Ιράν Δυο γυναίκες στο πρωτοχρονιάτικο Ιράν

[elenara88]

Koπελια τεμπελιαζεις;;;;

 

[nena]

κ γω πρωτη φορα μου ερχεται να μαλωσω καποιον!
κ παρακαλω διαβαστε την υπογραφη μου!

 

[underwater]

Koπελια τεμπελιαζεις;;;;

Τι να κάνω που ήμουν σε μανία όλο τον Απρίλη, από πεζοπορία σε πεζοπορία και από εκδρομή σε εκδρομή! Θα επανορθώσω!

κ γω πρωτη φορα μου ερχεται να μαλωσω καποιον!
κ παρακαλω διαβαστε την υπογραφη μου!

Μη με μαλώνεις κι εσύ, θα βάλω μπρος!

 

[fantasia13]

Περιμενουμε......

 

[KIKI]

Και εγω στη λίστα , περιμένω τη συνέχεια .....

 

[underwater]

Περιμενουμε......

Και εγω στη λίστα , περιμένω τη συνέχεια .....

Soon!

 

[underwater]

Welcome to Shiraz!

Κι έφτασε η ώρα να ξεκινήσει για τα καλά η περιήγησή μας στην Περσία! Την επόμενη ημέρα το πρωί και μετά από ένα ψιλοάθλιο πρωινό στο ξενοδοχείο μας, μαζέψαμε τις βαλίτσες μας, ελέγξαμε τα χιτζάμπια μας και επιβιβαστήκαμε στο ταξί με προορισμό το αεροδρόμιο Mehrabad για να ταξιδέψουμε στο Σιράζ. Καθώς οι αποστάσεις στο Ιράν είναι μεγάλες, οι μέρες που είχαμε λίγες και οι τιμές στα αεροπορικά αρκετά προσιτές, ήταν δεδομένο ότι θα επιλέγαμε την εναλλακτική του αεροπλάνου για κάποια από τις μετακινήσεις μας.

Εκείνο το πρωινό ήρθαμε σε μια πρώτη επαφή με την περίεργη αυτή ράτσα ανθρώπου που λέγεται "Ιρανοί ταρίφες". Καθισμένες στο πίσω κάθισμα ενός παμπάλαιου οχήματος, περνώντας τους πολύβοους δρόμους της Τεχεράνης και αναρωτιόμενες αν θα καταφέρναμε να φτάσουμε στην ώρα μας δεδομένου ότι η κίνηση ήταν τρελή, παρακολουθούσαμε τον οδηγό να κορνάρει συνέχεια μανιασμένα (συνήθως χωρίς λόγο, σα να το έκανε απλά από συνήθεια), διατηρώντας ταυτόχρονα ένα ήρεμο και παράλληλα στωικό ύφος. Ακούγοντας τα κορναρίσματά του και βλέποντας τον τρόπο που οδηγούσε θεωρούσαμε ότι λίγο άκομα και θα κατέβαινε από το ταξί να δείρει κόσμο. Μετά όμως μας απευθυνόταν με τόσο γλυκό τρόπο και το βλέμμα του εξέπεμπε τόση ηρεμία, που απλά μπερδευόμασταν. Εντάξει. ελαφρώς σχιζοφρενική εμπειρία το να οδηγείς στην Τεχεράνη βέβαια. Επιπλέον στην πορεία χρησιμοποιήσαμε αρκετά ακόμα ταξί και η αίσθηση που πήραμε ήταν λίγο-πολύ η ίδια.

Οι εικόνες της Τεχεράνης πηγαίνοντας προς το αεροδρόμιο κινούνταν στα ίδια πλαίσια με τη χθεσινή επαφή μας με την πόλη. Πολύ τσιμέντο, αμέτρητος κόσμος, τρελή κίνηση, πολύ φασαρία. Σίγουρα όχι μια ανθρώπινη πόλη με καλή ποιότητα ζωής. Χαοτική και αγχωτική, έκανε την Αθήνα να μοιάζει με χωριό. Αν είδα ένα αξιοθέατο και χάρηκα αυτό ήταν η Πλατεία Azadi με το χαρακτηριστικό της πύργο. Είναι μια από τις εικόνες που είχα συνδέσει με την Τεχεράνη βλέποντας βίντεο από πορείες κλπ και ήθελα να το δω από κοντά! Δεν τον βρήκα τόσο καλαίσθητο, αλλά σίγουρα ήταν εντυπωσιακός!

Μπαίνοντας στο αεροδρόμιο η αλήθεια είναι ότι χαοθήκαμε λίγο, καθώς, σε αντίθεση με το ΙΚΑ, αγγλικά δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα. Τα πάντα, ακόμα και οι πληροφορίες στα μόνιτορ, ήταν γραμμένα στα φαρσί. Έτσι χρειάστηκε να βρούμε το information desk και να πάρουμε πληροφορίες από την ευγενέστατη κυρία εκεί. Καθώς περιμέναμε να παραδώσουμε τη βαλίτσα μας και να πάρουμε τις κάρτες επιβίβασης, μια κυρία που μας άκουσε να μιλάμε μας έπιασε την κουβέντα. "Είστε Ελληνίδες;" "Ναι!" "Λατρεύω τη χώρα σας. Πέρασα ένα διάστημα στη Λέσβο πριν μερικούς μήνες δουλεύοντας σαν διερμηνέας με τους πρόσφυγες. Οι Έλληνες είστε τόσο καλοί άνθρωποι! Το πώς φέρονταν οι ντόπιοι στους πρόσφυγες ήταν απίστευτο!" μας είπε σχεδόν με συγκίνηση. Αυτή η κυρία ζει χρόνια Σκανδιναβία (δεν θυμάμαι ακριβώς πού) και είχε έρθει στο Ιράν για επίσκεψη μαζί με το Σκανδιναβό σύζυγό της. Γενικώς, όπως ανέφερα και σε προηγούμενο κεφάλαιο, οι Ιρανοί έδειχναν να χαίρονται πολύ όταν μάθαιναν την καταγωγή μας. Θεωρούν ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ των πανάρχαιων λαών μας, ενώ το όνομα του Μ. Αλεξάνδρου ήταν πάντα το κερασάκι στην τούρτα στις σχετικές συζητήσεις!

Η πτήση για Σιράζ ήταν μια χαρά, κράτησε μια ώρα. Είχαμε ακούσει για την όμορφη θέα, αλλά λόγω συννεφιάς δεν μπορούσαμε να δούμε σχεδόν τίποτα. Ασχοληθήκαμε κυρίως με το φαγητό μας, το οποίο χαρακτηρίσαμε "χαρά του χοντρού παιδιού". Κάτι κεκάκια και μπισκοτάκια τίγκα στη ζάχαρη και τα συντηρητικά, κάτι χυμάκια τύπου amita, κάτι πράγματα που γενικώς αν έχεις κλείσει τα 30 έχεις σοβαρούς ενδοιασμούς να βάλεις στο στόμα σου. Και δεν το παίζω τρελή με την υγιεινή διατροφή. Μιλάμε για πολύ περίεργα, ανθυγιεινά και κάπως παλιομοδίτικα σνακ. Το μόνο που μου άρεσε και κατά βάση έφαγα ήταν μια κρέμα με σαφράν. Στην πορεία ανακαλύψαμε ότι συτά είναι τα σνακ τους γενικά. Κάτι τέτοια μας έδιναν και στα vip buses ταξιδεύοντας μεταξύ των πόλεων, παρόμοια έβρισκες και στα mini market των σταθμών.

Αφού προσγειωθήκαμε στο Σιράζ και παραλάβαμε τις αποσκευές μας πήγαμε να χαιρετήσουμε τη Σ. και τον Α., το ζευγάρι των couchsurfers που θα μας φιλοξενούσε! Με όσα είχαμε ακούσει για το couchsurfing στο Ιράν ήταν αδύνατο να μην το δοκιμάζαμε! Έκανα ένα ανοιχτό αίτημα για Σιράζ και Εσφαχάν και μου έστειλε πάρα πολύς κόσμος! Η δίψα των Ιρανών για επικοινωνία με κόσμο από άλλες χώρες είναι πολύ έντονη. Πολλοί προσπαθούσαν να κάνουν "δελεαστική" την προσφορά τους λέγοντας πόσες ανέσεις και υπηρεσίες θα μας προσέφεραν! Κάποιοι άλλοι έκαναν σεξουαλικές νύξεις, με αποκορύφωμα ένα ζευγάρι που μου ζήτησε να κάνουμε τρίο! Γενικώς ήθελε πολύ ψάξιμο το πράγμα. Συζητώντας το με την αδερφή μου καταλήξαμε στη Σ. και την οικογένειά της. Μια ευγενέστατη και πανέμορφη κοπέλα στην ηλικία μας, με πολλά θετικά reviews, η οποία φαινόταν πολύ άνετη, ανεπιτήδευτη και ανοιχτόμυαλη. Η φιλοξενία που θα δεχόμασταν έγινε εμφανής ακόμα και από το γεγονός ότι ήρθε να μας πάρει με τον άντρα της από το αεροδρόμιο!

Η πρώτη επαφή είναι πάντα αμήχανη, δεδομένου μάλιστα ότι ο Α. δεν μιλούσε αγγλικά. Γρήγορα όμως βρήκαμε τους ρυθμούς μας, κάτι στο οποίο βοήθησε η ζεστή τους συμπεριφορά. Μας ενημέρωσαν ότι αργότερα το βράδυ θα ερχόταν κι ένας Ιταλός couchsurfer στην παρέα μας (γενικά δουλεύουν πολύ το couchsurfing). Φτάνοντας στο ζεστό τους σπίτι μας παραχώρησαν το δωμάτιό τους για να κοιμηθούμε, μας γνώρισαν την κόρη τους, αλλά και κάποιους συγγενείς όπου έμεναν στον κάτω όροφο (το φαινόμενο της "οικογενειακής πολυκατοικίας" είναι πολύ διαδεδομένο και στο Ιράν). Βοηθώντας τη Σ. να ετοιμάσει φαγητό κάναμε κάποιες πρώτες συζητήσεις για τις ζωές μας. Η δίψα της να αφήσει το Ιράν για μια άλλη χώρα, όπου θα μπορεί να νιώθει ελεύθερη, ήταν εμφανής. Και γενικώς είναι μια κοπέλα με "αντικομφορμιστικά" για τη χώρα στοιχεία, τόσο στο ντύσιμο, όσο και στον τρόπο ζωής γενικότερα. Εννοείται ότι τόσο στο σπίτι της, όσο και σε αυτά των συγγενών της δεν φορούσαμε μαντήλα και γενικώς κυκλοφορούσαμε τελείως χύμα!

Μετά από ένα απλό και νόστιμο μεσημεριανό όλοι μαζί καθισμένοι στο πάτωμα και λίγη ξεκούραση, η Σ. με τον μπαμπά της (είναι ταξιτζής) μας κατέβασαν στο κέντρο του Σιράζ για να κάνουμε συνάλλαγμα και να δούμε κάποια αξιοθέατα. Ήταν ήδη απογευματάκι και σε λίγο θα άρχιζε να σκοτεινιάζει. Η πρώτη εικόνα του Σιράζ ήταν ψιλοαδιάφορη και είχαμε περιέργεια για το πώς θα ήταν τα πιο κεντρικά και τουριστικά του σημεία.

 

[underwater]

Πρώτη περιήγηση στη Shiraz

Το Σιράζ ήταν η λιγότερο όμορφη ίσως πόλη από όσες επισκεφτήκαμε (εξαιρώντας φυσικά την Τεχεράνη), αλλά παράλληλα τη θεώρησα μία από τις καλύτερες σαν ποιότητα ζωής. Ζωντανή και αρκετά μοντέρνα, ενώ οι γυναίκες κινούνταν σχετικά "ελεύθερα" (ως προς ντύσιμο, στυλ κλπ) σε σχέση με αλλού. Φυσικά, παρότι δεν με ενθουσίασε ως αρχιτεκτονική και ομορφιά γενικότερα, αυτό δεν σημαίνει ότι στερείται αξιοθεάτων. Αντιθέτως, το κέντρο της όπου και κινηθήκαμε εκείνο το απόγευμα έχει αρκετές ενδιαφέρουσες γωνιές.

Στο κάστρο δεν μπήκαμε, καθώς δεν μας έκανε και τόσο αίσθηση και δεν είχαμε και άπλετο χρόνο. Η γύρω περιοχή χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εννοείται πως οι γνωστές και μη εξαιρετέες φυσιογνωμίες ήταν πανταχού παρούσες!





Περπατήσαμε προς τα ενδότερα, με στόχο να βρούμε το παζάρι Vakil και το Μαυσωλείο Shah Cheragh, αλλά λίγο πριν ένα άλλο τζαμί τράβηξε την προσοχή μας. Επρόκειτο για το Vakil, στο οποίο κάναμε μια μικρή επίσκεψη. Καθώς γίνονταν διάφορες εργασίες δεν μπήκαμε στα ενδότερα, αλλά πήραμε μια πρώτη γεύση της τοπικής ισλαμικής αρχιτεκτονικής περιδιαβαίνοντας την αυλή του. Σε σχέση με τα υπέρλαμπρα τζαμιά και παλάτια που θα βλέπαμε τις επόμενες ημέρες κατά την περιήγησή μας στην Περσία ήταν σίγουρα λιγότερο εντυπωσιακό, αλλά από την άλλη είχε κάποιο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα καθώς ήταν το πρώτο που επισκεφτήκαμε.







Συνέχεια με Vakil Bazaar, άλλωστε δε νοείται βόλτα σε ανατολίτικη πόλη χωρίς ένα πέρασμα από την αγορά! Εντάξει, συμπαθητικά ήταν, αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε κιόλας! Οι αγορές αυτού του στυλ μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους και αν έχεις πάει σε κάμποσες από δαύτες δυσκολεύεσαι να εντυπωσιαστείς! Είχε πολύ κόσμο, ήταν πολύβουη, είχε ενδιαφέρουσες γωνιές, αλλά ως εκεί. Πολύ κακή εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι μας έσπρωχναν συνέχεια! Συνέχεια! (Και όχι, δεν σταματούσαμε όλη την ώρα εμποδίζοντας τη διέλευση, ούτε κλείναμε το δρόμο.) Τη συμπεριφορά αυτή την είδαμε σε όλο το Ιράν η αλήθεια είναι και αρχικά είχα σκεφτεί ότι είχε να κάνει με την περίοδο που πήγαμε, όταν όλος ο κόσμος έβγαινε φουριόζος για τα πρωτοχρονιάτικα ψώνια. Με τα πολλά βέβαια θεώρησα ότι ήταν μάλλον πολιτισμικό.





Όμορφο ήταν ένα μέρος που αποτελούσε "παζάρι μέσα στο παζάρι", το οποίο αποτελούταν από παραδοσιακά κτίρια χτισμένα γύρω από μια γραφική αυλή και ένα συντριβάνι (δυστυχώς δε θυμάμαι το όνομά του). Εκεί οι ρυθμοί ήταν πολύ πιο χαλαροί, ενώ μπορούσες να βρεις και μερικά ιδιαίτερα γουστόζικα μαγαζιά για σουβενίρ (αγόρασα διάφορα όμορφα πραγματάκια, με highlight ένα artistic πέρσικο διακοσμητικό αλογάκι που τώρα κοσμεί το σαλόνι μου)!





Μετά από κάμποσο περπάτημα στην αγορά και ενώ άρχισε να σουρουπώνει, αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς το highlight-αξιοθέατο του Shiraz, το περιβόητο Μαυσωλείο Shan Cheragh, το οποίο φημίζεται για τα φτιαγμένα από καθρέφτη ψηφιδωτά του. Έχει χτιστεί προς τιμήν του αδερφού του όγδοου Σιίτη Ιμάμη Ρεζά, του Σαϊντ Αμίρ Άχμαντ, αλλά έχει ευρύτερη σημασία για τους πιστούς (από ό, τι διάβασα εκεί βρίσκεται και ο τάφος ενός ακόμα αδερφού του Ιμάμη). Για αρκετά χρόνια ήταν κλειστό για τους ξένους (είχαν γίνει κάποιες φασαρίες με τουρίστες, ενώ έχτιζαν και μια νέα πτέρυγα), αλλά σε αυτή τη φάση μπορείς να μπεις και να φωτογραφίσεις ελεύθερα, αρκεί να συνοδεύεσαι από κάποιο άτομο που σου ορίζουν εκεί. Εμάς μας είχαν κανά 20λεπτο στο περίμενε, μέχρι που παρουσιάστηκε μια κοπέλα για να μας ξεναγήσει. Για να μπούμε μέσα έπρεπε να φορέσουμε κάτι σαν άσπρο τσαντόρ, το οποίο στην ουσία έμοιαζε περισσότερο με σεντόνι! Χάλια!

Το Μαυσωλείο είναι όντως εντυπωσιακό. Τα εκατομμύρια καθρεφτάκια κάνουν παιχνίδια με το φως και το αποτέλεσμα είναι πολύ ιδιαίτερο! Βέβαια δεν αισθάνεσαι σε καμία περίπτωση την οποιαδήποτε κατάνυξη, καθώς είναι γεμάτο κόσμο, έχει πολύ θόρυβο, ενώ και η "συνοδός" μας δεν σταματούσε την πολυλογία!







Να σημειώσω εδώ ότι δεν πήγαμε σε όλους τους χώρους, αλλά μόνο σε αυτούς που επιτρέπεται η είσοδος στις γυναίκες. Επίσης, το αντάλλαγμα της "φιλοξενίας" είναι η χωρίς έλεος κατήχηση από τον/την εκάστοτε συνοδό. Η δικιά μας, η οποία μας τόνισε ότι το έκανε εθελοντικά, βάλθηκε να μας μάθει τα βασικά του σιιτικού Ισλάμ, κάνοντάς μας συνεχείς ερωτήσεις για να βεβαιωθεί ότι τα είχαμε μάθει καλά! Ομολογώ ότι 6 μήνες μετά δυσκολεύομαι να πω απέξω ποιοί είναι οι 12 Ιμάμηδες! Το τέλος της "ξενάγησης" περιλάμβανε τσάι, μπισκότα και έξτρα κουβεντούλα σχετικά με το σιιτικό Ισλάμ και την εμπειριά μας στο Ιράν. Ομολογώ ότι από ένα σημείο και μετά είχα κουραστεί, έτσι ένιωσα μεγάλη ανακούφιση βγαίνοντας έξω. Η συνοδός μας ήρθε μαζί μας στην έξοδο, καθώς θα πήγαινε κι εκείνη σπίτι της. Σε αντίθεση με εμάς δεν έβγαλε το τσαντόρ της. Αντίθετα μου έφτιαξε τη μαντήλα καθώς θεωρούσε ότι είχαν βγει έξω αρκετές ανέμελες τούφες και δεν ήταν σωστό!




Μετά από λίγο περπάτημα και αφού φτάσαμε πάλι στην περιοχή του κάστρου, βρεθήκαμε με τον Α. που μας φιλοξενούσε και μας γύρισε σπίτι τους, όπου ήδη είχε καταφτάσει ο Ιταλός couchsurfer για τον οποίο μας είχαν αναφέρει! Ο Σ. ήταν ένας 50άρης καθηγητής από τη Μπολόνια, τον οποίο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω "μορφή" (με την καλή έννοια). Πολυλογάς, πολυταξιδεμένος, αρκετά πλακατζής, με ισχυρές απόψεις, αποτέλεσε μία πολύ ευχάριστη "προσθήκη" στην παρέα μας! Περάσαμε ένα όμορφο βράδυ τρώγοντας, συζητώντας και βλέποντας ντοκιμαντέρ για την Περσέπολη και βιντεοκλίπ ποπ ιρανικής μουσικής με ημίγυμνους/ες τραγουδιστές/ριες (από ό, τι μας εξήγησαν επρόκειτο για Ιρανούς/ες που ζουν κατά βάση στις ΗΠΑ και παρακολουθούσαμε ιρανο-αμερικάνικα κανάλια μέσω δορυφορικής-και παράνομα!).

Κοιμήθηκαμε με πολύ ευχάριστη διάθεση! Το επόμενο πρωί θα πηγαίναμε στην Περσέπολη, ενώ το απόγευμα θα συμμετείχαμε με την οικογένεια στους εορτασμούς "της φωτιάς", οι οποίοι αποτελούν προεόρτια της Πέρσικης Πρωτοχρονιάς!

 

[giannoula]

Τι γίνεται με την συνέχεια της ιστορίας οεοοοο;;;;;

 

[underwater]

Τι γίνεται με την συνέχεια της ιστορίας οεοοοο;;;;;

Έχεις δίκιο! Υπάρχει αρκετή έλλειψη ελεύθερου χρόνου, θα προσπαθήσω να γράψω το κεφάλαιο για Περσέπολη όσο πιο σύντομα μπορέσω.

 

[underwater]

Περσέπολη

(Με μεγάλη καθυστέρηση συνεχίζω την ιστορία που ξεκίνησα πριν 3μιση χρόνια για το ταξίδι που έκανα με την αδερφή μου στο Ιράν, το οποίο συνέπεσε με το Nowruz, την Πέρσικη Πρωτοχρονιά. Δεν είναι η πρώτη ιστορία που έχω αφήσει ημιτελή, είναι όμως η μόνη που με "τρώει" να ολοκληρώσω. Οι λόγοι πολλοί. Αφενός όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο ωριμάζει το συγκεκριμένο ταξίδι μέσα μου, το οποίο συγκαταλέγω στα πιο σημαντικά μου, αφετέρου νιώθω πως θα ήταν χρήσιμο να μεταφέρω την εμπειρία του Nowruz, έτσι όπως τη βιώσαμε μέσα από την αλληλεπίδρασή μας με ιρανικές οικογένειες. Επιπλέον οι πρόσφατες εξελίξεις στην περιοχή με έχουν γεμίσει ανησυχία για την υπέροχη αυτή χώρα και τους ζεστούς της ανθρώπους.

Πριν λίγες εβδομάδες έκλεισα ένα ταξίδι στο Αζερμπαϊτζαν. Προσπαθώντας να αποφασίσω ακριβή ημερομηνία, μπήκα έντονα στην παρόρμηση να το συνδυάσω με το Nowruz, καθώς ξέρω ότι γιορτάζεται και εκεί και πως αρκετός κόσμος επιλέγει να ταξιδέψει στη χώρα τις συγκεκριμένες μέρες. Ένας από τους λόγους που δεν το έκανα ήταν ότι φοβόμουν τη σύγκριση. Ότι δε θα ήταν το ίδιο, ότι δε θα το χαιρόμουν, ότι το μυαλό μου θα ήταν στο Ιράν. Συναισθηματισμοί ίσως κι ελπίζω να έχω την ευκαιρία να ξαναχαρώ κάπου το Nowruz, απλά το αναφέρω για να σας δώσω να καταλάβετε πόσο δυνατή ήταν εκείνη η εμπειρία για μένα.

Πίσω στην ιστορία μου λοιπόν, πανέτοιμη να μεταφέρω τη συνέχεια αυτής της εξόρμησης στην Ανατολή.)

"Ελληνίδες λοιπόν;"
"Ναι, Ελληνίδες!"
"Έλληνες και Πέρσες μοιάζουμε! Έχουμε και δυνατούς δεσμούς από τα αρχαία χρόνια. Βέβαια κάνατε κάτι άσχημο, καταστρέψατε την Περσέπολη."

Αυτή η συζήτηση-με διάφορες παραλλαγές-έλαβε χώρα πολλές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας στο Ιράν. Από ό, τι φαίνεται οι Ιρανοί το έχουν μεγάλο καημό και παράπονο, ενώ σα να νιώθουν ένα μείγμα θυμού και θαυμασμού για τον Μ. Αλέξανδρο, τα έργα και τις ημέρες του. Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό είχε ενισχύσει ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον μου για τον συγκεκριμένο αρχαιολογικό χώρο και περίμενα πώς και πώς την επίσκεψή μου σε αυτόν.

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Σιράζ εμείς οι δύο, ο Ιταλός couchsurfer και ο Α., ενώ τη μεταφορά έκανε ο μπαμπάς της Σ., όπου όπως προανέφερα είναι οδηγός ταξί. Το ποσό που μας ζήτησαν ήταν ελαφρώς τσιμπημένο, αλλά η αλήθεια είναι ότι το δώσαμε με μεγάλη χαρά! Ούτως ή άλλως κάποιον θα πληρώναμε για να μας πάει, επομένως για ποιό λόγο να μη στηρίζαμε αυτή την τόσο όμορφη και φιλόξενη οικογένεια; Η απόσταση είναι μόλις 60 χλμ, τα οποία διασχίσαμε αρκετά σύντομα. Ο γλυκύτατος οδηγός μας είχε την τυπική συμπεριφορά Ιρανού ταρίφα που είχαμε ήδη παρατηρήσει από την Τεχεράνη, δηλ. σχετικά νευρική οδήγηση, υπερβολική χρήση της κόρνας, σε συνδυασμό με μια ήρεμη και στωική έκφραση στο πρόσωπο.

Μετά από μια αρκετά ευχάριστη λοιπόν διαδρομή φτάσαμε στην πρωτεύουσα της Περσίας επί Αχαιμενιδών, την περίφημη Περσέπολη. Έναν από τους σημαντικότερους και πιο ιδιαίτερους αρχαιολογικούς χώρους που έχω επισκεφτεί, τον οποίο όμως δεν "εκτίμησα" αμέσως. Ο λόγος είναι ότι λίγους μήνες πριν είχα βρεθεί στην Πέτρα της Ιορδανίας, η οποία παραμένει ο αρχαιολογικός χώρος που με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Φυσικά η δική μου υποκειμενική ματιά δεν αναιρεί την τεράστια αξία της Περσέπολης, ενώ όσο περνάει ο καιρός και αναλογίζομαι εκείνη την επίσκεψη κοιτώντας τις φωτογραφίες μου, τόσο περισσότερο συγκινούμαι. Από τη μεγαλοπρεπή Πύλη όλων των Εθνών, μέχρι τα ποικίλα κτίρια, τα παλάτια, τα αγάλματα και τα εξαιρετικά γλυπτά, όλα μαρτυρούν τις ένδοξες στιγμές που έζησε εκείνος ο τόπος.

Δε θα μπω σε ιστορικές λεπτομέρειες, το έχουν κάνει άλλωστε πολύ καλά αρκετοί αξιόλογοι και διαβασμένοι συμφορουμίτες όπως ο @dimosf και ο @hydronetta . Άλλωστε προσωπικά έκανα αυτό που κάνω πάντα όταν επισκέπτομαι κάποιο χώρο ιστορικής σημασίας. Διάβασα μερικά βασικά πράγματα πριν, έκανα την περιήγησή μου με χαλαρούς ρυθμούς για να απολαύσω την ενέργεια του τόπου και να βγάλω φωτογραφίες, ενώ επιστρέφοντας μετά διάβασα πιο αναλυτικά από διάφορες πηγές, ούτως ώστε να κατανοήσω περισσότερο όσα είχα δει. Σίγουρα θα ήταν ενδιαφέρον να είχαμε και ξενάγηση, όμως η αλήθεια είναι πως ούτε προνοήσαμε, ούτε ασχοληθήκαμε και εκεί όταν φτάσαμε. Είχαμε μια χαλαρή διάθεση και θέλαμε βάσει αυτής να κινηθούμε.

Κάτι που αξίζει να αναφέρω είναι ότι ο αρχαιολογικός χώρος είχε σχετικά λίγο κόσμο. Είναι βέβαια ούτως ή άλλως αχανής, ήταν και καθημερινή, επομένως δεν έπαιζαν πολλοί ντόπιοι. Γενικά πάντως καμία σχέση με την κοσμοσυρροή που θα παρατηρούσαμε λίγες μέρες μετά σε άλλα αξιοθέατα λόγω της αργίας του Nowruz. Εντύπωση μας έκαναν δύο Αμερικανίδες τουρίστριες οι οποίες τα έβλεπαν όλα "fantastic" και "amazing" (και όχι, το 2016 δεν είχε βγάλει ακόμα ο Τρύφων το κλασικό βιντεάκι ), με συνέπεια να αποτελέσουν στόχο ανελέητου τρολαρίσματος από τον Ιταλό φίλο μας, αλλά και απαρχή συζητήσεων για τον συνεχή, ασταμάτητο και ενίοτε κουραστικό ενθουσιασμό των Αμερικάνων (επειδή χωρίς λίγα στερεότυπα δεν αντέχουμε οι Μεσογειακοί ).
(Για όσους παραξενεύονται από την ύπαρξη Αμερικανίδων τουριστριών στον "Άξονα του Κακού", η αλήθεια είναι ότι κάποιοι πολίτες ΗΠΑ το τολμούν, αν και γενικά υπάρχουν χρονοβόρες διαδικασίες και αυστηρά κριτήρια για να πάρουν βίζα-πχ συνεχής συνοδεία ξεναγού. Δεν ξέρω βέβαια τι συμβαίνει στην πράξη τώρα βάσει των εξελίξεων).

Μερικές φωτογραφίες από τη θρυλική Περσέπολη:

Στο γυρισμό σταματήσαμε σε ένα φαστφουντάδικο που μας πρότεινε ο Α. για burger και αναψυκτικό. Το συγκεκριμένο ταξίδι έλαβε χώρα λίγους μήνες πριν στραφώ στη χορτοφαγία και η αλήθεια είναι ότι καθώς το σκέφτομαι διαπιστώνω ότι αν πήγαινα τώρα θα ζοριζόμουν αρκετά με το θέμα φαγητό. Ακόμα και τότε ζορίστηκα, καθώς γενικά τρέφονται πολύ με πρόβατα, ζώο που απέφευγα να καταναλώνω ήδη από χρόνια, τόσο λόγω συμπάθειας, όσο και λόγω της κάκιστης γεύσης και μυρωδιάς του. Έτσι, με κόπο δεν έφτυσα την πρώτη (και σχεδόν τελευταία) μπουκιά από το burger μου, καθώς αμέσως διαπίστωσα ότι ο κιμάς από τον οποίο είχε φτιαχτεί ήταν προβατίσιος.

Με αυτά και με αυτά γυρίσαμε Σιράζ και στο φιλόξενο σπίτι της Σ. και του Α. για λίγη ξεκούραση. Το απόγευμα θα πηγαίναμε στην αγορά της πόλης και στη συνέχεια στο πατρικό της Σ. για τους παραδοσιακούς εορτασμούς της φωτιάς (προεόρτια Nowruz), κάτι που μας γέμισε ενθουσιασμό. Και για το βράδυ μας είχαν υποσχεθεί κέρασμα το παραδοσιακό παγωτό του Σιράζ, το φαλουντέ.

 

[underwater]

Shiraz και προεόρτια Πρωτοχρονιάς-Chaharshanbe Soori

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ να ταξιδέψετε κάπου και να σας "κατακλύσουν" με παραγγελιές. Αν ναι, τότε θα γνωρίζετε ότι είναι κάτι ολίγον τι αγχωτικό, από το οποίο θες να ξεμπερδέψεις αρκετά άμεσα, να μην έχεις να το σκέφτεσαι σε όλο το ταξίδι. Προσωπικά είχα να ανταποκριθώ σε αιτήματα φίλων, συναδέλφων, ακόμα και του τύπου που έβγαινα τω καιρώ εκείνω για πέρσικα μαντήλια/φουλάρια! Και βέβαια η αλήθεια είναι πως ήθελα να προμηθευτώ μερικά και για μένα, καθώς είναι γεγονός πως έχουν πολλές ιδιαίτερες επιλογές. Δεδομένου ότι οι γυναίκες εκεί τα φορούν ούτως ή άλλως συνέχεια στα κεφάλια τους είναι λογικό να δίνουν έμφαση στην καλαισθησία. Η αδερφή μου ήθελε επίσης να αγοράσει για εκείνη και πολύ άλλο κόσμο, οπότε και κανονίσαμε να βγούμε στην αγορά με τη Σ. και την οικογένειά της και να ψάξουμε για επιλογές.

Εκείνο το απόγευμα δεν πήγαμε σε κάποιο παζάρι, όπως είχαμε κάνει την προηγούμενη ημέρα, αλλά κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης όπου υπάρχουν πολλά καταστήματα, σύγχρονα ή και πιο παραδοσιακά. Γενικά στο Ιράν ο αέρας είναι πιο παραδοσιακός και η αισθητική των καταστημάτων διαφέρει πολύ από εκείνη του "δυτικού κόσμου". Μικρά μαγαζάκια κατά βάση, απλά ή και πιο πλουμιστά διακοσμημένα, συχνά χωρίς συγκεκριμένη "ταυτότητα", αλλά με ετερόκλητα προϊόντα προς πώληση. Βρίσκεις και εμπορικά πολυκαταστήματα (αλλά σε καμία περίπτωση τεράστια malls), ενώ ακόμα και εκείνα στα μάτια ενός δυτικού μοιάζουν κάπως παλιομοδίτικα. Τα καταστήματα με μαντήλες είναι πάρα πολλά, με άπειρες επιλογές. Δεν αργήσαμε να επιλέξουμε κάμποσες από 1-2 διαφορετικά μαγαζιά, ενώ το γεγονός ότι πήραμε "πράμα" μας βοήθησε στο να πετύχουμε και πολύ καλές τιμές, καθώς ως γνωστόν το να κάνεις παζάρια στην Ανατολή αποτελεί απολαυστική διαδικασία τόσο για τον αγοραστή, όσο και για τον πωλητή!

Η όμορφη οικοδέσποινά μας, η Σ. είχε απλά ρίξει το hijab της χαλαρά πάνω στο κεφάλι της, έχοντας αφήσει ελεύθερες δύο όμορφες μακριές πλεξούδες. Περπατώντας στο πολύβουο κέντρο του Shiraz διαπιστώσαμε έντονα πόσο χαλαρή είναι η συγκεκριμένη πόλη για τις γυναίκες (για τα δεδομένα του Ιράν πάντα). Ναι, έβλεπες και τσαντόρ, έβλεπες και πιο συντηρητικά ντυσίματα, αλλά ήταν πάρα μα πάρα πολλές οι γυναίκες που φορούσαν εξαιρετικά χαλαρά τη μαντήλα, η οποία ίσα που κάλυπτε τα μισά ίσως μαλλιά τους. Παρατηρούσε κανείς πολλούς ευφάνταστους συνδυασμούς στα χρώματα και στα στυλ ρούχων και hijab, επιβεβαιώνοντας πόσο καλαίσθητες και στυλάτες είναι οι Ιρανές, παρά τους τόσους περιορισμούς.

Σε κάποια φάση ξεμείναμε λίγο μόνες σε ένα εμπορικό, καθώς η οικογένεια πήγε για κάτι συγκεκριμένα ψώνια και αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε για πρώτη φορά ιρανικό παγωτό. Δεν ήταν φαλουντέ που μας είχαν τάξει για μετά, ήταν "απλό" παγωτό, σε συνδυασμούς που η καθεμία επέλεξε και έβαλε στο χωνάκι της. Φημίζεται το Σιράζ για τα παγωτά του και το συγκεκριμένο ήταν όντως απόλαυση! Γεύσεις διαφορετικές από αυτές που βρίσκουμε στην Ευρώπη σε ένα κρεμώδες, κάπως βαρύ, αλλά σίγουρα εξαιρετικά νόστιμο παγωτάκι.

Με αυτά και με αυτά είχε φτάσει η ώρα να πάμε στο πατρικό της Σ. και να συμμετάσχουμε στους εορτασμούς της φωτιάς με όλη την οικογένεια. Τι είναι αυτή η γιορτή; Ονομάζεται Chaharshanbe Soori και λαμβάνει χώρα το βράδυ της τελευταίας Τρίτης του (περσικού) έτους. Οι άνθρωποι ανάβουν φωτιές στους δρόμους, στις αυλές και τις ταράτσες τους, πάνω από τις οποίες πηδούν ορμητικά γελώντας και λέγοντας ευχές. Οι ρίζες της γιορτής βρίσκονται-όπως πιθανότατα υποψιάζεστε-στον Ζωροαστρισμό, αλλά φυσικά η όλη διαδικασία έχει εξελιχθεί και διαφοροποιηθεί μέσα στους αιώνες, βάσει των διαφορετικών λαών που έχουν επηρεάσει τους Πέρσες.

Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην πόλη ήδη από νωρίς το απόγευμα μου θύμισε λίγο το δικό μας Μ. Σάββατο, καθώς πολλά παιδιά και έφηβοι είχαν ξεχυθεί στους δρόμους ρίχνοντας δυναμιτάκια κλπ. Όπως μας ενημέρωσαν κάθε χρόνο γίνονται αρκετά ατυχήματα και ακρωτηριασμοί από τα δυναμιτάκια και καλό είναι να έχει κανείς το νου του (κάτι λέγαμε για τα κοινά μεταξύ Ελλήνων και Ιρανών; ).

Αφού κάναμε ένα πέρασμα από το σπίτι του Α. και της Σ. για να παραλάβουμε τον Ιταλό φίλο που είχε μείνει να πάρει τον υπνάκο του, κατευθυνθήκαμε προς το πατρικό της Σ., όπου ήταν ήδη μαζεμένοι γονείς, αδέρφια, πεθερικά, διάφοροι συγγενείς κλπ κλπ. Η ατμόσφαιρα χαρούμενη και εορταστική! Καλοδεχτικοί και ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι, αμέσως μας είπαν ότι μπορούσαμε να βγάλουμε τα χιτζάμπια μας για να είμαστε άνετες. Έτσι και κάναμε, άλλωστε δεν υπήρχε και καμία γυναίκα εκεί μέσα με μαντήλα όσο θυμάμαι. Η φωτιά είχε ήδη ανάψει στην πίσω αυλή, η μουσική ήταν δυνατή και οι κεφάτοι χοροί έδιναν και έπαιρναν. Δεν αργήσαμε να παρασυρθούμε από την ατμόσφαιρα και να αρχίσουμε να πηδάμε και εμείς πάνω από τη φωτιά. Είναι τόσο μα τόσο όμορφο να γίνεσαι, έστω για λίγο, μέλος μιας οικογένειας και μιας κοινότητας τέτοιες μέρες. Σε κάνει να νιώθεις χαρά, ευγνωμοσύνη και ενότητα. Σε κάνει να καταλαβαίνεις πόσο μοιάζουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας.

Ένα άλλο έθιμο εκείνης της βραδιάς είναι το άναμμα κάποιων ας πούμε "φαναριών", τα οποία αφήνουν στην πορεία ελεύθερα να ανέβουν ψηλά. Βέβαια η εμπειρία έδειξε ότι καλό είναι αυτά να γίνονται σε ανοιχτούς χώρους και όχι στις πίσω αυλές σπιτιών. Δύσκολη η όλη διαδικασία, ενώ το φαναράκι κατέληξε σε ένα διπλανό σπίτι και ευτυχώς δεν πήρε κανείς φωτιά!

Έχω αρκετές φωτός από εκείνο το βράδυ, αλλά δε θα ήθελα να τις ανεβάσω από σεβασμό προς τους ανθρώπους και την ιδιωτικότητα του σπιτιού τους, δεδομένου επίσης ότι σε αυτές φαίνονται πολλές γυναίκες ακάλυπτες, οι οποίες δε γνωρίζω πώς κινούνται σε δημόσιους χώρους.

Αργότερα το βράδυ πήγαμε με τους οικοδεσπότες μας, τη μικρή τους κόρη και τον Ιταλό Σ. σε ένα street food μαγαζάκι, όπου φάγαμε φαλάφελ. Νόστιμο, πλούσιο, χορταστικό, αλλά σε καμία περίπτωση εφάμιλλο των αραβικών. Ο γευστικός πρωταγωνιστής της βραδιάς ήταν άλλωστε άλλος, το παραδοσιακό γλυκοπαγωτό (θα το χαρακτήριζα σεμιφρέντο) του Σιράζ, το φαλουντέ. Είναι κάτι σα νουντλς με πολλή ζάχαρη, ροδόνερο και άλλα παραδοσιακά συστατικά, το οποίο καταψύχεται και στην πορεία σερβίρεται είτε μόνο του, είτε με κάποιο "κλασικό" παγωτό, όπως δηλαδή το δοκιμάσαμε εμείς.

Περισσότερα για το φαλουντέ εδώ.
Περισσότερα για το Chaharshanbe Soori εδώ.
Περισσότερα για τα έθιμα του Nowruz εδώ. Θα επανέλθω κι εγώ φυσικά βάσει των όσων ζήσαμε τις επόμενες μέρες στη χώρα. Σας προτείνω, πέρα από τα έθιμα του Nowruz, να ρίξετε μια καλή ματιά στο Travestyle, το blog της Ιρανής Ματίν, η οποία είναι μια ενδιαφέρουσα, μορφωμένη, πολυταξιδεμένη κοπέλα, η οποία δίνει πολλά tips για τη χώρα της (και όχι μόνο) με τα άψογα αγγλικά της (από ένα σημείο και μετά προστέθηκε στην ομάδα και ο σύζυγός της ο Πάρσα). Επιπλέον η Ματίν έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τη γυναίκεία χειραφέτηση στο Ιράν. Έχει δημιουργήσει με μια άλλη κοπέλα μια εταιρεία που προσφέρει food και cooking tours στο Ιράν, στην οποία εργάζονται μόνο γυναίκες που προσπαθούν να διαδόσουν την περσική κουλτούρα μέσω του φαγητού. Γενικώς αυτό που έχω αντιληφθεί είναι ότι τα τελευταία χρόνια πολλοί Ιρανοί και Ιρανές κάνουν ενδιαφέρουσες κινήσεις στον αναδυόμενο τομέα του τουρισμού. Εύχομαι όλα να τους πάνε καλά και η τρέχουσα κρίση να είναι κάτι παροδικό.