dorita18
Member
Εκεί που πίναμε τα καφεδάκια μας και χαζεύαμε τους περαστικούς ακριβώς απέναντι ήταν ένας κύριος γεματούλης με μούσια άσπρα και μαλλιά μέχρι τον ώμο, χαλαρός θα έλεγα που ζητιάνευε, όχι να ενοχλεί απλά είχε κάτσει όρθιος εκεί είχε αφήσει κάτω ένα κυπελλάκι είχε ανάψει και το τσιγαράκι του και περίμενε υπομονετικά για να του ρίξει κάποιος κάτι. Δίπλα του ακριβώς ήταν ένα σκύλος, δικός του πρέπει να ήταν. Παιδιά!!! Ακριβώς το ίδιο στυλ χα χα 
. Ήθελα να τον φωτογραφίσω να δείτε ότι το στυλ του ανθρώπου το είχε υιοθετήσει και ο σκύλος!! πωωω!!! Ένας ψιλός γεροδεμένες σκύλος χαλαρός καθόταν ακριβώς δίπλα του με το λουράκι και το φίμωτρο του, που από 'τι είδα το είχαν σε όλους του μεγαλόσωμους σκύλους, και κοίταζε κάθε λίγο μέσα στο κυπελλάκι αν έριξε κανείς κάτι. Απίστευτο!! Επίσης πέρασε μία κυρία με το παιδάκι της μέσα στο καρότσι και ακριβώς από κάτω εκεί που βάζουν οι μαμάδες την τσάντα του μωρού η κάτι άλλο, εε αυτή είχε ένα σκυλάκι αυτά που είναι σαν χαλάκια χα χα 
. Άσπρο μαλλιαρό με ένα φιογκάκι στο κεφάλι. Πέρασαν από δίπλα μας και μας έκανε να γελάμε ακόμα και σήμερα θυμίζοντας αυτή την εικόνα.
Η ώρα πέρασε,τελειώσαμε και τα ψώνια που σας προανέφερα, συν κάποια άλλα σουβενίρ για τους γονείς και το σπίτι μας ( ένα πιανάκι με μια μπαλαρίνα, μου άρεσε πολύ, ένα γυάλινο που βάζεις ρεσό και φωτίζει ) μας έμεινε ένα τελευταίο μου είπε ο άντρας μου κάτι να σου πάρω εγώ. Του λέω τόσα πήραμε δε θέλω κάτι άλλο .
Εκεί που δεν το υπολογίζεις λοιπόν εκεί το βρίσκεις...
Δεν σας αποκαλύψω αμέσως τι.. θα το κρατήσω για το τέλος..
Το υπόλοιπο της ημέρας μας βρήκε σκεπτικούς και με μία γλυκόπικρη γεύση ότι "αυτό ήταν" αύριο δε θα είμαστε εδώ. Προχωρούσαμε αγκαζέ, που λέμε, και απολαμβάναμε τις τελευταίες μας στιγμές. Ανεβοκατεβαίναμε τους δρόμους γύρο από τον άγιο Στέφανο, από την Granben και "κλικάραμε" με τα μάτια και το μυαλό μας όσα περισσότερα πράγματα μπορούσαμε για να μη ξεχάσουμε ποτέ την "τόση ομορφιά" αυτού του μέρους.
Ο ήλιος έπεσα και απόψε όσο και αν δεν το θέλαμε. Μία γρήγορη ανάσα στο ξενοδοχείο να αφήσουμε τα πράγματα και ξανά έξω για τις τελευταίες στιγμές. Κάτσαμε ξανά εκεί που είμαστε και το πρωί αλλά αυτή την φορά είπαμε να πάρουμε κάτι ποιο χορταστικό.
Μμμμμμμ!!! Τέλεια τα παγωτάκια μας. Δεν έχω λόγια!!! Αυτό το μαγαζί είχε και παγωτά σε διάφορα σχέδια π.χ. πίτσα, μακαρονάδα. Δίπλα μας ένα ζευγάρι έτρωγε μία μακαρονάδα ala pagoto χα χα. Πολύ ωραία σκέψη! Το είχα δει και στη Ρώμη. Δεν ήταν ακριβά, δεν θυμάμαι τιμή γιατί τελευταία στιγμή δεν κοίταζα τίποτα πια αλλά θυμάμαι ότι δεν μου φάνηκε κάτι υπερβολικό. Ήταν ότι έπρεπε αυτό το παγωτάκι για να ισορροπήσει την σκέψη μας και να μας κρατήσει μια υπέροχη γεύση μέχρι την τελευταία μας ώρα στην Βιέννη.
Αυτή η βραδιά μου φάνηκε λιγότερη φωτεινή από 'τι όταν πρωτοήρθαμε, πόσο ρόλο παίζει η ψυχολογία μας λοιπόν. Αλλά να σας πω την αλήθεια είχε και λίγη συννεφιά.
Ξεκίνησα να φτιάχνω τις βαλίτσες μας να μην το έχω για το πρωί γιατί θα φεύγαμε πολύ πρωί και ήθελα να μην έχω το άγχος. Γενικώς είμαι οργανωτική και δεν είμαι της τελευταίας στιγμής.
Τελείωσε και αυτό!! Ολοκλήρωσα με τις βαλίτσες και έκατσα στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Έκανα ένα ριπλαι στο κεφάλι μου για ότι περάσαμε και το πρώσοπό μου γέμισε ευτυχία και ένα χαμόγελο λαμπερό. Ο άντρας μου με κοιτούσε από το κρεβάτι με το ίδιο γλυκό χαμόγελο " που θα είναι το επόμενο;" του είπα " κάπου θα βρεις εσύ" . Έτσι η νύχτα πέρασε μέσα σε ένα λεπτό, έτσι μας φάνηκε. Πόσο γρήγορα περνάνε οι ώρες όταν δεν θες να περάσουν και όταν θες να περάσουν πάνε σαν χελονίτσες .
Ένα γρήγορο πρωινό μας ξέκλεψε από το παράπονο του " φεύγουμε " και ένα υπέροχο αυτοκίνητο μας παρέλαβε και μας πήγε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού. Το αυτοκίνητο είχε ηλιοροφή.. σήκωσα τα μάτια μου ψιλά και έβλεπα τον ουρανό. Αχ!! τι να σκεφτώ για να μην στεναχωρηθώ που φεύγουμε και να μη χαλαστούμε.Και τι να δω!! Παντού σύννεφα, ήλιος πουθενά, δεν πέρασαν λίγα λεπτά και στα τζάμια του αυτοκινήτου φάνηκαν λίγες ψιχάλες. "Είδες και να καθόμασταν δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά σήμερα" είπα " Σίγουρα κλαίει η Βιέννη που φεύγουμε" μου είπε ο άντρας μου να με πειράξει και να ξεχαστούμε, ξέροντας ότι έψαχνα έναν λόγο για να ανακουφιστούμε από αυτή την φόρτιση που νιώθεις όταν φεύγεις από κάπου και τελειώνουν οι διακοπές σου. "Όταν τελειώνει ένα ταξίδι για να μην απογοητευτείς πρέπει να σκέφτεστε το επόμενο" έτσι δε λες ε; μου είπε ο άντρας μου, ναι του είπε, εεε καντω μου είπε . Αυτό έκανα!
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο σκεπτόμουν το πόσο όμορφα περάσαμε και πόσο χαρούμενοι ήμουν και είμαι που μπορέσαμε να πάμε. Το αεροδρόμιο είναι πανεύκολο και πολύ όμορφο. Μην αγχοθείτε θα τα βρείτε πολύ γρήγορα και έχει και ανθρώπους να σας εξυπηρετήσουν σε ότι χρειαστείτε. Αααα!! ξέχασα να σας πω. Θυμάστε που σας είπα ότι του άντρα μου όπου πηγαίναμε του χτυπούσε το συρινάκι ότι κάτι έχει. Εεε!! Μέσα από τις μπλούζες σε κάποιες ετικέτες έχει κάτι μέσα η ετικέτα που επηρεάζει αυτά τα μηχανήματα του ελέγχου. Ένας εργαζόμενος το γνώριζε, έκοψε την ετικέτα και όλα οκ.
Το αεροπλάνο μας ήταν απέξω και μας περίμενε. Ο καιρός είχε χειροτερέψει και ήταν για μας μία ανακούφιση που φεύγουμε.
Αυτό ήταν λοιπόν!!! Γειά σου όμορφη Βιέννη, αν δεν ξαναβρεθούμε θα κρατήσουμε σίγουρα το "πόση όμορφη είσαι" συν το ότι δεν έχουν αξία τα μεγάλα πράγματα αλλά τα αληθινά, δεν έχουν αξία τα ευρώ αλλά τα αισθήματα και οι στιγμές. Γιαυτό και αυτή η φωτογραφία θα είναι η τελευταία μου, χωρίς το πόσο κοστίζει αυτό το κουκλίστικο, λαμπερό δακτυλιδάκι ( σταυρός ) γιατί η αξία του είναι απλά ...
...ΑΝΕΚΤΊΜΗΤΗ
....Τέλος...
. Ήθελα να τον φωτογραφίσω να δείτε ότι το στυλ του ανθρώπου το είχε υιοθετήσει και ο σκύλος!! πωωω!!! Ένας ψιλός γεροδεμένες σκύλος χαλαρός καθόταν ακριβώς δίπλα του με το λουράκι και το φίμωτρο του, που από 'τι είδα το είχαν σε όλους του μεγαλόσωμους σκύλους, και κοίταζε κάθε λίγο μέσα στο κυπελλάκι αν έριξε κανείς κάτι. Απίστευτο!! Επίσης πέρασε μία κυρία με το παιδάκι της μέσα στο καρότσι και ακριβώς από κάτω εκεί που βάζουν οι μαμάδες την τσάντα του μωρού η κάτι άλλο, εε αυτή είχε ένα σκυλάκι αυτά που είναι σαν χαλάκια χα χα . Άσπρο μαλλιαρό με ένα φιογκάκι στο κεφάλι. Πέρασαν από δίπλα μας και μας έκανε να γελάμε ακόμα και σήμερα θυμίζοντας αυτή την εικόνα. Η ώρα πέρασε,τελειώσαμε και τα ψώνια που σας προανέφερα, συν κάποια άλλα σουβενίρ για τους γονείς και το σπίτι μας ( ένα πιανάκι με μια μπαλαρίνα, μου άρεσε πολύ
, ένα γυάλινο που βάζεις ρεσό και φωτίζει ) μας έμεινε ένα τελευταίο μου είπε ο άντρας μου κάτι να σου πάρω εγώ. Του λέω τόσα πήραμε δε θέλω κάτι άλλο . Εκεί που δεν το υπολογίζεις λοιπόν εκεί το βρίσκεις..
.Δεν σας αποκαλύψω αμέσως τι.. θα το κρατήσω για το τέλος..
Το υπόλοιπο της ημέρας μας βρήκε σκεπτικούς και με μία γλυκόπικρη γεύση ότι "αυτό ήταν" αύριο δε θα είμαστε εδώ. Προχωρούσαμε αγκαζέ, που λέμε, και απολαμβάναμε τις τελευταίες μας στιγμές. Ανεβοκατεβαίναμε τους δρόμους γύρο από τον άγιο Στέφανο, από την Granben και "κλικάραμε" με τα μάτια και το μυαλό μας όσα περισσότερα πράγματα μπορούσαμε για να μη ξεχάσουμε ποτέ την "τόση ομορφιά" αυτού του μέρους.
Ο ήλιος έπεσα και απόψε όσο και αν δεν το θέλαμε
. Μία γρήγορη ανάσα στο ξενοδοχείο να αφήσουμε τα πράγματα και ξανά έξω για τις τελευταίες στιγμές. Κάτσαμε ξανά εκεί που είμαστε και το πρωί αλλά αυτή την φορά είπαμε να πάρουμε κάτι ποιο χορταστικό.
Μμμμμμμ!!! Τέλεια τα παγωτάκια μας. Δεν έχω λόγια!!! Αυτό το μαγαζί είχε και παγωτά σε διάφορα σχέδια π.χ. πίτσα, μακαρονάδα. Δίπλα μας ένα ζευγάρι έτρωγε μία μακαρονάδα ala pagoto χα χα
. Πολύ ωραία σκέψη! Το είχα δει και στη Ρώμη. Δεν ήταν ακριβά, δεν θυμάμαι τιμή γιατί τελευταία στιγμή δεν κοίταζα τίποτα πια αλλά θυμάμαι ότι δεν μου φάνηκε κάτι υπερβολικό. Ήταν ότι έπρεπε αυτό το παγωτάκι για να ισορροπήσει την σκέψη μας και να μας κρατήσει μια υπέροχη γεύση μέχρι την τελευταία μας ώρα στην Βιέννη.Αυτή η βραδιά μου φάνηκε λιγότερη φωτεινή από 'τι όταν πρωτοήρθαμε, πόσο ρόλο παίζει η ψυχολογία μας λοιπόν. Αλλά να σας πω την αλήθεια είχε και λίγη συννεφιά.
Ξεκίνησα να φτιάχνω τις βαλίτσες μας να μην το έχω για το πρωί γιατί θα φεύγαμε πολύ πρωί και ήθελα να μην έχω το άγχος. Γενικώς είμαι οργανωτική και δεν είμαι της τελευταίας στιγμής.
Τελείωσε και αυτό!!
Ολοκλήρωσα με τις βαλίτσες και έκατσα στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Έκανα ένα ριπλαι στο κεφάλι μου για ότι περάσαμε και το πρώσοπό μου γέμισε ευτυχία και ένα χαμόγελο λαμπερό. Ο άντρας μου με κοιτούσε από το κρεβάτι με το ίδιο γλυκό χαμόγελο " που θα είναι το επόμενο;" του είπα " κάπου θα βρεις εσύ" . Έτσι η νύχτα πέρασε μέσα σε ένα λεπτό, έτσι μας φάνηκε. Πόσο γρήγορα περνάνε οι ώρες όταν δεν θες να περάσουν και όταν θες να περάσουν πάνε σαν χελονίτσες . Ένα γρήγορο πρωινό μας ξέκλεψε από το παράπονο του " φεύγουμε " και ένα υπέροχο αυτοκίνητο μας παρέλαβε και μας πήγε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού. Το αυτοκίνητο είχε ηλιοροφή.. σήκωσα τα μάτια μου ψιλά και έβλεπα τον ουρανό. Αχ!! τι να σκεφτώ για να μην στεναχωρηθώ που φεύγουμε και να μη χαλαστούμε.Και τι να δω!! Παντού σύννεφα, ήλιος πουθενά, δεν πέρασαν λίγα λεπτά και στα τζάμια του αυτοκινήτου φάνηκαν λίγες ψιχάλες. "Είδες και να καθόμασταν δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά σήμερα" είπα
" Σίγουρα κλαίει η Βιέννη που φεύγουμε" μου είπε ο άντρας μου να με πειράξει και να ξεχαστούμε, ξέροντας ότι έψαχνα έναν λόγο για να ανακουφιστούμε από αυτή την φόρτιση που νιώθεις όταν φεύγεις από κάπου και τελειώνουν οι διακοπές σου. "Όταν τελειώνει ένα ταξίδι για να μην απογοητευτείς πρέπει να σκέφτεστε το επόμενο" έτσι δε λες ε; μου είπε ο άντρας μου, ναι του είπε, εεε καντω μου είπε . Αυτό έκανα!Φτάνοντας στο αεροδρόμιο σκεπτόμουν το πόσο όμορφα περάσαμε και πόσο χαρούμενοι ήμουν και είμαι που μπορέσαμε να πάμε. Το αεροδρόμιο είναι πανεύκολο και πολύ όμορφο. Μην αγχοθείτε θα τα βρείτε πολύ γρήγορα και έχει και ανθρώπους να σας εξυπηρετήσουν σε ότι χρειαστείτε. Αααα!! ξέχασα να σας πω. Θυμάστε που σας είπα ότι του άντρα μου όπου πηγαίναμε του χτυπούσε το συρινάκι ότι κάτι έχει. Εεε!! Μέσα από τις μπλούζες σε κάποιες ετικέτες έχει κάτι μέσα η ετικέτα που επηρεάζει αυτά τα μηχανήματα του ελέγχου. Ένας εργαζόμενος το γνώριζε, έκοψε την ετικέτα και όλα οκ.
Το αεροπλάνο μας ήταν απέξω και μας περίμενε. Ο καιρός είχε χειροτερέψει και ήταν για μας μία ανακούφιση που φεύγουμε
.
Αυτό ήταν λοιπόν!!!
Γειά σου όμορφη Βιέννη, αν δεν ξαναβρεθούμε θα κρατήσουμε σίγουρα το "πόση όμορφη είσαι" συν το ότι δεν έχουν αξία τα μεγάλα πράγματα αλλά τα αληθινά, δεν έχουν αξία τα ευρώ αλλά τα αισθήματα και οι στιγμές. Γιαυτό και αυτή η φωτογραφία θα είναι η τελευταία μου, χωρίς το πόσο κοστίζει αυτό το κουκλίστικο, λαμπερό δακτυλιδάκι ( σταυρός ) γιατί η αξία του είναι απλά ......ΑΝΕΚΤΊΜΗΤΗ
....Τέλος...
