Περιεχόμενα
Ένα χρόνο πριν, μόλις έχει βγάλει η Aegean την διαφήμιση ….έχω πάει…. Και κάπου εκεί θυμάμαι και την Γερεβάν. Αρμενία χώρα που δεν έχω πάει, κοντά σχετικά, βολικές πτήσεις για γεμάτο 3 ήμερο και τσουπ κλείνω τα εισιτήρια. Με αυτά και με εκείνα, δηλαδή τη δουλειά, αναγκάστηκα να αλλάξω τις πτήσεις 4 φορές και με τελευταία ημερομηνία 5 μέρες μετά την εισβολή στο Ναγκορνο Καραμπαχ. Το έτερον ήμισυ, που με τις αλλαγές είχε πληρώσει τα εισιτήρια Αθήνα Γερεβαν σε τιμές Αθήνα Νέα Υόρκη, μου δήλωσε πως αν δεν πηγαίναμε και αυτή τη φορά Αρμενία αυτός θα ακύρωνε τα εισιτήρια και δεν το διαπραγματευόταν. Άρχισα και εγώ τα τηλέφωνα σε πρεσβείες, φίλους που έχουν γνωστούς στην περιοχή για να δω πως είναι η κατάσταση. Εν τέλη, μπορώ να πω πως σαν τουρίστες δεν καταλάβαμε τίποτα, στην πρωτεύουσα αλλά και στις γύρω πόλεις που πήγαμε δεν νιώσαμε κανένα φόβο.
Για την Αρμενία οι Έλληνες δεν χρειάζονται βίζα. Η πτήση της Αεροπορίας Αιγαίου είναι βραδινή και συνήθως γεμάτη. Προσγειωνόμαστε και κλασσικά το ταξί που κλείνω μέσω booking μας περιμένει. Το αεροδρόμιο είναι σχετικά κοντά στην πόλη.
Αν δούμε την Γερεβαν στο χάρτη θα καταλάβουμε πως το κέντρο της είναι κυκλικό και σαν κλασσικοί τουρίστες κινηθήκαμε σε αυτή την περιοχή. Κανά δύο φορές που βγήκαμε εκτός κέντρου η πόλη δεν ήταν όμορφη και αισθανόσουν περίεργα.
Πρώτη μέρα
Ξεκινάμε προς την κεντρική πλατεία. Λοιπόν, εδώ να σχολιάσω πως οι δρόμοι ήταν μεγάλοι, άνετοι, το ίδιο και τα κτίρια, επιβλητικά, μεγάλα και με μία αρχιτεκτονική ιδιαίτερη, σταλινική αλλά και με επιρροές από Ιράν και Αρμενία. Ιδιαίτερος συνδυασμός. Η Πλατεία Δημοκρατίας, η κεντρική πλατεία, με τα σιντριβάνια και τα τριγύρω ιστορικά κτίρια σε χρώματα ροζ-μπεζ-κίτρινο όπου δεσπόζει το Εθνικό Μουσείο, το Ιστορικό Μουσείο και το ξενοδοχείο Marriot. Έχει ένα μεγάλο σιντριβάνι, βασικά έχει ένα μεγάλο σιντριβάνι μπροστά από το ιστορικό μουσείο της κεντρικής πλατείας και πολλά ακόμα σιντριβάνια στη συνέχεια της πλατείας στη Vazgen Sargsyan st. Εκεί το βράδυ μαζεύεται πολύς κόσμος και τα σιντριβάνια "χορεύουν" συνοδεία μουσικής, ενώ το βράδυ αλλάζουν χρώματα. Έχουμε ήδη μαγευτεί από το πόσο μεγάλη έκταση καταλαμβάνει η πλατεία και λίγο το περπάτημα, λίγο η κούραση του ταξιδιού ξεκινάμε την αναζήτηση φαγητού. Γύρω από την κεντρική πλατεία οι δρόμοι είναι γεμάτοι μαγαζάκια που τρώνε οι ντόπιοι (Amiryan str., Abovyan str., Hin Yerevantsi str.). Η αλήθεια είναι πως ελάχιστους τουρίστες βρήκαμε (μα γιατί… το έλεγες εκείνες τις μέρες και εμπόλεμη ζώνη) αλλά τα τουριστικά μαγαζιά φρόντιζαν να έχουν και φωτογραφίες από τα φαγητά τους, γιατί αλλιώς πέρα από τον κιοφτέ και τον ντολμά δεν θα καταλάβαινα τίποτα άλλο.
Εστιατόρια και καφέ μπαρ. Κάνω μία παρένθεση να σημειώσω πως τα εστιατόρια και τα καφέ ήταν ντιζαϊνάτα, προσεγμένα και καθαρά, το ένα καλύτερο από το άλλο, πράγμα που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Επίσης σαν λαός πολύ καθαρός. Οι δρόμοι πεντακάθαροι, αλλά ακόμα και στα εστιατόρια έβαζαν γάντια μίας χρήσης για να σου καθαρίσουν το τραπέζι που καθόταν κάποιος άλλος πριν και γάντια υφασμάτινα για να σου φέρουν το σερβίτσιο σου. Και δεν μιλάω προφανώς για ακριβά μαγαζιά.
Και συνεχίζουμε περπατώντας την Northern Avenue, ένας πλακόστρωτος πεζόδρομος με εντυπωσιακά κτίρια που καταλήγει στο πάρκο της όπερας, λίγο πριν ξεκινήσει το Cascade.
Το πιο εντυποσιακό μνημείο, κατ’ εμέ πάντα, της Γερεβάν είναι το Cascade, που σημαίνει “καταρράκτης” βρίσκεται στο κέντρο της Γιερεβάν και είναι μια πελώρια σκάλα με πολλά μπαλκόνια, στολισμένα με περίτεχνα αγάλματα και μια πανέμορφη διακόσμηση με λουλούδια. Στην κορυφή απολαμβάνεις μια πανοραμική θέα της πόλης και του όρους Αραράτ, αν δεν έχει ομίχλη. Ξεκινάς το ανέβασμα και σε κάθε μπαλκόνι εντυπωσιάζεσαι όλο και περισσότερο από τη θέα. Παγίδα! Γιατί το λέω αυτό… γιατί όταν έχεις ανέβει όλα τα σκαλιά και έχεις φτάσει κορυφή δεν έχεις συνειδητοποιήσει την εξάντληση που νιώθεις γιατί σε παρασύρει η θέα, όταν ήρθε η ώρα για το κατέβασμα δεν μπορούσα να λυγίσω τα γονατάκια μου. Όταν φτάσαμε στο «ισόγειο» αντιληφθήκαμε πως το εσωτερικό του Cascade, στεγάζει το Cafesjian Center for the Arts (γνωστό και ως Cafesjian Museum of Art) που φιλοξενεί έργα μοντέρνας τέχνης και έχει κυλιόμενες σκάλες από την αρχή μέχρι την κορυφή του μνημείου.
Στην κορυφή αυτού του μεγαλοπρεπούς οικοδομήματος, όμοιο με καταρράκτη, βρίσκεται το φθαρμένο Κομμουνιστικό μνημείο - οβελίσκος με άπλετη θέα και προς την πόλη. Επίσης, σχεδόν απέναντι είναι το Victory Parkλ, ένα πολύ μεγάλο πάρκο με ωραία θέα, με λούνα παρκ αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι το Άγαλμα της Μητέρας Αρμενίας. Κρατάει ένα σπαθί και συμβολίζει την ειρήνη μέσω της ισχύος. Θυμίζει εξέχουσες γυναίκες της αρμένικης ιστορίας όπως την Sose Mayrig και άλλες που πήραν τα όπλα για να βοηθήσουν τους άντρες τους στις μάχες ενάντια σε Τούρκους και Κούρδους ατακτους. Μια που είμαστε δίπλα αποφασίζει το έτερον ήμισυ να το επισκεφτούμε πριν κατεβούμε το Cascade. Όταν λοιπόν τελειώσαμε με το πάρκο και κατέβηκα σχεδόν κουτσή το Cascade είχε πάρα πολλά μαγαζιά που μπορούσες να κάτσεις (ή να σωριαστείς στην περίπτωσή μου) και να βλέπεις το οικοδόμημα. Το ένα πιο ωραίο από το άλλο αλλά όχι εμείς θέλαμε να ακούσουμε τους τουριστικούς οδηγούς που προτείναν ταράτσες με θέα. Ψάχνω και εγώ στο ιντερνέτ βρίσκω 5-6 στην γύρω περιοχή και ξεκινάμε για εκεί. Λοιπόν σε όσες ταράτσες πήγαμε ήταν κλειστές και λειτουργούσαν σαν κλαμπ μετά τις 12. Ακόμα και αυτές που ήταν ανοιχτές μετά τις 21.00 ήταν τελείως άδειες. Το σίγουρο είναι πως σε αυτή την πόλη θα βρεις πολλά ωραία μαγαζιά να κάτσεις σχεδόν σε όλο το κέντρο με τις οδούς Moskovyan, Amiryan να έχουν δυνατά σημεία. Εμείς πάντως την μπαρότσαρκα την κάναμε, ακόμα και με εμένα κουτσή. Το αρμένικο κρασί και κονιάκ ήταν πολύ ιδιαίτερα.
Για την Αρμενία οι Έλληνες δεν χρειάζονται βίζα. Η πτήση της Αεροπορίας Αιγαίου είναι βραδινή και συνήθως γεμάτη. Προσγειωνόμαστε και κλασσικά το ταξί που κλείνω μέσω booking μας περιμένει. Το αεροδρόμιο είναι σχετικά κοντά στην πόλη.
Αν δούμε την Γερεβαν στο χάρτη θα καταλάβουμε πως το κέντρο της είναι κυκλικό και σαν κλασσικοί τουρίστες κινηθήκαμε σε αυτή την περιοχή. Κανά δύο φορές που βγήκαμε εκτός κέντρου η πόλη δεν ήταν όμορφη και αισθανόσουν περίεργα.
Πρώτη μέρα
Ξεκινάμε προς την κεντρική πλατεία. Λοιπόν, εδώ να σχολιάσω πως οι δρόμοι ήταν μεγάλοι, άνετοι, το ίδιο και τα κτίρια, επιβλητικά, μεγάλα και με μία αρχιτεκτονική ιδιαίτερη, σταλινική αλλά και με επιρροές από Ιράν και Αρμενία. Ιδιαίτερος συνδυασμός. Η Πλατεία Δημοκρατίας, η κεντρική πλατεία, με τα σιντριβάνια και τα τριγύρω ιστορικά κτίρια σε χρώματα ροζ-μπεζ-κίτρινο όπου δεσπόζει το Εθνικό Μουσείο, το Ιστορικό Μουσείο και το ξενοδοχείο Marriot. Έχει ένα μεγάλο σιντριβάνι, βασικά έχει ένα μεγάλο σιντριβάνι μπροστά από το ιστορικό μουσείο της κεντρικής πλατείας και πολλά ακόμα σιντριβάνια στη συνέχεια της πλατείας στη Vazgen Sargsyan st. Εκεί το βράδυ μαζεύεται πολύς κόσμος και τα σιντριβάνια "χορεύουν" συνοδεία μουσικής, ενώ το βράδυ αλλάζουν χρώματα. Έχουμε ήδη μαγευτεί από το πόσο μεγάλη έκταση καταλαμβάνει η πλατεία και λίγο το περπάτημα, λίγο η κούραση του ταξιδιού ξεκινάμε την αναζήτηση φαγητού. Γύρω από την κεντρική πλατεία οι δρόμοι είναι γεμάτοι μαγαζάκια που τρώνε οι ντόπιοι (Amiryan str., Abovyan str., Hin Yerevantsi str.). Η αλήθεια είναι πως ελάχιστους τουρίστες βρήκαμε (μα γιατί… το έλεγες εκείνες τις μέρες και εμπόλεμη ζώνη) αλλά τα τουριστικά μαγαζιά φρόντιζαν να έχουν και φωτογραφίες από τα φαγητά τους, γιατί αλλιώς πέρα από τον κιοφτέ και τον ντολμά δεν θα καταλάβαινα τίποτα άλλο.
Εστιατόρια και καφέ μπαρ. Κάνω μία παρένθεση να σημειώσω πως τα εστιατόρια και τα καφέ ήταν ντιζαϊνάτα, προσεγμένα και καθαρά, το ένα καλύτερο από το άλλο, πράγμα που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Επίσης σαν λαός πολύ καθαρός. Οι δρόμοι πεντακάθαροι, αλλά ακόμα και στα εστιατόρια έβαζαν γάντια μίας χρήσης για να σου καθαρίσουν το τραπέζι που καθόταν κάποιος άλλος πριν και γάντια υφασμάτινα για να σου φέρουν το σερβίτσιο σου. Και δεν μιλάω προφανώς για ακριβά μαγαζιά.
Και συνεχίζουμε περπατώντας την Northern Avenue, ένας πλακόστρωτος πεζόδρομος με εντυπωσιακά κτίρια που καταλήγει στο πάρκο της όπερας, λίγο πριν ξεκινήσει το Cascade.
Στην κορυφή αυτού του μεγαλοπρεπούς οικοδομήματος, όμοιο με καταρράκτη, βρίσκεται το φθαρμένο Κομμουνιστικό μνημείο - οβελίσκος με άπλετη θέα και προς την πόλη. Επίσης, σχεδόν απέναντι είναι το Victory Parkλ, ένα πολύ μεγάλο πάρκο με ωραία θέα, με λούνα παρκ αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι το Άγαλμα της Μητέρας Αρμενίας. Κρατάει ένα σπαθί και συμβολίζει την ειρήνη μέσω της ισχύος. Θυμίζει εξέχουσες γυναίκες της αρμένικης ιστορίας όπως την Sose Mayrig και άλλες που πήραν τα όπλα για να βοηθήσουν τους άντρες τους στις μάχες ενάντια σε Τούρκους και Κούρδους ατακτους. Μια που είμαστε δίπλα αποφασίζει το έτερον ήμισυ να το επισκεφτούμε πριν κατεβούμε το Cascade. Όταν λοιπόν τελειώσαμε με το πάρκο και κατέβηκα σχεδόν κουτσή το Cascade είχε πάρα πολλά μαγαζιά που μπορούσες να κάτσεις (ή να σωριαστείς στην περίπτωσή μου) και να βλέπεις το οικοδόμημα. Το ένα πιο ωραίο από το άλλο αλλά όχι εμείς θέλαμε να ακούσουμε τους τουριστικούς οδηγούς που προτείναν ταράτσες με θέα. Ψάχνω και εγώ στο ιντερνέτ βρίσκω 5-6 στην γύρω περιοχή και ξεκινάμε για εκεί. Λοιπόν σε όσες ταράτσες πήγαμε ήταν κλειστές και λειτουργούσαν σαν κλαμπ μετά τις 12. Ακόμα και αυτές που ήταν ανοιχτές μετά τις 21.00 ήταν τελείως άδειες. Το σίγουρο είναι πως σε αυτή την πόλη θα βρεις πολλά ωραία μαγαζιά να κάτσεις σχεδόν σε όλο το κέντρο με τις οδούς Moskovyan, Amiryan να έχουν δυνατά σημεία. Εμείς πάντως την μπαρότσαρκα την κάναμε, ακόμα και με εμένα κουτσή. Το αρμένικο κρασί και κονιάκ ήταν πολύ ιδιαίτερα.
