ΗΠΑ '' Δεν ξέρω τι έκανα, αλλά νομίζω ότι μόλις έκλεισα τα εισητήρια.''

[Jen]

Τέσσερις μήνες πριν, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή με μια πιστωτική κάρτα στο χέρι την οποία δεν ξέρω να χρησιμοποιήσω καλά. Λίγα λεπτά αργότερα και λαμβάνω ένα confirmation email που μου ανακοινώνει ότι η κράτηση των εισητηρίων μου ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Μουδιασμένη και χωρίς να έχω καταλάβει πολλά, στέλνω μήνυμα στον φίλο μου:
'' Ι don't really know what I just did, but I think I booked the tickets''.
'' Whaaat?! I'm going to see you soon! How do you feel?''

H απάντηση μου είναι ότι δεν feel τίποτα, καθότι μουδιασμένη ακόμα δεν το έχω πιστέψει.
Με έναν πρόχειρο υπολογισμο, αντιλαμβάνομαι ότι οι πτήσεις μου διαρκούν λίγο περισσότερο απο 19 ώρες, ενώ οι πτήσεις της επιστροφής, λίγο περισσότερο από 20 ώρες και περιλαμβάνουν αρκετές αλλαγές αεροπλάνων, terminals και αεροπορικών εταιριών.
''Να αγχωθώ?'', ρωτάω τον εαυτό μου.
''Μπα...'', μου απαντώ. Έχω τρείς μήνες ακόμα γι' αυτό...


Η επόμενη ημέρα ξεκινά πια με το επίσημο countdown το καιρού που απομένει, έναρξη των διαδικασιών για έκδοση διαβατηρίου και μια καθημερινή προσπάθεια να συνηδειτοποιήσω το τι πρόκειται να κάνω.

''Μα δεν έχεις ξαναταξιδέψει στο εξωτερικό, ούτε καν έχεις μπει σε αεροπλάνο. Είσαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις?'', μου λένε φίλοι και γνωστοί.
'' Γιατί όχι?'', απαντώ, θέλωντας να φωνάξω δυνατά ότι δεν έχω ιδέα από αεροδρόμια, αεροπλάνα και τα συναφή.

Και κάπως έτσι ξεκινά η δική μου ιστορία, η οποία διαρκεί 3 εκπληκτικές εβδομάδες, περιλαμβάνει μέρη όπως το Seattle, Tacoma, Los Angeles, Pasadena, San Diego, Mammoth Lakes και θα μου μείνει αξέχαστη.

 

[canf]

ωραια αρχη!!!

ανυπομονουμε για τη συνεχεια!

 

[mfish]

Ειναι να μη κανεις την αρχη, ευχομαι να κοψεις πολλα εισιτηρια ακομα....

καλη αρχη με τις ταξιδιωτικες ιστοριες και περιμενουμε την υπολοιπη περιγραφη σου....

 

[Jen]

Ημέρα αναχώρησης ορίζεται η 14η Ιουνίου, πριν όμως από αυτή έχει ήδη προηγηθεί μια παρουσίαση πτυχιακής εργασία και μια ορκομωσία, οι οποίες και οι δύο ωχριούν μπροστά στο μεγάλο ταξίδι.

Τα τρία ξυπνητήρια χτυπούν ταυτόχρονα λίγο μετά τις 5 το πρωί. Ακολουθεί ένας γρήγορος έλεγχος για τα απαραίτητα έγγραφα όπως διαβατήριο και boarding pass, δύο γουλιές καφέ και το τελευταίο μου τσιγάρο μιας και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην καπνίσω για τις επόμενες τρεις εβδομάδες. Υπόσχεση την οποία παραδόξως και κράτησα.

Μισή ώρα μετά και είμαι στις αναχωρήσεις του Ελ. Βενιζέλος, υπερήφανη μαζί με την μεγάλη βαλίτσα μου, την τσάντα του λάπτοπ και την θήκη της φωτογραφικής. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω παντού ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, αγουροξυπνημένους και για πρώτη φορά αισθάνομαι ότι είμαι κι εγώ ''μια από αυτούς''. Μια ταξιδιώτης.

Πλησιάζω τον γκισέ της British, κάνω 1-2 χαζές ερωτήσεις, παραδίδω βαλίτσα, περνάω τους καθιερωμένους ελέγχους και ξαφνικά βρίσκομαι να περιμένω στην πύλη αναχώρησης. Μίση ώρα αργότερα, η επιβίβαση ξεκινά, βρίσκω τη θέση η οποία και περιμένω εναγωνίως για την πρώτη μου απογείωση.
Απογείωση...μαγικό πράγμα. Οι τουρμπίνες του αεροπλάνου επιταχύνουν, καθηλώνοντας με σχεδόν στο καθισμά μου, οι ρόδες του αεροπλάνου απομακρύνονται από τον διάδρομο και το αεροπλάνο αρχίζει να παίρνει ύψος, κάνοντας με να νιώθω σαν να είμαι σε roller coaster. Aυτό ήταν...έφυγα.

Οι επόμενες σχεδόν 4 ώρες μέχρι το Λονδίνο, περνούν ήρεμα, χωρίς αναταράξεις, με την Βritish Airways να προσφέρει ένα μετριότατο πρωινό κι εγώ κολλημένη στο τζάμι του αεροπλάνου να βγάζω άπειρες φωτογραφίες για να περάσει η ώρα.

Μετά την απογείωση ακολουθεί η προσγείωση την οποία και περιμένω με την ίδια αγωνία. Το αεροπλάνο αρχίζει να χάνει ύψος για την προετοιμασία της προσγείωσης, μικρές αναταράξεις ξεκινούν, αλλά μέσα στον φόβο μου είμαι πεπεισμένη ότι είναι φυσιολογικές. Το Λονδίνο από ψηλά φαίνεται μαγικό, τα σπίτια είναι όλα ίδια και για μερικά δευτερόλεπτα νομίζω ότι ονειρεύομαι. Η κακή προσγείωση όμως με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

''Πάει κι αυτό'', σκέφτομαι. Ένα βήμα πιο κοντά στον προορισμό μου. Άλλες δύο πτήσεις και μετά ξεκινά το όνειρο.

Η διαδικασία είναι πάλι η ίδια. Έλεγχος διαβατηρίων, security και μετά αναζήτηση της σωστής πύλης. Το Heathrow μου φαίνεται όμορφο και ήρεμο, παρά τα όσα είχα ακούσει πριν το ταξίδι. Ίσως να οφείλεται στο terminal που προσγειωθήκαμε, ίσως και στο ότι ήταν το πρώτο μου ταξίδι και όλα μου φαίνονταν όμορφα.

Αναμονή στην πύλη και η επιβίβαση για την δεύτερη και πιο σημαντική πτήση, ξεκινά. Μεταφερόμαστε με λεωφορείο μέχρι το αεροπλανο το οποίο και είναι είναι ένα Boeing 747-400.
Bρίσκω την όμορφη θέση μου, η οποιά ήταν πίσω-πίσω στο αεροπλάνο και από αυτές που είμαι μόνο δύο και υπάρχει ελεύθερος χώρος δίπλα από το παράθυρο. (λατρεμένο online check-in, σκέφτομαι.) Παρακαλάω από μέσα μου να μείνει ελεύθερη η δίπλα θέση, αλλά η τύχη μου με εγκαταλείπει.

Βολεύομαι στη θέση, παίρνω βιβλίο, Sudoku και φωτογραφική μηχανή και προετοιμάζομαι ψυχολογικά να περάσω τις επόμενες 11 ώρες μέσα στο αεροπλάνο.

...οι οποίες και περνούν σχετικά γρήγορα, με την B.A πάλι να προσφέρει ένα μέτριο έως κακό γεύμα, μερικές αναταράξεις οι οποίες με ανησυχούν, αλλά κοιτώντας τους διπλανούς επιβάτες οι οποίοι συνεχίζουν αμέριμνοι το γεύμα ή τον ύπνο τους, καθησυχάζομαι και εμένα να προσπαθώ ανεπιτυχώς να βολευτώ και να κοιμηθώ.

Το αεροπλάνο ξεκινά πάλι διαδικασία προσγείωσης και μπροστά μου αποκαλύπτεται το Los Angeles το οποίο μου φαίνεται τεράστιο. Και είναι.
Λίγες φωτογραφίες να έχω να θυμάμαι, μια άψογη προσγείωση και ξαφνικά είμαι στο LAX.

2/3 πτήσεις ολοκληρώθηκαν με επιτυχία. Το μόνο που μένει είμαι μια μικρή, εύκολη πτήση για Seattle και το υπερατλαντικό μου ταξίδι, θα πάρει τέλος.

''Ευκολάκι'', σκέφτομαι...
''Ναι καλά'', θα μου απαντήσει η τύχη λίγες ώρες αργότερα.

 

[kon_gav]

Πολύ όμορφος ο τρόπος που γράφεις... σε παρακαλούμε συνέχισε...

 

[Jen]

Ευχαριστώ για τα σχόλια!

Βρήκα μερικά λάθη, αλλά δεν μπορώ να τα διορθώσω οπότε και ζητώ την κατανόηση σας.

Επίσης ζητώ συγγνώμη αν γράφω πολλές λεπτομέρειες οι οποίες δεν είναι ενδιαφέρουσες, αλλά επειδή ήταν το πρώτο μου ταξίδι και η πρώτη μου ταξιδιωτική ιστορία, είπα να ξεκινήσω γράφοντας αρχικά την εμπειρία των πρώτων μου πτήσεων.

 

[kon_gav]

ζητώ συγγνώμη αν γράφω πολλές λεπτομέρειες οι οποίες δεν είναι ενδιαφέρουσες, αλλά επειδή ήταν το πρώτο μου ταξίδι και η πρώτη μου ταξιδιωτική ιστορία, είπα να ξεκινήσω γράφοντας αρχικά την εμπειρία των πρώτων μου πτήσεων.

ίσα ίσα εγώ τα βρίσκω όλα πολύ ωραία, συνέχισε έτσι

 

[marianino]

μιας και φέτος θα κάνω και εγώ το πρώτο μου υπερατλαντικό ταξίδι παρακολουθώ με αγωνία την ιστορία σου και περιμένω την συνέχεια!!!

 

[piccolo_mondo]

Oμορφη η αφηγηση σου κ πιασαρικος o τιτλος! Κ ωραια αρχη στην ταξιδιωτικη σου καριερα ε? keep rocking!

 

[Jen]

Η αίσθηση ανακούφισης κι εκπλήρωσης ενός ονείρου ήρθε όταν πάτησα το πόδι μου σε Αμερικάνικο έδαφος. Χωρίς να νιώθω κάτι διαφορετικό απ' ότι νιώθω όταν πατώ σε Ελληνικό έδαφος-χωρίς να νιώθω τίποτα γενικώς μετά από τόσες ώρες πτήσεις, αποβιβάστηκα.
Να 'μαι λοιπόν, στο LAX σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα αεροδρόμια του κόσμου.
''Περίεργο'', σκέφτομαι, ''όλα είναι τόσο ήρεμα''. Jet lag ή και πάλι υπερβολική χαρά?
'Εχοντας 3 ώρες στη διάθεση μου για την επόμενη πτήση με διαφορετική αεροπορική εταιρία αυτή τη φορά, αποφάσισα να κινηθώ γρήγορα, να περάσω (και πάλι) από γνωστούς και ίσως πιο αυστήρους ελέγχους, να παραλάβω αποσκευές, να παραδώσω αποσκεύες και η ιστορία πάει λέγοντας.

Ουφ... ξαφνικά κι ενώ περιμένω για τον έλεγχο διαβατηρίων, σκέφτομαι τα επόμενα βήματα μου, υπολογίζω την ώρα που χρειάζομαι και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πια σαν έμπειρος ταξιδιώτης που μετά από ατέλειωτες ώρες πτήσεων και ταξιδιών, ξέρει πως να συμπεριφερθεί σε ένα αεροδρόμιο.

Χαμογελώ χωρίς να με δει κανείς για το ''κατόρθωμά'' μου και για τις ατέλειωτες ώρες που πέρασα βουτηγμένη στο άγχος του πρώτου ταξιδιού και σκέφτομαι ότι το ίδιο πρωί δεν είχα ιδέα που πρέπει να πάω και τι να κάνω.
''Το ίδιο πρώι?''. Το jet lag με χτυπάει και δεν συνηδειτοποιώ ότι ακόμη κι αν έφυγα πρωί απο Ελλάδα και είναι μεσημέρι στο Λος Άντζελες, μεσολάβησαν περισσότερες από 14 ώρες. Πλάκα έχει... ο χρόνος είναι σχετικός τελικά.

Φτάνει η ώρα για τον έλεγχο του διαβατηρίου μου, ο υπάλληλος με ενημερώνει ότι δεν έχω σημειώσει στο ειδικό έντυπο την διεύθυνση της περιοχής που πρόκειται να παω και με στέλνει στις πληροφορίες.
Μετά από 10 λεπτά άκαρπων προσπαθειών, σπαστών Αγγλικών από την Ισπανόφωνη υπάλληλο, και χωρίς συνοχή δικών μου Αγγλικών, προσπαθώ να εξηγήσω ότι δεν γνωρίζω διευθύνση (καθαρά δικό μου λάθος).
Βλέπω να με πλησιάζει μια υπάλληλος της ασφάλειας η οποία και με ενημερώνει ότι επειδή δε γνωρίζω τη διευθύνση, δεν μπορούν να με αφήσουν να ταξιδέψω, ενώ με ρωτά παράλληλα αν έχω χρήματα να μείνω σε ξενοδοχείο για τη νύχτα.

Κι εδώ ξεκινά η πρώτη μου περιπέτεια, στην πρώτη μου πτήση, στην πρώτη χώρα του εξωτερικού που επισκέπτομαι.

Παραδόξως, η διεύθυνση και το τηλέφωνο ήταν εύκολο να ανευρεθούν μέσω ίντερνετ, όσο όμως και να παρακαλούσα για πρόσβαση στο διαδίκτυο, στην Αμερική τίποτα δεν είναι δωρεάν.
Είκοσι λεπτά αργότερα και μετά από τηλεφώνημα της υπεύθυνης στην British Air. βρίσκει τη διεύθυνση και με αφήνει να συνεχίσω τον έλεγχο, λέγοντας μου να μην το ξανακάνω (ναι μαμά!). Θα την ευχαριστώ αιώνια.

Ανακουφισμένη, περνάω επιτέλους τον έλεγχο του διαβατηρίου με τον υπάλληλο να κάνει τις κλασσικές (σε πιο light μορφή όμως) ερωτήσεις, όπως '' ποιον θα επισκεφτείς εκεί?''. Απαντώ ότι θα επισκευτώ έναν φίλο, ενώ συνεχίζει την ανάκριση/κουτσομπολιό, ρωτώντας με το εάν είναι μόνο φίλος ή κάτι παραπάνω.
''Μόνο φίλος'', απαντώ, αποκρύπτωντας το γεγονός ότι είναι Ο φίλος μου.
''Κι αν δεν μ' αφήσουν να συνεχίσω φοβούμενοι ότι επειδή είναι ο φίλος μου, θα μείνω εκεί μόνιμα?'', αναρωτιέμαι δευτερόλεπτα πριν απαντήσω.
Αφελής σκέψη, αλλά δεν διακινδύνευα τίποτα.

Τρέχω να παραλάβω την βαλίτσα η οποία έχει μέινει μόνη της σχεδόν και φοβισμένη. Αντιλαμβάνομαι ότι έχω λιγότερο από μιάμιση ώρα πριν την επόμενη πτήση μου, ενώ δεν έχω περάσει ακόμα από τον έλεγχο της βαλίτσας πριν την έξοδο από το αεροδρόμιο.
Περιμένοντας στην ουρά, αρχίζω και πάλι να νιώθω αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρω. Αυτό όμως δεν κρατάει για πολύ όταν θα αντιληφθώ το πραγματικό μέγεθος της ουράς, η οποία ξεδιπλώνεται σα φίδι.

Έχοντας μόνο 40 λεπτά στη διάθεση μου ενώ βρίσκομαι ακόμη στο τέλος της ουράς, σκέφτομαι ότι ''αυτό ήταν'', η επόμενη πτήση μου έχει χαθεί και τώρα πρέπει να βρώ τρόπο να ειδοποιήσω τον φίλο μου ότι δεν θα είμαι στην πτήση που προγραμμάτιζα να είμαι.

'' Μετά από δύο σημαντικές πτήσεις, τα θαλάσσωσες στην πιο εύκολη'', κατηγορώ τον εαυτό μου.

Σχεδόν λιώνω και κρέμομαι από κούραση και απογοήτευση, ακουμπώντας επάνω στη βαλίτσα μου, ενώ το μυαλό μου δουλεύοντας σε 1000 στροφές ανά λεπτό, ψάχνει να βρει λύση.

 

[Jen]

...30 λεπτά πριν την επόμενη πτήση και η αγωνία μου χτυπάει πολλαπλά κόκκινα λαμπάκια.
Κοιτάω αριστερά και δεξιά, χτυπάω νευρικά τα πόδια μου και σκέφτομαι ότι αν είχα μια κόρνα, θα έπραττα ως κλασσική Ελληνίδα, κορνάροντας όπως κάνουμε στα φανάρια και φωνάζοντας παράλληλα ''Moooove people!''.

Επιτέλους φτάνει η σειρά μου για τον πολυπόθητο έλεγχο, ο οποίος δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν απλό έλεγχο διαβατηρίου που πήρε λιγότερο απο 10 δευτερόλεπτα.
Πριν κατευθυνθώ προς την έξοδο και έχοντας μόνο 20 λεπτά στη διάθεση μου, ρωτάω τον υπεύθυνο ''excuse me, do you know where I need to go to find Alaska Airways?''.
'' In Alaska'' μου απαντά και αρχίζει να γελάει. Τρέχω προς την έξοδο αγνοώντας τον ενώ ψέλνω από μέσα μου 2-3 όμορφα ελληνικά κοσμητικά επίθετα.

Όντας πια έξω από το αεροδρόμιο και μη μπορώντας να βρω την Alaska Air. μπαίνω στο αμέσως διπλανό κτίριο για αναζήτηση πληροφοριών. Η συμπαθής κυρία μου εξηγεί κάτι για ανσασέρ και 2 επίπεδα επάνω, αριστερές στροφές σε διαδρόμους και πάει λέγοντας, ενώ εγώ νιώθω την αδρεναλίνη στα ύψη.
''Κατάλαβες'' με ρωτάει. '' Όχι'' απαντώ και φεύγω τρέχοντας και πάλι έξω από το αεροδρόμιο όπου βρίσκω 2 κυρίους που με κατευθύνουν επιτέλους σωστά και μου δείχνουν με το δάχτυλό τους ότι η αεροπορική είναι στο τέλος του δρόμου-200 μέτρα παρακάτω.

Η παρακάτω σουρεάλ σκηνή, έλαβε χώρα στο LAX, ένα μουντό απόγευμα και περιελάμβανε εμένα σε έναν αγώνα δρόμου, φορτωμένη με βαλίτσα, λάπτομ και κάμερα, να τρέχω με όλες μου τις δυνάμεις προς το κτίριο της αεροπορικής, καθώς ο αέρας μου μπέρδευε τα μαλλιά, το μακρύ πουκάμισο που φορούσα πάνω από τη μπλούζα έτοιμο να σκιστεί από το βάρος των αποσκευών και τον κόσμο να κοιτά απορημένο μια τρελή να τρέχει.

'Ηξερα ήδη ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες να προλάβω την πτήση, αλλά συνέχιζα να τρέχω, μιας και πιστεύω στα παραμύθια.

Φτάνω καταϊδρωμένη και με κομμένη την ανάσα στον γκισέ, όπου η υπάλληλος με ενημερώνει ότι δεν προλαβαίνω να επιβιβαστώ και θα πρέπει να περιμένω την επόμενη πτήση, το μόνο καλό της οποίας είναι ότι ήταν 1 ώρα μετά την πτήση που μόλις είχα χάσει.

''Ξανά-ουφ'' σκέφτομαι, ''τουλάχιστον θα ταξιδέψω και δεν θα πληρώσω επιπλέον χρήματα''. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά όμως...
Άμέσως κατάλαβα ότι το επόμενο βήμα μου ήταν να ειδοποιήσω τον φίλο μου, ο οποιός και θα ανησυχούσε αν δεν με έβλεπε στην προγραμματισμένη πτήση.

Χωρίς να έχω το νούμερό του (δεύτερο χαζό λάθος μου), καθότι το είχα αφήσει στην Ελλάδα, ο μόνος τρόπος ήταν και πάλι η χρήση ίντερνετ.
Φυσικά και δεν υπήρχε πουθενά δωρεάν, ενώ όταν προσφέρθηκα να πληρώσω για τη χρήση του, με ενημέρωσαν οτι θα πρέπει να έχω πιστωτική κάρτα καθώς δεν δέχονται μετρητά.

Μετά από αρκετά παρακάλια στην υπάλληλο του γκισέ έτσι ώστε να βρούμε μια λύση ώστε να ανακοινωθεί έστω ότι το όνομα μου θα είναι στην επόμενη πτήση-πράγμα το οποίο και φυσικά δε γίνονταν, με ενημέρωσε ότι λυπάται πολύ που δεν μπορεί να με εξυπηρετήσει και συνέχισε να στέλνει μηνύματα από το iPhone της.

Να 'μαι πάλι λοιπόν, εντελώς απογοητευμένη, φοβισμένη και σε κατάσταση πανικού, να περιμένω στην πύλη για την επόμενη πτήση.
Τότε είναι που παρατηρώ ότι δίπλα μου ακριβώς περιμένει μια κοπέλα η οποία είναι συνδεδεμένη στο ιντερνετ. Μαζεύω όσο θαρρός έχω και της ζητώ πολύ ευγενικά και σχεδον παρακαλετά να με αφήσει να στείλω ένα email, λέγοντας της παράληλα το τι έχει γίνει. Θα την ευχαριστώ κι αυτή για πολλά-πολλά χρόνια.

Ανακουφισμένη, αγοράζω ένα πανάκριβο μπουκαλάκι νερό Fiji, κάθομαι στο πάτωμα και παίρνω βαθιές ανάσες.

Η πτήση προς Seattle είναι ομαλή, παραλαμβάνω αποσκευές, ανεβαίνω τις κυλιομενες και βλέπω τον φίλο μου που είχα να δω 5 μήνες, να με περιμένει με μια ανοιχτή αγκαλιά.

Έφτασα...

 

[taver]

Μα συγνώμη βρε συ κοπελιά, έφυγες από την Αθήνα για την άλλη άκρη της γης χωρίς να έχεις μια διεύθυνση ή ένα τηλέφωνο του ανθρώπου που πας να συναντήσεις? Και καλά, έστω δεν τα είχες, δεν μπορούσες να τηλεφωνήσεις σε κάποιο άνθρωπό σου στην Ελλάδα να σου τα βρει ή έστω να του στείλει e-mail?
Καλά το ότι πήγες ΗΠΑ χωρίς πιστωτική....