Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Δυτικά Βαλκάνια. Καλοκαιρινό Road Trip με πρόγραμμα αυτή τη φορά.

[giannismits]

Όποτε ψάχνω για Μαυροβούνιο ή σχεδιάζω ένα μελλοντικό ταξίδι εκεί, έχω πάντα στα υπόψιν τον Kotor Serpentine για την πανοραμική θέα. Όμως με την εμπειρία σου που μας περιέγραψες μάλλον πρέπει να το ξεχάσω. Μολονότι δεν φημίζομαι για την οδηγική ψυχραιμία μου αυτός ο δρόμος θα ήταν εφιάλτης για μένα. Γενικά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, να είμαι ο οδηγός ή ο συνοδηγός? Μόνο αν πάω με καμιά οργανωμένη εκδρομή από το Κοτόρ. Όχι τίποτε άλλο αλλά ούτε εγώ διαθέτω Aston Martin αλλά ένα Ford Focus

 

[KostasLia]

Και δεν είχαμε και μια Aston Martin, ένα Ford Focus είχαμε.

Όχι τίποτε άλλο αλλά ούτε εγώ διαθέτω Aston Martin αλλά ένα Ford Focus

Κοίτα να δεις σύμπτωση..και μεις Ford Focus έχουμε..
Σε αντίθεση βέβαια με τον @giannismits εμένα η περιγραφή σου με ενθουσίασε, ανέβασε λίγο την αδρεναλίνη

 

[giannismits]

Κοίτα να δεις σύμπτωση..και μεις Ford Focus έχουμε..
Σε αντίθεση βέβαια με τον @giannismits εμένα η περιγραφή σου με ενθουσίασε, ανέβασε λίγο την αδρεναλίνη

Να το διαβάζω δεν έχω κανένα πρόβλημα. Όντως μας ανέβασε την αδρεναλίνη. Αλλά αν το ζούσα δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα ήμουν. Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Σας χαίρομαι εσάς τους ατρόμητους οδηγούς. Εγώ είμαι τρομερά εξτριμ τύπος

 

[MakisSRV]

Ειναι τέλειο το οδοιπορικό. Σαν να βρισκόμουν και εγώ εκει. Σκέφτομαι να κάνω παραπλήσιο ταξιδι στις Δαλματικες ακτές βάζοντας μέσα Trieste(Ιταλία) και Piran(Σλοβενία). Αναμένω τη συνέχεια!

 

[gelf]

@Defkalion, @katkats, @silversurfer, συγγνώμη για την ενόχληση, αλλά η παρούσα ιστορία αφορά στις Κροατία, Μαυροβούνιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Όποτε έχετε χρόνο, παρακαλώ να διορθωθεί ο προορισμός. Αντί για Κροατία, Μαυροβούνιο Σερβία, να γραφεί Κροατία, Μαυροβούνιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Ευχαριστώ.

@Sassenach77, έχεις δίκιο. Το Kotor Serpentine, είναι από τους ομορφότερους δρόμους. Την άλλη φορά θα αποφύγω εποχή αιχμής.

@giannismits. Συγγνώμη, αλλά φοβάμαι ότι κινδυνολόγησα υπερβολικά. Τα προβλήματα που αντιμετώπισα ήταν δύο. Το πρώτο πρόβλημα ήταν ότι ο οδηγός έχει για κύριο ίνδαλμά του τον Άιρτον Σένα. Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ότι η ανάβαση έγινε εποχή αιχμής. Όπως έγραψα διασταυρωθήκαμε με πολλά λεωφορεία,

ακόμα και με το λεωφορείο της Bayern Μονάχου.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κάνουμε όπισθεν στο στενό δρόμο, έχοντας αριστερά μας τον αβυσσαλέο γκρεμό.
Τα ως άνω προβλήματα είναι όμως αντιμετωπίσιμα.
Το πρώτο πρόβλημα αντιμετωπίζεται με έναν πιο συντηρητικό οδηγό στο τιμόνι.
Το δεύτερο πρόβλημα αντιμετωπίζεται με το ότι η ανάβαση στο Kotor Serpentine, να γίνει σε εποχή μη αιχμής.
Με το αυτοκίνητο δεν είχα κανένα πρόβλημα. Το Ford Focus, που μας είχαν δώσει στην Ποντγκόριτσα (από τη Hertz - το είχα νοικιάσει με μίλια δωρεάν), ήταν ολοκαίνουργιο και πολύ δυνατό. Ακόμα και το ότι είχε μικρότερες διαστάσεις από το αυτοκίνητό μου, με βόλεψε σε εκείνο τον δρόμο.
Προτροπή μου είναι να κάνεις την ανάβαση, τηρώντας τα δύο παραπάνω προαπαιτούμενα.

@KostasLia, σου εύχομαι να πραγματοποιήσεις την ανάβαση το ταχύτερο δυνατόν. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια (γραπτά).

@MakisSRV, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια (γραπτά) και σου εύχομαι να πραγματοποιήσεις το ταξίδι σου το ταχύτερο δυνατόν, εμπλουτισμένο με Piran και Τεργέστη. Θα χρειαστείς λίγες ημέρες παραπάνω.

Συνεχίζω την ιστορία, κάνοντας ακόμα μια φορά την αυτοκριτική μου για το μέγεθος και την καθυστέρηση. Δεν θα το επαναλάβω.





Κεφάλαιο 35. Φωτιά στο Λοβτσέν National Park.

Μεταξύ Τσέτινιε και Κότορ βρίσκεται το Λοβτσέν National Park. Ο ορεινός όγκος του Λοβτσέν (μεγαλύτερο υψόμετρο 1749m), του μαύρου βουνού, έδωσε το όνομα στο Μαυροβούνιο. Το Εθνικό Πάρκο Lovcen βρίσκεται στη βραχώδη περιοχή των Δειναρικών Άλπεων και έχει έκταση 6.220 στρεμμάτων.
Όπως ανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο είχα αναλάβει να οδηγήσω, όταν ολοκληρώσαμε τη δοκιμασία του Kotor Serpentine. Στην αρχή ο δρόμος είναι μικρής διατομής, αλλά στη συνέχεια η κατά μήκος κλίση είναι εντός προδιαγραφών και η διατομή μεγαλώνει.

Θέλαμε να κάνουμε μια βόλτα στο Εθνικό Πάρκο Lovcen, το οποίο είναι ένας σημαντικός βιότοπος, αφού συνδυάζονται οι κλιματικές συνθήκες της Μεσογείου και της ηπειρωτικής Ευρώπης. Το Lovcen είναι κατ' ουσία το σύμβολο του Μαυροβουνίου. Γνωρίζοντας αυτά, ήθελα να περπατήσουμε έστω και λίγο στο Εθνικό Πάρκο. Οδηγούσα πολύ αργά, ύστερα από την εμπειρία στο Kotor Serpentine. Και, γενικά, είμαι πολύ γρήγορος οδηγός. Προχωρούσαμε για να δούμε το Εθνικό Πάρκο Lovcen. Όμως οι συνθήκες δεν μας το επέτρεψαν. Σε μια στροφή του δρόμου είδαμε καπνό και φωτιά.

Προχωρήσαμε και καταλάβαμε ότι, δυστυχώς, είχε πιάσει φωτιά στο Εθνικό Πάρκο.

Έτσι δεν καταφέραμε να προσεγγίσουμε. Προχωρήσαμε κατά μήκος του δρόμου

προς το Τσέτινιε, την πρώην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου. Στο δρόμο συναντούσαμε πυροσβεστικά αυτοκίνητα. Μάλλον παλαιότερης εποχής.

Στον δρόμο μας συναντήσαμε έναν οικισμό τον Eraković, ένα χωριό με πληθυσμό 110 περίπου κατοίκων σε υψόμετρο άνω των 900m.

Είδαμε πινακίδες ότι διαθέτουν σπιτικό ρακί. Σταματήσαμε και μπήκαμε σε μια αυλή σπιτιού για να αγοράσουμε ρακί. Εκεί ο ιδιοκτήτης μας κέρασε ρακί και σπιτικά αλλαντικά. Μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από την ποιότητα.
Αγοράσαμε σπιτικά αλλαντικά και αρκετά μπουκάλια ρακί.
Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται ότι έχει μείνει, τώρα, από το τελευταίο μπουκάλι από το σπιτικό ρακί.

Συνεχίσαμε κατά μήκος του δρόμου, γύρω από τον ορεινό όγκο του Λοβτσέν,

μέχρι που φτάσαμε στο Cetinje, πρώην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, ένα από τα οχυρά του χριστιανισμού, το οποίο ποτέ δεν κατακτήθηκε από τους Τούρκους.

 

[MakisSRV]

Εν αναμονή της συνέχειας της ιστορίας θέλω να ρωτήσω δυο πράγματα:
1) τι φακούς και ποια φωτογραφική μηχανή χρησιμοποίησες στο ταξίδι;
2) Υπάρχει κάποιο μέρος από όσα επισκέφτηκες το οποίο θα απέφευγες να επισκεφτείς, λόγω του ότι δεν άξιζε τόσο πολυ από άποψη αξιοθέατων, μνημείων κλπ;

 

[gelf]

@MakisSRV, ο φωτογραφικός εξοπλισμός που χρησιμοποίησα στο ταξίδι αυτό, ήταν:
1. Nikon D5100 με φακό 18-55
2. Nikon D7200 με φακό 18-140
3. Sony a 6000 (mirrorless) με φακό 18-55
4. Nikon S3 waterproof


Συνεχίζω την ιστορία με το Τσέτινιε, την παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου.


Η ιστορία αυτή (όπως και η ιστορία του Μαρόκου), θα συνεχιστεί στις αρχές του άλλου μήνα, όταν επιστρέψω από πολυήμερο ταξίδι.




Κεφάλαιο 36. Cetinje.

Και έτσι φτάσαμε στο Τσέτινιε. Την πρώην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, με πληθυσμό 14.000 περίπου κατοίκους, σε υψόμετρο 671m, πρωτεύουσα από τον 15ο αιώνα έως τα μέσα του 20ου αιώνα, σήμερα μια συμπαθητική και ήρεμη πόλη, με ισόγεια και διώροφα σπίτια. Το παλιό διοικητικό κέντρο, βρίσκεται στον κεντρικό πεζόδρομο, με όμορφα νεοκλασικά κτίρια, το παλιό ανάκτορο που σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο, το κτίριο του Κοινοβουλίου, το μοναστήρι και τα λοιπά δημόσια κτίρια.
Φτάσαμε, λοιπόν, στο Τσέτινιε, παρκάραμε εύκολα το αυτοκίνητο, δίπλα στον κεντρικό πεζόδρομο Ulica Njegoševa

και αρχίσαμε τις βόλτες. Βέβαια ήταν Σάββατο μεσημέρι, μέσα Ιουλίου και η πόλη ήταν σχεδόν άδεια. Συναντήσαμε συμπαθητικά κτίρια.

Συνεχίσαμε τη βόλτα στον κεντρικό πεζόδρομο,

μέχρι που οι υπόλοιποι της παρέας βαρέθηκαν.
Οι υπόλοιποι της παρέας βολεύτηκαν με ένα παγωτό και βρήκαν τόπο σκιερό και κάθισαν για φαγητό στο επί της Dvorski Trg, Cafe Restaurant Gradska Kafana.

Εγώ με την ενέργεια του τσίπουρου που είχα πιει προηγουμένως, συνέχισα τη βόλτα. Ήθελα να γνωρίσω την παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου. Το υψόμετρό της είναι λίγο μικρότερο από αυτό των Καλαβρύτων. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι δεν κατακτήθηκε από τους Τούρκους.
Τουλάχιστον αυτό μου είπαν στο χωριό που είχα σταματήσει και έπινα ρακί. Πίνοντας ρακί, είναι δύσκολο και να ελέγξεις οποιαδήποτε πληροφορία που παίρνεις από ντόπιους, οι οποίοι γίνονται φίλοι σου, για το διάστημα που διαρκεί η τσιπουροκατάνυξη.
Βγήκα και στην κεντρική λεωφόρο Novice Cerovića,

όπου υπάρχουν επιβλητικά κτίρια όπως το National Museum of Montenegro,

αλλά και μικρά σπιτάκια, σκαρφαλωμένα.

Συνέχισα να περπατώ κατά μήκος της λεωφόρου Novice Cerovića,

μέχρι που μπήκα πάλι στην πεζοδρομημένη περιοχή,

επέστρεψα στην πλατεία Dvorski. Περνώντας από το King Nicholas Museum, το οποίο δυστυχώς ήταν κλειστό,

προχώρησα προς το διπλανό κτίριο, μάλλον προς την αλέα μεταξύ μουσείου και εστιατορίου και έφτασα στο Restaurant Gradska Kafana, όπου βρίσκονταν οι υπόλοιποι της παρέας.
Εκεί απολαμβάνοντας τις εξαιρετικές μπύρες Nikšićko,

έφαγα ότι πιο παχυντικό έχω φάει στη ζωή μου.

Σιχάθηκα τον εαυτό μου. Παρήγγειλα τις σπεσιαλιτέ του καταστήματος και έφαγα λίγο. Ήταν πολύ παχυντικές τροφές. Ευτυχώς οι μπύρες Nikšićko, με ισορρόπησαν.
Όταν ήπιαμε τις μπύρες μας και συνήλθαμε φύγαμε από το Restaurant Gradska Kafana, περπατήσαμε πάλι στον κεντρικό πεζόδρομο Ulica Njegoševa,

της πρώην πρωτεύουσας του Μαυροβουνίου, και όταν χωνέψαμε, προχωρήσαμε προς το ελεύθερο parking όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο και πήραμε τον δρόμο για το Κότορ. Προφανώς όχι μέσω Kotor Serpentine, αλλά μέσω Μπούντβα.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 37. Το ταξίδι Cetinje - Kotor.

Βγήκαμε από το Τσέτινιε και προχωρήσαμε κατά μήκος του οδικού άξονα Μ2.3, κατηφορίζοντας προς τη Μπούντβα. Σύμφωνα με τους χάρτες της google, η Μπούντβα απέχει από το Τσέτινιε 32km και ο απαιτούμενος χρόνος, προβλέπεται σε 39 λεπτά μέσω του οδικού άξονα Μ2.3.
Στο δρόμο γίνονταν εργασίες διαπλάτυνσης της διατομής και παράλληλα βελτίωσης χάραξης των γεωμετρικών στοιχείων της οδού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το καινούργιο λευκό αυτοκίνητο το οποίο είχαμε παραλάβει από την Hertz του αεροδρομίου της Ποντγκόριτσας να τείνει σε μαυρογκρί χρώμα. Ο δρόμος ήταν πολύ εύκολος. Καμία σχέση με το Kotor Serpentine. Βέβαια η μισή διατομή ήταν στρωμένη με θραυστό υλικό, ενώ όπου υπήρχε άσφαλτος, ήταν ολίγου χρόνου και ως εκ τούτου η αλλαγή χρώματος του αυτοκινήτου. Ακόμα μια φορά σκέφτηκα και πάλι, ότι δικαιώθηκα γιατί δεν πήρα το αυτοκίνητό μου και προτίμησα να νοικιάσω από τη Hertz, αξιοποιώντας τα μίλια. Άρχισα να επιταχύνω, όμως από ένα σημείο άρχισε να φαίνεται η Αδριατική και η Μπούντβα, οπότε άρχισαν οι στάσεις, προκειμένου να απολαύσουμε το τοπίο από ψηλά.
Μάλιστα σε ένα σημείο που σταματήσαμε, διακρινόταν και η Μπούντβα

και το Sveti Stefan, ένα υπέροχο νησάκι - καστροπολιτεία, μe 2km ακτογραμμή, θέρετρο του στρατάρχη Τίτο, το οποίο το έτος 2009 είχε περάσει σε όμιλο ελληνικών συμφερόντων (αγνοώ το σημερινό ιδιοκτησιακό καθεστώς).

Το έτος 2014 είχε παντρευτεί εκεί ο Τζόκοβιτς.
Συνεχίσαμε να παρατηρούμε και λοιπές παραλίες του Μαυροβουνίου.

Όταν φτάσαμε στη Μπούντβα και είδαμε το κυκλοφοριακό που επικρατούσε,

αποφασίσαμε να μη σταματήσουμε αλλά να προχωρήσουμε προς το Κότορ.

Άλλωστε είχα αφήσει μια εκκρεμότητα στο Κότορ. Και όταν θα φτάναμε, η ώρα θα ήταν κατάλληλη να την πραγματοποιήσω. Σύμφωνα με τους χάρτες της google, το Κότορ απέχει από το τη Μπούντβα 23km και ο απαιτούμενος χρόνος, προβλέπεται σε 28 λεπτά μέσω του οδικού άξονα Ε65/Ε80, χρόνος ο οποίος όμως προσαυξάνεται κατά 50%, λόγω του κυκλοφοριακού που επικρατούσε εκείνο το Σάββατο, στα μέσα Ιουλίου.
Έτσι όσο μπορούσαμε πιο γρήγορα, φτάσαμε στο διαμέρισμά μας στο Κότορ.
Για την ακρίβεια στον οικισμό της Ντόμπροτα, δίπλα στο Κότορ.

 

[gelf]

@travelbreak, έχεις δίκιο το έχω παρακάνει με την ιστορία με το road trip στα Βαλκάνια και έχω κάνει πολλάκις την αυτοκριτική μου. Η ιστορία ξεχείλωσε (κακώς - αν και για κάποια μέρη δεν υπήρχαν πολλές πληροφορίες) και σε αυτό συνέβαλαν και τα άνω των 95GB φωτογραφιών, δουλειές, ταξίδια κυρίως επαγγελματικά κλπ.
Λίγα κεφάλαια μου απομένουν. Δεν ξεκινάω νέα ιστορία, αν και έχω έτοιμες, αν δεν ολοκληρωθούν οι δύο ¨εν εξελίξει". Πάντως το Μαρόκο το "τρέχω" πολύ πιο γρήγορα, αφού δεν έχω τέτοιο όγκο φωτογραφιών.
Προχωρώ με το επόμενο κεφάλαιο (38). Η ιστορία τελειώνει στο κεφάλαιο 42 και απαιτείται αρχειοθέτηση φωτογραφιών.




Κεφάλαιο 38. Kotor. Η ανάβαση και η θέα της πόλης.

Μόλις φτάσαμε στο διαμέρισμά μας, έκανα ένα σύντομο ντους πήρα το αυτοκίνητο κι έφυγα. Θα συναντιόμουν με τους άλλους στο κέντρο του Κότορ, αργότερα. Αυτοί θα ετοιμάζονταν χαλαρά και θα κατέβαιναν προς το κέντρο με τα πόδια. Εγώ πήρα το αυτοκίνητο και πάρκαρα στο γνωστό μου, πλέον, parking λίγο έξω από τα τείχη. Βγήκα από το αυτοκίνητο και προχώρησα προς την παλιά πόλη. Μπήκα πάλι από την πύλη της θάλασσας. Ο πύργος του ρολογιού έδειχνε ώρα προχωρημένη για αυτό που ήθελα να κάνω. Η ώρα ήταν 20.15.

Κι εγώ ήθελα να ανέβω στο βουνό Σαν Τζιοβάνι, όπου και το ομώνυμο κάστρο του Κότορ. Γνώριζα ότι απαιτείτο η ανάβαση 1350 σκαλοπατιών. Όμως λόγω θερμοκρασιακών συνθηκών, η ανάβαση δεν γινόταν να αρχίσει νωρίτερα. Ή μάλλον αρκετά νωρίτερα. Μπορούσε να αρχίσει μισή ώρα πριν, αν δεν είχα τη φαεινή ιδέα να παραγγείλω τις σπεσιαλιτέ του καταστήματος στο Τσέτινιε, οι οποίες αποδείχτηκαν πολύ λιπαρές (παχυντικές).
Προχώρησα στην πλατεία των όπλων

προς τη βορεινή πλευρά της παλιάς πόλης και άρχισα να ανεβαίνω.

Συνέχιζα να ανεβαίνω. Δεν ήμουν μόνος. Άλλοι κατέβαιναν.

Όσο ανέβαινα η θέα άρχισε να γίνεται πανοραμικότερη.

Όμως η ώρα περνούσε. Άρχισε να σκοτεινιάζει. Ήταν όμορφη η θέα του φωτισμένου Κότορ.

Έφτασα σε μια καθολική εκκλησία. Την Church of Our Lady of Remedy.

Εκεί είχε ένα μικρό πλάτωμα και κάθισα να απολαύσω τη θέα του φωτισμένου Κότορ.

Όμως τα σκαλοπάτια δεν ήταν φωτισμένα. Η ανάβαση άρχισε να γίνεται επικίνδυνη. Σκέφτηκα πως η κατάβαση θα είναι περισσότερο επικίνδυνη. Συνάντησα και μια Γαλλίδα που κατεβαίνοντας, μου το επιβεβαίωσε αυτό. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε μαζί, βοηθούμενοι από το φακό του κινητού της τηλεφώνου. Εγώ σταματούσα και για καμιά φωτογραφία.
Ευτυχώς κατεβήκαμε χωρίς απρόοπτα. Εκεί χωρίσαμε, προκειμένου να βρει ο κάθε ένας από μας την παρέα του.
Δεν είχα καταφέρει να φτάσω στην κορυφή, αλλά και ως την εκκλησία που είχα φτάσει, λίγο πάνω από το μέσο της διαδρομής, η θέα προς την παλιά πόλη του Κότορ ήταν εξαιρετική.

Προχώρησα προς το ραντεβού που είχαμε δώσει στο jazz club Evergreen.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 39. Kotor. Η τελευταία νύχτα.

Όταν έφτασα στο jazz club Evergreen και συναντήθηκα με τους άλλους της παρέας, εγώ με άλλον έναν αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στο νυχτερινό Κότορ.

Αφού κάναμε βόλτα στο κέντρο

και περάσαμε από το restaurant στο οποίο είχαμε καθίσει την προηγούμενη νύχτα,

καταλήξαμε στη νότια πύλη.

Εκεί ανεβήκαμε στα τείχη για να παρατηρήσουμε τμήμα της νότιας πλευράς του Κότορ.

Κατεβήκαμε από τα τείχη, περάσαμε από τα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης

και κατευθυνθήκαμε προς τη βόρεια πύλη του ποταμού, που κατασκευάστηκε το έτος 1540.

Βγήκαμε έξω από την πύλη και το πρώτο που παρατήρησα ήταν τα τείχη και η μισοφωτισμένη ανηφόρα που είχα κάνει λίγο πριν.

Συνεχίσαμε να παρατηρούμε για λίγο έξω από την πύλη του ποταμού

και στη συνέχεια, μπήκαμε από την πύλη μέσα στην περιτοιχισμένη πόλη,

ρίχνοντας μια τελευταία ματιά προς την πύλη.

Περπατώντας μέσα από τα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης,

επιστρέψαμε στο jazz club Evergreen.

Το jazz club Evergreen, είχε όμορφο εσωτερικό χώρο,

αλλά εμείς προτιμήσαμε να καθίσουμε στον εξωτερικό χώρο, προκειμένου να απολαύσουμε τη live jazz και την πανέμορφη παλιά πόλη του Κότορ. Άλλωστε και η θερμοκρασία ευνοούσε την παραπάνω επιλογή. Ήταν η πρώτη δροσερή νύχτα του ταξιδιού, αλλά δυστυχώς και η τελευταία. Απολαύσαμε τη live jazz, πίνοντας τα ποτά μας.

Καθίσαμε αρκετή ώρα στον εξαιρετικό αυτό χώρο. Ήταν κατά πολύ περασμένα μεσάνυχτα, όταν σηκωθήκαμε. Περπατήσαμε στην άδεια πλέον παλιά πόλη του Κότορ, βγήκαμε από την πύλη της θάλασσας, κατευθυνθήκαμε προς το parking, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φτάσαμε στο διαμέρισμά μας. Εκεί, αν και η ώρα ήταν προχωρημένη και την επόμενη ημέρα θα ξυπνούσαμε πολύ πρωί, ανοίξαμε μερικές μπύρες που είχαμε στο ψυγείο και τις ήπιαμε απολαμβάνοντας τη νυχτερινή θέα του Κότορ.

 

[gelf]

Να τελειώνω με τις εκκρεμότητες. Να παίρνει και καμιά άλλη ιστορία σειρά.



Κεφάλαιο 40. Στο δρόμο για Ποντγκόριτσα. Στάση Μπούντβα.

Το επόμενο πρωινό ξυπνήσαμε πολύ νωρίς. Αν και είχαμε κοιμηθεί αργά καταφέραμε να σηκωθούμε κατά τις επτά το πρωί, παρατηρήσαμε για τελευταία φορά τη θέα προς τον κόλπο του Κότορ,

φορτώσαμε τις αποσκευές μας στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς τη Μπούντβα.
Την ώρα εκείνη, κυκλοφοριακό δεν υπήρχε, οπότε καλύψαμε σε λιγότερο από μισή ώρα τα 24km, φτάσαμε στη Budva και παρκάραμε ακριβώς έξω από την παλιά πόλη.
Η Budva (ή αρχαία Βυθόη), αποτελεί έναν από τους αρχαιότερους οικισμούς της Αδριατικής ακτής, ο οποίος χρονολογείται από τον 5ο πΧ αιώνα. Η ιστορία, για την ακρίβεια η μυθολογία, θεωρεί ότι η πόλη ιδρύθηκε από τον Κάδμο το Θηβαίο, όταν ο Διόνυσος αποφάσισε να εξορίσει τον βασιλιά και ιδρυτή της Θήβας Κάδμο. Τότε αυτός με τη σύζυγό του Αρμονία, αναζήτησε μια νέα τοποθεσία και ίδρυσε τη Βυθόη στην Ιλλυρία.
Πετύχαμε τη Μπούντβα στον ύπνο, αφού είναι πολύ κοσμοπολίτικη και θεωρείται η πρωτεύουσα της νυχτερινής ζωής της ανατολικής Αδριατικής. Ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται σε 13.500 περίπου κατοίκους, ενώ παρά τη μακρά ιστορία της και την πολύ καλά διατηρημένη παλιά πόλη δεν έχει τη λάμψη του Κότορ ή του Ντουμπρόβνικ ως πολιτιστικός προορισμός, με ιδιαίτερα αξιοθέατα. Άλλωστε η παλιά πόλη είναι πολύ μικρής έκτασης.
Επισημαίνεται ότι ένας καταστροφικός σεισμός έπληξε την πόλη το έτος 1979 και συγκεκριμένα στις 15 Απριλίου, ένα μεγάλο μέρος της παλιάς πόλης καταστράφηκε, αλλά ανοικοδομήθηκε στην αρχική του μορφή.
Προχωρήσαμε για να μπούμε στην παλιά πόλη.

Η παλιά πόλη βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της πόλης, δίπλα στη μαρίνα και το ναυτικό όμιλο και παρά τη μικρή έκτασή της, διαθέτει αρκετά αξιοθέατα. Καταλαμβάνει ένα πολύ μικρό τμήμα της σήμερα διαμορφωμένης τουριστικής πόλης. Κατ ουσία η παλιά πόλη είναι το κάστρο, το οποίο βρισκόταν σε νησί, αλλά με έργα επιχωμάτωσης μεταμορφώθηκε σε χερσόνησο.
Μπήκαμε στην παλιά πόλη, περπατήσαμε στα στενά σοκάκια και στις μικρές πλατείες,

περάσαμε από την Trg Pjesnika όπου και το παράρτημα του Hard Rock της Ποντγκόριτσα.

Αξιοθέατα στην παλιά πόλη είναι τα τείχη, το αρχαιολογικό μουσείο, το Citadela Fortress, δηλαδή το φρούριο στο νότιο άκρο της παλιάς πόλης,

με όμορφη θέα στην πόλη και στη θάλασσα,

με μικρό ναυτικό μουσείο και μια υπέροχη βιβλιοθήκη, στην οποία μπορείς να ξεκουραστείς, η ορθόδοξη εκκλησία holy trinity (ολοκληρώθηκε λίγο μετά το έτος 1800) τις αγιογραφίες της οποίας κατασκεύασε Έλληνας αγιογράφος, η καθολική εκκλησία Saint Ivan Church, που χρονολογείται από τον 7ο αιώνα και κυρίως το σύμπλεγμα των χτισμάτων.
Περπατήσαμε λίγο στην παλιά πόλη, άλλωστε είναι πολύ μικρή σε έκταση - όπως προαναφέρθηκε - και έτσι τη γυρίσαμε όλη.

Στη συνέχεια βγήκαμε έξω από τα τείχη,

παρατηρήσαμε τη μαρίνα της Μπούντβα,

περπατήσαμε στο πάρκο,

κατευθυνόμενοι προς το parking, πήραμε το αυτοκίνητο, προκειμένου να προχωρήσουμε προς το αεροδρόμιο της Ποντγκόριτσα.
Ήταν η τελευταία και η πιο δροσερή ημέρα του ταξιδιού.
Απέναντι από τη Μπούντβα και συγκεκριμένα από την παλιά πόλη, βρίσκεται το νησί του Αγίου Νικολάου (νησί σβέτι Νίκολα) σε απόσταση 1km.
Για πολλούς η Μπούντβα, θεωρείται η Μύκονος του Μαυροβουνίου, εγώ μεταξύ Μπούντβα και Κότορ, συστήνω ανεπιφύλακτα Κότορ.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 41. Στο δρόμο για Ποντγκόριτσα. Τέλος διαδρομής.

Ξεκινήσαμε από τη Μπούντβα και η πρώτη εικόνα που είδα μέσα από το αυτοκίνητο ήταν οι πολυάριθμες ξαπλώστρες της παραλίας της πόλης.

Δεν θα ήθελα να είμαι στοιβαγμένος σε μία από αυτές. Προχωρήσαμε και ύστερα από λίγο περάσαμε από το Przno.

Στη συνέχεια περάσαμε από το Sveti Stefan, ένα υπέροχο νησάκι - καστροπολιτεία, με περίπου 2km ακτογραμμή και για το οποίο όπως έχω προαναφέρει ήταν το θέρετρο του στρατάρχη Τίτο.

Όσο βρισκόμαστε στα περίχωρα της Μπούντβα και του Sveti Stefan, η κυκλοφορία ήταν πυκνή.

Όμως όταν απομακρυνθήκαμε και ιδιαίτερα όταν βγήκαμε από τον παραλιακό δρόμο και στρίψαμε αριστερά κατευθυνόμενοι κατά μήκος της Ε80, η κυκλοφορία ήταν πολύ αραιή.

Στη συνέχεια περάσαμε από τη λίμνη της Σκόδρας.

Η περιοχή είναι χαρακτηρισμένη ως Εθνικό Πάρκο.
Μετά από τη λίμνη της Σκόδρας περάσαμε από τη γέφυρα διάβασης του ποταμού Morača.

Προχωρήσαμε και βρεθήκαμε στην τελική ευθεία προς το αεροδρόμιο.

Ύστερα από δώδεκα ημέρες φτάσαμε στο σημείο από όπου είχαμε ξεκινήσει το οδικό ταξίδι στα Δυτικά Βαλκάνια. Στο αεροδρόμιο της Ποντγκόριτσα.
Παραδώσαμε το αυτοκίνητο στη Hertz. Οι άνθρωποι ήταν πολύ ευγενικοί. Είχαμε παραλάβει ένα ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο, το οποίο είχε κάνει μόλις 1400km, λευκού χρώματος και παραδώσαμε ένα ταλαιπωρημένο αυτοκίνητο με 4000km+ και σκουρόχρωμο.
Ήταν σοφή ιδέα να μην πάρω το αυτοκίνητό μου σε αυτό το ταξίδι στα Δυτικά Βαλκάνια.
Παραδώσαμε το αυτοκίνητο και μπήκαμε στο μικρό αεροδρόμιο της Ποντγκόριτσα.

Κατευθύνθηκα προς το lounge. Ήταν υποτυπώδες.

Το χειρότερο lounge που είχα μπει. Χάλασα την ηρεμία σε δυο κυριούλες υπάλληλους που την είχαν αράξει. Η μία άρχισε να γράφει τα στοιχεία μου σε ένα τετράδιο, στο οποίο έριξα μια ματιά. Ο προηγούμενος που είχε περάσει από το lounge ήταν πριν από μια εβδομάδα. Ίσως και περισσότερο. Η άλλη κυριούλα, μου πήρε παραγγελία και πήγε στο διπλανό κατάστημα να μου φέρει το αγαπημένο μου Μαυροβουνιώτικο κρασί το Pro Anima, ένα Pinot Blanc, από την περιοχή της Ποντγκόριτσα.
Αφού ήπια τους εκλεκτούς οίνους, όταν έφτασε η ώρα της επιβίβασης, προχώρησα προς το αεροπλάνο.

Το αεροπλάνο απογειώθηκε

και σε λιγότερο από ενενήντα λεπτά είχαμε προσγειωθεί στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Προχωρήσαμε γρήγορα στο αυτοκίνητο για τα 214km της διαδρομής και μόλις έφτασα σπίτι μου βούτηξα στη δροσερή θάλασσα.
Ήταν η πρώτη φορά που δεν μετέφερα άμεσα τις φωτογραφίες από τις μηχανές στον Η/Υ.
Με τόση ζέστη που είχα περάσει η δροσερή θάλασσα ήταν βάλσαμο.