dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.900
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Περιεχόμενα
Στην περιοχή που ζει η καφέ αρκούδα....και ζούσαν κάποτε γιγαντιαίοι Μαστόδοντες!
1η και 2η ημέρα
Την Τρίτη του Πάσχα με δύο αυτοκίνητα ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Προορισμός τα Γρεβενά, σαν κέντρο για εκδρομές και βόλτες στα βουνά και τα δάση της Β. Πίνδου αλλά και στις λιγότερο άγριες περιοχές του νομού, στις περιοχές που περνάει ο Αχελώος.. Η υπόλοιπη παρέα ήταν ήδη στη Δ. Μακεδονία και θα τη συναντούσαμε εκεί. Σύνολο 8 άτομα που είχαμε σκοπό να κάνουμε πολλά – πολλά χιλιόμετρα εκεί πάνω για 4 ολόκληρες ημέρες.
Πρώτη στάση για καφέ στη Λαμία για να έχουμε μια ανεπίσημη συνάντηση – γνωριμία με δραστήριο μέλος του travelstories, γνωστή καλλιτέχνιδα και κερασοπαραγωγό. Για του λόγου το αληθές μας έφερε μια τσάντα με τα ωραιότερα κεράσια που μπορούσαμε να φανταστούμε. Απολαύσαμε όμως περισσότερο τη ζωντάνια της παρουσίας της και τις όμορφες ταξιδιωτικές αφηγήσεις της. Νάναι καλά!
Επόμενη στάση στην πηγή του Αχιλλέα στο δρόμο για το Δομοκό για να φάμε τα σάντουιτς που είχαμε μαζί. Τρεις ακόμα στάσεις για φωτογραφίες λίγο πριν τα Μετέωρα, στη γέφυρα του Μουργκάνη και στη γέφυρα του Βενέτικου όπου οι όχθες του ποταμού φτιάχνουν ανεπανάληπτες εικόνες. Τέλος φτάσαμε στο ξενοδοχείο Μηλιώνης (http://www.fora.gr/milionis) λίγο πριν την είσοδο της πόλης των Γρεβενών. Όλη η διαδρομή στα όρια του νομού Γρεβενών πολύ όμορφη με πράσινο και ήμερες εικόνες. Εκεί τελείωσε και η πρώτη μας μέρα με κουβεντούλα (όλοι μαζί πια), φαΐ σε παρακείμενο ουζοταβερνείο και τέλος κεράκια και τούρτα για τα γενέθλια του Χρήστου. Να τα χιλιάσεις φίλε!
Νωρίς το επόμενο πρωί ξεκινάμε για τα δυτικά του νομού προς τα βουνά της Β. Πίνδου. Πρώτη στάση στο γεφύρι του Ζιάκα. Πολύ όμορφο δίτοξο γεφύρι που φτιάχτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα πάνω στη «βασιλική στράτα» (σύμφωνα με τον Γάλλο περιηγητή Poukeville), δρόμο των καραβανιών παλαιότερων εποχών που ένωνε τα Ζαγοροχώρια μέσω Περιβολιού, τη Νότια Ελλάδα μέσω Θεσσαλίας και την Κωνσταντινούπολη. Η «βασιλική στράτα» πέρναγε από απότομες πλαγιές δίπλα από ποτάμια αλλά και από πολλά γεφύρια. Τα γεφύρια αυτά για την εποχή τους ήταν πραγματικά τεχνολογικά επιτεύγματα. Σήμερα στέκουν τα περισσότερα σε απόμερες, έρημες περιοχές, χτυπημένα από τον χρόνο πραγματικά έργα τέχνης. Σε πολλά από αυτά ευτυχώς ο άνθρωπος προχωράει σε σωστικές δράσεις και έτσι αυτά τα σπουδαία έργα θα στέκουν εκεί να τα θαυμάζουν και οι επόμενες γενιές. Έτσι και το γεφύρι του Ζιάκα ήταν γεμάτο σκαλωσιές που μπορεί να του στερούσαν την ομορφιά που έχει έτσι κι αλλιώς αλλά θα του χαρίσουν κι άλλα χρόνια ζωής για να το χαίρονται ντόπιοι και επισκέπτες. Λίγα χιλιόμετρα ,μετά το γεφύρι φτάσαμε στο ομώνυμο χωριό. Μικρό συμπαθητικό χωριό με αρκετή τουριστική ανάπτυξη. Δεν κάτσαμε αλλά συνεχίσαμε για το επόμενο χωριό το Σπήλαιο. Μικρό και αυτό το χωριό. Σταματήσαμε στη μικρή κυκλική του πλατεία με τον πλάτανο στη μέση. Λίγα ψώνια από το μικρό μαγαζάκι της πλατείας, πληροφορίες για το σημαντικότερο αξιοθέατο της περιοχής, το γεφύρι της Πορτίτσας και ξεκινήσαμε για εκεί. Από το δρόμο τα αυτοκίνητα με κάποιους που δεν μπορούν την πεζοπορία και οι υπόλοιποι με τα πόδια. Έχουν στρώσει με πέτρα το μονοπάτι μέχρι κάτω. Κάναμε περίπου μισή ώρα και σε κάποια σημεία ήταν πολύ κατηφορικό και πραγματικά μας δυσκόλεψε. Από τα μέσα περίπου της διαδρομής φαίνεται για πρώτη φορά το γεφύρι Ο ποταμός Βελονιάς (ο ίδιος που ρέει κάτω και από το γεφύρι του Ζιάκα) φαίνεται αρκετά νωρίτερα να φιδοσέρνεται στην κοιλάδα Κανάβι που χωρίζει τα βουνά Όρλιακας και Λυκότρυπα. Λίγο πριν φτάσει στην είσοδο του φαραγγιού Πορτίτσα χωρίζεται σε κλάδους δίνοντας από ψηλά την εικόνα μιας τρίαινας. Στη συνέχεια οι κλάδοι ενώνονται ξανά και κινούν προς το εντυπωσιακότατο φαράγγι, στην είσοδο του οποίου στέκει άγρυπνος φρουρός το δίτοξο γεφύρι. Το νερό κάτω του γίνεται ορμητικό σχηματίζοντας δίνες. Οι εικόνες είναι πραγματικά μοναδικές. Η ομορφιά τους σε συνδυασμό με τη δροσιά που χαρίζει το νερό δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Ακόμα και οι φωτογραφίες δίνουν μικρό μόνο μέρος αυτής της αίσθησης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι είναι ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο αξιοθέατο της Δ. Μακεδονίας. Αφού βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες, τσαλαβουτήξαμε στα νερά του ποταμού, περάσαμε από τη μια και την άλλη μεριά του γεφυριού και γενικά αφού περάσαμε περίπου 2 ώρες εκεί, με τα αυτοκίνητα πια ανεβήκαμε στο χωριό και κάτσαμε για τσίπουρα και καφέδες στην πλατεία στο όμορφο καφενεδάκι που είχε βγάλει τραπέζια κάτω από τον πλάτανο.
Λίγο μετά και αφού γυρίσαμε στον Ζιάκα τραβήξαμε για το Περιβόλι. Στο δρόμο μια πολύ όμορφη εικόνα είναι η βρύση που το νερό της βγαίνει μέσα από ένα ξερό κορμό δέντρου και κάποιος νεοέλληνας έχει γράψει με μπογιά το όνομά του (!!!) και η εκκλησία του Αγ. Νικολάου. Είναι ότι έχει απομείνει από παλαιότερο μοναστήρι. Χτίσθηκε το 1803 στη θέση παλαιότερου ναού, είναι πέτρινη και έχει δύο τρούλους. Και βέβαια ήταν κλειστή όπως όλες οι εκκλησίες που βρήκαμε στο δρόμο μας όλες αυτές τις μέρες. Λίγο μετά ο δρόμος χωρίζεται στα δύο. Παίρνουμε τον αριστερό κλάδο, περνάμε μια γέφυρα και λίγο μετά φτάνουμε στο Περιβόλι. Όμορφο μεγαλούτσικο χωριό, πύλη εισόδου για τον Εθνικό Δρυμό Β. Πίνδου (Βάλια Κάλντα), προορισμό μας για την επόμενη μέρα. Δεν βρήκαμε για φαΐ και γυρίζοντας προς τα πίσω στη διασταύρωση πήραμε το δεξί κλάδο αυτή τη φορά για το χωριό Αβδέλλα.
Εδώ θέλω να πω ότι τα περισσότερα χωριά της περιοχής είναι Βλαχοχώρια. Οι κάτοικοι, κυρίως κτηνοτρόφοι που ξεχειμωνιάζουν συνήθως στον Θεσσαλικό κάμπο είναι στην πλειοψηφία τους Βλάχοι και μιλούν τα Βλάχικα, ένα λατινογενές ιδίωμα που δυστυχώς οι νεώτεροι στην καλύτερη περίπτωση απλά καταλαβαίνουν.
Στην Αβδέλλα υπάρχει μια μεγάλη ορθογώνια πλατεία με πλατάνια και εκεί κάτσαμε για φαΐ. Στη μια άκρη της δεσπόζει η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η μόνη που βρήκαμε ανοικτή μιας και όλο το εσωτερικό της (δεν βρήκα πληροφορίες για τον Ναό) είναι σύγχρονο. Δίπλα πάνω σε δύο κορμούς δέντρου οι προτομές των δύο άξιων τέκνων του χωριού. Οι Αδελφοί Μανάκια. Ποιοι είναι αυτοί; Μα οι πρωτοπόροι κινηματογραφιστές των Βαλκανίων (!). Ναι των Βαλκανίων. Χάρη σε αυτούς υπάρχουν σήμερα μοναδικά ντοκουμέντα της Βαλκανικής Ιστορίας. Κινηματογράφησαν γεγονότα όπως οι Βαλκανικοί πόλεμοι, ο Μακεδονικός αγώνας, ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος, και ένα σωρό άλλα ιστορικά γεγονότα της εποχής αλλά και εικόνες της καθημερινής ζωής. Δυστυχώς παραμένουν άγνωστοι στο πλατύ κοινό.
(http://www.cinemainfo.gr/kritikos/greekcinema/manakiabrothers.html) .
Εν τω μεταξύ ο καιρός κάπως χάλασε. Συννέφιασε και άρχισε να ψιχαλίζει. Κάποιος από την παρέα ένοιωσε μια μικρή αδιαθεσία και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο νωρίς. Ακολουθήσαμε τον υπό διαμόρφωση για άσφαλτο δρόμο προς Λάβδα και από εκεί βγήκαμε στο δρόμο Σμίξης –Γρεβενών, ένα δρόμο γεμάτο βίλες και ξενοδοχειακά συγκροτήματα με πολλές δραστηριότητες μιας και η Σμίξη είναι το πιο κοντινό χωριό στο χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας. Ο δρόμος αυτός λίγο παρακάτω βγαίνει στο δρόμο Γρεβενών-Σαμαρίνας και λίγο πριν σουρουπώσει φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Κάποιοι από την παρέα λίγο μετά κατεβήκαμε στα Γρεβενά, που είναι μια εντελώς αδιάφορη έως άσχημη πόλη, για καφέ και λίγο αργότερα για κάτι πρόχειρο που το πήραμε στο ξενοδοχείο για να τσιμπήσουμε πριν από τον ύπνο, που ήταν βαρύς από κούραση αλλά και πληρότητα.
ΦΩΤΟ: Ο Βενέτικος από τη Γέφυρα, το γεφύρι της Πορτίτσας από ψηλά, τα Ρόμπολα στη Βάλια Κάλντα και το σχολείο στη Σαμαρίνα
1η και 2η ημέρα
Την Τρίτη του Πάσχα με δύο αυτοκίνητα ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Προορισμός τα Γρεβενά, σαν κέντρο για εκδρομές και βόλτες στα βουνά και τα δάση της Β. Πίνδου αλλά και στις λιγότερο άγριες περιοχές του νομού, στις περιοχές που περνάει ο Αχελώος.. Η υπόλοιπη παρέα ήταν ήδη στη Δ. Μακεδονία και θα τη συναντούσαμε εκεί. Σύνολο 8 άτομα που είχαμε σκοπό να κάνουμε πολλά – πολλά χιλιόμετρα εκεί πάνω για 4 ολόκληρες ημέρες.
Πρώτη στάση για καφέ στη Λαμία για να έχουμε μια ανεπίσημη συνάντηση – γνωριμία με δραστήριο μέλος του travelstories, γνωστή καλλιτέχνιδα και κερασοπαραγωγό. Για του λόγου το αληθές μας έφερε μια τσάντα με τα ωραιότερα κεράσια που μπορούσαμε να φανταστούμε. Απολαύσαμε όμως περισσότερο τη ζωντάνια της παρουσίας της και τις όμορφες ταξιδιωτικές αφηγήσεις της. Νάναι καλά!
Επόμενη στάση στην πηγή του Αχιλλέα στο δρόμο για το Δομοκό για να φάμε τα σάντουιτς που είχαμε μαζί. Τρεις ακόμα στάσεις για φωτογραφίες λίγο πριν τα Μετέωρα, στη γέφυρα του Μουργκάνη και στη γέφυρα του Βενέτικου όπου οι όχθες του ποταμού φτιάχνουν ανεπανάληπτες εικόνες. Τέλος φτάσαμε στο ξενοδοχείο Μηλιώνης (http://www.fora.gr/milionis) λίγο πριν την είσοδο της πόλης των Γρεβενών. Όλη η διαδρομή στα όρια του νομού Γρεβενών πολύ όμορφη με πράσινο και ήμερες εικόνες. Εκεί τελείωσε και η πρώτη μας μέρα με κουβεντούλα (όλοι μαζί πια), φαΐ σε παρακείμενο ουζοταβερνείο και τέλος κεράκια και τούρτα για τα γενέθλια του Χρήστου. Να τα χιλιάσεις φίλε!
Νωρίς το επόμενο πρωί ξεκινάμε για τα δυτικά του νομού προς τα βουνά της Β. Πίνδου. Πρώτη στάση στο γεφύρι του Ζιάκα. Πολύ όμορφο δίτοξο γεφύρι που φτιάχτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα πάνω στη «βασιλική στράτα» (σύμφωνα με τον Γάλλο περιηγητή Poukeville), δρόμο των καραβανιών παλαιότερων εποχών που ένωνε τα Ζαγοροχώρια μέσω Περιβολιού, τη Νότια Ελλάδα μέσω Θεσσαλίας και την Κωνσταντινούπολη. Η «βασιλική στράτα» πέρναγε από απότομες πλαγιές δίπλα από ποτάμια αλλά και από πολλά γεφύρια. Τα γεφύρια αυτά για την εποχή τους ήταν πραγματικά τεχνολογικά επιτεύγματα. Σήμερα στέκουν τα περισσότερα σε απόμερες, έρημες περιοχές, χτυπημένα από τον χρόνο πραγματικά έργα τέχνης. Σε πολλά από αυτά ευτυχώς ο άνθρωπος προχωράει σε σωστικές δράσεις και έτσι αυτά τα σπουδαία έργα θα στέκουν εκεί να τα θαυμάζουν και οι επόμενες γενιές. Έτσι και το γεφύρι του Ζιάκα ήταν γεμάτο σκαλωσιές που μπορεί να του στερούσαν την ομορφιά που έχει έτσι κι αλλιώς αλλά θα του χαρίσουν κι άλλα χρόνια ζωής για να το χαίρονται ντόπιοι και επισκέπτες. Λίγα χιλιόμετρα ,μετά το γεφύρι φτάσαμε στο ομώνυμο χωριό. Μικρό συμπαθητικό χωριό με αρκετή τουριστική ανάπτυξη. Δεν κάτσαμε αλλά συνεχίσαμε για το επόμενο χωριό το Σπήλαιο. Μικρό και αυτό το χωριό. Σταματήσαμε στη μικρή κυκλική του πλατεία με τον πλάτανο στη μέση. Λίγα ψώνια από το μικρό μαγαζάκι της πλατείας, πληροφορίες για το σημαντικότερο αξιοθέατο της περιοχής, το γεφύρι της Πορτίτσας και ξεκινήσαμε για εκεί. Από το δρόμο τα αυτοκίνητα με κάποιους που δεν μπορούν την πεζοπορία και οι υπόλοιποι με τα πόδια. Έχουν στρώσει με πέτρα το μονοπάτι μέχρι κάτω. Κάναμε περίπου μισή ώρα και σε κάποια σημεία ήταν πολύ κατηφορικό και πραγματικά μας δυσκόλεψε. Από τα μέσα περίπου της διαδρομής φαίνεται για πρώτη φορά το γεφύρι Ο ποταμός Βελονιάς (ο ίδιος που ρέει κάτω και από το γεφύρι του Ζιάκα) φαίνεται αρκετά νωρίτερα να φιδοσέρνεται στην κοιλάδα Κανάβι που χωρίζει τα βουνά Όρλιακας και Λυκότρυπα. Λίγο πριν φτάσει στην είσοδο του φαραγγιού Πορτίτσα χωρίζεται σε κλάδους δίνοντας από ψηλά την εικόνα μιας τρίαινας. Στη συνέχεια οι κλάδοι ενώνονται ξανά και κινούν προς το εντυπωσιακότατο φαράγγι, στην είσοδο του οποίου στέκει άγρυπνος φρουρός το δίτοξο γεφύρι. Το νερό κάτω του γίνεται ορμητικό σχηματίζοντας δίνες. Οι εικόνες είναι πραγματικά μοναδικές. Η ομορφιά τους σε συνδυασμό με τη δροσιά που χαρίζει το νερό δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Ακόμα και οι φωτογραφίες δίνουν μικρό μόνο μέρος αυτής της αίσθησης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι είναι ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο αξιοθέατο της Δ. Μακεδονίας. Αφού βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες, τσαλαβουτήξαμε στα νερά του ποταμού, περάσαμε από τη μια και την άλλη μεριά του γεφυριού και γενικά αφού περάσαμε περίπου 2 ώρες εκεί, με τα αυτοκίνητα πια ανεβήκαμε στο χωριό και κάτσαμε για τσίπουρα και καφέδες στην πλατεία στο όμορφο καφενεδάκι που είχε βγάλει τραπέζια κάτω από τον πλάτανο.
Λίγο μετά και αφού γυρίσαμε στον Ζιάκα τραβήξαμε για το Περιβόλι. Στο δρόμο μια πολύ όμορφη εικόνα είναι η βρύση που το νερό της βγαίνει μέσα από ένα ξερό κορμό δέντρου και κάποιος νεοέλληνας έχει γράψει με μπογιά το όνομά του (!!!) και η εκκλησία του Αγ. Νικολάου. Είναι ότι έχει απομείνει από παλαιότερο μοναστήρι. Χτίσθηκε το 1803 στη θέση παλαιότερου ναού, είναι πέτρινη και έχει δύο τρούλους. Και βέβαια ήταν κλειστή όπως όλες οι εκκλησίες που βρήκαμε στο δρόμο μας όλες αυτές τις μέρες. Λίγο μετά ο δρόμος χωρίζεται στα δύο. Παίρνουμε τον αριστερό κλάδο, περνάμε μια γέφυρα και λίγο μετά φτάνουμε στο Περιβόλι. Όμορφο μεγαλούτσικο χωριό, πύλη εισόδου για τον Εθνικό Δρυμό Β. Πίνδου (Βάλια Κάλντα), προορισμό μας για την επόμενη μέρα. Δεν βρήκαμε για φαΐ και γυρίζοντας προς τα πίσω στη διασταύρωση πήραμε το δεξί κλάδο αυτή τη φορά για το χωριό Αβδέλλα.
Εδώ θέλω να πω ότι τα περισσότερα χωριά της περιοχής είναι Βλαχοχώρια. Οι κάτοικοι, κυρίως κτηνοτρόφοι που ξεχειμωνιάζουν συνήθως στον Θεσσαλικό κάμπο είναι στην πλειοψηφία τους Βλάχοι και μιλούν τα Βλάχικα, ένα λατινογενές ιδίωμα που δυστυχώς οι νεώτεροι στην καλύτερη περίπτωση απλά καταλαβαίνουν.
Στην Αβδέλλα υπάρχει μια μεγάλη ορθογώνια πλατεία με πλατάνια και εκεί κάτσαμε για φαΐ. Στη μια άκρη της δεσπόζει η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η μόνη που βρήκαμε ανοικτή μιας και όλο το εσωτερικό της (δεν βρήκα πληροφορίες για τον Ναό) είναι σύγχρονο. Δίπλα πάνω σε δύο κορμούς δέντρου οι προτομές των δύο άξιων τέκνων του χωριού. Οι Αδελφοί Μανάκια. Ποιοι είναι αυτοί; Μα οι πρωτοπόροι κινηματογραφιστές των Βαλκανίων (!). Ναι των Βαλκανίων. Χάρη σε αυτούς υπάρχουν σήμερα μοναδικά ντοκουμέντα της Βαλκανικής Ιστορίας. Κινηματογράφησαν γεγονότα όπως οι Βαλκανικοί πόλεμοι, ο Μακεδονικός αγώνας, ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος, και ένα σωρό άλλα ιστορικά γεγονότα της εποχής αλλά και εικόνες της καθημερινής ζωής. Δυστυχώς παραμένουν άγνωστοι στο πλατύ κοινό.
(http://www.cinemainfo.gr/kritikos/greekcinema/manakiabrothers.html) .
Εν τω μεταξύ ο καιρός κάπως χάλασε. Συννέφιασε και άρχισε να ψιχαλίζει. Κάποιος από την παρέα ένοιωσε μια μικρή αδιαθεσία και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο νωρίς. Ακολουθήσαμε τον υπό διαμόρφωση για άσφαλτο δρόμο προς Λάβδα και από εκεί βγήκαμε στο δρόμο Σμίξης –Γρεβενών, ένα δρόμο γεμάτο βίλες και ξενοδοχειακά συγκροτήματα με πολλές δραστηριότητες μιας και η Σμίξη είναι το πιο κοντινό χωριό στο χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας. Ο δρόμος αυτός λίγο παρακάτω βγαίνει στο δρόμο Γρεβενών-Σαμαρίνας και λίγο πριν σουρουπώσει φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Κάποιοι από την παρέα λίγο μετά κατεβήκαμε στα Γρεβενά, που είναι μια εντελώς αδιάφορη έως άσχημη πόλη, για καφέ και λίγο αργότερα για κάτι πρόχειρο που το πήραμε στο ξενοδοχείο για να τσιμπήσουμε πριν από τον ύπνο, που ήταν βαρύς από κούραση αλλά και πληρότητα.
ΦΩΤΟ: Ο Βενέτικος από τη Γέφυρα, το γεφύρι της Πορτίτσας από ψηλά, τα Ρόμπολα στη Βάλια Κάλντα και το σχολείο στη Σαμαρίνα
Attachments
Last edited by a moderator:
