Περού Δυο εβδομάδες στο Περού

[Sassenach77]

Ε τότε εσύ ήσουν από τους άτυχους,

Αυτο είναι το μόνο σίγουρο! Άλλωστε δεν φημίζομαι για τη τύχη μου.
Πάντως δεν μίλησα για τύχη, απλά θαύμασα τα πνευμονια των ανθρώπων.

 

[Sassenach77]

Επειδή είναι η πρώτη μου ιστορία, γράφω την συνέχεια σαν επεξεργασία στο ήδη υπάρχον κείμενο. Σωστά πράττω ή υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος ;;;

Δεν είναι θέμα σωστού και λάθους, αλλά αν δεν το έλεγες ότι το κάνεις έτσι εγώ δεν θα είχα δει ότι έχεις προσθέσει κείμενο..... Αν είναι εύκολο να το κάνεις όπως είπε ο Γιώργος please.

 

[vasο]

Δεν είναι θέμα σωστού και λάθους, αλλά αν δεν το έλεγες ότι το κάνεις έτσι εγώ δεν θα είχα δει ότι έχεις προσθέσει κείμενο..... Αν είναι εύκολο να το κάνεις όπως είπε ο Γιώργος please.

Οκ, ευχαριστώ !

 

[evaT]

Πολύ ωραία τα γράφεις και μας τα λες, μόνο άλλαζε καμιά παράγραφο αν θέλεις για να διαβάζονται πιο εύκολα τα κείμενά σου! Σήκωσα το βλέμμα μου από την οθόνη να πιω μια γουλιά καφέ και δεν έβρισκα το σημείο που είχα σταματήσει

 

[vasο]

Πολύ ωραία τα γράφεις και μας τα λες, μόνο άλλαζε καμιά παράγραφο αν θέλεις για να διαβάζονται πιο εύκολα τα κείμενά σου! Σήκωσα το βλέμμα μου από την οθόνη να πιω μια γουλιά καφέ και δεν έβρισκα το σημείο που είχα σταματήσει

Ειναι επειδή εγώ δεν πίνω καφέ και τα γράφω κατεβατά !!! Οκ, ευχαριστώ!!

 

[vasο]

5. Κούσκο (άλλη μια μέρα αφιερωμένη στην πανέμορφη αυτή πόλη)

Πρωινό Σαββάτου, ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του κατά διαστήματα και είχαμε μια ολόκληρη μέρα να την αφιερώσουμε σε μια -κατά τη γνώμη μου- από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου.
Περιπλανηθήκαμε στα στενά δρομάκια του Κουσκο κατευθυνόμενοι προς την περιοχή San Blas. Η ιδιομορφία των κτιρίων με τις πέτρες από την εποχή των Ίνκας να καλύπτουν ένα μέρος των τειχών και να συνεχίζεται με πιο σύγχρονα τείχη, δίνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στην πόλη αυτή.

Αφού είδαμε την πέτρα με τις 12 γωνιές που είναι ακόμα άξιο θαυμασμού με ποιον τρόπο οι Ινκας κατάφεραν να δημιουργήσουν αυτο τον αριθμό των γωνιών, συνεχίσαμε προς την περιοχή San Blas και απολαύσαμε το καφέ μας σε ένα πολύ γραφικό μαγαζάκι με θέα τα σοκάκια της περιοχής. Από το τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο, το οποίο ήταν ένα μικρο μπαλκονάκι και πολύ ευγενικά μας το παραχώρησε ένας ντόπιος -αφού όπως μας είπε ο καθένας θα πρέπει να πιει μια φορά στη ζωή του καφέ σε αυτό το μπαλκόνι- παρατηρούσες την ζωή των Περουβιανών. Μια κυρία με ένα τεράστιο μπουκέτο λουλουδιών να χτυπάει από πόρτα σε πόρτα για να τα πουλήσει, μια μικρούλα να κάνει την βόλτα με την μητέρα της.

Αφήσαμε με μια μελαγχολία αυτό το γραφικό καφενεδάκι και συνεχίσαμε την βόλτα μας αρχικά στην Plaza San Blas, όπου και υπήρχε μια μικρή αγορά, με πορεία προς την εκκλησία του San Cristóbal.Η είσοδος για την εκκλησία και το καμπαναριό, περιλαμβανόταν στο εισιτήριο που είχαμε βγάλει για τον Καθεδρικό Ναό του Κουσκο. Η θεά από το San Cristóbal ήταν μοναδική, με το Κούσκο να απλώνεται στα πόδια σου.
Κατηφορίσαμε προς το κέντρο διασχίζοντας το γραφικό δρομάκι Calle Resbalosa με τις χαρακτηριστικές μπλε γλάστρες να κρέμονται δεξιά και αριστερά.

Αφού επισκεφτήκαμε για ακόμα μια φορά την γεμάτη χρώματα και ζωή αγορά του San Pedro για να πιούμε έναν φρεσκοστυμμένο χυμο από τα αμέτρητα είδη φρούτων και για να αγοράσουμε και κάποια δωράκια, βγάλαμε την κλασική τουριστική φωτογραφία με τις κύριες με τα λάμας και τα αλπάκας. Είχαμε κάνει κράτηση για γεύμα στο “Chicha” του οποίου τα πιάτα ήταν πεντανόστιμα! Viva el Perú λοιπόν με πολλά Pisco sour κερασμένα μιας που εκείνη η μέρα ήταν η εθνική μέρα του συγκεκριμένου ποτού! Κλείσαμε την μέρα μας με μια βόλτα στη μικρή πλατεία με τα συντριβάνια πάνω ακριβώς από την Plaza Del Armas και στη συνέχεια σε ένα παγκάκι στην Plaza del Armas όπου δεν χορταίναμε να παρατηρούμε τους ντόπιους να κάνουν την Σαββατοβραδινη τους βόλτα. Πιστεύω πως οι Περουβιανοί είναι από τους πιο πρόσχαρους και ευγενικούς λαούς, και θα προσφερθούν να σε βοηθήσουν ακόμα και αν δεν μπορέσουν καν να συνεννοηθούν μαζί σου τελικά λόγω της γλώσσας.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ξεκούραση: η επόμενη μέρα θα είχε ανάβαση στο Vinicunca και αφού είχαμε διαβάσει διάφορες εμπειρίες, είχαμε ένα άγχος για την δυσκολία της διαδρομής και για την επιρροή του υψομέτρου.

 

[vasο]

6. Vinicunca (Montaña de Siete Colores)

Προγραμματίσαμε την συγκεκριμένη εκδρομή την τελευταία μέρα της παραμονής μας στην περιοχή του Κούσκο καθώς θέλαμε αφενός μεν να έχουμε συνηθίσει στο υψόμετρο και αφετέρου να ταξιδεύουμε την επόμενη μέρα χωρίς να έχουμε προγραμματίσει κάτι που θα απέβαινε δύσκολο λόγω κούρασης. Η μέρα ξεκίνησε πολυ νωρίς, ξαναπήραμε το χάπι για την αντιμετώπιση του υψομέτρου και με λίγη αγωνία αλλά χωρίς πολλές προσδοκίες λόγω κακοκαιρίας, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορειάκι. Στην τελευταία στάση για να να παραλάβουμε και τους τελευταίους συμμετέχοντες, με μεγάλη μας έκπληξη συνειδητοποιήσαμε ότι στην εκδρομή αυτή θα συμμετείχε και ένα μωράκι 4 μηνών,το οποίο μετέφεραν οι γονείς του. Πραγματικά, κοιταζόμασταν με τον σύζυγο και δεν ξέραμε τι να πούμε. Τουλάχιστον σκεφτήκαμε ότι αφού θα καταφέρει το βρεφος να επισκεφτεί το Vinicunca, ίσως να τα καταφέρναμε και εμείς .

Δυο ώρες περίπου μετά το Κουσκο, κάναμε στάση για πρωινό. Φάγαμε ελαφρυά και ήπιαμε πολύ τσάι. Στη συνέχεια, διασχίσαμε έναν αρκετά κακοτράχαλο δρόμο, στενό, ανηφορικό, γεμάτο στροφές και με μια υπέροχη θέα σε γκρεμούς. Η οδήγηση δεν θα χαρακτηριζόταν προσεχτική και ένα αίσθημα φόβου άρχισε να μας επισκέπτεται. Το βρέφος παρόλα αυτά, δεν ακούγονταν καθόλου. Τυχερό, δεν έβλεπε τους γκρεμούς.

Μετά από περίπου άλλη μια ώρα φτάσαμε στο σημείο αποβίβασης, όπου στάθμευαν όλα τα οχήματα και θα ξεκινούσε η πεζοπορία. Ο καιρός ήταν άσχημος,τα σύννεφα και η ομίχλη ήταν έντονη και ανά διαστήματα ενα ψιλόβροχο που γινόταν και χιονόνερο, έκανε το δρομάκι πολύ λασπωμένο και λίγο πιο δύσκολο να το διασχίσεις. Ντόπιοι κάτοικοι ντυμένοι με τις χρωματιστές τους στολές,είχαν άλογα τα οποία διέθεταν με το αντίτιμο των 20$ -αν θυμάμαι καλά -σε όποιον δεν ήθελε να περπατήσει. Ο ξεναγός μας ενημέρωσε ότι το περπάτημα έως την κορυφή των 5.036m θα διαρκούσε περίπου 1,5 με 2 ώρες και ότι δεν θα έπρεπε να μείνουμε εκεί για διάστημα πάνω από μισή ώρα λόγω του υψομέτρου. Αλπάκας και λαμας βοσκούσαν γύρω μας, ρυάκια και ποτάμια διέσχιζαν τις καταπράσινες πλαγιές και οι ντόπιοι έκαναν αγώνα δρόμου για να προλάβουν να κάνουν την διαδρομή παραπάνω από μια φορά και να μεταφέρουν όσο τον δυνατόν περισσότερους επισκέπτες που δεν θέλησαν να περπατήσουν.

Τελικά, με έναν γρήγορο ρυθμό αλλά σταματώντας και ανά διαστήματα για φωτογραφίες αφού το σκηνικό ήταν ονειρικό -παρά την κακοκαιρία- καταφέραμε να είμαστε από τους πρώτους που φτάσαμε στην κορυφή μετά από μια ώρα περίπου (την γενική φυσική μας κατάσταση θα την χαρακτήριζα μέτρια.) Το κομμάτι που μας δυσκόλεψε ήταν το τελευταίο εικοσάλεπτο το οποίο ηταν και το πιο ανηφορικό αφού όλο το υπόλοιπο δεν χαρακτηριζόταν από μεγάλη κλίση. Προς το τέλος λοιπόν της διαδρομής άρχισε να διακρίνεται και η Κόκκινη Κοιλάδα την οποία όπως μας είπε ο ξεναγός μας όταν τον βρήκαμε μετά από αρκετή ώρα, θα έπρεπε να είχαμε συνδυάσει με το Vinicunca μιας που η διαδρομή δεν μας φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολη.

Φτάνοντας νωρίς είχαμε την δυνατότητα να φωτογραφίσουμε το βουνό χωρίς πολύ κόσμο. Μετά από λίγη ώρα όμως οι ορδές των επισκεπτών κατέφθασαν και μαζί και η ομίχλη! Το βουνό καλύφτηκε και μόνο για ελάχιστα διαστήματα κάποιων δευτερολέπτων μας έκανε την χάρη να εμφανιστεί ξανά.

Τα χρώματα σίγουρα δεν ήταν όπως αυτά στις φωτογραφίες, φαντάζομαι ότι η κατάλληλη εποχή για να το επισκεφτεί κανεις είναι κατα τους μήνες Ιούνιο-Αύγουστο. Ωστόσο, η όλη εμπειρία, η αίσθηση του να περπατάς σε τέτοιο υψόμετρο και το ιδιαίτερο αυτό θέαμα των χρωμάτων, πιστεύω πως αξίζει την επίσκεψη.

Η επιστροφή ήταν το ίδιο τρομακτική όπως και η μετάβαση και αφού φάγαμε μεσημεριανό στο ίδιο εστιατόριο που πήραμε και πρωινό, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι και με έναν μικρό πονοκέφαλο .

Να αναφέρω επίσης ότι γνωρίσαμε και το όμορφο, γλυκύτατο, ξανθό μωράκι και τους γονείς του, κάτοικοι της Φλοριντα και μας είπανε οτι το τόσο ήσυχο μωράκι τους,αν και τεσσάρων μηνών έχει ταξιδέψει ήδη σε τρεις χώρες!!! Μέχρι την εφηβεία του πιστεύω θα έχει ταξιδέψει στην μισή υφήλιο

 

[vasο]

6. Vinicunca (Montaña de Siete Colores)

Προγραμματίσαμε την συγκεκριμένη εκδρομή την τελευταία μέρα της παραμονής μας στην περιοχή του Κούσκο καθώς θέλαμε αφενός μεν να έχουμε συνηθίσει στο υψόμετρο και αφετέρου να ταξιδεύουμε την επόμενη μέρα χωρίς να έχουμε προγραμματίσει κάτι που θα απέβαινε δύσκολο λόγω κούρασης. Η μέρα ξεκίνησε πολυ νωρίς, ξαναπήραμε το χάπι για την αντιμετώπιση του υψομέτρου και με λίγη αγωνία αλλά χωρίς πολλές προσδοκίες λόγω κακοκαιρίας, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορειάκι. Στην τελευταία στάση για να να παραλάβουμε και τους τελευταίους συμμετέχοντες, με μεγάλη μας έκπληξη συνειδητοποιήσαμε ότι στην εκδρομή αυτή θα συμμετείχε και ένα μωράκι 4 μηνών,το οποίο μετέφεραν οι γονείς του. Πραγματικά, κοιταζόμασταν με τον σύζυγο και δεν ξέραμε τι να πούμε. Τουλάχιστον σκεφτήκαμε ότι αφού θα καταφέρει το βρεφος να επισκεφτεί το Vinicunca, ίσως να τα καταφέρναμε και εμείς .

Δυο ώρες περίπου μετά το Κουσκο, κάναμε στάση για πρωινό. Φάγαμε ελαφρυά και ήπιαμε πολύ τσάι. Στη συνέχεια, διασχίσαμε έναν αρκετά κακοτράχαλο δρόμο, στενό, ανηφορικό, γεμάτο στροφές και με μια υπέροχη θέα σε γκρεμούς. Η οδήγηση δεν θα χαρακτηριζόταν προσεχτική και ένα αίσθημα φόβου άρχισε να μας επισκέπτεται. Το βρέφος παρόλα αυτά, δεν ακούγονταν καθόλου. Τυχερό, δεν έβλεπε τους γκρεμούς.

Μετά από περίπου άλλη μια ώρα φτάσαμε στο σημείο αποβίβασης, όπου στάθμευαν όλα τα οχήματα και θα ξεκινούσε η πεζοπορία. Ο καιρός ήταν άσχημος,τα σύννεφα και η ομίχλη ήταν έντονη και ανά διαστήματα ενα ψιλόβροχο που γινόταν και χιονόνερο, έκανε το δρομάκι πολύ λασπωμένο και λίγο πιο δύσκολο να το διασχίσεις. Ντόπιοι κάτοικοι ντυμένοι με τις χρωματιστές τους στολές,είχαν άλογα τα οποία διέθεταν με το αντίτιμο των 20$ -αν θυμάμαι καλά -σε όποιον δεν ήθελε να περπατήσει. Ο ξεναγός μας ενημέρωσε ότι το περπάτημα έως την κορυφή των 5.036m θα διαρκούσε περίπου 1,5 με 2 ώρες και ότι δεν θα έπρεπε να μείνουμε εκεί για διάστημα πάνω από μισή ώρα λόγω του υψομέτρου. Αλπάκας και λαμας βοσκούσαν γύρω μας, ρυάκια και ποτάμια διέσχιζαν τις καταπράσινες πλαγιές και οι ντόπιοι έκαναν αγώνα δρόμου για να προλάβουν να κάνουν την διαδρομή παραπάνω από μια φορά και να μεταφέρουν όσο τον δυνατόν περισσότερους επισκέπτες που δεν θέλησαν να περπατήσουν.

Τελικά, με έναν γρήγορο ρυθμό αλλά σταματώντας και ανά διαστήματα για φωτογραφίες αφού το σκηνικό ήταν ονειρικό -παρά την κακοκαιρία- καταφέραμε να είμαστε από τους πρώτους που φτάσαμε στην κορυφή μετά από μια ώρα περίπου (την γενική φυσική μας κατάσταση θα την χαρακτήριζα μέτρια.) Το κομμάτι που μας δυσκόλεψε ήταν το τελευταίο εικοσάλεπτο το οποίο ηταν και το πιο ανηφορικό αφού όλο το υπόλοιπο δεν χαρακτηριζόταν από μεγάλη κλίση. Προς το τέλος λοιπόν της διαδρομής άρχισε να διακρίνεται και η Κόκκινη Κοιλάδα την οποία όπως μας είπε ο ξεναγός μας όταν τον βρήκαμε μετά από αρκετή ώρα, θα έπρεπε να είχαμε συνδυάσει με το Vinicunca μιας που η διαδρομή δεν μας φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολη.

Φτάνοντας νωρίς είχαμε την δυνατότητα να φωτογραφίσουμε το βουνό χωρίς πολύ κόσμο. Μετά από λίγη ώρα όμως οι ορδές των επισκεπτών κατέφθασαν και μαζί και η ομίχλη! Το βουνό καλύφτηκε και μόνο για ελάχιστα διαστήματα κάποιων δευτερολέπτων μας έκανε την χάρη να εμφανιστεί ξανά.

Τα χρώματα σίγουρα δεν ήταν όπως αυτά στις φωτογραφίες, φαντάζομαι ότι η κατάλληλη εποχή για να το επισκεφτεί κανεις είναι κατα τους μήνες Ιούνιο-Αύγουστο. Ωστόσο, η όλη εμπειρία, η αίσθηση του να περπατάς σε τέτοιο υψόμετρο και το ιδιαίτερο αυτό θέαμα των χρωμάτων, πιστεύω πως αξίζει την επίσκεψη.

Η επιστροφή ήταν το ίδιο τρομακτική όπως και η μετάβαση και αφού φάγαμε μεσημεριανό στο ίδιο εστιατόριο που πήραμε και πρωινό, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι και με έναν μικρό πονοκέφαλο .

Να αναφέρω επίσης ότι γνωρίσαμε και το όμορφο, γλυκύτατο, ξανθό μωράκι και τους γονείς του, κάτοικοι της Φλοριντα και μας είπανε οτι το τόσο ήσυχο μωράκι τους,αν και τεσσάρων μηνών έχει ταξιδέψει ήδη σε τρεις χώρες!!! Μέχρι την εφηβεία του πιστεύω θα έχει ταξιδέψει στην μισή υφήλιο

View attachment 407595

View attachment 407596
View attachment 407597 View attachment 407598

7. Ica - Huacachina - Paracas

Έχοντας κλείσει μια εβδομάδα στο Περού, Δευτέρα πρωί αναχωρούμε από το πανέμορφο Κούσκο, αεροπορικώς,με προορισμό την Λίμα. Από την Λίμα, επιβίβαση στο λεωφορείο και προορισμός μας η Ικα. Βγάλαμε λοιπόν τα καλοκαιρινά ρούχα από την βαλίτσα και καταχωνιάσαμε τα χειμωνιάτικα.

Τα εισιτήρια λεωφορείου κλείστηκαν μέσω Red Bus και κόστισε 22€ το άτομο μετ´επιστροφής. Οι θέσεις του λεωφορείου πολύ άνετες με ατομική οθόνη για προβολή ταινιών που έκαναν το τετράωρο ταξίδι να περάσει γρήγορα και ευχάριστα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την άφιξη μας στην Ικα και την τρέλα που επικρατούσε στο κέντρο της πόλης αυτής. Περπατώντας από τον σταθμό λεωφορείων ως το κέντρο, διαδρομή περίπου 5 λεπτών, ο ήχος από τις κόρνες ήταν συνεχής και εξαιρετικά ενοχλητικός. Οι κόρνες δεν σταματούσαν να χτυπάνε ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Γενικά η Ικα δεν είχε τίποτα να κάνει με το γραφικό και ήσυχο Κούσκο και όλοι οι άνθρωποι βρίσκονταν σε έναν συνεχή αναβρασμό. Τα αυτοκίνητα ήταν πολλά και στην προσπάθεια μας να βρούμε ένα κατάστημα για να ανανεώσουμε τα mb στην κάρτα sim, η επικοινωνία ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Αφού το καταφέραμε, έπρεπε να βρούμε ταξί για το ξενοδοχείο. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην Ικα και όχι στην όαση Huacachina, αφού τα ξενοδοχεία δεν μας φάνηκαν ιδιαίτερα αξιόλογα εκεί. Το ξενοδοχείο μας κόστισε 30€ το δίκλινο και ήταν ομορφο και καθαρό. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, πήραμε ταξί για την Huacachina που απείχε μόλις 10 λεπτά από την Ικα.

Στη διάρκεια της διαδρομής δυστυχώς οι εικόνες δεν ήταν αυτές που περιμέναμε. Όσο πλησιάζαμε στην όαση και μπαίναμε στην έρημο, τα σκουπίδια αριστερά και δεξιά του δρόμου αλλά και πάνω στους αμμόλοφους ήταν ιδιαίτερα αισθητά. Φτάσαμε λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα και με το που αποβιβαστήκαμε από το ταξί εννοείται μας προσέγγισαν διάφοροι για βόλτα με τα buggy και sandboard στην έρημο. Σκεφτείτε ότι η προσφορά τους ήταν 25€/το άτομο. Αφού κάναμε μια βόλτα γύρω από την λίμνη, που ήταν πολύ όμορφα και περιποιημένα και ευτυχώς τα σκουπίδια δεν υπήρχαν εδώ, περπατήσαμε στην είσοδο της ερήμου και πληρώσαμε ένα μικρό αντίτιμο, ρωτήσαμε έναν άλλον ιδιοκτήτη baggy cars και μας είπε πως η βόλτα και το sandboard θα μας κόστιζε 12,5 € για τα δυο άτομα. Good deal! Επιβιβαστήκαμε στα buggy, καθίσαμε δίπλα στον οδηγό και ζήσαμε μια από τις πιο όμορφες και γεμάτη αδρεναλίνη στιγμές στο Περού!

Η κατάβαση των αμμόλοφων με buggy car ήταν απίστευτη εμπειρία η οποία με έκανε να ουρλιάζω από τον φόβο και την αδρεναλίνη! Ήταν αντίστοιχο συναίσθημα με το να είσαι σε ένα roller coaster αλλά μικρότερης έντασης. Μετά την βόλτα αυτή, σταματήσαμε στην κορυφή ενός αμμόλοφου, βγάλαμε τις φωτογραφίες με το ηλιοβασίλεμα και τα όμορφα χρώματα που χάριζε στην άμμο και συνεχίσαμε με sandboard. Άλλη μια απίστευτη εμπειρία, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορούσες να αναπτύξεις τόσο μεγάλη ταχύτητα με σανίδα πάνω στην άμμο. Γυρνώντας πίσω, ο ήλιος ειχε κρυφτεί και περπατήσαμε μέχρι την κορυφή ενός αμμόλοφου για να θαυμάσουμε την Huacachina από ψηλά, στολισμένη αυτή την φορά με τα φώτα της. Το περπάτημα δεν ήταν πολύ εύκολη υπόθεση αλλά η θέα μας αντάμειψε! Η έρημος, η όαση, τα αστέρια ήταν μια εικόνα που θα μου μείνει αξέχαστη!

Κατηφορίσαμε για την όαση και αφού κάναμε μια βόλτα συνειδητοποιήσαμε ότι οι επιλογές για φαγητό και ποτό ήταν πολύ περιορισμένες. Καθίσαμε σε μια πιτσαρία και φάγαμε αγναντεύοντας την όαση.

Το επόμενο πρωί είχαμε κλείσει μια ημερήσια εκδρομή η οποία είχε επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Παράκας και κρουαζιέρα στα νησιά Μπαγέστας. Κάναμε την κράτηση μέσω του ξενοδοχείου κατα την άφιξη μας και δεν το ψάξαμε πολύ καθώς είχαμε απογοητευτεί λίγο από την εμπειρία μας με το πρακτορείο που κάναμε την ημερήσια εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα. Ήρθε λοιπόν το λεωφορειάκι του πρακτορείου να μας πάρει και όπως καταλάβαμε ο οδηγός εκτελούσε και χρέη ξεναγού. Μετά από μια ώρα οδήγησης, φτάσαμε στη παραθαλάσσια μικρή πόλη του Παράκας με σκοπό να επιβιβαστούμε στο καράβι για την κρουαζιέρα στα νησία Μπαγέστας. Ο παραλιακός δρόμος του Παρακας ήταν όμορφος, με μαγαζιά για σουβενίρ και καφετέριες. Δυστυχώς, ο οδηγός μας ενημέρωσε ότι λόγω της χαμηλής ορατότητας και της ομίχλης προς το παρόν δεν θα εκτελούνταν κρουαζιέρες. Έτσι ξεκινήσαμε για το εθνικό πάρκο Παρακας και στην επιστροφή το μεσημέρι, θα κάναμε την κρουαζιέρα.

Πληρώσαμε την είσοδο στο Εθνικό Πάρκο και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα πανέμορφο τοπίο! Ήταν απέραντο, άνυδρο και συγκλονιστικό. Τα χρώματα άλλαζαν από κίτρινο σε βαθύ κόκκινο και μπορουσες να δεις πολλά είδη πτηνών, από φλαμίνγκο έως όρνια. Επίσης, περάσαμε από πολλές παραλίες κάθε μια με το δικο της χρώμα και τα ωκεάνια κύματα του Ειρηνικού να τις σμιλεύουν με διαφορετικό τρόπο. La Catedral, Playa Supay, Playa Roja είναι παραλίες που διαθέτουν η κάθε μια σημεία θέασης και κάναμε στάσεις. Τελευταία στάση ,η οποία ήταν για μπάνιο και δυστυχώς εμείς δεν το καταλάβαμε αφού όπως σας είπα δεν είχαμε δει καν το αναλυτικό πρόγραμμα της εκδρομής, ήταν μια μικρή παραλία η Playa La Mina Pisco, όπου οι Περουβιανοί απολάμβαναν τον Ειρηνικό και τα γαλανά νερα του. Μου θύμισε έντονα παραλίες της Σαντορίνης. Κρίμα που δεν μπορούσαμε να βουτήξουμε!

Αφού οι συνταξιδιώτες μας απόλαυσαν το μπάνιο τους, ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό όπου και θα τρώγαμε, ονόματι Lagunilla, όπου υπήρχαν δυο τρια τουριστικά εστιατόρια και ένα μικρό λιμανάκι. Όταν τα αντικρίσαμε, απογοητευτήκαμε λίγο είναι η αλήθεια αλλά το όλο περιβάλλον ήταν ιδιαίτερο, και αποφασίσαμε να το απολαύσουμε! Το εστιατόριο ηταν ξύλινης κατασκευής με μπαλκονάκια πάνω στην θάλασσα, πλαστικές καρέκλες και θέα τις χρωματιστές βάρκες των ψαράδων. Διαφόρων ειδών πτηνά πετούσαν δίπλα μας και είπαμε να δοκιμάσουμε τα θαλασσινά του Παρακας, με μεγάλη επιφύλαξη βέβαια. Τα φαγητά σερβιρίστηκαν, ο σεφ από το παράθυρο έκανε κάθε τρεις και λίγο ερωτική εξομολόγηση στην σερβιτόρα η οποία τον έβριζε αλλά του έσκαγε και από κανένα χαμόγελο,η διπλανή παρέα με την οποία ξεκινήσαμε να μιλάμε ηταν τρεις γλυκύτατες κυρίες από την Κοστα Ρίκα και αφού ηπιαμε και τα καθιερωμένα Pisco Sour, και φάγαμε τα νοστιμότατα πιάτα καταλήξαμε ότι στην θεία Pily-το όποιο ήταν και το όνομα του εστιατορίου και αν δείτε στο Google έχει βαθμολογία 1,7 στα 5-() είχαμε μια από τις πιο ωραίες εμπειρίες στο Περού!
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι όταν ζητήσαμε να πληρώσουμε με κάρτα, η θεία Pily αυτοπροσώπως φώναξε τον γιο της για να πάει τον σύζυγο μια …βόλτα με την μηχανή! Η βόλτα θα γινόταν έως ένα πιο ψηλό σημείο για να πιάσει σήμα το pos! Ο σύζυγος εννοείται ξενέρωσε που θα έπρεπε να ανεβεί σε μια μηχανή με οδηγό έναν Περουβιανό αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση
Μετά από δέκα λεπτά -και ενώ ένα άγχος το είχα για το αν θα επιστρέψει σώος και αβλαβής- η μηχανή φάνηκε και μαζί το χαμόγελο στο πρόσωπο του. Άλλη μια μοναδική εμπειρία στο Περού!

Είχε φτάσει η ώρα για την επιστροφή στη μικρή πόλη του Παρακας και για κρουαζιέρα στα νησιά Μπαγέστας. Περίμενα πως και πως αφού ήθελα να δω τους πιγκουινους και τους θαλάσσιους λέοντες στο φυσικό τους περιβάλλον! Καθώς πλησιάζαμε, ο οδηγός πήρε τηλέφωνο τον «καπετάνιο» και μαντέψτε… τον ενημέρωσε ότι δεν μπορεί να γίνει ούτε τώρα η κρουαζιέρα λόγω της χαμηλής ορατότητας. Απογοητευμένη και στενοχωρημένη, δεν ήθελα να μπω πάλι στην διαδικασία να ψάξω αν μας έλεγε αλήθεια ή ψέματα. Ένας από τους λόγους που ήθελα να επισκεφτούμε την επαρχία Ικα ήταν τα νησιά Μπαγέστας, τα οποία ονομάζονται και «Γκαλαπάγκος των Φτωχών» λόγω της πλούσιας πανίδας τους, και δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας και ετοιμαστήκαμε για την επιστροφή μας στην Λίμα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος μας προορισμός σε αυτή την μοναδική χώρα!

 

[depy!!!]

Πολυ ομορφη ιστορια. Παντα τετοια ομορφα ταξιδια να κανετε. Αν θελεις γραψε το τηλεφωνο του υπουργριου τουρισμου που επικοινωνουσατε. Και ποια χαπια ακριβως πηρατε για το υψομετρο;

 

[vasο]

Πολυ ομορφη ιστορια. Παντα τετοια ομορφα ταξιδια να κανετε. Αν θελεις γραψε το τηλεφωνο του υπουργριου τουρισμου που επικοινωνουσατε. Και ποια χαπια ακριβως πηρατε για το υψομετρο;

Ευχαριστούμε! Τα χάπια δεν θυμάμαι ακριβώς την ονομασία του σκευάσματος, αρκεί στο φαρμακείο να ζητήσετε «ακεταζολαμίδη».

Το τηλέφωνο με το οποίο επικοινωνούσαμε μέσω μηνυμάτων από την εφαρμογή WhatsApp είναι: (+51) 944-492-314.

 

[vasο]

7. Ica - Huacachina - Paracas

Έχοντας κλείσει μια εβδομάδα στο Περού, Δευτέρα πρωί αναχωρούμε από το πανέμορφο Κούσκο, αεροπορικώς,με προορισμό την Λίμα. Από την Λίμα, επιβίβαση στο λεωφορείο και προορισμός μας η Ικα. Βγάλαμε λοιπόν τα καλοκαιρινά ρούχα από την βαλίτσα και καταχωνιάσαμε τα χειμωνιάτικα.

Τα εισιτήρια λεωφορείου κλείστηκαν μέσω Red Bus και κόστισε 22€ το άτομο μετ´επιστροφής. Οι θέσεις του λεωφορείου πολύ άνετες με ατομική οθόνη για προβολή ταινιών που έκαναν το τετράωρο ταξίδι να περάσει γρήγορα και ευχάριστα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την άφιξη μας στην Ικα και την τρέλα που επικρατούσε στο κέντρο της πόλης αυτής. Περπατώντας από τον σταθμό λεωφορείων ως το κέντρο, διαδρομή περίπου 5 λεπτών, ο ήχος από τις κόρνες ήταν συνεχής και εξαιρετικά ενοχλητικός. Οι κόρνες δεν σταματούσαν να χτυπάνε ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Γενικά η Ικα δεν είχε τίποτα να κάνει με το γραφικό και ήσυχο Κούσκο και όλοι οι άνθρωποι βρίσκονταν σε έναν συνεχή αναβρασμό. Τα αυτοκίνητα ήταν πολλά και στην προσπάθεια μας να βρούμε ένα κατάστημα για να ανανεώσουμε τα mb στην κάρτα sim, η επικοινωνία ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Αφού το καταφέραμε, έπρεπε να βρούμε ταξί για το ξενοδοχείο. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην Ικα και όχι στην όαση Huacachina, αφού τα ξενοδοχεία δεν μας φάνηκαν ιδιαίτερα αξιόλογα εκεί. Το ξενοδοχείο μας κόστισε 30€ το δίκλινο και ήταν ομορφο και καθαρό. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, πήραμε ταξί για την Huacachina που απείχε μόλις 10 λεπτά από την Ικα.

Στη διάρκεια της διαδρομής δυστυχώς οι εικόνες δεν ήταν αυτές που περιμέναμε. Όσο πλησιάζαμε στην όαση και μπαίναμε στην έρημο, τα σκουπίδια αριστερά και δεξιά του δρόμου αλλά και πάνω στους αμμόλοφους ήταν ιδιαίτερα αισθητά. Φτάσαμε λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα και με το που αποβιβαστήκαμε από το ταξί εννοείται μας προσέγγισαν διάφοροι για βόλτα με τα buggy και sandboard στην έρημο. Σκεφτείτε ότι η προσφορά τους ήταν 25€/το άτομο. Αφού κάναμε μια βόλτα γύρω από την λίμνη, που ήταν πολύ όμορφα και περιποιημένα και ευτυχώς τα σκουπίδια δεν υπήρχαν εδώ, περπατήσαμε στην είσοδο της ερήμου και πληρώσαμε ένα μικρό αντίτιμο, ρωτήσαμε έναν άλλον ιδιοκτήτη baggy cars και μας είπε πως η βόλτα και το sandboard θα μας κόστιζε 12,5 € για τα δυο άτομα. Good deal! Επιβιβαστήκαμε στα buggy, καθίσαμε δίπλα στον οδηγό και ζήσαμε μια από τις πιο όμορφες και γεμάτη αδρεναλίνη στιγμές στο Περού!

View attachment 410626

View attachment 410627
View attachment 410628 Η κατάβαση των αμμόλοφων με buggy car ήταν απίστευτη εμπειρία η οποία με έκανε να ουρλιάζω από τον φόβο και την αδρεναλίνη! Ήταν αντίστοιχο συναίσθημα με το να είσαι σε ένα roller coaster αλλά μικρότερης έντασης. Μετά την βόλτα αυτή, σταματήσαμε στην κορυφή ενός αμμόλοφου, βγάλαμε τις φωτογραφίες με το ηλιοβασίλεμα και τα όμορφα χρώματα που χάριζε στην άμμο και συνεχίσαμε με sandboard. Άλλη μια απίστευτη εμπειρία, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορούσες να αναπτύξεις τόσο μεγάλη ταχύτητα με σανίδα πάνω στην άμμο. Γυρνώντας πίσω, ο ήλιος ειχε κρυφτεί και περπατήσαμε μέχρι την κορυφή ενός αμμόλοφου για να θαυμάσουμε την Huacachina από ψηλά, στολισμένη αυτή την φορά με τα φώτα της. Το περπάτημα δεν ήταν πολύ εύκολη υπόθεση αλλά η θέα μας αντάμειψε! Η έρημος, η όαση, τα αστέρια ήταν μια εικόνα που θα μου μείνει αξέχαστη!

View attachment 410629
Κατηφορίσαμε για την όαση και αφού κάναμε μια βόλτα συνειδητοποιήσαμε ότι οι επιλογές για φαγητό και ποτό ήταν πολύ περιορισμένες. Καθίσαμε σε μια πιτσαρία και φάγαμε αγναντεύοντας την όαση.

Το επόμενο πρωί είχαμε κλείσει μια ημερήσια εκδρομή η οποία είχε επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Παράκας και κρουαζιέρα στα νησιά Μπαγέστας. Κάναμε την κράτηση μέσω του ξενοδοχείου κατα την άφιξη μας και δεν το ψάξαμε πολύ καθώς είχαμε απογοητευτεί λίγο από την εμπειρία μας με το πρακτορείο που κάναμε την ημερήσια εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα. Ήρθε λοιπόν το λεωφορειάκι του πρακτορείου να μας πάρει και όπως καταλάβαμε ο οδηγός εκτελούσε και χρέη ξεναγού. Μετά από μια ώρα οδήγησης, φτάσαμε στη παραθαλάσσια μικρή πόλη του Παράκας με σκοπό να επιβιβαστούμε στο καράβι για την κρουαζιέρα στα νησία Μπαγέστας. Ο παραλιακός δρόμος του Παρακας ήταν όμορφος, με μαγαζιά για σουβενίρ και καφετέριες. Δυστυχώς, ο οδηγός μας ενημέρωσε ότι λόγω της χαμηλής ορατότητας και της ομίχλης προς το παρόν δεν θα εκτελούνταν κρουαζιέρες. Έτσι ξεκινήσαμε για το εθνικό πάρκο Παρακας και στην επιστροφή το μεσημέρι, θα κάναμε την κρουαζιέρα.
View attachment 410632

View attachment 410630

Πληρώσαμε την είσοδο στο Εθνικό Πάρκο και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα πανέμορφο τοπίο! Ήταν απέραντο, άνυδρο και συγκλονιστικό. Τα χρώματα άλλαζαν από κίτρινο σε βαθύ κόκκινο και μπορουσες να δεις πολλά είδη πτηνών, από φλαμίνγκο έως όρνια. Επίσης, περάσαμε από πολλές παραλίες κάθε μια με το δικο της χρώμα και τα ωκεάνια κύματα του Ειρηνικού να τις σμιλεύουν με διαφορετικό τρόπο. La Catedral, Playa Supay, Playa Roja είναι παραλίες που διαθέτουν η κάθε μια σημεία θέασης και κάναμε στάσεις. Τελευταία στάση ,η οποία ήταν για μπάνιο και δυστυχώς εμείς δεν το καταλάβαμε αφού όπως σας είπα δεν είχαμε δει καν το αναλυτικό πρόγραμμα της εκδρομής, ήταν μια μικρή παραλία η Playa La Mina Pisco, όπου οι Περουβιανοί απολάμβαναν τον Ειρηνικό και τα γαλανά νερα του. Μου θύμισε έντονα παραλίες της Σαντορίνης. Κρίμα που δεν μπορούσαμε να βουτήξουμε!
View attachment 410640

View attachment 410633

View attachment 410634
View attachment 410635
View attachment 410636 Αφού οι συνταξιδιώτες μας απόλαυσαν το μπάνιο τους, ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό όπου και θα τρώγαμε, ονόματι Lagunilla, όπου υπήρχαν δυο τρια τουριστικά εστιατόρια και ένα μικρό λιμανάκι. Όταν τα αντικρίσαμε, απογοητευτήκαμε λίγο είναι η αλήθεια αλλά το όλο περιβάλλον ήταν ιδιαίτερο, και αποφασίσαμε να το απολαύσουμε! Το εστιατόριο ηταν ξύλινης κατασκευής με μπαλκονάκια πάνω στην θάλασσα, πλαστικές καρέκλες και θέα τις χρωματιστές βάρκες των ψαράδων. Διαφόρων ειδών πτηνά πετούσαν δίπλα μας και είπαμε να δοκιμάσουμε τα θαλασσινά του Παρακας, με μεγάλη επιφύλαξη βέβαια. Τα φαγητά σερβιρίστηκαν, ο σεφ από το παράθυρο έκανε κάθε τρεις και λίγο ερωτική εξομολόγηση στην σερβιτόρα η οποία τον έβριζε αλλά του έσκαγε και από κανένα χαμόγελο,η διπλανή παρέα με την οποία ξεκινήσαμε να μιλάμε ηταν τρεις γλυκύτατες κυρίες από την Κοστα Ρίκα και αφού ηπιαμε και τα καθιερωμένα Pisco Sour, και φάγαμε τα νοστιμότατα πιάτα καταλήξαμε ότι στην θεία Pily-το όποιο ήταν και το όνομα του εστιατορίου και αν δείτε στο Google έχει βαθμολογία 1,7 στα 5-() είχαμε μια από τις πιο ωραίες εμπειρίες στο Περού!
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι όταν ζητήσαμε να πληρώσουμε με κάρτα, η θεία Pily αυτοπροσώπως φώναξε τον γιο της για να πάει τον σύζυγο μια …βόλτα με την μηχανή! Η βόλτα θα γινόταν έως ένα πιο ψηλό σημείο για να πιάσει σήμα το pos! Ο σύζυγος εννοείται ξενέρωσε που θα έπρεπε να ανεβεί σε μια μηχανή με οδηγό έναν Περουβιανό αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση
Μετά από δέκα λεπτά -και ενώ ένα άγχος το είχα για το αν θα επιστρέψει σώος και αβλαβής- η μηχανή φάνηκε και μαζί το χαμόγελο στο πρόσωπο του. Άλλη μια μοναδική εμπειρία στο Περού!
View attachment 410638

View attachment 410637

View attachment 410639 Είχε φτάσει η ώρα για την επιστροφή στη μικρή πόλη του Παρακας και για κρουαζιέρα στα νησιά Μπαγέστας. Περίμενα πως και πως αφού ήθελα να δω τους πιγκουινους και τους θαλάσσιους λέοντες στο φυσικό τους περιβάλλον! Καθώς πλησιάζαμε, ο οδηγός πήρε τηλέφωνο τον «καπετάνιο» και μαντέψτε… τον ενημέρωσε ότι δεν μπορεί να γίνει ούτε τώρα η κρουαζιέρα λόγω της χαμηλής ορατότητας. Απογοητευμένη και στενοχωρημένη, δεν ήθελα να μπω πάλι στην διαδικασία να ψάξω αν μας έλεγε αλήθεια ή ψέματα. Ένας από τους λόγους που ήθελα να επισκεφτούμε την επαρχία Ικα ήταν τα νησιά Μπαγέστας, τα οποία ονομάζονται και «Γκαλαπάγκος των Φτωχών» λόγω της πλούσιας πανίδας τους, και δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας και ετοιμαστήκαμε για την επιστροφή μας στην Λίμα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος μας προορισμός σε αυτή την μοναδική χώρα!

8. Lima

Έφτασε και η μέρα που θα γνωρίζαμε την πρωτεύουσα του Περού! Μείναμε στη Λίμα 3 βράδια. Επιλέξαμε την περιοχή Miraflores για την διαμονή μας αφού η ιδιαίτερη αυτή περιοχή με τα καφέ ογκώδη βράχια και τον Ειρηνικό να απλώνεται στα πόδια σου κάθε φορά που την αντίκριζα, με μάγευε! Το ηλιοβασίλεμα δε, ήταν μοναδικό και ζήλεψα τόσο τους κατοίκους αυτής της πόλης που μπορούν να το απολαμβάνουν κάθε απόγευμα.

Ξεκινήσαμε την 1η μέρα στη Λίμα επισκεπτόμενοι το κέντρο της, την Plaza De Armas, τον Καθεδρικό Ναό, το Archbishop Palace και το Μουσείο και τις Κατακόμβες του Αγίου Φραγκίσκου. Σε όλα τα παραπάνω Μουσεία/Εκκλησίες ξεναγηθήκαμε από υπαλλήλους των χώρων σε πολύ οικονομικές τιμές. Μάλιστα, στον Καθεδρικό, στον οποίο βρίσκεται και ο τάφος του Pizarro, ήταν η πρώτη φορά που ακούσαμε έναν Περουβιανό (τον ξεναγό μας) να μιλάει με θετική χροιά για εκείνον. Και το παλάτι του Αρχιεπισκόπου είχε αρκετά ενδιαφέροντα εκθέματα όπως επίσης και το Μουσείο του Αγίου Φραγκίσκου με την όμορφη αρχιτεκτονική του.
Να σημειώσω ότι η Plaza De Armas ήταν αποκλεισμένη από την αστυνομία λόγω διαδηλώσεων στο κέντρο της Λίμα αλλά η είσοδος αν ήθελες να επισκεφτείς τα Μουσεία, επιτρεπόταν.

Κοντά στις κατακόμβες ήταν και ένα πάρκο πριν από τον ποταμό Rimac, από το οποίο μπορούσες να δεις και ένα ακόμα «πρόσωπο» της Λίμα, εκείνο με τις φαβέλες. Αποφασίσαμε να μην περάσουμε προς εκείνη την περιοχή και συνεχίσαμε την βόλτα μας στο ιστορικό κέντρο της πόλης, το οποίο είχε έντονο αποικιακό χαρακτήρα με όμορφα κτίρια και τα χαρακτηριστικά ξύλινα μπαλκόνια.

Περπατώντας φτάσαμε και στο Circuito Mágico Del Agua το οποίο είναι ένα θεματικό πάρκο με διάφορα συντριβάνια, όμορφο και περιποιημένο μεν αλλά δεν θεωρώ ότι είναι και απαραίτητο να το επισκεφτεί κάποιος.
Για το μεσημεριανό μας, και ύστερα από διάφορες ιστορίες που είχα διαβάσει εδώ, επιλέξαμε την περιοχή Barranco και συγκεκριμένα το εστιατόριο “Isolina”.Περουβιανό νόστιμο φαγητό, με μεγάλες μερίδες. Μετά το φαγητό κάναμε μια βόλτα στη περιοχή,η οποία για να πω την αληθεια, πίστευα οτι θα μου αρέσει περισσότερο και αφού επισκεφτήκαμε την Puente De Los Espiros, περπατήσαμε έως ένα σημείο θέασης του Ειρηνικού και κατεβήκαμε τα σκαλιά συνεχίζοντας την βόλτα μας στην παραλία. Πλήθος κόσμου έκανε το μπάνιο του, άλλοι απολάμβαναν τον περίπατο τους και ένας υπέροχος ροζ ουρανός έβαφε ροζ και τα νερά του ωκεανού.

Η δεύτερη μέρα στη Λίμα θα είχε ξεκούραση και περιπάτους στην όμορφη Miraflores στην οποία μπορείς να βρεις πολύ ενδιαφέροντα κτίρια, με χρώματα και αρχιτεκτονική που παραπέμπει στο αποικιακό στυλ. Απολαύσαμε το πρωινό μας σε ένα όμορφο μαγαζάκι που λεγόταν “Hecho en casa”, επισκεφτήκαμε το πάρκο Κennedy και κάναμε την βόλτα μας στα εμπορικά καταστήματα της περιοχής.
Η Λίμα είναι μια πόλη που αγάπησα πραγματικά αφού τα πάρκα της ήταν όμορφα, προσεγμένα και πεντακάθαρα -τουλάχιστον στις περιοχές που επισκεφτήκαμε- έσφυζαν από ζωή και οι κάτοικοι της φάνηκε ότι πραγματικά απολάμβαναν και περνούσαν πολλές ώρες της καθημερινότητας τους σε αυτά. Το απόγευμα, επισκεφτήκαμε το πάρκο Del Amor και περπατήσαμε κατά μήκος της διαδρομής θαυμάζοντας τον Ειρηνικό από ψηλά αυτή την φορά. Η μοναδική μορφολογία του εδάφους στη περιοχή αυτή και τα καφέ βράχια είναι υπέροχο θέαμα. Χαζευαμε από ψηλά τους σέρφερ και τα κύματα του ωκεανού και περιμέναμε να απολαύσουμε άλλο ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Το μωβ εκείνη την μέρα είχε την τιμητική του στον ουρανό! Ήπιαμε άλλο ένα pisco sour σε ένα από τα μικρά μαγαζάκια/περίπτερα που βρίσκονταν στην διαδρομή και για ακόμα μια φορά ζηλέψαμε τους κατοίκους της!

Η επόμενη μέρα θα ήταν και η μέρα της αναχώρησης μας οπότε επιλέξαμε ακόμα μια βόλτα στην περιοχή και το εστιατόριο “Astrid & Gaston” το οποίο εκτός από νόστιμο φαγητό είχε και υπέροχο περιβάλλον αφού στεγάζεται σε ένα μεγάλο κτίριο αποικιακού ρυθμού με πολλές αίθουσες.
Το μεσημέρι , πήραμε με βαριά καρδιά το ταξί για το αεροδρόμιο φροντίζοντας να είμαστε 3,5 ώρες πριν εκεί λαμβάνοντας υπόψην συμβουλές άλλων ταξιδιωτών. Η κίνηση ήταν αρκετή, αλλά η «κίνηση» εντός του αεροδρομίου ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Οι ουρές ήταν ατελείωτες και ξεκινούσαν απο τον εξωτερικό χώρο του α/δ. Για το check in αν θυμάμαι καλά περιμέναμε παραπάνω από μια ώρα στην ουρά και άλλη τόση σχεδόν για τον έλεγχο. Δεν ξέρω αν έτυχε ή αν συμβαίνει συχνά αλλά η εικόνα ήταν χαοτική.

Κλείνοντας, θα έλεγα ότι η Λίμα είναι μια πανέμορφη πόλη, στην οποία αξίζει κάποιος να αφιερώσει παραπάνω από δυο μέρες ειδικά αν θέλει να επισκεφτεί και το Μουσείο Larco ή τον χώρο Huaca Pucllana, μέρη τα οποία εμείς δεν επισκεφτήκαμε καθώς αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε και λίγο… Σίγουρα βέβαια τώρα που το σκέφτομαι το έχω μετανιώσει που δεν το κάναμε.
Όλες οι μετακινήσεις μας στη Lima ήταν είτε με τα πόδια είτε με Uber, αφού οι τιμές τότε ήταν πραγματικά πολύ χαμηλές και δεν μπήκαμε στην διαδικασία εύρεσης διαδρομών με ΜΜΜ. Επίσης, σε όσα εστιατόρια φάγαμε είχαμε φροντίσει να έχουμε κάνει κράτηση κάποιες μέρες πριν.

Οι δυο αυτές υπέροχες εβδομάδες στο Περού είναι ένα ταξίδι που αναπολώ συνεχώς λόγω της ιδιαιτερότητας αυτής της χώρας και των ανθρώπων της, λόγω των τεράστιων εναλλαγών των τοπίων, λόγω του πεντανόστιμου φαγητού. Είναι η χώρα που με χαρά και με ανυπομονησία θα ήθελα να επισκεφτώ ξανά
Εύχομαι η δύσκολη κατάσταση την οποία, οπως μαθαίνουμε, αντιμετωπίζει το Περού να ξεπεραστεί γρήγορα…. Και όσοι ονειρεύεστε ένα ταξίδι στην υπέροχη αυτή χώρα, να το πραγματοποιήσετε σύντομα!

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Κ. & Νότια Αμερική