χριστίναα95
Member
- Μηνύματα
- 194
- Likes
- 871
Ημέρα 8η: Βελιγράδι και επιστροφή
Το πρωινό ξύπνημα αποδείχθηκε δύσκολο. Κάτι η κούραση, κάτι η στεναχώρια της τελευταίας μέρας του ταξιδιού, δε θέλαμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι. Τελικά φύγαμε από το ξενοδοχείο κατά τις 10 παρά, με σκοπό να πάμε αρχικά στο Ναό του Αγίου Σάββα, που ήταν σχετικά κοντά στο χόστελ μας κι έπειτα να πάρουμε λεωφορείο μέχρι την Trg Republike, απ΄ όπου θα ξεκινούσε ένα walking tour το οποίο θέλαμε να ακολουθήσουμε. Στο δρόμο μας έκαναν εντύπωση οι πολλές γιαγιάδες που κάθονταν στο πεζοδρόμιο δίπλα σε ένα ψυγείο και πούλαγαν παγωτά, περίπου κάθε πεντακόσια μέτρα. Η φίλη μου αγόρασε ένα παγωτό και η συμπαθέστατη γιαγιά –γύρω στα 90, πρόσωπο γεμάτο ρυτίδες, πεσμένα δόντια, μαντήλι στο κεφάλι- άνοιξε ένα κεντητό προρτοφολάκι που ξεχείλιζε πεντακοσάρικα και της έδωσε τα ρέστα της. Δεν ξέρω γιατί μου έκανε τόση εντύπωση, αλλά η όλη φάση μου φάνηκε τελείως σουρεάλ. Κάτι άλλο που μας έκανε επίσης εντύπωση στην πόλη ήταν τα πάρα πολλά, μικρά, χαριτωμένα ψιλοχίπστερ ατμοσφαιρικά καφέ, που δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να απολαύσουμε. Μέσα στην εκκλησία γίνονταν έργα, όμως η επίσκεψη σίγουρα άξιζε μιας και ο ναός ήταν πραγματικά επιβλητικός, ενώ το μέγεθός του εντυπωσιάζει. Τoν φωτογραφίσαμε από κάθε πιθανή γωνία κι έπειτα πήραμε το λεωφορείο και καταφέραμε να φτάσουμε στην πλατεία νωρίτερα.
Κάναμε μία βόλτα στην περιοχή: μεγάλοι δρόμοι, καθαρά πεζοδρόμια, όμορφα μαγαζιά με τραπέζια απ’ έξω, αέρας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Καταλήξαμε στην πλατεία, όπου συναντήσαμε την ξεναγό. Η ιδέα των free walking tours μου αρέσει πολύ και πάντα προσπαθώ να πηγαίνω σε ένα από αυτά, ιδίως σε πόλεις με τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία όσο το Βελιγράδι. Η ξεναγός, που μάλιστα μας κέρασε ράκυα στις 11:30 το πρωί, ήταν συμπαθέστατη και η ξενάγηση, που κράτησε περίπου 2 ώρες και κάλυπτε σχεδόν όλο το κέντρο της πόλης, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον για άτομα που όπως εγώ, έχουν περιορισμένες γνώσεις για την ιστορία της περιοχής. Η ξενάγηση τελείωσε στο Kalemegdan, όπου και παραμείναμε αφού αποχαιρετήσαμε την ξεναγό. Το πράσινο σε συνδυασμό με τα τείχη του φρουρίου και την υπέροχη θέα στο σημείο συνάντησης των δύο ποταμών ήταν κάτι μαγευτικό. Πραγματικά υπέροχο πάρκο που ενδείκνυται για ατέλειωτες βόλτες και υπέροχες φωτογραφίες. Υπήρχε βέβαια και μια κοπέλα που το είχε πάει σε άλλο επίπεδο και σχεδόν κρεμόταν από το μπαλκόνι ενός αρκετά ψηλού πύργου, παλεύοντας για την τέλεια λήψη.
Στη συνέχεια περπατήσαμε την όμορφη Knez Mihailova, που έσφυζε από τη ζωή και αφού απολαύσαμε τους μουσικούς του δρόμου και πήραμε ένα μπούρεκ στο χέρι για μεσημεριανό, επιστρέψαμε στην υπέροχη Skadarlija, την οποία δεν είχαμε χορτάσει κατά τη διάρκεια της ξενάγησης. Πανέμορφος πλακόστρωτος δρόμος, γραφικά κτίρια καλυμμένα με βουκαμβίλιες, κουκλίστικα μπαλκόνια, εικόνες βγαλμένες από καρτ ποστάλ. Συνεχίσαμε το περπάτημα με προορισμό τη γέφυρα του Branko. Στο δρόμο μπήκαμε και σε κανά δυο εκκλησίες, επειδή οι Τούρκοι φίλοι δεν είχαν ξαναεπισκεπτεί ορθόδοξη χώρα και τις έβρισκαν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Φτάσαμε στη γέφυρα, όπου κάναμε μια όμορφη βόλτα και καθίσαμε σε ένα παγκάκι απολαμβάνοντας την ηρεμία του ποταμού. Όταν κάτσαμε δε θέλαμε να ξανασηκωθούμε (Ποιος φανταζόταν ότι 12 ώρες περπάτημα την ημέρα για μια βδομάδα θα κούραζε τα πόδια μας
. Κάποια στιγμή το πήραμε απόφαση και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση πριν τη βραδινή έξοδο.
Το τελευταίο μας βράδυ το αφιερώσαμε στα splavovi του ποταμού Σάβου, όπου αποδείχθηκαν αντάξια της φήμης τους. Υπέροχη ατμόσφαιρα δίπλα στο ποτάμι, ωραία φάση να πηγαίνεις από καραβάκι σε καραβάκι, χαμός από κόσμο, εξαιρετική ενέργεια, διαφορετικά είδη μουσικής και πολύ και φτηνό ποτό. Ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσουμε ένα υπέροχο ταξίδι. Το επόμενο πρωί ο καθένας είχε διαφορετικά σχέδια. Άλλοι φεύγανε με τραίνα, άλλοι με αεροπλάνα, διαφορετικές ώρες ο καθένας κι άλλοι σκόπευαν να μείνουν μια μέρα ακόμη. Η δική μου πτήση ήταν πρωινή, οπότε ο αποχαιρετισμός έγινε ανάμεσα σε χασμουρητά και κλάματα. Με βαριά καρδιά πήρα το λεωφορείο Α1 για το αεροδρόμιο (το εισιτήριο κόστιζε περίπου 2 ευρώ, τα οποία αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να πληρωθούν στον οδηγό με μετρητά. Έχει λεωφορείο κάθε 20 λεπτά). Το Βελιγράδι το βρήκα συναρπαστικό και θέλω οπωσδήποτε να ξαναπάω. Μου έκαναν τρομερή εντύπωση η αντιθέσεις του. Με μια σύντομη βόλτα στο Βελιγράδι θα έχεις δει άχαρες, παλιές πολυκατοικίες σαν αυτές της Αχαρνών, χίπστερ καφετέριες, επιβλητικά νεοκλασικά, κτίρια κομμουνιστικού στυλ, γραφικά σοκάκια, μοντέρνους δρόμους, τεράστια πάρκα και σύγχρονα κτίρια. Τόσα τελείως διαφορετικά στυλ αρχιτεκτονικής σε μία τόσο μικρή έκταση… Δε λέω ότι είναι η πιο όμορφη πόλη που έχω πάει ποτέ – δεν ξέρω καν αν θα το χαρακτήριζα όμορφο – όμως έχει αυτήν την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που σε τραβάει.
Όταν πια έφτασα στο αεροδρόμιο ένιωσα την κούραση όλου του ταξιδιού, τα πόδια μου πέθαιναν μετά από μια βδομάδα συνεχόμενου περπατήματος κι ήμουν τόσο αποπροσανατολισμένη που μου φάνηκε απόλυτα λογικό να πληρώσω με ένα χαρτονόμισμα των 50 δηναρίων (λιγότερο από ένα ευρώ) για ένα μπουκάλι ράκυα που κόστιζε 20 ευρώ και μου πήρε περίπου 5 λεπτά να καταλάβω γιατί η πωλήτρια δεν το δεχόταν. Στήθηκα στην ουρά για το τσεκ ιν (το αεροδρόμιο δεν είχε μηχανήματα για self check in τουλάχιστον στο terminal που ήμουν) κι έπειτα για τον έλεγχο (είχε έλεγχο security μπροστά από την κάθε πύλη), κι ενώ άκουγα όλο και περισσότερους ανθρώπους γύρω μου να μιλάνε ελληνικά συνειδητοποίησα πλέον ότι ένα ακόμη ταξίδι είχε τελειώσει, αφήνοντάς με με χαρτονομίσματα από τρεις διαφορετικές χώρες στο πορτοφόλι, έναν απίστευτο πόνο στα πόδια κι ένα σωρό υπέροχες εικόνες στο μυαλό. Κοιτώντας πίσω, νομίζω πως αυτό το ταξίδι ήταν από τα καλύτερα που έχω κάνει, ακριβώς επειδή μέσα από τον συνδυασμό τριών τελείως διαφορετικών μεταξύ τους πόλεων είδαμε λίγο απ’ όλα και πήραμε τόσες πολλές καινούριες εικόνες που έκαναν την εμπειρία ιδιαίτερα έντονη. Και φυσικά, χάρη στην υπέροχη παρέα.
Το πρωινό ξύπνημα αποδείχθηκε δύσκολο. Κάτι η κούραση, κάτι η στεναχώρια της τελευταίας μέρας του ταξιδιού, δε θέλαμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι. Τελικά φύγαμε από το ξενοδοχείο κατά τις 10 παρά, με σκοπό να πάμε αρχικά στο Ναό του Αγίου Σάββα, που ήταν σχετικά κοντά στο χόστελ μας κι έπειτα να πάρουμε λεωφορείο μέχρι την Trg Republike, απ΄ όπου θα ξεκινούσε ένα walking tour το οποίο θέλαμε να ακολουθήσουμε. Στο δρόμο μας έκαναν εντύπωση οι πολλές γιαγιάδες που κάθονταν στο πεζοδρόμιο δίπλα σε ένα ψυγείο και πούλαγαν παγωτά, περίπου κάθε πεντακόσια μέτρα. Η φίλη μου αγόρασε ένα παγωτό και η συμπαθέστατη γιαγιά –γύρω στα 90, πρόσωπο γεμάτο ρυτίδες, πεσμένα δόντια, μαντήλι στο κεφάλι- άνοιξε ένα κεντητό προρτοφολάκι που ξεχείλιζε πεντακοσάρικα και της έδωσε τα ρέστα της. Δεν ξέρω γιατί μου έκανε τόση εντύπωση, αλλά η όλη φάση μου φάνηκε τελείως σουρεάλ. Κάτι άλλο που μας έκανε επίσης εντύπωση στην πόλη ήταν τα πάρα πολλά, μικρά, χαριτωμένα ψιλοχίπστερ ατμοσφαιρικά καφέ, που δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να απολαύσουμε. Μέσα στην εκκλησία γίνονταν έργα, όμως η επίσκεψη σίγουρα άξιζε μιας και ο ναός ήταν πραγματικά επιβλητικός, ενώ το μέγεθός του εντυπωσιάζει. Τoν φωτογραφίσαμε από κάθε πιθανή γωνία κι έπειτα πήραμε το λεωφορείο και καταφέραμε να φτάσουμε στην πλατεία νωρίτερα.
Κάναμε μία βόλτα στην περιοχή: μεγάλοι δρόμοι, καθαρά πεζοδρόμια, όμορφα μαγαζιά με τραπέζια απ’ έξω, αέρας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Καταλήξαμε στην πλατεία, όπου συναντήσαμε την ξεναγό. Η ιδέα των free walking tours μου αρέσει πολύ και πάντα προσπαθώ να πηγαίνω σε ένα από αυτά, ιδίως σε πόλεις με τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία όσο το Βελιγράδι. Η ξεναγός, που μάλιστα μας κέρασε ράκυα στις 11:30 το πρωί, ήταν συμπαθέστατη και η ξενάγηση, που κράτησε περίπου 2 ώρες και κάλυπτε σχεδόν όλο το κέντρο της πόλης, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον για άτομα που όπως εγώ, έχουν περιορισμένες γνώσεις για την ιστορία της περιοχής. Η ξενάγηση τελείωσε στο Kalemegdan, όπου και παραμείναμε αφού αποχαιρετήσαμε την ξεναγό. Το πράσινο σε συνδυασμό με τα τείχη του φρουρίου και την υπέροχη θέα στο σημείο συνάντησης των δύο ποταμών ήταν κάτι μαγευτικό. Πραγματικά υπέροχο πάρκο που ενδείκνυται για ατέλειωτες βόλτες και υπέροχες φωτογραφίες. Υπήρχε βέβαια και μια κοπέλα που το είχε πάει σε άλλο επίπεδο και σχεδόν κρεμόταν από το μπαλκόνι ενός αρκετά ψηλού πύργου, παλεύοντας για την τέλεια λήψη.
Στη συνέχεια περπατήσαμε την όμορφη Knez Mihailova, που έσφυζε από τη ζωή και αφού απολαύσαμε τους μουσικούς του δρόμου και πήραμε ένα μπούρεκ στο χέρι για μεσημεριανό, επιστρέψαμε στην υπέροχη Skadarlija, την οποία δεν είχαμε χορτάσει κατά τη διάρκεια της ξενάγησης. Πανέμορφος πλακόστρωτος δρόμος, γραφικά κτίρια καλυμμένα με βουκαμβίλιες, κουκλίστικα μπαλκόνια, εικόνες βγαλμένες από καρτ ποστάλ. Συνεχίσαμε το περπάτημα με προορισμό τη γέφυρα του Branko. Στο δρόμο μπήκαμε και σε κανά δυο εκκλησίες, επειδή οι Τούρκοι φίλοι δεν είχαν ξαναεπισκεπτεί ορθόδοξη χώρα και τις έβρισκαν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Φτάσαμε στη γέφυρα, όπου κάναμε μια όμορφη βόλτα και καθίσαμε σε ένα παγκάκι απολαμβάνοντας την ηρεμία του ποταμού. Όταν κάτσαμε δε θέλαμε να ξανασηκωθούμε (Ποιος φανταζόταν ότι 12 ώρες περπάτημα την ημέρα για μια βδομάδα θα κούραζε τα πόδια μας
. Κάποια στιγμή το πήραμε απόφαση και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση πριν τη βραδινή έξοδο.
Το τελευταίο μας βράδυ το αφιερώσαμε στα splavovi του ποταμού Σάβου, όπου αποδείχθηκαν αντάξια της φήμης τους. Υπέροχη ατμόσφαιρα δίπλα στο ποτάμι, ωραία φάση να πηγαίνεις από καραβάκι σε καραβάκι, χαμός από κόσμο, εξαιρετική ενέργεια, διαφορετικά είδη μουσικής και πολύ και φτηνό ποτό. Ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσουμε ένα υπέροχο ταξίδι. Το επόμενο πρωί ο καθένας είχε διαφορετικά σχέδια. Άλλοι φεύγανε με τραίνα, άλλοι με αεροπλάνα, διαφορετικές ώρες ο καθένας κι άλλοι σκόπευαν να μείνουν μια μέρα ακόμη. Η δική μου πτήση ήταν πρωινή, οπότε ο αποχαιρετισμός έγινε ανάμεσα σε χασμουρητά και κλάματα. Με βαριά καρδιά πήρα το λεωφορείο Α1 για το αεροδρόμιο (το εισιτήριο κόστιζε περίπου 2 ευρώ, τα οποία αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να πληρωθούν στον οδηγό με μετρητά. Έχει λεωφορείο κάθε 20 λεπτά). Το Βελιγράδι το βρήκα συναρπαστικό και θέλω οπωσδήποτε να ξαναπάω. Μου έκαναν τρομερή εντύπωση η αντιθέσεις του. Με μια σύντομη βόλτα στο Βελιγράδι θα έχεις δει άχαρες, παλιές πολυκατοικίες σαν αυτές της Αχαρνών, χίπστερ καφετέριες, επιβλητικά νεοκλασικά, κτίρια κομμουνιστικού στυλ, γραφικά σοκάκια, μοντέρνους δρόμους, τεράστια πάρκα και σύγχρονα κτίρια. Τόσα τελείως διαφορετικά στυλ αρχιτεκτονικής σε μία τόσο μικρή έκταση… Δε λέω ότι είναι η πιο όμορφη πόλη που έχω πάει ποτέ – δεν ξέρω καν αν θα το χαρακτήριζα όμορφο – όμως έχει αυτήν την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που σε τραβάει.
Όταν πια έφτασα στο αεροδρόμιο ένιωσα την κούραση όλου του ταξιδιού, τα πόδια μου πέθαιναν μετά από μια βδομάδα συνεχόμενου περπατήματος κι ήμουν τόσο αποπροσανατολισμένη που μου φάνηκε απόλυτα λογικό να πληρώσω με ένα χαρτονόμισμα των 50 δηναρίων (λιγότερο από ένα ευρώ) για ένα μπουκάλι ράκυα που κόστιζε 20 ευρώ και μου πήρε περίπου 5 λεπτά να καταλάβω γιατί η πωλήτρια δεν το δεχόταν. Στήθηκα στην ουρά για το τσεκ ιν (το αεροδρόμιο δεν είχε μηχανήματα για self check in τουλάχιστον στο terminal που ήμουν) κι έπειτα για τον έλεγχο (είχε έλεγχο security μπροστά από την κάθε πύλη), κι ενώ άκουγα όλο και περισσότερους ανθρώπους γύρω μου να μιλάνε ελληνικά συνειδητοποίησα πλέον ότι ένα ακόμη ταξίδι είχε τελειώσει, αφήνοντάς με με χαρτονομίσματα από τρεις διαφορετικές χώρες στο πορτοφόλι, έναν απίστευτο πόνο στα πόδια κι ένα σωρό υπέροχες εικόνες στο μυαλό. Κοιτώντας πίσω, νομίζω πως αυτό το ταξίδι ήταν από τα καλύτερα που έχω κάνει, ακριβώς επειδή μέσα από τον συνδυασμό τριών τελείως διαφορετικών μεταξύ τους πόλεων είδαμε λίγο απ’ όλα και πήραμε τόσες πολλές καινούριες εικόνες που έκαναν την εμπειρία ιδιαίτερα έντονη. Και φυσικά, χάρη στην υπέροχη παρέα.
