mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.745
- Likes
- 8.093
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Η Εποχή της Κολάσεως
¼ του αιώνα. Τόσο καιρό περιπλανιέται η αμαρτωλή ψυχή μου στη Γή. Το σώμα μου, πιο στάσιμο απ’το μυαλό χωρίς αμφιβολία, δεν έχει κάνει πολλά ταξίδια, μα ούτε και λίγα. Τόσο όσο. Και, παράπονο ουδέν, όλων των ειδών τα ταξίδια έχω πάει. Εκπαιδευτικά, αναψυχής, με φίλους, με το σχολείο, μόνη, με αμόρε, ταξίδια-αστραπή και ταξίδια-αρμένικες βίζιτες, ταξίδια «δεν-το-κουνάω-ρούπι» και ταξίδια «φτερό-στον-άνεμο», ταξίδια με πορεία κυκλική, με πορεία ευθυγραμμισμένη, ταξίδια ζιγκ-ζαγκ, ταξίδια γαστρονομικά κι άλλα μουσικοκεντρικά. Ενός είδους ταξίδι δεν είχα –ως τώρα –τολμήσει. Ταξίδι με τη μαμά μου. Ναι, ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι. Οι σχέσεις μαμάς και κόρης είναι πάντα περίπλοκες. Με τη μαμά μου είμαι τόσο ίδια και τόσο διαφορετική ταυτόχρονα. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να με εκνευρίσει όσο κανείς (ε καλά, ίσως όχι περισσότερο από το πόσο μπορεί να με εκνευρίσει ο αδερφός μου) και όμως ο άνθρωπος που είναι πάντα εκεί με τον τρόπο της. Ο άνθρωπος που θα κατεβάσει οποιαδήποτε εφαρμογή στο λεπτό –κι ας μην έχει καμία σχέση με την τεχνολογία- για να μπορεί να μιλάει μαζί μου όταν λείπω, ο άνθρωπος που θα ακούσει τη μουσική που ακούω για να έρθει πιο κοντά μου, που δε θα σταματήσει να ψάχνει τί είναι καλύτερο για τις σπουδές μου, για μένα, χωρίς να το ζητήσω, ο άνθρωπος που παρόλα τα άγχη και τις ανασφάλειες με ενθάρρυνε όσο κανείς να πάω για ένα χρόνο στο Εκουαδόρ γιατί ήξερε πόσο σημαντικό ήταν για μένα κι ας ήξερε πως αυτό θα την αγχώνει και θα τη στενοχωρεί καθημερινά όσο τίποτε. Σ’αυτό τον άνθρωπο, λοιπόν, όφειλα ένα ταξίδι.
'
Και πάλι δεν ήταν τόσο απλό, καταρχάς γιατί η μαμά μου φοβάται τα αεροπλάνα. Τελευταία φορά είχε ταξίδέψει το 1993 και έκτοτε δεν είχε τολμήσει ποτέ να μπει σε αεροπλάνο. Ο αρχικός προορισμός ήταν η Κωνσταντινούπολη που δε θα χρειαζόταν να πάρουμε και αεροπλάνο, αλλά –μαντέψτε- φοβόταν τον προορισμός ως "τοπ προορισμό τζιχαντιστών". Όταν λοιπόν το σχέδιο αυτό ναυάγησε, εγώ που δε θα το άφηνα έτσι, έπρεπε να βρω plan B. Γνωρίζοντας γούστα και βαλάντια και δεδομένης της αρνησικυρίας σχετικά με βόρειους προορισμούς, η Ιταλία φάνταζε αρκετά ελκυστικό σενάριο. Προσωπικά και στη Κολοπετινίτσα να μου προταθεί να πάω θα πω ναι, αλλά υπάρχουν και κάποιοι προορισμοί τους οποίους έχω βάλει στο μάτι. Ένας απ’αυτούς είναι η Νάπολη και αυτό γιατί όποια ιστορία έχω διαβάσει καθώς και η συζήτηση με άτομα που ξέρω και την έχουν επισκεφτεί με αφήνουν με τη θετικότερη των εντυπώσεων. Το λοιπόν, μια ωραία κυριακάτικη πρωία, 29 του Οκτώβρη, βλέπω την προσφορά που έχει ποστάρει το μέλος @paefstra για την κράτηση με airfastickets. Τα εισιτήρια ήταν τόσο φθηνά που η μητερούλα είπε αμέσως ναι, με το σκεπτικό ότι και να το μετανιώσει και να μην έρθει (λέω έρθει και όχι πάμε γιατί έγώ θα πήγαινα ούτως ή άλλως) μικρό το κακό. Με το ίδιο σκεπτικό έκλεισε και ο λατρεμένος αδερφός. Και τώρα ας μετρήσουμε μία-μία τις αμαρτίες μου.
1. Θυμός
Ο συνδυασμός μητέρας και αδερφού είναι ο συνδυασμός-μπόμπα που μπορεί να κάνει τη μικρή χωριατοπούλα να μοιάζει με κόκκινο(απ’τα νεύρα του) διαβολάκι.
2. Ζήλεια
Όσο και να το παίζει άνετη και κούλ η τσοπάνα, γνωρίζει ότι δε μπορεί να μπει εύκολα ανάμεσα σε μια μάνα και το γιο της. Και αυτό την κάνει να ζηλεύει, ω ναι, ζηλεύει πολύ.
3. Οκνηρία
Α, απ’αυτό δεν κινδύνευε η τσοπάνα. Σε 4 μέρες η πόλη αυτή έχει τόσα να δείς που και να το θέλει κανείς, δε γίνεται εύκολα τεμπέλης.
4. Απληστία
Μία πίτσα μόνο; Κι άλλη κι άλλη. Μόνο Πομπηία; Κι Ερκολάνο. Μόνο ένα εσπρεσάκι; Και δεύτερο. Όποιος πατήσει το πόδι του σε ιταλικό έδαφος, είναι καταδικασμένος εις αέναη, ακόρεστη επιθυμία για τέρψη των ψυχών και των σωμάτων (και του γευστικού κάλυκα βεβαίως βεβαίως)
5. Αλαζονεία
Εδώ δεν υπάρχουν σχόλια. Ας το κρίνουν οι άλλοι δύο συνταξιδιώτες της τσο.
6. Λαγνεία
Εντάξει, οι ναπολετάνοι δεν είναι η πιο όμορφη εκδοχή ιταλού (για τα γούστα της τσο είναι λίγο καγκουροκάγκουρες) αλλά σε κάθε περίπτωση είναι Ιταλοί. Σι σι σι.
7. Λαιμαργία
Ανοίγεις τα μάτια. Δε ξέρεις που βρίσκεσαι. Το μέρος είναι σκοτεινό και κρύο. Πολύ σκοτεινό και πολύ κρύο. Το σώμα πονά. Δεν είναι ακέραιο. Ένα σκυλί κατασπαράσσει την ψυχή σου. Γύρω σου χορεύει ο Βελζεβούλ. Είσαι στο 3ο επίπεδο της Κολάσεως. Αμαρτία: Λαιμαργία ,Τιμωρία: Αιώνια Πείνα. Γύρω σου πίτσες, γλυκά, αλλαντικά και αλίπαστα, μυρωδιές καφέ και εσύ πρέπει να εξαγνίσεις την ψυχή σου. Ξεχνάς κάθε πίστη, κάθε ματαιόδοη σκέψη για τον Παράδεισο. Λυγίζεις. Τα γόνατά σου χτυπάνε το έδαφος, τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα. Νιώθεις ένα τράνταγμα, σαν να έχει πέσει ένα φορτίο βαρύ, πολύ βαρύ, πάνω σου. Πετάγεσαι.
Ουφ! Ήταν όνειρο, δε βρίσκεσαι στην Κόλαση του Δάντη, αλλά στην Piazza Dante, στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της Νάπολη.
¼ του αιώνα. Τόσο καιρό περιπλανιέται η αμαρτωλή ψυχή μου στη Γή. Το σώμα μου, πιο στάσιμο απ’το μυαλό χωρίς αμφιβολία, δεν έχει κάνει πολλά ταξίδια, μα ούτε και λίγα. Τόσο όσο. Και, παράπονο ουδέν, όλων των ειδών τα ταξίδια έχω πάει. Εκπαιδευτικά, αναψυχής, με φίλους, με το σχολείο, μόνη, με αμόρε, ταξίδια-αστραπή και ταξίδια-αρμένικες βίζιτες, ταξίδια «δεν-το-κουνάω-ρούπι» και ταξίδια «φτερό-στον-άνεμο», ταξίδια με πορεία κυκλική, με πορεία ευθυγραμμισμένη, ταξίδια ζιγκ-ζαγκ, ταξίδια γαστρονομικά κι άλλα μουσικοκεντρικά. Ενός είδους ταξίδι δεν είχα –ως τώρα –τολμήσει. Ταξίδι με τη μαμά μου. Ναι, ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι. Οι σχέσεις μαμάς και κόρης είναι πάντα περίπλοκες. Με τη μαμά μου είμαι τόσο ίδια και τόσο διαφορετική ταυτόχρονα. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να με εκνευρίσει όσο κανείς (ε καλά, ίσως όχι περισσότερο από το πόσο μπορεί να με εκνευρίσει ο αδερφός μου) και όμως ο άνθρωπος που είναι πάντα εκεί με τον τρόπο της. Ο άνθρωπος που θα κατεβάσει οποιαδήποτε εφαρμογή στο λεπτό –κι ας μην έχει καμία σχέση με την τεχνολογία- για να μπορεί να μιλάει μαζί μου όταν λείπω, ο άνθρωπος που θα ακούσει τη μουσική που ακούω για να έρθει πιο κοντά μου, που δε θα σταματήσει να ψάχνει τί είναι καλύτερο για τις σπουδές μου, για μένα, χωρίς να το ζητήσω, ο άνθρωπος που παρόλα τα άγχη και τις ανασφάλειες με ενθάρρυνε όσο κανείς να πάω για ένα χρόνο στο Εκουαδόρ γιατί ήξερε πόσο σημαντικό ήταν για μένα κι ας ήξερε πως αυτό θα την αγχώνει και θα τη στενοχωρεί καθημερινά όσο τίποτε. Σ’αυτό τον άνθρωπο, λοιπόν, όφειλα ένα ταξίδι.
'
Και πάλι δεν ήταν τόσο απλό, καταρχάς γιατί η μαμά μου φοβάται τα αεροπλάνα. Τελευταία φορά είχε ταξίδέψει το 1993 και έκτοτε δεν είχε τολμήσει ποτέ να μπει σε αεροπλάνο. Ο αρχικός προορισμός ήταν η Κωνσταντινούπολη που δε θα χρειαζόταν να πάρουμε και αεροπλάνο, αλλά –μαντέψτε- φοβόταν τον προορισμός ως "τοπ προορισμό τζιχαντιστών". Όταν λοιπόν το σχέδιο αυτό ναυάγησε, εγώ που δε θα το άφηνα έτσι, έπρεπε να βρω plan B. Γνωρίζοντας γούστα και βαλάντια και δεδομένης της αρνησικυρίας σχετικά με βόρειους προορισμούς, η Ιταλία φάνταζε αρκετά ελκυστικό σενάριο. Προσωπικά και στη Κολοπετινίτσα να μου προταθεί να πάω θα πω ναι, αλλά υπάρχουν και κάποιοι προορισμοί τους οποίους έχω βάλει στο μάτι. Ένας απ’αυτούς είναι η Νάπολη και αυτό γιατί όποια ιστορία έχω διαβάσει καθώς και η συζήτηση με άτομα που ξέρω και την έχουν επισκεφτεί με αφήνουν με τη θετικότερη των εντυπώσεων. Το λοιπόν, μια ωραία κυριακάτικη πρωία, 29 του Οκτώβρη, βλέπω την προσφορά που έχει ποστάρει το μέλος @paefstra για την κράτηση με airfastickets. Τα εισιτήρια ήταν τόσο φθηνά που η μητερούλα είπε αμέσως ναι, με το σκεπτικό ότι και να το μετανιώσει και να μην έρθει (λέω έρθει και όχι πάμε γιατί έγώ θα πήγαινα ούτως ή άλλως) μικρό το κακό. Με το ίδιο σκεπτικό έκλεισε και ο λατρεμένος αδερφός. Και τώρα ας μετρήσουμε μία-μία τις αμαρτίες μου.
1. Θυμός
Ο συνδυασμός μητέρας και αδερφού είναι ο συνδυασμός-μπόμπα που μπορεί να κάνει τη μικρή χωριατοπούλα να μοιάζει με κόκκινο(απ’τα νεύρα του) διαβολάκι.
2. Ζήλεια
Όσο και να το παίζει άνετη και κούλ η τσοπάνα, γνωρίζει ότι δε μπορεί να μπει εύκολα ανάμεσα σε μια μάνα και το γιο της. Και αυτό την κάνει να ζηλεύει, ω ναι, ζηλεύει πολύ.
3. Οκνηρία
Α, απ’αυτό δεν κινδύνευε η τσοπάνα. Σε 4 μέρες η πόλη αυτή έχει τόσα να δείς που και να το θέλει κανείς, δε γίνεται εύκολα τεμπέλης.
4. Απληστία
Μία πίτσα μόνο; Κι άλλη κι άλλη. Μόνο Πομπηία; Κι Ερκολάνο. Μόνο ένα εσπρεσάκι; Και δεύτερο. Όποιος πατήσει το πόδι του σε ιταλικό έδαφος, είναι καταδικασμένος εις αέναη, ακόρεστη επιθυμία για τέρψη των ψυχών και των σωμάτων (και του γευστικού κάλυκα βεβαίως βεβαίως)
5. Αλαζονεία
Εδώ δεν υπάρχουν σχόλια. Ας το κρίνουν οι άλλοι δύο συνταξιδιώτες της τσο.
6. Λαγνεία
Εντάξει, οι ναπολετάνοι δεν είναι η πιο όμορφη εκδοχή ιταλού (για τα γούστα της τσο είναι λίγο καγκουροκάγκουρες) αλλά σε κάθε περίπτωση είναι Ιταλοί. Σι σι σι.
7. Λαιμαργία
Ανοίγεις τα μάτια. Δε ξέρεις που βρίσκεσαι. Το μέρος είναι σκοτεινό και κρύο. Πολύ σκοτεινό και πολύ κρύο. Το σώμα πονά. Δεν είναι ακέραιο. Ένα σκυλί κατασπαράσσει την ψυχή σου. Γύρω σου χορεύει ο Βελζεβούλ. Είσαι στο 3ο επίπεδο της Κολάσεως. Αμαρτία: Λαιμαργία ,Τιμωρία: Αιώνια Πείνα. Γύρω σου πίτσες, γλυκά, αλλαντικά και αλίπαστα, μυρωδιές καφέ και εσύ πρέπει να εξαγνίσεις την ψυχή σου. Ξεχνάς κάθε πίστη, κάθε ματαιόδοη σκέψη για τον Παράδεισο. Λυγίζεις. Τα γόνατά σου χτυπάνε το έδαφος, τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα. Νιώθεις ένα τράνταγμα, σαν να έχει πέσει ένα φορτίο βαρύ, πολύ βαρύ, πάνω σου. Πετάγεσαι.
Ουφ! Ήταν όνειρο, δε βρίσκεσαι στην Κόλαση του Δάντη, αλλά στην Piazza Dante, στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της Νάπολη.
