Πριν αρκετά χρόνια έκανα ένα ταξίδι στη Θράκη. Δεν θυμάμαι τις τρομερές λεπτομέρειες, αυτό όμως που θυμάμαι είναι ότι θέλω να ξαναπάω. Απίστευτη φύση, πανέμορφες πόλεις και χωριά, ωραίοι άνθρωποι, εξαιρετικό φαί, τι να πει κανείς για τα γλυκά ... έ, τι άλλο χρειάζεται για να θέλω να ξαναπάω.
Είχα φύγει οδικώς από Αθήνα και πήγα μονοκοπανιά Ξάνθη. Έμεινα κάμποσες μέρες. Η πόλη είναι θαυμάσια, ειδικά η παλιά. Έμεινα μερικές μέρες Αλεξανδρούπολη πέρασα και από Κομοτηνή. Είχα φτάσει μέχρι το τελωνείο των κήπων.
Κάτι που θυμάμαι (όσο γράφω η μνήμη επανέρχεται) και το είχα καταευχαριστηθεί, ήταν μια επίσκεψη σε ένα χωριό δίπλα στο τελωνείο των κήπων (τελικά δεν επανέρχεται πλήρως, το όνομα του χωριού;;; ). Πήγαμε με την παρέα στο καφενείο του χωριού. Μικρό καφενεδάκι, 5-6 άντρες ήταν μέσα, ένας σε κάθε τραπέζι. Μόλις μπήκαμε, αυτός που καθότανε στο κεντρικό τραπέζι σηκώθηκε για να κάτσουμε εμείς. Δε δεχόντουσαν κουβέντα σε αυτό. Αμέσως άρχισαν να μας μιλάνε, μάθαμε για τις ζωές τους, για το χωριό τους ... νιώσαμε σα στο σπίτι μας. Δε θέλαμε να φύγουμε. Αναγκαστήκαμε όμως γιατί νύχτωνε και έιχε χιόνι και φοβόμασταν τον πάγο.
Αυτά προς το παρόν.
Είχα φύγει οδικώς από Αθήνα και πήγα μονοκοπανιά Ξάνθη. Έμεινα κάμποσες μέρες. Η πόλη είναι θαυμάσια, ειδικά η παλιά. Έμεινα μερικές μέρες Αλεξανδρούπολη πέρασα και από Κομοτηνή. Είχα φτάσει μέχρι το τελωνείο των κήπων.
Κάτι που θυμάμαι (όσο γράφω η μνήμη επανέρχεται) και το είχα καταευχαριστηθεί, ήταν μια επίσκεψη σε ένα χωριό δίπλα στο τελωνείο των κήπων (τελικά δεν επανέρχεται πλήρως, το όνομα του χωριού;;; ). Πήγαμε με την παρέα στο καφενείο του χωριού. Μικρό καφενεδάκι, 5-6 άντρες ήταν μέσα, ένας σε κάθε τραπέζι. Μόλις μπήκαμε, αυτός που καθότανε στο κεντρικό τραπέζι σηκώθηκε για να κάτσουμε εμείς. Δε δεχόντουσαν κουβέντα σε αυτό. Αμέσως άρχισαν να μας μιλάνε, μάθαμε για τις ζωές τους, για το χωριό τους ... νιώσαμε σα στο σπίτι μας. Δε θέλαμε να φύγουμε. Αναγκαστήκαμε όμως γιατί νύχτωνε και έιχε χιόνι και φοβόμασταν τον πάγο.
Αυτά προς το παρόν.
