Οποιος εχει δει την ταινια, δυσκολα την ξεχναει. Οχι τοσο για το (ανυπαρκτο 
) υποκριτικο ταλεντο της Μπρουκ Σιλντς, οσο για το πανεμορφο τοπιο στο οποιο γυριστηκε. Ποιος να μου το ελεγε, οτι τοσο κοντα σε εμας (στην Εδεσσα δηλαδη), βρισκεται μια λιμνη εξισου ομορφη και γαλαζια...
Οταν ξυπνας το πρωι και βλεπεις τον ηλιο εξω να λαμπει, και αν εχεις ηδη περασει ενα χειμωνα με απανωτες γριπες και τρεξιματα, το μονο που σκεφτεσαι ειναι να παρεις τα μπογαλακια σου και να την κανεις για τη φυση, να γεμισει πρασινο το ματι και να ξεφυγει λιγο το μυαλο.
Προτεινω τον προορισμο. Τριγυριζει ηδη στο μυαλο μου απο τοτε που τον διαβασα σε ενα βιβλιο και ενω ειναι τοσο κοντα μας δεν ειχα ποτε σκεφτει να παω. Ελεγα οτι αν ειναι τοσο ομορφα θα το ειχαν διαφημισει λιγο το μερος. Ομως εδω ειναι Βαλκανια και η διαφημιση (οπως καταλαβα) περιοριζεται μονο στα νησια.
Με συνοπτικες διαδικασιες η προταση μου γινεται δεκτη. Στο μονο που διαφωνουμε ειναι η διαδρομη. Εγω προτεινω να παμε μεσω Γιαννιτσων, ο Ουαλος επιμενει να παμε μεσω Αριδαιας. Τελικα με πειθει, παρκαρουμε το μωρο και ξεκιναμε. Προορισμος: Καταρρακτες Σκρα και Γαλαζια λιμνη.
Η διαδρομη μεχρι τα ορια του Νομου Πελλας, στο χωριο Αρχαγγελος, μας ειναι γνωστη. Περναμε την Αριδαια βιαστικα και ανηφοριζοντας βλεπουμε τη Τζενα χιονισμενη. Τα χωρια μενουν πισω μας το ενα μετα το αλλο. Φιλωτεια, Φουστανη, Νοτια, Περικλεια, και τελος Αρχαγγελος. Απο εδω και περα δεν γνωριζουμε το δρομο. Εχω ακουσει οτι ειναι χαλια και γι αυτο επεμενα να παμε μεσω Γιαννιτσων, αλλα τελικα δεν ειναι τοσο ασχημα οσο φανταζομουν. Δεξια και αριστερα τα παντα ειναι χιονισμενα. Ο δρομος στενος και σε αρκετα σημεια γεματος ρυακια απο το χιονι που λίωνει. Γυρω στα 15 χιλιομετρα μετα τον Αρχαγγελο καταλαβαινουμε οτι εχουμε χασει το δρομο και ρωταμε ενα βοσκο. Μας λεει να γυρισουμε πισω και μας οδηγει σωστα (GPS 2010). Αυτα συμβαινουν σε μια χωρα που ουτε για τα ωραιοτερα της αξιοθεατα δεν εχει πινακιδες.
Φτανοντας στην εισοδο του μονοπατιου που οδηγει στον καταρρακτη υπαρχει ενα ακομα αυτοκινητο παρκαρισμενο. "Τουλαχιστον δεν θα ειμαστε μονοι μας μεαα στην ερημια", σκεφτομαι. Το μονοπατι ειναι ομορφα στρωμενο με πετρες και εχει ξυλινα καγκελα και διασπαρτα παγκακια για να ξαποστασει κανεις και να απολαυσει το τοπιο. Η πρωτη σταση γινεται μολις αντικρυζουμε το ποταμι. Μια μικρη αλανα, μια πρασινη λιμνουλα και πολλα τραπεζια για πικνικ μας περιμενουν. "Κριμα που δεν πηρα το ταπερακι μαζι, αλλωστε η φυση ανοιγει την ορεξη".
Συνεχιζουμε την πορεια στο εν μερει χιονισμενο μονοπατι. Και εκει την βλεπουμε στα αριστερα μας. Τοσο ομορφη και τοσο γαλαζια, σαν να εριξες μεσα της λουλακι. Η γαλαζια λιμνη... Ο,τι και να σας πω, οπως και να την περιγραψω, αν δεν την δειτε, δεν μπορειτε να συλλαβετε το χρωμα της. Καθομαστε στο παγκακι και ειμαστε σαν υπνωτισμενοι. Σκεφτομαι οτι αν ηταν καλοκαιρι, θα βουτουσα σιγουρα μεσα. Στην απεναντι οχθη διακρινεται ενα σκοινι με κομπους κρεμασμενο σε ενα δεντρο. Σιγουρα εχουν δροσιστει πολλοι τολμηροι στα παγωμενα νερα της. Το νερο μεσω ενος μικρου καταρρακτη ανανεωνεται συνεχως και ειναι πεντακαθαρο. Μενουμε ωρα να κοιταζουμε το τοπιο, ωσπου αποφασιζουμε να ψαξουμε και τον καταρρακτη. Λιγο παρακατω τον βρισκουμε και αυτον. Δεν ειναι τοσο εντυπωσιακος (Ok, ειμαι Εδεσσαια, κανενας καταρρακτης μεσα στην Ελλαδα δεν μπορει να με εντυπωσιασει
), ωστοσο ειναι πολυ ιδιαιτερος και αξιζει αρκετες φωτογραφιες. Σκεφτομαστε να ανεβουμε στην κορυφη του λοφου να δουμε απο που πεφτει το νερο, αλλα το χιονι και τα κλαδια μας αποτρεπουν. Ισως την επομενη φορα...
Στο γυρισμο σταματαμε παλι στη γαλαζια λιμνη και πηγαινουμε στην απεναντι πλευρα της, εκει που πριν βλεπαμε το σκοινι. Ενας ακομη επισκεπτης μας λεει οτι στο Youtube εχει βιντεακι με κατι τυπους να παριστανουν τους ταρζαν πηδωντας στο νερο. Μολις γυρισω θα το ψαξω σιγουρα, σκεφτομαι. Βγαζουμε πολλες φωτογραφιες για να πεισουμε τους φιλους μας να ξαναρθουν και κατευθυνομαστε προς το παρκιγκ. Στην επιστροφη σταματαμε στον "Μαυρο Βραχο", μια πανεμορφη ταβερνα με θεα τη Τζενα, λιγο μετα τη Νοτια. Καλοτρωμε τις τηγανιες μας και επιστρεφουμε σπιτι. Λεμε να δουμε καμια ταινια το βραδυ. Ισως τη Γαλαζια Λιμνη...
_______________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
) υποκριτικο ταλεντο της Μπρουκ Σιλντς, οσο για το πανεμορφο τοπιο στο οποιο γυριστηκε. Ποιος να μου το ελεγε, οτι τοσο κοντα σε εμας (στην Εδεσσα δηλαδη), βρισκεται μια λιμνη εξισου ομορφη και γαλαζια...Οταν ξυπνας το πρωι και βλεπεις τον ηλιο εξω να λαμπει, και αν εχεις ηδη περασει ενα χειμωνα με απανωτες γριπες και τρεξιματα, το μονο που σκεφτεσαι ειναι να παρεις τα μπογαλακια σου και να την κανεις για τη φυση, να γεμισει πρασινο το ματι και να ξεφυγει λιγο το μυαλο.
Προτεινω τον προορισμο. Τριγυριζει ηδη στο μυαλο μου απο τοτε που τον διαβασα σε ενα βιβλιο και ενω ειναι τοσο κοντα μας δεν ειχα ποτε σκεφτει να παω. Ελεγα οτι αν ειναι τοσο ομορφα θα το ειχαν διαφημισει λιγο το μερος. Ομως εδω ειναι Βαλκανια και η διαφημιση (οπως καταλαβα) περιοριζεται μονο στα νησια.
Με συνοπτικες διαδικασιες η προταση μου γινεται δεκτη. Στο μονο που διαφωνουμε ειναι η διαδρομη. Εγω προτεινω να παμε μεσω Γιαννιτσων, ο Ουαλος επιμενει να παμε μεσω Αριδαιας. Τελικα με πειθει, παρκαρουμε το μωρο και ξεκιναμε. Προορισμος: Καταρρακτες Σκρα και Γαλαζια λιμνη.
Η διαδρομη μεχρι τα ορια του Νομου Πελλας, στο χωριο Αρχαγγελος, μας ειναι γνωστη. Περναμε την Αριδαια βιαστικα και ανηφοριζοντας βλεπουμε τη Τζενα χιονισμενη. Τα χωρια μενουν πισω μας το ενα μετα το αλλο. Φιλωτεια, Φουστανη, Νοτια, Περικλεια, και τελος Αρχαγγελος. Απο εδω και περα δεν γνωριζουμε το δρομο. Εχω ακουσει οτι ειναι χαλια και γι αυτο επεμενα να παμε μεσω Γιαννιτσων, αλλα τελικα δεν ειναι τοσο ασχημα οσο φανταζομουν. Δεξια και αριστερα τα παντα ειναι χιονισμενα. Ο δρομος στενος και σε αρκετα σημεια γεματος ρυακια απο το χιονι που λίωνει. Γυρω στα 15 χιλιομετρα μετα τον Αρχαγγελο καταλαβαινουμε οτι εχουμε χασει το δρομο και ρωταμε ενα βοσκο. Μας λεει να γυρισουμε πισω και μας οδηγει σωστα (GPS 2010). Αυτα συμβαινουν σε μια χωρα που ουτε για τα ωραιοτερα της αξιοθεατα δεν εχει πινακιδες.
Φτανοντας στην εισοδο του μονοπατιου που οδηγει στον καταρρακτη υπαρχει ενα ακομα αυτοκινητο παρκαρισμενο. "Τουλαχιστον δεν θα ειμαστε μονοι μας μεαα στην ερημια", σκεφτομαι. Το μονοπατι ειναι ομορφα στρωμενο με πετρες και εχει ξυλινα καγκελα και διασπαρτα παγκακια για να ξαποστασει κανεις και να απολαυσει το τοπιο. Η πρωτη σταση γινεται μολις αντικρυζουμε το ποταμι. Μια μικρη αλανα, μια πρασινη λιμνουλα και πολλα τραπεζια για πικνικ μας περιμενουν. "Κριμα που δεν πηρα το ταπερακι μαζι, αλλωστε η φυση ανοιγει την ορεξη".
Συνεχιζουμε την πορεια στο εν μερει χιονισμενο μονοπατι. Και εκει την βλεπουμε στα αριστερα μας. Τοσο ομορφη και τοσο γαλαζια, σαν να εριξες μεσα της λουλακι. Η γαλαζια λιμνη... Ο,τι και να σας πω, οπως και να την περιγραψω, αν δεν την δειτε, δεν μπορειτε να συλλαβετε το χρωμα της. Καθομαστε στο παγκακι και ειμαστε σαν υπνωτισμενοι. Σκεφτομαι οτι αν ηταν καλοκαιρι, θα βουτουσα σιγουρα μεσα. Στην απεναντι οχθη διακρινεται ενα σκοινι με κομπους κρεμασμενο σε ενα δεντρο. Σιγουρα εχουν δροσιστει πολλοι τολμηροι στα παγωμενα νερα της. Το νερο μεσω ενος μικρου καταρρακτη ανανεωνεται συνεχως και ειναι πεντακαθαρο. Μενουμε ωρα να κοιταζουμε το τοπιο, ωσπου αποφασιζουμε να ψαξουμε και τον καταρρακτη. Λιγο παρακατω τον βρισκουμε και αυτον. Δεν ειναι τοσο εντυπωσιακος (Ok, ειμαι Εδεσσαια, κανενας καταρρακτης μεσα στην Ελλαδα δεν μπορει να με εντυπωσιασει
), ωστοσο ειναι πολυ ιδιαιτερος και αξιζει αρκετες φωτογραφιες. Σκεφτομαστε να ανεβουμε στην κορυφη του λοφου να δουμε απο που πεφτει το νερο, αλλα το χιονι και τα κλαδια μας αποτρεπουν. Ισως την επομενη φορα...Στο γυρισμο σταματαμε παλι στη γαλαζια λιμνη και πηγαινουμε στην απεναντι πλευρα της, εκει που πριν βλεπαμε το σκοινι. Ενας ακομη επισκεπτης μας λεει οτι στο Youtube εχει βιντεακι με κατι τυπους να παριστανουν τους ταρζαν πηδωντας στο νερο. Μολις γυρισω θα το ψαξω σιγουρα, σκεφτομαι. Βγαζουμε πολλες φωτογραφιες για να πεισουμε τους φιλους μας να ξαναρθουν και κατευθυνομαστε προς το παρκιγκ. Στην επιστροφη σταματαμε στον "Μαυρο Βραχο", μια πανεμορφη ταβερνα με θεα τη Τζενα, λιγο μετα τη Νοτια. Καλοτρωμε τις τηγανιες μας και επιστρεφουμε σπιτι. Λεμε να δουμε καμια ταινια το βραδυ. Ισως τη Γαλαζια Λιμνη...
_______________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
Δεν πήγα (αν και είχα ακούσει σχετικά...)νομίζοντας ότι είναι και κάπως δύσκολος ο δρόμος;
