Χιλή Δακρύζοντας στη γη των Rapa Nui - Tapati στο Ν. του Πάσχα

[xrisa]

Απίστευτο!!!!Τι έγινε Γιώργο και είσαι τόσο παραγωγικός? Η βδομάδα μου άρχισε πολύ καλά.
Μη βιαστείς να τελειώσεις την ιστορία των rapa nui. Είναι εξαιρετική.

 

[Yorgos]

Φάτσα-κάρτα μπροστά μου στο πρωινό, βρίσκω την Ελβίρα. «Φεύγεις σήμερα, ε; Ευτυχώς! Διότι θα έρθουν κάτι άλλοι κι εσένα δε σε υπολόγιζα». Πάντα με την καλή κουβέντα στο στόμα αυτή η γυναίκα… «Ε, τότε να σας αδειάζω τη γωνιά, μη σας ταλαιπωρώ κιόλας», απαντάω κοιτώντας να δω αν υπάρχει κάτι παραπάνω από τις δύο φρυγανιές για πρωινό. «Μπα, μην κοιτάς, δύο είναι όλες κι όλες», λέει ο Ιγνάσιο που έχει τελειώσει ήδη το πρωινό του και κοιτάει το τεράστιο κρουαζιερόπλοιο που φιγουράρει στον ορίζοντα, με ένα απίστευτο ουράνιο τόξο από πάνω του να φαίνεται ανάμεσα στα ξυλόγλυπτα του πανέμορφου κήπου της Ελβίρας.

Πιάνω πάλι την κουβέντα με τον Ιγνάσιο και στρίβουμε ένα τσιγαράκι μιλώντας για τα χθεσινά τεκταινόμενα, τον Φινλανδό που γύρισε πάλι σκνίπα και δε λέει να ξυπνήσει και συμφωνούμε να πάμε παρέα στο μουσείο, αφού πρώτα παραδώσουμε τη «γουρούνα».

Όσο ο Ιγνάσιο ψάχνει τα κλειδιά κι ετοιμάζεται, προσπαθώ να πιάσω την κουβέντα στην Ελβίρα. Τώρα που έμαθα πως είναι και η απόγονος της τελευταίας βασίλισσας του νησιού, μου κεντρίζει το ενδιαφέρον περισσότερο.

- Εχθές το βράδυ μιλούσα με την ανιψιά σας, την Ε, της λέω.
- Μμμ, ωραίες παρέες κάνει η ανιψιά μου, λέει ενώ γράφει κάτι ορνιθοσκαλίσματα στο τετράδιο που μου πέταξε στη μύτη πριν λίγες μέρες.
- Μου είπαν πως είστε προσωπικότητα στο νησί…
- Φυσικά και είμαι! Τι θα ήταν το Rapa Nui χωρίς εμένα; Ξέρεις ποια είμαι εγώ; Εγώ είμαι πρόεδρος ομάδας ποδοσφαίρου που έχει πάρει τίτλους! Έχω 6 παιδιά και έντεκα εγγόνια, όλοι τους εξέχουσες φυσιογνωμίες. Το βλέπεις αυτό το κρουαζιερόπλοιο εκεί; Ο ανιψιός μου κατάφερε να το φέρει. Θα φέρει κι άλλα, θα έρθει πολύς τουρισμός, θα γεμίσουμε τουρίστες. Εγώ έκανα αγώνες για να μη χαθούν οι παραδόσεις του νησιού, φτιάξαμε συλλόγους που διέσωσαν τα τραγούδια μας και τους χορούς μας. Έχω κάνει πολλά εγώ!
- Γιατί δε βάζετε υποψηφιότητα για δήμαρχος; Τη ρωτάω για πείραγμα.
- Αν έβαζα θα κέρδιζα εύκολα! Αλλά έχω άλλες δουλειές τώρα. Αλλά ξέρω το αξίζω, θα είχα λύσει όλα τα προβλήματα εγώ, όχι σαν τη δήμαρχό μας, που είναι μια άχρηστη και μισή…
- Δηλαδή τι αλλαγές θα κάνατε;
- Α, θα τα έφτιαχνα όλα, δρόμους, αρχαιολογικά πάρκα, φεστιβάλ, μεγάλα ξενοδοχεία, επενδύσεις, μεγαλύτερο αεροδρόμιο…

Καταστροφικό μου ακούγεται το σενάριο, αλλά πριν το επεξεργαστώ η Ελβίρα καρφώνει το βλέμμα της στον Ιγνάσιο, που βγαίνει από το δωμάτιό του.

- Εσύ φεύγεις σήμερα, ε; Ρωτάει με εχθρικό ύφος τον Περουβιανό.
- Ε, όχι, αφού είχαμε πει πως θα μείνω όλη την εβδομάδα και η κράτησή μου…
- Α, πρέπει να φύγεις! Έχω άλλους τουρίστες που έρχονται σήμερα!
- Μα, αφού είχα κάνει κράτηση και μου απαντήσατε μέσω μέηλ…
- Δεν τα απαντάω εγώ τα μέηλ, τα απαντάει μια ηλίθια! Λοιπόν, μέχρι τις 12 να έχεις γίνει καπνός…

Ο Ιγνάσιο κουνάει το κεφάλι του, αλλά μάλλον σκέφτηκε πως προτιμά να πάει σε άλλο ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Καβαλάμε τη «γουρούνα» και πάμε να την παραδώσουμε. Για άλλη μια φορά δεν εκπλήσσομαι που το γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων ανήκει σε continental. Η έκπληξη είναι η τιμή ενοικίασης αυτοκινήτων και μοτοσικλέτας, πραγματικά χαμηλές, ίσως και λόγω της δραματικής αύξησης των αντίστοιχων εταιριών στο νησί τα τελευταία χρόνια.

Μας έπιασε βροχή και χρειάστηκε να περιμένουμε, οπότε πιάσαμε κουβέντα με το παλικάρι που νοικιάζει τις μοτοσικλέτες. Τα ίδια παράπονα για ακόμη μια φορά: οι Rapa Nui δεν του μιλάνε καν, τα παιδιά του μέχρι που τα γιουχάρουν στο σχολείο κι ο ίδιος απλά μένει στο νησί διότι οι μισθοί είναι ασύγκριτα καλύτεροι από ό,τι στην ηπειρωτική Χιλή και σύντομα θα ανοίξει και δική του εταιρεία.

Επιτέλους σταμάτησε η βροχή και κατευθυνθήκαμε προς το μουσείο, που βρίσκεται στα προάστια της Hanga Roa, μέσω ενός χωματόδρομου, που με τη βροχή έχει μετατραπεί σε βούρκο. Πριν εισέλθουμε, επισκεπτόμαστε τα τελευταία moai που θα έβλεπα στο νησί. Ένα από αυτά έχει μάτια και βλέφαρα, όπως εικάζεται πως είχαν όλα. Υπό το ψιλόβροχο που μόλις ξανάρχισε, η εικόνα είναι λίγο μελαγχολική, με τον τελετουργικό κύκλο να θυμίζει στους επισκέπτες πως κάποιος είναι θαμμένος εκεί και δεν πρέπει να πατάνε και το τεράστιο κρουαζιερόπλοιο στο βάθος να φαντάζει απειλητικό. Αναρωτιέμαι πότε θα ξαναέρθω στο νησί, πιάνοντας την κουβέντα με τον Ιγνάσιο. Του εξηγώ τα σχέδιά μου για τη μετοίκηση στο Περού, όπου κι αυτός επιστρέφει σε λίγους μήνες, μετά από χρόνια «εξορίας» στο εξωτερικό. «Μπορεί να γίνουμε και γείτονες», λέει χαμογελώντας. Μακάρι.

Το μουσείο είναι πολύ μικρό, αλλά πολύ κατατοπιστικό, με εξαιρετικά πλάνα και επεξήγης των διαφόρων θεωριών. Επί μιάμιση ώρα κάθομαι και μελετώ τα εκθέματα, μεταξύ των οποίων κι ένα ανατριχιαστικό RongoRongo. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα που άφησα το μουσείο για το τέλος ή αν έπρεπε να είχα πάει από την αρχή. Το σίγουρο είναι πως από την πολλή ορθοστασία στο μουσείο, το αριστερό μου πέλμα έχει γίνει πάλι κόκαλο και είναι αδύνατον να επιστρέψω περπατώντας, οπότε ο Ιγνάσιο πάει να καλέσει ένα ταξί, μέσω της κοπελιάς που εκδίδει τα εισιτήρια. «Ξέρετε, εδώ τα ταξί αργούν λίγο, μπορεί να χρειαστείτε μισή ώρα, ίσως και παραπάνω». Δε με ενοχλεί καθόλου, έχω ακόμη πολύ χρόνο μέχρι να φύγει το αεροπλάνο μου, οπότε αγοράζω ένα από τα βιβλία προς πώληση στο μουσείο και χάνομαι στη μυθολογία των Rapa Nui.

Όταν έρχεται στο ταξί, πιάνω την κουβέντα με τον continental οδηγό. Τον ρωτάω πώς τα περνάει στο νησί και η απάντησή του είναι πιο ευθεία κι από τις προηγούμενες: «Σκατά! Πώς να τα περνάω δηλαδή; Εγώ είμαι εδώ για οικονομικούς λόγους, διότι αν δουλεύεις, μπορείς να βγάλεις χρήματα. Αλλά οι Rapa Nui είναι όλοι τους αλήτες. Μέχρι και τους αστυνομικούς δέρνουν, είναι συμμορίτες σου λέω, μαζεύονται 5-10 άτομα κι έρχονται και σε πλακώνουν στο ξύλο έξω από το σπίτι σου για να σε εκφοβίσουν και να φύγεις από το νησί. Λένε ότι τους παίρνουμε τις δουλειές… Ψέματα! Αυτοί δε δουλεύουν! Εγώ φταίω δηλαδή που είμαι εργατικός; Φυσικά κι έχω περισσότερη δουλειά, διότι εγώ είμαι στο τιμόνι 12 ώρες, όχι 5 που κάθονται αυτοί. Τους καλούν από τη βάση των ταξί κι αυτοί απαντούν πως είναι απασχολημένοι, όταν ουσιαστικά είναι για ψάρεμα ή παίζουν ποδόσφαιρο. Δεν δουλεύουν οι άνθρωποι, είναι τεμπέληδες, γιατί δεν αφήνουν εμάς να δουλέψουμε; Μετά μας κατηγορούν ότι ήρθαμε και τους κλέβουμε τα χρήματα…»

Φτάνουμε στο σπίτι της Ελβίρας, όπου θα πάρω το σάκο μου για να πάω στο αεροδρόμιο. Ο ταξιτζής δεν εκπλήσσεται που υπάρχουν αποσκευές πεταμένες στον κήπο. Εγώ πάλι εκπλήσσομαι και ρωτάω τον Ιγνάσιο αν είναι δικά του τα υπάρχοντα. Αποδεικνύεται πως είναι των Βέλγων, μάλλον δεν άδειασαν το δωμάτιο πριν την ώρα τους και η Ελβίρα αποφάσισε να τους κάνει έξωση, ενώ τα ρούχα και οι σάκοι τους γίνονται μούσκεμα μέσα στη λάσπη.

Αποχαιρετώ τον Ιγνάσιο και συνεχίζω για το αεροδρόμιο, με τον ταξιτζή να «πλέκει το εγκώμιο» της Ελβίρας. «Είναι τελείως τρελή η γυναίκα, είχε μια οικιακή βοηθό από την Κονσεψιόν και την πλάκωσε στο ξύλο με το τηγάνι. Αμ τους τουρίστες; Τους βρίζει συνέχεια, το είδες και με τα μάτια σου, τους πέταξε τα ρούχα στο δρόμο. Αλλά αν της κάνεις καμιά μήνυση, θα σου πουν πως είσαι ρατσιστής και θα σου έρθουν για επίσκεψη τριάντα μαντράχαλοι το βράδυ, να τρομάξουν τα παιδιά σου. Εγώ πάντως στις κόρες μου τους έχω απαγορεύσει να κάνουν παρέα με τους Rapa Nui, ακόμη κι η δασκάλα τους δηλητηριάζει το μυαλό…».

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, στην είσοδο του οποίου δεσπόζει η φιγούρα της Ελβίρας, κρατώντας κολιέ από κοχύλια. «Θαύμασέ την!», λέει ο ταξιτζής. «Τώρα θα υποδεχθεί άλλους τουρίστες, για χάρη των οποίων μάλλον έκανε έξωση στους άλλους. Μετά θα πετάξει κι αυτούς και ούτω καθεξής… Κοίτα φάτσα!». Η φάτσα είναι όντως εντυπωσιακή, είναι κάτι μεταξύ του Mister T (“you fool!”) και του Mike Tyson στο πιο γυναικείο και τροπικό, με τα εκπληκτικά τεράστια γυαλιά να καλύπτουν σχεδόν όλο το πρόσωπο, δίνοντάς της κι ένα look α λα Ρόμποκοπ.

Το check-in και η πτήση είναι βαρετές διαδικασίες, χωρίς καμία ουσία, όπως πάντα. Όσο βρίσκομαι στον αέρα ξεφυλλίζω το ημερολόγιό μου και κοιτάω τις φωτογραφίες. Ήδη νιώθω μια μελαγχολία, παρότι σε λίγες ώρες θα είμαι στο Ρίο. Το νησί είναι μαγικό και στην ιδέα ότι την επόμενη φορά που θα βρίσκομαι στη Χιλή θα είμαι μόλις 4,5 ώρες και 286 ευρώ μακριά του (ακόμη και τώρα που γράφω, τόσο είναι το εισιτήριο), δε νομίζω πως θα κρατηθώ. Είναι από αυτά τα μέρη που θέλεις να πας και να ξαναπάς, ειδικά για μένα που άφησα τόσα πράγματα χωρίς να τα επισκεφθώ. Αν όλα πάνε καλά, σε λίγους μήνες θα είμαι εκεί πάλι, αυτή τη φορά, με τα πόδια μου σε καλύτερη κατάσταση και το δίπλωμα για μηχανή στην τσέπη.

Είμαι κατά των μικρών ταξιδίων σε διάρκεια, προτιμώ να «αποθηκεύω» χρόνο, ενέργεια και χρήματα για μεγαλύτερες, πολύμηνες αναζητήσεις, αλλά αυτό ήταν από τις εξαιρέσεις. Έχουν περάσει πάνω από τρεις μήνες, στο μεταξύ πέρασα από άλλες 5 χώρες, αλλά το Rapa Nui μου έμεινε ανεξίτηλο και μου φαίνεται σαν χθες ο περασμένος Φλεβάρης. Όποιος φτάσει μέχρι τη Χιλή ή την Ταϊτή, είναι κρίμα να μην «πεταχτεί» μέχρι το Rapa Nui, προτού αυτό καταλήξει ένα απλό open air αρχαιολογικό μνημείο, αντί για αυτό που (ακόμη) είναι: ένα από τα πραγματικά ξεχωριστά μέρη του πλανήτη Γη.

ΤΕΛΟΣ

 

[ANEL]

μπράβο Γιώργο,να είσαι καλά να ταξιδεύεις και να μας ταξιδεύεις.είναι εκπληκτικό το πόσα πράγματα μπορεί να μάθει κανείς μέσα απ' τις ιστορίες σου.αλλά ακόμα πιο σημαντικό από τη γνώση, είναι που κανείς διαβάζοντας τις αναγκάζεται να σκεφτεί,να προβληματιστεί και να δώσει τις απαντήσεις του για ένα σωρό ζητήματα! ζητήματα πολυσυζητημένα ίσως,αλλά φωτισμένα από διαφορετική οπτική γωνία!
πχ. αναρωτιέσαι για το αν κάποιος από άλλη φυλή(ή χώρα κτλ.),ένας ξένος δηλ. μπορεί να διασώσει τα έθιμα μιας κουλτούρας .ενδεχομένως να μπορεί να τα διασώσει,γιατί αν υποθέσουμε πως κάποιος μελετά τη κουλτούρα της εν λόγω χώρας αρκετά καλά,τα γνωρίζει...αυτό που για μένα θα λείπει θα είναι η ψυχή σ' αυτά τα έθιμα.γιατί κάτι το μαθαίνεις αλλά όσο καλά και αν το μάθεις δεν μπορείς να νιώσεις αυτό που νιώθει όποιος το έθιμο είναι ζωντανό μέσα του λόγω κουλτούρας.αυτό δεν μαθαίνεται. και αυτό ισχύει όχι μόνο για τους ξένους σ' ένα τόπο αλλά και για τους ντόπιους που έχουν απομακρυνθεί από τη κουλτούρα και τα έθιμα του τόπου τους και ενώ ξέρουν το τελετουργικό, το έθιμο δεν τους αγγίζει.με αυτή την έννοια, την φουστανέλα είτε τη φοράει ένας νεοέλληνας, είτε τη φοράει ένας ξένος δεν θα έχει και μεγάλη διαφορά,πέραν της ψυχολογικής.φαντάζομαι το ίδιο θα ισχύει σε κάποιο βαθμό και για το φαγητό των rapanui.

τέλος οι προβληματισμοί προς το παρόν...να ξέρεις και εγώ θα κάνω βιβλιαράκι την ιστορία σου και μη ακούσω τίποτα για συγγραφικά δικαιώματα και τέτοια!!

 

[Eleni_]

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση της ιστορίας σου και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι συνεχώς επιβεβαιώνεται και ενισχύεται η θετική εικόνα που σχημάτισα για ‘σένα όταν συναντηθήκαμε.
Όπως μεταδοτικός είναι ο προφορικός σου λόγος, στα ίδια επίπεδα κυμαίνεται και η γραφή σου. Για άλλη μία φορά ταξίδεψα σε μέρη που δεν έχω ακόμα επισκεφτεί και διαπίστωσα ότι ακόμα σε σχετικά απομονωμένα μέρη πια δύσκολα νιώθει κανείς ηρεμία-ευτυχία. Ίσως επειδή αυτά κρύβονται μέσα μας και όχι σε κάποιο τόπο. Θέμα όμως για πολλές ώρες συζήτησης…
Κλείνοντας θα σου πω ότι είχα αρκετό καιρό να συναντήσω νέο άνθρωπο με ανήσυχο πνεύμα, ουσιαστικούς προβληματισμούς και διαρκή δίψα για αναζήτηση.

ΜΠΡΑΒΟ συνέχισε έτσι!! Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ για όλα…

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Κεντρικής & Νότιας Αμερικής.

 

[getxowoman]

Το οτι γραφεις εξαιρετικα το ξερεις, το οτι μας εχεις γραψει υπεροχες ιστοριες το ξερεις, αλλα η συγκεκριμενη για μενα ηταν η καλυτερη ιστορια που εγραψες, ιδεα δεν ειχα για τα περισσοτερα που μας εγραψες και σε ευχαριστω για αυτο. Ειναι απο τις ιστοριες που θες να διαβασεις ξανα και ξανα.

Muchas gracias Yorgo.

 

[Malamatenia]

Υπέροχη αφήγηση ,έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις κανένα βιβλίο? Μαγεία το νησί του Πάσχα έτσι όπως το περιγράφεις.Ατόφια ενέργεια φύσης και οκεανού.Πάντως όσο και να περιορίζοντε οι ραπανούι και οι παραδόσεις τους μου φαίνετε οτι τα επιβλητικά αγάλματα στέκουν εκεί και μηλάνε με προγωνικές φωνές.Απολαυστική η Ελβίρα,Μορφή η κακότροπη Βασίλισα!

 

[taver]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Κεντρικής & Νότιας Αμερικής.

Έχω την εντύπωση ότι Γεωγραφικά το νησί του Πάσχα βρίσκεται στην Ωκεανία (παρότι ανήκει στη Χιλή - κατά τον ίδιο τρόπο που η Σιβηρία ανήκει στην Ασία, παρότι ανήκει στη Ρωσία).

 

[vagantos]

Σκαλίζοντας στα 6000 - 7000 αδιάβαστα μηνύματα, ανακάλυψα το τελος της ιστορίας των Ραπανούηδων.
Να σαι καλά Χόρχε, πριν γράψεις για τη Δυτική Αφρική ( που αργεί) ανάσυρε καμιά παλιότερη ιστορία, για να βγάλουμε το καλοκαιράκι.

 

[Lyda]

Ποτε τελειωσε αυτη η ιστορια και δεν το πηρα χαμπαρι; Πολυ καλγραμμενη κι αυτη η ταξιδιωτικη σου αφηγηση. Περιμενουμε και τις επομενες.

 

[viajera]

Οταν ειδα για πρωτη φορα φωτογραφια του νησιου του Πασχα εντυπωσιαστηκα τοσο που σκεφτηκα οτι αν ποτε φτασω ως εκει σημαινει οτι θα εχω φτασει στην ακρη της γης. Ισως να δακρυσω και γω αν καταφερω να παω τελικα...

 

[Aria_C]

Κρίμα που δεν την είχα ανακαλύψει έως σήμερα αυτήν την ιστορία σου.
Ευτυχώς, όμως, που σήμερα είχα όλο το χρόνο δικό μου να την "ρουφήξω" μια κι έξω!