Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[mary_a]

μπραβο και για το σημερινό!!!

 

[delmem2233]

StellAnna, μόλις διάβασα τα δύο τελευταία κείμενά σου, και η ιδέα να πάω στο Tikal μετά τις τρεις εβδομάδες στη Xela κέρδισε πόντους στο μυαλό μου. Η περιγραφή σου μου θύμισε Teotihuacan, πέρσι, από την άποψη ότι είσαι ελεύθερος να ανέβεις στις πυραμίδες και να χαρείς τις στιγμές αισθανόμενος κομμάτι του χώρου, κι όχι απλά επισκέπτης, κάτι που αισθάνομαι κάθε φορά που πηγαίνω σε ένα μουσείο, για παράδειγμα, όπου είμαι αναγκασμένος να χαζεύω τα πάντα από απόσταση, επειδή δεν επιτρέπεται να ακουμπήσω το παραμικρό.
Rosa, Dimitri με φωτογραφείο στην πόλη δεν υπάρχει, υπάρχει όμως ταβέρνα ονόματι Helas, σε μία από τις αμέτρητες “κρυφές” αυλές που ανέφερα προχθές. Πήγα από περιέργεια, κυρίως για να δω αν ο ιδιοκτήτης είναι Έλληνας. Turned out, ο ιδιοκτήτης είναι Αυστριακός, όμως του βγάζω το καπέλο. Ο τύπος έφτιαξε την ταβέρνα με πολύ μεράκι, και μπορεί να μην είναι Έλληνας, όμως με έκανε να αισθανθώ ωραία βλέποντας πόσο χαριτωμένο και καλαίσθητο είναι το μαγαζί του. Μοιάζει με ταβέρνα σε ελληνικό νησί, με κλασικές ξύλινες καρέκλες και καρό τραπεζομάντηλα, πολύ μπλε, πολύ-πολύ μπλε, και πολλές εικόνες από Ελλάδα στους τοίχους.
Dorotija, ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτά που έγραψα χθες έβγαζαν νόημα... Βγαίνοντας από το μπαρ έκανα οκταράκια κι αισθανόμουν tipsy. Αν είχα πιει άλλη μία μπίρα θα είχα σταματήσει Γουατεμαλτέκους και τουρίστες στον δρόμο προς το χόστελ μου και θα τους είχα αναγκάσει να τραγουδήσουν μαζί μου Χατζηγιάννη και Βανδή...
go2dbeach, όταν κάθισα και... οραματίστηκα τα πιθανά itineraries μου για μετά το τέλος των μαθημάτων Ισπανικών στη Xela, πίεσα τον εαυτό μου να “φτιαχτεί” με την ιδέα να περάσω μερικές ημέρες στο Μπελίζ. Όσο και να το πάλεψα, όσο και να διάβασα, όσο και να έψαξα, δε βρήκα τίποτα που να με έκανε να τσιμπηθώ με την προοπτική να πάω εκεί. Αν έχεις γράψει κείμενα για το ταξίδι σου εκεί, let me know... Μπορεί αν δω το Μπελίζ μέσα από τα δικά σου μάτια (όσο αυτό είναι δυνατόν) να αλλάξω γνώμη...
Τέλος (για την ώρα, αργότερα θα επιστρέψω με το “κανονικό” ραπόρτο της ημέρας), mary a, αφενός ευχαριστώ, αφετέρου βλέπω ότι μετράς μέρες για Νάπολι. Κατά τεράστια ειρωνεία, παρά τις 8-9 φορές που έχω πάει στην Ιταλία, δεν πήγα ποτέ στην πόλη που από πιτσιρικάς ήθελα να πάω, κι αυτή δεν είναι άλλη από τη Νάπολι. Οι γονείς μου έζησαν στην Ιταλία για αρκετά χρόνια πριν γεννηθώ, όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα για τα καλά έφεραν μαζί τους πολλούς μουσικούς δίσκους, κι ένας από αυτούς ήταν με ναπολιτάνικη μουσική. Από εκεί άρχισε η εμμονή μου με τη Νάπολι, από τη μουσική, από τα... εντελώς δικά τους Ιταλικά, και μία μέρα θέλω να πάω, να κάνω βόλτα, και απλά να ακούω κόσμο να μιλάει, κατά προτίμηση νοικοκυρές σε στενά σοκάκια, από παράθυρο σε παράθυρο, με απλωμένα ρούχα ανάμεσά τους... Μμμμμμ...


Τα λέμε αργότερα, companer@s...

 

[varioAthens]

Δημήτρη κι εγώ το ίδιο έχω αναρωτηθεί "Γιατί μα γιατί να μην έχω κανέναν συγγενή ούτε στην Αυστραλία, ούτε πουθενά αλλού εκτός Ελλάδος....Γιατί???" Τέλος πάντων! Είχες δεν είχες μας έκανες να ξετρελαθούμε κι εμείς με την Antigua....Go on!!!

 

[delmem2233]

Σε πολύ απλά Ελληνικά, κάποιος με ταλέντο στη φωτογραφία και με καλή μηχανή, σήμερα το πρωί στην Antigua μπορούσε να... κάνει παπάδες. Το βράδυ άνοιξαν οι ουρανοί, ήταν ο ήχος της δυνατής βροχής που έπεφτε στο πλαστικό κάλυμμα της αυλής του χόστελ μου που με... νανούρισε, και το πρωί, κατά τις οκτώ που βγήκα έξω, ο ουρανός είχε μισο-καθαρίσει, όμως στη μέση των δρόμων υπήρχε νερό, σχηματίζοντας μακρόστενες λίμνες (οι δρόμοι έχουν κλίση προς το κέντρο τους, εκεί που νοερά υπάρχει η... διαχωριστική γραμμή μεταξύ των λωρίδων, γι' αυτό υπήρχε μαζεμένο νερό εκεί). Κομμάτια του ουρανού ήταν γαλάζια, κομμάτια του ήταν ακόμη καλυμμένα από σύννεφα, κάποια από αυτά ήταν κατάμαυρα, όμως το καλύτερο χαρτί για να βγάλει κανείς σούπερ φωτογραφίες ήταν ο... καθρέφτης στην επιφάνεια των δρόμων, το νερό που ουσιαστικά διπλασίαζε τα πάντα, από τις προσόψεις των κουκλίστικων κτιρίων, μέχρι την περίφημη Αψίδα, έμβλημα της Antigua, μία μικρή κίτρινη αψίδα από την οποία αρχίζουν οι ξεναγήσεις όλων των τουριστικών γκρουπ που έρχονται εδώ. Δυστυχώς οι δικές μου οι φωτογραφίες είναι για πέταμα (sigh...).
Λίγο πριν τις έξι το απόγευμα, κάθομαι σε ένα πολύ συμπαθητικό καφέ που από τις πέντε και μετά το γυρίζει σε μπαράκι, και από τις εφτάμιση και μετά έχει ζωντανή μουσική. Μουσική απαλή, από Cesaria Evora μέχρι κλασική ισπανική κιθάρα. Θαμώνες ξένοι, αλλά κι ένα ζευγαράκι Γουατεμαλτέκων που επιδίδεται στην... αγαπημένη ασχολία των ντόπιων, όπως διαπίστωσα αυτές τις λίγες ημέρες που είμαι στη Γουατεμάλα. Τι εννοώ; Οι λέξεις “get a room” σας λένε τίποτα; Είχα διαβάσει ότι ο κόσμος στη Γουατεμάλα είναι αρκετά συντηρητικός, πολύ περισσότερο οι αυτόχθονες, όμως σε σημαντικό βαθμό και οι υπόλοιποι. Αυτό που εγώ βλέπω από την πρώτη μέρα μου στη Γουατεμάλα είναι ζευγαράκια που... του δίνουν και καταλαβαίνει, σε πάρκα, σε μαγαζιά, σε γωνίες, ανάμεσα σε αυτοκίνητα, you name it... Άλλο να το γράφω κι άλλο να το βλέπατε... Μπράβο στα παιδιά, καλά κάνουν και το χαίρονται...
Δε νομίζω όμως ότι αυτό το... φαινόμενο είναι άσχετο με τα περί γλυκύτητας των Γουατεμαλτέκων που γράφω από την πρώτη κιόλας μέρα μου στη χώρα. Στα μάτια μου οι Γουατεμαλτέκοι γονείς είναι πολύ στοργικοί προς τα παιδιά τους, τα πιτσιρίκια... κάνουν ό,τι κάνουν στα παγκάκια με πολύ τρυφερό τρόπο, ενώ πλέον έχω σταματήσει να σοκάρομαι κάθε φορά που μπαίνω σε ένα μαγαζί και μία κοπέλα θηλάζει το μωρό της προσέχοντάςτο σαν να είναι (well... για εκείνη ΕΙΝΑΙ) ό,τι πιο πολύτιμο στον κόσμο... Δε μου κάνει πλέον εντύπωση το ότι κάθε φορά που κάποιος Γουατεμαλτέκος παίρνει τηλέφωνο εκ μέρους μου κάπου, το πρώτο πράγμα που λέει είναι “χαίρεται, συγγνώμη για την ενόχληση”. Δε μου κάνει πλέον εντύπωση ότι κάθε φορά που βγαίνω από μαγαζί μού λένε “que te(le) vaya bien”, κάτι που πρέπει να σημαίνει “στο καλό να πας(πάτε)”. Είναι σαν κομμάτια ενός παζλ, κομμάτια που δένουν μεταξύ τους και στηρίζουν την πεποίθησή μου ότι οι Γουατεμαλτέκοι είναι πράγματι πολύ συμπαθητικοί, ακόμη και, γιατί όχι, αξιολάτρευτοι...
Υπάρχουν πάντως δύο λεπτομέρειες που μου κτύπησαν... κάπως στην Antigua. Τα περισσότερα αυτοκίνητα έχουν φιμέ τζάμια. Αυτοκίνητα με φιμέ τζάμια σε ΤΕΤΟΙΟ ποσοστό είχα δει μέχρι τώρα μόνο στη Βραζιλία. Το φιμέ τζάμι δεν έχει να κάνει φυσικά με το... στιλάκι του ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου, αλλά πολύ περισσότερο με την ασφάλεια των επιβαινόντων. Κι όταν οι περισσότεροι οδηγοί κρίνουν ότι είναι καλύτερα να έχουν φιμέ τζάμια, αυτό... κάτι λέει... Το δεύτερο είναι τα κάγκελα και οι ένοπλοι άνδρες εταιρειών “ασφάλειας” που βλέπεις σε πολλά μαγαζιά. Ακόμη και στην Ελλάδα οι τράπεζες παίρνουν τα μέτρα τους, εδώ όμως άνδρες με όπλα βλέπεις έξω ακόμη και από φαρμακεία, μαγαζιά με ρούχα, αλυσίδες γρήγορου φαγητού, ακόμη και (αυτό είναι το... καλύτερό μου), μαγαζιά με χρώματα, αυτά που αγοράζει κανείς για να βάψει το σπίτι του(!). Όσο για τα κάγκελα που ανέφερα, πολλά μαγαζιά, κυρίως ψιλικατζίδικα, ακόμη και κατά τη διάρκεια της ημέρας, μοιάζουν με... κελιά. Αν θέλεις κάτι, το ζητάς από το πεζοδρόμιο, ο μαγαζάτορας στο φέρνει στα χέρια, πληρώνεις, φεύγεις. Δεν μπαίνεις όμως στο μαγαζί. Ούτε καν η Antigua είναι προφανώς επί γης παράδεισος...
“Κλείνοντας” από την Antigua, θα “πω” τούτο... Δεν ξαφνιάζομαι που αρκετοί Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι έχουν εγκατασταθεί εδώ, έχουν ανοίξει μαγαζιά, έχουν αγοράσει σπίτια, έχουν ξεκινήσει μία νέα ζωή σε αυτήν την πόλη. Η Antigua εκπέμπει γοητεία. Σε καλωσορίζει με την όμορφη αρχιτεκτονική της και τις κορυφές βουνών και ηφαιστείων τριγύρω, σε κερδίζει με τον χαλαρό ρυθμό της ζωής εδώ, σε γλυκαίνει ακόμη περισσότερο με την αντιμετώπιση που σου επιφυλάσσουν οι ντόπιοι, και σε αποτελειώνει με τις πολύ χαμηλές, για τα ελληνικά δεδομένα, τιμές που βρίσκεις μπροστά σου κάθε φορά που αγοράζεις κάτι. Δεν ξέρω τι θα έγραφα για την Antigua αν έμενα εδώ έξι μήνες, όμως στα μάτια μου η Antigua είναι ένα από εκείνα τα μέρη που αξίζει κανείς να γράψει στο... τεφτεράκι στο πίσω μέρος του μυαλού του, στη λίστα των τόπων που θα μπορούσε κανείς να εγκατασταθεί αν αποφάσιζε κάποια στιγμή να αλλάξει τελείως περιβάλλον, να αρχίσει μία νέα ζωή...
Κατά κάποιον τρόπο το ταξίδι μου πραγματικά αρχίζει αύριο, με τη μετάβαση στη Xela. Το να κάνω μαθήματα Ισπανικών ήταν εκείνο που με έφερε στη Γουατεμάλα, που με έκανε να ταξιδέψω ΕΔΩ αφού έμεινα άνεργος, κι όχι κάπου αλλού. Για το πόσο και γιατί ανυπομονώ να πάω στη Xela (παρεμπιπτόντως προφέρεται Shela, όπως η Shell, με ένα α στο τέλος), έγραψα χθες. Σήμερα, λίγες ώρες πριν πάρω το shuttle για εκεί, η ανυπομονησία μου είναι ακόμη μεγαλύτερη. Το βράδυ θα πέσω στο κρεβάτι με ένα ηλίθιο πλατύ χαμόγελο, το χαμόγελο του ανθρώπου που έβαλε μία... κουφή ιδέα στο μυαλό του, κάτω όχι και από τις ιδανικότερες συνθήκες (μερικές ώρες αφού έμαθα τα μαντάτα ότι η επιχείρηση στην οποία δούλευα, έκλεινε), την κυνήγησε, και βρίσκεται πλέον μία ανάσα από το να αρχίσει να τη ζει... Με πάσα ειλικρίνεια, σας “λέω” ότι χαίρομαι που τη μοιράζομαι με παρέα, εσάς που διαβάζετε τις αερολογίες μου καθημερινά...


Τα λέμε από Xela!

 

[StellAnna]

Συνεχίζεις να δίνεις υπέροχες αναφορές. Η Αντίγουα ήταν και για μενα μια πολύ καλή εμπειρία. Επίσης μου άρεσε πολύ και το Λίβινγκστον. Έχει άλλον αέρα. Άλλους τους διώχνει και όλους τους τέρπει. Αν είναι στο δρόμο σου, πήγαινε. Σήμερα θα ανεβάσω αυτό το κομμάτι. Διάβασέ το και κρίνε....
Τέλος, χαίρομαι που βοήθησα για το Τικάλ. Πραγματικά, μπορείς να περάσεις μια ημέρα ανακαλύπτοντας πυραμίδες, εξερευνώντας χώρους, να κάνεις πικ νικ, να χαζέψεις τον Χαμένο Κόσμο, και γενικά να νοιώσεις σαν Ιντιάνα Τζόουνς. Το τιπ μου, απαραίτητο. Πήγαινε εκεί νωρίς, πολύ πρωί. Επειδή εσύ θα προηγείσαι, ΠΑΝΤΑ θα είσαι μόνος, ή έστω με άλλους σαν κι εσένα, που σέβονται εσένα και τον χώρο.
Καλή συνέχεια, καλό δρόμο φίλε.

 

[mary_a]

εξακολουθείς να μου φτιάχνεις την ημέρα!! συνέχισε ακαθεκτός, ταξιδεύω μαζί σου!
(θα σε "εγκαταλείψω" μόνο όταν πάω Ναπολι..καταλαβαινεις..)

 

[go2dbeach]

Αν έχεις γράψει κείμενα για το ταξίδι σου εκεί, let me know... Μπορεί αν δω το Μπελίζ μέσα από τα δικά σου μάτια (όσο αυτό είναι δυνατόν) να αλλάξω γνώμη..

Λοιπον Δημητρη εγω θα σου δωσω λινκ για τα κειμενα μου , αλλα αν εχεις καταλαβει οτι δε θα σου αρεσει ,δε βλεπω να πειθεσαι.
Λαβε υποψη σου οτι εγω αφενος ειμαι γνωστη παραλιολατρης και γενικα οτι εχει σχεση με θαλασσα και σνορκελ , αφετερου οτι ειχα μαζι μου ενα 10χρονο αγορι που ηθελε κολυμπι με καρχαριες και κρεμασμα στη ζουγκλα σαν πιθικακι. Η επιλογη λοιπον εγινε με βαση τα θελω του μικρου. Μετα το Μεξικο (που περασαμε λιγες μερες και νοικιασαμε αυτοκινητο για να περασουμε τα συνορα προς Μπελιζ) ηταν μια ευχαριστη αλλαγη η εντονη ατμοσφαιρα νησιου καραιβικης που εδινε το Μπελιζ. Εαν πας στο Τικαλ θα καλυφθεις απο θεμα ζουγκλα-πιραμιδες...στο μονο που υπερεχει το Μπελιζ ειναι ο απιστευτος υφαλος. Αν εισαι λατρης του σνορκελ σπευσε!
Well , δε θα πω αλλα , το αρθρο μου ειναι εδω:http://www.travelstories.gr/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%EA-%ED%FC%F4%E9%E1-%E1%EC%E5%F1%E9%EA%DE/110-%F0%DC%EC%E5-%EC%F0%E5%EB%DF%E6.html

 

[Rosa]

Ααααχχχχ.....τα ζευγαράκια της λατινικής αμερικής, ποίημα σκέτο!!! Πρώτη απόδειξη πως στο Γκουαγιακίλ δεν υπήρχε παγκάκι ελεύθερο σ' ολόκληρη τη Μαλεκόν, καμιά φορά και δυο ζευγαράκια στο ίδιο παγκάκι, δεύτερη απόδειξη ο Σ., ύστερα από τρεις βδομάδες περιπλάνηση, μια από τις λίγες (τις ελάχιστες) λέξεις που κατάφερε να απομνημονεύσει στα ισπανικά, ήταν το 'corazon', που ακουγόταν κάμποσες φορές σε κάθε μα κάθε τραγούδι!...Παθιασμένα μέρη, γι αυτό και τα ερωτεύεσαι δια βίου...

 

[delmem2233]

Χμμμ... Χμμμ... Υπάρχουν μέρη που τα ερωτεύεσαι με τη μία, μέρη που χρειάζεται να πάρεις τον χρόνο σου πριν αρχίσεις να τα εκτιμάς για αυτό που είναι, και μέρη που όσο και να το παλέψεις, δεν, δεν, δεν... Η Xela δεν ανήκει στην πρώτη κατηγορία, κάτι μου λέει όμως ότι ανήκει στη δεύτερη, κι ότι καθημερινά θα βρίσκω όλο και κάτι περισσότερο να μου αρέσει εδώ... Αυτό είναι το πρώτο (μη) σχόλιό μου για τη Xela... Για να είμαι ειλικρινής, υπάρχει κάτι που λάτρεψα στη Xela χθες, τη στιγμή που πρωτοπάτησα το πόδι μου εδώ. Λάτρεψα το ότι... έφθασα εδώ, μετά από πέντε κάθε άλλο παρά ευχάριστες ώρες σε ένα μίνιβαν, προερχόμενος από την Antigua. Τουλάχιστον τις μισές από αυτές τις πέντε ώρες τις πέρασα νομίζοντας ότι από στιγμή σε στιγμή θα ζητούσα από τον οδηγό να σταματήσει για να... you know... κάνω αυτό που κάνουν εκείνοι που ζαλίζονται εύκολα όταν ο δρόμος έχει πολλές στροφές... Παρηγοριά μου ήταν ότι το μίνιβαν το μοιράστηκα με πέντε νοσοκόμες(!), τέσσερις Αμερικάνες και μία Καναδέζα, οι οποίες κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάτι μου έδιναν για να τα βγάλω πέρα, και κυρίως με ενθάρρυναν να... κάνω αυτό που τελικά δεν έκανα, επειδή, όπως μου έλεγαν, αν το έκανα, το υπόλοιπο της διαδρομής θα κυλούσε πιο εύκολα για μένα... Για να ολοκληρώσω, αν δεν ντρεπόμουν, τη στιγμή που φθάσαμε στη Xela θα είχα πέσει στα γόνατα και θα είχα φιλήσει τις λάσπες στην άκρη του δρόμου...
Αν google-άρετε τη Xela, ή αν τσεκάρετε φωτογραφίες της στο flickr, το μάτι σας θα γεμίσει κολώνες που παραπέμπουν σε αρχαία Ελλάδα. Η πόλη ουσιαστικά σωριάστηκε στο έδαφος στις αρχές του 20ού αιώνα μετά από σεισμό, κτίστηκε από την αρχή, και οι ιθύνοντες τότε αποφάσισαν να... προσδώσουν κύρος στον τόπο τους, γεμίζοντάς τον με μεγαλοπρεπή κτίρια, έχοντας σαν πηγή έμπνευσης την αρχαία Ελλάδα. Ακόμη και στον Lonely Planet ή τον Rough Guide διαβάζεις τα εισαγωγικά κείμενα για τη Xela και τα βασικά αξιοθέατά της, και κάθε δύο γραμμές σκοντάφτεις στις λέξεις Greece και Greek. Κατά κάποιον τρόπο, ο Έλληνας αισθάνεται... σαν στο σπίτι του εδώ, ενώ γενικά στη Γουατεμάλα έχω συναντήσει πολύ θερμές αντιδράσεις από ντόπιους στο άκουσμα ότι είμαι Έλληνας, σε πλήηηηηηρη αντίθεση με την Ινδία όπου η ταπεινή εμπειρία μου λέει ότι ο κόσμος δεν έχει ιδέα ποια χώρα είναι η Greece, με εξαίρεση έναν Βραχμάνο καθηγητή πανεπιστημίου που ήξερε για την αρχαία Ελλάδα περισσότερα κι από μένα (χωρίς αυτό να λέει και πολλά πάντως, μια και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμων στο αντικείμενο. Τα βασικά ξέρω, για να πω τη θλιβερή αλήθεια).
Σήμερα άρχισα μαθήματα, και ξαφνιάστηκα ευχάριστα, διαπιστώνοντας ότι τέσσερις ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Υποθέτω ότι ισχύει εκείνο που λένε ότι αν κάνεις κάτι που πραγματικά σου αρέσει, el tiempo vuela, ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλαβαίνεις. Κάθε φορά που έπρεπε να απαντήσω σε μία ερώτηση του δασκάλου μου έφτυνα αίμα, νόμιζα ότι ανέβαινα σε κάποιο από τα τριγύρω ηφαίστεια ξυπόλυτος, άγρια μεσάνυχτα, χωρίς ζεστά ρούχα, κουβαλώντας έναν βράχο στην πλάτη μου... “Μεταξύ μας”, αν και δεν θα έπρεπε, έχω τις αμφιβολίες μου για το αν θα βελτιώσω τα Ισπανικά μου εδώ, όσο και να το παλέψω. Ώρες-ώρες με πιάνω να σκέφτομαι ότι είμαι η Κέλι από το Παντρεμένοι με Παιδιά, ότι δηλαδή το μυαλό μου έχει μία συγκεκριμένη χωρητικότητα, κι ότι για κάθε λέξη που θα μαθαίνω, θα ξεχνάω κάποια άλλη (σε ένα επεισόδιο η Κέλι συμμετείχε σε τηλεπαιχνίδι γνώσεων, ο πατέρας της της έμαθε όλα όσα έπρεπε να μάθει, μέχρι που το μυαλό της “γέμισε”, και χρειάστηκε να διαγράψει κάτι. Διέγραψε το ότι ο πατέρας της, ο θρυλικός Αλ Μπάντι, είχε πετύχει τέσσερα touchdowns σε ένα παιχνίδι όταν έπαιζε κολλεγιακό αμερικάνικο ποδόσφαιρο, κι αυτή ακριβώς ήταν η ερώτηση που δεν μπόρεσε να απαντήσει η Κέλι στο γκραν φινάλε του τηλεπαιχνιδιού. Αν δεν είστε φαν του Παντρεμένοι με Παιδιά “σάς έχασα”. Αν είστε, ίσως θυμάστε το επεισόδιο, πιθανό, αν σκεφτεί κανείς πόσες φορές τα επεισόδια έχουν παίξει σε επανάληψη σε ΑΝΤ1 και TV Μακεδονία).
Κάτι τελευταίο από την Antigua. Έκανα μία τελευταία βόλτα χθες το πρωί, και ... με τα μυαλά που κουβαλάω δε με βλέπω να γίνομαι ποτέ πατέρας, νομίζω όμως ότι αντέδρασα σαν χαζομπαμπάς που ακούει το μωρό του να προφέρει την πρώτη λέξη του. Πώς συνέβη αυτό; Χάζευα τις τριγύρω κορυφές των ηφαιστείων, ανέμελα, περπατώντας τεμπέλικα, μέχρι που πρόσεξα ότι από μία κορυφή άρχισε να σχηματίζεται μία μαύρη, σχετικά μακρόστενη, γραμμή. Το ηφαίστειο κάπνιζε!!! Εννοείται ότι δεν ήταν κάτι... κοσμοϊστορικής σημασίας, οι ντόπιοι και οι περισσότεροι τουρίστες σημασία δεν έδωσαν, όμως προσωπικά άνοιξα το στόμα σαν χάνος, γούρλωσα τα μάτια, κι ενθουσιάστηκα τόσο που λίγο ήθελα να σταματήσω τους αδιάφορους περαστικούς και να τους πω, “κοίτα, κοίτα! Καπνίζει! Το ηφαίστειο καπνίζει!!”. Μου φάνηκε τόσο “ουάου” που ειλικρινά φαντάστηκα ότι έτσι θα αντιδράσω αν ποτέ ακούσω το παιδί μου (λέμε τώρα) να λέει τις πρώτες του λεξούλες...
Λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα, κάθομαι σε έναν από τους χαριτωμένους χώρους της σχολής μου, με το σημερινό φύλλο της Prensa Libre δίπλα μου, σημειώνοντας λέξεις και φράσεις που θα ήθελα να μάθω. Για αύριο έχω tarrea, homework. Ο δάσκαλός μου με έβαλε να γράψω 200 λέξεις για την Μπαρσελόνα, επειδή πιάσαμε κουβέντα για το ποδόσφαιρο και του είπα ότι είμαι τρελαμένος blaugrana. Στόχος μου είναι να ολοκληρώσω ΜΙΑ τουλάχιστον πρόταση σε όλο το κείμενο χωρίς λάθος, αν και για κάποιον λόγο φοβάμαι ότι... με τον στόχο θα μείνω...


Saludos a tod@s

 

[Rosa]

Δεν είναι μόνο οι ζουμερές περιγραφές, δεν είναι μόνο οι τόσο ενδιαφέρουσες πληροφορίες, ούτε το ότι μας ανοίγεις (κι άλλο???) την όρεξη για μια τέτοια απίστευτη χώρα, αλλά είναι το χιούμορ σου και η αισιόδοξη διάθεσή σου για τα πάντα, που μας φτιάχνει και τη δική μας!!! Καλημέρα, Δημήτρη!!!

 

[mary_a]

πήραμε τη δόση μας και σήμερα!

 

[chrikky]

γεια σου δημητρη! πολυ ευχαριστη η πρωτη σου εργασια καλα να περνας!