Ιράν Δυο γυναίκες στο πρωτοχρονιάτικο Ιράν

[underwater]

Ένα ταξίδι βγαλμένο από παραμύθι! Έτσι περίμενα το Ιράν!

Η γοητεία που μου ασκεί η Ανατολή είναι γνωστή και δεδομένη, οπότε υπήρχε εξαρχής ένας πολύ καλός λόγος να έχω υψηλές προσδοκίες! Οι εμπειρίες που μου είχαν διηγηθεί άνθρωποι που ξέρω κι εμπιστεύομαι δρούσαν αθροιστικά ως προς αυτό, ενώ τα όσα είχα διαβάσει με είχαν ήδη μεταφέρει νοερά στα μέρη εκείνα: επιβλητικά τζαμιά, δαιδαλώδεις αγορές, πόλεις χτισμένες στην έρημο, ζωροαστρικές κοινότητες, για να μη μιλήσω για το περίφημο Ισφαχάν, «το ήμιση του κόσμου», το οποίο είχε πάρει μέσα μου μυθικές διαστάσεις από την παιδική μου ακόμα ηλικία!

Τα παραπάνω έκανε να φαντάζουν ακόμα πιο ενδιαφέροντα η ανεξάντλητη περιέργειά μου για την καθημερινότητα της χώρας, την εμποτισμένη με τους γραπτούς και άγραφους νόμους του καθεστώτος. Δεδομένα όπως το υποχρεωτικό hijab, οι αυστηρές ισλαμικές ποινές, η θρησκευτική αστυνομία, η λογοκρισία και ούτω καθεξής, σε συνδυασμό με την «άλλη», την ιδιωτική ζωή των ανθρώπων πίσω από τους τοίχους των σπιτιών, με έκαναν να προσμένω να αντικρύσω κάτι πρωτόγνωρο.

Έτσι, όταν έκλεινα το αεροπορικό μου εισιτήριο τον περασμένο Σεπτέμβρη, ο ενθουσιασμός μου ήταν απερίγραπτος! «Περσία, έρχομαι»! Όταν η αδερφή μου αποφάσισε να με ακολουθήσει, έγινε ακόμα μεγαλύτερος (ναι, το αρχικό μου πλάνο ήταν να πάω μόνη!). Όταν πάλι ανακάλυψα ότι το ταξίδι μας θα έπεφτε πάνω στην περίφημη ιρανική Πρωτοχρονιά, το Nowruz, άρχισα να περιμένω κάτι απίστευτα μοναδικό και ιδιαίτερο (άλλωστε το couchsurfing και κατά συνέπεια η αλληλεπίδραση με τους ντόπιους θεωρούνταν εξαρχής επιβεβλημένα για αυτό το ταξίδι).

Ανταποκρίθηκε λοιπόν το Ιράν στις προσδοκίες μου; Και ναι και όχι.

Ναι, ήταν ένα ενδιαφέρον ταξίδι. Ναι, έμαθα πολλά. Ναι, βίωσα κάποιες πολύ ιδιαίτερες εμπειρίες και έθιμα. Και ναι, κάποια μέρη που είδα με εντυπωσίασαν.

Όμως παράλληλα είχα ήδη ακούσει και διαβάσει τόσα, που τίποτα δεν με εξέπληξε. Ωραία αρχιτεκτονική, είχα όμως ήδη ταξιδέψει αρκετά στη Μ. Ανατολή για να ενθουσιαστώ. Ενδιαφέρουσα η Περσέπολη, πόσο όμως να συγκινηθώ όταν λίγους μήνες πριν ήμουν στην Πέτρα; Η πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν όντως φιλόξενοι και καλοπροαίρετοι, βίωσα όμως και κάποιες πολύ άσχημες εμπειρίες. Και ναι, η κουλτούρα είναι διαφορετική από την αραβική, αλλά και πάλι δεν ένιωσα αυτό το τόσο αλλιώτικο, «μυστηριακό» που περίμενα.

Γενικά τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα, παρότι το πρόσημο παραμένει θετικό.

Ο λόγος που ξεκινώ λοιπόν αυτή την ιστορία, αν και έχουν ήδη γραφτεί τόσες για το Ιράν, είναι για να παρουσιάσω την δική μου οπτική. Επίσης για να δώσω τα «φώτα» μου σε όσες γυναίκες ταξιδέψουν μόνες ή με γυναικεία παρέα στα πλαίσια ανεξάρτητου ταξιδιού. Όσες μέρες έμεινα στη χώρα δεν είδα άλλες γυναίκες πέρα από εμένα και την αδερφή μου να ταξιδεύουν χωρίς αντρική συντροφιά. Ούτε μία! Παραξενεύτηκα, αλλά κατάλαβα ότι οι travel bloggers που έχουν πάει solo εκεί κι έχουν γράψει τις ιστορίες τους είναι μάλλον η εξαίρεση. Και σίγουρα το Ιράν είναι μια κατά γενική ομολογία ασφαλής χώρα, παρ’ όλα αυτά η πατριαρχία ζει και βασιλεύει, κάτι που κι εμείς βιώσαμε σε αρκετές περιπτώσεις.

Οι λεπτομέρειες στη συνέχεια!

 

[soudianos]

Θα πρέπει να πήρες δεκάδες μυνήματα στο c/s, κι εγώ το ίδιο και από πολλές πανέμορφες Ιρανές . όμως συνοδευόμουνα .....

 

[underwater]

Θα πρέπει να πήρες δεκάδες μυνήματα στο c/s, κι εγώ το ίδιο και από πολλές πανέμορφες Ιρανές . όμως συνοδευόμουνα .....

Εκατοντάδες θα έλεγα. Οι άνθρωποι διψάνε για επικοινωνία. Ανάμεσα στα μηνύματα και κάποια με ξεκάθαρα σεξουαλικά αιτήματα. Εντάξει, παίζουν αυτά στο couchsurfing, αλλά μου έκανε εντύπωση λόγω καθεστώτος, ισλαμικών νόμων κλπ.
Πολύ συνειδητά τις μέρες που κάναμε couchsurfing επιλέξαμε οικογένειες με παιδιά.

 

[underwater]

Άφιξη

Βραδυνή πτήση για Τεχεράνη από το αεροδρόμιο Sabiha Gokcen της Κωνσταντινούπολης. Είχε προηγηθεί μια βόλτα στο Kadikoy για να αισθανθούμε, ακόμα και για λίγες ώρες, τη μαγεία αυτής της πόλης: να αναπνεύσουμε το ιώδιο του Βοσπόρου, να χαζέψουμε τα καραβάκια που τον διασχίζουν ολημερίς ενώνοντας Ευρώπη και Ασία, να περιηγηθούμε στα δρομάκια, να φάμε θαλασσινά και πικάντικες γεύσεις, να πιούμε τούρκικο τσάι με θέα θάλασσα. Η διάθεση πολύ καλή, αλλά ταυτόχρονα η κούραση αρκετή!

Περιμένοντας την επιβίβαση δεν μπορούσαμε παρά να παρατηρήσουμε ότι όλες οι γυναίκες, μεταξύ των οποίων και εμείς, είχαν ένα κοινό. Ένα φουλάρι ή μια εσάρπα τυλιγμένα γύρω από το λαιμό, έτοιμα να καλύψουν το κεφάλι λίγες ώρες αργότερα. Ομολογώ ότι το υποχρεωτικό hijab ήταν ένα από τα βασικά ζητήματα που με προβλημάτισαν πριν κλείσω αυτό το ταξίδι. Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ανοιχτόμυαλο και ανεξάρτητο. Και δεν μπορούσα παρά να αναρωτιέμαι πώς γίνεται να μιλάω για ισότητες, γυναικεία χειραφέτηση και ούτω καθεξής και ταυτόχρονα να επιλέγω να ταξιδέψω σε μια από τις ελάχιστες χώρες του κόσμου που εξαναγκάζουν τις γυναίκες σε συγκεκριμένη αμφίεση, τις περισσότερες φορές παρά τη θέλησή τους. Όχι βέβαια ότι αυτό είναι το μοναδικό πρόβλημα του Ιράν, προς Θεού! Απλά είναι ενδεχομένως το εμφανέστερο και ως γυναίκα με επηρέαζε άμεσα και πολύ.

Τι να πει κανείς, αυτό που έχω διαπιστώσει με τα χρόνια είναι ότι προκειμένου να ταξιδέψω ρίχνω νερό στο κρασί μου για διάφορα. Και όσο να 'ναι η περιέργειά μου να δω εκ των έσω το τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα υπερίσχυσε τον ενδοιασμών μου και των φεμινιστικών μου θέσεων. Να πω πάντως, αν και θα αναφερθώ εκτενέστερα στα "γυναικεία" ζητήματα στη συνέχεια, ότι συνήθισα τη μαντήλα αρκετά εύκολα. Αυτό που δεν μπόρεσα να συνηθίσω ήταν τα φαρδιά, μακριά ρούχα που έπρεπε να φοράω. Πραγματικά κοιτώ τις φωτός και γελάω.

Η πτήση μια χαρά, διήρκησε περίπου 2.5 ώρες, ενώ κατά το μεγαλύτερο μέρος της κοιμόμουν. Προσγείωση, μαντήλα και βουρ για visa on arrival. Με περηφάνεια πρέπει να πω ότι ξεμπερδέψαμε γρήγορα, σε 1.5 περίπου ώρα. Είχαμε τύχη μεν, είχαμε όμως και μεθοδικότητα! Κινηθήκαμε πολύ γρήγορα, βρήκαμε άμεσα άκρη παρά το μπλέξιμο που υπήρχε στο αεροδρόμιο, ενώ θεωρούμε ότι μας βοήθησε και η καταγωγή μας! Ενώ οι περισσότεροι εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο ήταν αγενέστατοι, μιλούσαν απαίσια και καθυστερούσαν αναίτια πολύ κόσμο (σε σημείο που αναρωτηθήκαμε "αυτή είναι η περίφημη ιρανική φιλοξενία;"), μόλις ακούγανε "Γιουνάν" ενθουσιάζονταν! Γενικώς οι Ιρανοί όταν ακούγαν Γιουνάν ενθουσιάζονταν.

Η ατμόσφαιρα στο αεροδρόμιο αποπνιχτική. Ζέστη, βαβούρα, πόση αντοχή να έχει κανείς τα ξημερώματα; Η εσάρπα που φορούσα ως μαντήλα δεν βοηθούσε την κατάσταση, είχα απλά σκάσει. Δεν ξαναέβαλα εσάρπα όσες μέρες έμεινα εκεί. Την έβγαλα με τις δύο βαμβακερές μαντήλες που είχα αγοράσει μερικούς μήνες πριν από την Ιορδανία ειδικά για την περίσταση!

Η ανοργανωσιά του αεροδρομίου απερίγραπτη και τα αγγλικά της πλειοψηφίας των εργαζομένων κακά. Αφού ξεμπερδέψαμε με βίζες και ρωτήσαμε πώς βγαίνουμε μας κατεύθυναν σε λάθος έξοδο, με αποτέλεσμα να μην έχουμε πρόσβαση στις αποσκευές μας! Τρελό μπέρδεμα μέχρι να καταλάβουμε τι έπαιζε, με τα πολλά διασχίσαμε όλο το αεροδρόμιο για να πάμε στην άλλη έξοδο, ξαναμπήκαμε στον ελεγχόμενο χώρο χύμα ("μπείτε, μπείτε!"-δε μας χάλασε), πήραμε βαλίτσες και συναντήσαμε τον κύριο που θα μας έκανε το transfer στην Τεχεράνη. Ελάχιστα αγγλικά, αλλά προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας αποτρέψει από το να πηγαίναμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει και επέμενε να προτιμήσουμε ένα αλλό στο οποίο δούλευε ο ίδιος ως οδηγός! Δεν πειστήκαμε. Είχα ψάξει αρκετά να βρω ξενοδοχείο με αξιοπρεπείς κριτικές και νορμάλ τιμή στην Τεχεράνη, δεν υπήρχε περίπτωση να πηγαίναμε κάπου χύμα.

Ξημερώματα και η Τεχεράνη μοιάζει με πόλη-φάντασμα. Όλα κλειστά, όλα ερημικά, δεν κινούταν το οτιδήποτε. Η ατμόσφαιρα αρκετά δυτικοποιημένη παρ' όλα αυτά. Όπως και να έχει εμείς βιαζόμασταν να πάμε στο ξενοδοχείο να κοιμηθούμε. Μέχρι να φτάσουμε κόντευε 6.

Πρακτικές πληροφορίες

• Πετάξαμε με pegasus. Ναι, έχει το σημαντικό μειονέκτημα της μεγάλης αναμονής σε σχέση με την απευθείας πτήση της aegean (αν και σε ποιόν δεν αρέσει μια βόλτα στην Πόλη; ), αλλά εμένα με βόλεψε για πολλούς λόγους. Καθημερινές πτήσεις (ήθελα οπωσδήποτε να ταξιδέψω συνδυάζοντας συγκεκριμένες μέρες για να πάρω λιγότερη άδεια), (σχεδόν) δωρεάν αποσκευή (απαραίτητη αν είσαι γυναίκα, πού να χωρέσεις μαντήλες και ρούχα-σακιά στη χειραποσκευή), καλές τιμές (κανονικά η πτήση όταν την κλείσαμε 6 μήνες πριν ήταν στα 300, εγώ πλήρωσα 250 λόγω ενός κουπονιού που είχα αποκτήσει σε προηγούμενο ταξίδι με αυτή την εταιρεία).
• Με τη βίζα τα πράγματα μάλλον αλλάζουν συνέχεια. Είχαμε φωτός μαζί μας όπως ξέραμε ότι πρέπει, δεν μας τις ζήτησαν. Επίσης, πέρα από τα 50 euros της βίζας πληρώσαμε άλλα 14 νομίζω για ταξιδιωτική ασφάλεια (ήταν υποχρεωτικό εκτός κι αν δίναμε αποδεικτικά ήδη υπάρχουσας). Μάνι-μάνι η είσοδός μας στη χώρα κοστολογήθηκε στα 60+ euros! Δώσαμε την κράτηση στο ξενοδοχείο και τα στοιχεία της υπεύθυνης, ούτε επαφές ζήτησαν, ούτε τηλεφωνήματα έκαναν, όλα καλά.
• Μην παραλείψετε να κάνετε ένα μικρό ποσό συνάλλαγμα! Εμείς δεν κάναμε επειδή είχαμε διαβάσει ότι δεν συμφέρει στο αεροδρόμιο και τα πρώτα μας έξοδα (πληρωμή πρακτορείου και ξενοδοχείου) είχαμε κανονίσει να τα κάνουμε με euros και δεν το κρίναμε απαραίτητο! Πού να ξέραμε ότι την επομένη θα ήταν κλειστά όλα τα ανταλλακτήρια! Γενικά στο Ιράν αν μείνεις χωρίς μετρητά την πάτησες, καθώς ως γνωστόν οι πιστωτικές μας κάρτες είναι παντελώς άχρηστες εκεί.
• Τα ταξί είναι γενικώς φτηνά στο Ιράν, παρ' όλα αυτά εμείς είχαμε κανονίσει transfer με λίγο περισσότερα χρήματα μέσω του πρακτορείου που μας έκλεισε τα αεροπορικά για Shiraz. Δεν μπορούσαμε να στείλουμε έμβασμα λόγω capital controls και μας αντιπρότειναν να μας έδιναν τα εισιτήρια στο αεροδρόμιο, χρεώνοντάς μας και το transfer Τεχεράνη.

 

[vasiliss]

Άφιξη

Βραδυνή πτήση για Τεχεράνη από το αεροδρόμιο Sabiha Gokcen της Κωνσταντινούπολης. Είχε προηγηθεί μια βόλτα στο Kadikoy για να αισθανθούμε, ακόμα και για λίγες ώρες, τη μαγεία αυτής της πόλης: να αναπνεύσουμε το ιώδιο του Βοσπόρου, να χαζέψουμε τα καραβάκια που τον διασχίζουν ολημερίς ενώνοντας Ευρώπη και Ασία, να περιηγηθούμε στα δρομάκια, να φάμε θαλασσινά και πικάντικες γεύσεις, να πιούμε τούρκικο τσάι με θέα θάλασσα. Η διάθεση πολύ καλή, αλλά ταυτόχρονα η κούραση αρκετή!

Περιμένοντας την επιβίβαση δεν μπορούσαμε παρά να παρατηρήσουμε ότι όλες οι γυναίκες, μεταξύ των οποίων και εμείς, είχαν ένα κοινό. Ένα φουλάρι ή μια εσάρπα τυλιγμένα γύρω από το λαιμό, έτοιμα να καλύψουν το κεφάλι λίγες ώρες αργότερα. Ομολογώ ότι το υποχρεωτικό hijab ήταν ένα από τα βασικά ζητήματα που με προβλημάτισαν πριν κλείσω αυτό το ταξίδι. Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ανοιχτόμυαλο και ανεξάρτητο. Και δεν μπορούσα παρά να αναρωτιέμαι πώς γίνεται να μιλάω για ισότητες, γυναικεία χειραφέτηση και ούτω καθεξής και ταυτόχρονα να επιλέγω να ταξιδέψω σε μια από τις ελάχιστες χώρες του κόσμου που εξαναγκάζουν τις γυναίκες σε συγκεκριμένη αμφίεση, τις περισσότερες φορές παρά τη θέλησή τους. Όχι βέβαια ότι αυτό είναι το μοναδικό πρόβλημα του Ιράν, προς Θεού! Απλά είναι ενδεχομένως το εμφανέστερο και ως γυναίκα με επηρέαζε άμεσα και πολύ.

Τι να πει κανείς, αυτό που έχω διαπιστώσει με τα χρόνια είναι ότι προκειμένου να ταξιδέψω ρίχνω νερό στο κρασί μου για διάφορα. Και όσο να 'ναι η περιέργειά μου να δω εκ των έσω το τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα υπερίσχυσε τον ενδοιασμών μου και των φεμινιστικών μου θέσεων. Να πω πάντως, αν και θα αναφερθώ εκτενέστερα στα "γυναικεία" ζητήματα στη συνέχεια, ότι συνήθισα τη μαντήλα αρκετά εύκολα. Αυτό που δεν μπόρεσα να συνηθίσω ήταν τα φαρδιά, μακριά ρούχα που έπρεπε να φοράω. Πραγματικά κοιτώ τις φωτός και γελάω.

Η πτήση μια χαρά, διήρκησε περίπου 2.5 ώρες, ενώ κατά το μεγαλύτερο μέρος της κοιμόμουν. Προσγείωση, μαντήλα και βουρ για visa on arrival. Με περηφάνεια πρέπει να πω ότι ξεμπερδέψαμε γρήγορα, σε 1.5 περίπου ώρα. Είχαμε τύχη μεν, είχαμε όμως και μεθοδικότητα! Κινηθήκαμε πολύ γρήγορα, βρήκαμε άμεσα άκρη παρά το μπλέξιμο που υπήρχε στο αεροδρόμιο, ενώ θεωρούμε ότι μας βοήθησε και η καταγωγή μας! Ενώ οι περισσότεροι εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο ήταν αγενέστατοι, μιλούσαν απαίσια και καθυστερούσαν αναίτια πολύ κόσμο (σε σημείο που αναρωτηθήκαμε "αυτή είναι η περίφημη ιρανική φιλοξενία;"), μόλις ακούγανε "Γιουνάν" ενθουσιάζονταν! Γενικώς οι Ιρανοί όταν ακούγαν Γιουνάν ενθουσιάζονταν.

Η ατμόσφαιρα στο αεροδρόμιο αποπνιχτική. Ζέστη, βαβούρα, πόση αντοχή να έχει κανείς τα ξημερώματα; Η εσάρπα που φορούσα ως μαντήλα δεν βοηθούσε την κατάσταση, είχα απλά σκάσει. Δεν ξαναέβαλα εσάρπα όσες μέρες έμεινα εκεί. Την έβγαλα με τις δύο βαμβακερές μαντήλες που είχα αγοράσει μερικούς μήνες πριν από την Ιορδανία ειδικά για την περίσταση!

Η ανοργανωσιά του αεροδρομίου απερίγραπτη και τα αγγλικά της πλειοψηφίας των εργαζομένων κακά. Αφού ξεμπερδέψαμε με βίζες και ρωτήσαμε πώς βγαίνουμε μας κατεύθυναν σε λάθος έξοδο, με αποτέλεσμα να μην έχουμε πρόσβαση στις αποσκευές μας! Τρελό μπέρδεμα μέχρι να καταλάβουμε τι έπαιζε, με τα πολλά διασχίσαμε όλο το αεροδρόμιο για να πάμε στην άλλη έξοδο, ξαναμπήκαμε στον ελεγχόμενο χώρο χύμα ("μπείτε, μπείτε!"-δε μας χάλασε), πήραμε βαλίτσες και συναντήσαμε τον κύριο που θα μας έκανε το transfer στην Τεχεράνη. Ελάχιστα αγγλικά, αλλά προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας αποτρέψει από το να πηγαίναμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει και επέμενε να προτιμήσουμε ένα αλλό στο οποίο δούλευε ο ίδιος ως οδηγός! Δεν πειστήκαμε. Είχα ψάξει αρκετά να βρω ξενοδοχείο με αξιοπρεπείς κριτικές και νορμάλ τιμή στην Τεχεράνη, δεν υπήρχε περίπτωση να πηγαίναμε κάπου χύμα.

Ξημερώματα και η Τεχεράνη μοιάζει με πόλη-φάντασμα. Όλα κλειστά, όλα ερημικά, δεν κινούταν το οτιδήποτε. Η ατμόσφαιρα αρκετά δυτικοποιημένη παρ' όλα αυτά. Όπως και να έχει εμείς βιαζόμασταν να πάμε στο ξενοδοχείο να κοιμηθούμε. Μέχρι να φτάσουμε κόντευε 6.

Πρακτικές πληροφορίες

• Πετάξαμε με pegasus. Ναι, έχει το σημαντικό μειονέκτημα της μεγάλης αναμονής σε σχέση με την απευθείας πτήση της aegean (αν και σε ποιόν δεν αρέσει μια βόλτα στην Πόλη; ), αλλά εμένα με βόλεψε για πολλούς λόγους. Καθημερινές πτήσεις (ήθελα οπωσδήποτε να ταξιδέψω συνδυάζοντας συγκεκριμένες μέρες για να πάρω λιγότερη άδεια), (σχεδόν) δωρεάν αποσκευή (απαραίτητη αν είσαι γυναίκα, πού να χωρέσεις μαντήλες και ρούχα-σακιά στη χειραποσκευή), καλές τιμές (κανονικά η πτήση όταν την κλείσαμε 6 μήνες πριν ήταν στα 300, εγώ πλήρωσα 250 λόγω ενός κουπονιού που είχα αποκτήσει σε προηγούμενο ταξίδι με αυτή την εταιρεία).
• Με τη βίζα τα πράγματα μάλλον αλλάζουν συνέχεια. Είχαμε φωτός μαζί μας όπως ξέραμε ότι πρέπει, δεν μας τις ζήτησαν. Επίσης, πέρα από τα 50 euros της βίζας πληρώσαμε άλλα 14 νομίζω για ταξιδιωτική ασφάλεια (ήταν υποχρεωτικό εκτός κι αν δίναμε αποδεικτικά ήδη υπάρχουσας). Μάνι-μάνι η είσοδός μας στη χώρα κοστολογήθηκε στα 60+ euros! Δώσαμε την κράτηση στο ξενοδοχείο και τα στοιχεία της υπεύθυνης, ούτε επαφές ζήτησαν, ούτε τηλεφωνήματα έκαναν, όλα καλά.
• Μην παραλείψετε να κάνετε ένα μικρό ποσό συνάλλαγμα! Εμείς δεν κάναμε επειδή είχαμε διαβάσει ότι δεν συμφέρει στο αεροδρόμιο και τα πρώτα μας έξοδα (πληρωμή πρακτορείου και ξενοδοχείου) είχαμε κανονίσει να τα κάνουμε με euros και δεν το κρίναμε απαραίτητο! Πού να ξέραμε ότι την επομένη θα ήταν κλειστά όλα τα ανταλλακτήρια! Γενικά στο Ιράν αν μείνεις χωρίς μετρητά την πάτησες, καθώς ως γνωστόν οι πιστωτικές μας κάρτες είναι παντελώς άχρηστες εκεί.
• Τα ταξί είναι γενικώς φτηνά στο Ιράν, παρ' όλα αυτά εμείς είχαμε κανονίσει transfer με λίγο περισσότερα χρήματα μέσω του πρακτορείου που μας έκλεισε τα αεροπορικά για Shiraz. Δεν μπορούσαμε να στείλουμε έμβασμα λόγω capital controls και μας αντιπρότειναν να μας έδιναν τα εισιτήρια στο αεροδρόμιο, χρεώνοντάς μας και το transfer Τεχεράνη.

Τρίτο απανωτό χτύπημα!
Μετά την ιστορία του soudianos και αυτή του dimosf που μόλις τελείωσε, έρχεται η δική σου ιστορία για το Ιράν!!!
Πολύ θέλει ο άνθρωπος για να αρχίσει να ψάχνει εισιτήρια;

 

[underwater]

Τρίτο απανωτό χτύπημα!
Μετά την ιστορία του soudianos και αυτή του dimosf που μόλις τελείωσε, έρχεται η δική σου ιστορία για το Ιράν!!!
Πολύ θέλει ο άνθρωπος για να αρχίσει να ψάχνει εισιτήρια;

Δεν ξέρω, η δική μου μπορεί να σε απογοητεύσει, μέσα στα τόσα που μου άρεσαν υπήρχαν και αρκετά που με χάλασαν, τα οποία θα αναφέρω!
Αλλά σίγουρα αξίζει σαν προορισμός, να πας και σύντομα, ήδη θεωρώ αρχίζει να αλλάζει και να τα τουριστικοποιείται!

 

[soudianos]

http://toltips.com/2016/03/16/why-you-should-definitely-go-to-iran/

 

[underwater]

http://toltips.com/2016/03/16/why-you-should-definitely-go-to-iran/

Αν και συμφωνώ με τα περισσότερα από όσα αναφέρονται, σε κάποια κομμάτια έχω τις ενστάσεις μου.
Ας πούμε όσον αφορά το οικονομικό. Δεν θεώρησα φτήνια τρελή το Ιράν (σε σχέση με αυτό που περίμενα δηλ.). Οικονομικό ναι, φτηνό όχι. Θα τα γράψω και στην πορεία.
Περί τουριστικοποίησης: μου φάνηκε αρκετά τουριστικό. Χωρίς υπερβολές, χωρίς διάβρωση της αυθεντικότητας (με ελάχιστες εξαιρέσεις), αλλά τουριστικό. Ίσως έφταιγε και ότι βρέθηκα στα πιο "εμπορικά" σημεία της χώρας. Πολλοί ξένοι, πολλοί backpackers, καμία σχέση με άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής που επισκέφτηκα σχετικά πρόσφατα (Λίβανος και Ιορδανία), όπου ήταν όντως χαλαρά τα πράγματα.
Νομίζω ότι η χώρα αλλάζει συνέχεια και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η τουριστική κίνηση θα εκτοξευτεί.

 

[GTS]

Ωραία αρχιτεκτονική, είχα όμως ήδη ταξιδέψει αρκετά στη Μ. Ανατολή για να ενθουσιαστώ.

Πού αλλού είχες δει αρχιτεκτονική όπως η ιρανική στη Μ. Ανατολή; Το έχω απορία όσο να'ναι...

 

[Marilu]

Συμφωνώ σε πολλά απ' όσα γράφεις και αναμένω τη συνέχεια γιατί ήδη ξεκίνησα τις συγκρίσεις με το δικό μας ταξίδι!
Μόνο στο θέμα συνάλλαγμα έχω μια ένσταση (καθαρά από προσωπική εμπειρία)! Στο αεροδρόμιο της Τεχεράνης πετύχαμε την καλύτερη ισοτιμία από οπουδήποτε αλλού και χρειάστηκε να αλλάξουμε χρήματα σε όλες τις πόλεις (φοβερό management στο συγκεκριμένο κομμάτι). Στον επάνω όροφο όμως του αεροδρομίου και όχι στο ισόγειο που είχε κάποια ανταλλακτήρια. Μας φώναζαν απ την αρχή οι ταξιτζήδες "upstairs, upstairs" -σε άπταιστα εννοείται αγγλικά - αλλά εμείς επειδή δεν τρώμε κουτόχορτο και ήμασταν (και καλά) ενημερωμένοι,δε μασήσαμε και αλλάξαμε (upstairs πάντα..) μόνο 50 ευρώ!!
Οι διαφορές δεν ήταν βέβαια μεγάλες ώστε να νιώσεις κάπου κορόιδο και εκ των υστέρων διαβάζαμε και τα σχόλια ενός blogger (Αμερικάνου νομίζω) κολλημένου με το Ιράν και έλεγε κ αυτός το ίδιο σχετικά με το θέμα αυτό.

 

[underwater]

Πού αλλού είχες δει αρχιτεκτονική όπως η ιρανική στη Μ. Ανατολή; Το έχω απορία όσο να'ναι...

Εντάξει ρε συ, δεν είχα ξαναδεί τους χαρακτηριστικους περσικους τρουλους και σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω ότι υπήρχε πλήρης ομοιότητα με ο, τι είχα συναντήσει μέχρι τότε.

Αλλά όσο να 'ναι τζαμια, παλάτια, παραδοσιακές αγορες κλπ έχω δει σε πολλές μουσουλμανικες χώρες, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικα που ο κάθε τόπος έχει.

Συμφωνώ σε πολλά απ' όσα γράφεις και αναμένω τη συνέχεια γιατί
ήδη ξεκίνησα τις συγκρίσεις με το δικό
μας ταξίδι!
Μόνο στο θέμα συνάλλαγμα έχω μια ένσταση (καθαρά από προσωπική εμπειρία)! Στο αεροδρόμιο της Τεχεράνης πετύχαμε την καλύτερη ισοτιμία από
οπουδήποτε αλλού και χρειάστηκε να αλλάξουμε χρήματα σε όλες τις πόλεις (φοβερό management στο συγκεκριμένο κομμάτι). Στον επάνω όροφο όμως του
αεροδρομίου και όχι στο ισόγειο που είχε
κάποια ανταλλακτήρια. Μας φώναζαν απ την αρχή οι ταξιτζήδες "upstairs, upstairs" -σε άπταιστα εννοείται αγγλικά - αλλά εμείς επειδή δεν τρώμε
κουτόχορτο και ήμασταν (και καλά)
ενημερωμένοι,δε μασήσαμε και αλλάξαμε (upstairs πάντα..) μόνο 50 ευρώ!!
Οι διαφορές δεν ήταν βέβαια μεγάλες ώστε να νιώσεις κάπου κορόιδο και εκ
των υστέρων διαβάζαμε και τα σχόλια
ενός blogger (Αμερικάνου νομίζω) κολλημένου με το Ιράν και έλεγε κ αυτός το ίδιο σχετικά με το θέμα αυτό.

Χρήσιμο αυτό που λες! Εγώ εν τέλει δεν έχω ιδέα για τις ισοτιμιες στο αεροδρόμιο επειδή όπως είπα δεν κάναμε συνάλλαγμα εκεί. Απλά ακολούθησα συμβουλές (και την επόμενη κοπάναγα το κεφάλι μου στον τοίχο! ).
Περιμένω να συγκρίνουμε κι άλλες εμπειρίες!

 

[spanagiou]

Χαίρομαι που ξεκίνησες την αφήγηση!! Ειδικά για τα αρνητικά... παντού διαβάζουμε τόσα θετικά για το Ιράν, μήπως τελικά είναι μέθοδος υπόγειας τουριστικής τους καμπάνιας??? Ανυπομονώ για τη συνέχεια