Χιλή Δακρύζοντας στη γη των Rapa Nui - Tapati στο Ν. του Πάσχα

[xrisa]

αντε ρε γιώργο. δωσε μας λίγη χαρά. γιατί εδω έχουμε πέσει σε μαυρη κατάθλιψη με αυτά που γίνονται και με αυτά που θα γίνουν στη χώρα.

 

[Lalibela]

σιγα μην τον παρακαλαμε κιολας
οργανωνουμε εκδρομη κουβα ,τον δερνουμε,του παιρνουμε ολα τα ημερολογια και τις σημειωσεις ....τα εκδιδουμε ,πλουτιζουμε ,αγοραζουμε ιστιοφορο και κανουμε travelwar στην Ωκεανια (ντουμπαι πραγα και τα σχετικα)

 

[go2dbeach]

Πολυ χαιρομαι που διαβασα ολα τα κεφαλαια μαζεμενα Να'σαι καλα Γιωργο να μας ταξιδευεις!

 

[Yorgos]

Ανεβαίνουμε προς το λατομείο και το θέαμα με τα δεκάδες moai ξεδιπλώνεται μπροστά μας… Τι να πεις και τι να φωτογραφίσεις… Το μονοπάτι περνά δίπλα από moai, πάνω από moai, κάτω από moai… «Προφανώς εδώ κατασκευάστηκαν όλα τα moai του νησιού», μας λέει η Α, πάντα χαμογελαστή. Λατρεύω τους ανθρώπους που αγαπάνε τη δουλειά τους. «Αυτό που δεν είναι προφανές είναι πως υπάρχουν πολλά moai θαμμένα ακόμη. Ας πούμε εκεί που κάθεσαι, Yorgos, βλέπεις εκείνο το εξόγκωμα πίσω σου;». Γυρίζω και το βλέπω… Μια στρογγυλή πέτρα κάθεται ειρηνικά ανάμεσα σε καμιά δεκαριά όρθια, περήφανα moai. Μπροστά τους φαίνεται ασήμαντη. «Ε, αυτό είναι η άκρη της μύτης ενός moai μήκους 8,5 μέτρων!», λέει και ξαφνικά όλοι γυρίζουν το κεφάλι τους. Πιο πίσω, ένα άλλο εξόγκωμα είναι η άκρη του λοβού ενός moai και σε ένα ύψωμα μπροστά μας ξεπροβάλλουν τα χείλη ενός άλλου. Ξαφνικά φαίνεται να είμαστε περικυκλωμένοι από φανερά και άφαντα moai και όσο πιο πολύ προσέχεις, τόσο πιο εύκολα διακρίνεις πως βρίσκεσαι σε ένα βουνό από μύτες, μάτια, χείλη, αυτιά και σώματα από αρχέγονα αγάλματα…

Η Α θα μας δείξει το μεγαλύτερο moai που λαξεύτηκε ποτέ, άνω των είκοσι μέτρων. Βρίσκεται ακόμη μέσα στο βουνό, βρισκόταν υπό επεξεργασία όταν εγκαταλείφθηκε κι ως εκ τούτου δεν αποκολλήθηκε ποτέ από το βουνό. Ο τρόπος λάξευσής τους γίνεται εύκολα κατανοητός παρατηρώντας τα ημιτελή moai, ενώ η Α θα μας εξηγήσει πως πολλά εγκαταλείφθηκαν αφού ολοκληρώθηκαν διότι κατά τη μεταφορά τους έσπασαν. Εξακολουθώ να απορώ με την εμμονή των Rapa Nui. Έμπαιναν σε όλο αυτόν τον μπελά να λαξεύσουν τεράστια αγάλματα για να τιμήσουν προγόνους που με τη σειρά τους θα τους όπλιζαν με το ιερό mana. Μετά το δύσκολο έργο της λάξευσης χρησιμοποιώντας απλά πέτρες (οι Rapa Nui ήταν στην λίθινη εποχή μέχρι την άφιξη του «έξω κόσμου»), έπρεπε και να τα μεταφέρουν για πολλά χιλιόμετρα μέχρι την παραλία και αν κάποιο έσπαγε, το εγκατέλειπαν και ξανάρχιζαν τη διαδικασία από την αρχή.

Και πώς τα μετέφεραν; Υπάρχουν πολλές θεωρίες, αλλά η καλύτερη είναι αυτή των ντόπιων: τα αγάλματα περπατούσαν! Η Α πάντως έχει πιο… γήινες ερμηνείες: τα μετέφεραν πάνω σε κορμούς, χρησιμοποίησαν χαλίκια για να τα σέρνουν ή απλά τα μετέφεραν όπως μεταφέρουμε ένα ψυγείο, κινούμενοι αριστερά-δεξιά σε διαγώνιες κινήσεις. Σε αυτή την περίπτωση έχει μια βάση και η θεωρία του…περπατήματος, αφού είναι και η μόνη θεωρία που θέλει τα moai να μεταφέρονται όρθια.

Όπως κι αν τα μετέφεραν οι άνθρωποι, τα τοποθετούσαν με πλάτη προς τη θάλασσα, κοιτώντας πάντα προ το εσωτερικό του νησιού, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Οι εξαιρέσεις γενικώς έχουν την τιμητική τους στο λατομείο Rano Raraku: είδαμε με moai με μουσάκι, με πόδια, moai γονατιστό, moai με πετρογλυφικά, μέχρι και πετρογλυφικές αναπαραστάσεις καραβιού με κατάρτια, που προφανώς έγινε μετά την πρώτη επαφή με τους Ολλανδούς πειρατές. Επίσης είδαμε και το μεγαλύτερο moai που λαξεύτηκε ποτέ, μήκους άνω των είκοσι μέτρων, το οποίο ακόμη βρισκόταν σε φάση κατασκευής και οι δημιουργοί του δεν πρόλαβαν να το αποκολλήσουν από το βουνό. Η Α μας έδειξε τα «εργαλεία» των Rapa Nui για τη λάξευση των moai, απλές μακρόστενες πέτρες σε μέγεθος ανανά με ανεπαίσθητες εσοχές ώστε να «βολεύονται» μέσα τους τα δάχτυλα, ιδίως ο αντίχειρας, και να εφαρμόζεται η πίεση κατάλληλα κατά τη σφυρηλάτηση. Έπιασα μία και είδα πόσο καλά εφαρμόζει στο χέρι. Δεν έχω καμία ιδέα αν πρόκειται για αυθεντική πέτρα –μάλλον όχι- αλλά η αίσθηση ήταν όμορφη, σου’ ρχεται να αρχίσεις το σκάλισμα επιτόπου.

Εμένα πάντως εξακολουθούν να με προβληματίζουν τα ημιτελή moai που βρίσκονται κάτω από τα πόδια μας. Δεν υπάρχουν σχέδια ανασκαφής τους; «Δυστυχώς όχι», απαντά η Α. Προς το παρόν δεν υπάρχουν σχέδια ούτε για ασφαλτόστρωση των δρόμων, ούτε για διάνοιξη νέων δρόμων στο νησί, για παράδειγμα στο βορειοδυτικό κομμάτι του, όπου ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς είναι με τα πόδια, αφού το τερέν δεν ευνοεί ούτε καν την ιππασία.

Ενώ ανεβαίνουμε προς ένα πανοραμικό σημείο, ρωτάω την Α για τον τρόπο διοίκησης του νησιού. Ανήκει στην Πέμπτη επαρχία της Χιλής και δεν έχει τον παραμικρό βαθμό ανεξαρτησίας. Ωστόσο, όπως συμβαίνει και σε άλλες απομακρυσμένες επαρχίες της χώρας, στο νησί δεν υπάρχουν φόροι και πολλά προϊόντα είναι επιδοτούμενα από την κεντρική κυβέρνηση, όπως η βενζίνη, που είναι πραγματικά φτηνή. Η Α έχει νιώσει την εχθρικότητα των Rapa Nui απέναντι στους continentales Χιλιανούς, αν και όχι στο πετσί της, αφού η ίδια έχει ζήσει στο νησί πάρα πολλά χρόνια και δεν είναι πρόσφατη άφιξη. «Στο κάτω-κάτω, ο κόσμος σου συμπεριφέρεται ανάλογα με το σεβασμό που θα δείξεις απέναντι στον πολιτισμό και την κληρονομιά τους κι εγώ δεν προκαλώ καθόλου. Αλλά ναι, έχω δει ανθρώπους να δέχονται επιθέσεις απλά και μόνο επειδή ήρθαν εδώ ώστε να βρουν μια καλύτερη ζωή. Οι Rapa Nui λένε πως θέλουν να είναι ανεξάρτητο έθνος, αλλά αυτό είναι οικονομικώς αδύνατον, το νησί δεν είναι βιώσιμο οικονομικά. Αυτό που ίσως θα είχε ενδιαφέρον είναι η τελευταία τάση, που προωθεί ένα είδος διοικητικής ανεξαρτησίας στα πλαίσια του κράτους της Χιλής, σε συνδυασμό με τα άλλα απομακρυσμένα νησιά της Χιλής».

Φτάνουμε στο πανοραμικό σημείο και από ψηλά βλέπουμε μια παραλία στο βάθος, και μπροστά της μια σειρά από δεκαπέντε παραταγμένα moai, το κατά πολλούς εντυπωσιακότερο σημείο του νησιού, το Ahu Tongariki. Η Α μας υποδεικνύει πως θα πάμε εκεί αμέσως μετά το μεσημεριανό, το οποίο όλοι οι υπόλοιποι έχουν επιλέξει να συμπεριλάβουν στο τουρ, για δεκαπέντε έξτρα ευρώ.

Ρωτάω την Α τι νομίζει ότι μπορώ να κάνω ενόσω οι υπόλοιποι θα τρώνε το lunchbox τους. «Έχει μια ηφαιστειογενή λίμνη εκεί πάνω, αν πάρεις αυτό το μονοπάτι, αλλά δεν νομίζω πως έχεις χρ…». Πριν τελειώσει τη φράση της έχω φύγει ήδη. Ηφαιστειογενής λίμνη και θα τη χάσω; Ανεβαίνω γρήγορα την ανηφόρα και μετά η ανάβαση γίνεται λίγο πιο απότομη, αλλά σε καμία περίπτωση δύσκολη, ακόμη και για το ταλαιπωρημένο αριστερό μου πέλμα, την ενόχληση του οποίου δεν είχα νιώσει σε όλο το τουρ. Είναι περίεργο το πόσο μπορεί να απορροφηθεί κανείς σε κάτι που τον ενδιαφέρει και να ξεχάσει ακόμη και τον σωματικό πόνο.

Η λίμνη είναι πολύ όμορφη, με καλάμια που ξεπροβάλλουν από το νερό και μια ένοχη ησυχία που προσθέτει μυστήριο στο τοπίο. Ένα άγριο άλογο με προσπερνά αδιάφορα, ώσπου βρίσκει φρέσκο χορτάρι και στέκεται για να βοσκήσει. Η σκηνή είναι από βουκολική ως βιβλική, μέχρι που φτάνει ένα γκρουπάκι για να με επαναφέρει στο σύμπαν και να μου θυμίσει πως πρέπει να κατέβω στο πάρκιγκ ώστε να συνεχίσουμε το τουρ. Κατεβαίνοντας βλέπω και πάλι την εξωτική ξεναγό του γκρουπ. Κοιτάει και πάλι το μπλουζάκι μου, μου κάνει ένα νεύμα και μου λέει «θα τα πούμε το βράδυ». Αλήθεια; Πού; Από πότε την ξέρω εγώ αυτή τη μελαμψή ξεναγό;

 

[astral]

ε μη μας κόβεις βρε Γιώργο έτσι απότομα...τόσες ημέρες περιμέναμε...

 

[xrisa]

:roll:Τελικά από που την ξέρεις τη μελαμψή ξωτική ξεναγό; τα είπατε το βραδυ; ετσι μας κόβεις στα καλύτερα σημεία και κρεμόμαστε από το πληκτρολόγιό σου. Δεν θέλουμε ούτε να σε πρήζουμε ούτε να σε πιέζουμε αλλά κάνε ότι καλύτερο μπορείς. Εθισμός έχεις γίνει

 

[meli]

Καλα,ειναι δυνατον μολις σημερα να ειδα την ιστορια σου???
Ντροπη σας που δεν με ενημερωσατε,αλλα σας βρηκα κρυμμμενους εδω μεσα να απολαμβανετε για μια ακομα φορα τον "απαισιο" Yorgo!!!
Τι να πω!!!! τελεια αφηγηση!!!Ζηλευω φοβερα!!!

 

[Yorgos]

Κατεβαίνω και βλέπω τους υπολοίπους να τελειώνουν το γεύμα τους, που δε μου φαίνεται και τίποτε το φοβερό: ρύζι με κοτόπουλο σε ένα πλαστικό κουτάκι συν ένα αναψυκτικό και ένα συσκευασμένο γλυκάκι. Η Α εκπλήσσεται που πρόλαβα να γυρίσω τόσο γρήγορα, ενώ ένα συμπαθές ζευγάρι πλησιάζει το τραπέζι μας και εξηγεί πως προσφέρουν παραδοσιακό γεύμα στο σπίτι τους, με ohu μαγειρεμένο σε «σκεπαστό» φούρνο στο χώμα, παραδοσιακό body painting και σε οικογενειακό περιβάλλον με ντόπια μουσική. Ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον, παρότι με τιμή ολίγον τσουχτερή, ωστόσο οι μόνοι που ενδιαφέρονται δυστυχώς αναχωρούν από το νησί το βράδυ, οπότε πάει στράφι η καλή προσπάθεια προώθησης του event από το μεσήλικο ζευγάρι. Η κυρία είναι Βραζιλιάνα, με βαριά προφορά καριόκα, και ο σύντροφός της είναι Χιλιανός. Γιατί πρέπει να περιμένω ότι κάποιοι που προσφέρουν μια σπιτική αναβίωση παλαιών γαστρονομικών συνηθειών πρέπει να είναι σώνει και καλά αυθεντικοί απόγονοι Rapa Nui; Δεν ξέρω. Υποτίθεται πως ζούμε σε ένα πολυπολιτισμικό κόσμο, έτσι δεν είναι; Μήπως δεν είναι αλλοδαποί οι περισσότεροι χορευτές που προσφέρουν συρτάκι και χασαποσέρβικο στη «Γωνιά του Πειραιά» ή οι τσολιάδες έξω από τις χασαποταβέρνες στη Χασιά; Ίσως είναι ρατσιστική η λογική μου, ίσως γεμάτη στερεότυπα, αλλά νομίζω πως θα το γεύμα που προσφέρουν θα πουλιόταν πολύ ευκολότερα αν οι δυο τους ήταν Rapa Nui με πολυνησιακά χαρακτηριστικά. Γιατί όμως αποκλείουμε δυο μη αυτόχθονες από το να διασώσουν μια παραδοσιακή συνήθεια που έτσι κι αλλιώς αργοπεθαίνει; Επειδή το DNA τους είναι διαφορετικό;

Μπαίνουμε στο λεωφορειάκι, που σε λίγα δευτερόλεπτα μας μεταφέρει στο Ahu Tongariki. Ήδη βγαίνοντας στο πάρκιγκ έχει κανείς μια θέα του ανεπανάληπτου θεάματος των δεκαπέντε τεράστιων moai με τα κύματα να σκάνε πίσω τους για backdrop. Πλησιάζω σχεδόν υπνωτισμένος, ακολουθώντας τους άλλους υπνωτισμένους από την όψη των αγαλμάτων που φαίνονται πελώρια. Απίστευτο το θέαμα, σκέφτομαι και προσπαθώ να θυμηθώ πόσες φορές έχω χρησιμοποιήσει την ίδια κλισέ φράση από την ώρα που προσγειώθηκα στο νησί. Η Α μας εξηγεί την τιτάνια προσπάθεια που έγινε για την επανέγερση των moai: το όλο εγχείρημα ξεκίνησε χάρη σε έναν Ιάπωνα εργαζόμενο εταιρείας γερανών, που πρότεινε στην εταιρεία του το σχέδιο ως τρόπο διαφήμισης, υποβάλλοντας την πρόταση στο «κουτί προτάσεων» της εταιρείας! Δίπλα μας κείτονται τα «καπέλα» των moai, μόνο ένα εκ των οποίων βρήκε το δρόμο του στην κεφαλή του αγάλματος. Τα υπόλοιπα κάθονται εκεί, περιμένοντας ίσως τον επόμενο Ιάπωνα τουρίστα που θα μιλήσει με το αφεντικό του…

Οι διαφωτιστικές επεξηγήσεις της Α συνεχίζονται, με αναφορές και στις ζημιές που υπέστη το Ahu Tongariki με το τσουνάμι που προκάλεσε ο τεράστιος σεισμός του 1960 στη Χιλή.

Πλησιάζω τα παραταγμένα moai. Σκέφτομαι πως αν είχα καταφέρει να νοικιάσω μοτοσικλέτα θα μπορούσα να βρίσκομαι εκεί μόνος μου, την ώρα που θα ήθελα. Πώς θα είναι να κοιτάς το Ahu Tongariki κατά το ηλιοβασίλεμα; Ή να κάνεις πικνίκ πάνω στη μοτοσικλέτα σου κοιτώντας τα αστέρια; Όλο μουρμούρα είμαι. Αν είχα νοικιάσει μοτοσικλέτα θα έχανα σίγουρα άλλα πράγματα.

Μια Μεξικανή από το ίδιο λεωφορειάκι με μένα με ρωτά αν μπορώ να την πάρω μια φωτογραφία. «Ξέρετε, δε θα με πιστεύουν οι φίλοι μου ότι ήρθα εδώ αν δε βγάλω έστω μια φωτογραφία όπου να εμφανίζομαι κι εγώ», λέει. Άλλος ένας άνθρωπος που ταξιδεύει μόνος του στο Νησί του Πάσχα. Μέχρι στιγμής οι περισσότεροι που γνώρισα στο νησί είναι lone travelers, πραγματικά περίεργο. Πιάνουμε την κουβέντα, η κοπέλα είναι αεροσυνοδός κι έτσι δεν πλήρωσε για το εισιτήριο, όπως κι ο Ιγνάσιο δηλαδή, ενώ σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι κάνουν το ταξίδι ως μέρος κάποιου round-the-world-trip, πράγμα λογικό αν σκεφθεί κανείς πόσο απομονωμένο είναι. «Είναι το πιο μαγικό μέρος που έχω δει ποτέ», λέει η πολυταξιδεμένη Μεξικανή.

Επιστρέφουμε προς το πάρκιγκ και ρίχνω μια τελευταία ματιά στο Ahu Tongariki και δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να το πάρω ακόμη μια φωτογραφία. Κι άλλη μία, και μία ακόμη και μία τελευταία… Κοιτάζω να δω αν οι υπόλοιποι μπήκαν στο λεωφορειάκι και διαπιστώνω πως όλοι βγάζουν αυτή την «τελευταία» φωτογραφία… Κανείς δε θέλει να φύγει.

 

[xrisa]

να σαι καλά σε γιώργο. το πας αργά όμως και εμείς ξέρεις ... ανυπομονούμε για την συνέχεια. σε ευχαριστώ πάντως.

 

[Yorgos]

Εικόνα από το λατομείο με τα διάσπαρτα moai.

 

[maltakias]

. Τελικά είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος, σκέφτομαι

Σώωωωωπα,μόνο εσύ το έχεις σκεφτεί αυτό!

 

[coccobill]

Μια σχετικη σελιδα που βρηκα ειναι η : http://www.eisp.org