Δημητσάνα - Βυτίνα - Στεμνίτσα: Τουρ με μπλόκα, αστυνομίες και πολιτικά μέσα!!

[James]

1) "Μα είναι καλή ιδέα να ταξιδέψετε τώρα? Έχουν παντού μπλόκα οι αγρότες!" Ναιιιι μωρέ, δεν μας φοβίζουν εμάς αυτά...

2) "Εδώ μωρέ πάρκαρε....Ποιον θα ενοχλούμε στην Δημητσάνα...." Ναιιι δίκιο έχεις....

3) "Καρφί θα γυρίσουμε Αθήνα. 2.5 ωρίτσες, αφού όλα τα μπλόκα είναι ανοικτά!" Ναιιι!! Φύγαμε!!!

Αυτές οι φράσεις είναι οι πιο χαρακτηριστικές του ταξιδιού και σύντομα θα χρειαστούν στην ιστορία που ακολουθεί, αφού κάθε φορά που ειπώθηκε μία από αυτές, ακολούθησε περιπέτεια επικών διαστάσεων!
Οπότε προσοχή, σε κάποια σημεία θα εμφανιστούν τα παραπάνω νούμερα!
Προσδεθείτε γιατί το...ρόλερ κόστερ ξεκινά.....

Βρέθηκα Αθήνα με την σύζυγο 1-7 Φεβρουαρίου έχοντας ήδη κανονίσει να αφιερώσουμε ένα διημεράκι (2-4) στην Δημητσάνα, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Η διαμονή μας είχε κλειστεί και για τα δύο βράδια στην πρωτεύουσα του δήμου Γορτυνίας μιας και ήθελα να δω τα μέρη που κάποτε ζούσε και ο πατέρας μου, ως μαθητής βέβαια.
Πρόγραμμα συγκεκριμένο δεν υπήρχε, αλλά σίγουρα θέλαμε να δούμε τα πιο δημοφιλή χωριά γύρω από την Δημητσάνα, τα πασίγνωστα μοναστήρια και σίγουρα το υπέροχο φυσικό τοπίο. Άλλωστε το φαράγγι του Λούσιου το περίμενα πώς και πώς.
Να πω εδώ, ότι μόλις τότε έμαθα ότι ο ποταμός πήρε το όνομά του από το γεγονός ότι όταν γεννήθηκε ο Δίας λούστηκε για πρώτη φορά εκεί. Τα υπόλοιπα στις εγκυκλοπαίδειες.


Κάπου εδώ μπαίνει η πρόταση 1).
Τα μπλόκα των αγροτών ήταν σε έξαρση και ο αγώνας φαινόταν να κλιμακώνεται. Αυτό δεν μας πτόησε και ξεκινήσαμε προς Ισθμό. Στην πορεία βέβαια πληροφορηθήκαμε ότι η νέα εθνική ήταν κλειστή, και έπρεπε να πάμε από την παλιά. Μια διαδρομή που έχω να κάνω άπειρα χρόνια και δεν θυμόμουν πόσο χάλια ήταν. Αυτό πρόσθεσε μια μικρή καθυστέρηση αλλά δεν έριξε το ηθικό μας.
Για αρχή λοιπόν γνωρίσαμε μέρη που τα βλέπαμε μέχρι τότε στις πινακίδες. Κινέτα, Αγ. Θεόδωροι, Ισθμία. Καιρό είχαν να δουν τόσο κόσμο.
Μια χαρά.

Στόχος μου από εκεί και ύστερα ήταν να ξαναμπώ στην νέα εθνική και να κατευθυνθώ προς την Νεστάνη όπου υπάρχουν διόδια και σε οδηγούν στο Λεβίδι και στη συνέχεια στον προορισμό μας. Σύνολο 2.5 ώρες.
Δυστυχώς για εμάς στα διόδια υπήρχε το περιβόητο "μπλόκο της Νεστάνης". Δεν ξέρω πόσες φορές είπα αυτή τη φράση. "Είναι ανοικτό το μπλόκο της Νεστάνης?", "Έκλεισε το μπλόκο της Νεστάνης?", "δεν μας...απαυτώνει το μπλόκο της Νεστάνης??".

Μαθαίνοντας ότι μάλλον είναι κλειστό (τι ποιο?), αφήσαμε την εθνική στο ύψος της αρχαίας Νεμέας και ξεκίνησε η περιήγηση σε κάθε απίθανο χωριό της περιοχής.....
Πολύ σύντομα βέβαια χαθήκαμε μιας και το gps είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά με την περιοχή και μου πρότεινε να ακολουθήσω κάτι περίεργους χωματόδρομους....
Και ξάφνου! Ένα βενζινάδικο στην μέση του πουθενά. Σαν αυτά που όλοι έχετε δει στα θρίλερ. Πλησίασα διστακτικά.
Ζήτησα πληροφορίες για το πώς να ξεμπλέξω μιας και δεν μπορούσα να πάω από Νεστάνη. "Νεστάνη?? Κάτσε φιλαράκι έχω ένα γνωστό εκεί, θα πάρω να δω αν είναι κλειστά!". Έκανε το τηλεφώνημα, αλλά ο γνωστός είχε άδεια, περιμέναμε ενημέρωση από γνωστό γνωστού. Όσο περιμέναμε ακολούθησε κλασσικός πλέον διάλογος για εμένα: "Από πού είσαι αδερφέ?", από Σάμο. "Από Σάμοοοο??", έλεος λέω, γνωστό βρήκαμε. "Είναι η γυναίκα του αδερφού μου από Χώρα!" ή κάτι τέτοιο. Μου είπε και όνομα. Ε δεν την ξέρω λέω, μεγάλο νησί η Σάμος...ντριιιιν. Το τηλέφωνο από τον γνωστό του γνωστού. Τζίφος. "Μόλις έκλεισε το μπλόκο αδερφέ, άτυχος είσαι, παίξε κανά τζόκερ!". Δεν γέλασα, αλλά τον ευχαρίστησα και ξεκίνησε η οδύσσεια που μου πρότεινε για διαδρομή.

Τι Νεμέα, τι Πέτρι, τι Αηδόνια, τι Σκοτεινή, τι Ψάρι και εγώ δεν ξέρω αν ξεχνάω κανένα χωριό. Μια απίθανη διαδρομή γεμάτη στροφές, με παντελή έλλειψη άλλων αυτοκινήτων και γενικά ανθρώπων! Η όλη κατάσταση ήταν κάπως έτσι

Η ανάβαση βουνών και η εξερεύνηση χωριών κράτησε περίπου 4 ώρες όταν πλέον αντικρύσαμε αυτό που περιμέναμε αρκετές ώρες, την Δημητσάνα

Μείνετε συντονισμένοι μιας και ο ξενοδόχος μας επιφύλασσε μια έκπληξη, κάνοντας την σύμπτωση με τον βενζινά να μοιάζει...παιχνιδάκι!

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[karfitsa]

Ελα μωρε!...πως κάνεις έτσι;...κάνατε ένα τουρ στα όμορφα χωριά της Πελοποννήσου.Γνωρίσατε την πανίδα και την χλωρίδα της περιοχής.
Ετσι είστε οι Σαμιώτες....δύσκολοι

 

[James]

Είμαστε είμαστε. Τζαναμπέτες!

Αλλά περίμενε λίγο την συνέχεια και θα καταλάβεις τι εστί τουρ στην Πελοπόννησο.....

 

[Borealis]

άραξα κι εγώ και περιμένω, την αγαπάμε την πελοπόννησο.

 

[makisg]

άραξα και εγώ και περιμένω με αγωνία γιατί θα κάνω παρόμοιο τούρ το Πάσχα με έδρα την Δημητσάνα.

 

[James]

Παιδιά για να μην πιαστείτε από το άραγμα συνεχίζω!

 

[James]

Φτάνοντας στην Δημητσάνα, βρήκα κατευθείαν πάρκινγκ σε έναν επίσημο χώρο στάθμευσης του χωριού, με τα κτίρια να κρέμονται κυριολεκτικά από πάνω μας

Λίγα μόλις μέτρα, και μερικά σκαλιά αργότερα, φτάσαμε στον ξενώνα μας, σε κεντρικότατο σημείο!

Χαμογελαστός ο ιδιοκτήτης μας άνοιξε και μας καλωσόρισε με τις εξής ατάκες που μας κάνανε να κοιτάμε αποσβολομένοι:
-"Καλώς ήρθατε! Ο Ταδόπουλος είσαι ε? Σε περίμενα..."
-"Ε λογικό", λέω εγώ....
-" Όχι όχι λόγω κράτησης...Ταδόπουλος ε? Του Μάκη γιος είσαι??"
"...Ναι...Πού ξέρετε τον πατέρα μου?"
-" Τον Μάκη????Κολλητοί από το σχολείο!! Δίπλα δίπλα μέναμε!!! Θα σου δείξω και φωτογραφίες από τότε...".

Όπως λοιπόν αποδείχτηκε ήταν κολλητοί στο γυμνάσιο και μόλις πήρα τηλέφωνο Σάμο να ανακοινώσω τα νέα, άκουσα ένα "Στον Δημήτρη μένεις????". Μικρός που είναι ο κόσμος....

Αφού τακτοποιηθήκαμε στον ξενώνα (που θα εκθειάσω αργότερα) κάναμε τις πρώτες βόλτες στο χωριό. Να δω επιτέλους σε ποια μέρη ο πατέρας μου έπαιζε, έκανε σκανταλιές, πήγαινε σχολείο....Ακολουθεί πρώτο φωτογραφικό ρεπορτάζ:

Όπως αντιλαμβάνεστε και από τις φωτογραφίες, για χιόνια και κρύα πήγαμε αλλά βρήκαμε λιακάδες και ζέστη. Τουλάχιστον για Φεβρουάριο ήταν λίγο περίεργο. Ακριβώς ένα χρόνο πριν στα Καλάβρυτα, είχαμε δει τόνους χιόνι και είπαμε να το επαναλάβουμε στην Δημητσάνα, αλλά δεν....
Όπως και να έχει, η βόλτα μας ήταν πολύ ωραία, και το χωριό πολύ γραφικό. Παντελώς άδειο από κόσμο λόγο ίσως ότι ήμασταν εκεί Τρίτη, πράγμα όχι απαραίτητα κακό για κάποιους.
Το μόνο κακό ήταν ότι και τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά, περιμένοντας μάλλον τις ορδές του ΠΣΚ. Έτσι, πήγαν στράφι τα σχέδια μου για διάφορα καλά ταβερνάκια και στην Δημητσάνα, αλλά και στα γύρω χωριά. Έτρωγες λοιπόν όπου οι ιδιοκτήτες είχαν αποφασίσει να ανοίξουν.
Ακριβώς το αντίθετο με τα Καλάβρυτα, όπου τα καταστήματα ήταν ανοικτά, παρόλο που και εκεί βρεθήκαμε Τρίτη - Πέμπτη.


Μετά το απαραίτητο τρίδυμο φαγητό - καφέ - ξεκούραση, και αφού είχε πέσει ο ήλιος, βγήκαμε για εξερεύνηση των στενών της Δημητσάνας, που κατά την γνώμη μου παρουσιάζουν μεγαλύτερο φωτογραφικό ενδιαφέρον το βράδυ. Η περιπλάνηση ανάμεσά τους πραγματικά σε πάει σε άλλες εποχές όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει (τι πρωτότυπη πρόταση! πιο κλισέ πεθαίνεις).
Λίγο αγριευτικά είναι, μιας και δεν συναντήσαμε...κανέναν, αλλά αξίζει τον κόπο και μερικά στιγμιότυπα θα σας πείσουν!

Μην ψαρώνετε. Δεν συναντήσαμε κανέναν που να ήθελε και να ποζάρει κιόλας. Εγώ είμαι.

Ωραίες οι μοναχικές βόλτες, αλλά θέλαμε να δούμε και λιγάκι κόσμο....Οπότε αποφασίσαμε να οδηγήσουμε μέχρι την Βυτίνα. Η απόσταση άλλωστε που μας χώριζε είναι γύρω στα 15 λεπτά, και ένας σχετικά καλός δρόμος.

Ο κόσμος βέβαια που ψάχναμε δεν ήταν ούτε εκεί!! Η εικόνα ίδια. Ελάχιστοι άνθρωποι, πολλά μαγαζιά κλειστά, και αρκετό κρύο πλέον λόγω νύχτας.
Σύντομη βόλτα (απογοητευτική) και ένας σύντομος καφές στην κεντρική πλατεία σε ένα πολύ συμπαθητικό καφέ. Το πρόγραμμά μας είχε και άλλη επίσκεψη στην Βυτίνα οπότε είπαμε να μην βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα. Μπορεί να αλλάζαμε άποψη (spoiler alert! δεν αλλάξαμε).

Επιστροφή στον ξενώνα (υπομονή θα τα πούμε αργότερα) για ξεκούραση, μιας και η αυριανή μέρα είχε τουρ στην ευρύτερη περιοχή.

Πρώτος προορισμός η Ιερά Μονή Προδρόμου η οποία είναι κυριολεκτικά κρυμμένη μέσα στο φαράγγι του Λούσιου. Σκασμένοι από το πρωινό (θα τα πούμε και αυτά αργότερα) και με κατεύθυνση προς Στεμνίτσα, αρχίσαμε να απολαμβάνουμε την θέα που προσέφερε απλόχερα (ουάου, ποιητής) η διαδρομή.
Η Δημητσάνα από μακριά

Στο βάθος η κοιλάδα της Μεγαλόπολης και τα εργοστάσια της ΔΕΗ

Το φαράγγι και ο Λούσιος που αχνοφαίνεται

Η κατάβαση ξεκίνησε

και μετά από 15 λεπτά περπατήματος σχολίασα:
"Πρέπει να φτάνουμε, μυρίζω φαγητό". "Πείνασες πάλι?" αναρωτήθηκε η σύζυγος, αλλά πριν προλάβουμε να πούμε κάτι άλλο είδαμε πάνω από το κεφάλι μας αυτό

Πραγματικά πολύ εντυπωσιακή εικόνα από ένα μοναστήρι σκαρφαλωμένο στα βράχια. Είναι απορίας άξιο, το πώς καταφέρνει και στέκεται αυτό το "κτίσμα"....
Και άλλη μία άποψη

Γενικά πάντως να ξέρετε ότι αν μυρίσετε φαγητό, φτάσατε.

Ακολουθεί "επίθεση" τεχνολογίας εντός μοναστηρίου, Λούσιος και περισσότερα χωριά!

 

[hydronetta]

Από τις ωραιότερες εποχές να επισκεφθεί κανείς τη περιοχή είναι γύρω στη πρωτομαγιά. Τα χρώματα στα ανθισμένα δέντρα είναι το κάτι άλλο! Ευχαριστούμε για τις όμορφες εικονες

 

[James]

Η είσοδος στο μοναστήρι για εμένα ήταν εύκολη και "αναίμακτη", όχι όμως και για την σύζυγο που έπρεπε να φορέσει τα περιβόητα πανιά - ράσα για να θεωρηθεί ευπρεπώς ενδεδυμένη. Καλά όχι ότι φόραγε και τίποτα μπικίνι.....

Οι πόρτες όλες ανοικτές (μας περίμεναν μάλλον) και αρχίσαμε να περιτριγυρίζουμε στους διαδρόμους. Το μοναστήρι είναι κυριολεκτικά κτισμένο πάνω στο βράχο όπου υπάρχουν ζωγραφισμένες και πολλές εικόνες αγίων. Και ξαφνικά...ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΝΝΝΝΝΝΝΝ (επί 10). Δεν ξέρω αλλά έτσι μέσα στην απόλυτη ησυχία και κατάνυξη, ο ήχος του τηλεφώνου ακούστηκε πολύ παράταιρος και σε επανέφερε στο 2016. Χτυπούσε επίμονα και κανένας δεν απαντούσε και εκείνη την στιγμή, χωρίς να θέλω να φανώ βλάσφημος, είπα στην σύζυγο: "ώρα είναι να ακούσουμε και κανέναν να ρωτάει ποιος είναι ο κωδικός του wi-fi?".

Oμιλίες ακούγονταν πίσω από κάποιες κλειστές πόρτες (ε είχε και μερικές τέτοιες) αλλά γενικά ήταν όλοι άφαντοι. Προχωρήσαμε στο μπαλκόνι όπου η θέα είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή

ενώ μία ακόμη εικόνα θα διαφωτίσει, για όσους δεν ξέρουν, σε τι ακριβώς παραδεισένιο μέρος βρίσκεται η Μονή

Και επίσημα να πω ότι βρήκα πού θα κρυφτώ αν χρωστάω πολλά και με ψάχνουν.

Η βόλτα μας, μας οδήγησε στο χαμηλότερο σημείο του φαραγγιού στην αρχαία Γόρτυς αλλά και γνωριμία face to face με τον Λούσιο!

βαριέμαι να μας σβήνω και δεν βρήκα άλλη σκέτη με τον ποταμό. Οπότε θα μας υποστείτε!

Εξαιρετική και αναζωογονητική η περιήγηση στην φύση, να την δοκιμάσετε οπωσδήποτε! Εμείς το επαναλάβαμε την επόμενη μέρα στην άλλη πλευρά του φαραγγιού με τα γνωστά λαχανιασμένα αποτελέσματα!

Η συνέχεια είχε τουρ στα χωριά της περιοχής!! Πρώτος σταθμός το Ελληνικό.

Συμπαθητικό χωριουδάκι, πλακοστρωμένο με κάποια ενδιαφέροντα κτίσματα

και επίσης παντελή έλλειψη ανθρώπων. Μάλλον είχαν μάθει στην Αρκαδία ότι ερχόμασταν και κλειδαμπαρώθηκαν. Λίγες φώτο και βουρ για Καρύταινα. Έχοντας κατέβει πολλά μέτρα από το βουνό μπορούσαμε πλέον να διακρίνουμε εύκολα το εργοστάσιο της ΔΕΗ που πριν μερικές ώρες φαινόταν σαν κουκίδα (καλά και εδώ σαν κουκίδα μοιάζει)

Απαραίτητη στάση σε ένα βενζινάδικο (όπου δεν εμφανίστηκε ποτέ κανείς, τυχαίο?) και ανάβαση στην αμφιθεατρικά χτισμένη Καρύταινα! Στο συγκεκριμένο χωριό μείναμε λίγο μιας και ο στόχος μας ήταν η Στεμνίτσα όπου θα αφιερώναμε αρκετό χρόνο.
Όμορφα και γραφικά σπίτια ανάμεσα στα δέντρα

αλλά για μένα σίγουρα ξεχώρισε μία καφετέρια με το όνομα "Τολέδο"!! Εμπνευσμένο. Έχω πάει κιόλας. Στο κανονικό, όχι στην καφετέρια.

Μάλλον άκυρο. Κάτι άλλο ξεχώρισε που με ανάγκασε να πατήσω φρένο, να κάνω όπισθεν για κάμποσα μέτρα για να σας χαρίσω αυτό

Λίγη υπομονή γιατί ακολουθεί η Στεμνίτσα με μπόλικο φωτογραφικό υλικό!

 

[James]

Τα περισσότερα σχόλια που είχα διαβάσει στο φόρουμ ήταν ιδιαιτέρως κολακευτικά για την Στεμνίτσα, και για αυτό την περίμενα πώς και πώς. Η αλήθεια είναι ότι μετά την επίσκεψή μας μπορώ να πω ότι συμφωνώ πλήρως!
Το χωριό μοιάζει να είναι ξεχασμένο σε κάποια προηγούμενη εποχή, είναι απίστευτα γραφικό και σε αντίθεση με τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής, έσφυζε από ζωή! Και μπόλικη νεολαία! Μάλλον εκεί δεν είχαν μάθει ότι ερχόμαστε...

Η πρώτη εικόνα που αντικρίζεις ερχόμενος από Καρύταινα σε κερδίζει αμέσως

Πετρόχτιστα σπίτια ξεφυτρώνουν από παντού ενώ η περιπλάνηση στα σοκάκια του χωριού είναι το κάτι άλλο

Οι βόλτες μας, μας φέρανε και στην κεντρική πλατεία όπου σοκαριστήκαμε με την εικόνα περίπου 30 "νεολαίων" αραγμένων για καφέ......
"Όπα, εδώ είμαστε" λέω! Ας ανακατευτούμε με το πλήθος....Καιρό είχαμε να δούμε τόσο κόσμο....Το ανακάτεμα έφερε αυτό

γλυκάκια και φυσικά φρεντάκια (όποιος έχει διαβάσει την ιστορία για τους Φούρνους καταλαβαίνει).
Το καφέ - καφενείο που κάτσαμε ονομάζεται "Γερουσία" και το έχει ένα νεαρό ζευγάρι. Απίστευτα εξυπηρετικοί και χαμογελαστοί, συστήνω ανεπιφύλακτα.

Όσο απολαμβάναμε τα φρεντάκια ακούγαμε διαρκώς την νεολαία να συζητάει για: "τι έχεις την επόμενη ώρα", "ποιος το δίνει αυτό το μάθημα", "α δεν πάω τρίτη ώρα βαριέμαι" και απορούσαμε για το ποιο τμήμα του Πανεπιστημίου βρίσκεται στην Στεμνίτσα και δεν το ξέρουμε!
Στην συνέχεια θυμήθηκα βέβαια ότι εκεί βρίσκεται η γνωστή σχολή Αργυροχρυσοχοΐας....

Αυτή η ώρα που αφιερώσαμε στον καφέ ήταν πραγματικό highlight, καθώς καιρό είχα να νιώσω τέτοια ηρεμία, παρόλο που καθημερινά πίνω τον καφέ μου με θέα το Αιγαίο....Φοβερό μέρος, ξεχασμένο στο χρόνο με την καλή έννοια....Σίγουρα θα ήταν επιλογή μου να μείνω εκεί αν ξαναβρεθώ στην περιοχή.

Αρκετά με τον καφέ όμως. Είχαμε βάλει στο μάτι από την αρχή το πιο υπερυψωμένο μέρος της Στεμνίτσας, έναν λόφο με το ηρώο των αγωνιστών του '21. Εκεί η θέα είναι πανοραμική, και προς το χωριό

αλλά και προς το...άπειρο

H ανάβαση απαιτεί αρκετές ανάσες καθώς μεσολαβούν αρκετά σκαλοπάτια, αλλά το θέαμα αποζημιώνει.
Αν κάνετε τον κόπο να ανεβείτε, θα συναντήσετε τον Ναό της Παναγίας Μποφέρω (!)

αλλά και

για όσους ενδιαφέρονται.

Και μία δύο απόψεις της πλατείας, άνευ νεολαίας πλέον. Μάλλον πήγαν για μάθημα (αν δεν βαριούνταν).

Η αλήθεια είναι ότι φύγαμε με βαριά καρδιά καθώς θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί για πολλές ακόμα ώρες. Μην πω για μέρες....
Το πρόγραμμά μας όμως είχε στη συνέχεια το Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα το οποίο έκλεινε στις 5 (νομίζω μην το δένετε και κόμπο). Οπότε βιαζόμασταν λίγο...

 

[James]

Κομματάκι απρόθυμοι αφήσαμε πίσω μας την Στεμνίτσα και κατευθυνθήκαμε προς το περιβόητο Μουσείο Υδροκίνησης, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από την Δημητσάνα.

Το Μουσείο είναι υπαίθριο και εκεί μπορεί κανείς να δει την χρήση του νερού για την παραγωγή προϊόντων, πριν βιομηχανοποιηθεί η όλη διαδικασία . Όλα αυτά έναντι μικρού αντιτίμου (2.5 ευρώ νομίζω αλλά και αυτό μην το δένεται και κόμπο!).
Η είσοδος σε άνω των 65 είναι δωρεάν, αλλά αυτό θα αργήσει ακόμα να μας απασχολήσει......

Πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα σε έναν όχι πολύ μεγάλο χώρο, όπως ρακοκάζανα, αλευρόμυλοι, βυρσοδεψεία (καθώς και αναλυτική διαδικασία της επεξεργασίας των δερμάτων), αλλά και μπαρουτόμυλοι.
Στο σημείο ήμασταν μόνοι μας, μαζί με τους υπαλλήλους οι οποίοι λίγο ακόμα και θα έψαχναν μέρος να κρεμαστούν από την βαρεμάρα.

Πρώτα από όλα έχω να πω ότι ο χώρος ήταν πολύ καθαρός και περιποιημένος και οι πινακίδες σε κάθε κιόσκι ιδιαίτερα κατατοπιστικές. Ας απολαύσετε (?) μερικές φωτογραφίες (μιας και μέχρι τώρα δεν έχω ανεβάσει καμία...)

εντυπωσιακή η δύναμη του νερού

και καταρράκτες

Φτάνουν οι φώτο, μια ιδέα την πήρατε. Ένα αξιοθέατο που αξίζει μια επίσκεψη και είναι μια ενδιαφέρουσα ματιά στο, σχετικά, πρόσφατο παρελθόν που όλα λειτουργούσαν χωρίς πολλά πολλά τεχνολογικά μέσα. Ρίξτε μια ματιά, μπορεί να σας χρειαστεί, στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον!

Επόμενος στόχος τι άλλο; Φαγητό! Η απόφαση είχε ληφθεί από πριν. Δεύτερη ευκαιρία σε Βυτίνα και φαγητό στα Κόκκινα Πυθάρια.
Μην τα ξαναλέμε. Μόνοι μας στο μαγαζί. Όλο το προσωπικό (μία κοπέλα) στις υπηρεσίες μας. Άρχοντες.
Οι τιμές το είχαν το αλάτι τους (αλμυρές) αλλά ότι δοκίμασα ήταν αρκετά καλό οπότε δεν έχω παράπονο. Κλασσικά βέβαια πήραμε γύρω στα 48 πιάτα όποτε με αλάτι ή χωρίς το 50άρικο το έχουμε για πλάκα. Για το ίδιο θέμα πρέπει να (ξανα)παραπέμψω στην ιστορία των Φούρνων.

Και το μόνο πιάτο που πρόλαβα να φωτογραφήσω. (Τα άλλα κινούνταν γρήγορα προς το στόμα μου. Μα καλά οι πατάτες πώς γλίτωσαν

Τα μανιτάρια που βλέπετε ήταν τύπου φλαμπέ, και η κοπέλα με έναν αναπτήρα προσπάθησε να τα ανάψει μόλις ήρθε. Έλα όμως που ο αναπτήρας τελείωσε! Τσακ, τσακ, τσακ, τίποτα. Επιστροφή στην κουζίνα, εύρεση νέου, πιο λειτουργικού, και επανάληψη του σκηνικού. Τα κατάφερε!
Η συμπαθητική κοπέλα όπως προείπα ήταν μόνη της οπότε αναγκαστικά ήταν μούλτιτασκ. Μας υποδέχτηκε, έστρωσε τραπέζι. Πήρε παραγγελία. Πήγε στην κουζίνα, έβαλε ποδιά και άρχισε να ετοιμάζει το φαγητό. Μόλις τέλειωνε ένα πιάτο, έβγαζε την ποδιά και ερχόταν ως σερβιτόρα πλέον στο τραπέζι μας!!
Το σκηνικό επαναλήφθηκε 48 φορές. Ξέρετε, όσα και τα πιάτα! Γενικά ήταν πολύ αστείο το θέαμα, αν και ήταν πολύ εξυπηρετική.
Να πω ότι έμεινε ιδιαίτερα εντυπωσιασμένη από το γεγονός ότι ήμασταν από Σάμο, άλλωστε μιλάμε για εντυπωσιακό νησί (από την απόσταση ήταν εντυπωσιασμένη).

Σκασμένοι, την αποχαιρετήσαμε και βολτάραμε στην Βυτίνα καταλήγοντας ότι δεν μείναμε και εντυπωσιασμένοι (σαν την κοπέλα). Μάλλον πολυδιαφημισμένη, όταν γύρω της έχει διαμαντάκια....

Η επιστροφή στη βάση μας, μας χάρισε ένα ωραίο στιγμιότυπο: την Δημητσάνα "on fire"!

Πολύ κούραση από την συνεχή περιπλάνηση και ήδη είχα αρχίσει να ονειρεύομαι τα κόκοματ στρώματα στο δωμάτιο του ξενώνα....Α! Ο ξενώνας! Ώρα νομίζω είναι να πω δύο τρία πραγματάκια πριν το ξεχάσω.
Η διαμονή στον ξενώνα Έναστρον ήταν φοβερή και σίγουρα συνίσταται. Η τιμή έχει και αυτή το...αλάτι της αλλά δικαιολογείται. Άλλωστε σε όλο το χωριό οι τιμές είναι οριακά κάτω από το τριψήφιο νούμερο.

Το δωμάτιό μας λοιπόν ήταν αρκετά μεγάλο, με τζάκι, επιδαπέδια θέρμανση, τεράστιο κρεβάτι με μαξιλάρια και στρώμα από τα οποία δεν ήθελες να σηκωθείς, τηλεόραση και ένα πολύ μεγάλο και ωραίο μπάνιο. Ρίξτε μια ματιά (μην ανησυχείτε, οι ακατάλληλες λογοκρίθηκαν)

Η υποδοχή

οδηγούσε στα δωμάτια μέσω μίας εσωτερικής σκάλας, μιας και αυτά βρίσκονταν σε διαφορετικό επίπεδο

Επιπλέον στην τιμή συμπεριλαμβανόταν το εξής πρωινό. Καφές, χυμός επί τόπου στυμμένος, ψωμί (βούτυρα και τα σχετικά), κέικ, ομελέτα (μία ο καθένας), τοστ, λουκουμάδες και χειροποίητη τυρόπιτα. Αυτά.
Χωρίς υπερβολή, δεν χρειαζόσουν μεσημεριανό. Και όλα σούπερ. Μετά και από τα δύο πρωινά, πήραμε και για τον δρόμο!
Αν προσθέσεις στην εξίσωση ότι οι ιδιοκτήτες είναι πολύ ευγενικοί και σε κάνουν να νιώσεις ευπρόσδεκτος, λες:"χαλάλι τα λεφτά!".

Λίγη υπομονή γιατί φτάνουμε στο 2) και 3) και τι άλλο θα μπορούσε να λείπει? Η αστυνομία.....!

 

[James]

Το βραδάκι λοιπόν επιστρέψαμε στην Δημητσάνα....Η αναζήτηση του πάρκινγκ ξεκίνησε αλλά ευτυχώς μία θέση με περίμενε στον επίσημο χώρο που έχω αναφέρει και πιο πάνω. "Ωραία" λέω. Το "ωραία" βέβαια κράτησε λίγο γιατί μπαίνοντας στον ξενώνα, η ιδιοκτήτρια με ενημέρωσε ότι "αύριο είναι λαϊκή και θα ενοχλείς εκεί. Βάλτο κάπου αλλού!". Πάλι πίσω με την σύζυγο.
Ξεκινήσαμε το ψάξιμο. Στον κεντρικό δρόμο (ένας είναι) υπάρχει μία γραμμή η οποία δείχνει ότι απαγορεύεται το παρκάρισμα. Παρόλα αυτά, υπήρχαν αρκετά σταθμευμένα οχήματα (μεταξύ των οποίων και ντόπιων). Το σημείο (για όσους γνωρίζουν) ήταν ακριβώς απέναντι από το φαρμακείο. Εκεί έρχεται η φράση 2). (ανατρέξτε πιο πάνω)
Ερημιά εκεί, υπήρχαν και άλλοι παράνομοι (λες και αυτό παίζει ρόλο), κουρασμένοι ήμασταν, πείστηκα. Λύγισα βρε αδερφέ.

Ακολούθησε ένας ακόμη "πουπουλένιος" ύπνος, και το πρωί είχε έρθει η ώρα της αναχώρησης.....

Χαιρετήσαμε τους φιλικότατους ιδιοκτήτες παίρνοντας ως ενθύμιο μία ασπρόμαυρη φωτογραφία όπου ο ίδιος και ο πατέρας μου ήταν πρόσκοποι, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '60. Αυτό ίσως ήταν και το πραγματικό highlight του ταξιδιού.....

Βγαίνοντας, μας υποδέχτηκε ψιλόβροχο. "Ε δεν βαριέσαι, σε ένα λεπτό θα είμαστε στο αυτοκίνητο.....". Not. Στο αυτοκίνητο φτάσαμε μεν, μέσα δεν μπήκαμε δε. Πλησιάζοντας κατάλαβα αμέσως τι είχε συμβεί. "Μας πήραν τις πινακίδες!" αναφώνησα.....Τέλεια. Μου πήραν τις πινακίδες στην Δημητσάνα, την ημέρα που φεύγω, από ενοικιαζόμενο. Τζάκ ποτ έκανα.
Αρπάζω την κουρελιασμένη (από τη βροχή) κλήση και επιστροφή στον ξενώνα. Ο ιδιοκτήτης μας αντίκρισε έκπληκτος. Μόλις όμως είδε το ροζ χαρτάκι κατάλαβε...

Αμέσως άρχισε τα τηλέφωνα. Αν και δεν ήξερε κάποιον στην αστυνομία, είπε ότι έχει ένα "πολιτικό μέσον"! Δεν φαντάζομαι ότι θα εννοούσε και κανέναν υπουργό, αλλά έστω και δημοτικός σύμβουλος μας έκανε! Μετά από λίγη ώρα αναμονής χτύπησε επιτέλους το τηλέφωνό του. Ο....διάλογος που ακολούθησε μαρτυρούσε ότι κάτι βαρύ είχαμε κάνει....."Ναι....ναι.....ναι ε??? Ναι....Κατάλαβα....".

Τι είχε γίνει λοιπόν??? Πολύ απλά. Δύο νέοι, ξεκινήσαν από την Σάμο, για να πάνε στην Δημητσάνα, για να παρκάρουν στο σημείο που περνάει το λεωφορείο για να πάει στην Στεμνίτσα και να πάρει τα παιδιά να πάνε σχολείο!!! Ναι. Θα μας συζητάνε χρόνια σε εκείνα τα μέρη.
"Παιδιά, δεν μπορούσε να περάσει το λεωφορείο, τα παιδιά δεν πήγαν σχολείο, έγινε χαμός, ήρθε η αστυνομία και δεν γινόταν διαφορετικά. Πήραν μέχρι και του φαρμακοποιού!". Αδέκαστοι. Όλα και όλα!
Καταντραπήκαμε βέβαια καθώς όντως προκαλέσαμε μεγάλη αναστάτωση.... Ο ιδιοκτήτης μας συμβούλεψε να πάμε στο τμήμα, να πληρώσουμε την κλήση και θα βλέπαμε τι θα γινόταν με τις πινακίδες.....

Υπό βροχή λοιπόν βρεθήκαμε στο τμήμα. Φτάσαμε σε μία πόρτα. Κλειδωμένη. Χτύπησα, και σε λιγάκι εμφανίστηκε ένας αστυνομικός. Άρχισα να του εξηγώ, αλλά με διέκοψε με ένα "α εσείς είστε". Θέαμα γίναμε.....Μου δήλωσε ότι ο διοικητής θα λείπει για κανένα δίωρο και να ξαναπεράσω. Αλλά ας πάω στο ταχυδρομείο να πληρώσω την κλήση. "Ωραίο μέσον" λέω....

Να υπενθυμίσω ότι ήταν Πέμπτη 4/2 ημέρα της πανελλαδικής απεργίας...Φυσικά και το ταχυδρομείο ήταν κλειστό......Όσο πάει και καλυτερεύει!

Έχοντας ένα δίωρο μπροστά μας, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στον αρχικό σχεδιασμό μας, που προέβλεπε επίσκεψη στην άλλη πλευρά του φαραγγιού και μετά επιστροφή στην Αθήνα. Ε, τώρα θα περιείχε και επίσκεψη στο τμήμα!

Η αγωνία κορυφώνεται!