Nick_St
Member
- Μηνύματα
- 140
- Likes
- 2.274
- Ταξίδι-Όνειρο
- Venezuela
Πώς μπορεί να περάσει κανείς δημιουργικά το χρόνο του εν μέσω καραντίνας; Να γράψει ταξιδιωτική ιστορία είπαν και μάλλον δίκιο είχαν! Οπότε, να 'μαι κι εγώ, ξεκινώντας τη δική μου προσπάθεια να αποτυπώσω τα όσα είδα και ένιωσα στο πιο πρόσφατο ταξίδι μου. Το Δεκέμβρη που μας πέρασε λοιπόν, πραγματοποίησα ένα ταξίδι τριών εβδομάδων στην Κεντρική Αμερική και πιο συγκεκριμένα στη Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαδόρ και τη Νικαράγουα.
Όλα βέβαια είχαν ξεκινήσει ένα χρόνο πριν, όπου και επιστρέφοντας από Ιορδανία, είπαμε να ανανεώσουμε το ταξιδιωτικό μας ραντεβού με τον πολύ καλό φίλο και συνταξιδιώτη Κ. το 2019, αλλά για το δυτικό ημισφαίριο του πλανήτη μας αυτή τη φορά. Με τον Κ. μοιραζόμαστε την ίδια τρέλα και αγάπη για τη λατινοαμερικάνικη κουλτούρα, την ισπανική γλώσσα και οτιδήποτε σχετικό, με εκείνον να έχει μία ιδιαίτερη αδυναμία στην Κολομβία ενώ παράλληλα η δική μου η καψούρα ακούει στο όνομα Βενεζουέλα. Συγκεκριμένο προορισμό στο μυαλό μας πάντως δεν είχαμε, ήμασταν της λογικής "ότι προκύψει" το οποίο εδώ μεταφράζεται σε "όπου βρούμε νορμάλ αεροπορικά". Το καλοκαίρι και ενώ αμφότεροιαπολαμβάναμε τα μπάνια μας δουλεύαμε για να έχουμε λεφτά για μελλοντικά ταξίδια, ήρθε μία ειδοποίηση στο mail μου για κάτι δελεαστικά δρομολόγια της Aeromexico που είχαν αφετηρία το Άμστερνταμ με ακόμα πιο δελεαστικές τιμές. Στην πλειοψηφία τους τα δρομολόγια ήταν destination open-jaw και ο συνδυασμός που μας έκλεισε το μάτι -για άγνωστο ακόμη λόγο- ήταν εκείνος που είχε άφιξη στη Γουατεμάλα και επιστροφή από Νικαράγουα.
Όλοι υποθέτω πως κάπου έχουμε διαβάσει για το Τικάλ και τους υπέροχους ναούς του ή έχουμε δει την κλασική φωτογραφία από την Αντίγουα Γουατεμάλα με την κίτρινη αψίδα και το γιγάντιο ηφαίστειο που ξεπροβάλλει πίσω της. Για τη Νικαράγουα όμως τι να υποθέσω; Ότι όλοι έχουμε έναν μακρινό θείο ή κάποιον γνωστό που πήγε στη χώρα στα τέλη των 80's με μπριγάδα για να βοηθήσει τα συντρόφια στην συγκομιδή καφέ; Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και ο πιο δημοφιλής ταξιδιωτικός προορισμός. Εμείς αφήσαμε τις υποθέσεις για το τι ακριβώς "παίζει" με τις χώρες εκεί και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη κλείσαμε τα αεροπορικά εισιτήρια. Αναχώρηση από Άμστερνταμ στις 3 του Δεκέμβρη και άφιξη στη Γουατεμάλα Σίτι την επομένη το πρωί μέσω Μέξικο Σίτι, επιστροφή στη Γηραιά Ήπειρο από Μανάγκουα στις 24 του Δεκέμβρη πάλι μέσω Μέξικο Σίτι. Και Κεντρική Αμερική Αμερική Δεκέμβρη μήνα γλιτώνοντας κομμάτι του χειμώνα εδώ και Χριστούγεννα στο στολισμένο Άμστερνταμ, καλό ακουγόταν, δεν μπορώ να πω.
Μετά το κλείσιμο των εισιτηρίων είχε έρθει η ώρα για έναν κάποιο σχεδιασμό. Μπόλικο διάβασμα για όλες τις περιοχές, πινέζες στο χάρτη σε όλα τα πιθανά σημεία ενδιαφέροντος, αγορά ενός ταξιδιωτικού οδηγού που να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες φωτογραφίες. Η αναζήτηση πληροφοριών δεν έγινε μόνο για τη Γουατεμάλα και τη Νικαράγουα, αλλά και για τις δύο χώρες που βρίσκονται ανάμεσα τους, το Ελ Σαλβαδόρ και την Ονδούρα, καθώς τόσο το χρονικό διάστημα του ταξιδιού όσο και οι μικρές αποστάσεις μεταξύ των χωρών, καθιστούσαν σχετικά εύκολο το να επισκεφτούμε κάποια μέρη από κάθε χώρα και γενικά το να γίνει λίγο "τουρλού" το ταξίδι. Έγιναν κάποιες σκέψεις και για το Μπελίζ, αλλά εγκαταλείφθηκαν πολύ γρήγορα, κυρίως λόγω κόστους. Μετά από λίγο καιρό, καταλήξαμε στα εξής τρία πιθανά σενάρια όσον αφορά το ταξίδι: 1) να αφιερώσουμε το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού στη Γουατεμάλα (πχ 15 μέρες) και το υπόλοιπο στη Νικαράγουα περνώντας δίχως στάση από Ελ Σαλβαδόρ και Ονδούρα, 2) να ξοδέψουμε από μία βδομάδα σε τρεις από τις τέσσερις χώρες ή κάτι παρόμοιο (πχ 8-7-6 μέρες), και 3) να πάμε χωρίς κανένα απολύτως πλάνο και να αποφασίζουμε επί τόπου για το επόμενο μας βήμα.
Από τις προαναφερθείσες πιθανές επιλογές, καλώς ή κακώς, επιλέξαμε την κουρτίνα με τον αριθμό 3, δηλαδή να ταξιδέψουμε χωρίς συγκεκριμένο πλάνο. Καλώς γιατί αυτός ο τρόπος ταξιδιού προσθέτει κάτι το απρόβλεπτο. Κακώς γιατί μιλάμε για χώρες όπου δεν υπάρχουν και τίποτα βαρβάτες ταξιδιωτικές υποδομές, δεν είναι Ευρώπη να μπαίνεις στο διαδίκτυο και να βλέπεις ότι την τάδε ώρα περνάει από το τάδε σημείο λεωφορείο της τάδε εταιρείας. Υπάρχουν εννοείται και εταιρείες με συγκεκριμένα ωράρια αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι μεταφορές και οι ώρες αναχωρήσεων σε αυτές τις χώρες βασίζονται στο περίπου και στο όταν γεμίσει το μεταφορικό μέσο. Στην πορεία, λοιπόν, κι όπως μαρτυρά ο τίτλος της ιστορίας, η κουρτίνα νούμερο 3 μας έκανε να επισκεφτούμε τη Γουατεμάλα (μόνο το δυτικό κομμάτι της), το Ελ Σαλβαδόρ και τη Νικαράγουα. Κι αφού με κρατήσεις για διαμονή και μεταφορικά μέσα ξεμπερδέψαμε μια και έξω αφού δεν κάναμε ούτε μία, το επόμενο βήμα ήταν να ασχοληθούμε με τις βίζες. Και εδώ βέβαια ξεμπερδεύουμε γρήγορα, αφού δεν απαιτείται έκδοση βίζας για κατόχους ελληνικού διαβατηρίου σε κανένα από αυτά τα κράτη (η Νικαράγουα θέλει tourist card, αλλά η έκδοση της γίνεται on arrival). Κλείστηκαν και τα αεροπορικά εισιτήρια για το πως θα φτάσουμε στην Ολλανδία και πλέον φάνταζαν όλα έτοιμα για το ταξίδι.
Όλα έτοιμα για ένα ταξίδι που στην πορεία του βάλαμε χιουμοριστικά τίτλο "Όλα λάθος" καθώς κατά τη διάρκεια του, θεωρητικά πάντα, δεν πήραμε ούτε μία σωστή απόφαση. Τι να πρωτοπώ; Για το δίλημμα Τικάλ (και γενικά ανατολική Γουατεμάλα) vs Ελ Σαλβαδόρ που με καμάρι διαλέξαμε το δεύτερο; Για το ότι όλοι μας έλεγαν να μην πάμε σε καμία από τις πρωτεύουσες και εμείς με καμάρι διανυκτερεύσαμε και στις τρεις; Για το ότι ντόπιος αστυνομικός στην Σάντα Άνα του Ελ Σαλβαδόρ επέμενε να μην είμαστε έξω το βράδυ και εμείς περπατούσαμε πόση ώρα με τους σάκους στη 1 το βράδυ μες στα σκοτάδια; Δεν ξέρω τι έφταιξε, ίσως ότι παίρναμε αυθόρμητα τις αποφάσεις 'α λα μινούτ' (γράφω ιστορία και βλέπω μάστερσεφ, νομίζω είναι ξεκάθαρο) και γενικά χωρίς να το πολυσκεφτούμε. Παρ' όλο που προσωπικά ήθελα σαν τρελός να πάω στο Τικάλ αλλά και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους (πχ Quirigua, Copan), δεν μετανιώνω τίποτα σε καμία των περιπτώσεων για όπου πήγαμε και όπου όχι. Ότι κι αν κάναμε το παίρναμε στο χαβαλέ και σε όλο το ταξίδι ρίξαμε τρελό γέλιο, είδαμε πανέμορφα τοπία και καλοδιατηρημένες αποικιακές πόλεις, ανεβήκαμε ηφαίστεια και θαυμάσαμε υπέροχες λίμνες, ήρθαμε σε επαφή με πολλούς ντόπιους και μάθαμε εκπληκτικά πράγματα και όλα αυτά κρατώντας το μπάτζετ σε πολύ καλά επίπεδα. Και ότι δεν είδαμε τούτη τη φορά, καλά να 'μαστε και θα τα δούμε σε άλλες εποχές, σε εποχές μετά κορονοϊού.
Το ταξίδι αρχίζει, προσγειωνόμαστε Γουατεμάλα..
Το ηφαίστειο Fuego καθώς εκρήγνυται. Θέα από το camp του ηφαιστείου Acatenango στα 3700μ.
Όλα βέβαια είχαν ξεκινήσει ένα χρόνο πριν, όπου και επιστρέφοντας από Ιορδανία, είπαμε να ανανεώσουμε το ταξιδιωτικό μας ραντεβού με τον πολύ καλό φίλο και συνταξιδιώτη Κ. το 2019, αλλά για το δυτικό ημισφαίριο του πλανήτη μας αυτή τη φορά. Με τον Κ. μοιραζόμαστε την ίδια τρέλα και αγάπη για τη λατινοαμερικάνικη κουλτούρα, την ισπανική γλώσσα και οτιδήποτε σχετικό, με εκείνον να έχει μία ιδιαίτερη αδυναμία στην Κολομβία ενώ παράλληλα η δική μου η καψούρα ακούει στο όνομα Βενεζουέλα. Συγκεκριμένο προορισμό στο μυαλό μας πάντως δεν είχαμε, ήμασταν της λογικής "ότι προκύψει" το οποίο εδώ μεταφράζεται σε "όπου βρούμε νορμάλ αεροπορικά". Το καλοκαίρι και ενώ αμφότεροι
Όλοι υποθέτω πως κάπου έχουμε διαβάσει για το Τικάλ και τους υπέροχους ναούς του ή έχουμε δει την κλασική φωτογραφία από την Αντίγουα Γουατεμάλα με την κίτρινη αψίδα και το γιγάντιο ηφαίστειο που ξεπροβάλλει πίσω της. Για τη Νικαράγουα όμως τι να υποθέσω; Ότι όλοι έχουμε έναν μακρινό θείο ή κάποιον γνωστό που πήγε στη χώρα στα τέλη των 80's με μπριγάδα για να βοηθήσει τα συντρόφια στην συγκομιδή καφέ; Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και ο πιο δημοφιλής ταξιδιωτικός προορισμός. Εμείς αφήσαμε τις υποθέσεις για το τι ακριβώς "παίζει" με τις χώρες εκεί και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη κλείσαμε τα αεροπορικά εισιτήρια. Αναχώρηση από Άμστερνταμ στις 3 του Δεκέμβρη και άφιξη στη Γουατεμάλα Σίτι την επομένη το πρωί μέσω Μέξικο Σίτι, επιστροφή στη Γηραιά Ήπειρο από Μανάγκουα στις 24 του Δεκέμβρη πάλι μέσω Μέξικο Σίτι. Και Κεντρική Αμερική Αμερική Δεκέμβρη μήνα γλιτώνοντας κομμάτι του χειμώνα εδώ και Χριστούγεννα στο στολισμένο Άμστερνταμ, καλό ακουγόταν, δεν μπορώ να πω.
Μετά το κλείσιμο των εισιτηρίων είχε έρθει η ώρα για έναν κάποιο σχεδιασμό. Μπόλικο διάβασμα για όλες τις περιοχές, πινέζες στο χάρτη σε όλα τα πιθανά σημεία ενδιαφέροντος, αγορά ενός ταξιδιωτικού οδηγού που να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες φωτογραφίες. Η αναζήτηση πληροφοριών δεν έγινε μόνο για τη Γουατεμάλα και τη Νικαράγουα, αλλά και για τις δύο χώρες που βρίσκονται ανάμεσα τους, το Ελ Σαλβαδόρ και την Ονδούρα, καθώς τόσο το χρονικό διάστημα του ταξιδιού όσο και οι μικρές αποστάσεις μεταξύ των χωρών, καθιστούσαν σχετικά εύκολο το να επισκεφτούμε κάποια μέρη από κάθε χώρα και γενικά το να γίνει λίγο "τουρλού" το ταξίδι. Έγιναν κάποιες σκέψεις και για το Μπελίζ, αλλά εγκαταλείφθηκαν πολύ γρήγορα, κυρίως λόγω κόστους. Μετά από λίγο καιρό, καταλήξαμε στα εξής τρία πιθανά σενάρια όσον αφορά το ταξίδι: 1) να αφιερώσουμε το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού στη Γουατεμάλα (πχ 15 μέρες) και το υπόλοιπο στη Νικαράγουα περνώντας δίχως στάση από Ελ Σαλβαδόρ και Ονδούρα, 2) να ξοδέψουμε από μία βδομάδα σε τρεις από τις τέσσερις χώρες ή κάτι παρόμοιο (πχ 8-7-6 μέρες), και 3) να πάμε χωρίς κανένα απολύτως πλάνο και να αποφασίζουμε επί τόπου για το επόμενο μας βήμα.
Από τις προαναφερθείσες πιθανές επιλογές, καλώς ή κακώς, επιλέξαμε την κουρτίνα με τον αριθμό 3, δηλαδή να ταξιδέψουμε χωρίς συγκεκριμένο πλάνο. Καλώς γιατί αυτός ο τρόπος ταξιδιού προσθέτει κάτι το απρόβλεπτο. Κακώς γιατί μιλάμε για χώρες όπου δεν υπάρχουν και τίποτα βαρβάτες ταξιδιωτικές υποδομές, δεν είναι Ευρώπη να μπαίνεις στο διαδίκτυο και να βλέπεις ότι την τάδε ώρα περνάει από το τάδε σημείο λεωφορείο της τάδε εταιρείας. Υπάρχουν εννοείται και εταιρείες με συγκεκριμένα ωράρια αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι μεταφορές και οι ώρες αναχωρήσεων σε αυτές τις χώρες βασίζονται στο περίπου και στο όταν γεμίσει το μεταφορικό μέσο. Στην πορεία, λοιπόν, κι όπως μαρτυρά ο τίτλος της ιστορίας, η κουρτίνα νούμερο 3 μας έκανε να επισκεφτούμε τη Γουατεμάλα (μόνο το δυτικό κομμάτι της), το Ελ Σαλβαδόρ και τη Νικαράγουα. Κι αφού με κρατήσεις για διαμονή και μεταφορικά μέσα ξεμπερδέψαμε μια και έξω αφού δεν κάναμε ούτε μία, το επόμενο βήμα ήταν να ασχοληθούμε με τις βίζες. Και εδώ βέβαια ξεμπερδεύουμε γρήγορα, αφού δεν απαιτείται έκδοση βίζας για κατόχους ελληνικού διαβατηρίου σε κανένα από αυτά τα κράτη (η Νικαράγουα θέλει tourist card, αλλά η έκδοση της γίνεται on arrival). Κλείστηκαν και τα αεροπορικά εισιτήρια για το πως θα φτάσουμε στην Ολλανδία και πλέον φάνταζαν όλα έτοιμα για το ταξίδι.
Όλα έτοιμα για ένα ταξίδι που στην πορεία του βάλαμε χιουμοριστικά τίτλο "Όλα λάθος" καθώς κατά τη διάρκεια του, θεωρητικά πάντα, δεν πήραμε ούτε μία σωστή απόφαση. Τι να πρωτοπώ; Για το δίλημμα Τικάλ (και γενικά ανατολική Γουατεμάλα) vs Ελ Σαλβαδόρ που με καμάρι διαλέξαμε το δεύτερο; Για το ότι όλοι μας έλεγαν να μην πάμε σε καμία από τις πρωτεύουσες και εμείς με καμάρι διανυκτερεύσαμε και στις τρεις; Για το ότι ντόπιος αστυνομικός στην Σάντα Άνα του Ελ Σαλβαδόρ επέμενε να μην είμαστε έξω το βράδυ και εμείς περπατούσαμε πόση ώρα με τους σάκους στη 1 το βράδυ μες στα σκοτάδια; Δεν ξέρω τι έφταιξε, ίσως ότι παίρναμε αυθόρμητα τις αποφάσεις 'α λα μινούτ' (γράφω ιστορία και βλέπω μάστερσεφ, νομίζω είναι ξεκάθαρο) και γενικά χωρίς να το πολυσκεφτούμε. Παρ' όλο που προσωπικά ήθελα σαν τρελός να πάω στο Τικάλ αλλά και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους (πχ Quirigua, Copan), δεν μετανιώνω τίποτα σε καμία των περιπτώσεων για όπου πήγαμε και όπου όχι. Ότι κι αν κάναμε το παίρναμε στο χαβαλέ και σε όλο το ταξίδι ρίξαμε τρελό γέλιο, είδαμε πανέμορφα τοπία και καλοδιατηρημένες αποικιακές πόλεις, ανεβήκαμε ηφαίστεια και θαυμάσαμε υπέροχες λίμνες, ήρθαμε σε επαφή με πολλούς ντόπιους και μάθαμε εκπληκτικά πράγματα και όλα αυτά κρατώντας το μπάτζετ σε πολύ καλά επίπεδα. Και ότι δεν είδαμε τούτη τη φορά, καλά να 'μαστε και θα τα δούμε σε άλλες εποχές, σε εποχές μετά κορονοϊού.
Το ταξίδι αρχίζει, προσγειωνόμαστε Γουατεμάλα..
Το ηφαίστειο Fuego καθώς εκρήγνυται. Θέα από το camp του ηφαιστείου Acatenango στα 3700μ.
).
