ipanag
Member
- Μηνύματα
- 316
- Likes
- 151
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Με τρένο στα Δυτικά Βαλκάνια ή αλλιώς χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας (Βελιγράδι, Ζάγκρεμπ, Λουμπλιάνα, Μπλεντ).
Ήταν λίγες μέρες πριν την πρωτοχρονιά του 2006 όταν με δύο φίλους αναζητούσαμε προορισμό για το επόμενο ταξίδι μας, μέσα στον πρώτο μήνα του νέου έτους. Η πόλη που μας κέρδισε ήταν η Λουμπλιάνα, πρωτεύουσα της Σλοβενίας. Η ιδέα έγινε ακόμη πιο ενδιαφέρουσα όταν σκεφτήκαμε να πάμε με τρένο! Για λίγο υπήρχε ένας δισταγμός για το πόσο ασφαλής είναι η Σερβία. Δεν αργήσαμε όμως να πάρουμε την απόφαση. Για την ακρίβεια αποφασίσαμε να κάνουμε δύο ενδιάμεσες σύντομες στάσεις, στο Βελιγράδι και στο Ζάγκρεμπ. Ψάχνοντας για πληροφορίες μέσω ενός ξένου φόρουμ, βρήκα και έναν Έλληνα που είχε ταξιδέψει πολλές φορές με τρένο στην περιοχή και με βοήθησε αρκετά. Τα τρένα του ΟΣΕ ξεκινούν από Θεσσαλονίκη, ένα την ημέρα και μπορείς είτε να συνεχίσεις με αυτό μέχρι τέλος ή να σταματήσεις και να συνεχίσεις με άλλα τοπικά. Έτσι λοιπόν κλείσαμε εισιτήρια μέχρι Βελιγράδι. Η περίοδος δε θα ήταν τουριστική και δε θα είχαμε πρόβλημα να βρούμε εισιτήρια από εκεί και μετά για να συνεχίσουμε. Το δε σύστημα κρατήσεων ήταν κάπως περίεργο, καθώς ο ΟΣΕ δε μπορούσε να κάνει κράτηση για κουπέ. Οι πληροφορίες όμως μας έδωσε ο συμπατριώτης ταξιδιώτης ήταν ότι θα μπορούσαμε να κανονίζαμε επιτόπου στο τρένο για κουπέ με 10 ευρώ.
Πράγματι λοιπόν στα μέσα του Γενάρη ξεκινήσαμε. Βραδινό τρένο από Αθήνα για Θεσσαλονίκη, μοιραστήκαμε ένα κουπέ με άλλους συνταξιδιώτες. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η ποιότητα του τρένου και η καθαριότητα της τουαλέτας ήταν ό,τι χειρότερο συναντήσαμε! Ξημερώματα βρεθήκαμε Θεσσαλονίκη. Είχαμε λίγο χρόνο και βγήκαμε έξω για μια μπουγάτσα και να περάσει λίγο η ώρα σε ένα ζεστό μαγαζί καθώς έκανε αρκετό κρύο. Όταν ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στο επόμενο τρένο, βρήκαμε το σχετικό βαγόνι με τα κουπέ και σε συνεννόηση με ένα συμπαθητικό υπάλληλο (Σλάβο) περάσαμε στο κουπέ μας. Θα ήταν πάνω από 12 ώρες ταξίδι και θέλαμε να είμαστε πιο άνετα. Άλλωστε είχαμε ξυπνήσει πολύ νωρίς κατά την άφιξη στη Θεσσαλονίκη. Φθάνουμε λοιπόν στα σύνορα όπου κατεβαίνουμε από το τρένο, γίνεται ο σχετικός έλεγχος στον τελωνειακό σταθμό και λίγο αργότερα συνεχίζουμε. Έχουμε περάσει στα εδάφη των Σκοπίων. Η επαρχία μοιάζει πολύ φτωχική. Παρατημένα αυτοκίνητα, κάρα, επαρχιακά σπίτια και χωράφια. Πολύ γρήγορα φθάνουμε στην πόλη των Σκοπίων, μια σύντομη στάση για αλλαγή μηχανής και συνεχίζουμε. Όπως ήδη ξέραμε η θερμοκρασία μέσα στο τρένο θα ήταν απρόσμενη, από κρύο με ανύπαρκτη θέρμανση εώς πολύ ζεστά και είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα. Λίγη ώρα αργότερα περάσαμε τα σύνορα της Σερβίας. Η διαδικασία του ελέγχου στα σύνορα σημαίνει αρκετή αναμονή. Tελωνειακοί υπάλληλοι έρχονται και ζητούν να δουν τα διαβατήριά μας. Καθώς διασχίζουμε τη νότια Σερβία βλέπουμε όμορφα τοπία από το παράθυρο. Λίγο αργότερα φαίνονται και μερικά κτήρια κατεστραμμένα πιθανότατα από τους βομβαρδισμούς. Εν τω μεταξύ εμείς διαβάζαμε τον ταξιδιωτικό οδηγό και παλεύαμε να συνηθίσουμε το κυριλλικό αλφάβητο, διαβάζοντας κάθε επιγραφή που βλέπαμε έξω. Δεν άργησε να έρθει και μια χιονοθύελλα, ενώ σε λίγο το τοπίο ήταν πάλλευκο. Όταν πια έπεσε το σκοτάδι τυλιχτήκαμε στις κουβέρτες για να κοιμηθούμε λίγο. Η ώρα κοντεύει μεσάνυχτα όταν πλησιάζουμε πια την πόλη του Βελιγραδίου. Το τρένο πήγαινε πολύ αργά, αλλά είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το τοπίο στη διαδρομή, αλλά και να ξεκουραστούμε.
Κατεβήκαμε και λόγω λίγης καθυστέρησης που είχαμε, δεν ξέραμε αν περνάνε λεωφορεία για να πάμε στο ξενοδοχείο. Είδαμε τη διαδρομή στο χάρτη και σύντομα ξεκινήσαμε να πάμε περπατώντας. Στους δρόμους κοντά στο κέντρο κυκλοφορούσε πολύς κόσμος. Το Βελιγράδι (Београд) είναι γνωστό για την έντονη νυχτερινή ζωή που έχει. Στο δρόμο βρήκαμε και κάτι πρόχειρο να φάμε, γιατί είχαμε πεθάνει της πείνας. Το ξενοδοχείο μας απλό και λιτό, άλλωστε είχαμε κάνει οικονομική επιλογή. Γενικά η χώρα ήταν αρκετά φθηνή και τουρίστες σχεδόν δεν υπήρχαν. Φτωχική πόλη έμοιαζε το Βελιγράδι και το κρύο έξω με τους τυλιγμένους σε ρούχα ανθρώπους έκανε πιο έντονη αυτή την άποψη. Παραμελημένα κτήρια, παλιά αυτοκίνητα Yugo, λεωφορεία και τραμ που θύμιζαν σοβιετικές εποχές. Στη νυχτερινή ζωή όμως έβλεπες νέους και νέες καλοντυμένες και διασκέδαση μέχρι αργά. Ο κεντρικός πεζόδρομος και εμπορικός δρόμος Kneza Mihailova ήταν η καρδιά της ζωής της πόλης. Πολλοί περπατούσαν πάνω κάτω για βόλτα παρά το τσουχτερό κρύο. Λίγο πιο πέρα ανακαλύψαμε ένα 24ωρο fast food που ήταν συνεχώς γεμάτο από κόσμο και φυσικά το προτιμήσαμε αρκετές φορές και εμείς. Κλείσαμε εισιτήρια για την επόμενη διαδρομή μας μέχρι το Ζάγκρεμπ, κάναμε βόλτες στο Βελιγράδι, πολλά αξιοθέατα δεν έχει και έτσι πέρασε η μέρα. Το πρωί αναχωρήσαμε από το σταθμό.
Το μεσημέρι είχαμε φθάσει στο Ζάγκρεμπ (Zagreb) και ενώ το επαρχιακό τοπίο δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα, στην πρωτεύουσα της Κροατίας συναντήσαμε μια πολύ διαφορετική εικόνα. Ξαφνικά νομίζαμε ότι βρισκόμασταν στην δυτική Ευρώπη. Σύγχρονα αυτοκίνητα και τραμ, προσεγμένα ιστορικά μνημεία και κτήρια, ποδηλατόδρομοι και μικρά καφέ με μυρωδιές που σε τραβούν. Το σημαντικότερο δε, ήταν οι άνθρωποι. Πολύ πιο ζεστοί και φιλόξενοι σε σχέση με τους Σέρβους στους οποίους διέκρινα μια μιζέρια σαν την ελληνική (μοιάζουμε περισσότερο). Οι Κροάτες πολλές φορές προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν πριν προλάβουμε να το ζητήσουμε, πολύ ευγενικοί και χαμογελαστοί. Περάσαμε άλλη μια μέρα στο όμορφο Ζάγκρεμπ και φύγαμε με την υπόσχεση να επιστρέψουμε, γιατί μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Με το απογευματινό τρένο φεύγουμε για Λουμπλιάνα (Ljubbljana). Στα σύνορα οι τελωνειακοί έλεγξαν σχολαστικά τα διαβατήριά μας. Η Σλοβενία είναι μέλος της ΕΕ πλέον. Μια μικρή χώρα που αποτελεί τουριστικό προορισμό πολλών Ευρωπαίων για σκι. Η θερμοκρασία είχε πέσει κι άλλο όταν φθάσαμε το βράδυ στη Λουμπλιάνα και κάτω ήταν όλα παγωμένα. Το επόμενο πρωί αρχίσαμε την εξερεύνηση στην πόλη. Αρκετά γραφική, με το μικρό ποταμό Ljubljanica να διασχίζει την πόλη, όμορφα γεφυράκια, στενά πλακόστρωτα δρομάκια στη παλιά μεσαιωνική πόλη, συστατικά που θυμίζουν κεντρική Ευρώπη περισσότερο, παρά Βαλκάνια. Περπατήσαμε στην παλιά πόλη, επισκεφθήκαμε στο κάστρο της πόλης που προσφέρεται για καταπληκτική θέα από ψηλά και απολαύσαμε καφέ και γλυκό σε ένα πολυσύχναστο καφέ στο κέντρο. Μια παρέα στο διπλανό τραπέζι δε μπορούσε να καταλάβει τη γλώσσα που μιλούσαμε και μας ρώτησε από περιέργεια. Όλοι εντυπωσιάζονταν όταν άκουγαν από πού ερχόμασταν και συνήθως ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες που γνώριζαν. Απλοί και ήσυχοι άνθρωποι, θυμίζουν λίγο την κοινωνία της γειτονικής Αυστρίας. Τα παιδιά από το διπλανό τραπέζι μας χαμογέλασαν και μας χαιρέτησαν.
Την τρίτη μέρα αποφασίσαμε να πάρουμε το λεωφορείο και να πάμε στο Bled και την ομώνυμη λίμνη. Η επιλογή ήταν εξαιρετική. Το Bled είναι ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχω δει στην Ευρώπη. Είχαμε δει ωραίες φωτογραφίες της περιοχής την άνοιξη, αλλά και το χειμώνα το τοπίο ήταν μαγευτικό. Περπατήσαμε στο μονοπάτι γύρω γύρω από τη λίμνη, τα νερά της οποίας είχαν παγώσει στην άκρη. Στη μέση της λίμνης ένα μικρό νησάκι με μια εκκλησία και στο βάθος ένα κάστρο. Ευχαριστηθήκαμε το περπάτημα, παρά το τσουχτερό κρύο και τέλος ανεβήκαμε στο κάστρο, απ' όπου απολαύσαμε μια εξίσου εντυπωσιακή εικόνα της λίμνης. Επιστρέψαμε βράδυ στη Λουμπλιάνα στο μικρό ξενοδοχείο μας. Στη διαδρομή με το λεωφορείο ακούγαμε παραδοσιακά λαϊκά τραγούδια, πολύ ευχάριστα. Το επόμενο πρωί λίγο πριν αναχωρήσουμε, αναζητήσαμε σχετικά CD. Εξηγήσαμε τι ακριβώς ψάχναμε και μετά από μερικά ακούσματα πετύχαμε αυτό που θέλαμε! Με ένα CD με μουσική πόλκα επιστρέψαμε με easyjet στην Αθήνα. Ένα από τα πιο απλά αλλά ταυτόχρονα και πιο όμορφα ταξίδια που έχω κάνει. Η εμπειρία του τρένου, οι εικόνες που σε γύριζαν στο παρελθόν στη Σερβία, η ευχάριστη έκπληξη της Κροατίας και η Ευρωπαϊκή και συμπαθητική Σλοβενία.
Το άρθρο στη σελίδα μου: http://www.periplanisi.com/travel/world/wbalkans.html
και μερικές φωτογραφίες: http://www.periplanisi.com/photos/balkans/
Ήταν λίγες μέρες πριν την πρωτοχρονιά του 2006 όταν με δύο φίλους αναζητούσαμε προορισμό για το επόμενο ταξίδι μας, μέσα στον πρώτο μήνα του νέου έτους. Η πόλη που μας κέρδισε ήταν η Λουμπλιάνα, πρωτεύουσα της Σλοβενίας. Η ιδέα έγινε ακόμη πιο ενδιαφέρουσα όταν σκεφτήκαμε να πάμε με τρένο! Για λίγο υπήρχε ένας δισταγμός για το πόσο ασφαλής είναι η Σερβία. Δεν αργήσαμε όμως να πάρουμε την απόφαση. Για την ακρίβεια αποφασίσαμε να κάνουμε δύο ενδιάμεσες σύντομες στάσεις, στο Βελιγράδι και στο Ζάγκρεμπ. Ψάχνοντας για πληροφορίες μέσω ενός ξένου φόρουμ, βρήκα και έναν Έλληνα που είχε ταξιδέψει πολλές φορές με τρένο στην περιοχή και με βοήθησε αρκετά. Τα τρένα του ΟΣΕ ξεκινούν από Θεσσαλονίκη, ένα την ημέρα και μπορείς είτε να συνεχίσεις με αυτό μέχρι τέλος ή να σταματήσεις και να συνεχίσεις με άλλα τοπικά. Έτσι λοιπόν κλείσαμε εισιτήρια μέχρι Βελιγράδι. Η περίοδος δε θα ήταν τουριστική και δε θα είχαμε πρόβλημα να βρούμε εισιτήρια από εκεί και μετά για να συνεχίσουμε. Το δε σύστημα κρατήσεων ήταν κάπως περίεργο, καθώς ο ΟΣΕ δε μπορούσε να κάνει κράτηση για κουπέ. Οι πληροφορίες όμως μας έδωσε ο συμπατριώτης ταξιδιώτης ήταν ότι θα μπορούσαμε να κανονίζαμε επιτόπου στο τρένο για κουπέ με 10 ευρώ.
Πράγματι λοιπόν στα μέσα του Γενάρη ξεκινήσαμε. Βραδινό τρένο από Αθήνα για Θεσσαλονίκη, μοιραστήκαμε ένα κουπέ με άλλους συνταξιδιώτες. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η ποιότητα του τρένου και η καθαριότητα της τουαλέτας ήταν ό,τι χειρότερο συναντήσαμε! Ξημερώματα βρεθήκαμε Θεσσαλονίκη. Είχαμε λίγο χρόνο και βγήκαμε έξω για μια μπουγάτσα και να περάσει λίγο η ώρα σε ένα ζεστό μαγαζί καθώς έκανε αρκετό κρύο. Όταν ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στο επόμενο τρένο, βρήκαμε το σχετικό βαγόνι με τα κουπέ και σε συνεννόηση με ένα συμπαθητικό υπάλληλο (Σλάβο) περάσαμε στο κουπέ μας. Θα ήταν πάνω από 12 ώρες ταξίδι και θέλαμε να είμαστε πιο άνετα. Άλλωστε είχαμε ξυπνήσει πολύ νωρίς κατά την άφιξη στη Θεσσαλονίκη. Φθάνουμε λοιπόν στα σύνορα όπου κατεβαίνουμε από το τρένο, γίνεται ο σχετικός έλεγχος στον τελωνειακό σταθμό και λίγο αργότερα συνεχίζουμε. Έχουμε περάσει στα εδάφη των Σκοπίων. Η επαρχία μοιάζει πολύ φτωχική. Παρατημένα αυτοκίνητα, κάρα, επαρχιακά σπίτια και χωράφια. Πολύ γρήγορα φθάνουμε στην πόλη των Σκοπίων, μια σύντομη στάση για αλλαγή μηχανής και συνεχίζουμε. Όπως ήδη ξέραμε η θερμοκρασία μέσα στο τρένο θα ήταν απρόσμενη, από κρύο με ανύπαρκτη θέρμανση εώς πολύ ζεστά και είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα. Λίγη ώρα αργότερα περάσαμε τα σύνορα της Σερβίας. Η διαδικασία του ελέγχου στα σύνορα σημαίνει αρκετή αναμονή. Tελωνειακοί υπάλληλοι έρχονται και ζητούν να δουν τα διαβατήριά μας. Καθώς διασχίζουμε τη νότια Σερβία βλέπουμε όμορφα τοπία από το παράθυρο. Λίγο αργότερα φαίνονται και μερικά κτήρια κατεστραμμένα πιθανότατα από τους βομβαρδισμούς. Εν τω μεταξύ εμείς διαβάζαμε τον ταξιδιωτικό οδηγό και παλεύαμε να συνηθίσουμε το κυριλλικό αλφάβητο, διαβάζοντας κάθε επιγραφή που βλέπαμε έξω. Δεν άργησε να έρθει και μια χιονοθύελλα, ενώ σε λίγο το τοπίο ήταν πάλλευκο. Όταν πια έπεσε το σκοτάδι τυλιχτήκαμε στις κουβέρτες για να κοιμηθούμε λίγο. Η ώρα κοντεύει μεσάνυχτα όταν πλησιάζουμε πια την πόλη του Βελιγραδίου. Το τρένο πήγαινε πολύ αργά, αλλά είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το τοπίο στη διαδρομή, αλλά και να ξεκουραστούμε.
Κατεβήκαμε και λόγω λίγης καθυστέρησης που είχαμε, δεν ξέραμε αν περνάνε λεωφορεία για να πάμε στο ξενοδοχείο. Είδαμε τη διαδρομή στο χάρτη και σύντομα ξεκινήσαμε να πάμε περπατώντας. Στους δρόμους κοντά στο κέντρο κυκλοφορούσε πολύς κόσμος. Το Βελιγράδι (Београд) είναι γνωστό για την έντονη νυχτερινή ζωή που έχει. Στο δρόμο βρήκαμε και κάτι πρόχειρο να φάμε, γιατί είχαμε πεθάνει της πείνας. Το ξενοδοχείο μας απλό και λιτό, άλλωστε είχαμε κάνει οικονομική επιλογή. Γενικά η χώρα ήταν αρκετά φθηνή και τουρίστες σχεδόν δεν υπήρχαν. Φτωχική πόλη έμοιαζε το Βελιγράδι και το κρύο έξω με τους τυλιγμένους σε ρούχα ανθρώπους έκανε πιο έντονη αυτή την άποψη. Παραμελημένα κτήρια, παλιά αυτοκίνητα Yugo, λεωφορεία και τραμ που θύμιζαν σοβιετικές εποχές. Στη νυχτερινή ζωή όμως έβλεπες νέους και νέες καλοντυμένες και διασκέδαση μέχρι αργά. Ο κεντρικός πεζόδρομος και εμπορικός δρόμος Kneza Mihailova ήταν η καρδιά της ζωής της πόλης. Πολλοί περπατούσαν πάνω κάτω για βόλτα παρά το τσουχτερό κρύο. Λίγο πιο πέρα ανακαλύψαμε ένα 24ωρο fast food που ήταν συνεχώς γεμάτο από κόσμο και φυσικά το προτιμήσαμε αρκετές φορές και εμείς. Κλείσαμε εισιτήρια για την επόμενη διαδρομή μας μέχρι το Ζάγκρεμπ, κάναμε βόλτες στο Βελιγράδι, πολλά αξιοθέατα δεν έχει και έτσι πέρασε η μέρα. Το πρωί αναχωρήσαμε από το σταθμό.
Το μεσημέρι είχαμε φθάσει στο Ζάγκρεμπ (Zagreb) και ενώ το επαρχιακό τοπίο δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα, στην πρωτεύουσα της Κροατίας συναντήσαμε μια πολύ διαφορετική εικόνα. Ξαφνικά νομίζαμε ότι βρισκόμασταν στην δυτική Ευρώπη. Σύγχρονα αυτοκίνητα και τραμ, προσεγμένα ιστορικά μνημεία και κτήρια, ποδηλατόδρομοι και μικρά καφέ με μυρωδιές που σε τραβούν. Το σημαντικότερο δε, ήταν οι άνθρωποι. Πολύ πιο ζεστοί και φιλόξενοι σε σχέση με τους Σέρβους στους οποίους διέκρινα μια μιζέρια σαν την ελληνική (μοιάζουμε περισσότερο). Οι Κροάτες πολλές φορές προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν πριν προλάβουμε να το ζητήσουμε, πολύ ευγενικοί και χαμογελαστοί. Περάσαμε άλλη μια μέρα στο όμορφο Ζάγκρεμπ και φύγαμε με την υπόσχεση να επιστρέψουμε, γιατί μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Με το απογευματινό τρένο φεύγουμε για Λουμπλιάνα (Ljubbljana). Στα σύνορα οι τελωνειακοί έλεγξαν σχολαστικά τα διαβατήριά μας. Η Σλοβενία είναι μέλος της ΕΕ πλέον. Μια μικρή χώρα που αποτελεί τουριστικό προορισμό πολλών Ευρωπαίων για σκι. Η θερμοκρασία είχε πέσει κι άλλο όταν φθάσαμε το βράδυ στη Λουμπλιάνα και κάτω ήταν όλα παγωμένα. Το επόμενο πρωί αρχίσαμε την εξερεύνηση στην πόλη. Αρκετά γραφική, με το μικρό ποταμό Ljubljanica να διασχίζει την πόλη, όμορφα γεφυράκια, στενά πλακόστρωτα δρομάκια στη παλιά μεσαιωνική πόλη, συστατικά που θυμίζουν κεντρική Ευρώπη περισσότερο, παρά Βαλκάνια. Περπατήσαμε στην παλιά πόλη, επισκεφθήκαμε στο κάστρο της πόλης που προσφέρεται για καταπληκτική θέα από ψηλά και απολαύσαμε καφέ και γλυκό σε ένα πολυσύχναστο καφέ στο κέντρο. Μια παρέα στο διπλανό τραπέζι δε μπορούσε να καταλάβει τη γλώσσα που μιλούσαμε και μας ρώτησε από περιέργεια. Όλοι εντυπωσιάζονταν όταν άκουγαν από πού ερχόμασταν και συνήθως ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες που γνώριζαν. Απλοί και ήσυχοι άνθρωποι, θυμίζουν λίγο την κοινωνία της γειτονικής Αυστρίας. Τα παιδιά από το διπλανό τραπέζι μας χαμογέλασαν και μας χαιρέτησαν.
Την τρίτη μέρα αποφασίσαμε να πάρουμε το λεωφορείο και να πάμε στο Bled και την ομώνυμη λίμνη. Η επιλογή ήταν εξαιρετική. Το Bled είναι ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχω δει στην Ευρώπη. Είχαμε δει ωραίες φωτογραφίες της περιοχής την άνοιξη, αλλά και το χειμώνα το τοπίο ήταν μαγευτικό. Περπατήσαμε στο μονοπάτι γύρω γύρω από τη λίμνη, τα νερά της οποίας είχαν παγώσει στην άκρη. Στη μέση της λίμνης ένα μικρό νησάκι με μια εκκλησία και στο βάθος ένα κάστρο. Ευχαριστηθήκαμε το περπάτημα, παρά το τσουχτερό κρύο και τέλος ανεβήκαμε στο κάστρο, απ' όπου απολαύσαμε μια εξίσου εντυπωσιακή εικόνα της λίμνης. Επιστρέψαμε βράδυ στη Λουμπλιάνα στο μικρό ξενοδοχείο μας. Στη διαδρομή με το λεωφορείο ακούγαμε παραδοσιακά λαϊκά τραγούδια, πολύ ευχάριστα. Το επόμενο πρωί λίγο πριν αναχωρήσουμε, αναζητήσαμε σχετικά CD. Εξηγήσαμε τι ακριβώς ψάχναμε και μετά από μερικά ακούσματα πετύχαμε αυτό που θέλαμε! Με ένα CD με μουσική πόλκα επιστρέψαμε με easyjet στην Αθήνα. Ένα από τα πιο απλά αλλά ταυτόχρονα και πιο όμορφα ταξίδια που έχω κάνει. Η εμπειρία του τρένου, οι εικόνες που σε γύριζαν στο παρελθόν στη Σερβία, η ευχάριστη έκπληξη της Κροατίας και η Ευρωπαϊκή και συμπαθητική Σλοβενία.
Το άρθρο στη σελίδα μου: http://www.periplanisi.com/travel/world/wbalkans.html
και μερικές φωτογραφίες: http://www.periplanisi.com/photos/balkans/
