαι ουδέτερος, κι ειλικρινά, ντροπή σε όποιον είναι ουδέτερος, σε όποιον γνωρίζει έστω και “στο περίπου” τι συμβαίνει, σε όποιον γνωρίζει ότι κάποιος βομβαρδίζει και κάποιος βομβαρδίζεται, κι η – μη – αντίδρασή του είναι “δεν με αφορά, είμαι ουδέτερος”. Τα ξέκωλα και τους σφίχτηδες των reality shows που ζούνε στην κοσμάρα τους και αμφιβάλω αν ξέρουν καν ότι η Ουκρανία είναι χώρα κι εδώ και δυόμισι χρόνια βομβαρδίζεται από τη Ρωσία, δεν μπορώ να τους κατακρίνω, απαλλάσσονται λόγω βλακείας. Όποιος όμως γνωρίζει τι συμβαίνει εδώ, και στάση του είναι “είμαι ουδέτερος”, ντροπή του, ντροπή του, ντροπή του. Δεν λέω να πάει να κάψει ρωσική σημαία έξω από την πρεσβεία τους στην Αθήνα… Λέω να έχει συναίσθηση, έστω και σιωπηλή, τού ποιος είναι ο θύτης σε αυτήν την υπόθεση, και ποιος είναι το θύμα. Τόσο χαμηλά έχω τον πήχη τής “αντίδρασης”, επειδή καταλαβαίνω πλήρως ότι ο καθένας στην Ελλάδα έχει τη ζωή του, και δεν μπορεί να αναλώνεται καθημερινά στο να λυπάται την Ουκρανία και να οργίζεται με τη Ρωσία.

“Η επιδερμικότητα ισχύει για όλες τις ταξιδιωτικές ιστορίες αλλά ειδικά στη δική σου όπου προσπαθείς να κάνεις και κάποιες "αναγωγές" για τη ζωή και τα πιστεύω των Ουκρανών , πολύ περισσότερο. Δεν το λέω για να μειώσω τις εξιστορήσεις σου. Απλά το υπενθυμίζω!”

Πιο “ό,τι να ‘ναι”, δύσκολα…

Στην Ουκρανία είμαι, στην Ουκρανία έχω έρθει μισή ντουζίνα φορές, στην Ουκρανία έχω περάσει αθροιστικά εφτά με οκτώ μήνες τής ζωής μου, κι επαναλαμβάνω ότι στην Ουκρανία είμαι σήμερα, με Ουκρανούς μιλάω, σε δρόμους ουκρανικής πόλης κυκλοφορώ, τα νέα που αφορούν την Ουκρανία παρακολουθώ καθημερινά, αλλά κατ’ εσέ οι “αναγωγές” μου στο πώς ζουν και τι πιστεύουν οι Ουκρανοί είναι αυθαίρετες. Oookkk…

Ιούνιο του ‘15 πέταξα από Όσακα για Κωνσταντινούπολη μέσω Κατάρ, κι επειδή υπήρχε μεγάλο κενό μεταξύ των δύο πτήσεων, η Qatar Airways με βόλεψε σε ένα ωραίο δωμάτιο ξενοδοχείου κάπου στην πόλη. Άντε να πέρασα 15-20 λεπτά σε ένα βανάκι, χαζεύοντας από το παράθυρο, άντε να πέρασα κι άλλα τόσα στην επιστροφή στο αεροδρόμιο. Βόλτα δεν βγήκα, ήμουν χώμα, έπεσα στο κρεβάτι. Αν μετά από αυτήν την εμπειρία στο Κατάρ, έγραφα… σεντόνι εδώ, “το Κατάρ σήμερα, τι σκέφτονται οι Καταριανοί, τι ελπίζουν, τι φοβούνται”, κι άλλα σχετικά, θα είχε όλο το δικαίωμα του κόσμου να μου πει κάποιος, “τι γράφεις ρε μ@λ@κ@;! Πας καλά; Επικοινωνείς; Χρωστάς της Μιχαλούς;”

Αν πιστεύεις όμως ότι κάποιος που βρίσκεται – για πολλοστή φορά – σε μία χώρα, την οποία έχει δει από 15 διαφορετικές πλευρές, που μιλάει καθημερινά με κόσμο, που, που, που, ΔΕΝ ξέρει πού πάνε τα τέσσερα και κάνει αυθαίρετες “αναγωγές” που βγάζει από τον κώλο του, τότε… τι να πω;… Μαζί σου. Επίπεδη η γη; Καραεπίπεδη του κερατά. Πιο επίπεδη κι από τσίλικη οθόνη κινητού.

Again, αν προσβάλλεσαι από τους “επιθετικούς χαρακτηρισμούς” μου, ουσιαστικά προσβάλλεις εσύ τον εαυτό σου. Εγώ απλά σού καταδεικνύω το πασιφανές. Αν μου δείχνεις έναν μαύρο τοίχο και μου λες με περίσσια βεβαιότητα ότι είναι άσπρος, δεν σε προσβάλω εγώ με το να σου δείχνω πόσο μαύρος είναι ο τοίχος. Η τύφλα σου είναι το πρόβλημα, κι όχι το ότι εγώ την επισημαίνω.

Από όσα έγραψες για την κατάσταση στην Ελλάδα, σε αυτό και στο προηγούμενο σχόλιό σου, υποπτεύομαι ότι σου έθιξα λατρεμένο σου πολιτικό σωτήρα/μαχητή, αλλά μπορεί να κάνω λάθος. Το ύφος σου κραυγάζει το… ανεκτίμητο μότο οπαδών συγκεκριμένου κόμματος, που ήταν/είναι “έλα μωρέ, οι άλλοι ήταν (πριν από εμάς) και είναι (μετά από εμάς, που επέστρεψαν στην εξουσία) καλύτεροι;” Αλλά πάλι, επαναλαμβάνω, μπορεί να κάνω λάθος.

Εκεί που σίγουρα δεν κάνω λάθος είναι στο να καταδείξω πόσο “ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή” είναι όσα έγραψες περί “υμών” που… μείνατε στην Ελλάδα, κι “ημών” που… την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια, πηδώντας από το καράβι όταν άρχισε να βουλιάζει. Παρεμπιπτόντως, από βδομάδες μέχρι μήνες περνάω κάθε χρόνο στην Ελλάδα, αλλά αυτό είναι μισο-άσχετο. Το δικό μου σχόλιο σε όσα έγραψες, είναι pick a lane. Αν υποστηρίζεις ότι όσοι έφυγαν στο εξωτερικό πρέπει να “σιωπούν”, έχουν απωλέσει το δικαίωμα στο σχολιάζειν, κάτι που βρίσκω εντελώς βλακώδες, τότε είναι σαν να απονέμεις στον εαυτό σου όλο το δικαίωμα στο σχολιάζειν. Όταν όμως έχεις όλο το δικαίωμα στο σχολιάζειν, τότε έχεις κι όλο το μερίδιο τής απολογίας για το χάλι που περιέγραψες όσον αφορά τη σημερινή κατάσταση στη χώρα. See my point?

Για να το γράψω διαφορετικά, for argument’s sake, αν δεχθώ ότι εγώ που περνάω εδώ και 15 χρόνια πιο πολύ χρόνο στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα, δεν έχω λόγο επί της σημερινής κατάστασης, αλλά εσύ έχεις, 100%, επειδή ζεις εκεί, τότε στο ίδιο πακέτο με το δικαίωμά σου στο σχολιάζειν, συμπεριλαμβάνεται και η ευθύνη για το χάλι που εσείς που μείναμε πίσω έχετε – τελικά – προκαλέσει, στην οποία περίπτωση, το “ΣΙΩΠΗΣΤΕ” σου το επιστρέφω, εκατονταπλασιασμένο. “ΜΟΚΟ”, θα πρόσθετα, “σκάψτε λαγούμια και κρυφτείτε”, θα κατέληγα.

Εγώ όμως δεν το βλέπω έτσι. Εγώ θεωρώ ότι όλοι έχουμε από μία ψήφο, κι ότι όλοι συλλογικά έχουμε ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στη χώρα, είτε ζούμε εκεί (και είτε ενημερωνόμαστε, είτε όχι), είτε ζούμε κυρίως στο εξωτερικό (κι είτε ενημερωνόμαστε, είτε όχι). Κάποιος μπορεί να ζει στην Ελλάδα και να είναι "υπεύθυνος πολίτης" τού κώλου, και κάποιος μπορεί να ζει περισσότερο στο εξωτερικό, αλλά για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα να τα έχει τετρακόσια. Προφανώς, και το ακριβώς αντίστροφο μπορεί και συμβαίνει.

Επαναλαμβάνω όμως, ή κάνεις τσιφλίκι σου το δικαίωμα στο σχολιάζειν και ταυτόχρονα αναλαμβάνεις τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση, ή αναγνωρίζεις ότι όλοι έχουν δικαίωμα στο σχολιάζειν, κι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση. Δεν γίνεται να τσιμπάς από κάθε πακέτο ό,τι σε συμφέρει, και να αφήνεις για τον επόμενο τα σαπάκια, γι΄αυτό λέω pick a lane.

Η δε “σε κάθε σχόλιο μπολιάζω και νέο σχόλιο – που δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία – κι αν ξεμείνω από – κενά - επιχειρήματα θα συνεχίσω αέναα να χώνω κι άλλα – άσχετα - σχόλια” τακτική σου, είναι ακριβώς αυτό που βρίσκω περισσότερο εξουθενωτικό από οτιδήποτε άλλο στις online αντιπαραθέσεις. Δεν υπάρχει τέλος. Ξεγυμνώνεις κάποιον από επιχειρήματα σε ένα θέμα (για παράδειγμα το πώς βλέπεις τούς “γυρολόγους”, κι ειδικά το πώς επιλέγουν τον επόμενο προορισμό τους), κι αμέσως μεταπηδά σε άλλο, και σε άλλο, και σε άλλο, και σε άλλο… Δεν τον πιάνεις πουθενά...

Τέλος, το ότι περνάς χρόνο διαβάζοντας μία επιδερμική και ανάλατη (συμφωνούμε και στα δύο) ιστορία, με ενδιαφέρον μάλιστα(!), τον γραφιά τής οποίας παροτρύνεις να συνεχίσει(!!), ειλικρινά… με ξεπερνάει. Δεν σε γνωρίζω, όμως είμαι βέβαιος ότι θα μπορούσες να περνάς με χίλιους πιο εποικοδομητικούς τρόπους τα πέντε λεπτά την ημέρα που αφιερώνεις για να διαβάσεις ένα κείμενό μου. Τι να πω… Άβυσσος…

Then again, και μένα με βγάζει από τα ρούχα μου ώρες-ώρες ο Alexi Lalas (άλλοτε διεθνής με τις ΗΠΑ, αμυντικός, ελληνικής καταγωγής, media personality στη χώρα του, με πολλή προβολή στην τηλεόραση και δικό του podcast), όμως τον ακούω (εκείνον και τον υπέροχο συμπαρουσιαστή τού podcast του) καθημερινά, έως και… μαζοχιστικά, θα μπορούσε να πει κανείς. Η διαφορά μας όμως είναι ότι εγώ είμαι πάντα έτοιμος να μπω στο τριπάκι να δω κάτι διαφορετικά, αν τα επιχειρήματά του σε ένα θέμα (VAR, MLS, Μέσι, Ρονάλντο, το ένα, το άλλο) μού ανάβουν ένα “χμμμ… Δεν το είχα σκεφτεί έτσι” λαμπάκι στο μυαλό. Δεν τον ακούω για να γράψω μετά σχόλιο που θα γεννήσει αντιπαράθεση. Τον ακούω επειδή για κάθε οκτώ φορές που με τσατίζει, αφενός το κάνει με ενδιαφέροντα τρόπο, αφετέρου υπάρχουν και δύο φορές που με γαργαλάει να δω κάτι διαφορετικά από πριν.

Aaanyway… “Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα”...

 

[gkalla]

Παρεμπιπτόντως, η Σοβιετική Ένωση σφαγιάστηκε από τον διαιτητή σε εκείνο το παιχνίδι, κι ίσως ήταν η πρώτη φορά που έβρισα(!). Δεν ήταν ένα και δύο σφυρίγματα, ήταν… “αυτό το ματς δεν το παίρνετε, ο κόσμος ανάποδα να γυρίσει...”

Η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική σφαγή κι κατάφορη αδικία που έχω δει ποτέ σε επίπεδο μεγάλης διοργάνωσης!!! Και τα 2 γκολ των Βέλγων στην κανονική διάρκεια εμφανέστατα οφσάιντ.

“Fun facts”: στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι “Σοβιετικοί” σε εκείνη την ομάδα ήταν Ουκρανοί. Υπήρχαν επίσης λίγοι Ρώσοι, ένας Λευκορώσος, κι ένας Γεωργιανός. Αυτοί. Ο δε Ντασάγεφ “μου”, είναι ταταρικής καταγωγής.

Κυκλοφορούσε τότε η άποψη πως ο Λομπανόφσκι είχε επιλέξει την ομοιογένεια της Δυναμό Κιέβου (που αποτελούσε σχεδόν το 70% της ομάδας της ΕΣΣΔ) έναντι της χρησιμοποίησης άλλων καλών παιχτών, από άλλες ομάδες ή εθνικότητες, που ενδεχομένως να μην ταίριαζαν στην ποδοσφαιρική του φιλοσοφία και στους τρομερούς αυτοματισμούς που είχε αναπτύξει η ομάδα.

 

[10900km]

Αυτό διάβασα σε βιβλίο για το ποδόσφαιρο στη Σοβιετική Ένωση και γενικά το άλλοτε “ανατολικό μπλοκ”. Είχε τη λογική του… Άδικο για παίκτες άλλων ομάδων που σαν μονάδες μπορεί να ήταν καλύτεροι από κάποιους τής Ντινάμο Κιέβου; Ίσως. Εκ των αποτελεσμάτων κρίνοντας, το ‘86 βγήκαν πρώτοι (έστω και σε ισοβαθμία) σε όμιλο με εξαιρετική Γαλλία, κι αποκλείστηκαν από μία ομάδα που έφθασε στην τετράδα κι έμεινε εκτός τελικού από την Αργεντινή τού Μαραντόνα, ομάδα που για να αποκλείσει τους Σοβιετικούς χρειάστηκε απροκάλυπτα όργια του “κορακιού”. Το δε ‘88, έχασαν στον τελικό από μία φανταστική Ολλανδία. Θα μπορούσαν με άλλους παίκτες (ή/και προπονητή) να είχαν πετύχει περισσότερα; Δεν θα μάθουμε ποτέ, εκτός κι αν η AI φθάσει κάποια στιγμή στο σημείο να μας αποδεικνύει με βεβαιότητα τι θα είχε συμβεί 10, 20, 50 χρόνια πριν, “αν” το ένα, και “αν” το άλλο.