Christoforatos Sp
Member
- Μηνύματα
- 10
- Likes
- 70
Βιέννη,
Μια πόλη αρχοντική, γεμάτη πανέμορφα κτήρια, παλάτια, πλατείες και μουσική. Την επισκεφτήκαμε αρχές Ιουλίου. Και θα μοιραστώ μαζί σας την ταξιδιωτική εμπειρία μου.
Φτάσαμε Βιέννη πρωί, στις 10.30. Η πτήση από Αθήνα αναχώρησε 08.15 με Aegean. Το αεροδρόμιο της Βιέννης είναι μικρό όμως πεντακάθαρο με τις σημάνσεις προς την έξοδο και την παραλαβή των αποσκευών να σε καθοδηγούν εύκολα να πάρεις όποιο μέσο θέλεις για να φύγεις. Από κει μπορείς να φύγεις με τρένο όχι μόνο για το κέντρο της Βιέννης αλλά ακόμα και για πιο μακρινούς προορισμούς όπως το Salzburg.
Στα δεξιά προς την έξοδο και πριν από έναν μεγάλο κατηφορικό διάδρομο και κυλιόμενες σκάλες, υπάρχει το γραφείο της ÖBB (Österreichische Bundesbahnen) η οποία είναι ο βασικός πάροχος ΜΜΜ στην Αυστρία. Από κει βγάλαμε εισιτήριο για την διαδρομή Αεροδρόμιο - Κέντρο (4,40€) καθώς και εισιτήριο απεριόριστων διαδρομών εβδομαδιαίας διάρκειας (17,10€).
Να σημειώσω, όπως ήδη έχει αναφερθεί και από άλλους ταξιδιώτες, πώς αυτή η εβδομαδιαία κάρτα (ένα χαρτί για να ακριβολογώ) ξεκινάει να ισχύει από Δευτέρα 00.00 έως Κυριακή 23.59. Εμείς που φτάσαμε Κυριακή, για τις μετακινήσεις μας πληρώναμε έξτρα 2,40€ την διαδρομή.
Ξενοδοχείο επιλέξαμε το IBIS Wien Messe. Βρίσκεται σε εξαιρετικό σημείο, δίπλα σε σταθμό μετρό (Στάση Vorgartenstrasse), σε μια αλυσίδα παντοπωλείων – mini/super market (Billa) καθώς και σε πολύ μικρή απόσταση από την πλατεία Μεξικό (Mexikoplatz). Εκεί θα θαυμάσετε μια άκρως εντυπωσιακή εκκλησία (Franz von Assisi).
Σχετικά με το ξενοδοχείο θα πω ότι ήταν μια θαυμάσια επιλογή όσον αφορά την τοποθεσία, την σχέση ποιότητας - τιμής (322€) καθώς και την καθαριότητα. Δεν έχω εικόνα για το πρωινό καθώς επιλέξαμε να τρώμε πρωινό σε διάφορα cafe της πόλης βιώνοντας κάθε μέρα μια διαφορετική εμπειρία. Σίγουρα, το κόστος αυτής της εμπειρίας ήταν ακριβότερο -αν όχι περίπου ίδιο- από την τιμή του ξενοδοχείου το οποίο έχει μπουφέ και χρεώνει 16€ το άτομο. Όμως, για μας ήταν σημαντικό να πιούμε έναν καφέ και να φάμε ένα πρωινό σε ένα κτήριο του 19ου αιώνα βλέποντας αρχιτεκτονικές και εισπράττοντας αισθήσεις μιας άλλης εποχής.
Η Βιέννη είναι μια πόλη που μόλις βρεθείς στο κέντρο της καταλαβαίνεις αμέσως γιατί όλοι την χαρακτηρίζουν αυτοκρατορική και αρχοντική. Η πρώτη μας επαφή με το κέντρο συνέβη στην έξοδο τού μετρό στην πλατεία του Αγίου Στεφάνου (Stephansplatz) όπου ανεβαίνοντας με τις κυλιόμενες σκάλες, σού αποκαλύπτεται από δεξιά η ομώνυμη εκκλησία και σου κόβει την ανάσα. Η εικόνα είναι άκρως εντυπωσιακή με το ναό να στέκει στο σημείο επιβλητικός. Πραγματικά, όσες φορές κι αν τον είδαμε, όποια στιγμή της ημέρας κι αν τον είδαμε, δεν τον χορταίνεις. Το συναίσθημα είναι μοναδικό.
Αν μου επιτρέπεται μια συμβουλή, θα δώσω αυτή. Αφιερώστε χρόνο και χαθείτε στους πεζόδρομους του κέντρου. Κάθε γωνία θα σου αποκαλύπτει και μια έκπληξη, μια αφορμή να εντυπωσιαστείς, να κάνεις μια στάση. Τα κτήρια εκπέμπουν αρχοντιά και αριστοκρατία μιας άλλης εποχής. Το κέντρο της Βιέννης προσφέρεται για εξερεύνηση και περπάτημα. Σημάνσεις, ποδηλατόδρομοι, πεζόδρομοι, όλα είναι τόσο τέλεια κατασκευασμένα που απλά σε εντυπωσιάζουν και σου επιτρέπουν να πας με ασφάλεια παντού. Σε κάθε σημείο βρίσκεις αφορμή είτε για να κοντοσταθείς να θαυμάσεις, είτε να κάνεις μια στάση για ξεκούραση. Στον περίπατό σας, θα συναντήσετε όμορφα και σημαντικά αξιοθέατα. Πολλά από αυτά, τυχαία. Άλλα, θα πρέπει να τα αναζητήσετε γιατί είναι λίγο πιο έξω από το κέντρο.
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ σε συγκεκριμένα αξιοθέατα. Έχουν ήδη αναφερθεί από άλλους ταξιδιώτες αναλυτικά αλλά ακόμα και με μια απλή αναζήτηση βλέπεις τι έχει να σου προσφέρει η πόλη. Θα σταθώ μόνο σε λίγα που προσωπικά μας άγγιξαν.
Η Εθνική βιβλιοθήκη. Πρόκειται για έναν χώρο που παρόμοιο του δεν είχαμε συναντήσει ξανά. Μικρή σε έκταση, χρειάζεσαι το πολύ 1Ω για να την απολαύσεις. Μπαίνοντας, σε συνεπαίρνει η μυρωδιά του παμπάλαιου ξύλου και των εκατοντάδων βιβλίων. Οι εικόνες σε παραπέμπουν σε άλλες εποχές και σου φέρνουν στο νου σκηνές βγαλμένες από ταινίες. Για μας, άξιζε πολύ αυτή η 1Ω καθώς και τα 10€ το εισιτήριο.
Η στήλη της Πανώλης που βρίσκεται σε ελάχιστα βήματα δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Αποτυπώνει σε όλο της το μεγαλείο τον πόνο, τον φόβο και τον θάνατο που βίωσαν εκείνη την εποχή οι άνθρωποι. Είναι τέτοια η αναπαράσταση της Πανώλης ως φιγούρα, τέτοιος ο τρόμος στο πρόσωπό της την στιγμή που από θύτης γίνεται θύμα που δεν χορταίνεις να την παρατηρείς.
Το εντυπωσιακό ρολόι Άνκερ (Ankeruhr) που χτίστηκε ως γέφυρα για να ενώσει τα δύο κτήρια. Εντυπωσιάζει τόσο πολύ δείχνοντας μαζί με την ώρα δώδεκα ιστορικά πρόσωπα να περνούν μέσα απ’ αυτό, μία φορά κάθε δώδεκα ώρες, ενώ στις 12 το μεσημέρι παρελαύνουν όλες οι φιγούρες μαζί.
Το κάστρο του Laxenburg. Ένα άριστα διατηρημένο κάστρο το οποίο βρίσκεται μέσα σε ένα τεράστιο καταπράσινο πάρκο. Βρίσκεται σε ένα προάστιο, περίπου 35’ από την Βιέννη με λεωφορείο. Το κόστος του εισιτηρίου είναι 2,80€, η είσοδος για το πάρκο 3,50€ και τέλος υπάρχει μια πλωτή εξέδρα που σε μεταφέρει στο κάστρο (καθώς βρίσκεται μέσα σε λίμνη) η οποία κοστίζει 0,80€ η διαδρομή. Περίπατο στην λίμνη, ανάμεσα στα δέντρα, σε μια άκρως εντυπωσιακή τοξωτή γέφυρα με φόντο το κάστρο… Που αλλού να συναντήσεις τόση ομορφιά και γαλήνη συνάμα.
Πίσω στην Βιέννη, αμέτρητα κτήρια – παλάτια, αρχοντικά σε άριστη κατάσταση, εντυπωσιακές εκκλησίες, πανέμορφα καφέ και πάρκα συνθέτουν ένα μωσαϊκό περίτεχνης και παραμυθένιας αρχοντιάς σε κάθε σας βήμα.
Κάντε μια στάση στο κοινοβούλιο και θαυμάστε μια μικρογραφία του Παρθενώνα. Σταθείτε μπρος στο άγαλμα της θεάς Αθηνάς και θαυμάστε την κρήνη, έργο του Χάνσεν. Όπως και η Ακαδημία Αθηνών άλλωστε.
Περάσαμε 4 ημέρες στην Βιέννη. Ήταν αρκετές; Ίσως να χωρούσε άλλη μια μέρα αλλά φύγαμε πλήρεις, γεμάτοι γεύσεις και εικόνες. Και μια και μιλάω για γεύσεις θα αναφερθώ στα πολυδιαφημισμένα σνίτσελ και κέικ. Σχεδόν κάθε μαγαζί -πλην πιτσαρίας/burger- προσφέρει σνίτσελ. Κάθε καφετέρια ή εστιατόριο έχει βιτρίνα με γλυκά και κέικ. Φάγαμε στο πασίγνωστο εστιατόριο Figlmüller σνίτσελ (20,90€), τολμώ να πω, αδιάφορο. Φάγαμε το περίφημο Sachertorte στο εστιατόριο τού ξενοδοχείου Sacher (9,90€) χωρίς να εντυπωσιαστούμε. Αντίθετα φάγαμε στο Café Central-εκτός των άλλων- μηλόπιτα με κρέμα βανίλιας (8,90€) και ήταν εξαιρετική. Φάγαμε πρωινό σε μέρη που δεν ήταν τόσο διαφημισμένα (Café Goldegg) και οι γεύσεις ήταν εκπληκτικές.
Κάποιος θα πει, οι γεύσεις είναι καθαρά υποκειμενικές. Σε άλλους αρέσουν, σε άλλους όχι. Ισχύει απόλυτα. Και η αναφορά μου δεν γίνεται γιατί προτείνω να μην δοκιμάσετε το σνίτσελ ή το Sachertorte. Το αντίθετο. Τα αναφέρω γιατί θέλω να σταθώ στο γεγονός ότι έχει δημιουργηθεί ένας μύθος γύρω από κάποια εστιατόρια και καφέ της Βιέννης, έχουν γίνει τουριστικές ατραξιόν, λες “δεν υπάρχει περίπτωση να ήρθα μέχρι εδώ και να μην δοκιμάσω”, βλέπεις τον κόσμο να στήνετε σε ουρές για να μπει όπως θα περίμενε για να μπει σε κάποιο μνημείο και στο τέλος ανακαλύπτεις ότι για τα γευστικά σου γούστα, πολύ φασαρία για το τίποτα.
Τέλος, θα αναφερθώ στο θέμα του καιρού και στο θέμα των μετρητών.
Φτάσαμε Βιέννη 30 Ιουνίου με 34 βαθμούς κελσίου. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και το γεγονός ότι τα περισσότερα εστιατόρια και καφέ, δεν έχουν κλιματισμό, το έκανε ακόμα πιο ανυπόφορο. Έβλεπες πελάτες να βγαίνουν από τα μαγαζιά μούσκεμα στον ιδρώτα. Ευτυχώς από την επόμενη ημέρα η θερμοκρασία ήταν 20-24 βαθμούς με αραιή νέφωση που έκανε την περιήγηση ξεκούραστη. Σημειώστε ότι ακόμα και την ημέρα με την τόση ζέστη, έριχνε βροχή από το πουθενά. Πότε μαζεύονταν σύννεφα, πότε έπεφτε ψιλόβροχο και πότε έβγαινε ο ήλιος, δεν το καταλάβαινες. Ευτυχώς η βροχή μπορεί να ήταν ξαφνική αλλά διαρκούσε ελάχιστα. Τουλάχιστον την πρώτη μέρα. Μετά ήταν λιγότερο απρόβλεπτος ο καιρός με όμορφα σύννεφα στον ουρανό που κάλυπταν τον ήλιο και την ζέστη του. Ας έχετε καμιά ομπρέλα μαζί σας αλλιώς θα βρείτε εκεί με 15-20€.
Παντού διάβαζα ότι χρειαζόμαστε μετρητά γιατί πολλά σημεία δεν δέχονται κάρτα. Δεν το επιβεβαιώνω όμως. Σε όποιο κατάστημα φάγαμε, ήπιαμε ή ψωνίσαμε, ρωτούσαν αν η πληρωμή θα γίνει με μετρητά ή κάρτα. Μόνο σε δημόσιες τουαλέτες που είχε άνθρωπο μέσα έδινες μετρητά (0,50€) και ίσως στις άμαξες. Δεν είδα όμως πουθενά σε όλη την Βιέννη κάποιος να αναφέρει “cashonly” ή “no card”. Όλα τα μετρητά τα γύρισα πίσω.
Επόμενος σταθμός μας στην Αυστρία, το Hallstatt!
Το εισιτήριο για το τρένο το είχαμε κλείσει αρκετά νωρίτερα. Από τον Φλεβάρη. Εκεί, οι τιμές των εισιτηρίων, δεν είναι σταθερές για κάθε διαδρομή. Έχουν την λογική της προσφοράς και της ζήτησης, μοιάζουν λίγο με τα αεροπορικά. Μπορεί ένας προορισμός στις 09.00 να ξεκινάει από 30€ αλλά ο ίδιος προορισμός στις 07.00 να έχει 15€. Φυσικά δεν σημαίνει ότι επειδή η αφετηρία και ο τερματισμός είναι ίδια, είναι ίδια η διαδρομή ή οι στάσεις που θα ανέβεις κατέβεις.
Όλα τα δρομολόγια για το Hallstatt τα βλέπετε και τα κλείνετε από την εφαρμογή της ÖBB. Εμείς φύγαμε από Βιέννη 05.55 και φτάσαμε Hallstatt 09.25 με μια αλλαγή τρένου. Το κόστος της διαδρομής ήταν 19,90€ το άτομο τόσο στο πήγαινε όσο και στο έλα και ήταν το χαμηλότερο που θα μπορούσαμε να πετύχουμε. Ακούγεται λίγο βάρβαρο το 05.55 αλλά θέλαμε να φτάσουμε νωρίς στο Hallstatt ώστε να έχουμε χρόνο μπροστά μας να το περπατήσουμε και να χαθούμε στα σοκάκια του. Θα περνούσαμε ένα βράδυ και θα φεύγαμε την επόμενη με το δρομολόγιο των 12.30.
Κατεβαίνοντας από το τρένο, κατηφορίζεις στην λίμνη του Hallstatt για να πάρεις το καραβάκι που θα σε περάσει απέναντι. Το εισιτήριο κοστίζει 7€ πήγαινε έλα. Το τι αντικρύζεις στην διαδρομή για το Hallstatt; Μόνο μαγεία. Εικόνες απείρου κάλλους, φύση και άνθρωπος έχουν δημιουργήσει κάτι που δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις. Πρέπει να το βιώσετε. Εκείνη την ώρα, ο καθαρός ουρανός και ο ήλιος καθρέφτιζαν τα βουνά και τα σπίτια στην λίμνη. Εικόνες και χρώματα απίστευτα, παραμυθένια, μαγικά.
Έπειτα, περπάτημα από την μια άκρη στην άλλη. Πιστέψτε με, δεν θα το χορταίνετε και σταματάω να περιγράφω εδώ. Επιλέξαμε να μείνουμε στο Fenix Boutique Hotel, το οποίο βρίσκεται απέναντι από το σημείο που βρίσκεται το τελεφερίκ (μάλλον βαγονέτο). Η απόσταση του από το κέντρο είναι 1100μ και η διαδρομή καθώς και η γειτονιά που βρίσκεται θα σας αποζημιώσουν για την απόσταση που ίσως φαντάζει μακρινή. Το ξενοδοχείο εξαιρετικό, μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι. Κόστισε 204€ το βράδυ.
Αν θέλετε να ανεβείτε στο βουνό που βρίσκεται το αλατωρυχείο και το skywalk, υπάρχουν δύο τρόποι. Όπως και να κατεβείτε φυσικά. Είτε χρησιμοποιώντας το τελεφερίκ (12€), είτε με τα πόδια. Κατά την γνώμη μου αξίζει να ανεβείτε με το τελεφερίκ και να κατεβείτε με τα πόδια. Η διαδρομή είναι πανέμορφη, έρχεστε κατά μέτωπο με τον καταρράκτη Muhlbach ενώ υπάρχουν αρκετά σημεία με πανέμορφη θέα. Όμως, προσοχή! Αν έχετε σκοπό να χρησιμοποιήσετε το τελεφερίκ θα πρέπει να αγοράσετε από πριν το εισιτήριο για την ώρα που θέλετε να ανέβετε. Εμείς πήγαμε χαλαροί στις 16.00 να το πάρουμε και μας είπαν ότι μέχρι τις 18.00 που έκλεινε, ήταν sold out. Και χωρίς να έχουμε άλλη λύση, το ανεβήκαμε με τα πόδια. Με χαλαρό περπάτημα και στάσεις για φωτογραφίες, μας πήρε 1Ω να φτάσουμε στην κορυφή. Ήταν αρκετά κουραστικό και νομίζω ότι αν δεν υπάρχουν αντοχές ή υπάρχουν παραπανίσια κιλά, δεν βγαίνει η ανάβαση ή βγαίνει δύσκολα. Εμείς, παρότι έχουμε καλή φυσική κατάσταση (χωρίς να αθλούμαστε), ζοριστήκαμε. Έχει κλίση ο δρόμος. Προτιμήστε το τελεφερίκ λοιπόν, τουλάχιστον για την ανάβαση. Το κατέβασμα μας πήρε 40’ και θα ήταν ακόμα πιο άνετο αν δεν είχε προηγηθεί η ανάβαση (στο Γολγοθά).
Τελειώνοντας, στους κατόχους drone να πω το εξής. Στη Βιέννη μπορείς να το πετάξεις κανονικά. Υπάρχουν σημεία που σου βγάζουν ότι χρειάζεσαι άδεια, την παίρνεις και όλα οκ. Στο Hallstatt όμως, υπάρχουν παντού πινακίδες που σε ενημερώνουν οι κάτοικοι ότι δεν επιτρέπονται. Και αν προσπαθήσεις, κάποιος θα σε δει και θα σε επαναφέρει στην τάξη. Καλό είναι να σεβόμαστε τις επιθυμίες των κατοίκων. Από ότι κατάλαβα, ο ημερήσιος τουρισμός στο Hallstatt είναι εκατονταπλάσιος από τους μόνιμους κατοίκους οι οποίοι μπορεί και να έχουν απαυδήσει από την βουή των ορδών (κυρίως πολύβουων κινέζων). Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς αφίσες σε πολλά σημεία ενδιαφέροντος με μηνύματα όπως παρακαλώ κάντε ησυχία, σεβαστείτε ότι εδώ ζει κόσμος, μην πετάτε drone, μιλάτε χαμηλόφωνα κτλ. Σχετικά με τα μετρητά στο Hallstatt θα πω ότι εκεί είδα μόνο ένα κατάστημα να μην δέχεται κάρτα καθώς και ένα άλλο σημείο που νοίκιαζε βάρκες για βόλτα στη λίμνη. Γενικά, δέχονταν κανονικά κάρτες.
Το Hallstatt είναι μια μοναδική εμπειρία απίστευτης ένωσης βουνού, λίμνης και ανθρώπινης κατασκευής. Πρέπει να μείνεις για να νιώσεις την γαλήνη και την ηρεμία που σου προσφέρει το τοπίο μετά τις 18.00 που ο κύριος όγκος των ημερήσιων εκδρομέων αποχωρεί. Αξίζει να πάει κάποιος ημερήσια εκδρομή κατά την επίσκεψη του στην Βιέννη χωρίς να διανυκτερεύσει; Όχι. Όχι και ξανά όχι. 6Ω πήγαινε έλα για να μείνεις εκεί 3Ω; Δεν αξίζει για κανέναν λόγο. Θεωρώ ότι θα φύγεις ανικανοποίητος, δεν θα έχεις προλάβει να δεις τίποτα, να νιώσεις τίποτα και θα ψάχνεις τρόπο να ξαναπάς.
Καλά μας ταξίδια!
Μια πόλη αρχοντική, γεμάτη πανέμορφα κτήρια, παλάτια, πλατείες και μουσική. Την επισκεφτήκαμε αρχές Ιουλίου. Και θα μοιραστώ μαζί σας την ταξιδιωτική εμπειρία μου.
Φτάσαμε Βιέννη πρωί, στις 10.30. Η πτήση από Αθήνα αναχώρησε 08.15 με Aegean. Το αεροδρόμιο της Βιέννης είναι μικρό όμως πεντακάθαρο με τις σημάνσεις προς την έξοδο και την παραλαβή των αποσκευών να σε καθοδηγούν εύκολα να πάρεις όποιο μέσο θέλεις για να φύγεις. Από κει μπορείς να φύγεις με τρένο όχι μόνο για το κέντρο της Βιέννης αλλά ακόμα και για πιο μακρινούς προορισμούς όπως το Salzburg.
Στα δεξιά προς την έξοδο και πριν από έναν μεγάλο κατηφορικό διάδρομο και κυλιόμενες σκάλες, υπάρχει το γραφείο της ÖBB (Österreichische Bundesbahnen) η οποία είναι ο βασικός πάροχος ΜΜΜ στην Αυστρία. Από κει βγάλαμε εισιτήριο για την διαδρομή Αεροδρόμιο - Κέντρο (4,40€) καθώς και εισιτήριο απεριόριστων διαδρομών εβδομαδιαίας διάρκειας (17,10€).
Να σημειώσω, όπως ήδη έχει αναφερθεί και από άλλους ταξιδιώτες, πώς αυτή η εβδομαδιαία κάρτα (ένα χαρτί για να ακριβολογώ) ξεκινάει να ισχύει από Δευτέρα 00.00 έως Κυριακή 23.59. Εμείς που φτάσαμε Κυριακή, για τις μετακινήσεις μας πληρώναμε έξτρα 2,40€ την διαδρομή.
Ξενοδοχείο επιλέξαμε το IBIS Wien Messe. Βρίσκεται σε εξαιρετικό σημείο, δίπλα σε σταθμό μετρό (Στάση Vorgartenstrasse), σε μια αλυσίδα παντοπωλείων – mini/super market (Billa) καθώς και σε πολύ μικρή απόσταση από την πλατεία Μεξικό (Mexikoplatz). Εκεί θα θαυμάσετε μια άκρως εντυπωσιακή εκκλησία (Franz von Assisi).
Σχετικά με το ξενοδοχείο θα πω ότι ήταν μια θαυμάσια επιλογή όσον αφορά την τοποθεσία, την σχέση ποιότητας - τιμής (322€) καθώς και την καθαριότητα. Δεν έχω εικόνα για το πρωινό καθώς επιλέξαμε να τρώμε πρωινό σε διάφορα cafe της πόλης βιώνοντας κάθε μέρα μια διαφορετική εμπειρία. Σίγουρα, το κόστος αυτής της εμπειρίας ήταν ακριβότερο -αν όχι περίπου ίδιο- από την τιμή του ξενοδοχείου το οποίο έχει μπουφέ και χρεώνει 16€ το άτομο. Όμως, για μας ήταν σημαντικό να πιούμε έναν καφέ και να φάμε ένα πρωινό σε ένα κτήριο του 19ου αιώνα βλέποντας αρχιτεκτονικές και εισπράττοντας αισθήσεις μιας άλλης εποχής.
Η Βιέννη είναι μια πόλη που μόλις βρεθείς στο κέντρο της καταλαβαίνεις αμέσως γιατί όλοι την χαρακτηρίζουν αυτοκρατορική και αρχοντική. Η πρώτη μας επαφή με το κέντρο συνέβη στην έξοδο τού μετρό στην πλατεία του Αγίου Στεφάνου (Stephansplatz) όπου ανεβαίνοντας με τις κυλιόμενες σκάλες, σού αποκαλύπτεται από δεξιά η ομώνυμη εκκλησία και σου κόβει την ανάσα. Η εικόνα είναι άκρως εντυπωσιακή με το ναό να στέκει στο σημείο επιβλητικός. Πραγματικά, όσες φορές κι αν τον είδαμε, όποια στιγμή της ημέρας κι αν τον είδαμε, δεν τον χορταίνεις. Το συναίσθημα είναι μοναδικό.
Αν μου επιτρέπεται μια συμβουλή, θα δώσω αυτή. Αφιερώστε χρόνο και χαθείτε στους πεζόδρομους του κέντρου. Κάθε γωνία θα σου αποκαλύπτει και μια έκπληξη, μια αφορμή να εντυπωσιαστείς, να κάνεις μια στάση. Τα κτήρια εκπέμπουν αρχοντιά και αριστοκρατία μιας άλλης εποχής. Το κέντρο της Βιέννης προσφέρεται για εξερεύνηση και περπάτημα. Σημάνσεις, ποδηλατόδρομοι, πεζόδρομοι, όλα είναι τόσο τέλεια κατασκευασμένα που απλά σε εντυπωσιάζουν και σου επιτρέπουν να πας με ασφάλεια παντού. Σε κάθε σημείο βρίσκεις αφορμή είτε για να κοντοσταθείς να θαυμάσεις, είτε να κάνεις μια στάση για ξεκούραση. Στον περίπατό σας, θα συναντήσετε όμορφα και σημαντικά αξιοθέατα. Πολλά από αυτά, τυχαία. Άλλα, θα πρέπει να τα αναζητήσετε γιατί είναι λίγο πιο έξω από το κέντρο.
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ σε συγκεκριμένα αξιοθέατα. Έχουν ήδη αναφερθεί από άλλους ταξιδιώτες αναλυτικά αλλά ακόμα και με μια απλή αναζήτηση βλέπεις τι έχει να σου προσφέρει η πόλη. Θα σταθώ μόνο σε λίγα που προσωπικά μας άγγιξαν.
Η Εθνική βιβλιοθήκη. Πρόκειται για έναν χώρο που παρόμοιο του δεν είχαμε συναντήσει ξανά. Μικρή σε έκταση, χρειάζεσαι το πολύ 1Ω για να την απολαύσεις. Μπαίνοντας, σε συνεπαίρνει η μυρωδιά του παμπάλαιου ξύλου και των εκατοντάδων βιβλίων. Οι εικόνες σε παραπέμπουν σε άλλες εποχές και σου φέρνουν στο νου σκηνές βγαλμένες από ταινίες. Για μας, άξιζε πολύ αυτή η 1Ω καθώς και τα 10€ το εισιτήριο.
Η στήλη της Πανώλης που βρίσκεται σε ελάχιστα βήματα δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Αποτυπώνει σε όλο της το μεγαλείο τον πόνο, τον φόβο και τον θάνατο που βίωσαν εκείνη την εποχή οι άνθρωποι. Είναι τέτοια η αναπαράσταση της Πανώλης ως φιγούρα, τέτοιος ο τρόμος στο πρόσωπό της την στιγμή που από θύτης γίνεται θύμα που δεν χορταίνεις να την παρατηρείς.
Το εντυπωσιακό ρολόι Άνκερ (Ankeruhr) που χτίστηκε ως γέφυρα για να ενώσει τα δύο κτήρια. Εντυπωσιάζει τόσο πολύ δείχνοντας μαζί με την ώρα δώδεκα ιστορικά πρόσωπα να περνούν μέσα απ’ αυτό, μία φορά κάθε δώδεκα ώρες, ενώ στις 12 το μεσημέρι παρελαύνουν όλες οι φιγούρες μαζί.
Το κάστρο του Laxenburg. Ένα άριστα διατηρημένο κάστρο το οποίο βρίσκεται μέσα σε ένα τεράστιο καταπράσινο πάρκο. Βρίσκεται σε ένα προάστιο, περίπου 35’ από την Βιέννη με λεωφορείο. Το κόστος του εισιτηρίου είναι 2,80€, η είσοδος για το πάρκο 3,50€ και τέλος υπάρχει μια πλωτή εξέδρα που σε μεταφέρει στο κάστρο (καθώς βρίσκεται μέσα σε λίμνη) η οποία κοστίζει 0,80€ η διαδρομή. Περίπατο στην λίμνη, ανάμεσα στα δέντρα, σε μια άκρως εντυπωσιακή τοξωτή γέφυρα με φόντο το κάστρο… Που αλλού να συναντήσεις τόση ομορφιά και γαλήνη συνάμα.
Πίσω στην Βιέννη, αμέτρητα κτήρια – παλάτια, αρχοντικά σε άριστη κατάσταση, εντυπωσιακές εκκλησίες, πανέμορφα καφέ και πάρκα συνθέτουν ένα μωσαϊκό περίτεχνης και παραμυθένιας αρχοντιάς σε κάθε σας βήμα.
Κάντε μια στάση στο κοινοβούλιο και θαυμάστε μια μικρογραφία του Παρθενώνα. Σταθείτε μπρος στο άγαλμα της θεάς Αθηνάς και θαυμάστε την κρήνη, έργο του Χάνσεν. Όπως και η Ακαδημία Αθηνών άλλωστε.
Περάσαμε 4 ημέρες στην Βιέννη. Ήταν αρκετές; Ίσως να χωρούσε άλλη μια μέρα αλλά φύγαμε πλήρεις, γεμάτοι γεύσεις και εικόνες. Και μια και μιλάω για γεύσεις θα αναφερθώ στα πολυδιαφημισμένα σνίτσελ και κέικ. Σχεδόν κάθε μαγαζί -πλην πιτσαρίας/burger- προσφέρει σνίτσελ. Κάθε καφετέρια ή εστιατόριο έχει βιτρίνα με γλυκά και κέικ. Φάγαμε στο πασίγνωστο εστιατόριο Figlmüller σνίτσελ (20,90€), τολμώ να πω, αδιάφορο. Φάγαμε το περίφημο Sachertorte στο εστιατόριο τού ξενοδοχείου Sacher (9,90€) χωρίς να εντυπωσιαστούμε. Αντίθετα φάγαμε στο Café Central-εκτός των άλλων- μηλόπιτα με κρέμα βανίλιας (8,90€) και ήταν εξαιρετική. Φάγαμε πρωινό σε μέρη που δεν ήταν τόσο διαφημισμένα (Café Goldegg) και οι γεύσεις ήταν εκπληκτικές.
Κάποιος θα πει, οι γεύσεις είναι καθαρά υποκειμενικές. Σε άλλους αρέσουν, σε άλλους όχι. Ισχύει απόλυτα. Και η αναφορά μου δεν γίνεται γιατί προτείνω να μην δοκιμάσετε το σνίτσελ ή το Sachertorte. Το αντίθετο. Τα αναφέρω γιατί θέλω να σταθώ στο γεγονός ότι έχει δημιουργηθεί ένας μύθος γύρω από κάποια εστιατόρια και καφέ της Βιέννης, έχουν γίνει τουριστικές ατραξιόν, λες “δεν υπάρχει περίπτωση να ήρθα μέχρι εδώ και να μην δοκιμάσω”, βλέπεις τον κόσμο να στήνετε σε ουρές για να μπει όπως θα περίμενε για να μπει σε κάποιο μνημείο και στο τέλος ανακαλύπτεις ότι για τα γευστικά σου γούστα, πολύ φασαρία για το τίποτα.
Τέλος, θα αναφερθώ στο θέμα του καιρού και στο θέμα των μετρητών.
Φτάσαμε Βιέννη 30 Ιουνίου με 34 βαθμούς κελσίου. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και το γεγονός ότι τα περισσότερα εστιατόρια και καφέ, δεν έχουν κλιματισμό, το έκανε ακόμα πιο ανυπόφορο. Έβλεπες πελάτες να βγαίνουν από τα μαγαζιά μούσκεμα στον ιδρώτα. Ευτυχώς από την επόμενη ημέρα η θερμοκρασία ήταν 20-24 βαθμούς με αραιή νέφωση που έκανε την περιήγηση ξεκούραστη. Σημειώστε ότι ακόμα και την ημέρα με την τόση ζέστη, έριχνε βροχή από το πουθενά. Πότε μαζεύονταν σύννεφα, πότε έπεφτε ψιλόβροχο και πότε έβγαινε ο ήλιος, δεν το καταλάβαινες. Ευτυχώς η βροχή μπορεί να ήταν ξαφνική αλλά διαρκούσε ελάχιστα. Τουλάχιστον την πρώτη μέρα. Μετά ήταν λιγότερο απρόβλεπτος ο καιρός με όμορφα σύννεφα στον ουρανό που κάλυπταν τον ήλιο και την ζέστη του. Ας έχετε καμιά ομπρέλα μαζί σας αλλιώς θα βρείτε εκεί με 15-20€.
Παντού διάβαζα ότι χρειαζόμαστε μετρητά γιατί πολλά σημεία δεν δέχονται κάρτα. Δεν το επιβεβαιώνω όμως. Σε όποιο κατάστημα φάγαμε, ήπιαμε ή ψωνίσαμε, ρωτούσαν αν η πληρωμή θα γίνει με μετρητά ή κάρτα. Μόνο σε δημόσιες τουαλέτες που είχε άνθρωπο μέσα έδινες μετρητά (0,50€) και ίσως στις άμαξες. Δεν είδα όμως πουθενά σε όλη την Βιέννη κάποιος να αναφέρει “cashonly” ή “no card”. Όλα τα μετρητά τα γύρισα πίσω.
Επόμενος σταθμός μας στην Αυστρία, το Hallstatt!
Το εισιτήριο για το τρένο το είχαμε κλείσει αρκετά νωρίτερα. Από τον Φλεβάρη. Εκεί, οι τιμές των εισιτηρίων, δεν είναι σταθερές για κάθε διαδρομή. Έχουν την λογική της προσφοράς και της ζήτησης, μοιάζουν λίγο με τα αεροπορικά. Μπορεί ένας προορισμός στις 09.00 να ξεκινάει από 30€ αλλά ο ίδιος προορισμός στις 07.00 να έχει 15€. Φυσικά δεν σημαίνει ότι επειδή η αφετηρία και ο τερματισμός είναι ίδια, είναι ίδια η διαδρομή ή οι στάσεις που θα ανέβεις κατέβεις.
Όλα τα δρομολόγια για το Hallstatt τα βλέπετε και τα κλείνετε από την εφαρμογή της ÖBB. Εμείς φύγαμε από Βιέννη 05.55 και φτάσαμε Hallstatt 09.25 με μια αλλαγή τρένου. Το κόστος της διαδρομής ήταν 19,90€ το άτομο τόσο στο πήγαινε όσο και στο έλα και ήταν το χαμηλότερο που θα μπορούσαμε να πετύχουμε. Ακούγεται λίγο βάρβαρο το 05.55 αλλά θέλαμε να φτάσουμε νωρίς στο Hallstatt ώστε να έχουμε χρόνο μπροστά μας να το περπατήσουμε και να χαθούμε στα σοκάκια του. Θα περνούσαμε ένα βράδυ και θα φεύγαμε την επόμενη με το δρομολόγιο των 12.30.
Κατεβαίνοντας από το τρένο, κατηφορίζεις στην λίμνη του Hallstatt για να πάρεις το καραβάκι που θα σε περάσει απέναντι. Το εισιτήριο κοστίζει 7€ πήγαινε έλα. Το τι αντικρύζεις στην διαδρομή για το Hallstatt; Μόνο μαγεία. Εικόνες απείρου κάλλους, φύση και άνθρωπος έχουν δημιουργήσει κάτι που δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις. Πρέπει να το βιώσετε. Εκείνη την ώρα, ο καθαρός ουρανός και ο ήλιος καθρέφτιζαν τα βουνά και τα σπίτια στην λίμνη. Εικόνες και χρώματα απίστευτα, παραμυθένια, μαγικά.
Έπειτα, περπάτημα από την μια άκρη στην άλλη. Πιστέψτε με, δεν θα το χορταίνετε και σταματάω να περιγράφω εδώ. Επιλέξαμε να μείνουμε στο Fenix Boutique Hotel, το οποίο βρίσκεται απέναντι από το σημείο που βρίσκεται το τελεφερίκ (μάλλον βαγονέτο). Η απόσταση του από το κέντρο είναι 1100μ και η διαδρομή καθώς και η γειτονιά που βρίσκεται θα σας αποζημιώσουν για την απόσταση που ίσως φαντάζει μακρινή. Το ξενοδοχείο εξαιρετικό, μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι. Κόστισε 204€ το βράδυ.
Αν θέλετε να ανεβείτε στο βουνό που βρίσκεται το αλατωρυχείο και το skywalk, υπάρχουν δύο τρόποι. Όπως και να κατεβείτε φυσικά. Είτε χρησιμοποιώντας το τελεφερίκ (12€), είτε με τα πόδια. Κατά την γνώμη μου αξίζει να ανεβείτε με το τελεφερίκ και να κατεβείτε με τα πόδια. Η διαδρομή είναι πανέμορφη, έρχεστε κατά μέτωπο με τον καταρράκτη Muhlbach ενώ υπάρχουν αρκετά σημεία με πανέμορφη θέα. Όμως, προσοχή! Αν έχετε σκοπό να χρησιμοποιήσετε το τελεφερίκ θα πρέπει να αγοράσετε από πριν το εισιτήριο για την ώρα που θέλετε να ανέβετε. Εμείς πήγαμε χαλαροί στις 16.00 να το πάρουμε και μας είπαν ότι μέχρι τις 18.00 που έκλεινε, ήταν sold out. Και χωρίς να έχουμε άλλη λύση, το ανεβήκαμε με τα πόδια. Με χαλαρό περπάτημα και στάσεις για φωτογραφίες, μας πήρε 1Ω να φτάσουμε στην κορυφή. Ήταν αρκετά κουραστικό και νομίζω ότι αν δεν υπάρχουν αντοχές ή υπάρχουν παραπανίσια κιλά, δεν βγαίνει η ανάβαση ή βγαίνει δύσκολα. Εμείς, παρότι έχουμε καλή φυσική κατάσταση (χωρίς να αθλούμαστε), ζοριστήκαμε. Έχει κλίση ο δρόμος. Προτιμήστε το τελεφερίκ λοιπόν, τουλάχιστον για την ανάβαση. Το κατέβασμα μας πήρε 40’ και θα ήταν ακόμα πιο άνετο αν δεν είχε προηγηθεί η ανάβαση (στο Γολγοθά).
Τελειώνοντας, στους κατόχους drone να πω το εξής. Στη Βιέννη μπορείς να το πετάξεις κανονικά. Υπάρχουν σημεία που σου βγάζουν ότι χρειάζεσαι άδεια, την παίρνεις και όλα οκ. Στο Hallstatt όμως, υπάρχουν παντού πινακίδες που σε ενημερώνουν οι κάτοικοι ότι δεν επιτρέπονται. Και αν προσπαθήσεις, κάποιος θα σε δει και θα σε επαναφέρει στην τάξη. Καλό είναι να σεβόμαστε τις επιθυμίες των κατοίκων. Από ότι κατάλαβα, ο ημερήσιος τουρισμός στο Hallstatt είναι εκατονταπλάσιος από τους μόνιμους κατοίκους οι οποίοι μπορεί και να έχουν απαυδήσει από την βουή των ορδών (κυρίως πολύβουων κινέζων). Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς αφίσες σε πολλά σημεία ενδιαφέροντος με μηνύματα όπως παρακαλώ κάντε ησυχία, σεβαστείτε ότι εδώ ζει κόσμος, μην πετάτε drone, μιλάτε χαμηλόφωνα κτλ. Σχετικά με τα μετρητά στο Hallstatt θα πω ότι εκεί είδα μόνο ένα κατάστημα να μην δέχεται κάρτα καθώς και ένα άλλο σημείο που νοίκιαζε βάρκες για βόλτα στη λίμνη. Γενικά, δέχονταν κανονικά κάρτες.
Το Hallstatt είναι μια μοναδική εμπειρία απίστευτης ένωσης βουνού, λίμνης και ανθρώπινης κατασκευής. Πρέπει να μείνεις για να νιώσεις την γαλήνη και την ηρεμία που σου προσφέρει το τοπίο μετά τις 18.00 που ο κύριος όγκος των ημερήσιων εκδρομέων αποχωρεί. Αξίζει να πάει κάποιος ημερήσια εκδρομή κατά την επίσκεψη του στην Βιέννη χωρίς να διανυκτερεύσει; Όχι. Όχι και ξανά όχι. 6Ω πήγαινε έλα για να μείνεις εκεί 3Ω; Δεν αξίζει για κανέναν λόγο. Θεωρώ ότι θα φύγεις ανικανοποίητος, δεν θα έχεις προλάβει να δεις τίποτα, να νιώσεις τίποτα και θα ψάχνεις τρόπο να ξαναπάς.
Καλά μας ταξίδια!
Last edited:
