Χιλή Δακρύζοντας στη γη των Rapa Nui - Tapati στο Ν. του Πάσχα

[maltakias]

Αξίζει κάπου να σημειωθεί Jorge ότι στην παράδοση του άνθρωπου πουλιού οι υποψήφιοι μελλοντικοί αρχηγοί δεν κολυμπούσαν οι ίδιοι απέναντι για να φέρουν το αυγό αλλά το ανέθεταν σε εκπροσώπους τους -ονόματι Hopu- πολλοί εκ των οποίων γινόντουσαν τροφή για καρχαρίες.

 

[KIKI]

Γιωργο , ευτυχως που εισαι εδω και μας δινεις συνεχεια απο την φοβερη ιστορια σου ....
για λεγε , για λεγε .... τωρα που γυριζει

 

[xelidoni]

ζητούνται πνευματικά δικαιώματα για τα ανεκδοτα αριστουργήματα του Γιώργου?

αγαπητέ Γιώργο ,
δε βρίσκω λόγια να περιγράψω τη συγκίνηση και το θαυμασμό που νιώθω καθώς διαβάζω τα γραφόμενά σου ...
πλέον θελω να μεταδώσω αυτόν τον εκστασιασμό και εδώ έρχεται η ώρα να πω πως εκτύπωσα την τελευταία σου ιστορία, την έκανα ένα μικρό αυτοσχέδιο βιβλιαράκι και την έδωσα ως δώρο στη μητέρα μου να τη διαβάσει !!!
περιμένουμε και άλλαααα πολλαααα....

 

[Yorgos]

Τελικώς φυσικά και φύγαμε για να περάσουμε από το Ahu Te Pito Pura, ένα περίεργο αρχαιολογικό μνημείο, όπου βρίσκεται μια ολοστρόγγυλη κοτρόνα περικυκλωμένη από μικρότερες, που έχει μαγνητικές ιδιότητες, αφού όταν τοποθετείς πάνω της μια πυξίδα, οι δείκτες της τρελαίνονται. Συνηθισμένο φαινόμενο για πολλές πέτρες που περιέχουν σίδηρο, αλλά το περίεργο με τη συγκεκριμένη είναι πως, σύμφωνα με το θρύλο, είναι η ιερή πέτρα που έφερε μαζί του ο Hotu Motua από την Πολυνησία και για την οποία έχουν λάβει χώρα πολλές πολεμικές συρράξεις. Επιστημονικές μελέτες έδειξαν πως η πέτρα είναι «αυτόχθονη» και σε καμία περίπτωση δεν ήρθε από άλλο νησί, αλλά ο μύθος είναι μύθος…

Οι πολεμικές συρράξεις ήταν στην ημερήσια διάταξη στο νησί απ’ ό,τι φαίνεται πάντως. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ήταν αυτή ανάμεσα στα Μεγάλα Αυτιά και τα Μικρά Αυτιά: σε κάποια χρονική στιγμή οι κάτοικοι του νησιού χωρίστηκαν –για άλλη μια φορά στην ιστορία τους- σε δύο φατρίες, η μία εκ των οποίων τοποθετούσε ξύλινους κυλίνδρους στους λοβούς της, προκειμένου να επιμηκύνει τα αυτιά των μελών της. Τα Μεγάλα Αυτιά επικράτησαν και ταπείνωναν συνεχώς τα Μικρά Αυτιά, σε σημείο που τους υποχρέωσαν να καθαρίσουν το νησί από τις διάσπαρτες πέτρες, προκειμένου να αυξηθεί η καλλιεργήσιμη έκταση. Τα Μικρά Αυτιά ξεσηκώθηκαν και τους απώθησαν σε ένα απομονωμένο σημείο του νησιού, όπου τα ταμπουρωμένα Μεγάλα Αυτιά έφτιαξαν χαρακώματα, με σκοπό να παγιδεύσουν τους εχθρούς τους, να τους ρίξουν μέσα και να τους κάψουν ζωντανούς, με τα χόρτα που είχαν τοποθετήσει στα χαντάκια. Έπεσαν όμως θύματα προδοσίας από μία Μικρό Αυτί που είχε παντρευτεί κάποιον δικό τους, με αποτέλεσμα να πέσουν οι ίδιοι στην παγίδα τους. Επιβίωσαν μόλις τρία Μεγάλα Αυτιά, οι δύο εκ των οποίων συνελήφθησαν κι εκτελέστηκαν. Ο τρίτος και τελευταίος πάντως κατάφερε να ξεφύγει και να κάνει και απογόνους, που ζουν στο νησί και είναι και υπερήφανοι για το γενεαλογικό του δέντρο. Άλλη μια ιστορία ενδεικτική του πόσο έντονα αποτυπωμένη είναι η ιστορία του νησιού σε κάθε Rapa Nui…

Η τελευταία στάση του μαραθώνιου τουρ ήταν στην παραλία Anakena. Ως παραλία είναι πανέμορφη κι έχει και το προνόμιο να είναι η μοναδική παραλία στον κόσμο με δύο αρχαιολογικά μνημεία (ένα με moai κι ένα με ahu), πραγματικά εκπληκτικός συνδυασμός. Όσο οι υπόλοιποι –που ήταν και φαγωμένοι- πήγαν για μια βουτιά, εγώ «χτύπησα» μια σαντουιτσάρα με τηγανητές πατάτες σε ένα από τα καλυβάκια-μπαρ της παραλίας. Εκεί γνώρισα κι ένα Γάλλο που ζει στο Σαντιάγο όπου εργάζεται ως προγραμματιστής διότι «στη Χιλή πληρώνουν καλύτερα από τη Γαλλία», πράγμα που δεν με εκπλήσσει πλέον με τη Χιλή. Μαζί του ήταν και η Χιλιανή κοπέλα του, θα περνούσαν τρεις εβδομάδες στο νησί, κάνοντας κυρίως scuba diving. Για όλους έχει κάτι το νησί.

Περπάτησα λίγο κατά μήκος της παραλίας ώστε να δω τα moai. Με όλο το σαματά από τους λουόμενους χάνουν πολύ σε ατμόσφαιρα, αλλά ο συνδυασμός με τους κοκοφοίνικες από πίσω είναι εντυπωσιακός, όπως και να το κάνουμε. Η μία ώρα που μας έδωσε η Α πέρασε πολύ γρήγορα, μπήκαμε στο βανάκι κι επιστρέψαμε στην Hanga Roa, χωρίς να κάνουμε στάση στο Ahu Akivi, το σημείο όπου πρωτοείδα moai. Το τουρ ήταν πάμφθηνο, διαφωτιστικό και η Α καταπληκτική στη δουλειά της.

Τα πόδια μου έχουν γίνει μαρμελάδα, οπότε επιβάλλεται η επιστροφή στο σπίτι. Η κυρα-Ελβίρα δεν είναι εκεί, είναι όμως ο Ιγνάσιο με το Φινλανδό, που γύρισαν από άλλη μια βόλτα με τη «γουρούνα» που έχουν νοικιάσει. Τους λέω για το πόσο διαφωτιστικό ήταν το τουρ κι ο Ιγνάσιο αποφασίζει να κάνει κι αυτός ένα, αφού του μένουν άλλες τέσσερις μέρες στο νησί. Αποφασίζουμε να πάμε μαζί μέχρι το ίντερνετ καφέ, συζητώντας για το νησί, το Περού, τα προσωπικά μας και την Κούβα. Στη μέση της διαδρομής, μια ξανθιά τρέχει από πίσω μου και με χτυπά στην πλάτη ευγενικά. «Πού ήσουν; Σε ψάχνω εδώ και τρεις μέρες!», λέει χαμογελαστή η G, η βραζιλιάνα θεά/ψυχολόγος της εθνικής ομάδας/trekker με πιστολάκι. «Είμαι στο μπαρ εδώ παραπάνω και τα λέω με τους φίλους μου, είναι όλοι Rapa Nui, θα ήθελα πολύ να τους γνωρίσεις», μου λέει και φυσικά δέχομαι, αφού πρώτα δώσω ραντεβού με τον Ιγνάσιο και το Φινλανδό στο βραδινό Tapati.

Οι φίλοι της G είναι κλασικοί Rapa Nui: καλογυμνασμένοι, μακρυμάλληδες, καμάκηδες και όχι ιδιαίτερα φιλόξενοι. Η παρουσία μου στο μπαρ γίνεται δεκτή με βλέμματα δυσπιστίας κι ένα μόνο χαμόγελο, αυτό της G. Καθόμαστε, συστηνόμαστε, πίνουμε κι ένα ποτάκι, αλλά έχω την εντύπωση πως η παρουσία μου ενοχλεί τους πάντες πλην της G, που συνεχώς με ρωτάει για τις εντυπώσεις μου από το νησί. Τελικώς κανονίζουμε να βρεθούμε στη Botafogo του Ρίο σε λίγες μέρες, αφού κι οι δύο θα κατευθυνθούμε προς Βραζιλία την επόμενη εβδομάδα. Μου δίνει ένα φιλί υπό τα ξινισμένα βλέμματα των Rapa Nui, που με αποχαιρετούν ψυχρά και συνεχίζω προς το Tapati. Μόλις απέκτησα προσωπική ξεναγό στη Botafogo!

Απόψε το Tapati έχει διαγωνισμό χορού. Για άλλη μια φορά η τεράστια εξέδρα δίπλα στη θάλασσα αποτελεί το θέατρο του διαγωνισμού, με τις δύο αντίπαλες πολυπληθείς ομάδες να είναι ντυμένες με παραδοσιακά ρούχα, να τραγουδούν σε απόλυτη συμφωνία και να παίζουν παραδοσιακά όργανα, δημιουργώντας ένα φαντασμαγορικό θέαμα που βρίσκεται όμως μακριά από το κιτς και το χαζοτουριστικό και πολύ κοντύτερα στο αρχέγονο, πράγμα σπάνιο για τέτοιου είδους παράσταση. Το ξέχασα… Δεν είναι παράσταση, το Tapati είναι η αναβίωση των παραδόσεων του νησιού, που πρωτίστως γίνεται για την τόνωση της ταυτότητας των ντόπιων και λιγότερο για τη μια χούφτα τουριστών που έτυχε να περνάει από το νησί τη συγκεκριμένη εβδομάδα.

Πηγαίνοντας να πάρω ένα αναψυκτικό, διακρίνω ένα πάγκο που σερβίρει φρεσκομαγειρεμένες empanadas. Παραγγέλνω τρεις και δευτερόλεπτα αργότερα ακούω να μου ψιθυρίζουν από πίσω στο αυτί: «Κι αυτή την προφορά από το Πουέρτο Ρίκο πού τη βρήκες εσύ, Έλληνας άνθρωπος;». Γυρίζω και βλέπω την εξωτική μελαμψή Rapa Nui ξεναγό να μου χαμογελάει αφοπλιστικά. Της λέω πως η προφορά είναι από την Κούβα (πάντως η πορτορικάνικη είναι ό,τι πιο κοντινό), τη ρωτάω πώς ξέρει από πού είμαι κι αυτή απαντά δείχνοντάς μου ένα τραπέζι στο οποίο καθόταν ο Ιγνάσιο με τον Φινλανδό, μου κλείνει το μάτι και λέει «όποιος ενδιαφέρεται, ρωτάει». Παίρνω τις empanadas και πάω να κάτσω μαζί τους, σε ένα τραπέζι μακριά από τη σκηνή όπου συνεχίζει να εκτυλίσσεται ο μαραθώνιος μουσικός διαγωνισμός, στον οποίο τη δεδομένη στιγμή πρωταγωνιστούσαν παιδικές χορωδίες που τραγουδούσαν στα Rapa Nui.

 

[xelidoni]

ελεγα και γω...μα δε θα μας αναφέρει πουθενά την εκπληκτική G???
θέλω φωτος από την παραλία!!!! και οχι μονο...ανυπομονώ να δω περισσότερα από τα σκηνικά που μας περιγράφεις.

 

[taver]

Τελικώς κανονίζουμε να βρεθούμε στη Botafogo του Ρίο σε λίγες μέρες, αφού κι οι δύο θα κατευθυνθούμε προς Βραζιλία την επόμενη εβδομάδα. Μου δίνει ένα φιλί υπό τα ξινισμένα βλέμματα των Rapa Nui, που με αποχαιρετούν ψυχρά και συνεχίζω προς το Tapati. Μόλις απέκτησα προσωπική ξεναγό στη Botafogo!

Ιστορία από Botafogo θα διαβάσουμε?

 

[xrisa]

Επιτέλους μας θυμήθηκες. τι λέει ο taver Ιστορία από Botafogo θα διαβάσουμε?
Αν δεν τελειώσει την ιστορία που μας σιγοψήνει εδώ και δυο μήνες, να μη ξεκινήσει τίποτε άλλο. Σ΄ευχαριστούμε πάντως.

 

[Yorgos]

Η παρέα φαίνεται ενδιαφέρουσα: ο πάντα γελαστός Ιγνάσιο, ο Φινλανδός που –μη μιλώντας Ισπανικά είναι αφοσιωμένος στο να κοιτά τη μπύρα του, ένας τεράστιος Βάσκος ονόματι Ιγκόρ και στη μέση η επιβλητική παρουσία της ξεναγού, της οποίας το όνομα εξακολουθώ να αγνοώ. Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το Φινλανδό, που απεγνωσμένα προσπαθεί να καταλάβει. Πιστός στον όρκο του διερμηνέα, κάθομαι δίπλα του και του μεταφράζω τα όσα λέγονται, κάνοντας whispering: «Λένε ότι πίνεις πολύ, πράγμα συνηθισμένο για τους Φινλανδούς, οι οποίοι έχουν άθλια φήμη στο νησί σύμφωνα με την ξεναγό, από τότε που ένας συμπατριώτης σου γκρέμισε ένα moai σε κατάσταση μέθης». Ο Φινλανδός με κοιτά, ξαφνικά χαμογελά και μου λέει όλο χαρά πως την έχει ακούσει τη σχετική ιστορία και το λέει σαν να είναι περήφανος για τα κατορθώματα του συμπατριώτη του, πράγμα που προκαλεί το γέλιο των άλλων.

Η ξεναγός προτείνει να σηκωθούμε από το τραπέζι και να συνεχίσουμε το ποτάκι μας στα βράχια, δίπλα στη θάλασσα. Βρίσκεται σε κατάσταση ευφορίας, ίσως η μπυρίτσα που κρατάει να μην είναι η πρώτη της. Στο δρόμο για τα βράχια με ρωτάει αν θέλω να καπνίσω λίγη μαριχουάνα και μου συστήνεται: είναι η Ε, γεννημένη στο νησί, αλλά πλέον μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στη Γερμανία και το Νησί του Πάσχα. Ενώ το τσιγαριλίκι αλλάζει χέρια, ο Ιγκόρ πιάνει την κουβέντα στον Ιγνάσιο, ο Φινλανδός συνεχίζει να επικεντρώνεται στη μπύρα του αδυνατώντας να κατανοήσει τη γλώσσα συζήτησης κι εμένα μου πιάνει την κουβέντα η Ε.

«Στο είπα πως θα βρισκόμασταν απόψε στο Tapati, έτσι δεν είναι; Φορούσες φοβερό μπλουζάκι σήμερα, όλο το γκρουπ μου με ρωτούσε πού το βρήκες. Οι Γερμανοί είναι σαν τους Αμερικάνους, σοκάρονται ή ενθουσιάζονται με το παραμικρό είναι πολύ εύκολο να τους εντυπωσιάσεις». Τη ρώτησα τι ακριβώς κάνει στη Γερμανία και μου απάντησε σε άπταιστα Γερμανικά, κοιτώντας με δυσπιστία για να δει αν τα καταλαβαίνω. Ο πατέρας της είναι Γερμανός, η μητέρα της Rapa Nui και πήγε στη Γερμανία για να σπουδάσει τη γλώσσα. Σήμερα κάνει την ξεναγό για γερμανόφωνα κι αγγλόφωνα γκρουπ. «Κατάλαβες τίποτε από όσα είπα;», ρωτάει με ανωτερότητα. «Τα πάντα, άλλωστε τα Hochdeutsch σου είναι αργά, καθαρά και σαφή», απαντώ επίσης στα Γερμανικά. Τη ρωτάω για το πώς ήταν η ζωή στο νησί, για τα παιδικά της χρόνια. Απαντά πάλι στα Γερμανικά, αλλά αυτή τη φορά το βλέμμα της είναι μελαγχολικό και ξαφνικά γυρίζει στα Ισπανικά: «Εγώ μεγάλωσα σε ένα νησί πολύ διαφορετικό από αυτό το χάλι που βλέπεις τώρα. Στο δρόμο άκουγες μόνο Rapa Nui, δρόμοι δεν υπήρχαν και οι Χιλιανοί ήταν όλοι μετρημένοι στα δάχτυλα. Ζούσαμε αλλιώς, πιο ξένοιαστα, όπως αρμόζει σε ένα νησί στη μέση του πουθενά… Η μητέρα μου μας κοίμιζε με ιστορίες των προγόνων μας, οι γείτονές μας μαγείρευαν ohu ακόμη… Ξέρεις τι είναι το ohu; Πάλι καλά, διότι σε λίγα χρόνια δε θα ξέρει κανείς. Πηγαίναμε βόλτες με τα άλογα, μας χτυπούσε ο αέρας, στις κούνιες τραγουδούσαμε στα Rapa Nui. Οι γονείς μου μας έλεγαν πως τις δεκαετίες του ’50 ερχόταν ένα πλοίο το χρόνο, με το ταχυδρομείο του νησιού. Μετά φτιάχτηκε το αεροδρόμιο κι άρχισαν να έρχονται και οι πτήσεις, στην αρχή πολύ αραιά… Τώρα έχουμε 50.000 τουρίστες το χρόνο. Και καλά κάνουν κι έρχονται, κι εγώ από αυτούς ζω αλλά πού πάνε τα λεφτά του τουρισμού;».

Ακούγοντας Ισπανικά αντί για Γερμανικά, ο Ιγκόρ και ο Ιγνάσιο έρχονται και συμμετέχουν κι αυτοί στη συζήτηση. Ο Ιγκόρ έχει τη δική του ιστορία με το νησί, πηγαίνει κάθε χρόνο για ένα μήνα εδώ και πάνω από μία δεκαετία. Όταν πρωτοπήγε δεν υπήρχαν δρόμοι, τώρα υπάρχουν περισσότερα γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων από ποτέ.

«Ναι, να έρθουν και τα αυτοκίνητα… Αλλά ποιος τα νοικιάζει; Οι Χιλιανοί! Έρχονται εδώ, στήνουν εταιρείες, βγάζουν λεφτά, στήνουν νέες εταιρείες κι έρχονται όλο και περισσότεροι…το νησί δεν αντέχει τόσους κατοίκους, ούτε ως οικονομία ούτε ως πληθυσμός. Ξέρεις πόσο λίγο νερό έχουμε; Ποιος θα πρέπει να φύγει αυτοί ή εμείς;», λέει η Ε, εμφανώς πιο εκνευρισμένη από πριν. Η μελαγχολία έχει δώσει τη θέση της στο θυμό. Ενώ πίνει μια γουλιά από τη μπύρα της, αποφασίζω να την τσιτώσω λίγο: «Οι Χιλιανοί πάντως λένε ότι οι Rapa Nui τους συμπεριφέρονται πολύ άσχημα, μερικές φορές και βίαια».

Η έκρηξη ήταν αναμενόμενη. Η Ε κάνει τα μάτια της χαραμάδες και συνεχίζει στα Γερμανικά: «Α ναι, ε; Είμαστε και ρατσιστές εμείς οι Rapa Nui, το ξέχασα αυτό. Όταν μας προσάρτησαν στη Χιλή χωρίς να μας ρωτήσουν, δεν είπαμε τίποτε. Όταν πούλησαν όλους τους προγόνους μου για σκλάβους στο Περού, οι Rapa Nui ήταν άτακτοι. Μετά μας φέρανε αυτή την εταιρεία με το μαλλί, που μακάρι να σαπίσουν όλοι στην κόλαση, βάλανε τους παππούδες μας να μένουν πίσω από συρματοπλέγματα, σαν στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όταν ερχόντουσαν οι καραμπινέροι του Πινοσέτ και πλάκωναν τον κόσμο στο ξύλο, δεν ξεσηκώθηκε κανείς, ήμασταν καλά παιδιά. Και τώρα που έρχονται οι Χιλιανοί επειδή μυρίστηκαν το χρήμα του τουρισμού, μας λένε και ρατσιστές! Ποιοι; Αυτοί που μας είχαν σαν ζώα! Αχ τους καημένους τους Χιλιανούς, τους συμπεριφερόμαστε και άσχημα ε; Να μην ξανάρθουν! Τα καθάρματα! Έχουν και παράπονο κιόλας, που έρχονται εδώ και βγάζουν όσα λεφτά δεν έχουν ονειρευτεί ποτέ τους». Πλέον φωνάζει δυνατά και βλέπω περισσότερα κεφάλια να κοιτούν προς τα βράχια που βρισκόμαστε εμείς παρά προς το Tapati.

«Ναι, αλλά το νησί δεν είναι αυτάρκες. Χωρίς τις επιδοτήσεις, την εξαίρεση από τους φόρους, τα πακέτα, τα τρόφιμα και τις πρώτες ύλες από τη Χιλή δε θα μπορούσε να σταθεί οικονομικά, έτσι δεν είναι; Δες τη βενζίνη, έχει τη μισή τιμή εδώ από όσο στη Χιλή. Και τα εισιτήριά σας για τη Χιλή είναι κάτω του κόστους», λέει ο Ιγνάσιο, που εργάζεται και για τη LAN.

«Τρίχες! Αν ήμασταν μόνο οι ντόπιοι στο νησί θα ζούσαμε μια χαρά με τα έσοδα του τουρισμού. Αλλά βέβαια, ήρθαν οι εξυπνάκηδες οι Χιλιανοί και πρέπει να τους ταϊσουμε κι αυτούς: αυτούς που κάνουν δήθεν επενδύσεις, τους μπάτσους που μας δέρνουνε όταν κλείνουμε το αεροδρόμιο, το δικαστή, το δάσκαλο του σχολείου που δεν μιλάει ούτε τη γλώσσα των παιδιών μας, τους ταξιτζήδες… Και παίρνουν κι όλα τα λεφτά. Ξέρεις ποιος διαχειρίζεται τα μνημεία του νησιού; Η CONAF! Δηλαδή μια κρατική αγροτική εταιρεία που υποτίθεται πως ήρθε στο νησί για να κάνει αναδάσωση. Βλέπεις κανένα δέντρο πουθενά; Ούτε ένα δέντρο δεν κατάφεραν να φυτέψουν! Αλλά τα 10$ που πλήρωσες όταν πήγες στο Orongo πήγαν στην τσέπη τους. Τα έσοδα από τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ κληρονομιά πάνε στο κράτος της Χιλής. Μας έστειλε η UNESCO κάτι εκατομμύρια και δεν έφτασαν ποτέ εδώ, έμειναν στο Βαλπαραϊσο, διότι εκεί υπαγόμαστε. Έχεις δει ποτέ κρατικό οργανισμό αναδάσωσης που υπάγεται στο Υπουργείο Γεωργίας να κάνει τουριστική πολιτική; Αλλά βέβαια, επειδή δεν μπόρεσαν να βάλουν χέρι στον τουρισμό μας αλλιώς, το κάνουν μέσω της CONAF με το μανδύα της οικολογίας. Άσε που όλα τα πακέτα τουρισμού είναι για τα μπάζα! Οι μισοί τουρίστες έρχονται και μένουν σε ένα ξενοδοχείο… το Iorana. Τι κατάλαβε από την κουλτούρα του νησιού ένας που μένει στο Iorana; Εσύ πού μένεις;», με ρωτάει δείχνοντας με τον δείκτη της το πρόσωπό μου.

«Στο Apina Tupuna», απαντώ και πριν προλάβω να πως τις εντυπώσεις μου από την κυρα-Ελβίρα βλέπω το πρόσωπο της Ε να μαλακώνει. «Α, πάλι καλά… Μένεις στην Ελβίρα, τη θεία μου. Τουλάχιστον βλέπεις τις κόρες της να μαγειρεύουν παραδοσιακά κάθε μέρα, ένα σπίτι με παραδοσιακή αρχιτεκτονική, αυθεντικά ξυλόγλυπτα και τα Σάββατα μαζεύονται και τραγουδάνε στη γλώσσα μας». Η Ελβίρα είναι θεία της Ε; Έτσι εξηγείται το ταμπεραμέντο… πάει σόι το βασίλειο…

 

[xrisa]

Τι να πω!!!!! Τελικά όλες οι μικρές οικονομίες-λαοί είναι εκμεταλεύσιμοι από άλλους. Εξαιρετικές οι πληροφορίες που μας δίνεις. Για μια ακόμη φορά σε ζηλεύω. Ζεις το όνειρο πολλών ανθρώπων και μεις που σε διαβάζουμε είμαστε τυχεροί. Να είσαι καλά.

 

[Yorgos]

«Η Ελβίρα είναι η απόγονος της τελευταίας βασίλισσας του νησιού, από εκείνους τους 111 που επέζησαν της φυματίωσης που μας κόλλησαν οι continentales. Βασικά, όλοι οι Rapa Nui που βλέπεις σήμερα στο νησί είμαστε οι ευγενείς, διότι μόνο αυτοί επέζησαν, ήταν οι μόνοι που δεν πάρθηκαν ως σκλάβοι. Η Ελβίρα έχει κάνει πολλά για το νησί, μέχρι και η πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας είναι. Αλλά για λεφτά δεν θα την εμπιστευόμουν καθόλου… Παρότι είναι θεία μου, πρέπει να παραδεχθώ πως είναι σατανική, ούτε νερό στο παιδί της δε δίνει! Αλλά αν διοικούσε αυτή το νησί δε θα είχε μείνει ούτε ένας continental, θα τους είχε σουτάρει όλους».

Φαίνεται να έχει ηρεμήσει, τραβάει και δυο τζούρες από το τσιγαριλίκι πριν μου το πασάρει και τα βάζει πάλι με τους continentales. «Μερικοί έρχονται εδώ και κάνουν και τους ξεναγούς… Δε μας έφταναν οι ξένοι που διάβασαν ένα βιβλίο και νομίζουν πως τα ξέρουν όλα, έχουμε και τους Χιλιανούς που ούτε αυτό το ένα βιβλίο δε διάβασαν! Άσχετοι όλοι τους, παίρνουν γκρουπ και τους λένε μπαρούφες! Εσύ σήμερα ας πούμε ποιον ξεναγό είχες;». Απαντώ πως είχα την Α και πως έμεινα ενθουσιασμένος. Η Ε σοβαρεύει, η φωνή της βαθαίνει και μιλάει με σεβασμό: «Για την Α δεν μπορώ να πω τίποτε. Όταν ο πατέρας της έκανε ανθρωπολογικές μελέτες στο νησί, εγώ δεν είχα γεννηθεί καν κι αυτή ξέρει και σέβεται τον κόσμο. Είναι από τις λίγες continentales που δικαίως μένουν εδώ. Αλλά έχει κάτι άλλους άσχετους! Άσε που τα πακέτα είναι τσάμπα, γι’ αυτό έχουμε τον τουρισμό που έχουμε… Τη δεκαετία του ’90 μπήκαν και τα ναρκωτικά με τους νεοχίπηδες, είναι μεγάλο πρόβλημα… Οι νέοι δεν έχουν δουλειά, τις δουλειές τις παίρνουν όλες οι continentales, οπότε και οι δικοί μας τι να κάνουν; Κάθονται σε μια γωνιά και καπνίζουν για να περάσει η ώρα. Κανονικά θα έπρεπε η είσοδος στα αρχαιολογικά πάρκα να είναι πολύ υψηλότερη. Θα γίνει τώρα, βέβαια. Από την Πρωτομαγιά αντί για 10$ θα κοστίζει 80$. Αλλά ξέρεις ποιος θα παίρνει πάλι τα λεφτά; Αυτή η γ… η CONAF, τα καθάρματα! Στο διάολο να πάνε!».

Πλέον κλαίει και φωνάζει ταυτόχρονα, ευτυχώς έχουμε απομακρυνθεί από το Tapati και δεν αποτελούμε πια θέαμα. Δίπλα μας, σε μια λιμνούλα που έχει δημιουργηθεί από το νερό που φέρνουν τα κύματα, δυο τσίτσιδα τρίχρονα Rapa Nui παίζουν τσιρίζοντας, αδιαφορώντας πλήρως για την παρουσία μας. Ο Ιγνάσιο προσπαθεί να αλλάξει το θέμα και ο Ιγκόρ –επί χρόνια φίλος της Ε- καταφέρνει να την ηρεμήσει και να την κάνει να γελάσει. Η συζήτηση πια παίρνει άλλη τροπή, πιο φιλική, λιγότερο επιθετική, πιο χαλαρή. Μιλάμε για τη Γερμανία, για τη χώρα των Βάσκων, για την Ταϊτή, στην οποία θα κατευθυνθεί κι ο Φινλανδός σε τρεις μέρες αν καταφέρει να ξυπνήσει διότι η πτήση είναι πρωινή και με τις μπύρες που κατεβάζει κάθε βράδυ δεν τον βλέπω καλά…

Κάτσαμε ένα τετράωρο δίπλα στα κύματα. Η Ε ήταν πολύ πιο φιλική μαζί μου και συζητήσαμε για κάτι επαγγελματικά σχέδια που έχω για το απώτερο μέλλον, που περιλαμβάνουν και το Νησί του Πάσχα. «Λες να γίνω κι εγώ ένα ακόμη βάρος στην κοινωνία σας; Να με κυνηγάει η κυρα-Ελβίρα με το σκουπόξυλο σε όλο το νησί;». Κατά την Ε, ένας ακόμη ξένος δεν αποτελεί πρόβλημα. Οι ξένοι δεν έχουν απαιτήσεις, προσλαμβάνουν ντόπιους και γενικώς δεν προκαλούν τριβές. Για όλα φταίνε οι continentales, ορισμένοι από αυτούς πάνε στο νησί για να αποφύγουν τις συνέπειες του νόμου στην ηπειρωτική Χιλή (ένα από τα αιτήματα των Rapa Nui διαδηλωτών ήταν ο έλεγχος του ποινικού μητρώου όλων των continentales αφού αποκαλύφθηκε πως μια χούφτα εμπόρων ναρκωτικών το είχε μετατρέψει σε καταφύγιο) και πλέον αποτελούν την πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού, αλλοιώνοντας τη δημογραφική και πολιτιστική του σύσταση. Μου εξηγεί τις νομοθετικές παραμέτρους, μου δίνει το μέηλ της και μου λέει πως αν θέλω κάποια μέρα να κάνω κάτι στο νησί, καλό θα είναι να τα πηγαίνω καλά με την Ελβίρα. «Η πραγματική εξουσία στο νησί είναι αυτή», μου λέει.

Κοιτάει τα τρίχρονα που παίζουν με ένα καβούρι που έχει την ατυχία να πέσει στα χέρια τους. «Σε τι νησί θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά; Αγνώριστο θα είναι σε 10 χρόνια…».

Αποχαιρετιζόμαστε κι εγώ με τον Ιγνάσιο προσπαθούμε να βρούμε ταξί για το σπίτι, αφού τα πόδια μου πονάνε και δεν μπορώ να περπατήσω τόσο μεγάλη απόσταση. Τελικώς δε βρίσκουμε κι επιστρέφουμε περπατώντας, αφήνοντας πίσω τον Φινλανδό, που λέει πως θα κάτσει «για μια-δυο μπυρίτσες ακόμη». Προβλέπω να γκρεμιστεί κι άλλο moai από φινλανδικά χέρια…

Στην επιστροφή αναγκαστικά κάνουμε στάσεις για να κάνω διατάσεις στα ταλαιπωρημένα μου πέλματα. Ο Ιγνάσιο στοχάζεται για το μέλλον του νησιού, λέγοντας πως ίσως να τα καταφέρουν οι ντόπιοι να διατηρήσουν την ταυτότητά τους.
Εγώ είμαι πολύ πιο απαισιόδοξος, το βλέπω πια ως τετελεσμένο γεγονός. «Δεν το βλέπεις ρε Ιγνάσιο; Από την ώρα που έμειναν μόλις 111 άνθρωποι, λογικό ήταν να αρχίσουν οι προσμίξεις. Χάθηκε η καθαρότητα της φυλής, που και ως έννοια είναι κάτι το τελείως ξεπερασμένο. Φυσικά και θα τους έτρωγε η Χιλή από κάποιο σημείο κι έπειτα. 2500 κάτοικοι σε ένα κράτος 15 εκατομμυρίων δε θα μπορούσαν να ζουν μόνοι τους. Το μόνο πράγμα που τους διατηρούσε τόσον καιρό ήταν η γεωγραφική απομόνωση, αλλά κι αυτή εκμηδενίστηκε με την είσοδο των αεροπορικών πτήσεων. Από την ώρα που οι continentales ζουν καλύτερα εδώ παρά στη Χιλή –διότι τα χρήματα από τον τουρισμό είναι πολύ καλά, η Ε μας είπε πως βγάζει πάνω από 100$/ημέρα ως ξεναγός- επόμενο ήταν να μετοικήσουν εδώ, ο νόμος το επιτρέπει. Πάει, το νησί τελείωσε από την ώρα που κατασκευάστηκε ο αεροδιάδρομος το ’68. Η ανάπτυξη ήταν αναπόφευκτη και μαζί της και η παγκοσμιοποίηση, όπως και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Τα ίδια που θα γίνουν και στην
Κούβα μόλις πέσει το εμπάργκο, δηλαδή. Οι μόνες περιοχές του πλανήτη που διατηρούν ένα βαθμό πολιτιστικής μοναδικότητας είναι αυτές που για πολιτικούς ή γεωγραφικούς λόγους μένουν απομονωμένες. Όταν κι αυτά τα αναχώματα πέφτουν, ακολουθούν όλες την πορεία που ακολουθεί και ο υπόλοιπος πλανήτης, της ομογενοποίησης, αφού ο κόσμος δεν απαρνείται τα υλικά αγαθά για να διατηρήσει μια φολκλορική ρομαντικότητα που καμία πρακτική χρησιμότητα δεν έχει στην εποχή του χρήματος. Γι’ αυτό σκιζόμαστε να ταξιδεύουμε, διότι είμαστε η τελευταία γενιά που έχει την ευκαιρία να δει έναν πλανήτη που ακόμη δεν είναι τελείως ομογενοποιημένος, έτσι δεν είναι;»

Ο Ιγνάσιο κουνάει το κεφάλι του. «Ξέρεις, το πρωί πέρασα συμπτωματικά έξω από το σπίτι της Ε, χωρίς να ξέρω ποια είναι. Την είδα με το γιο της… Είναι περίπου τεσσάρων χρονών και κατάξανθος, καμία σχέση με τα χαρακτηριστικά της μητέρας του. Πήγα να τον χαϊδέψω, του μίλησα στα Ισπανικά και η Ε μου είπε πως μιλάει μόνο Γερμανικά. Ακόμη δηλαδή και η Ε, που είναι η σημαιοφόρος της πολιτιστικής ταυτότητας των Rapa Nui έχει μεγαλώσει το παιδί της ως Γερμανό! Δίκιο έχεις, πάει η τοπική κουλτούρα, τελείωσε…».

Φτάσαμε στο σπίτι της Ελβίρας κουτουλώντας, αφού έχει σβήσει τα εξωτερικά φώτα, με αποτέλεσμα να κοντέψουμε να γκρεμοτσακιστούμε στα βράχια. Έπεσα ξερός στο κρεβάτι μου, απολαμβάνοντας τον ήχο των κυμάτων στην τελευταία μου βραδιά στο νησί. Τελευταία για την ώρα δηλαδή…

 

[meli]

"Γι’ αυτό σκιζόμαστε να ταξιδεύουμε, διότι είμαστε η τελευταία γενιά που έχει την ευκαιρία να δει έναν πλανήτη που ακόμη δεν είναι τελείως ομογενοποιημένος, έτσι δεν είναι;"
Εισαι παντα απολαυστικος στις διηγησεις σου,τι να πω???

 

[Lyda]

Οι εικονες που μας μεταφερεις ειναι συγκλονιστικες.
Γραψε κι αλλα και κοινο σου περιμενει με αγωνια....!!!!