Δανία Νορβηγία Σουηδία Για χάρη του ... G ö t e b o r g !

[Grerena]

Όσλο
Η γειτονιά μας δεν ήταν ότι και ότι...
Γεμάτο πρεσβείες και πάρκα ήταν. Εξάλλου είμαστε γείτονες με το παλάτι. Δεν θα μπορούσε και αλλιώς.

Η πρώτη μας στάση έγινε έξω από το Νορβηγικό Ινστιτούτο Νόμπελ...

Έξι είναι τα βραβεία Νόμπελ, από τα οποία τα πέντε απονέμονται στην Στοκχόλμη της Σουηδίας και ένα, αυτό της Ειρήνης, απονέμεται στο Όσλο της Νορβηγίας. Το Νορβηγικό Ινστιτούτο Νόμπελ βοηθάει τη Νορβηγική Επιτροπή Νόμπελ να επιλέξει τον παραλήπτη του Βραβείου και οργανώνει και την εκδήλωση της απονομής του.
Μια στάση κάναμε για μια φωτογραφία και φύγαμε για τον επόμενο στόχο, αυτός της Aker Brygge.

Η Aker Brygge είναι μια χερσόνησος στο κεντρικό τμήμα του Όσλο, που έχει μια μεγάλη προβλήτα και έναν παραθαλάσσιο χώρο περιπάτου. Μαζί με την παραλία Tjuvholmen αποτελούν το πιο όμορφο μέρος στο Όσλο και από τις πιο ωραίες παραλιακές promenade, που έχω περπατήσει.
Εδώ βρίσκεται το πάρκο γλυπτών “Tjuvholmen Sculpture Park”, εδώ βρίσκεται και το πολύ όμορφο και φουτουριστικό Μουσείο μοντέρνας Τέχνης “Astrup Fearniey mouseum”, του γνωστού και σε μας Renzo Piano (από το “Νιάρχος”), εδώ βρίσκεται και η δημόσια παραλία που κάνουν μπάνιο οι πρωτευουσιάνοι Νορβηγοί το καλοκαίρι.

Προσεγγίσαμε την περιοχή από την πίσω μεριά μέσω της γέφυρας “Pont de Bryggegangen”.
Βρεθήκαμε μέσα σε σύμπλεγμα super μοντέρνων κατοικιών, χτισμένα πάνω στο νερό, με θέα, καταπληκτική αισθητική, με προβλήτες και κομψά ξύλινα μονοπάτια και γεφύρια πάνω στη θάλασσα.

Η αρχιτεκτονική του μέρους σε εντυπωσιάζει! Τα κτίρια είναι το ένα πιο όμορφο από το άλλο. Τα σκάφη από κάτω, παρκαρισμένα στις θαλάσσιες πυλωτές τους.

Κάπου εδώ είναι “μπλεγμένο” και το “Astrup Fearniey mouseum”...

Μπήκαμε λίγο μέσα στο μουσείο. Η ώρα ήταν 5:00 το απόγευμα και σε λίγο θα έκλεινε. Το μαγαζάκι του ήταν ανοιχτό και ότι πρέπει για μια ανάσα … ζέστης. Πήρα και λίγο βλέφαρο και μια αίθουσα του.

Εδώ είναι και η παραλία του Όσλο ...

Εδώ είναι και το πάρκο γλυπτών “Tjuvholmen” ...

Από εδώ φαίνεται και το “Oslo tree”, που βρίσκεται στο Trettenparken, σε μια ας πούμε πιο «βιομηχανική» περιοχή, δίπλα σε ένα κανάλι του φιόρδ και ορατό από πολλά σημεία της παραλιακής.

Και πως να μην είναι ορατό με 14μ. ύψος και 150.000 φωτάκια LED;
Το δέντρο του Όσλο είναι μια εικαστική εγκατάσταση που ‘παντρεύει’ τέχνη, φύση και τεχνολογία.
Έχει 15.000 φύλλα με ελεγχόμενα από υπολογιστή φώτα LED, που μπορούν να δημιουργήσουν έναν άπειρο αριθμό μοτίβων και εφέ αναπαριστώντας τις τέσσερις εποχές. Το “Oslo Tree” είναι προσαρμοσμένο για να αντέχει στο νορβηγικό κλίμα, συμπεριλαμβανομένων των χαμηλών θερμοκρασιών και του χιονιού. Αν και με τις πρωτοφανείς χαμηλές θερμοκρασίες των -30 βαθμών Κελσίου που «έπιασε» το Όσλο φέτος τον Ιανουάριο (του ’24) πραγματικά είμαι περίεργη αν «άντεξαν» τα φωτάκια. Το σίγουρα είναι ότι πρόκειται για μια εντυπωσιακή και πρωτότυπη εικαστική παρέμβαση.

Η συνέχεια είχε ξύλινα decks, προβλήτες, γέφυρες, μαρίνες, σκάφη και μοντέρνα κτίρια...

Είναι κρίμα. Γιατί να μην μπορούμε να χαρούμε αυτήν την promenade με καλύτερο καιρό;
Προσπαθώ να φανταστώ πως θα είναι εδώ μια ζεστή και ηλιόλουστη ημέρα. Έχει ζεστές μέρες το Όσλο άραγε; ή μήπως ισχύει: «Δεν κάνει ζέστη στη Νορβηγία» κατά το: «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα»;

Μια μεγάλη άγκυρα βρίσκεται στο Aker Brygge δίπλα στη γέφυρα Most Stranden Brua. Κάποτε ήταν μέρος του γερμανικού καταδρομικού Blücher, που επιχείρησε να καταλάβει το Όσλο, αλλά βυθίστηκε από τορπίλες του φρουρίου Oscarsborg, τον Απρίλιο του 1940.

Κατά μήκος της παραλίας από τη μία βλέπεις βάρκες, πλοία, νησιά, το φιόρδ και από την άλλη καταστήματα, καφέ και εστιατόρια που απ’ ότι λέγεται αποτελούν και στέκι πολλών ντόπιων celebrities, που εμείς φυσικά δεν θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε. Εγώ ελάχιστους Νορβηγούς γνωρίζω. Θα έλεγα μόνο τον Rybak (για τους αμύητους: είναι ο νικητής της Eurovision ’07 ), τον τενίστα Casper Rud και οριακά θυμάμαι και τον τραγουδιστή των A-ha (που τους θυμήθηκα τους A-ha; απορώ). Κανέναν πάντως από αυτούς δεν πήρε το μάτι μου πουθενά.

Η διαδρομή αυτής της βόλτας δεν είναι μεγάλη. Στα 600m από την άγκυρα του Blücher φτάσαμε στην πλατεία του Δημαρχείου. Εδώ βρίσκονται και το Nobel Peace Center, το Εθνικό μουσείο και το Δημαρχείο του Όσλο. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα τους. Για χάρη τους θα ξαναβρεθούμε εδώ αύριο.

To Nobel Peace Center ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης , το οποίο θα άνοιγε πάλι τον επόμενο μήνα λίγο πριν την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης.

Αφήσαμε για λίγο το κρύο της παραλίας και προχωρήσαμε προς τα ενδότερα της πόλης. Θέλαμε λίγο να χαζολογήσουμε χαλαρά μέχρι να πάει περίπου 6:30 η ώρα, ώρα που σκοπεύαμε να «ενεργοποιήσουμε» την Oslo pass με την είσοδό μας στο μουσείο Munch. Το γεγονός ότι το μουσείο Munch σήμερα ήταν ανοιχτό ως τις 9:00 ήταν πολύ βολικό για μας που θα «ξεκινούσαμε» τα μουσεία του 24ώρου από τώρα (αντί για αύριο το πρωί) αλλά και επειδή η κάρτα έτσι θα «κρατούσε» έως αύριο στις 6:30, ώρα που έκλειναν τα περισσότερα μουσεία.

Περάσαμε από Studenterlunden Park, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει το μεγαλοπρεπές Θέατρο του Όσλο. Ο θεατρικός συγγραφέας Henrik Ibsen σε προϋπαντεί στην είσοδο του....

Χωθήκαμε στους δρόμους μπαινοβγαίνοντας σε μαγαζιά με σουβενίρ και χαζολογώντας σε βιτρίνες. Η Emily ασχολιόταν με ... όλες τι βιτρίνες, ενώ εγώ μόνο με τις ασυνήθιστες, ότι δεν έχω ξαναδεί στην Ελλάδα. Κοινώς με βιτρίνες ... αξιοθέατα όπως πανάκριβα αυτοκίνητα (άγνωστης μάρκας), μυθικά trolls (décor σε μαγαζί που πουλούσε ...τα πάντα) και εξειδικευμένα περιοδικά για ... πλέξιμο.

Για πλέξιμο;
Απ’ ότι μου είπε η Emily, που είναι πιο ενημερωμένη από μένα σε θέματα …νοικοκυριού, οι Νορβηγοί αγαπούν πολύ το πλέξιμο!!!
Το πλέξιμο είναι μια αγαπημένη δραστηριότητα στη Νορβηγία και αποτελεί μεγάλο μέρος της κουλτούρας και του Όσλο. Ένας εκπληκτικός αριθμός Νορβηγών έχει τα προσόντα για να πλέξει το δικό του … πουλόβερ. Λέγεται ότι το 43% των γυναικών πλέκουν. Σύμφωνα με μια ευρέως διαδεδομένη λαϊκή πεποίθηση, το πλέξιμο ήταν δημοφιλές στη Νορβηγία από την εποχή των Βίκινγκ. Πολλά από τα αναγνωρίσιμα σχέδια πλεκτών μάλλινων πουλόβερ είναι … νορβηγικά!
Googl-άρετε και δείτε τα παραδοσιακά σχέδια πλεξίματος "fair isle", "lusekofte" και “Setesdal”, αλλά και το νεότερο “Marius”. Είναι Νορβηγικά!
Τι μαθαίνω με αφορμή μια βιτρίνα περιοδικών!

Κάποια στιγμή βρήκαμε ένα κατάστημα και και μπήκαμε για να ψωνίσουμε κανένα φαγώσιμο σκατολοϊδι. Μου πήρε ώρα για να καταλάβω ότι ήταν το “Flying Tiger Copenhagen”, που έχουμε και στην Ερμού. Να τη πάλι η Ερμού, μας κυνηγάει. Πήραμε και μια δόση ζέστης, ψωνίσαμε κιόλας.

Η ώρα κόντευε 6:00. Τέρμα το χάζεμα. Είχε έρθει η ώρα του … Munch.
Περάσαμε μέσα από την πλατεία Jernbanetorget, βγήκαμε στη θάλασσα, προσπεράσαμε τη Βιβλιοθήκη, είδαμε την όπερα και πίσω από αυτήν στο βάθος ήδη βλέπαμε το μουσείο του Munch.

Σε πολύ λίγο φτάσαμε μπροστά στο ψηλό, γυάλινο, κυρτό κτίριο που φιλοξενούσε έργα του διάσημου Νορβηγού ζωγράφου.

Η αλήθεια είναι ότι αδημονούσα να φτάσει η ώρα για να μπούμε στο μουσείο, όχι μόνο επειδή είμαστε φιλότεχνες αλλά και επειδή το μουσείο το βλέπαμε και ως μια μικρή ανάπαυλα δεδομένου ότι είχε πια νυχτώσει και πόση άλλη βόλτα να κάνεις πια μέσα στο κρύο;
Μπήκαμε μέσα λίγο κουρασμένες. Με το που μπήκαμε καθίσαμε κανένα μισάωρο στο λόμπι του μουσείου να ξεκουραστούμε και μετά το κουράγιο που πήραμε ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε τις κυλιόμενες του πολυόροφου κτιρίου.

Σχεδόν από τον 1ο όροφο «χαθήκαμε» με την Emily. Αλλού στεκόμουν εγώ και αλλού εκείνη.

Υπήρχαν αίθουσες που παρουσίαζαν τη ζωή του Munch, υπήρχαν αίθουσες-πινακοθήκες με τα άπαντα σχεδόν των έργων του, υπήρχαν και αίθουσες με κάποιες περιοδικές εκθέσεις.

Το μουσείο επικεντρώνεται στην παραγωγική καριέρα του Edvard Munch. Διαθέτει μια τεράστια συλλογή έργων του συμπεριλαμβανομένου και του πιο διάσημου έργου του, «The Scream». Το μουσείο ενημερώνει σταδιακά τον επισκέπτη σχετικά με τη ζωή και την καριέρα του Munch. Αυτό το πετυχαίνει κυρίως με την ομαδοποίηση των έργων του ανάλογα με τη θεματολογία τους, αλλά και με μια διαδραστική έκθεση που αφορά το περιεχόμενο του διαμερίσματός του στο Παρίσι.

Τα έργα τέχνης του ομαδοποιούνται προσεκτικά ανά θέμα, με ενότητες αφιερωμένες ως επί το πλείστον στον θάνατο, τη θλίψη αλλά και τις φυσικές σκηνές.

Έργα του όπως: «Εργάτες στο δρόμο για το σπίτι» και «Στο κρεβάτι του θανάτου», με άγγιξαν ιδιαίτερα.

«Δύο παιδιά στο δρόμο για το παραμύθι», «Ειρήνη και ουράνιο τόξο», «Κορίτσια στη γέφυρα»,

Έχει και ο Munch την «Έναστρη νύχτα», έχει και «Το φιλί» του ...

"Το άρρωστο παιδί" ...

Αυτό που έχω να πω είναι ότι μου φάνηκε συ-γκλο-νι-στι-κός!

Πολλά έργα masters-ζωγράφων είναι συγκλονιστικά, αλλά σε λίγων έχω νιώσει την ‘ένταση’ του δημιουργού τους. «Ο δολοφόνος» ήταν ένα από αυτά.

… ο οποίος ήταν πραγματικό πρόσωπο, που είχε συνταράξει με τις πράξεις του τη Νορβηγία του 1876.
Αρκετά έργα του Munch είχαν ως θέμα σκηνές εγκλημάτων ή εικόνες δολοφόνων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι καταπιάστηκε με ‘δύσκολη θεματολογία’.

"Δεν θα μπορούσα να αποβάλω την αρρώστια μου, γιατί ένα μεγάλο μέρος της τέχνης μου το οφείλω σε αυτήν", δήλωσε κάποτε με αφοπλιστικό τρόπο ο Edvard Munch.
Και πράγματι, ο σπουδαίος αυτός Νορβηγός ζωγράφος -που έχει χαρακτηριστεί και πρόδρομος του εξπρεσιονισμού- πέρα από ένας ταλαντούχος, ήταν και ένας καταθλιπτικός άνθρωπος. Η παιδική του ηλικία επισκιάστηκε από ασθένειες και πένθος και η ζωή του ολόκληρη σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τη ματαιότητα του θανάτου και από το φόβο μήπως κληρονομήσει μια ψυχική κατάσταση που διέτρεχε την οικογένειά του.

Όπως είναι λογικό η αίθουσα του διάσημου “Scream” είχε τον περισσότερο κόσμο...

Υπάρχουν τρεις εκδοχές της «Κραυγής» στη συλλογή του μουσείου, ένας πίνακας, ένα παστέλ σε χαρτόνι και ένα σχέδιο. Κανένα από αυτά δεν εμφανίζεται μόνιμα, αλλά εκ περιτροπής και μισή ώρα τη φορά. Εκτίθεται μία έκδοση κάθε φορά για λόγους προστασίας των έργων, τα οποία επηρεάζονται από τη θερμοκρασία, την υγρασία, τα επίπεδα οξυγόνου και τον φωτισμό. Το φως με την πάροδο του χρόνου επηρεάζει τα χρώματα και μπορεί να διασπάσει ειδικά το χαρτόνι.

Το αγωνιώδες πρόσωπο του πίνακα έχει γίνει μια από τις πιο εμβληματικές εικόνες της τέχνης. Θεωρείται παγκόσμιο σύμβολο της αγωνίας του σύγχρονου ανθρώπου, από την οποία υπέφερε ο Munch σε μεγάλο βαθμό σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αλλά το συμπεριέλαβε στη ζωή του ως απαραίτητο κίνητρο για την τέχνη του.

Ο Munch έγραψε για το πώς δημιουργήθηκε ο πίνακας: "Περπατούσα στο δρόμο με δύο φίλους όταν ο ήλιος έδυε. Ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος όπως το αίμα. Σταμάτησα και έσκυψα στο φράχτη, αισθάνθηκα ανείπωτα κουρασμένος. Γλώσσες φωτιάς και αίματος εκτείνονταν πάνω από το γαλαζωπό μαύρο φιόρδ. Οι φίλοι μου συνέχισαν να περπατούν, ενώ εγώ έμεινα πίσω, τρέμοντας από φόβο. Τότε άκουσα την τεράστια, άπειρη κραυγή της φύσης. Τεντώθηκα στο όριο – η φύση ούρλιαζε στο αίμα μου…”

Ο πίνακας αποτέλεσε έμπνευση για τη μάσκα στις ταινίες “Scream”. Ο σκηνοθέτης Wes Craven εξέφρασε το θαυμασμό του για τον Munch όταν είπε για αυτό το έργο τέχνης: «Είναι μια κλασική αναφορά στον καθαρό φόβο».

Ανέβηκα και στον τελευταίο όροφο για να δω τη θέα. Νύχτα πια όμως και μόνο οι αντανακλάσεις των φώτων μέσα από το τζάμι φαινόντουσαν.

Παρόλα αυτά ήταν σαφές ότι η θέα την ημέρα τουλάχιστον θα είναι εκπληκτική ή ακόμα και ένα ποτό στο μπαρ του τελευταίου ορόφου (κάτω από άλλες πιο ξεκούραστες συνθήκες) θα ήταν μια καλή πρόταση.

Εύκολα πέρασα σχεδόν δυο ώρες ανεβοκατεβαίνοντας τους ορόφους βλέποντας τους πίνακες και θαυμάζοντας παράλληλα και το εντυπωσιακό (και εκ των έσω) κτίριο και τη νυχτερινή θέα.

Δεν θυμάμαι να έχω δει Munch σε άλλες Πινακοθήκες της Ευρώπης. Έχω την αίσθηση ότι δεν «κυκλοφορεί» πολύ εκτός Νορβηγίας. Θυμάμαι 2-3 πίνακές του να έχω δει στη Μαδρίτη και από κει και πέρα … δεν θυμάμαι να έχω δει αλλού.
Ο Edvard Munch πέρασε όλη του τη ζωή κάνοντας τέχνη. Ήταν ένας από τους πιο παραγωγικούς καλλιτέχνες όλων των εποχών και ως εκ τούτου άφησε μια τεράστια συλλογή από πίνακες. Πολλούς από αυτούς τους έχει δωρίσει ο ίδιος και βρίσκονται σήμερα σε ιδιωτικές συλλογές. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους βρίσκονται εδώ στο Όσλο.
Ήμουν πολύ χαρούμενη που είδα Munch, που είδα την «Κραυγή» και που ήρθα στη Νορβηγία.
Ο Munch ήταν ένας βασικός λόγος που ήθελα να έρθω στο Όσλο.

Η ώρα κόντευε 8:30 και ήταν καιρός πια να μαζευτούμε και εμείς. Συναντήθηκα με την Emily στο μαγαζάκι του μουσείου για τα απαραίτητα μαγνητάκια (την «κραυγή» και τα «κορίτσια στην κουπαστή» πήρα) και βγήκαμε πάλι στο κρύο.

Περάσαμε μπροστά από την όπερα βλέποντας έτσι και νυχτερινά πλάνα της …

Και πήραμε το τραμ 19 (δωρεάν-με χρήση κάρτας που δεν ζήτησε κανείς να ελέγξει) για το ξενοδοχείο μας.

Το βραδινό μας ήταν μια ωραιότατη μανιταρόσουπα, που έφτιαξα στο κουζινάκι μας με συνοδευτικά ωραιότατα pretzel. Ήταν ότι πρέπει για να κλείσει μια τόσο κουραστική ημέρα με μπόλικο κρύο.

Με ανοιχτές κουρτίνες κοιμηθήκαμε για να βλέπουμε το όμορφα φωτισμένο απέναντι στενό και τη σοφίτα των απέναντι …

……………………………………………. post …………………………………………..

 

[Sof Guru]

Συγχαρητήρια για τον τρόπο γραφής της ιστορίας . Ήταν σαν να με κάποιον τρόπο ήμουν εκεί μαζί σου σε όλα αυτά τα μέρη , που δεν έχω πάει ακόμη . Σε ορισμένα σημεία ταυτίστηκα με τις επιλογές που έκανες και νομίζω δικαίως. Καλά ταξίδια εύχομαι.

 

[Grerena]

Συγχαρητήρια για τον τρόπο γραφής της ιστορίας . Ήταν σαν να με κάποιον τρόπο ήμουν εκεί μαζί σου σε όλα αυτά τα μέρη , που δεν έχω πάει ακόμη . Σε ορισμένα σημεία ταυτίστηκα με τις επιλογές που έκανες και νομίζω δικαίως. Καλά ταξίδια εύχομαι.

Και φοβόμουν ότι η "βήμα βήμα" εξιστόρηση του ταξιδιού ... κουράζει. Όσο κι αν έχω προσπαθήσει να περιγράφω τα ταξίδια μου πιο ... λιτά, δεν τα καταφέρνω. Το "με κάποιον τρόπο ήμουν εκεί μαζί σου σε όλα αυτά τα μέρη" μου δίνει ένα " boost" για να συνεχίσω με τον ίδιο τρόπο και χαίρομαι πολύ για αυτό.
Σε ευχαριστώ πολύ για το ενθαρρυντικό σου σχόλιο και για τον καλό σου το λόγο.

 

[Grerena]

Ημέρα μουσείων
Σήμερα ήταν η ημέρα των μουσείων. Θα «εκμεταλλευόμασταν» την Oslo pass στο έπακρο. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι από τις 10:00 έως τις 5:00 που είναι ανοιχτά τα μουσεία δεν προλαβαίνεις να πας και σε πολλά. Οριακά αποσβέναμε τα χρήματα που δώσαμε. Εμείς όμως είμαστε ήδη κερδισμένες, αφού έχουμε δει συν ένα μουσείο (του Munch) από χθες. Σε τρία μουσεία να μπαίναμε σήμερα μαζί με το κέρδος των δωρεάν μεταφορών και θα ήμουν πολύ ευχαριστημένη. Δεδομένου ότι το μουσείο Vikings και το Νόμπελ ήταν κλειστά, τρία ήταν και τα εναπομείναντα μουσεία που ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ, το “National”, το “Kon-Tiki” και το “Fram”.
Το σίγουρο ήταν ότι η ημέρα μας θα ήταν πολύ “φορτωμένη” και μάλλον απαλλαγμένη και από το κρύο, αφού θα μας ‘έτρωγαν’ τα μουσεία.

Η ημέρα μας θα ξεκινούσε στις 10:00, ώρα που θα άνοιγε το πρώτο μουσείο, που ήταν το «Εθνικό μουσείο».
Για πριν τις 10:00 το πρόγραμμα-ουτοπία, που συνήθως φτιάχνω έλεγε να «πεταχτούμε μια βόλτα ως το πάρκο Vigeland. Αλλά που κουράγια για να το κάνουμε; Η αλήθεια είναι ότι και το κρύο των τελευταίων δύο ημερών, αλλά και τα απανωτά πρωινά ξυπνήματα μου, με είχαν λίγο καταβάλει, οπότε το πάρκο το «ξέχασα» επίτηδες. Δεν πειράζει. Next time, μαζί με κάτι άλλα που έχω στο μυαλό μου!

Το ξενοδοχείο μας είχε δωρεάν καφεδάκι στο λόμπι και φούρνο μικροκυμάτων για τα εκ Σουηδίας πρωινά μας (δεν πήγε τσάμπα το κουβάλημα), οπότε το πρωινό μας ήταν Βασιλικό.

Διασχίσαμε το αρκετά ήσυχο έως και ερημικό θα έλεγα Κυριακάτικο Όσλο …

... και στις 10:00 ακριβώς ανανεωμένες, ξεκούραστες και σχεδόν πρώτες, πρώτες βρεθήκαμε στην είσοδο του Εθνικού μουσείου.

Το Εθνικό μουσείο συγκεντρώνει τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης, του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και του Νορβηγικού Μουσείου Διακοσμητικών Τεχνών και Σχεδίου όλες κάτω από την ίδια στέγη δημιουργώντας έτσι το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης στις Σκανδιναβικές χώρες.
Πρωταγωνίστρια, η παλιά Εθνική Πινακοθήκη, η Νορβηγική τέχνη, η μεγαλύτερη συλλογή από πίνακες ζωγραφικής στη χώρα και η διάσημη “Κραυγή” του Munch (πάλι).
Έπαθα ένα μικρό σοκ όταν στην πρώτη αίθουσα που μπήκα είδα τα ... μάρμαρα του Παρθενώνα.

Αλλά πως αλλιώς θα δικαιολογούσε τη φήμη του ότι το Εθνικό Μουσείο έχει μέσα τα ... πάντα!!!
Δεν σταθήκαμε ούτε στα ελληνικά, ούτε στα ελληνορωμαικά, ούτε στα Αιγυπτιακά, ούτε σε οτιδήποτε μύριζε ... αντίγραφο.

Προχωρήσαμε στη σύγχρονη τέχνη...

... στα κρύσταλλα, στα μουράνο, στα μουσικά όργανα, στις ταπισερί, στις πορσελάνες, στα έπιπλα, τη μόδα ...

Είχε και ... ολόκληρα σπίτια, χαρακτηριστικά του 19ου και του 20ου αιώνα...

Πιο πολύ μου άρεσαν οι αίθουσες αφιέρωμα στις δεκαετίες του ‘20 έως και του ’60...

Είδαμε και μια μεγάλη συλλογή βασιλικών ρούχων της Βασίλισσας Sonja...

Τόσα «έχει τα πάντα» δεν το φανταζόμουν. Εγώ για την «κραυγή» ήθελα να δω και ήδη είχα περάσει μιάμιση ώρα μέσα στο μουσείο και την προσοχή μου έχουν τραβήξει τόσα άλλα που δεν έχουν σχέση με τη ζωγραφική.

Κάποια στιγμή ανεβήκαμε όροφο ... και εκεί ...
Μια τεράστια συλλογή με έργα κλασικών ζωγράφων από Φλαμανδούς και Γάλλους έως Ιταλούς masters παρουσιάστηκε μπροστά μας, η οποία με έκανε να αναρωτηθώ για το που βρίσκομαι. Στο Παρίσι, στο Μιλάνο, στη Ρώμη ή στη Μαδρίτη; Είναι δυνατόν τέτοια συλλογή και να μην την είχα ξανακούσει; Ως και ξεναγούς είχε με γκρουπάκια, που παρουσίαζαν τα χαρακτηριστικά και την ιστορία του κάθε πίνακα!
Χαλάστηκα λίγο όταν βρέθηκα μπροστά στη Μόνα Λίζα, κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ αν αυτά που έβλεπα ήταν αντίγραφα, όπως αυτή.
Όχι δεν ήταν. Βρισκόταν εκεί ένα αντίγραφο για λόγους εκπαιδευτικούς. Είδα και Θεοτοκόπουλο, Goya, Gauguin, Van Gogh, Monet, Rodin, Titian, Velázquez και πολλούς άλλους.

Είδα και πολλούς Νορβηγούς, οι οποίοι ξεχώριζαν από μακριά λόγω της Νορβηγικής θεματολογίας τους. Παγετώνες, φιορδ, βουνοκορυφές, καταρράκτες, ακρωτήρια, φάροι, καράβια και θαλασσινά τοπία...

Είδα και πολύ Munch, μαζί με άλλη μία έκδοση της «Κραυγής».

Ο στόχος επετεύχθη. Είδα και την «κραυγή» (ξανά) και δεν ήθελα να αφιερώσω άλλο χρόνο στην Πινακοθήκη. «Έτρεχε» και η Oslo pass και είπαμε να πάμε για άλλα.
Το μουσείο μου άφησε μια πολύ ωραία αίσθηση περισσότερο με τον πολυποίκιλο και πολύ ενδιαφέρον κάτω όροφό του.

Συνάντησα την Emily στο καφέ του μουσείου. Ωραίο καφέ με θέα …

Ίσα που συναντηθήκαμε ίσα που χωρίσαμε και πάλι με τη φιλενάδα μου.
Το επόμενο αξιοθέατο που ήθελα να πάω ήταν το Δημαρχείο. Δεν ήταν μέσα στην κάρτα του Oslo, αλλά ήταν όμως δωρεάν. Η Emily δεν ψηνόταν για Δημαρχείο. Είχε δει κάτι άλλο μέσα στην Oslo pass που της άρεσε περισσότερο. Έτσι χωρίσαμε για λίγο. Εγώ πήγα Δημαρχείο και εκείνη στο “Bible museum”.

Το Δημαρχείο της πόλης βλέπει την ίδια πλατεία με το Εθνικό μουσείο και στις 12:00 η ώρα είχε κάποια ξενάγηση. Το ενδιαφέρον μου συγκεντρωνόταν όμως πιο πολύ στην κεντρική αίθουσα του Δημαρχείου, που ήταν η αίθουσα στην οποία γίνονται οι απονομές των Νόμπελ Ειρήνης. Από τα τρία κτίρια σχετιζόμενα με τα βραβεία Νόμπελ του Oslo, αυτό και μόνο αυτό είχα τη δυνατότητα να το επισκεφτώ και θεωρούσα επιβεβλημένο να το δω εκ των έσω.

Το Δημαρχείο απ’ έξω δείχνει μπρουταλιστικής αρχιτεκτονικής. Αν μου έλεγαν δηλαδή ότι αυτό το κτίριο βρίσκεται σε κάποια Ανατολική χώρα θα το πίστευα.

Μέσα όμως ήταν … άλλο πράγμα!

Η τελετή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο δημαρχείο στις 10 Δεκεμβρίου, η οποία ημερομηνία είναι η επέτειος του θανάτου του Dr Alfred Nobel. Ο βραβευμένος με Νόμπελ εκφωνεί την ομιλία του και του απονέμεται το μετάλλιο και το δίπλωμα κατά το οποίο η Νορβηγική Βασιλική οικογένεια και ο Πρωθυπουργός είναι παρόντες εκτός από άλλους παγκόσμιους αξιωματούχους.
Η φετινή τελετή (10/12/2023) είχε αρκετά συγκινησιακό φόρτο αφού το Νόμπελ παρέλαβαν τα 17χρονα δίδυμα παιδιά της βραβευθείσας Ιρανής Ναργκίς Μοχαμαντί, λόγω του ότι η ίδια δεν μπόρεσε να παραλάβει αφού βρίσκονταν σε φυλακή του Ιράν.

Επανέρχομαι στον Οκτώβρη του 2023…
Η είσοδος στο Δημαρχείο υπόκειται σε έλεγχο τύπου αεροδρομίου. Με το που μπαίνεις μέσα μια … έκπληξη τη νιώθεις. Μετά τη «brutal» εξωτερική όψη δεν περιμένεις το art Deco εσωτερικό. Το Δημαρχείο του Όσλο άνοιξε το 1950. Διακοσμήθηκε από Νορβηγούς καλλιτέχνες με μοτίβα βγαλμένα από τη Νορβηγική ιστορία και σε Σκανδιναβικό στυλ.

Το πρώτο που αντικρίζεις μπαίνοντας είναι η αίθουσα απονομής, η οποία είναι μια τεράστια και εντυπωσιακά όμορφη αίθουσα. Το δάπεδο και μέρη των τοίχων ήταν κατασκευασμένα από μάρμαρο και η μεγαλύτερη επιφάνεια των τοίχων είναι καλυμμένη με μια σειρά από τοιχογραφίες, που απεικονίζουν στιγμές της ιστορίας της Νορβηγία και του Όσλο.

Δεν πέτυχα κάποια ξενάγηση που περίμενα, αλλά μπορεί να ήταν και καλύτερα αφού έτσι μπόρεσα και περιηγήθηκα με την ησυχία μου στους χώρους.

Μια μαρμάρινη σκάλα οδηγεί στον πάνω όροφο σε μια σειρά από αίθουσες συνεδριάσεων και γραφείων.

Πρώτο συνάντησα ένα χώρο που χρησιμοποιείται για Δεξιώσεις. Ανοίγματα από άκρη σε άκρη δίνουν μια καταπληκτική θέα προς το φιόρδ.

Το δωμάτιο Munch είναι αυτό στο οποίο γίνονται κυρίως τελετές γάμου. Το όνομα αυτού του δωματίου είναι ένας φόρος τιμής στον διάσημο Νορβηγό ζωγράφο Edvard Munch. Ονομάζεται έτσι λόγω του έργου του (του 1910), που υπάρχει στον πίσω τοίχο του, με τίτλο “life”, ο οποίος εικονίζει παιδιά (τα νιάτα) και μεγαλύτερους (τα γηρατειά) γύρω από το δέντρο της ζωής. Είναι η μικρότερη αίθουσα δεξιώσεων στο Δημαρχείο του Όσλο, που εκτός από τελετές γάμου χρησιμοποιείται και για γεύματα ή και συνεντεύξεις τύπου.

Το εντυπωσιακότερο για μένα δωμάτιο του πάνω ορόφου είναι το δωμάτιο “Storstein”. Αυτό το δωμάτιο διακοσμήθηκε με μια τοιχογραφία που ονομάζεται «Ανθρώπινα Δικαιώματα». Η τοιχογραφία απεικονίζει την πορεία που έκαναν τα ανθρώπινα δικαιώματα από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 έως την υπογραφή του Συντάγματος της Νορβηγίας το 1814.

Σε μια όμορφη ημικυκλική αίθουσα συνεδριάζει το Δημοτικό Συμβούλιο (Câmara de Vereadores), με το κοινό να μπορεί να παρακολουθεί τη συνεδρίαση από το μπαλκόνι του πάνω ορόφου.

Το ένα δωμάτιο είναι καλύτερο από το άλλο. Εντυπωσιακή και η αίθουσα “Krogh”, η οποία είναι διακοσμημένη με την τοιχογραφία «Η πόλη και τα περίχωρά της», στην οποία τόσο η πόλη (του Όσλο) όσο και η ύπαιθρος παρουσιάζονται μέσα από την αλλαγή των εποχών.

Αναπάντεχες εικόνες και αναπάντεχα ωραία ήταν γενικά η επίσκεψη αυτή του Δημαρχείου.
Βγήκα έξω αναρωτώμενη γιατί η Emily δεν ήρθε μαζί μου, αλλά μόλις είδα πάλι το Δημαρχείο εξωτερικά, τη δικαιολόγησα λίγο. Είναι λίγο άσχημο! Που να το φανταστεί η κοπέλα ότι μέσα είναι αλλιώς;

Περπάτησα ως τη θάλασσα. Απέναντι φαινόταν το φρούριο Akershus. Ένα κάστρο είναι του 1300μ.Χ. προστάτευε την πόλη το μεσαίωνα από τις Σουηδικές επιδρομές.
Κοντά μου στην άκρη μιας προβλήτας μου τράβηξε το μάτι κάτι λαμπερό. Ένα ασημένιο-καθρεφτίζον γλυπτό είναι ενός δύτη. Φιλοτεχνημένο σε πλήρη εξάρτηση με σταυρωμένα χέρια να σκέφτεται αν θα βουτήξει ή όχι.
Λίγο πιο πίσω του είδα και την ψαραγορά, που ήταν κλειστή σήμερα Κυριακή. Εκεί ήταν και το λιμάνι που άραζαν τα σκάφη που πήγαιναν είτε στο Oslofjord, είτε στη χερσόνησο Bygdøy. Γενικά δεν “βαριέται” το μάτι στο παραλιακό μέτωπο του Oslo και συνεχώς έχει με κάτι να ασχολείται.

Ένα δεύτερο καφεδάκι λαχτάρισα και το ήπια στο “espresso house”, που είναι απέναντι από το Εθνικό μουσείο και στην αρχή της παραλιακής Aker Brygge. Εκεί με βρήκε η Emily, η οποία ήρθε σχεδόν αμέσως μόλις κάθισα.

Μετά το καφεδάκι σειρά είχε το καραβάκι που θα μας πήγαινε στην χερσόνησο Bygdøy, στην οποία βρίσκεται το βαρύ πυροβολικό των μουσείων του Όσλο.

Φτάσαμε στην άκρη της προβλήτας, στην είσοδο ενός σκάφους ελπίζοντας ότι είμαστε στη σωστή βάρκα αλλά …ατυχήσαμε.
«Τα δρομολόγια δεν γίνονται τον Οκτώβριο», μας είπε η λιμενικός (σαν να μου φάνηκε ότι το χειλάκι της στράβωσε και λίγο ειρωνικά).
«Κακώς! Μια χαρά είναι ο καιρός. Γιατί δεν γίνονται τον Οκτώβριο; Τι σόι θαλασσόλυκοι είναι οι Νορβηγοί; Το διαδίκτυο λέει ότι γίνονται.» Τα σκέφτηκα όλα αυτά δεν τα είπα, αλλά σαν να τα διάβασε όμως εκείνη και συμπλήρωσε: «Τα δρομολόγια πραγματοποιούνται έως 15 Οκτώβρη»
Τελικά κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε οι Νορβηγοί.

Απογοητευμένες που χάσαμε τη βαρκάδα φύγαμε για τη στάση του τραμ. Το τραμ Νο 30 πήραμε και σε 25 λεπτά βρεθήκαμε έξω από το “Kon Tiki museum”.

Η Emily έμαθε για την ιστορία του Kon Tiki με αφορμή την επίσκεψη μας στο μουσείο. Εγώ έτυχε να τη γνωρίζω από παλιά εξ’ αιτίας μιας ταινίας. «Κον-τίκη» είναι το όνομα μιας …σχεδίας αλλά και της ταινίας, η οποία περιγράφει την πραγματική ιστορία του ιστορικού-τυχοδιώκτη-ταξιδευτή Νορβηγού Thor Heyerdahl. Όσο με είχε συναρπάσει η ταινία τότε, άλλο τόσο με συνεπήρε και το μουσείο τώρα.

Ένα από τα μεγάλα άλυτα εθνογραφικά μυστήρια ήταν πως οι αρχικοί κάτοικοι των νησιών της Πολυνησίας μπόρεσαν να περιηγηθούν στα χιλιάδες μίλια ανοιχτού ωκεανού και να κατοικήσουν μακρινά διάσπαρτα νησιά του Ειρηνικού με τεχνολογία λίθινης εποχής. Ο Νορβηγός εξερευνητής-ανθρωπολόγος Thor Heyerdahl υποστήριζε τη θεωρία ότι ο πολυνησιακός λαός ξεκίνησε τη μετανάστευση από τη Νότια Αμερική και χρησιμοπoίησε τους δυτικούς ανέμους που επικρατούσαν για να ταξιδέψουν με τις σχεδίες τους “πέρα από τον ωκεανό”, θεωρία που θέλησε να αποδείξει ότι ισχύει με ένα ταξίδι που πραγματοποίησε ο ίδιος.
Το 1947 ο Heyerdahl με ένα πλήρωμα πέντε ατόμων και με μία σχεδία που κατασκευάστηκε από ξύλο μπάλσα, μπαμπού και σχοινιά (τεχνολογία δηλαδή που ήταν διαθέσιμη στην προκολομβιανής Αμερική) ξεκίνησε από το Περού και κατάφερε και διένυσε 8.000χλμ. στον Ειρηνικό ωκεανό και μετά από 101 ημέρες να φτάσει στο νησί Raroia της Πολυνησίας.

Η σχεδία Kon-Tiki με την οποία πραγματοποίησε το ταξίδι ο Heyerdahl εκτίθεται στο μουσείο.

Βέβαια αργότερα οι έρευνες απέδειξαν ότι η καταγωγή των πολυνησιακών λαών βρίσκεται στην Ασία και ότι οι δυτικοί άνεμοι τους βοήθησαν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους, ύστερα από το προς ανατολάς ταξίδι τους. Αυτό όμως δεν μειώνει την αξία του εγχειρήματος του Heyerdahl.

Ο Heyerdahl ως γνήσιος εξερευνητής πραγματοποίησε και άλλες αποστολές σε Ειρηνικό αλλά και σε Ατλαντικό και σε Ινδικό ωκεανό με ανάλογα σκάφη-σχεδίες κατασκευασμένες από καλάμια.

Το μουσείο περιέχει επίσης αντίγραφα των σχεδιών Ra, Ra II και Tigris, καθώς και χάρτες, φωτογραφικό υλικό, αλλά και έντυπες αναφορές, video με συνεντεύξεις του Heyerdahl και γενικά πολύ υλικό από τις θρυλικές αποστολές του.

Εγώ πραγματικά ενθουσιάστηκα πολύ με την όλη παρουσίαση αυτής της ιστορίας και των γεγονότων. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιου είδους μουσείο δεν είχα ξαναδεί.

Απέναντι ακριβώς από το Kon-Tiki βρίσκεται το “μουσείο Fram”. Μετά το Kon-Tiki οι πιθανότητες να με εντυπωσιάσει και δεύτερο μουσείο στο καπάκι ήταν … μηδαμινές. Κι όμως! Το “Fram” με εντυπωσίασε σχεδόν το ίδιο.

Το “Fram museum” παρουσιάζει μια ολόκληρη εποχή, αυτή της Νορβηγικής πολικής εξερεύνησης. Στεγάζει το διάσημο Νορβηγικό πλοίο εξερεύνησης “Fram” του 19ου αι., πλοίο που ... αψήφησε τον πάγο. Είναι το πλοίο που χρησιμοποιήθηκε στην πρώτη αποστολή που έφτασε στο Νότιο Πόλο! “Fram” σημαίνει «εμπρός» στα Νορβηγικά. Φημίζεται ότι είναι το ισχυρότερο ξύλινο πλοίο που κατασκευάστηκε ποτέ, υπηρέτησε αποστολές από τέσσερις τουλάχιστον πολικούς εξερευνητές, με διασημότερους τον Fridtjof Nansen (για τον οποίο κατασκευάστηκε αρχικά), και τον Roald Amudsen.

Δεν χωράει σε μία φωτογραφία, ούτε καν με τον ευρυγώνιο ...

Συναρπαστική μου φάνηκε η ιστορία των εξερευνητών και του ίδιου του πλοίου. Ο Nansen πρωτοχρησιμοποίησε το Fram σε μια προσπάθεια να κατακτήσει το Βόρειο Πόλο το 1893. Κατάφερε και έφτασε έως το γεωγραφικό πλάτος ρεκόρ 86 13,6’Β, σε αυτή την αποστολή.
Ο Amudsen που ονειρευόταν να στήσει τη σημαία της πατρίδας του στο Βόρειο Πόλο αγόρασε το Fram από τον Nansen για να το κάνει, αλλά δεν πρόλαβε αφού προηγήθηκε ο Robert Peary το 1909. Αποφάσισε να στραφεί προς την Ανταρκτική και την κατάκτηση του Νότιου Πόλου, την οποία είχε στόχο και ο Βρετανός Robert F. Scott. Ο Amudsen με το Fram έφτασε πρώτος το Δεκέμβριο του 1911, με τον Scott δεύτερο 34 ημέρες αργότερα, ο οποίος και πέθανε μαζί με το πλήρωμά του κατά την επιστροφή του.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τα πλοία που έπλεαν στον βόρειο ωκεανό εκείνη την εποχή ήταν να παγιδευτούν από πάγο. Ο διαστελλόμενος πάγος θα ασκούσε ολοένα αυξανόμενη πίεση στο κύτος του πλοίου, συνθλίβοντάς το τελικά εντελώς. Ο Nansen οραματίστηκε ένα πλοίο που θα μπορούσε να «επιπλέει» πάνω από τον πάγο. Το σχήμα του κύτους του “Fram” σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να εκτρέπει αργά τον διαστελλόμενο πάγο. Ο πάγος γλιστρούσε κάτω από το σώμα του πλοίου και σιγά-σιγά το σήκωνε διατηρώντας το αλώβητο. Επιπλέον, το πηδάλιο και η προπέλα σχεδιάστηκαν για να ανασύρονται μέσα από το πλοίο, για να προστατεύονται έτσι από ζημιές. Το “Fram” μπορούσε να αποθηκεύσει αρκετά εφόδια για να συντηρήσει το πλήρωμά του για τουλάχιστον πέντε χρόνια. Η γάστρα του ήταν πολύ μονωμένη για να εξασφαλίζεται προστασία από το κρύο.

Το “Fram” έχει πάρει μέρος σε δεκάδες αποστολές. Έχει ταξιδέψει σε ωκεανούς και θάλασσες έως και στην άκρη της γης και τώρα στεκόταν μπροστά μου ολόκληρο, ατόφιο, αλώβητο. Μπορούσα να μπω μέσα στο καράβι, να περιπλανηθώ στο κατάστρωμα, να κατεβώ μέσα στο κύτος, να δω τις καμπίνες του πληρώματος, του Nansen, του Amudsen, να κατέβω στα αμπάρια και να εξερευνήσω όλο το εσωτερικό του.

Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν η ταινία 270 μοιρών, που προβάλλονταν από το κατάστρωμα του πλοίου συνοδεία και της ηχητικής υπόκρουσης. Καθ΄ όλη τη διάρκεια παραμονής μου στο πλοίο άκουγα τους πάγους να … σπάνε, καθώς το πλοίο έπλεε αργά πάνω τους. «Άκουγα» και την απόλυτη σιωπή όταν αυτό άραζε ακίνητο. Ήταν τόσο υποβλητικό όλο αυτό το σκηνικό που μπορεί και να ένιωθες για λίγο ότι ήσουν στα πέρατα του κόσμου, εσύ και οι πάγοι, σαν να ήσουν μέρος του πληρώματος, σαν να ταξιδεύεις μαζί του, σαν να ένιωθα λίγο λίγο το ... κρύο.

Είχε και άλλα μέσα το μουσείο. Άλλο ένα πλοίο εξερευνήσεων, το “Norge”, αφιερώματα κυρίως στον Amudsen, χάρτες, φωτογραφίες, video και γενικά πολύ υλικό από τις αποστολές των Νορβηγών εξερευνητών.

Εννοείται ότι και αυτό το μουσείο το είδαμε χώρια με την Emily. Μετά το “Norge” που εξερεύνησα ως όφειλα και αυτό και μια μικρή έκθεση με igloo, έλκηθρα και πολικά ζώα που είδα ψιλοτροχάδην συναντηθήκαμε με την Emily σε κάποια ξύλινα κιόσκια εντός του μουσείου, στα οποία καθίσαμε για φαγητό.

Ήμουν καλυμμένη με τα δυο αυτά μουσεία. Μια πόρτα όμως είναι το “Norsk Maritimt Museum” και επειδή τα λεφτά μας δώσαμε λέμε "γιατί να μην πάμε και εκεί;" Χρόνος υπάρχει! (νόμιζα)

Αμ! δε που υπάρχει. Με το που μπήκαμε μάθαμε ότι το μουσείο κλείνει σε μισή ώρα.
«Ως τις 5:00 δεν είναι ανοιχτά;»
«Όχι. Είναι ως τις 4:00»
Πάλι καράβια και βαπόρια είδαμε και μπήκαμε (και μέσα) ...

Δεν με ένοιαζε τόσο το Maritime, που κάτι ψιλοείδαμε κιόλας, αλλά το “Norsk Folkemuseum” που ήθελα να δούμε. Οι σημειώσεις μου λέγανε ότι κλείνει στις 5:00 με περιθώριο να βγούμε έξω ως τις 6:00 αλλά τόσα άλλα ωράρια είχα διαβάσει λάθος και ποιος μου λέει ότι αυτό ήταν σωστό;
Είχε λίγο περπάτημα, έκανε και κρύο, το επόμενο λεωφορείο φαινόταν να αργεί, οπότε ...δεν το ρισκάραμε. Πήραμε το λεωφορείο για να γυρίσουμε πίσω στα γνωστά μας λημέρια.
«Πάμε όπερα;»
«Πάμε όπερα»
Κατεβήκαμε σε στάση δίπλα στο πάρκο Borshagen, απέναντι από την όπερα και δυο βήματα από τις σάουνες, που ήταν σε παράταξη δίπλα στη promenade του λιμανιού.

Είναι τρελοί αυτοί οι Νορβηγοί! Με 2 βαθμούς και κάνουν μπάνιο!
Αναρωτιέμαι αν φέτος με τους -29 του Γενάρη αν δροσίστηκαν καθόλου.
Προσπεράσαμε χαζεύοντας τους τρελούς Νορβηγούς και φτάσαμε στην όπερα για μια ακόμη φορά.

Την είχαμε δει μέρα αλλά και νύχτα αλλά δεν είχαμε περπατήσει στην οροφή της. Εκτός από τη βόλτα στην προκυμαία του Όσλο συνηθίζεται πολύ και η βόλτα στην οροφή της Όπερας, η οποία συνοδεύεται και με θέα στο φιόρδ του Όσλο …

Μπήκαμε μέσα στην Όπερα και καθίσαμε στο καφέ της. Ύστερα από τόσο κρύο, πάγους και σάουνες μια ζεστή σοκολάτα με θέα στο φιόρδ ήταν αυτό που λαχταρούσαμε.

Η μικρή απογοήτευση που δεν πρόλαβα το “Norsk Folkemuseum” ακολούθησε και άλλη μια. Στο γυρισμό για το σπίτι μας κάναμε στάση εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται το “Grass Roots Square”. Μια καλλιτεχνική εγκατάσταση από χιλιάδες μικροσκοπικά μπρούτζινα γλυπτά-ανθρωπάκια, που έχουν καταλάβει αυτή την πλατεία της πόλης ήθελα να δούμε ως το τελευταίο αξιοθέατο της ημέρας.
Που ήταν όμως; Δεν τα βρήκαμε πουθενά. Κρίμα.

Αντ' αυτών, στο δρόμο για το ξενοδοχείο μας συναντήσαμε τυχαία ένα σπίτι που έζησε ο Munch για επτά χρόνια ως παιδάκι, από το 1868 έως το 1875. Πολύ κοντά στο σπίτι του Munch είναι και το ξενοδοχείο μας, "Cochs Pension".

Δεν κάναμε κάτι άλλο σήμερα. Σκανδιναβία είμαστε και έπρεπε να προσέχουμε το budget μας.
Άλλωστε, μπορεί να μην είχαμε το καταπληκτικό Lobby της Κοπεγχάγης, που τα βράδια μαζευόμασταν για μπιρίτσες, είχαμε όμως ένα πάρα πολύ ωραίο και ζεστό δωμάτιο με θέα και κουζίνα! Μαγειρέψαμε (ξανά) σαν στο σπίτι μας (λέμε τώρα), μια ωραιότατη μανιταρόσουπα (πάλι) με mini pretzel αντί για κρουτόν και φάγαμε για βραδινό.

……………………………………………. post …………………………………………..

 

[Grerena]

Τελευταία … πίστα!
Ξημέρωσε και η ημέρα της επιστροφής μας. Στις 4:00 ήταν η πτήση μας που σημαίνει ότι είχαμε όλη την ημέρα μπροστά μας.
Στο αρχικό μας πρόγραμμα για σήμερα είχαμε σχεδιάσει να δούμε τρία «αξιοθέατα».
Το Grass Roots Square, που προσπαθήσαμε χθες να δούμε και αποτύχαμε, τους τάφους Graves Edvard Munch & Henrik Ibsen και το Mathallen Oslo, μια ωραία κλειστή αγορά δίπλα στο ποτάμι Akerselva, (που σήμερα όμως Δευτέρα είναι κλειστή). Από τα τρία το ένα είχε μείνει, το νεκροταφείο, το οποίο δεν ήταν και πολύ ανεβαστικό για φινάλε, χώρια του ότι δεν «γέμιζε» την ημέρα.

Εγώ λοιπόν θα ενεργοποιούσα το plan B μου, που από καιρό το είχα προάγει σε plan A, στο μυαλό μου. Ήθελα να πάω στο Holmekollen, το οποίο άνετα «γέμιζε» το πρωινό 3ωρο που είχα στη διάθεσή μου.
Το Holmekollen Ski Jump Tower είναι μία πίστα αλμάτων πάνω από την πόλη του Όσλο και έχει διαδραματίσει ζωτικό ρόλο στην τοπική κοινότητα για περίπου 120 χρόνια.
Ο πρώτος διαγωνισμός άλματος με σκι πραγματοποιήθηκε σε αυτό το σημείο το 1892, με 12.000 θεατές. Τα πρώτα χρόνια που το άλμα ήταν πολύ πιο απλό από ό,τι σήμερα, η πίστα του σκι αποτελούνταν από έναν φυσικό λόφο με μια ράμπα απογείωσης από χιόνι και κλαδιά δέντρων. Σταδιακά, το άλμα αναπτύχθηκε, ψηλώνοντας με τα χρόνια. Το πρώτο σημαντικό γεγονός που έλαβε χώρα στο άλμα ήταν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1952, οπότε το ύψος του πύργου απογειώθηκε πραγματικά.
Το χιονοδρομικό άλμα διαθέτει πλατφόρμα θέασης με εκπληκτική θέα στη γύρω περιοχή.
Μία πίστα άλματος σκι και μάλιστα ιστορική δεν είναι ένα αξιοθέατο που το βλέπεις συχνά και θα ήθελα να πάω ως εκεί να το δω.

Η Emily από την άλλη, δεν ψηνόταν. Αντιπαθεί τα χιόνια.
«Μα δεν έχει χιόνια τέτοια εποχή» της έλεγα. Εκείνη όμως ήταν ανένδοτη. Ήθελε τελευταίες ώρες του ταξιδιού να χαρεί την πόλη και όχι να τρέχει στα βουνά.
Δύο ήταν οι υποψήφιες βόλτες στην πόλη για εκείνη. Ή το πάρκο Vigeland, που φιγουράρει σε όλες τις λίστες “must see” ή στο νεκροταφείο. Τελικά διάλεξε το πρώτο.
Θα πηγαίναμε λοιπόν η καθεμιά τις βόλτες μας και θα συναντιόμασταν κατά τις 12:00 στο λόμπι του ξενοδοχείου μας.

Έφτασα ως το σταθμό του μετρό του Θεάτρου. Εκεί καθυστέρησα σημαντικά προσπαθώντας να ακυρώσω το εισιτήριο, που μόλις είχα κόψει σε γκισέ και αυτό αρνιόταν πεισματικά να ακυρωθεί. Τελικά μπήκα μέσα με μη ακυρωμένο εισιτήριο χάνοντας έτσι ένα πολύτιμο τέταρτο της ώρας.

Η διαδρομή με το μετρό ως το Holmenholmen σε αποζημιώνει. Για λίγη διαδρομή παραμένει …μετρό. Πολύ σύντομα γίνεται υπέργειο τραμ σε μια μάλλον ανηφορική διαδρομή, που διασχίζει ένα καταπληκτικό εξοχικό τοπίο με Φθινοπωρινά χρώματα και θέα προς το φιόρδ του Όσλο. Προσπερνάς στο διάβα σου ωραία σπίτια με καταπληκτική αρχιτεκτονική, που μοιάζουν με μικρά chalet, απόλυτα ταιριαστά με το περιβάλλον.

Στο σταθμό του Holmekollen κατέβηκα μετά από 14 στάσεις και 25 λεπτά της ώρας. Εκεί κατέβηκε σχεδόν όλο το τρένο. Δεν χρειάστηκε να ψάχνω στο gps, πως να πάω και που, αφού ήταν πιο εύκολο να ακολουθήσω τον κόσμο, που έδειχνε να ξέρει που πηγαίνει.

Λίγη ανηφορική διαδρομή για ένα δεκάλεπτο και στις 10:00 ακριβώς βρέθηκα στη μέση της πίστας του Holmenkollen.

Είναι πολλά αυτά που μπορείς να κάνεις. Να δεις το μουσείο του σκι (αλλά ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης), να ανέβεις στην κορυφή του πύργου, να κάνεις zip line έως τη βάση του ή να μπεις στο simulator για να νιώσεις την κατάβαση ενός σκιέρ. Απ’ όλα αυτά το πιο εύκολο ήταν να μπω στο simulator και έτσι …

Στις 10:05 ήμουν η δεύτερη στη σειρά (πίσω από μια 4μελή οικογένεια) για να μπω στο simulator.

Μπήκαμε και οι πέντε μας. Πέντε λεπτά κράτησε η όλη «κούνια». Πλάκα είχε, αλλά δεν ήταν και κάτι φοβερό. Σαν ένα light παιχνίδι σε λούνα παρκ ήταν.

Μια σκέψη που έκανα ήταν να ανέβω στην κορυφή του πύργου. Με απέτρεψε όμως το … κόστος του ασανσέρ για εκεί. 15ευρώ για να ανέβω; Το ξανασκέφτηκα και είπα: «Μια χαρά είναι η θέα και από δω…»

Πήρα τα ποδαράκια μου για να πάω στη βάση της πίστας.
Όσο απομακρυνόμουν από την πίστα τόσο γυρνούσα και την κοιτούσα ψάχνωντας να βρω ωραίες οπτικές για λήψη και όσο το κοίταζα από μακριά τόσο μου έμοιαζε σαν ένα ... πλάσμα, ένα δεινόσαυρο ή ένα τερατάκι (σαν αυτό του λοχ-νες ), που ξεπροβάλει το λαιμό του μέσα από τα δέντρα, με τέτοιο σχήμα που είχε. Μα! Κοιτάξτε δεν μοιάζει;

Περιμετρικά της πίστας υπάρχει ένα μεγάλο δίκτυο δρόμων, στο οποίο δεν μπορείς να το περπατήσεις ... αμέριμνα. Πρέπει να έχεις το νου σου μήπως περάσει κάποιος σκιερ και σε «κόψει», γιατί μπορεί να μην έχει χιόνια, αλλά έχει όμως … σκιέρ!

Τελικά και χιόνια είχε...

...αλλά και rollerskiers!

Πολλούς αθλητές είδα να προπονούνται πάνω στην άσφαλτο χρησιμοποιώντας κανονικά τα μπατόν τους και έχοντας ρόδες στα πόδια αντί για σανίδες του σκι. Μου φάνηκε πολύ όμορφο θέαμα και έτσι περπατούσα στο δρόμο με προσοχή μεν, ψάχνοντας δε ... αθλητές για να τους ... φωτογραφήσω.

Η περιοχή όλη είναι καταπράσινη και εκτός του ότι είναι κατάλληλη για σκι με ή χωρίς χιόνι είναι ιδανική και για πεζοπορία ...

...έχει και αρκετά σημεία ενδιαφέροντος όπως ο Olav V, ένα άγαλμα του πρώην βασιλιά της Νορβηγίας...

...ή ένα χαριτωμένο 7μετρο troll, που λόγω προνομιακής θέσης που βρίσκεται, απέναντι από την πίστα ... δεν χάνει τουρνουά για τουρνουά ski jump.

Και η θέα προς το Oslofjord ... ήταν ανεπανάληπτη!

Μιάμιση ώρα κράτησε η βόλτα μου γύρω από την πίστα συνολικά. Στις 11:20 είχα ήδη κατηφορίσει ως τη στάση του Holmekollen, στις 11:45 ήμουν ήδη στη στάση του Θεάτρου στο Όσλο και στις 12 παρά είχα φτάσει στο λόμπι του ξενοδοχείου μας.

Είχαμε ένα χρονικό «αέρα» για τη συνέχεια, οπότε καθίσαμε χαλαρά να πιούμε άλλο ένα καφεδάκι και να πούμε τα νέα της ημέρας με την Emily.

Η Emily είχε πάει βόλτα ως το πάρκο Vigeland. Είχα και εγώ την ευκαιρία μου να επισκεφτώ αυτό το πάρκο αλλά για να είμαι ειλικρινής κατά βάθος δεν μου «γέμιζε» πολύ το μάτι. Στις εικόνες που έβλεπα, τα αγάλματα που το διακοσμούσαν μου φαίνονταν λίγο ‘άγρια’, ‘μπρουτάλ’ και ίσως και φοβιστικά.

Η Emily όμως μου είπε ότι τα γλυπτά αυτά ήταν αρκετά ταιριαστά με το πάρκο απ’ ότι πίστευε και η ίδια και ότι ήταν όμορφη η βόλτα προς τα εκεί. Αλλιώς είναι να τα βλέπεις από κοντά.

Οι φωτογραφίες νομίζω ότι δεν πείθουν και πολύ. Συγνώμη Κε Vigeland που το λέω αλλά δεν είστε … πολύ φωτογενής.

Αυτό ήταν.
Πήραμε τα σακίδια στον ώμο και φύγαμε.
Αποχαιρετίσαμε το ξενοδοχείο μας, το παλάτι, τον εμπορικό Karl Johans, που σήμερα (αν είναι δυνατόν) δεν μπορούσες να τον διασχίσεις από τον πολύ κόσμο. Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα, με θερμοκρασία γύρω στους 10 βαθμούς και με τους Νορβηγούς έξω σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Είδαμε και το λιοντάρι της πλατείας, που δεν είχαμε προσέξει νωρίτερα. Με το φως του ήλιου πολλά αποκαλύπτονται.

Για δες καιρό που διάλεξε η πτήση να με πάρει. Ο καιρός του Οκτώβρη είναι θέμα τύχης. Μπορεί να τον πετύχεις στα καλά του όπως τον πετύχαμε εμείς τη Δανία, αλλά μπορεί και όχι… όπως τον ζήσαμε σε Σουηδία και Νορβηγία. Όλοι οι καιροί όμως είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Στα 50€ είχαμε πληρώσει το αεροπορικό εισιτήριο της επιστροφής μας και άλλα 20€ πληρώσαμε τώρα το εισιτήριο του τρένου για το αεροδρόμιο! Δεν το λες και φθηνό! Δεν ξέρω αν υπήρχε οικονομικότερος τρόπος να πάμε στο αεροδρόμιο, γιατί δεν το έψαξα καθόλου. Σημασία έχει ότι σε 40’ είμαστε αεροδρόμιο. Όλα κύλησαν ομαλά και στην ώρα τους.

Η πτήση είχε λίγες αναταράξεις, οι οποίες δεν με άφησαν να κοιμηθώ αλλά όλα καλά. Φτάσαμε στο Ελ. Βενιζέλος κατά τις 8:30. Το ταξίδι τελείωσε.

Η ιστορία θα συνεχίσει λίγο ακόμα. Υπάρχει και επίλογος.

……………………………………………. post …………………………………………..

 

[Grerena]

Επίλογος
Έχω γυρίσει εδώ και τρεις μήνες από το ταξίδι και ακόμα είμαι «γεμάτη» με αυτό. Δεν έχει ξεθυμάνει.
Κάνοντας απολογισμό θα έπρεπε ίσως να φτιάξω ένα top-best 3 ή έστω ένα top-best 5 της εκδρομής αλλά ... δυσκολεύομαι. Ίσως επειδή μου άρεσαν όλα.

Η Κοπεγχάγη ήταν μια κούκλα. Η απρόσκοπτη και άνετη κυκλοφορία με τα ποδήλατα, τα κανάλια της, τα πλωτά σπίτια της, οι υπαίθριες street food αγορές της, τα design-άτα γυάλινα κτίρια που καθρεφτίζονταν στα νερά της είχαν όλα μια γοητεία πρωτόγνωρη η οποία με ...ψάρωσε θα έλεγα.

Το Όσλο με τα πολλά ενδιαφέροντα μουσεία του, την έντονη παρουσία της ναυτικο-εξερευνητικής ιστορίας του, το ανακάτεμά της πόλης με τη … φύση και με το νερό. Κρίμα αυτή η πόλη να βρίσκεται τόσο ... Βόρεια, αλλά από την άλλη ... μπορεί για αυτό να είναι και τόσο γοητευτική.

Το Göteborg μου άρεσε χωρίς να το περιμένω, χωρίς να έχει κάτι ...ουάου το σκέφτομαι με περισσότερη νοσταλγία απ’ ότι τις άλλες πόλεις. Ίσως γιατί κατά την παραμονή μου εκεί ήμουν πιο περιηγήτρια και λιγότερο τουρίστρια, ίσως επειδή φιλοξενήθηκα ένιωσα πιο ντόπια, ίσως επειδή είναι πιο «καθημερινή» πόλη Ήταν η πόλη outsider της εκδρομής για μένα, η οποία αποπνέει μια χαλαρή και ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα.

Το δε Νότιο Αρχιπέλαγος ήταν πραγματικά αυτό που λένε: «κρυφό διαμάντι».

Όμορφο ήταν και το Malmö. Αυτό που κυριαρχεί στις αναμνήσεις μου από αυτό είναι η σάουνα “Ribersborg”. Η σάουνα αυτή του Malmö είναι το πιο διαδραστικό απ’ όλα τα διαδραστικά έχω κάνει σε ταξίδι, το οποίο θα το ψηφίσω και σαν την καλύτερη «ένα με τους ντόπιους» δραστηριότητα.

Είδα και ζωολογικούς, και πάρκα, και κάστρα και λιμάνια που έχω ξαναδεί μεν αλλά πρώτη φορά με τα χαρακτηριστικά βόρειων χωρών. Το Όσλο είναι το πιο Βόρειο μέρος που έχω πάει.

Σε αυτό το ταξίδι είχα πολλές «πρώτες εμφανίσεις»!
Πρώτη φορά προσγειώθηκα σε ένα αεροδρόμιο και επέστρεψα από άλλο.
Πρώτη φορά χρησιμοποίησα flixbus για να πάω από τη μία πόλη στην άλλη (ενώ συνήθως κάνω ημερήσιες με τρένα ή αυτοκίνητο)
Πρώτη φορά νοίκιασα αυτοκίνητο για μια μόνο ημέρα για να «καλύψω» τα πέριξ μιας πόλης, εύκολα, γρήγορα βλέποντας όλα όσα ήθελα.

Ήταν μια πρόκληση το να ταξιδέψω σε χώρες ακριβές βγάζοντάς την ... οικονομικά. Οι οικονομικές πτήσεις, η χρήση των λεωφορείων, το street food, το ότι είμαστε τρεις και μοιραστήκαμε κάποια πράγματα βοήθησαν στο να χαρακτηριστεί το ταξίδι τουλάχιστον value for money αν όχι και οικονομικό.
Άλλη μια πρόκληση ήταν να ταξιδέψω με ένα και μόνο backpack χωρίς επιπλέον χειραποσκευή χειμωνιάτικα. Η λύση ήταν το layering δηλ. πολλά λεπτά ρούχα από τα οποία φοράς ένα δύο τρία ή και όλα μαζί ανάλογα με τη θερμοκρασία, κάνοντας έτσι και διαφορετικές εμφανίσεις! Μια χαρά δούλεψε το σενάριο.
Επειδή λοιπόν τα κατάφερα με το budget σε αυτό το ταξίδι άρχισα σιγά σιγά να καλοβλέπω και το βορρά της Νορβηγίας, τα Lofoten, το Tromso και το ... σέλας.

Ένα ταξίδι στην Ευρώπη έκανα. Παρόλη τη γεωγραφική «Ευρωπαϊκότητα» του ταξιδιού, εμένα μου φάνηκε αρκετά διαφορετικό από άλλα ταξίδια στην Ευρώπη. Δεν είδα ακριβώς τα ...αναμενόμενα για Ευρώπη. Οι τρεις αυτές χώρες που επισκέφτηκα ήταν ένα επίπεδο πιο ... πάνω από αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε Ευρώπη.
Περνούσες τη διάβαση ευχαριστώντας με νεύμα τον οδηγό, ο οποίος σταμάτησε για να περάσεις όχι επειδή το λέει ο κ.ο.κ. αλλά γιατί είναι απλά ... ευγενικός. Άφηνες την τσάντα σου στην καρέκλα του καφέ και ήξερες ότι εκεί θα τη βρεις όποτε και να γυρνούσες να την πάρεις. Είχες ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο επικοινωνίας αφού όλοι μα όλοι γνωρίζουν Αγγλικά.
Μπορεί οι πρόγονοι Vikings κάποτε να ήταν ο φόβος και ο τρόμος αλλά σήμερα οι Σκανδιναβοί έχουν ένα class κατά τη γνώμη μου ασυναγώνιστο. Οι εκφράσεις του τύπου «πρότυπο Δανίας» ή «Θα γίνουμε Σουηδία» δεν είναι τυχαίες. Δεν είναι μόνο ο καπνός, υπάρχει και … φωτιά.

Η σάουνα στο Malmö, η πεζοπορία στα νησιά του Αρχιπελάγους, τα «θαλασσινά» μουσεία του Όσλο, η ποδηλατάδα της Κοπεγχάγης, οι βραδιές μπίρας στο hostel της Κοπεγχάγης, τα αρχιτεκτονικά-‘αξιοθέατα’ της Δανίας και η παρέα μου, μου χάρισαν ένα όμορφο και αξέχαστο ταξίδι.
Μα πιο πολύ αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι αυτό το ταξίδι αποτέλεσε την αφορμή να μάθω για τον Νόμπελ, τον Carlsberg, τον Edvard Munch, τον Harald Blatath, τον Thor Heyerdahl, τον Amudsen και τον Nansen, τον Utzin και τόσους άλλους Σκανδιναβούς καλλιτέχνες, εξερευνητές, επιστήμονες, βασιλιάδες. Μπορεί να «ακούγεται» κλισέ αλλά αφού το νιώθω και θα το γράψω: Οι εμπειρίες, η γνώση και οι ευχάριστες στιγμές που αποκόμισα από αυτό το ταξίδι είναι ανεπανάληπτες.
Γι’ αυτό ...

Να είμαστε καλά και να ταξιδεύουμε!

……………………………………………. The end …………………………………………..

 

[psilos3]

Ιστοριάρα @Grerena κι ακόμα ένας οδηγός όπως πάντα για όσους βρεθούν σ' αυτά τα μέρη.
Κράτησα πολύτιμες σημειώσεις.

 

[Grerena]

Ιστοριάρα @Grerena κι ακόμα ένας οδηγός όπως πάντα για όσους βρεθούν σ' αυτά τα μέρη.
Κράτησα πολύτιμες σημειώσεις.

Ευχαριστώ πάρα πολύ και που με «διάβασες» και για τα καλά σου λόγια.
‘Οδηγός’ ελπίζω να είναι η ιστορία μου αν και πρέπει να ψάξει πολύ κάποιος για να βρει τις χρηστικές πληροφορίες ανάμεσα στα γραφόμενά μου, αφού τις έχω καλά κρυμμένες.

Εσύ βέβαια δεν τις έχεις και πολύ ανάγκη αφού απ’ ότι είδα την “χτύπησες” ήδη την Κοπεγχάγη με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Δεν άφησες τετραγωνικό μέτρο που να μην το πατήσεις.
Και επειδή έτρεξαν και λίγο παράλληλα οι ιστορίες μας ...
... ένιωσα λίγο ότι τη γυρίσαμε μαζί.

Ευχαριστώ και πάλι.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη