Βιετνάμ Καμπότζη Βιετνάμ - Καμπότζη! Από τη Sa Pa μέχρι το Siem Reap

[hydronetta]

Αχ τι μου θύμησες. Αντίστοιχες μάχες σε ένα ξενοδοχείο στην Keren της Ερυθραίας. Επειδή το ταξίδι είχε οργανωθεί μέσω πρακτορείου, το αστείο ήταν ότι για το συγκεκριμένο ξενοδοχείο επιμέναμε εμείς να μείνουμε καθώς ήταν κεντρικότερο και πιο καινούργιο!
Επειδή όμως δεν με ενθουσίαζε η ιδέα να περιφέρονται οι τερεζούλες πάνω στα σκεπάσματα, επιδόθηκα σε πραγματική γενοκτονία ολονυχτίς. Το χειρότερο ήταν μια που πήγαινε να τρυπώσει στην ανοικτή βαλίτσα. Τhe cockroachbaster!

 

[Kanel28]

Α! Τι ωραία έκπληξη
Χαχα γέλασα πολύ με τη μάχη σου με τις κατσαριδούλες...και με τη μάχη του Βιετναμέζου. Τον φαντάζομαι σα νίντζα να χοροπηδάει πετώντας παντόφλες.
Φοβερός ο σύζυγος με τη καρεκλιτσα του μασάζ. Ώρες ώρες σαν παιδάκια κάνουν. Ανακαλύπτουν κάτι και κολάνε

 

[ggonholidays]

Το πολύ πρωινό ξύπνημα που προγραμματίζαμε δεν έγινε ποτέ. Θέλαμε να πάμε χαράματα στη λίμνη για να παρακολουθήσουμε τους ντόπιους που κάνουν γυμναστική αλλά μια το τσετ λακ, μια η κούραση και μια οι κατσαριδούλες που ανησύχησαν τον ύπνο μας δεν άφησαν να ξυπνήσουμε πρωί. Το πρωινό του ξενοδοχείου κάτω του μέτριου αλλά ευτυχώς δεν είχε κατσαρίδες στο μενού. Αφού χάσαμε λοιπόν το χάραμα στη λίμνη είπαμε να κατευθυνθούμε προς το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μινγχ το οποίο γνωρίζαμε ότι κλείνει το μεσημέρι. Πήραμε ένα ταξί και κατευθυνθήκαμε προς τον χώρο του μαυσωλείο. Το ταξί μας άφησε έξω από μια είσοδο μπήκαμε μέσα και αφηρημένα στηθήκαμε στην ουρά του πρώτου κτηρίου που βρήκαμε μπροστά μας. Όταν φτάσαμε στο ταμείο συνειδητοποιήσαμε ότι επρόκειτο για το μουσείο του Χο Τσι Μινχ και όχι το μαυσωλείο. Η υπάλληλος μας συνέστησε να επισπευτούμε πρώτα το μαυσωλείο αφού θα έκλεινε σε λίγο και να επιστρέψουμε μετά για το μουσείο που στη πραγματικότητα δεν το είχαμε στο πρόγραμμα.

Το μαυσωλείο που ολοκληρώθηκε το 1975 είναι ανοικτό για το κοινό καθημερινά από τις 9 μέχρι τις 12:00 το μεσημέρι και αποτελεί ένα από τα πιο πολυσύχναστα αξιοθέατα στο Ανόι με συνέπεια τις μεγάλες ουρές αναμονής . Είναι φτιαγμένο στη πλατεία Da Dinhό που ο Χο Τσι Μινχ είχε ανάγνωση την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στις 2/9/1945.

Στη είσοδο του χώρου όπου βρισκόταν το μαυσωλείο μας χώριζαν σε γκρουπ περίπου 20 ατόμων που ξεκινούσαν κάθε μερικά λεπτά. Μπήκαμε στη σειρά και ακολουθούσαμε τον αξιωματικό που μας έδειχνε το δρόμο. Μας είχαν τονίσει να ακολουθήσουμε αυστηρά τη πορεία μας και να μην φύγουμε από την γραμμή όπως επίσης και το ότι οι φωτογραφείς απαγορεύονταν στο χώρο του μαυσωλείου. Ομολογώ πως υπήρχε μεγάλη οργάνωση και γιαυτό παρά το πλήθος του κόσμου δεν υπήρχαν καθυστερήσεις. Το κτίριο δεν μπορώ να πω ότι το βρήκα ενδιαφέρον, υπήρχε όμως παντού τάξη και πειθαρχία. Ακλουθήσαμε ευλαβικά τη σειρά μας, περπατήσαμε γύρω από το σώμα του θείου Χο που φαινόταν να κοιμόταν στη μέση του δωματίου και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο.

Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το μουσείο Χο Τσι Μινχ όπου εκθέτονταν φωτογραφίες του Χο Τσι Μινχ όπως και άρθρα για τη ζωή και τα επιτεύγματά του. Στον τελευταίο όροφο υπήρχε έκθεση μοντέρνας τέχνης αρκετά ενδιαφέρουσα μπορώ να πω αλλά τίποτα το συναρπαστικό. Αν δεν έχετε αρκετό χρόνο στο Ανόι μπορείτε να αφήσετε πίσω αυτό το μουσείο.

Ακολούθως και αφού διαπιστώσαμε ότι αφήσαμε στο ξενοδοχείο τους χάρτες μας προσπαθήσαμε να πάρουμε πληροφορίες από τους ντόπιους για το πως θα φτάσουμε στο Ναό της Λογοτεχνίας πράγμα που αποδείχτηκε πολύ δύσκολο αλλά αρκετά διασκεδαστικό. Ήταν πραγματικά πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν αλλά αντιμετωπίζαμε πρόβλημα συνεννόησης, μέχρι που βρέθηκε μια κοπελιά η οποία δεν είχε ιδέα που βρισκόταν ο ναός αφού ήταν η δεύτερη της μέρα στη πόλη αλλά είχε μαζί της έναν χάρτη τον οποίο μας χάρισε. Προσπαθήσαμε να της δώσουμε κάτι για τον χάρτη της αλλά στάθηκε αδύνατο και επιπλέον μας σημείωσε το τηλέφωνό της αν χρειαστούμε οτιδήποτε κατά την παραμονή μας να τη πάρουμε τηλέφωνο.

Ο ναός της λογοτεχνίας κτίστηκε το 1070 και είναι αφιερωμένος στον Κομφούκιο. Το 1076 αποτέλεσε το πρώτο πανεπιστήμιο στο Βιετνάμ και έμεινε σε λειτουργία μέχρι το 1779. Είναι πολύ ενδιαφέρον μνημείο τόσο αρχιτεκτονικά όσο και για την ιστορία του.

Περιπλανηθήκαμε στους όμορφους κήπους με τα αιωνόβια δέντρα και χαζέψαμε τους φοιτητές που φωτογραφίζονταν με τα πτυχία τους σε τελετή αποφοίτησης. Θεωρώ ότι είναι ένα αξιοθέατο που δεν πρέπει να χάσει κάποιος που επισκέπτεται το Ανόι.

Η ώρα είχε περάσει και πλην του φτωχού πρωινού που είχαμε πάρει δεν είχαμε φάει κάτι άλλο έτσι το στομάχι μας, μας πρόσταζε για στάση. Είχαμε αποφασίσει να μην επισκεφτούμε άλλο μνημείο ή μουσείο αλλά να περάσουμε το υπόλοιπο απόγευμα στη παλιά πόλη αφού στις 7 μμ είχαμε ραντεβού με την κα Τσαμ για να μας οδηγήσει στο τρένο για Σαπα. Έτσι με ένα ταξί φτάσαμε στη παλιά πόλη και επιλέξαμε για φαγητό το Little Hanoi πρόταση το συνφορουμήτη babaduma. Το φαγητό ήταν πραγματικά υπέροχο και οι τιμές Βιετναμέζικες.

Στη συνέχεια κάναμε βόλτες στα στενά της παλιάς πόλης και γύρω από τη λίμνη. Προσπάθησα να αντισταθώ και να μην κάνω αγορές αφού θα είχαμε μεγάλο ταξίδι μπροστά μας και δεν ήθελα να κουβαλάω επιπρόσθετο βάρος σε όλο το ταξίδι.

Επισκεφτήκαμε επίσης το ναό Ngoc Son που βρίσκετε σε ένα μικρό νησάκι Jade στη λίμνη Hoan Kiem, και το οποίο ενώνετε με τη στεριά με τη πολύφωτογραφισμένη κόκκινη γέφυρα του Ανατέλλοντος Ηλίου ή αλλιώς Huc Bridge.

Η λίμνη αποτελεί τη καρδιά της πόλης. Μια όαση ηρεμίας μέσα στη πολύβουη πόλη.

Με χαρά δεχτήκαμε τηλεφώνημα από τη κα Τσαμ ότι το ραντεβού μας αναβάλλεται για τις 8 και έτσι η βόλτα μας πήρε παράταση. Στις 8 ένα ταξί μας παρέλαβε και μας οδήγησε στο σταθμό του τρένου όπου ο σύζυγος της κας Τσαμ μας περίμενε με τα εισιτήρια στο χέρι για να μας οδηγήσει στη καμπίνα μας. Όπως είχα αναφέρει σε προηγούμενο ποστ το HalongSapaToursτο είχα ανακαλύψει μέσω διαδικτύου μετά από μεγάλη έρευνα. Στο πολύ οικονομικό πακέτο που μου πρόσφερναν εκτός από τις εκδρομές στη Σαπα και το HalongBayπεριλαμβάνονταν και όλες οι μεταφορές από και προς το αεροδρόμιο κατά την άφιξη και αναχώρηση από το Ανόι και από και προς σταθμούς τρένου και λιμάνι. Από τη μια χάσαμε τη πλάκα να ψάχνουμε να βρούμε το βαγόνι μας από την άλλη μας έκανε πολύ ξέγνοιαστη την όλη διαδικασία. Επίσης του παραδώσαμε τις μεγάλες μας αποσκευές και πήραμε μαζί μας από ένα μικρό σάκο με τα αναγκαία για τις επόμενες 2 μέρες 3 νύκτες που θα διαρκούσε η εκδρομή μας.

Η καμπίνα μας ήταν τετράκλινη και την μοιραστήκαμε με ένα πιτσιρικά κινέζο που πήγαινε στο χωριό του και έναν ξεναγό Βιετναμέζο που συνόδευε ένα γκρουπ Γάλλους.

Στο βαγόνι υπήρχαν από ένα μπουκαλάκι νερό για τον καθένα καθώς και από ένα σετ οδοντόκρεμας- οδοντόβουρτσας. Υπάρχει επίσης πρίζα για να φορτίζονται τα κινητά αλλά είναι μια και για τους 4 οπόταν όποιος προλάβει. Οι πρώτες 2-3 ώρες πέρασαν ευχάριστα συζητώντας με το κινεζάκι που σπούδαζε Βιετναμέζικα στο Ανόι και τώρα κατευθυνόταν για μια εβδομάδα στους χωριό του. Όταν το ρώτησα αν είχε διακοπές το πανεπιστήμιο και γι αυτό πήγαινε σπίτι του μου απάντησε ότι απλά οι γονείς του του ζήτησαν να πάει και αυτός δεν ρώτησε γιατί. Επίσης όταν τον ρώτησα γιατί επέλεξε να σπουδάσει Βιετναμέζικα μου απάντησε ότι υπακούει τους γονείς του και ήταν αποκλειστικά δική τους επιθυμία. Ο ίδιος δεν γνώριζε αν ήταν σωστή η επιλογή τους και πόσο εύκολα θα μπορούσε να εργοδοτηθεί. Μιλούσε με αγάπη για το χωρίο του που το όνομά του ήταν το χωριό της Άνοιξης και είναι άλλες 2 ώρες από τα σύνορα με το Βιετνάμ. Μας μίλησε για τη ζωή στη Κίνα και το Βιετνάμ και συνέστησε να πάμε οπωσδήποτε στο Halong Bay πράγμα το οποίο είχαμε ήδη κανονισμένο. Δεν είχε ιδέα που βρίσκετε η Κύπρος αλλά προσπάθησε επιτόπου να το ψάξει στο διαδίκτυο αλλά δεν έπιανε το 3G και για και γι αυτό πήρε σημείωση να το ψάξει αργότερα. Έκανε όμως πολλές ερωτήσεις για τη καθημερινή ζωή μας και έδειχνε να έχει όσο ενδιαφέρον είχα και γω να μάθω για την καθημερινότητα στη Κίνα και το Βιετνάμ . Είναι τέτοιες στιγμές που με κάνουν να αγαπάω τα ταξίδια ακόμα περισσότερο. Με την κουβέντα πέρασε η ώρα και συναινέσαμε και όλοι να πάμε για ύπνο μιας και ξημέρωνε για όλους μας μεγάλη μέρα. Είχαμε να δούμε την αγορά Bac Ha!

 

[villi]

Επιτέλους συνέχεια....

 

[whoknows]

Επιτελους επιτελους...εν αναμονη της συνεχειας..

 

[makisg]

επιτέλους,επιτέλους έφτασε η αρχή του ....τέλους

 

[ggonholidays]

Οκ!!! Το πήρα το μηνυμα

 

[ggonholidays]

Ξύπνησα από το αχνό φως του ήλιου μου έμπαινε από το παράθυρο. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να κοιτάξω από το παράθυρο. Η θέα των ρυζοφυτείων μέσα από την πρωινή καταχνιά ήταν υπέροχη. Ο καιρός ήταν μουντός και που και που έριχνε ψιλοβρόχια. Η υγρή ατμόσφαιρα πρόσθετε στο όλο σκηνικό.

Η κάμερα του κινητού είχε πάρει φωτιά και λίγο αργότερα με πήρε χαμπάρι ο σύζυγος που επίσης κόλλησε τη μούρη στο τζάμι και άρχισε να βγάζει φωτογραφίες. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ αυξανόταν η κίνηση στα χωράφια. Ο κόσμος σιγά σιγά κατευθυνόταν στις αγροτικές του δουλειές. Βγάζαμε και ξαναβγάζαμε φωτογραφίες και δείχναμε ο ένας στον άλλο βουβάλια που άραζαν στα χωράφια.

Πρέπει να δείχναμε μεγάλα φρικιά στα μάτια του νεαρού κινέζου. Μας κοιτούσε με απορία και σηκωμένα τα φρύδια. Έσκυβε και αυτός έξω από το παράθυρο κάθε φορά που ενθουσιαζόμασταν με κάτι αλλά ξαναπήγαινε στη θέση του με ακόμα πιο απορημένη φάτσα. « Μα τόσος ενθουσιασμός πια για τους νεροβούβαλους.? Απο ποιόν πλανήτη κατέβηκαν και δεν έχουν ξαναδεί? Δεν τους είχε πάρει η μαμά τους ‘Τα ζώα του αγροκτήματος ’ όταν ήταν μικροί?» Κάτι με Ντάλια στο Παραπέντε πρέπει να έμοιαζα. (Το μαλλί το έχω ειδικά το πρωί). Πραγματικά όμως εντυπωσιακά αυτά τα ζωντανά αλλά μετά από μια-δυο μέρες είχα δει τόσα πολλά που τα συνήθισα.

Η πρωινή επίσκεψη στις τουαλέτες του τρένου ομολογώ αποτελεί άσκηση αντοχής στο κράτημα αναπνοής καθώς και επέκταση του ορίου ανοχής στο σίχαμα.

Και η ώρα περνούσε και στο σταθμό δεν φτάναμε και παρόλο που δεν βαρεθήκαμε καθόλου άρχισα να ανησυχώ. Το κινεζάκι βγήκε από το βαγόνι για να μάθει τι συμβαίνει και επέτρεψε μερικά λεπτά μετά για να μας ανακοινώσει ότι είχαμε καθυστέρηση 2-3 ώρες. Δηλαδή αντί στις 6 θα φτάναμε στο Lao Cai που είναι ο πλησιέστερος σταθμός στη Σάπα, στις 9. Προφανώς το τρένο κάπου είχε σταματήσει για αρκετή ώρα λόγω έργων αλλά καθώς κοιμόμασταν και δεν το πήραμε χαμπάρι.

- Όχιιιι!Δεν είναι δυνατόν. Πάει...
- Σιγά μωρέ. Τι κι αν φτάσουμε 3 ώρες μετά δεν χάθηκε ο κόσμος . Πρωί θα είναι ακόμα.
- Εεεε....ε. Ξέρεις καλέ μου... Έχουμε πολύ ώρα δρόμο ακόμα.
- Γιατί μια ώρα δεν είναι η Σάπα από το Lao Cai.
- Εεεεε...ε. Ξέρεις θα πάμε κάπου αλλού πρώτα που είναι λίιιιγο πιο μακρυά.
- Που?
- Εεεεε....ε. Στη Bac Ha.
- Και γιατί θα πάμε εκεί.
- Γιατί έχει μια καταπληκτική αγορά.
- Θα άκουσες μάλλον ότι έχει ωραίες παντελόνες.
- Όχι καλέ. Είναι ιδιαίτερη αγορά, θα δεις.
- Και πόση ώρα θα κάνουμε να φτάσουμε?
- Μπγτρδς ώρες.
- Τι?
- Εεεε....ε. Μια, δυο, τρεις ώρες.
- Τι?
- Δύο! Δύο!
- Θα κάνουμε 4 ώρες πήγαινε έλα για να πάρεις παντελόνες.
- Όχι λέμε ρε παιδί μου, 5 είναι σύνολο γιατί είναι στην αντίθετη κατεύθυνση από Σάπα. Και δεν έχει παντελόνες λέμε. Έχει βόδια.
- Σου υπενθυμίζω ότι έχουμε όριο 20 κιλά στις αποσκευές.
- Καλέ δεν έχω σκοπό να αγοράσω βόδι...
- (Καμία απάντηση απλά πήρε 2 ντεπόν)


Μετά απο ώρα...
- Και πως θα πάμε?
- Εδώ είναι που μας τα χαλάει η καθυστέρηση.

Λοιπόν στη Bac Ha αξίζει να πας πολύ νωρίς το πρωί. Πριν καταφθάσουν οι ορδές των τουριστών. Το ιδανικό θα ήταν να φτάναμε από το προηγούμενο βράδυ άλλα λόγο περιορισμένο χρόνου δεν είχαμε αυτή τη δυνατότητα. Τα οργανωμένα τουρ ξεκινάνε από Lao Cai γύρω στις 9 και φτάνουν κατά τις 11. Η αγορά λίγο μετά το μεσημέρι αρχίζει να διαλύεται. Η διαδρομή αυτή ήταν ήδη πληρωμένη μέσα στο πακέτο που μας έκλεισε η κα Τσαμ.

Η επόμενη επιλογή είναι με ιδιωτικό αυτοκίνητο με οδηγό. Από το πρακτορείο μου ζήτησαν 50 Δολάρια μονή διαδρομή. Είμαι σίγουρη ό τι εκεί μπορεί να κανονιστεί πολύ πιο οικονομικά.

Η τρίτη επιλογή είναι με τα τοπικά λεωφορεία. Ο σταθμός των λεωφορείων είναι πολύ κοντά στο σταθμό του τραίνου και τα λεωφορεία φεύγουν κάθε μια ώρα. Είπα λοιπόν να έχουμε μια εμπειρία αλα Dim Kyr και να ταξιδέψουμε μαζί με τους ντόπιους και την πραμάτεια τους (κότες, γουρούνια, αυγά, λαχανικά κτλ) και την περίμενα πως και πως αυτή τη διαδρομή. Δυστυχώς όμως η καθυστέρηση μας τα χαλούσε και δεν θα προλαβαίναμε τη τοπική συγκοινωνία.

Τελικά το τρένο έφτασε στις 9:30 και ευτυχώς που η κα. Τσαμ δεν είχε ακυρώσει τη συμμετοχή μας στο τουρ. Μια κοπελιά μας περίμενε έξω από τον σταθμό με τα ονόματα μας γραμμένα σε ένα χαρτί και μια σακούλα με δυο σάντουιτς στο χέρι. Μας παρακίνησε να κατευθυνθούμε σύντομα προς το Minibus που μας περίμενε φορτωμένο με κόσμο για να φύγουμε. Προσφερθήκαμε να πληρώσουμε για το πρωινό αλλά έκπληκτη μας είπε πως έχουμε πληρώσει για όλα τα γεύματα της εκδρομής. Την λεπτομέρεια αυτή την είχα ξεχάσει γιατί ποτέ δεν μου αρέσει να κανονίζουν άλλοι τα γεύματα μου. Το σάντουιτς αυτό όμως ήταν σωτήριο και πεντανόστημο.

Απολογούμαι για το κατεβατό των φώτο αλλά δεν ήξερα ποιες να διαλέξω.

 

[whoknows]

- Όχιιιι!Δεν είναι δυνατόν. Πάει...
- Σιγά μωρέ. Τι κι αν φτάσουμε 3 ώρες μετά δεν χάθηκε ο κόσμος . Πρωί θα είναι ακόμα.
- Εεεε....ε. Ξέρεις καλέ μου... Έχουμε πολύ ώρα δρόμο ακόμα.
- Γιατί μια ώρα δεν είναι η Σάπα από το Lao Cai.
- Εεεεε...ε. Ξέρεις θα πάμε κάπου αλλού πρώτα που είναι λίιιιγο πιο μακρυά.
- Που?
- Εεεεε....ε. Στη Bac Ha.
- Και γιατί θα πάμε εκεί.
- Γιατί έχει μια καταπληκτική αγορά.
- Θα άκουσες μάλλον ότι έχει ωραίες παντελόνες.
- Όχι καλέ. Είναι ιδιαίτερη αγορά, θα δεις.
- Και πόση ώρα θα κάνουμε να φτάσουμε?
- Μπγτρδς ώρες.
- Τι?
- Εεεε....ε. Μια, δυο, τρεις ώρες.
- Τι?
- Δύο! Δύο!
- Θα κάνουμε 4 ώρες πήγαινε έλα για να πάρεις παντελόνες.
- Όχι λέμε ρε παιδί μου, 5 είναι σύνολο γιατί είναι στην αντίθετη κατεύθυνση από Σάπα. Και δεν έχει παντελόνες λέμε. Έχει βόδια.
- Σου υπενθυμίζω ότι έχουμε όριο 20 κιλά στις αποσκευές.
- Καλέ δεν έχω σκοπό να αγοράσω βόδι...
- (Καμία απάντηση απλά πήρε 2 ντεπόν)

Εχεις δει χταποδι να χτυπιεται μονος του? Επρεπε να δεις εμενα..εχασες χαχααχα ...Μεχρι και το Κυριο Κυριο Μπος ηρθε νομιζοντας οτι επαθα καποια κριση χααχχααχα

 

[ggonholidays]

Εύχομαι ο Μπος να είναι ταξιδιαρης και να δείξει κατανόηση

 

[ggonholidays]

Προσωπικά έχω μεγάλη αδυναμία στις αγορές. Φυσικά όσο πιο έθνικ είναι η αγορά τόσο πιο πολύ ξετρελαίνομαι. Γι αυτό το λόγο, διαβάζοντας για τη BacHa δεν υπήρχε περίπτωση να μην κάνω το ανθρωπίνως δυνατό να βρεθώ εκεί.

Κάθε Κυριακή στη BacHa μαζεύονται εκατοντάδες μέλη των φυλών του Βόρειου Βιετνάμ για να πωλήσουν τα εμπορεύματα τους. Λαχανικά, χειροτεχνίες, είδη για το σπίτι αλλά και ζωντανά ζώα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Από τις πρωινές ώρες τις Κυριακής μέχρι το μεσημέρι η πόλη μεταμορφώνεται σε μια τεράστια πολύβουη και πολύχρωμη αγορά. Το πολύχρωμη το χρωστάει στις γυναίκες της φυλής FlowerHmong που οι παραδοσιακές τους στολές αποτελούνται από πολύχρωμα επίπεδα.

Χαθήκαμε από το γκρούπ με το που φτάσαμε στη BacHa και για τις επόμενες 2 ώρες περιπλανηθήκαμε στους διαδρόμους της αγοράς χαζεύοντας τη πραμάτεια εγώ, σε φωτογραφική υστερία ο σύζυγος που δεν σταματούσε να φωτογραφίζει τους ντόπιους και τα ζωντανά τους. Πάρα πολλοί τουρίστες και αρκετοί από τους πωλητές πωλούσαν τουριστικά προϊόντα, αλλά παρόλα αυτά η αγορά είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Περάσαμε αρκετό χρόνο παρακολουθώντας τις αγοραπωλησίες των ζώων και κάνοντας μερικές αγορές σε πολύ καλές τιμές όπως χειροποίητες τσάντες και ρουχαλάκια. Οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και χαμογελαστοί.

Σε κάποια φάση βρέθηκα με μια μαγκούρα στο χέρι να προσπαθώ να κατεβάσω μπλουζάκια που ήταν κρεμασμένα ψηλά αφού είχα βαρεθεί να περιμένω να εξυπηρετηθώ. Η κοπελιά που είχε το σταν έκανε τρελές πωλήσεις και δεν προλάβαινε. Με πήρανε χαμπάρι κάμποσοι τουρίστες που περίμεναν και αυτοί και τρέξανε να τους εξυπηρετήσω. Με πήρε χαμπάρι μετά η κοπελιά και άρχισε να μου δίνει οδηγίες πως να εξυπηρετήσω το κόσμο. Πρέπει να πούλησα 5-6 μπλουζάκια τουλάχιστον. Έγω έφυγα από εκεί περήφανη για τον εαυτό μου που είχα τόσο μεγάλη επιτυχία στις πωλήσεις ενώ ο σύζυγος υποστήριζε ότι έπεσα για άλλη μια φορά θύμα εργασιακής εκμετάλλευσης. Ούτε σκόντο στο μπλουζάκι που πήρα δεν μου έκανε.

Γευματίσαμε σε ένα εστιατόριο στην αρχή της αγοράς μαζί με το γκρούπ. Ομολογώ ότι το γεύμα ήταν πλούσιο και γευστικό παρόλο που πήγαινα με πολύ χαμηλές προσδοκίες μιας και το γεύμα περιλαμβανόταν στην τιμή της εκδρομής.

Μετά το γεύμα και αφού η αγορά είχε τελειώσει επιβιβαστήκαμε στα πούλμαν και επισκεφτήκαμε ένα μειονοτικό χωριό. Οι επίσκεψης σε αυτά τα χωρία με κάνουν να νοιώθω λίγο άβολα. Σαν να κάνω μπανιστήρι στην ζωή των ανθρώπων. Σαν να παραβιάζω την ιδιωτικοτητά τους. Μπαίνω στη θέση τους και σκέφτομαι «Θα άρεσε σε μένα να περνούσαν από το μπαλκόνι μου πλήθη κόσμου και να με φωτογράφιζαν την ώρα που άραζα στο καναπέ μου? Η διαφορά είναι όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι μας περιμένουν. Έχουν βρεί αυτό το τρόπο για να κερδίζουν εξτρά εισόδημα και το εκμεταλλεύονται. Είναι προετοιμασμένοι για να δείχνουν στο τουρίστα του πούλμαν αυτά που θέλουν να δείξουν και τέρμα. Κάναμε μια βόλτα στα χωμάτινα δρομάκια του χωριού ανάμεσα στις κότες και τα γουρούνια και μπήκαμε σε 2 από τα σπίτια όπου μας ξενάγησαν.

Τα σπίτια τους ήταν ένας ενιαίος χώρος χωρίς να χωρίζει η κουζίνα από το καθιστικό και το υπνοδωμάτιο. Όλα ήταν πεντακάθαρα όπως και οι δρόμοι του χωριού.

Στο δρόμο της επιστροφής για τη Σαπα κάναμε μια σύντομη στάση στα σύνορα με τη Κίνα. Ήταν καλά απλά για να ξεμουδιάσουμε. Τίποτα άλλο.


Φτάσαμε στη Σάπα αργά το απόγευμα και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Το προσωπικό ομολογουμένως εξυπηρετικότατο μας ενημέρωσε για το δείπνο και το πρωινό καθώς και για την εκδρομή την επόμενη μέρα. Πήραμε τα κλειδιά και ανεβήκαμε στο δωμάτιο μας. Η πρώτη εντύπωση ήταν πολύ ευχάριστη. Το δωμάτιο ήταν φρεσκοβαμμένο με καινούργια έπιπλα και πάτωμα. Ανοίγοντας όμως τη πόρτα του μπάνιου ήταν σαν να βρισκόμασταν σε άλλο ξενοδοχείο. Σαν να έκανες ένα βήμα πίσω στο χρόνο και βρισκόσουν ξαφνικά τουλάχιστον δύο δεκαετίες πίσω. Τα είδη υγιεινής ήταν ταλαιπωρημένα και φθαρμένα. Στη συνέχεια διαπιστώσαμε ότι όλο το ξενοδοχείο ήταν μια παρόμοια κατάσταση αφού οι μισοί χώροι ήταν ανακαινισμένοι ενώ οι άλλοι μισοί είχαν το μαύρο τους το χάλι.


Όσο βράδιαζε η θερμοκρασία έπεφτε αρκετά. Η πρώτη βόλτα που κάναμε στη πόλη μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Το βράδυ η πόλη ήταν πολύ ήσυχη. Πολύ λίγοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμους και αρκετοί από αυτούς φορούσαν παραδοσιακές στολές. Υπήρχαν μερικά εστιατόρια και μπαρ που οι λιγοστοί θαμώνες ήταν τουρίστες.

 

[villi]

Πόσο μας έλειψαν οι αφηγήσεις σου !!!Πως και πως περίμενα τη συνέχεια του Βιετνάμ!!!Γέμισε η οθόνη χρώματα!!!