Ισπανία Βόρειο – Ανατολική Ισπανία (Καταλονία – Πυρηναία – Αραγονία – Ναβάρα – Χώρα των Βάσκων – Ριόχα)

[gkalla]

* Ανδαλουσία και Γιβλαρτάρ
* Όλη η βόρεια Ισπανία

Ανδαλουσία μαγική, η καλύτερη περιοχή της Ισπανίας κατά την γνώμη μου. Είχα πάει το 2008 και δεν βλέπω την ώρα να ξαναπάω.

 

[Sassenach77]

Ανδαλουσία μαγική, η καλύτερη περιοχή της Ισπανίας κατά την γνώμη μου. Είχα πάει το 2008 και δεν βλέπω την ώρα να ξαναπάω.

Σε ποια μέρη είχατε πάει;

 

[gkalla]

Σε ποια μέρη είχατε πάει;

Sevilla Cordova Granada μόνο λόγω περιορισμού στο χρόνο. Αλλά θα έμενα και μόνιμα εκεί...

 

[gkalla]

Χώρα των Βάσκων – Μέρος 1ο
San Sebastian, Bilbao

Οι φωτογραφίες από τις παραλίες του San Sebastian που είχαμε δει πριν την αναχώρησή μας και η πιθανότητα να κάνουμε μπάνιο στον Ατλαντικό ωκεανό, έσπρωξαν κάποιους από εμάς να φορέσουμε μαγιό πριν την αναχώρηση από την Παμπλόνα.

Το San Sebastian (Donostia στα βασκικά) είναι μια παραλιακή πόλη στον Βισκαϊκό κόλπο πολύ κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία, γνωστή για τις όμορφες παραλίες της ενώ παράλληλα θεωρείτε και η γαστρονομική πρωτεύουσα της Ισπανίας.

Φτάσαμε στην πόλη που μας υποδέχθηκε με μια λαμπρή λιακάδα και ανθισμένα πάρκα και κατευθυνθήκαμε αμέσως προς την κεντρική της παραλία.

Η παραλία La Concha και η παραλία Ondarreta είναι δυο πλατιές παραλίες μέσα στην πόλη με χρυσαφένια αμμουδιά. Θεωρητικά καλές για κολύμπι ενώ από πάνω περνά παράλληλος πεζόδρομος.

Αντικρίζοντας τες ανάμεικτα συναισθήματα μας κατέλαβαν. Από την μια, μετά από αρκετές ημέρες στα βουνά, μας άρεσε η εικόνα της θάλασσας από την άλλη όμως, η πολυκατοικία στυλ Λουτράκι στο πίσω μέρος της παραλίας καθώς και οι άπειροι λουόμενοι που είχαν στριμωχτεί κατά μήκος της, μας έκοψαν οποιαδήποτε διάθεση για κολύμπι. Προσθέτοντας μάλιστα το θολό νερό της θάλασσας και τα άπειρα σκάφη που ήταν δεμένα σχεδόν στην είσοδο του κόλπου μας δημιουργήθηκε η διάθεση να φύγουμε γρήγορα από την περιοχή. Κάναμε και έναν γρήγορο έλεγχο στην άλλη παραλία της πόλης, την Zurriola, που βρίσκεται ανατολικά και έξω από την παλιά πόλη, η οποία βλέπει απ’ ευθείας στον Βισκαϊκό κόλπο και τον ωκεανό. Ωστόσο είχε πολύ έντονο κυματισμό οπότε εγκαταλείψαμε την ιδέα και αποφασίσαμε να κινηθούμε στο κέντρο της παλιά πόλης (Parte Vieja).

Η παλιά πόλη (Parte Vieja), με τα λιθόκτιστα δρομάκια, τα όμορφα κτίρια με τα γεμάτα λουλούδια μπαλκόνια, τις εντυπωσιακές εκκλησίες, τα κρυμμένα μαγαζάκια, τα ψαγμένα pintxos bars και τα πολλά κλασικά μπαρ, ήταν ασφυκτικά γεμάτη κόσμο. Καταλάβαμε για τα καλά ότι είχε έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε τις ορδές των καλοκαιρινών τουριστών στο κάθε βήμα μας.

Το γνωστό θέμα της μεγάλης παρέας ξαναπρόβαλε και μάλιστα πιο έντονα. Μην μπορώντας να βρούμε τραπέζι για όλους στα εστιατόρια που είχαμε σταμπάρει αναγκαστήκαμε να κάτσουμε τελικά σε αυτό που είχε πολύ χώρο διαθέσιμο. Λάθος, μέγα λάθος!!! Το χειρότερο φαγητό σε όλη μας την εκδρομή το φάγαμε εδώ. Πανιασμένα, μπαγιάτικα pintxos, μερίδες εστιατόριού γκουρμέ, κόστος γκουρμέ αλλά από γεύση… τίποτα. Στην γαστρονομική πρωτεύουσα της Ισπανίας μείναμε νηστικοί.

Ολίγον απογοητευμένοι μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και πήραμε τον δρόμο για το Μπιλμπάο.

Περάσαμε από το Zarautz (παραλιακό χωριό με την μακρύτερη παραλία της χώρας των Βάσκων) που ήταν πάνω στη διαδρομή μας και από ένα μικρό γραφικό ψαροχώρι την Getaria. Διασχίσαμε το χαοτικό κομμάτι στις παρυφές του Μπιλμπάο, κάνοντας άφθονα μπρος – πίσω με το GPS να τα έχει παίξει με όλους αυτούς του ανισόπεδους κόμβους και τις ατέλειωτες διασταυρώσεις δρόμων υψηλής κυκλοφορίας για να καταλήξουμε σ’ ένα μικρό χωριό, το El Regato, περίπου 10 χμ έξω από το κέντρο της πόλης.

Το ξενοδοχείο – οικογενειακή επιχείρηση που μείναμε είχε μια αύρα από αντίστοιχα ξενοδοχεία της Ελλάδας της δεκαετίας του ’80 κυρίως όσον αφορά την αισθητική και τους κοινόχρηστους χώρους. Τα όποια προβλήματα συναντήσαμε όμως λύθηκαν από τον ιδιαίτερα ενεργητικό ξενοδόχο. Μόνος του, χωρίς καμιά βοήθεια, κουβάλησε και αντικατέστησε χαλασμένα ψυγειάκια, άλλαξε σεντόνια και ότι άλλο χρειάστηκε.

Ο γιός της οικογένειας είχε αναλάβει τη ρεσεψιόν, το μπαρ και το σερβίρισμα των πελατών στο μικροσκοπικό εστιατόριο της επιχείρησης. Και η μαμά; Αχ η μαμά. Λάθος! Αχ η Πιλάρ!!! Κλασική φιγούρα που άνετα θα μπορούσε να παίζει στις ταινίες του Αλμαδόβαρ. Δεσποτική, με ύφος και ντύσιμο 1.000 καρατιών, μοίραζε διαταγές, αγριοκοίταζε σύζυγο και γιο, διόρθωνε με ένα νεύμα της όλα τα κακώς κείμενα της επιχείρησης μέχρι και τα ισπανικά μας διόρθωνε σε αυστηρό τόνο.

Πεινασμένοι όπως ήμασταν από την «γαστριμαργική απόλαυση» του Σαν Σεμπαστιάν φάγαμε γρήγορα – γρήγορα και χωρίς πολλές τσιριμόνιες φοβούμενοι την πιθανή κατσάδα από την Πιλάρ απολαμβάνοντας και ένα πολύ ωραίο πεπόνι που μας σέρβιραν για φρούτο.

Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε κάπως αργά για να επισκεφτούμε τα 2 κύρια μουσεία της πόλης, το περίφημο Guggenheim και το μουσείο καλών τεχνών της πόλης. Η βροχή που είχε ξεκινήσει από νωρίς (συμβαίνει συχνά σ’ αυτή την πόλη) ήταν ο βασικός λόγος που θα βλέπαμε και τα 2 μουσεία σε μια μέρα καθώς οι βόλτες δεν θα ήταν εύκολες.

Φτάνοντας στο Guggenheim, λόγω και της καθυστέρησης μας, βρήκαμε μια διόλου ευκαταφρόνητη ουρά επισκεπτών μπροστά μας. Μπορέσαμε όμως, έστω και υπό βροχή να απολαύσουμε την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του κτιρίου καθώς και τον περίφημο γιγάντιο σκύλο από λουλούδια στην είσοδο του.

Η σύγχρονη τέχνη, μπορώ να πω, δεν είναι το φόρτε μου όμως τα εκθέματα του μουσείου, περίεργα, ιδιότροπα, πρωτοποριακά, κάποια ακατανόητα δεν με άφησαν αδιάφορο. Όλοι σχεδόν βρήκαμε κάποια από αυτά τα ιδιόρρυθμα έργα ελκυστικά και ο χρόνος πέρασε σαν νερό. Ιδιαίτερα δε, μας άρεσαν και κάποια από τα έργα που βρίσκονταν έξω από το μουσείο προς το ποτάμι όπως η μεγάλη αράχνη και οι μεταλλικές τουλίπες. Βλέποντάς τα μέσα από τις τζαμαρίες του μουσείου, μέσα στην βροχή και την ομίχλη που είχε πέσει στο μεσοδιάστημα, ήταν μια απόκοσμη εμπειρία.

Μετά το απαραίτητο διάλλειμα στο πολύ καλό ιταλικό Il Giardino Della Nonna Trattoria δίπλα στο Guggenheim και ενώ η βροχή είχε σχεδόν σταματήσει ξεκινήσαμε τον δεύτερο γύρο τέχνης στο Museo de Bellas Artes. Αν και στα εκθέματα του, περιλαμβάνονταν αρκετοί σημαντικοί πίνακες (από Montigliani μέχρι Picaso και από Van Gogh έως Goya), οι δυνατές εντυπώσεις από το Guggenheim μαζί με την συσσωρευμένη κούρασή μας λειτούργησαν κάπως αποθαρρυντικά με αποτέλεσμα να μην εντυπωσιαστούμε ιδιαίτερα.

Γυρίσαμε το ξενοδοχείο με σκοπό να χαλαρώσουμε λίγο με ένα κρασάκι πριν πάμε για ύπνο. Το σκηνικό στο κατάλυμα ήταν ήρεμο. Η σατράπης ξενοδόχος εξαφανισμένη και ο ταλαίπωρος γιός είχε μείνει για να εξυπηρετήσει την όποια απαίτηση της νύχτας. Ήρθε λοιπόν να μας πάρει παραγγελία και τότε ο Δ θυμήθηκε το ωραίο πεπόνι που είχαμε φάει το προηγούμενο βράδυ.

Του είχαμε πει δε, πως το πεπόνι λέγεται melón οπότε με περισσή άνεση παρήγγειλε:
«Melón, por favor» (πεπόνι παρακαλώ)

Για να έρθει ως απάντηση η ερώτηση του αποκαμωμένου γιού που έβλεπε έξτρα δουλειά νυχτιάτικα:
«¿Para comer?» (Για να το φάτε; )

Και για να πάρει την «πληρωμένη» απάντηση:
«No, para beber» (Όχι για να το πιούμε).

Φυσικά γυρίζοντας στη Ελλάδα ξεκινήσαμε ομαδικά ως παρέα να πίνουμε λικέρ πεπονιού όταν ανακαλύψαμε ότι υπάρχει!!!

Έπρεπε να πάμε μέχρι την Ισπανία για να μάθουμε ότι το πεπόνι μπορεί και να πίνεται…

 

[Sassenach77]

Αυτό το "πράγμα" είναι μία πολύ κακή τρισδιάστατη απομίμηση των έργων του Αρτσιμπόλντο.....

 

[gkalla]

Αυτό το "πράγμα" είναι μία πολύ κακή τρισδιάστατη απομίμηση των έργων του Αρτσιμπόλντο.....

Βρισκόταν στην βιτρίνα μιας ημιυπόγειας σχολής μαγειρικής στα στενά της παλιάς πόλης. Τι ήθελαν να πουν με αυτό το "έργο" δεν ξέρω...

 

[gkalla]

Χώρα των Βάσκων – Μέρος 2ο
Bilbao, Gernica, Vitoria, Sobrón

Κοινή επιθυμία όλων μας ήταν να επισκεφτούμε την πόλη της Gernica με το μουσείο της, που είναι αφιερωμένο στην γνωστή καταστροφή της πόλης από τους βομβαρδισμούς των Γερμανών.

Φτάνοντας συναντήσαμε μια σχετικά σύγχρονη πόλη, προσεγμένη και πεντακάθαρη, που παρά την ισοπέδωση της έχει καταφέρει να κρατήσει το παραδοσιακό της χρώμα.

Μπήκαμε στο μουσείο Museo De La Paz De Gernika (Μουσείο της ειρήνης της Γκερνίκα), χωρίς μάλιστα να πληρώσουμε εισιτήριο καθώς τις Κυριακές είναι δωρεάν η είσοδος και αρχίσαμε να βλέπουμε το υλικό (κυρίως φωτογραφικό) από την ιστορία της πόλης. Η τύχη μας συνεχίστηκε καθώς εκείνες της ημέρες φιλοξενούνταν στο μουσείο μια μικρή έκθεση σύγχρονων έργων τέχνης που ήταν εμπνευσμένα από τον διάσημο πίνακα του Πικάσο.

Η πόλη είχε να μας δείξει και κάποια άλλα ωραία σημεία της όπως το πάρκο Parque de los pueblos de Europa (μέσα στο οποίο υπήρχαν αρκετά ενδιαφέροντα σύγχρονα γλυπτά) αλλά και χώροι χαλάρωσης και αναψυχής. Δίπλα ακριβώς ήταν και το κτίριο Casa de Juntas με ένα πολύ ωραίο αίθριο με οροφή – βιτρό.

Συνεχίσαμε την εκδρομή περνώντας από τα παραλιακά χωριά Bermeo και Mundaka ρίχνοντας μια ματιά, εκ του μακρόθεν, στις «πνιγμένες» από κόσμο παραλίες τους. Προτιμήσαμε να ανέβουμε πιο ψηλά στους λόφους πάνω από το Bermeo σταματώντας σ’ ένα εστιατόριο – ψησταριά (Asador Cannon) με μέτριο φαγητό αλλά πολύ ωραίους κήπους και πανοραμική θέα.

Επιστρέφοντας στο Μπιλμπάο είχαμε ακόμη διάθεση και κουράγιο για βόλτα. Μπήκαμε στην παλιά πόλη και τριγυρίσαμε στις πλατείες της Plaza Nueva και Plaza Moyua, τις εκκλησίες της Catedral de Santiago και Basilica of Begoña και την γέφυρα Zubizuri του πολύ γνωστού μας αρχιτέκτονα Calatrava.

Καταλήξαμε στην αγορά La Ribera στην άκρη της παλιάς πόλης, πάνω σχεδόν στο ποτάμι. Η αγορά στεγάζεται σε ένα κτίριο που θυμίζει ποταμόπλοιο και συγκεντρώνει όχι μόνο τους ντόπιους αγοραστές (κυρίως τις πρωινές ώρες) αλλά και πολλούς επισκέπτες που έρχονται εδώ για να δουν το κτίριο αλλά και να φάνε στα ταπάδικα που μένουν ανοιχτά ως αργά το βράδυ.

Μετά από έναν καλό ύπνο, τον τελευταίο στην πόλη, ξαναμπήκαμε στα αυτοκίνητα και ξεκινήσαμε την κάθοδο με κατεύθυνση νότιο – ανατολικά. Η επόμενη διανυκτέρευση θα ήταν στο Sobrón περνώντας πριν από την Vitoria.

Στην Vitoria (Gasteiz στα βασκικά), την πρωτεύουσα της αυτόνομης κοινότητας των Βάσκων συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι συνέβαινε στην πόλη. Δεν ήταν εύκολο να πλησιάσουμε στο κέντρο με τα αυτοκίνητο ενώ υπήρχε πολύς κόσμος που κατευθυνόταν προς τα εκεί με τα πόδια. Παρκάραμε αναγκαστικά κάπως πιο μακριά και αρχίσαμε να περπατάμε μαζί με τους υπόλοιπους προς την παλιά πόλη. Παρατηρήσαμε ότι όλοι οι ντόπιοι, από τους ηλικιωμένους ως και τα μωρά στα καροτσάκια, ήταν ντυμένοι είτε πλήρως με τις παραδοσιακές τους στολές είτε φορούσαν απλά κάποια παραδοσιακά μαντήλια ή γκέτες.

Είχαμε πέσει στην περίοδο των εορτασμών για την προστάτιδα της πόλης την Λευκή Παρθένο (Virgen Blanca) που είχε ξεκινήσει στις 4/8 και θα τελείωνε στις 9/8 με διάφορες εκδηλώσεις σε όλη την πόλη.

Γρήγορα ο κόσμος πύκνωσε και όταν πια φτάσαμε στην Plaza España επικρατούσε το αδιαχώρητο. Στην μια άκρη της πλατείας υπήρχαν 10 τεράστιες μαριονέτες με ύψος πάνω από 5 μέτρα, όλες καλοφτιαγμένες μα και ιδιαίτερες.

Λίγο αργότερα, με επικεφαλής τις μαριονέτες, το πλήθος ξεκίνησε μια περιοδεία μέσα στην πόλη. Σιγά σιγά αποκοπήκαμε από την πομπή και συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Περάσαμε από την Plaza de la Virgen Blanca και την Catedral de Santa Maria και αρχίσαμε να μπαίνουμε στα στενά της πόλης. Παντού υπήρχε πολύς κόσμος και πολλά μικρά συγκροτήματα που έπαιζαν μουσική με τα παραδοσιακά τους όργανα.

Με μεγάλη δυσκολία μπορέσαμε να τσιμπήσουμε κάτι σ’ ένα από τα μικρά εστιατόρια του κέντρου. Όμως ο χρόνος μας σε αυτή την πόλη – έκπληξη τελείωνε. Έπρεπε να συνεχίσουμε προς το Sobrón.

Στην διαδρομή περάσαμε έξω από την μάλλον άσχημη πόλη Miranda de Ebro και αφού αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε στα ομαλά βουνά της περιοχής φτάσαμε στο Sobrón Alto, το μικροσκοπικό χωριουδάκι που βρισκόταν στα σύνορα της χώρας των Βάσκων με την Καστίγια και Λεόν.

Λόγω κακής συνεννόησης περιμέναμε για 1 ωρίτσα έξω από το παραδοσιακό σπίτι που είχαμε επιλέξει για την διαμονή μας.

Όταν τελικά έφτασε ο οικοδεσπότης μας μπήκαμε στο πολύ μεγάλο και καλοφτιαγμένο σπίτι και αρχίσαμε να ετοιμάζουμε μια περιποιημένη μακαρονάδα που μας είχε λείψει.

Στην διάρκεια της νύχτας και με την πτώση της θερμοκρασίας, το παλιό, ξύλινο σπίτι αν και ανακαινισμένο άρχισε να τρίζει. Οι παράξενοι ήχοι που ακούγονταν μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύχτας άφησαν άυπνη την φίλη μας Ι που ανησυχούσε για κατάρρευση, κλέφτες, φαντάσματα και ξωτικά!!! Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε, ακόμα την δουλεύουμε.

Το επόμενο πρωινό οι δρομείς της παρέας έκαναν – έτσι για ζέσταμα – καμιά δεκαριά χιλιόμετρα στα μονοπάτια της περιοχής που ήταν σηματοδοτημένα με φανταστικούς πλεκτούς στύλους. Γρήγορα διαπιστώσαμε ότι ακόμη και τα δέντρα του χωριού ήταν διακοσμημένα με αυτόν τον τρόπο. (Αν σας περισσεύουν τίποτα καρεδάκια ή σεμεδάκια από την γιαγιά σας να τους τα στείλουμε)

Κατά την αναχώρησή μας, ήρθε να μας αποχαιρετίσει ο οικοδεσπότης μας, ένας ενναλακτικός τύπος, ευγενέστατος και με όρεξη για κουβέντα. Μας ρώτησε πως μας φαίνεται ο τόπος του και του απαντήσαμε ότι είναι πολύ όμορφος, μοιάζει πολύ με την Ελλάδα αλλά είναι σαφώς πιο τακτοποιημένος και οργανωμένος. Συμφώνησε με μεγάλη του λύπη όσον αφορά το οργανωμένος και μας εκθείασε την Ελλάδα λέγοντας:

«Ay ay Grecia, muy anárquica» (Αχ αχ η Ελλάδα, πολύ αναρχική)!!!

Χαιρετήσαμε το Sobrón με λύπη καθώς θα θέλαμε να μείνουμε λίγο ακόμη εκεί, στην γαλήνη της ισπανικής εξοχής και πήραμε την κατηφόρα προς το Logroño και την Zaragoza.

 

[Sassenach77]

Τον Οκτώβριο του 2018 είχαμε πετύχει και εμείς την ίδια φιέστα στην Άβιλα. Πέσαμε στην γιορτή της πολιούχου της πόλης την Αγία Τερέζα

Είχε πολύ ενδιαφέρον να τριγυρνάς με το πλήθος στη πόλη! Ξεκίνησαν απο τη κεντρική πλατεία και κατέληξαν στον καθεδρικό της πόλης, όπου οι μασκαράδες (έτσι μου έχουν μείνει εμένα, αν και το μαριονέτες που υιοθέτησες εσύ είναι πιο ορθό νομίζω!) έμειναν έξω απο τον ναό μέχρι να τελειώσει η λειτουργία.

Ήταν ωραία!!

 

[Smaragda53]

Αυτό το "πράγμα" είναι μία πολύ κακή τρισδιάστατη απομίμηση των έργων του Αρτσιμπόλντο.....

κι έλεγα τι μου θυμίζει... κοίταζα τη φωτογραφία σα χαζή

 

[Smaragda53]

Χώρα των Βάσκων – Μέρος 1ο
San Sebastian, Bilbao

Οι φωτογραφίες από τις παραλίες του San Sebastian που είχαμε δει πριν την αναχώρησή μας και η πιθανότητα να κάνουμε μπάνιο στον Ατλαντικό ωκεανό, έσπρωξαν κάποιους από εμάς να φορέσουμε μαγιό πριν την αναχώρηση από την Παμπλόνα.

Το San Sebastian (Donostia στα βασκικά) είναι μια παραλιακή πόλη στον Βισκαϊκό κόλπο πολύ κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία, γνωστή για τις όμορφες παραλίες της ενώ παράλληλα θεωρείτε και η γαστρονομική πρωτεύουσα της Ισπανίας.

Φτάσαμε στην πόλη που μας υποδέχθηκε με μια λαμπρή λιακάδα και ανθισμένα πάρκα και κατευθυνθήκαμε αμέσως προς την κεντρική της παραλία.
View attachment 330807

Η παραλία La Concha και η παραλία Ondarreta είναι δυο πλατιές παραλίες μέσα στην πόλη με χρυσαφένια αμμουδιά. Θεωρητικά καλές για κολύμπι ενώ από πάνω περνά παράλληλος πεζόδρομος.

Αντικρίζοντας τες ανάμεικτα συναισθήματα μας κατέλαβαν. Από την μια, μετά από αρκετές ημέρες στα βουνά, μας άρεσε η εικόνα της θάλασσας από την άλλη όμως, η πολυκατοικία στυλ Λουτράκι στο πίσω μέρος της παραλίας καθώς και οι άπειροι λουόμενοι που είχαν στριμωχτεί κατά μήκος της, μας έκοψαν οποιαδήποτε διάθεση για κολύμπι. Προσθέτοντας μάλιστα το θολό νερό της θάλασσας και τα άπειρα σκάφη που ήταν δεμένα σχεδόν στην είσοδο του κόλπου μας δημιουργήθηκε η διάθεση να φύγουμε γρήγορα από την περιοχή. Κάναμε και έναν γρήγορο έλεγχο στην άλλη παραλία της πόλης, την Zurriola, που βρίσκεται ανατολικά και έξω από την παλιά πόλη, η οποία βλέπει απ’ ευθείας στον Βισκαϊκό κόλπο και τον ωκεανό. Ωστόσο είχε πολύ έντονο κυματισμό οπότε εγκαταλείψαμε την ιδέα και αποφασίσαμε να κινηθούμε στο κέντρο της παλιά πόλης (Parte Vieja).

View attachment 330810

Η παλιά πόλη (Parte Vieja), με τα λιθόκτιστα δρομάκια, τα όμορφα κτίρια με τα γεμάτα λουλούδια μπαλκόνια, τις εντυπωσιακές εκκλησίες, τα κρυμμένα μαγαζάκια, τα ψαγμένα pintxos bars και τα πολλά κλασικά μπαρ, ήταν ασφυκτικά γεμάτη κόσμο. Καταλάβαμε για τα καλά ότι είχε έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε τις ορδές των καλοκαιρινών τουριστών στο κάθε βήμα μας.

View attachment 330811

Το γνωστό θέμα της μεγάλης παρέας ξαναπρόβαλε και μάλιστα πιο έντονα. Μην μπορώντας να βρούμε τραπέζι για όλους στα εστιατόρια που είχαμε σταμπάρει αναγκαστήκαμε να κάτσουμε τελικά σε αυτό που είχε πολύ χώρο διαθέσιμο. Λάθος, μέγα λάθος!!! Το χειρότερο φαγητό σε όλη μας την εκδρομή το φάγαμε εδώ. Πανιασμένα, μπαγιάτικα pintxos, μερίδες εστιατόριού γκουρμέ, κόστος γκουρμέ αλλά από γεύση… τίποτα. Στην γαστρονομική πρωτεύουσα της Ισπανίας μείναμε νηστικοί.

View attachment 330812

Ολίγον απογοητευμένοι μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και πήραμε τον δρόμο για το Μπιλμπάο.

Περάσαμε από το Zarautz (παραλιακό χωριό με την μακρύτερη παραλία της χώρας των Βάσκων) που ήταν πάνω στη διαδρομή μας και από ένα μικρό γραφικό ψαροχώρι την Getaria. Διασχίσαμε το χαοτικό κομμάτι στις παρυφές του Μπιλμπάο, κάνοντας άφθονα μπρος – πίσω με το GPS να τα έχει παίξει με όλους αυτούς του ανισόπεδους κόμβους και τις ατέλειωτες διασταυρώσεις δρόμων υψηλής κυκλοφορίας για να καταλήξουμε σ’ ένα μικρό χωριό, το El Regato, περίπου 10 χμ έξω από το κέντρο της πόλης.

Το ξενοδοχείο – οικογενειακή επιχείρηση που μείναμε είχε μια αύρα από αντίστοιχα ξενοδοχεία της Ελλάδας της δεκαετίας του ’80 κυρίως όσον αφορά την αισθητική και τους κοινόχρηστους χώρους. Τα όποια προβλήματα συναντήσαμε όμως λύθηκαν από τον ιδιαίτερα ενεργητικό ξενοδόχο. Μόνος του, χωρίς καμιά βοήθεια, κουβάλησε και αντικατέστησε χαλασμένα ψυγειάκια, άλλαξε σεντόνια και ότι άλλο χρειάστηκε.

View attachment 330809

Ο γιός της οικογένειας είχε αναλάβει τη ρεσεψιόν, το μπαρ και το σερβίρισμα των πελατών στο μικροσκοπικό εστιατόριο της επιχείρησης. Και η μαμά; Αχ η μαμά. Λάθος! Αχ η Πιλάρ!!! Κλασική φιγούρα που άνετα θα μπορούσε να παίζει στις ταινίες του Αλμαδόβαρ. Δεσποτική, με ύφος και ντύσιμο 1.000 καρατιών, μοίραζε διαταγές, αγριοκοίταζε σύζυγο και γιο, διόρθωνε με ένα νεύμα της όλα τα κακώς κείμενα της επιχείρησης μέχρι και τα ισπανικά μας διόρθωνε σε αυστηρό τόνο.

Πεινασμένοι όπως ήμασταν από την «γαστριμαργική απόλαυση» του Σαν Σεμπαστιάν φάγαμε γρήγορα – γρήγορα και χωρίς πολλές τσιριμόνιες φοβούμενοι την πιθανή κατσάδα από την Πιλάρ απολαμβάνοντας και ένα πολύ ωραίο πεπόνι που μας σέρβιραν για φρούτο.

Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε κάπως αργά για να επισκεφτούμε τα 2 κύρια μουσεία της πόλης, το περίφημο Guggenheim και το μουσείο καλών τεχνών της πόλης. Η βροχή που είχε ξεκινήσει από νωρίς (συμβαίνει συχνά σ’ αυτή την πόλη) ήταν ο βασικός λόγος που θα βλέπαμε και τα 2 μουσεία σε μια μέρα καθώς οι βόλτες δεν θα ήταν εύκολες.

Φτάνοντας στο Guggenheim, λόγω και της καθυστέρησης μας, βρήκαμε μια διόλου ευκαταφρόνητη ουρά επισκεπτών μπροστά μας. Μπορέσαμε όμως, έστω και υπό βροχή να απολαύσουμε την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του κτιρίου καθώς και τον περίφημο γιγάντιο σκύλο από λουλούδια στην είσοδο του.

View attachment 330808

View attachment 330813

Η σύγχρονη τέχνη, μπορώ να πω, δεν είναι το φόρτε μου όμως τα εκθέματα του μουσείου, περίεργα, ιδιότροπα, πρωτοποριακά, κάποια ακατανόητα δεν με άφησαν αδιάφορο. Όλοι σχεδόν βρήκαμε κάποια από αυτά τα ιδιόρρυθμα έργα ελκυστικά και ο χρόνος πέρασε σαν νερό. Ιδιαίτερα δε, μας άρεσαν και κάποια από τα έργα που βρίσκονταν έξω από το μουσείο προς το ποτάμι όπως η μεγάλη αράχνη και οι μεταλλικές τουλίπες. Βλέποντάς τα μέσα από τις τζαμαρίες του μουσείου, μέσα στην βροχή και την ομίχλη που είχε πέσει στο μεσοδιάστημα, ήταν μια απόκοσμη εμπειρία.

View attachment 330805

View attachment 330814

Μετά το απαραίτητο διάλλειμα στο πολύ καλό ιταλικό Il Giardino Della Nonna Trattoria δίπλα στο Guggenheim και ενώ η βροχή είχε σχεδόν σταματήσει ξεκινήσαμε τον δεύτερο γύρο τέχνης στο Museo de Bellas Artes. Αν και στα εκθέματα του, περιλαμβάνονταν αρκετοί σημαντικοί πίνακες (από Montigliani μέχρι Picaso και από Van Gogh έως Goya), οι δυνατές εντυπώσεις από το Guggenheim μαζί με την συσσωρευμένη κούρασή μας λειτούργησαν κάπως αποθαρρυντικά με αποτέλεσμα να μην εντυπωσιαστούμε ιδιαίτερα.

View attachment 330806

Γυρίσαμε το ξενοδοχείο με σκοπό να χαλαρώσουμε λίγο με ένα κρασάκι πριν πάμε για ύπνο. Το σκηνικό στο κατάλυμα ήταν ήρεμο. Η σατράπης ξενοδόχος εξαφανισμένη και ο ταλαίπωρος γιός είχε μείνει για να εξυπηρετήσει την όποια απαίτηση της νύχτας. Ήρθε λοιπόν να μας πάρει παραγγελία και τότε ο Δ θυμήθηκε το ωραίο πεπόνι που είχαμε φάει το προηγούμενο βράδυ.

Του είχαμε πει δε, πως το πεπόνι λέγεται melón οπότε με περισσή άνεση παρήγγειλε:
«Melón, por favor» (πεπόνι παρακαλώ)

Για να έρθει ως απάντηση η ερώτηση του αποκαμωμένου γιού που έβλεπε έξτρα δουλειά νυχτιάτικα:
«¿Para comer?» (Για να το φάτε; )

Και για να πάρει την «πληρωμένη» απάντηση:
«No, para beber» (Όχι για να το πιούμε).

Φυσικά γυρίζοντας στη Ελλάδα ξεκινήσαμε ομαδικά ως παρέα να πίνουμε λικέρ πεπονιού όταν ανακαλύψαμε ότι υπάρχει!!!

Έπρεπε να πάμε μέχρι την Ισπανία για να μάθουμε ότι το πεπόνι μπορεί και να πίνεται…

View attachment 330815

Αχ η ποιότητα των ελληνικών θαλασσών, ειδικά των Κυκλάδων. Η δροσιά του νερού, η υφή του, το χρώμα του, η διαφάνειά του. Αλλού στην Ευρώπη δεν υπάρχει. Μου έλειψαν φέτος και κλαουρίζω!

 

[gkalla]

Ριόχα, Αραγονία, Καταλονία (Μέρος 3ο)
Logroño, Zaragoza, LLeida

Την περιοχή της Rioja φυσικά την ξέραμε όλοι ή μάλλον την είχαμε γευτεί όλοι πριν φτάσουμε εκεί. Τα εξαιρετικά κρασιά της φτάνουν μέχρι την Ελλάδα, δυστυχώς σε αρκετά ακριβές τιμές και πολύ μικρή ποικιλία. Έτσι περνώντας από την περιοχή επισκεφτήκαμε ένα οινοποιείο στο Logroño, που είναι η πρωτεύουσα αυτής της αυτόνομης κοινότητας.

Κάναμε αρχικά μια μικρή αναγνωριστική βόλτα στο κέντρο της πόλης ακολουθώντας του τουριστικούς πεζόδρομους Calle Portales, Calle del Laurel και Calle San Juan που ήταν γεμάτοι με μικρομάγαζα και ταπάδικα και περάσαμε από την όμορφη πλατεία Plaza del Mercado με την εκκλησία Concatedral de Santa Maria de la Redonda.

Είχαμε επιλέξει να επισκεφτούμε το Bodegas Franco Españolas, ένα οινοποιείο 130 ετών που βρισκόταν στην άλλη πλευρά του ποταμού Έβρου (της Ισπανίας, όχι του δικού μας, του καλού), ακριβώς απέναντι από την παλιά πόλη για να συμμετάσχουμε στην ξενάγηση που γινόταν εκεί (με δοκιμή 2 κρασιών και κόστος 12 €). Διασχίσαμε την γέφυρα Puente de Hierro και φτάσαμε στο οινοποιείο νομίζοντας ότι θα είχαμε αρκετό χρόνο για την επίσκεψη.

Όμως αν και στο site τους αναφέρονταν ως ώρες ξενάγησης το διάστημα από 11:30 – 16:30 τελικά στις 13:30 σταματούσαν οι ξεναγήσεις και έμενε ανοιχτό μόνο το κατάστημα στο οποίο μπορούσαμε να δοκιμάσουμε κρασί με 1,5 € το ποτήρι. Πνίξαμε τον πόνο μας αγοράζοντας κάμποσα μπουκάλια κρασί και επιστρέψαμε στην παλιά πόλη μέσω της κρεμαστής πεζογέφυρας Pasarela Del Ebro.

Συνεχίσαμε για το ξενοδοχείο μας στην Σαραγόσα όπου κάναμε βιαστικά check-in καθώς θέλαμε να προλάβουμε ανοιχτό το μουσείο Goya (εισιτήριο 4 €, ανοιχτό 10:00 - 20:00) του καλλιτέχνη που γεννήθηκε και ανδρώθηκε στην περιοχή πριν γίνει ο επίσημος ζωγράφος του Βασιλιά.

Το μουσείο βρισκόταν μέσα στα στενά της παλιά πόλης και περιείχε πλειάδα έργων του ζωγράφου και κυρίως την συλλογή με τους μαύρους πίνακες αλλά και τις λιθογραφίες που φιλοτέχνησε κοντά στο τέλος της ζωής του. Η επίσκεψη εδώ ενίσχυσε εκ νέου την άποψη μου πως τα μουσεία τέχνης που είναι αφιερωμένα σ’ έναν μόνο καλλιτέχνη (αρκεί αυτός να σε ενδιαφέρει βέβαια) είναι συνήθως πιο ενδιαφέροντα από αυτά με τις εκτεταμένες συλλογές.

Καθώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει βγήκαμε από το μουσείο και κάναμε μια γρήγορη βόλτα στη Plaza del Pilar με τη γιγάντια εκκλησία Basilica de Nuestra Senora del Pilar και την πέτρινη γέφυρα του ποταμού Έβρου.

Τριγυρίσαμε στα στενάκια της περιοχής El Tubo όπου και εντοπίσαμε ένα ωραίο υπαίθριο μπαρ, το οποίο και τιμήσαμε δεόντως. Λίγο η καλή μας διάθεση, λίγο οι χαμηλές τιμές στα ποτά, μας κράτησαν εκεί μέχρι αργά διασκεδάζοντας χαλαρά μαζί με τους ντόπιους.

Έχοντας στο μυαλό μου τα αραβικά θαύματα της Ανδαλουσίας είχα προτείνει να επισκεφτούμε, την επομένη και πριν την αναχώρησή μας, το Palacio de la Aljaferia (εισιτήριο 5 €, ανοιχτό 10:00 - 14:00 & 16:30 - 20:00), κλασικό αραβικό παλάτι που βρίσκεται στις παρυφές της πόλης.

Δεν ξέρω τι εντύπωση προκάλεσε σε όσους δεν είχαν την τύχη να έχουν επισκεφτεί τα αντίστοιχα της Σεβίλλης, της Κόρδοβας και της Γρανάδας, πάντως εγώ απογοητεύτηκα. Δυστυχώς η παρέμβαση των Ισπανών είχε καταστρέψει σε μεγάλο βαθμό τα αραβουργήματα που απλά είχαν αντικατασταθεί, κατά τόπους, από γύψινες απομιμήσεις.

Στον δρόμο ο δυνατός αέρας κουνούσε υπερβολικά την "βάρκα" μας, το 7θέσιο κινέζικο όχημα που είχαμε νοικιάσει οπότε μειώσαμε ταχύτητα διασχίζοντας μια από της πιο αδιάφορες περιοχές που είχαμε δει ως τώρα στη χώρα.

Επόμενη στάση μας η Lleida με τον εντυπωσιακό κεντρικό λόφο της (Turó de la Seu Vella) ο οποίος περιλαμβάνει και τα 2 σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης τον παλαιό καθεδρικό της πόλης, Seu Vella (Σέου Βέλια, "παλαιά Έδρα") και το Κάστρο του Βασιλιά, Castell del Rei ή Suda.

Περπατήσαμε στην πλατεία (Plaça de Sant Joan), κάτω από τον λόφο και καταλήξαμε βιαστικά σ’ ένα από τα μικρά εστιατόρια της πόλης καθώς άρχισε να ψιλοβρέχει. Είχαμε και πάλι γενέθλια στην παρέα και το γιορτάσαμε εκεί, αν και κάπως συγκρατημένοι καθώς είχαμε ακόμη δρόμο μπροστά μας.

Η Βαρκελώνη μας περίμενε και εκεί θα περνούσαμε τις επόμενες 3 ημέρες, τις τελευταίες του ταξιδιού μας.

 

[mikrh tsopana]

Έχεις γράψει μιλάμε (και κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Ναβάρρα και Αραγονία τα μεγάλα μου απωθημένα. Μαζί με τη Μούρθια, οι δύο ΑΚ της ηπειρωτικής Ισπανίας που δεν έχω πάει ακόμη. Αγαπάμε ισπανικά χωριουδάκια παρεπιπτόντως!