Ιράν Δυο γυναίκες στο πρωτοχρονιάτικο Ιράν

[ΤραβελΓκερλ]

Μόλις χθες το βράδυ τελείωσα ένα βιβλίο που η ιστορία του διαδραματίζεται στην Τεχεράνη,το ''Ποτέ χωρίς την κορή μου'',και αν και όχι και τόσο χαρούμενη ιστορία μπορώ να πω οτι με έβαλε στο τριπάκι να ψάξω λίγα πράγματα για το Ιραν.Και σήμερα έπεσα πάνω στην ιστορία σου!!Περιμένω πως και πως την συνέχεια!!!!!

 

[underwater]

Χαίρομαι που ξεκίνησες την αφήγηση!! Ειδικά για τα αρνητικά... παντού διαβάζουμε τόσα θετικά για το Ιράν, μήπως τελικά είναι μέθοδος υπόγειας τουριστικής τους καμπάνιας??? Ανυπομονώ για τη συνέχεια

Σε ευχαριστώ!
Όσο για αυτή την εξιδανικευση του Ιράν, τι να πω! Δεν ξέρω.

Μόλις χθες το
βράδυ τελείωσα ένα βιβλίο που η ιστορία του διαδραματίζεται στην Τεχεράνη,το ''Ποτέ χωρίς την κορή μου'',και αν και όχι και τόσο χαρούμενη ιστορία μπορώ να πω οτι με έβαλε στο τριπάκι να ψάξω λίγα
πράγματα για το Ιραν.Και σήμερα έπεσα πάνω στην ιστορία σου!!Περιμένω πως και πως την συνέχεια!!!!!

Το είχα διαβάσει μικρή αυτό το βιβλίο. Δεν θυμάμαι πολλά, σίγουρα πάντως παρουσίαζε το Ιράν σαν ένα φρικτό μέρος, ενώ χρωματίζε τους ανθρώπους του με τα πιο μελανά χρώματα. Διαφωνώ πλήρως, αλλά σίγουρα το κείμενο αυτής της γυναίκας έχει ως βάση τα τραυματικα της βιώματα, τα οποία είναι σεβαστά μεν, δεν μπορούν να χαρακτήρισουν ένα λαό δε.

 

[underwater]

Πρώτες εντυπώσεις

Μπαίνοντας αποκαμωμένες στο ξενοδοχείο μας περίμενε αυτή η εικόνα.



Το ομολογουμένως cult αυτό σκηνικό μου δημιούργησε μια ευχάριστη διάθεση για το μέρος. Αν μη τι άλλο θα γελούσαμε (νόμιζα)!

Ο ρεσεψιονίστ αρχικά μας φάνηκε πολύ ευγενικός και συμπαθής. Μετά από μισή ώρα ανελέητου μπλα μπλα μέσα στα ξημερώματα η γνώμη μου άρχιζε να αλλάζει. Ήθελε κουβέντα και ήθελε τόσο πολύ που ούτε τα νυσταγμένα μας μάτια τον πτοούσαν, ούτε οι-από ένα σημείο και μετά-μονολεκτικές μας απαντήσεις, ούτε τίποτα! Προς το τέλος ούτε που άκουγα τι έλεγε. Ήθελα απλά να ξεφορτωθώ τη μαντήλα και να κοιμηθώ.

Σε κάποια φάση αποφάσισε να μας δώσει τα κλειδιά τριών δωματίων για να επιλέξουμε ποιό μας άρεσε! Το ξενοδοχείο δεν είχε πληρότητα από ό, τι φάνηκε, παρά τις καλές κριτικές στο tripadvisor! Η αλήθεια είναι ότι ήταν σε φάση ανακαίνισης, εξού και η λεκάνη φάτσα φόρα! Βλέπετε, παραδοσιακά οι τουαλέτες στο Ιράν είναι οθωμανικές. Πολλά ξενοδοχεία έχουν μόνο τέτοιες, ενώ στα περισσότερα σπίτια έχουν όπως είδαμε και τις δύο επίλογές, παραδοσιακή και δυτικού τύπου, άλλες φορές σε ξεχωριστό μπάνιο, άλλες στο ίδιο! Εγώ γενικώς δεν τρελαίνομαι για οθωμανικές τουαλέτες και γι' αυτό είχα θέσει σαν απαραίτητο κριτήριο για τα ξενοδοχεία που επέλεξα τις δυτικού τύπου! Στο συγκεκριμένο εκείνες τις ημέρες έκαναν τη μετάβαση και γι' αυτό άλλα δωμάτια είχαν τον ένα και άλλα τον άλλο τύπο μπάνιου.

Και μπορεί το δωμάτιο στο οποίο καταλήξαμε να είχε δυτικού τύπου τουαλέτα, σκεπάσματα όμως δεν! Και καθώς ο ρεσεψιονίστ δεν σήκωνε το τηλ., έπρεπε πάλι να ντυθώ και να φορέσω μαντήλα για να πάω να του το πω! Γενικώς ταλαιπωρία.

Η μεγαλύτερη όμως ταλαιπωρία έλαβε χώρα την επόμενη ημέρα. Αφού ξυπνήσαμε και βάλαμε τη "στολή εργασίας" κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν να ρωτήσουμε πληροφορίες, έτοιμες για μια πρώτη εξόρμηση στην Τεχεράνη. Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περιμέναμε. Ο χθεσινός πολυλογάς ρεσεψιονίστ είχε αντικατασταθεί από μια γυναίκα, η οποία με το που κατεβήκαμε δεν μας έδωσε καμία σημασία, ενώ τσακωνόταν με κάποιους υπαλλήλους του ξενοδοχείου. Στην ερώτησή μας σχετικά με χάρτη και αξιοθέατα, μας είπε απλά αδιάφορα πού ήταν το ξενοδοχείο (δεν το σημείωσε καν πάνω στο χάρτη μέχρι που της το ζήτησα) και ανέφερε ότι "τριγύρω υπάρχουν πολλά αξιοθέατα". Σε ερώτηση σχετικά με εστιατόρια είπε αδιάφορα ότι "τριγύρω υπάρχουν εστιατόρια". Σε ερώτηση σχετικά με το συνάλλαγμα είπε πάλι αδιάφορα πως "σήμερα είναι αργία και μάλλον δεν θα βρείτε να κάνετε κάπου συνάλλαγμα. Ψάξτε αν είναι"! Εκεί το πράγμα σοβάρεψε!

Όντως βγήκαμε και όντως ανταλλακτήριο ανοιχτό δεν υπήρχε ούτε για δείγμα! Στο κέντρο της Τεχεράνης όπου μέναμε η κοσμοσυρροή ήταν απίστευτη, τα μαγαζιά ανοιχτά, οι δρόμοι γεμάτοι. Όλοι αγόραζαν φαγητό, παγωτό ή χυμό κι εμείς δεν είχαμε λεφτά ούτε για νερό! Αποφασίσαμε ότι δεν είχε νόημα αυτό κι απλά επιστρέψαμε ξενοδοχείο, όπου η ρεσεψιονίστ μας είπε αδιάφορα ότι δεν είχε να μας αλλάξει ριάλια και πως δεν μπορούσε να βοηθήσει. Ενδεχομένως να την πλήρωναν πιο μετά και να μας άλλαζε ένα ποσό. Της είπα ότι δεν είχαμε λεφτά ούτε για νερό και ρωτήσαμε αν μπορούσαν να μας μαγείρευαν κάτι και να τους πληρώναμε μετά. "Το εστιατόριο του ξενοδοχείου είναι σήμερα κλειστό" είπε αδιάφορα, ενώ ένας συνάδελφός της έτρωγε δίπλα μας την ομελέτα που είχε μόλις φτιάξει!

Γενικώς θεώρησα απαίσια τη συμπεριφορά της. Καμία βοήθεια, καμία ιδέα, τίποτα! Είχε μπροστά της δύο ξένες κοπέλες, πελάτισσες του ξενοδοχείου που δεν είχαν μία και της ήταν τελείως αδιάφορο να κάνει κάτι. Όχι το κάτι παραπάνω, το βασικό. Το μόνο που μας πρόσφεραν με τα πολλά ήταν δύο μπουκάλια νερό, ενώ εν τέλει μας χάλασε γύρω στα 25 euros στις 4 το απόγευμα. Η μοναδική μας μέρα στην Τεχεράνη είχε σχεδόν "καεί", όμως δεν πτοηθήκαμε. Με το που πήραμε τα ριάλια στα χέρια μας ξεχυθήκαμε στους δρόμους, έτοιμες να ρουφήξουμε όσες περισσότερες από τις εικόνες της μπορούσαμε!

Πρακτικές πληροφορίες

• Το ξενοδοχείο που μείναμε λεγόταν Markazi (πρώην Central) και διαβάσαμε γι' αυτό στο tripadvisor (όπως ξέρετε το booking. com δε λειτουργεί στο Ιράν). Πληρώσαμε περίπου 60/βραδιά. Το θετικό ήταν το πολύ early check-in (μπήκαμε στο δωμάτιο νωρίς το πρωί, ουσιαστικά κοιμηθήκαμε δύο βράδια). Δεν θα το πρότεινα για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω.
• Όπως έχει αναφερθεί το νόμισμα του Ιράν είναι το ριάλι, αλλά οι άνθρωποι κάνουν τις συναλλαγές τους υπολογίζοντας σε τομάν. 1 euro=34500 rial περίπου. Για να υπολογίσει κανείς πόσο κάνει κάτι σε τομάν διαιρεί τα ριάλια διά του 100 (ή πολλαπλασιάζει επί του 100 το ποσό που του ζητά κάποιος, καθώς σχεδόν πάντα η αναφερόμενη τιμή είναι σε τομάν). Εγώ για να μην μπερδεύομαι κάθε φορά που μου έλεγαν πόσο κάνει κάτι διευκρίνιζα ότι ήθελα την τιμή σε ριάλια.

 

[soudianos]

άλλαξα με αυτές τις τιμές πριν 6 μήνες:
Αλλαγή ευρώ σε ριάλ. Υπάρχουν δυο τιμές. Τις τράπεζας 32500 περίπου και των money change office που βρίσκονται στους εμπορικούς δρόμους των πόλεων και στα τουριστικού ενδιαφέροντος σημεία. Τρεις αλλαγές έκανα στη διάρκεια του ταξιδιού, στην Qom 38200, Shiraz 38600 και Υαzd 38820 το ευρώ

 

[nena]

επιτελους μια ιστορια που δεν ειναι με λουλουδα ντυμενη!εχει και κανα αγκαθακι!μιλησε ο απαισιοτατος μεσα μου

 

[spanagiou]

Δύο ερωτήσεις: το ξενοδοχείο το κλείσατε μεσω tripadvisor site? Και, πώς ξερατε τι είδους τουαλέτα έχουν? Το δηλώνουν?? Αν ναι, ακρως εντυπωσιακό

 

[underwater]

επιτελους μια ιστορια που δεν ειναι με λουλουδα ντυμενη!εχει και κανα αγκαθακι!μιλησε ο απαισιοτατος μεσα μου

Δύο ερωτήσεις: το ξενοδοχείο το κλείσατε μεσω tripadvisor site? Και, πώς ξερατε τι είδους τουαλέτα έχουν? Το δηλώνουν?? Αν ναι, ακρως εντυπωσιακό

Όχι, στο tripadvisor το βρήκα ψάχνοντας ξενοδοχεία στην Τεχεράνη και κάπου αναγραφόταν το mail επικοινωνίας για κρατήσεις. Γενικώς τις κρατήσεις ξενοδοχείων (εκτός από μία που έκανα από τουριστικό γραφείο όντας ήδη στο Ιράν) τις κάναμε μέσω mail.
Όσο για τις τουαλέτες, ήξερα από πριν ότι συχνά είναι οθωμανικές και γι' αυτό το έψαχνα πριν κλείσω. Για το συγκεκριμένο ξενοδοχείο είχα διαβάσει στις κριτικές πως υπήρχαν και οι δυο εναλλακτικές και είχα διευκρινίσει στα mail ότι ήθελα δωμάτιο με δυτικού τύπου.

 

[FRIDA08]

Περιμένω και εγώ την συνέχεια με ανυπομονησία....Μαζεύω υλικό.

 

[underwater]

Περιμένω και εγώ την συνέχεια με ανυπομονησία....Μαζεύω υλικό.

Οσονούπω!

 

[nena]

ετσι μου ερχεται να παω να δουλεψω στη θεση σου για να βρεις χρονο και να συνεχισεις την ιστορια!

 

[underwater]

ετσι μου ερχεται να παω να δουλεψω στη θεση σου για να βρεις χρονο και να συνεχισεις την ιστορια!

Με δελεάζεις!

 

[underwater]

Μια γεύση από Τεχεράνη

Με αυτά και με αυτά ένα απόγευμα όλο και όλο εξορμήσαμε στην Τεχεράνη. Τι να δει κανείς από αυτή την αχανή μεγαλούπολη των 8.000.000 κατοίκων σε τόσο μικρό διάστημα; Ελάχιστα. Μια μικρή γεύση πήραμε (εντάξει κι άλλη μία την επόμενη ημέρα το πρωί πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο). Η αίσθηση που μας άφησε πάντως η πόλη, ή μάλλον το κέντρο της, ήταν μάλλον απογοητευτική. Μια τεράστια πολύβουη τσιμεντούπολη με γρήγορους ρυθμούς, αμέτρητο κόσμο και απίστευτη κίνηση. Ειδικά αυτή η κίνηση, σε συνδυασμό με την κακή και συνάμα τρελή οδήγηση των Ιρανών, ήταν ικανή να σε φέρει στα πρόθυρα κρίσης πανικού. Θυμήθηκα ένδοξες εποχές Καϊρου. Οι οδηγοί φέρονταν σα να μην υπήρχαν λωρίδες, προσπερνούσαν μανιωδώς και έτρεχαν σα να μην υπάρχει αύριο. Για να περάσουμε τους (τεραστίων διαστάσεων) δρόμους περίμεναμε να σταθεί δίπλα μας κανάς ντόπιος και την ώρα που ξεκινούσε να τους διασχίζει χωνόμασταν και εμείς από δίπλα του. Ναι φίλοι μου, περιμέναμε τους ντόπιους για να περάσουμε τους δρόμους της Τεχεράνης. Εμείς οι Αθηναίες. Καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάμε!




Εντύπωση μας έκανε ο απίστευτος αριθμός από μηχανάκια που κυκλοφορούσαν. Εννοείται πως το κράνος είναι είδος πολυτελείας. Κι εννοείται πως οι τρικάβαλες και τετρακάβαλες κούρσες αποτελούν φιλοσοφία ζωής!




Το κέντρο της Τεχεράνης είναι γεμάτο καταστήματα, τα οποία "ομαδοποιούνται" λίγο και βάσει περιοχής. Για παράδειγμα ο δρόμος μας ήταν γεμάτος μαγαζιά με φωτιστικά. Εντύπωση μας έκανε η πληθώρα από τα κιόσκια με βρώμικα, όπως και τα αμέτρητα "χυμάδικα", τα οποία υπήρχαν σε αφθονία σε όλη τη χώρα. Μαγαζάκια με φρούτα στις βιτρίνες τους, από τα οποία μπορούσες να πάρεις στο χέρι ευφάνταστους χυμούς και σμούθις σε εξευτελιστικές τιμές. Εγώ απόλαυσα τη βόλτα μου με ένα σμούθι με μπανάνα, γάλα καρύδας, τριμμένη καρύδα, σπόρια και ποιός ξέρει τι άλλο! Φοβερή γεύση και πολύ καλή πηγή ενέργειας.

Φυσικά μεγάλη έμφαση δώσαμε και στις γυναίκες και το ντύσιμό τους, καθώς ήταν και το ζήτημα που μας "έκαιγε" περισσότερο με τις μαντήλες μας να γλιστρούν κάθε τρεις και λίγο. Η αλήθεια είναι ότι το στυλ των γυναικών ήταν ετερόκλητο. Από μοντέρνα, πολύχρωμα ντυσίματα (στα πλαίσια του υποχρεωτικού hijab βέβαια) και το μισό μαλλί έξω, μέχρι κατάμαυρα τσαντόρ. Μπούρκες που καλύπτουν το πρόσωπο δεν βλέπει κανείς καθόλου, καθότι δεν αποτελούν μέρος της κουλτούρας των Ιρανών. Θα πρέπει πάντως να τονίσω αυτό που είναι ούτως ή άλλως ευρέως γνωστό, ότι οι Ιρανές είναι σε γενικές γραμμές πολύ όμορφες γυναίκες και πως εκπέμπουν ιδιαίτερο ερωτισμό! Την ομορφιά τους τονίζει ακόμα περισσότερο ο τρόπος που περιποιούνται τον εαυτό τους, που βάφονται κλπ. Φυσικά δεν λείπουν οι υπερβολές! Από την πρώτη μέρα παρατηρήσαμε μεγάλο αριθμό γυναικών με τσιρότα στη μύτη. "Ή όλες κάνουν πλαστική ή δεν ξέρω κι εγώ τι παίζει" παρατήρησε η αδερφή μου. "Υπερβολές!" απάντησα εγώ. Την επόμενη μέρα η κοπέλα που μας φιλοξένησε Σιράζ μας ανέφερε ξεκαρδισμένη ότι οι ρινοπλαστικές είναι μεγάλο trend στο Ιράν και ότι ο αριθμός των γυναικών που υποκύπτει στον πειρασμό είναι απίστευτος, ακόμα και όταν δεν υπάρχει κάποια εμφανής "ατέλεια". Στην πορεία άρχισα να το παρατηρώ κι εγώ και όντως οι "φτιαγμένες" μυτούλες έδιναν και έπαιρναν. Για να μην μιλήσω για τα τατουάζ φρυδιών! Νομίζω ότι περισσότερες είναι αυτές που έχουν τατουάζ από αυτές με τα αληθινά φρύδια που λέει ο λόγος!




Κάτι άλλο που παρατηρήσαμε εκείνη την πρώτη μέρα στην Τεχεράνη ήταν ότι τα εστιατόρια είναι μάλλον λίγα. Εμείς είδαμε ένα πολύ όμορφο και παραδοσιακό όπου την ώρα που ξεκινούσαμε τη βόλτα μας ήταν γεμάτο κόσμο που έτρωγε τρελές λιχουδιές. Το βάλαμε στο μάτι, αλλά για αργότερα, όταν θα τελείωνε η βόλτα μας. Δυστυχώς όμως όταν δεήσαμε να πάμε αυτό έκλεινε, παρότι ήταν νωρίς για τα ελληνικά δεδομένα. Συνεχίσαμε για ώρα το ψάξιμο για εύρεση αξιοπρεπούς τροφής στα πέριξ, αλλά πέρα από βρώμικα και ταχυφαγεία δεν βρήκαμε τίποτα! Με τα πολλά καταλήξαμε σε ένα υπέροχο καφέ με μια πανέμορφη αυλή, το οποίο σέρβιρε ψαγμένα κοκτέιλς χωρίς αλκόολ (ανέλπιστα καλά) και δυτικού τύπου φαγητά. Και ναι φίλοι μου, όσο τραγική κι αν σας φανώ, το πρώτο βράδυ στο Ιράν το έβγαλα με burger και καϊπιρίνια χωρίς αλκόολ! Ήταν μια όμορφη και χαλαρή όμως βραδιά, αυτό που χρειαζόμουν μετά από τη δύσκολη και αγχωτική εκείνη μέρα. Σε κάποια φάση, όπως συζητούσαμε με την αδερφή μου, της είπα "Συνειδητοποιείς ότι καθόμαστε και τα λέμε χαλαρά όπως θα κάναμε και Ελλάδα, με τη διαφορά ότι φοράμε μαντήλες στις κεφάλες μας; ". Κι εκεί διαπιστώνεις ότι ενώ εύκολα τη συνηθίζεις και συχνά την ξεχνάς, η μαντήλα είναι εκεί, να σου υπενθυμίζει ότι βρίσκεσαι σε μια χώρα με ένα καθεστώς οι πρακτικές του οποίου μπορούν να φανούν ακόμα και αστείες αν ξεχάσεις πόσο σοβαρά και δύσκολα είναι τα πράγματα για τους ανθρώπους εκεί (την επόμενη ημέρα θα άκουγα για τον συγγενή ανθρώπου που μίλαγα ο οποίος δουλεύει στην αστυνομία και μέρος των αρμοδιοτήτων του είναι το μαστίγωμα!).

Η θερμοκρασία ψύχραινε όλο και περισσότερο και δεν αργήσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Άλλωστε την επόμενη μέρα έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς για να πάρουμε αεροπλάνο για το Σιράζ.

Υποσημείωση: είχαμε τόση λίγη ώρα να περιηγηθούμε στην Τεχεράνη όπου δεν μου έκανε αίσθηση να ασχοληθώ πολύ με το τράβηγμα φωτογραφιών. Έχω ανεβάσει λίγες ενδεικτικές, θα επανορθώσω στα επόμενα κεφάλαια.