maroulini
Member
- Μηνύματα
- 89
- Likes
- 152
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΚΙΝΑ
Goreme-Pamukkale
Ξημερώνει πολύ συννεφιασμένη μέρα και ευχόμαστε να μείνει αν μη τι άλλο έτσι και να μην αρχίσει πάλι η βροχή. Το Goreme όμως, δεν ήθελε να φύγουμε και με το που τελειώνουμε το πρωινό, αρχίζει όχι μόνο μπόρα, αλλά καταιγίδα με δυνατό χαλάζι, που τα έκανε όλα κάτασπρα, λες και είχε χιονίσει.
Οι βαλίτσες ήταν κατά 80% έτοιμες, αφού είχαμε ξεχάσει ότι η πραμάτεια που είχαμε ψωνίσει από την Καισάρεια, δε γινόταν να είναι σκόρπια στο αμάξι και άρχισε η διαδικασία εγκλεισμού, ό,τι μπορούσε φυσικά, στις βαλίτσες. Αφού τα τακτοποιήσαμε, περιμέναμε υπομονετικά να μας επιτρέψει ο καιρός να φύγουμε. Μέχρι να χαιρετίσουμε και τα παιδιά στο ξενοδοχείο, έκοψε λίγο η μπόρα, οπότε φορτώσαμε το corsa λες και κάναμε μετακόμιση και αποχαιρετίσαμε το Goreme με συγκίνηση.
Αντίο Goreme, θα ξανάρθουμε
Ο καιρός σε όλη τη διαδρομή των 8 ωρών άστατος, συννεφιά, κρύο, βροχή, ήλιος όλα τα καλά μαζί.
Τα σύννεφα λες και θα μας πλάκωναν, τόσο χαμηλά
Επόμενη στάση το Παμμούκαλε (=Κάστρο από βαμβάκι). Στο Παμμούκαλε το είχαμε πει από την αρχή ότι πάμε 2 μέρες για ξεκούραση. Έχουμε πάει αρκετές φορές, οπότε θα αναβαίναμε μεν το λόφο, αλλά δε θα σπαταλούσαμε τις ώρες που σπαταλούσαμε τις πρώτες φορές που είχαμε πάει. Και αν δεν ήταν η Μαρία, η φίλη μας που δεν είχε ξαναπάει, ίσως και να μην ανεβαίναμε καθόλου. Όσο εντυπωσιακό και αν είναι, είναι μέγα λάθος να πας καπάκι από το θαύμα της Καππαδοκίας. Αναπόφευκτα γίνεται σύγκριση και εμείς που το ξέραμε δεν μπήκαμε στο τρυπάκι, μπήκε όμως η φίλη μας και στην αρχή ήταν λίγο απογοητευμένη. Θα πρότεινα λοιπόν, πρώτα Παμούκαλε και μετά Καππαδοκία. Είχαμε κλείσει στο Karahayit, ένα χωριό 2-3 km από το Παμούκαλε, γατί όπως είπαμε θέλαμε να ξεκουραστούμε και 1,5 μέρα να χαλαρώσουμε. Το ξενοδοχείο το Colossae Thermal Hotel, όχι ακριβώς όπως θα το περίμενα, αλλά η αρκετά χαμηλή τιμή του (δε θυμάμαι πόσο ακριβώς), συμπεριλαμβανομένης ημιδιατροφής και των thermal spa που διέθετε, plus το turkish bath ήταν μια χαρά. Δυστυχώς, την πρώτη ημέρα φτάσαμε αργά το απόγευμα και το δείπνο ήταν μέχρι τις 9:30, οπότε για να πάμε στα thermal spa, έπρεπε να χάσουμε το δείπνο.... και φυσικά προτιμήσαμε πάλι το φαΐ. Αν πω ότι φάγαμε πάλι του σκασμού, δε θα είναι ψέματα. Ήμασταν όμως τόσο κουρασμένοι, που δεν είχαμε κουράγια για πολλά πολλά, οπότε ήπιαμε και ένα τσαγάκι στο καφέ του ξενοδοχείου και πήγαμε για ύπνο. Ήμουν δε τόσο κουρασμένη, που κάποια στιγμή μετά από ώρα διαπιστώνω ότι κάπου έχω παρατήσει την τσάντα μου, ευτυχώς την είχαν μαζέψει στην ρεσεψιόν.
Επόμενη μέρα, μετά το υπέρ-υπέρ πλούσιο πρωινό και αφού γεμίσαμε πάλι ένα τραπέζι πιάτα, φύγαμε για το Παμμούκαλε. Ευτυχώς ο καιρός είχε φτιάξει και είχε βγάλει ήλιο και μάλιστα είχε ζέστη αρκετή.
Ο λόφος του Παμούκαλε αποτελείται από θερμές πηγές και λευκό τραβερτίνη, ο οποίος σχηματίζει μικρές πισίνες από τα ανθρακικά ορυκτά που περιέχονται στο νερό, με αποτέλεσμα να κάνει το όλο το οποίο μαγικό. Βρίσκεται στο εσωτερικό της κοιλάδας του Μαιάνδρου ποταμού. Ο λόφος έχει ύψος 160 μέτρα, μήκος 2.700 και πλάτος 600, και είναι ορατός από μεγάλη απόσταση. Η αρχαία ελληνο-ρωμαϊκή και βυζαντινή πόλη Ιεράπολη Φρυγίας βρίσκεται κοντά στο Παμούκαλε και μαζί αποτελούν μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από 1988.
Το λόφο τον ανεβαίνεις αυστηρά χωρίς παπούτσια, ξυπόλυτος. Αυτό που με εξέπληξε αρνητικά ήταν το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι τραβερτίνες (οι μικρές πισινούλες) στο κάτω μέρος ήταν στεγνές και νερά δεν έτρεχαν καθόλου από πουθενά. Δεν ξέρω αν έφταιγε το γεγονός ότι δεν είναι τουριστική περίοδος και τα είχαν κόψει ή έχει στερέψει, αλλά εγώ απογοητεύτηκα. Βέβαια, όσο ανέβαινες ήταν καλύτερα, αλλά δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ξέραμε μέχρι τώρα, όπου από παντού έτρεχαν νερά.
Καθίσαμε για ένα σύντομο καφέ στην παλιά Ιεράπολη, στο τέλος δηλ. του λόφου. Λίγο παραπέρα, σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση το ρωμαϊκό θέατρο, ενώ το 1970 δημιουργήθηκε το Μουσείο Ιεράπολης στα ρωμαϊκά λουτρά για να στεγάσει τα ευρήματα που μέχρι τότε στέλνονταν στα μουσεία της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης. Επίσης, εδώ μαρτύρησε σύμφωνα με την παράδοση ο Απόστολος Φίλιππος. Περισσότερες πληροφορίες για την Ιεράπολη μπορεί κάποιος να βρει στην Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού. Το μόνο άσχημο, ότι στη φυσική πισίνα υπάρχουν σκόρπιες αρχαίες και ρωμαϊκές κολώνες και οι τουρίστες κολυμπάνε ανάμεσα στις κολώνες.
Αρχίσαμε σιγά σιγά να κατηφορίζουμε, ενώ ο ήλιος βάραγε για τα καλά. Κοροϊδεύαμε τους ξένους για το ροζουλί τους χρώμα, χωρίς ωστόσο να βλέπουμε τα χέρια και τα πόδια μας, που επίσης ήταν δίχρωμα. Το διαπιστώσαμε μετά στο ξενοδοχείο. Ακολούθησαν 3 ώρες χαλάρωσης και ξεκούρασης στο ξενοδοχείο στο thermal spa και ήρθε η ώρα για το δείπνο. Στο ξενοδοχείο γινόταν δύο γάμοι και όποιος έχει τύχει να δει γάμο στην Τουρκία μπορεί να καταλάβει το κιτσ της όλης υπόθεσης. Μέχρι drone είχαν για πλάνα αφ' υψηλού. Για τις τουαλέτες των κυριών τι να πω???? Το αφήνω απλά ασχολίαστο, εκείνα δε τα στεφάνια... έλεος ρε παιδιά σα τα δικά μας των κηδειών είναι. Φωτογράφοι, κάμερες πέρα δώθε.... ο νεοπλουτισμός σε όλο του το μεγαλείο. Αυτά με τους γάμους, αλλά θα 'σκαγα άμα δε το σχολίαζα.
Οι φώτο με τα δώρα των γάμων δεν είναι και πολύ καθαρές, αλλά τις έβγαλα με το τηλέφωνο και λίγο στη ζούλα, με έχουν κατσαδιάσει γενικά στην Τουρκία που φωτογραφίζω νυφικά οπότε είπα μη τα ξανακούσω πάλι.
Ξημερώνει πολύ συννεφιασμένη μέρα και ευχόμαστε να μείνει αν μη τι άλλο έτσι και να μην αρχίσει πάλι η βροχή. Το Goreme όμως, δεν ήθελε να φύγουμε και με το που τελειώνουμε το πρωινό, αρχίζει όχι μόνο μπόρα, αλλά καταιγίδα με δυνατό χαλάζι, που τα έκανε όλα κάτασπρα, λες και είχε χιονίσει.
Οι βαλίτσες ήταν κατά 80% έτοιμες, αφού είχαμε ξεχάσει ότι η πραμάτεια που είχαμε ψωνίσει από την Καισάρεια, δε γινόταν να είναι σκόρπια στο αμάξι και άρχισε η διαδικασία εγκλεισμού, ό,τι μπορούσε φυσικά, στις βαλίτσες. Αφού τα τακτοποιήσαμε, περιμέναμε υπομονετικά να μας επιτρέψει ο καιρός να φύγουμε. Μέχρι να χαιρετίσουμε και τα παιδιά στο ξενοδοχείο, έκοψε λίγο η μπόρα, οπότε φορτώσαμε το corsa λες και κάναμε μετακόμιση και αποχαιρετίσαμε το Goreme με συγκίνηση.
Αντίο Goreme, θα ξανάρθουμε
Ο καιρός σε όλη τη διαδρομή των 8 ωρών άστατος, συννεφιά, κρύο, βροχή, ήλιος όλα τα καλά μαζί.
Τα σύννεφα λες και θα μας πλάκωναν, τόσο χαμηλά
Επόμενη στάση το Παμμούκαλε (=Κάστρο από βαμβάκι). Στο Παμμούκαλε το είχαμε πει από την αρχή ότι πάμε 2 μέρες για ξεκούραση. Έχουμε πάει αρκετές φορές, οπότε θα αναβαίναμε μεν το λόφο, αλλά δε θα σπαταλούσαμε τις ώρες που σπαταλούσαμε τις πρώτες φορές που είχαμε πάει. Και αν δεν ήταν η Μαρία, η φίλη μας που δεν είχε ξαναπάει, ίσως και να μην ανεβαίναμε καθόλου. Όσο εντυπωσιακό και αν είναι, είναι μέγα λάθος να πας καπάκι από το θαύμα της Καππαδοκίας. Αναπόφευκτα γίνεται σύγκριση και εμείς που το ξέραμε δεν μπήκαμε στο τρυπάκι, μπήκε όμως η φίλη μας και στην αρχή ήταν λίγο απογοητευμένη. Θα πρότεινα λοιπόν, πρώτα Παμούκαλε και μετά Καππαδοκία. Είχαμε κλείσει στο Karahayit, ένα χωριό 2-3 km από το Παμούκαλε, γατί όπως είπαμε θέλαμε να ξεκουραστούμε και 1,5 μέρα να χαλαρώσουμε. Το ξενοδοχείο το Colossae Thermal Hotel, όχι ακριβώς όπως θα το περίμενα, αλλά η αρκετά χαμηλή τιμή του (δε θυμάμαι πόσο ακριβώς), συμπεριλαμβανομένης ημιδιατροφής και των thermal spa που διέθετε, plus το turkish bath ήταν μια χαρά. Δυστυχώς, την πρώτη ημέρα φτάσαμε αργά το απόγευμα και το δείπνο ήταν μέχρι τις 9:30, οπότε για να πάμε στα thermal spa, έπρεπε να χάσουμε το δείπνο.... και φυσικά προτιμήσαμε πάλι το φαΐ. Αν πω ότι φάγαμε πάλι του σκασμού, δε θα είναι ψέματα. Ήμασταν όμως τόσο κουρασμένοι, που δεν είχαμε κουράγια για πολλά πολλά, οπότε ήπιαμε και ένα τσαγάκι στο καφέ του ξενοδοχείου και πήγαμε για ύπνο. Ήμουν δε τόσο κουρασμένη, που κάποια στιγμή μετά από ώρα διαπιστώνω ότι κάπου έχω παρατήσει την τσάντα μου, ευτυχώς την είχαν μαζέψει στην ρεσεψιόν.
Επόμενη μέρα, μετά το υπέρ-υπέρ πλούσιο πρωινό και αφού γεμίσαμε πάλι ένα τραπέζι πιάτα, φύγαμε για το Παμμούκαλε. Ευτυχώς ο καιρός είχε φτιάξει και είχε βγάλει ήλιο και μάλιστα είχε ζέστη αρκετή.
Ο λόφος του Παμούκαλε αποτελείται από θερμές πηγές και λευκό τραβερτίνη, ο οποίος σχηματίζει μικρές πισίνες από τα ανθρακικά ορυκτά που περιέχονται στο νερό, με αποτέλεσμα να κάνει το όλο το οποίο μαγικό. Βρίσκεται στο εσωτερικό της κοιλάδας του Μαιάνδρου ποταμού. Ο λόφος έχει ύψος 160 μέτρα, μήκος 2.700 και πλάτος 600, και είναι ορατός από μεγάλη απόσταση. Η αρχαία ελληνο-ρωμαϊκή και βυζαντινή πόλη Ιεράπολη Φρυγίας βρίσκεται κοντά στο Παμούκαλε και μαζί αποτελούν μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από 1988.
Το λόφο τον ανεβαίνεις αυστηρά χωρίς παπούτσια, ξυπόλυτος. Αυτό που με εξέπληξε αρνητικά ήταν το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι τραβερτίνες (οι μικρές πισινούλες) στο κάτω μέρος ήταν στεγνές και νερά δεν έτρεχαν καθόλου από πουθενά. Δεν ξέρω αν έφταιγε το γεγονός ότι δεν είναι τουριστική περίοδος και τα είχαν κόψει ή έχει στερέψει, αλλά εγώ απογοητεύτηκα. Βέβαια, όσο ανέβαινες ήταν καλύτερα, αλλά δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ξέραμε μέχρι τώρα, όπου από παντού έτρεχαν νερά.
Καθίσαμε για ένα σύντομο καφέ στην παλιά Ιεράπολη, στο τέλος δηλ. του λόφου. Λίγο παραπέρα, σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση το ρωμαϊκό θέατρο, ενώ το 1970 δημιουργήθηκε το Μουσείο Ιεράπολης στα ρωμαϊκά λουτρά για να στεγάσει τα ευρήματα που μέχρι τότε στέλνονταν στα μουσεία της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης. Επίσης, εδώ μαρτύρησε σύμφωνα με την παράδοση ο Απόστολος Φίλιππος. Περισσότερες πληροφορίες για την Ιεράπολη μπορεί κάποιος να βρει στην Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού. Το μόνο άσχημο, ότι στη φυσική πισίνα υπάρχουν σκόρπιες αρχαίες και ρωμαϊκές κολώνες και οι τουρίστες κολυμπάνε ανάμεσα στις κολώνες.
Αρχίσαμε σιγά σιγά να κατηφορίζουμε, ενώ ο ήλιος βάραγε για τα καλά. Κοροϊδεύαμε τους ξένους για το ροζουλί τους χρώμα, χωρίς ωστόσο να βλέπουμε τα χέρια και τα πόδια μας, που επίσης ήταν δίχρωμα. Το διαπιστώσαμε μετά στο ξενοδοχείο. Ακολούθησαν 3 ώρες χαλάρωσης και ξεκούρασης στο ξενοδοχείο στο thermal spa και ήρθε η ώρα για το δείπνο. Στο ξενοδοχείο γινόταν δύο γάμοι και όποιος έχει τύχει να δει γάμο στην Τουρκία μπορεί να καταλάβει το κιτσ της όλης υπόθεσης. Μέχρι drone είχαν για πλάνα αφ' υψηλού. Για τις τουαλέτες των κυριών τι να πω???? Το αφήνω απλά ασχολίαστο, εκείνα δε τα στεφάνια... έλεος ρε παιδιά σα τα δικά μας των κηδειών είναι. Φωτογράφοι, κάμερες πέρα δώθε.... ο νεοπλουτισμός σε όλο του το μεγαλείο. Αυτά με τους γάμους, αλλά θα 'σκαγα άμα δε το σχολίαζα.
Οι φώτο με τα δώρα των γάμων δεν είναι και πολύ καθαρές, αλλά τις έβγαλα με το τηλέφωνο και λίγο στη ζούλα, με έχουν κατσαδιάσει γενικά στην Τουρκία που φωτογραφίζω νυφικά οπότε είπα μη τα ξανακούσω πάλι.
. Τώρα που "έμαθα"να κάτσω να γράψω και καμία άλλη
