Γερμανία Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, καλή μου Κλάρα!

[Marios_Gr]

Για το μόνο πράγμα που φημίζονται εδώ και 3-4 χρόνια οι γερμανικοί σιδηρόδρομοι είναι τα αλλεπάλληλα προβλήματα, οι ατελείωτες καθυστερήσεις, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις από διάφορους, και πού και πού εμφανίζεται κάποιος τρελός με μαχαίρι που σε κυνηγάει. Για να μην βρεθεί κανείς προ εκπλήξεων. Δυστυχώς, οι καιροί έχουν αλλάξει – και μόνο προς το χειρότερο.


Πάντως αυτό με τη Χάιντι και την Κλάρα δεν το θυμάμαι... Προς το τέλος της σειράς ήταν;

Η μισή σειρά ήταν στη Φρανκφούρτη.

 

[turms]

Η μισή σειρά ήταν στη Φρανκφούρτη.

πλακα κανεις τωρα...πωωω

 

[Marios_Gr]

Alte Oper

Στο τέλος της οδού Goethestraße και έχοντας πλέον εισέλθει στη Συνοικία των Τραπεζών (Bankenviertel), βρίσκεται η Πλατεία της Όπερας, Opernplatz, που φυσικά πήρε το όνομά της από το θαυμάσιο κτήριο της Παλιάς Όπερας της Φρανκφούρτης, ονομαστή εντός και εκτός της Γερμανίας, που βρίσκεται σε αυτή. Διάσημοι καλλιτέχνες, όχι μόνο της κλασικής μουσικής, αλλά και της τζαζ, της r’n’b, της ποπ, ακόμα και της ροκ, έχουν δώσει τα κονσέρτα τους εκεί.

Το ίδιο το κτήριο αποπερατώθηκε τον Οκτώβριο του 1880, από τον Βερολινέζο αρχιτέκτονα Richard Lucae. Τα εγκαίνια του γιορτάστηκαν με την όπερα Don Giovanni του Μότζαρτ και ήταν παρόν ο ίδιος ο Γερμανός Αυτοκράτορας Wilhelm ο Πρώτος. Δεν απέφυγε τη σκληρή μοίρα των περισσότερων άλλων κτηρίων της πόλης από τους βομβαρδισμούς του 1944. Του αποδόθηκε μάλιστα το παρατσούκλι «Το πιο όμορφο ερείπιο της Γερμανίας». Χρειάστηκαν τέσσερις δεκαετίες για να αποκατασταθεί η πρόσοψή του και να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στο εσωτερικό του προκειμένου να μετατραπεί σε μια σύγχρονη όπερα. Ξεκίνησε να επαναλειτουργεί τον Αύγουστο του 1981.

 

[panpan]

Πολύ όμορφες φωτογραφίες.

 

[Marios_Gr]

Τα Μουσεία της Φρανκφούρτης

Ο ποταμός Main διασχίζει τη Φρανκφούρτη και τη χωρίζει σε δύο τμήματα. Προφανώς το βόρειο τμήμα είναι το μεγαλύτερο και με τα περισσότερα αξιοθέατα. Νότια του ποταμού είναι η περιοχή Sachsenhausen, με πιο αραιή δόμηση, φαρδείς δρόμους και σαφώς λιγότερη κίνηση. Περνώντας μια από τις πολλές γέφυρες και πεζογέφυρες που συνδέουν τις δύο όχθες, θα άξιζε μια επίσκεψη στην περιοχή, περισσότερο για τη γενικά χαλαρότερη ατμόσφαιρα και τα κάποια καλά μαγαζιά για φαγητό και καφέ που βρίσκονται εκεί.

Όμως το κύριο χαρακτηριστικό της νότιας όχθης του Main είναι ότι αποτελεί την περιοχή των μουσείων της πόλης (Museumsufer). Τα περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα μουσεία της Φρανκφούρτης βρίσκονται εκεί. Περνώντας και εγώ απέναντι μέσω της πεζογέφυρας Holbeinsteg, που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο μου, επέλεξα να επισκεφτώ δύο από αυτά. Το Μουσείο Städel και το Μουσείο Γερμανικού Κινηματογράφου.

Το Städel είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο φημισμένα μουσεία τέχνης της Γερμανίας και εν γένει της Ευρώπης. Ιδρύθηκε το 1817 και στεγάζει επτά αιώνες ευρωπαϊκής τέχνης, από τις αρχές του 14ου αιώνα μέχρι και σήμερα, με έμφαση στην αναγέννηση και την εποχή Baroque.
Πρόκειται για ένα μουσείο υψηλής αισθητικής και οργάνωσης, που, κατά τη γνώμη μου, η επίσκεψη σε αυτό είναι επιβεβλημένη, και στο οποίο η δική μου επίσκεψη συνέπεσε με μια ευτυχή συγκυρία.

Το μουσείο φιλοξενεί μια περιοδική έκθεση με έργα του Rembrandt και άλλων σύγχρονών του Ολλανδών ζωγράφων, οι οποίοι μας προσφέρουν μια εικόνα της κοινωνικής ζωής της Ολλανδίας του 17ου αιώνα. Αναμφίβολα κορυφαίο σημείο της έκθεσης το διάσημο «Μάθημα Ανατομίας». Απαραίτητο μέρος της επίσκεψης η άνοδος στην οροφή του κτηρίου, όπου μπορείτε να έχετε μια πανοραμική θέα προς την απέναντι όχθη του Main, το κέντρο της πόλης και τη συνοικία των ουρανοξυστών.

Λίγα λεπτά περπάτημα πιο κάτω βρίσκεται το Μουσείο Γερμανικού Κινηματογράφου. Δεν πρόκειται για ένα απλό μουσείο, αλλά και για ινστιτούτο κινηματογράφου, χώρο ερευνών και σινεμά. Στους τρεις ορόφους του εξιστορεί την ιστορία του Γερμανικού, αλλά και του διεθνούς κινηματογράφου, από τις πρώτες απλοϊκές απόπειρες για τη δημιουργία κινουμένων εικόνων μέχρι και τη σύγχρονη εποχή, μέσα από συλλεκτικά αντικείμενα ταινιών και διαδραστικές δραστηριότητες για τους επισκέπτες. Στο υπόγειο του κτιρίου υπάρχουν κανονικές κινηματογραφικές αίθουσες που προβάλλουν κλασσικές αλλά και τις τρέχουσες ταινίες. Η επίσκεψή μου εκεί δεν με ενθουσίασε, αλλά δεν θεωρώ ότι ήταν και χαμένος χρόνος. Πάντως, αν είναι πραγματικά σύντομη η διαμονή σας στη Φρανκφούρτη, θα έλεγα να μην είναι η πρώτη σας επιλογή.

 

[Marios_Gr]

Αρχαιολογικό Μουσείο

Αντίθετα από τα περισσότερα και πιο δημοφιλή μουσεία της Φρανκφούρτης που συγκεντρώνονται στη νότια όχθη του Μάιν, το Αρχαιολογικό Μουσείο βρίσκεται στη βόρεια πλευρά και μάλιστα στο κέντρο της πόλης. Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του μουσείου είναι το ίδιο το κτήριο που το φιλοξενεί, το οποίο είναι στην πραγματικότητα ένα μεσαιωνικό μοναστήρι Καρμελίτισσων μοναχών, εξαιρετικά διατηρημένο, έχοντας βέβαια συμπληρωθεί από μία απαραίτητη σύγχρονη επέκταση.

Εκεί εκτίθενται σημαντικά ευρήματα από τη Νεολιθική μέχρι την πρώιμη σύγχρονη εποχή, κυρίως από ανασκαφές στη Ρωμαϊκή πόλη Nida, η οποία βρισκόταν στη θέση της σημερινή Παλιάς Πόλη της Φρανκφούρτης, και στο παλιό Εβραϊκό γκέτο. Το εισιτήριο είναι 10 ευρώ και με τη Frankfurt Card (που παρέχει σημαντικές εκπτώσεις σχεδόν για όλα τα μουσεία της πόλης) θα το βγάλετε στη μισή τιμή. Ακόμα και αν δεν ενδιαφέρεστε ιδιαίτερα για τα ευρήματα της Αρχαιολογίας, η περιήγηση στους χώρους του μοναστηριού και στον εσωτερικό του κήπο είναι μία ξεχωριστή εμπειρία.

 

[Marios_Gr]

Οι ουρανοξύστες

Bankenviertel σημαίνει στα γερμανικά «Η συνοικία των τραπεζών» και είναι πράγματι το τμήμα του κέντρου όπου βρίσκονται τα εταιρικά γραφεία των μεγαλύτερων Γερμανικών και ξένων τραπεζών, ασφαλιστικών εταιρειών και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, καθιστώντας τη Φρανκφούρτη έναν από τους μεγαλύτερους οικονομικούς κόμβους της Ευρώπης.

Στην πραγματικότητα δεν αποτελεί επίσημα συνοικία της πόλης με σαφώς καθορισμένα όρια, αλλά εκτείνεται σε τρεις άλλες συνοικίες του κέντρου, στο Innenstadt, στο Westend και στο Bahnhofsviertel. Εκεί εντάσσεται ακόμα η περιοχή της Πλατείας της Όπερας και το Χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης.

Είναι επίσης το μέρος όπου βρίσκονται οι περισσότεροι ουρανοξύστες της Φρανκφούρτης, γεγονός που έδωσε στην πόλη τα ψευδώνυμα Bankfurt και Mainhattan. Ο πλέον φημισμένος από αυτούς είναι ο Main Tower, ύψους 200 μέτρων, καθώς είναι ο μοναδικός ουρανοξύστης της πόλης που διαθέτει στην κορυφή του πλατφόρμα παρατήρησης και εστιατόριο ανοιχτά προς το κοινό. Για την ιστορία, είναι ο πρώτος ουρανοξύστης της Ευρώπης με την εξωτερική του επιφάνεια πλήρως καλυμμένη με γυαλί.

Ίσως το μόνο αξιοθέατο της Φρανκφούρτης που σίγουρα θα γνωρίζετε, είναι το Μνημείο του Ευρώ. Το Euro-Skulptur δημιουργήθηκε από τον Ottmar Hörl στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 σε δύο αντίγραφα, ένα από τα οποία τοποθετήθηκε στην πλατεία Willy Brandt Platz, μπροστά από τον ουρανοξύστη EuroTower, ο οποίος τότε στέγαζε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πρόκειται για μια εσωτερικά φωτιζόμενη σύνθεση ύψους 14 μέτρων και βάρους 50 τόνων, που δείχνει το σύμβολο του ευρώ να περιβάλλεται από δώδεκα αστέρια, η οποία άναψε για πρώτη φορά στην αλλαγή του χρόνου από το 2001 προς το 2002, όταν και ξεκίνησε η επίσημη κυκλοφορία του νομίσματος.

Όταν το 2014 τα γραφεία της Ε.Κ.Τ. μετακόμισαν εκτός του κέντρου της πόλης, υπήρξε η ιδέα να μεταφερθεί και εκείνο εκεί. Παρόλα αυτά, αποφασίστηκε να παραμείνει στην αρχική του θέση ως ένα αναγνωρίσιμο πλέον τοπόσημο της πόλης. Μέσα στα χρόνια έχει δεχθεί έντονη κριτική για την καλλιτεχνική του αξία και περιγράφηκε ακόμα και ως «έργο τέχνης με πολύ λίγη τέχνη».

 

[Sassenach77]

και στο οποίο η δική μου επίσκεψη συνέπεσε με μια ευτυχή συγκυρία.

Το μουσείο φιλοξενεί μια περιοδική έκθεση με έργα του Rembrandt και άλλων σύγχρονών του Ολλανδών ζωγράφων, οι οποίοι μας προσφέρουν μια εικόνα της κοινωνικής ζωής της Ολλανδίας του 17ου αιώνα.

Μου θυμίζεις όταν είχα πάει στη Κολωνία επισκέφτηκα το Wallraf-Richartz και πέτυχα περιοδική έκθεση με θέμα τα χαρακτικά του Ρέμπραντ και κάποιους πίνακες του όπως το χαμόγελο του Ρέμπραντ. Χάρηκα πολύ που το πέτυχα και ήταν πολύ ενδιαφέρον! Το μάθημα ανατομίας θα ήθελα πολύ να το δω...

 

[Marios_Gr]

Ich werde dich nie vergessen, meine liebe Clara

Φθονεροί μετεωρολόγοι με έπεισαν ότι η τρίτη ημέρα μου στη Φρανκφούρτη -αυτή που σχεδίαζα να αφιερώσω στη Χαιδελβέργη- θα ήταν ομοίως άστατη και βροχερή με τις δύο προηγούμενες, κάνοντάς με να ματαιώσω την επίσκεψή μου στη γειτονική πόλη. Όταν το πρωί εκείνης της ημέρας διαπίστωσα τη μετεωρολογική συμπαιγνία εναντίον μου και ότι πιθανότατα θα ήταν η πιο ηλιόλουστη από τις τρεις, ήταν πλέον αργά για να αλλάξω τα σχέδιά μου που τα είχα ήδη αλλάξει. Έτσι, η μόνη μου ρεαλιστική επιλογή -και με δεδομένο ότι ήταν Δευτέρα, ημέρα αργίας για τα περισσότερα μουσεία της πόλης- ήταν να κάνω μία μεγάλη περιήγηση στο κέντρο, προσπαθώντας να δω όσα δεν είχα δει ως τότε και όσα είχα ήδη δει βιαστικά και επιπόλαια.

Γρήγορο πρωινό στα Starbucks στην Kaiserplatz και διερεύνηση της αυλής του αριστοκρατικού ξενοδοχείου Steigenberger Frankfurter Hof, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι και το οποίο αποτελεί αξιοθέατο με την περίτεχνη αρχιτεκτονική του.

Διέλευση από την πλατεία Hauptwache και το συντριβάνι με τον αυθάδη λαγό, για να φτάσω στο περίφημο Χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης, σύμβολο της διαχρονικής οικονομικής διάστασης της πόλης, το οποίο δυστυχώς ήταν σε διαδικασία ανακαίνισης.

Ξεμπέρδεψα με την αγορά μερικών Γερμανικών σνακ για τον ανιψιό μου στο μεγάλο supermarket που είχα ήδη εντοπίσει στο εμπορικό κέντρο Zeil, και επέστρεψα στο κέντρο και την παλιά πόλη της Φρανκφούρτης. Εξερεύνησα πιο ενδελεχώς την κεντρική πλατεία Römerberg με τα παραδοσιακά ξύλινα σπίτια και τη γειτονιά του Μουσείου Ιστορίας της πόλης. Στενάχωρη νότα το ότι, αν και ακόμα προπαραμονή Χριστουγέννων, τα συνεργία του δήμου ξήλωναν όλα τα σπιτάκια των Χριστουγεννιάτικων αγορών, αφήνοντας πίσω άδεια πλακόστρωτα, λάσπες και πεταμένα σκουπίδια.

Έφτασε απόγευμα. Και τί είχε απομείνει; Μα μία περατζάδα στις όχθες του ποταμού Μάιν, αμφότερες κατάλληλα διαμορφωμένες για να κάνουν οι κάτοικοι της Φρανκφούρτης τις μεγάλες βόλτες τους, σε εύθυμες παρέες ή σε μοναχικές διαδρομές. Και η μέρα τελείωσε.

Την Κλάρα δεν τη βρήκα πουθενά. Ούτε και τη Χάιντι. Μπορεί να είχαν φύγει για τις Άλπεις, για να βρουν τον Πέτερ και τον Ζόζεφ στα λιβάδια των οροπεδίων. Εξάλλου, τί να κάνουν στη Φρανκφούρτη; Το σπίτι των Ζέσεμαν έχει γκρεμιστεί και η γιαγιά της Κλάρα έχει πεθάνει προ πολλού. Ίσως καλύτερα, θα έχουν γεράσει και θα είναι πολύ διαφορετικές. Σίγουρα καλύτερα. Έτσι θα τις θυμάμαι όπως ήταν στα απογεύματα των παιδικών μου χρόνων, μπροστά στην τηλεόραση στο σπίτι της δικής μου γιαγιάς, απορώντας αν πραγματικά υπάρχει η Φρανκφούρτη και αν θα τη δω ποτέ από κοντά. Σίγουρα καλύτερα.

Gute Nacht, Frankfurt...