Αρμενία Γερεβάν...έχω πάει!5 μέρες μετά την εισβολή στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ

[eco05140]

Τρίτη μέρα

Για τις μετακινήσεις μας μέσα στην πόλη χρησιμοποιούσαμε ούμπερ και ήμασταν αρκετά ευχαριστημένοι. Βάζεις την πινέζα όπου θέλεις και τσουπ σε πηγαίνουν. Πληρώνεις μετρητά εννοείται και δεν μπορείς να μιλήσεις, αγγλικά δεν μιλούσε σχεδόν κανείς οδηγός. Έτσι την τελευταία μέρα πήραμε ούμπερ για το Μνημείο Τσίτσερνακαμπερντ που αποτελεί φόρο τιμής σε όλα τα θύματα της Γενοκτονίας των Αρμενίων που έλαβε χώρα το 1915 από τους Οθωμανούς. Το κέντρο του μνημείου αυτού περιλαμβάνει μια αιώνια φλόγα που καίει αδιάκοπα από την τελετή έναρξης. Ο οδηγός τους ούμπερ αγγλικά γιοκ, οπότε ο άνθρωπος θα μας άφηνε εκεί που του βάλαμε την πινέζα, δηλαδή ακριβώς στο μνημείο. Πέρασε από χωματόδρομους χωράφια κάτι περίεργους δρόμους εν τέλη μας άφησε ακριβώς κάτω από το μνημείο, στην πίσω μεριά. Βέβαια μέχρι να γίνει αυτό είχα τρομάξει…το παραδέχομαι, άσε μας βρε άνθρωπε στην είσοδο στον κεντρικό δρόμο. Το μνημείο εντυπωσιακότατο, όπως και το μουσείο της γενοκτονίας που είναι στην υπόγεια πλευρά του μνημείου.

Από εκεί με ούμπερ στον καθεδρικό του Αγίου Γρηγορίου, είναι η μεγαλύτερη αρμένικη εκκλησία στον κόσμο. Πάλι ο οδηγός του ούμπερ μόνο μέσα στην εκκλησία που δεν μας άφησε. Είναι ένα ολόκληρο συγκρότημα που αποτελείται από 3 εκκλησίες, με συνολική έκταση περίπου 3.820τ.μ, ενώ το ύψος του ναού από το έδαφος μέχρι την κορυφή του σταυρού είναι 54 μέτρα. Δίπλα ακριβώς είναι το Vernissage Market and GUM Market οι υπαίθριες αγορές της πόλης που μπορείς να αγοράσεις τα πάντα. Η καθαριότητα είναι αισθητή και στην υπαίθρια αγορά. Μπράβο τους. Επίσης οι Αρμένιοι πολλοι διακριτικοί, καμία πίεση να αγοράσεις κάτι αλλά χαμογελαστοί και εξυπηρετικοί.

Συνεχίσαμε με βόλτες στο κέντρο της πόλης. Η αλήθεια είναι πως μας μάγεψε. Τα βάιμπς της πόλης είναι ιδιαίτερα, νεολαία πολύ, χαρούμενοι άνθρωπο παρόλο που πήγαμε σε περίοδο που αν χώρα πενθούσε. Το κέντρο της πόλης είναι πολύ μεγάλο και έχει αρκετές πλατείες και σποτάκια για να κάτσεις και να χαλαρώσεις. Πραγματικά δεν ξέραμε που να πρωτοκαθίσουμε. Δοκιμάσαμε τον αρμένιο καφέ με παγωτό, όχι στα γούστα μου, τοπικά γλυκά και φαγητά και σιγά σιγά έπρεπε να πάμε για το ξενοδοχείο. Η πτήση ήταν χαράματα. Ο έλεγχος διαβατηρίων δεν μας πήρε πολύ ώρα αν και το αεροδρόμιο είχε πολλές βραδινές πτήσεις. Φεύγοντας τα συναισθήματα πολύ όμορφα, πραγματικά το Cascade και τα μαγαζάκια της περιοχής έμειναν στην μνήμη μου.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

First Προηγούμενη 3 of 3

Go to chapter

Go

[eco05140]

Δεύτερη μέρα

Για κάποιον περίεργο λόγο πριν πάμε σε κάποιο μέρος γνωρίζουμε έναν ντόπιο (από την περιοχή που θα επισκεφτούμε) που μένει για λίγο στην Ελλάδα και έτσι πριν πάμε Γερεβάν μας σύστησαν έναν οδηγό που θα μπορούσε να μας πάει σε κάποια τουριστικά μέρη στη γύρω περιοχή. Επόμενες στάσεις το Garni και το μοναστήρι, Geghard. Η περιοχή έχει πολλά μέρη που μπορείς να πας για μονοήμερη αλλά επέλεξα τα συγκεκριμένα μνημεία που είναι κοντά και θα είχαμε μετά περισσότερο χρόνο την πόλη.

Το Garni ένα μνημείο που θυμίζει Ελλάδα και προέρχεται από τα βάθη των αιώνων, ονομάζεται το τέμπλο του Γκαρνί. Είναι το μοναδικό στη χώρα που δεν κατέστρεψαν οι χριστιανοί. Αναστηλώθηκε από τους σοβιετικούς τη δεκαετία του 70. Σαν μνημείο δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά είναι σε μία θέση πολύ όμορφη που από κάτω βλέπεις φαράγγια και ένα ποταμό να τρέχει. Επίσης είναι το πολύ 45’ από το κέντρο του Γερεβάν. Στο δρόμο ο οδηγός μας σταμάτησε σε υπαίθρια αγορά που γυναίκες έκαναν το παραδοσιακό τους ψωμί , λάβας, και το έψηναν σε υπόγειο φούρνο, δεν ξέρω πως να το περιγράψω αλλιώς… επίσης δοκιμάσαμε και το γλυκό τους ψωμί. Είναι σαν ψωμί που στη μέρη έχει ζάχαρή σαν της βασιλόπιτας. Πολύ ωραίο.

Ένα τέταρτο πιο κάτω είναι το μοναστήρι Geghard, ηλικίας 800 ετών και λαξευμένο μέσα σε έναν βράχο. Το συγκεκριμένο μοναστήρι ήταν αρκετά μεγάλο και ένα τμήμα του είναι χτισμένο μέσα σε βράχο που τον έχουν λαξεύσει, ενώ το υπόλοιπο είναι χτισμένο δίπλα.

Σε όλη τη διαδρομή ο οδηγός μας έλεγε πως κάθε μέρα κάνει την διαδρομή Γερεβάν-σύνορα με Αζερμπαιτζάν 4-5 φορές την ημέρα για να μεταφέρει αγαθά στους Αρμένιους που ήρθαν από Ναγκορνο Καραμπαχ. Μόλις πριν 5 μέρες είχε γίνει η εισβολή. Στα μέρη που κινηθήκαμε εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα.

Επιστρέψαμε μεσημέρι στη Γερεβάν και πήγαμε κατευθείαν στο μπλε τζαμί, ωραίο κτήριο μεγάλο αλλά όχι εντυπωσιακό. Λίγο πιο κάτω μας είχε πει η κοπέλα στην ρεσεπσιον πως βρίσκεται η πιο παλιά εκκλησία της πόλης και είπαμε να την επισκεφτούμε. Η Saint Sargis Vicarial Church λοιπόν δεν βρίσκεται στο κέντρο της Γερεβάν και το καταλαβαίνεις με το που περνάς τον πρώτο δρόμο εκτός κέντρου. Οι περιοχές εκτός κέντρου έχουν μεγάλη διαφορά. Ακόμα και ο κόσμος είναι πιο ταλαιπωρημένος. Πετύχαμε δύο τελετές γάμου στην Αρμενία. Μία που γινόταν σε αυτή την εκκλησία και μία που γινόταν στο κέντρο της πρωτεύουσας. Σε αυτή την τελετή ο κόσμος ήταν απλά ντυμένος, ο γαμπρός φορούσε απλά ρούχα (η νύφη εντυπωσιακή βέβαια) και όλη η τελετή ήταν πολύ απλή. Σε αντίθεση με τον γάμο που είδαμε στο κέντρο όπου η νύφη ήρθε με Berkeley και οι καλεσμένοι ήρθαν σίγουρα από τις Κάννες μετά το κόκκινο χαλί.

Το βραδάκι κατηφορίσαμε πάλι στην πλατεία Δημοκρατίας να δούμε τον χορό των σιντριβανιών που ξεκινάει 21.00 αλλά για κάποιο λόγο δεν έγινε. Προσπαθήσαμε να μάθουμε ρωτώντας αλλά…. Δύσκολο πρότζεκτ τα αγγλικά των Αρμενίων. Δύσκολο πρότζεκτ και για όταν προσπαθούσα να καταλάβω τι έγινε λίγο αργότερα…Εκεί που καθόμασταν και χαζεύαμε στην πλατεία Δημοκρατίας ξαφνικά παρατηρούμε ότι οι 6 δρόμοι που οδηγούν στην πλατεία έχουν κλείσει και δεν περνάν αυτοκίνητα. Επίσης κάτι πεζοί αστυνομικοί έτρεχαν πάνω κάτω. Αρχίζει εμένα να με κόβει κρύος ίδρωτας και βλέπουμε τουλάχιστον 60 περιπολικά να μπαίνουν στην πλατεία με ταχύτητα και να τρέχουν γύρω γύρω. Από τα μεγάφωνα κάτι έλεγαν και γινόταν πανικός από σειρήνες. Ο κόσμος πάντως ανενόχλητος προχωρούσε ενώ εγώ πανικόβλητη έψαχνα την ελληνική πρεσβεία. Το έτερον ήμισυ είχε κάτσει και παρατηρούσε τι γινόταν ενώ εγώ τον τραβούσα προς τον δρόμο της ελληνικής πρεσβείας πεπεισμένη πως έχει γίνει τρομοκρατικό. Τελικά 20 άτομα προσπάθησαν να διαδηλώσουν για το Ναγκορνο Καραμπαχ αλλά διαλύθηκαν… ήρεμα.

 

[eco05140]

Τρίτη μέρα

Για τις μετακινήσεις μας μέσα στην πόλη χρησιμοποιούσαμε ούμπερ και ήμασταν αρκετά ευχαριστημένοι. Βάζεις την πινέζα όπου θέλεις και τσουπ σε πηγαίνουν. Πληρώνεις μετρητά εννοείται και δεν μπορείς να μιλήσεις, αγγλικά δεν μιλούσε σχεδόν κανείς οδηγός. Έτσι την τελευταία μέρα πήραμε ούμπερ για το Μνημείο Τσίτσερνακαμπερντ που αποτελεί φόρο τιμής σε όλα τα θύματα της Γενοκτονίας των Αρμενίων που έλαβε χώρα το 1915 από τους Οθωμανούς. Το κέντρο του μνημείου αυτού περιλαμβάνει μια αιώνια φλόγα που καίει αδιάκοπα από την τελετή έναρξης. Ο οδηγός τους ούμπερ αγγλικά γιοκ, οπότε ο άνθρωπος θα μας άφηνε εκεί που του βάλαμε την πινέζα, δηλαδή ακριβώς στο μνημείο. Πέρασε από χωματόδρομους χωράφια κάτι περίεργους δρόμους εν τέλη μας άφησε ακριβώς κάτω από το μνημείο, στην πίσω μεριά. Βέβαια μέχρι να γίνει αυτό είχα τρομάξει…το παραδέχομαι, άσε μας βρε άνθρωπε στην είσοδο στον κεντρικό δρόμο. Το μνημείο εντυπωσιακότατο, όπως και το μουσείο της γενοκτονίας που είναι στην υπόγεια πλευρά του μνημείου.

Από εκεί με ούμπερ στον καθεδρικό του Αγίου Γρηγορίου, είναι η μεγαλύτερη αρμένικη εκκλησία στον κόσμο. Πάλι ο οδηγός του ούμπερ μόνο μέσα στην εκκλησία που δεν μας άφησε. Είναι ένα ολόκληρο συγκρότημα που αποτελείται από 3 εκκλησίες, με συνολική έκταση περίπου 3.820τ.μ, ενώ το ύψος του ναού από το έδαφος μέχρι την κορυφή του σταυρού είναι 54 μέτρα. Δίπλα ακριβώς είναι το Vernissage Market and GUM Market οι υπαίθριες αγορές της πόλης που μπορείς να αγοράσεις τα πάντα. Η καθαριότητα είναι αισθητή και στην υπαίθρια αγορά. Μπράβο τους. Επίσης οι Αρμένιοι πολλοι διακριτικοί, καμία πίεση να αγοράσεις κάτι αλλά χαμογελαστοί και εξυπηρετικοί.

Συνεχίσαμε με βόλτες στο κέντρο της πόλης. Η αλήθεια είναι πως μας μάγεψε. Τα βάιμπς της πόλης είναι ιδιαίτερα, νεολαία πολύ, χαρούμενοι άνθρωπο παρόλο που πήγαμε σε περίοδο που αν χώρα πενθούσε. Το κέντρο της πόλης είναι πολύ μεγάλο και έχει αρκετές πλατείες και σποτάκια για να κάτσεις και να χαλαρώσεις. Πραγματικά δεν ξέραμε που να πρωτοκαθίσουμε. Δοκιμάσαμε τον αρμένιο καφέ με παγωτό, όχι στα γούστα μου, τοπικά γλυκά και φαγητά και σιγά σιγά έπρεπε να πάμε για το ξενοδοχείο. Η πτήση ήταν χαράματα. Ο έλεγχος διαβατηρίων δεν μας πήρε πολύ ώρα αν και το αεροδρόμιο είχε πολλές βραδινές πτήσεις. Φεύγοντας τα συναισθήματα πολύ όμορφα, πραγματικά το Cascade και τα μαγαζάκια της περιοχής έμειναν στην μνήμη μου.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη