Βενεζουέλα Βενεζουέλα (Η Κάθοδος Των Αγγέλων)

[zmaria]

Όπα σκάσανε κι οι ντόπιες αφίξεις??

Hola Rossana!!

 

[GTS]

Όπα σκάσανε κι οι ντόπιες αφίξεις??

Hola Rossana!!

Εμ βλέπεις? Υπερπαραγωγή σας έχω

 

[zmaria]

Ναι κυρίες και κύριοι, οι άγγελοι υπήρξαν τελικά!

 

[fenia42]

Ναι κυρίες και κύριοι, οι άγγελοι υπήρξαν τελικά!

και είναι μελαχροινοί

 

[KIKI]

καλά δεν παίζεσαι !!! και κάθε φορά πιστευω οτι τα εχω δει όλα σε αυτό το φορουμ ....


Hola Rossana que tal ? Bienvenida a Travel stories !!!

 

[GTS]

Άντε μπράβο, βοηθήστε! Εγώ με ένα Hola! δε πάω πουθενά

Α! Και δηλώνω αθώος έτσι? Είπαμε, καθαρός ουρανός...

 

[Rossana]

Γεια σας! Κική σας ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα: D: D

 

[GTS]

Bienvenida!! Viva la Republica Bolivariana!

 

[fenia42]

Α ρε Γκτσου, μου θυμιζεις ενα παμπάλαιο τραγούδι της Πωλίνας
"Κυκλοφόρησε, κυκλοφόρησε η φήμη σου αγόρι μου προχώρησε "
:ΡΡΡΡ

 

[jim13]

Γεια σας! αν είμαι στη Βενεζουέλα

Bienvenida Rossana!!!

 

[GTS]

Bienvenida Rossana!!!

Καλώς τη πέρδικα

 

[GTS]

Πίσω στο camp στη Canaima, χαζεύω τον τεράστιο macaw πριν μπω στην αίθουσα του πρωϊνού.

Σε αντίθεση με τον μικρό παπαγάλο στο γραφείο (το πρώην πλέον), αυτός δε μιλάει, δε λαλάει. Ούτε ένα buenos dias, ούτε ένα μπινελίκι, τον αφήνω ήσυχο να μασουλήσει το ψωμί βουτηγμένο σε γάλα που του είχαν βάλει στο πλαστικό μπροστά του. Βάζω λίγο ζεστό καφέ σε ένα πλαστικό ποτήρι, λίγη ζάχαρη και περιμένω να έρθουν και οι υπόλοιποι να κάτσουμε, να φάμε και να απολαύσουμε την τελευταία μας μέρα στο υπέροχο αυτό μέρος. Πίσω μου βλέπω έναν ηλικιωμένο με Ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά να κάθεται, πρέπει να είναι πάνω από 80 όπως τον έκοψα. Μου φάνηκε σαν Βρετανός αποικιοκράτης των αρχών του 20ου αιώνα στην όψη, οπότε αβίαστα και αυθόρμητα μου βγήκε ένα “Good morning to you sir”. Ευγενέστατα, μου ανταπέδωσε το χαιρετισμό και χωρίς να χάσω την ευκαιρία, κάθισα δίπλα του και συνέχισα τη συζήτηση, που εξελίχθηκε σε ένα μαγευτικό μονόλογο από μεριάς του, που με άφησε καθηλωμένο να ακούω μικρές ιστορίες από μέρη και ανθρώπους που έχει ζήσει. Ένιωσα σαν χτύπησα το τζακ-ποτ, καθόμουν σα μαγεμένος και άκουσα την εξιστόρησή του για τους Άγιους Τόπους, όπως επέμενε να τους αποκαλεί, προκαλώντας την οργή μιας Ισραηλινής σε ένα ταξίδι στα Galapagos χρόνια πριν. Προκλητικός αλλά ευγενής, με φλεγματικό χιούμορ, ο Αμερικάνος όπως αποδείχθηκε που μένει στη Κολομβία τα τελευταία χρόνια, με καθήλωσε να τον ακούω σχεδόν χωρίς να βγάζω άχνα, παρά μόνο να γνέφω και να ψελλίζω ερωτήσεις. Ήταν σαν έχεις ένα μεγάλο παραμυθά μπροστά σου, με αφήγηση χωρίς μυθοπλασίες, αλλά παραμυθάς κανονικός. Την ονειροπόληση μας διέκοψε μια συνοδός του, που τον πήρε από το χέρι ώστε να φάει το πρωϊνό του. Έφευγαν μετά από αυτό, οπότε δε θα τον ξανάβλεπα. Κρίμα. Αυτός ο κύριος ήταν κάποια μεγάλη μορφή. Αν καθόταν μια μέρα ακόμα, θα είχα παρατήσει αβλεπί κουμπάρο και λοιπές Τατιάνες και θα συζητούσαμε με τις ώρες. Σπάνιος άνθρωπος.

Φορώντας ξανά τα μαγιώ μας, περπατάμε και φτάνουμε σε μια υπέροχη παραλία στη lagoon της Canaima. Σήμερα έχει συννεφιά, αλλά το υπέροχο ροζ της άμμου δε κρύβεται. Δε πίστευα ότι υπάρχει σε αυτό το μέρος τέτοια άμμος, με τέτοιο χρώμα, εδώ και στις Μπαχάμες σκέφτηκα. Το σκηνικό στόλιζαν τρεις λεπτοί φοίνικες μέσα στο νερό της λίμνης.

Πηδάμε στη βάρκα μας και περνάμε κοντά από τους ορμητικούς καταρράκτες της Canaima.

Στην άλλη άκρη, βγαίνουμε στην όχθη και οδεύουμε μέσα από ένα μονοπάτι στρωμένο κι αυτό με ροζ άμμο. Λίγο μετά στεκόμαστε στη κορυφή ενός άλλου καταρράκτη και θαυμάζουμε το τοπίο ολόγυρα. Τα σύννεφα είναι βαριά στον ουρανό, ήλιος ούτε για δείγμα σήμερα, αλλά το τελευταίο που μας απασχολεί είναι η βροχή. Είναι δεδομένο ότι θα βραχούμε ξανά, ούτε διακοπές σε νησί να ήμασταν, τα μαγιώ είχαν γίνει πια τα εσώρουχά μας. Το σχέδιο ήταν απλό, θα περνούσαμε πίσω από τον καταρράκτη. Περίμενα να δω τι σόι είναι αυτό το πίσω, καθώς κατεβαίναμε προσεκτικά στη μικρή ζούγκλα από κάτω μας, σε ένα γλιστερό λασπώδες μονοπάτι, στηριζόμενοι σε κλαδιά και ρίζες δέντρων.

Φτάνοντας χαμηλά δίπλα στον καταρράκτη, ο οδηγός μας έδωσε τη διαταγή: γδυθείτε, κρύψτε κάμερες, φωτογραφικές και ακολουθήστε με προσεκτικά. Ήταν αλήθεια, θα περνούσαμε ΠΙΣΩ από τον καταρράκτη, το νερό να πέφτει σαν ορμητική κουρτίνα λίγα μέτρα, σε μερικά σημεία εκατοστά δίπλα μας. Αυτό που ακολούθησε, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Στο κύριο όγκο του καταρράκτη, το νερό έπεφτε με τόσο πάθος και ορμή, που αν βρισκόμασταν ακριβώς από κάτω, θα μας συνέθλιβε, θα μας έκανε χαλκομανία. Και όμως, ήμασταν λίγο δίπλα, έσκαγε το νερό στα βράχια ακριβώς δίπλα και μας έλουζε ολόκληρους, με έναν εκκωφαντικό θόρυβο να καλύπτει μετά βίας τις κραυγές και τα γέλια μας. Κρατιόμασταν από σχοινιά, περπατούσαμε προσεκτικά μη γλιστρήσουμε και χτυπήσουμε το ευτυχισμένο μας κεφάλι στους βράχους, βοηθούσαμε όποιους/ες είχαν πρόβλημα (μα τι ιππότες…). Σε ένα σημείο, το μονοπάτι ήταν τόσο στενό, που ήσουν σχεδόν κάτω από το νερό. Το σκηνικό ήταν τόσο διασκεδαστικό, που θα πήγαινα Βενεζουέλα ξανά μόνο και μόνο για αυτές τις στιγμές. Ξενοιασιά, γέλια, χαρά. Και ένα απίθανο τοπίο να συμπληρώνει το σκηνικό.

(πηγαίντε κατευθείαν στο 0:40)

Βγαίνοντας στην άλλη μεριά, με την αδρεναλίνη στα ύψη, καθόμαστε να απολαύσουμε αυτό που ζήσαμε. Ο καταρράκτης έπεφτε με φοβερό βρόντο αρκετά μέτρα παραπέρα, πιτσιλώντας μας όμως διαρκώς με τα αιωρούμενα σταγονίδια που σκόρπιζε προς κάθε κατεύθυνση. Βγήκαν άφθονες φωτογραφίες, παρέα με όλο το γκρουπ, με τις κοπέλες, μεταξύ μας, μόνοι μας, με κάθε τρόπο. Δυστυχώς δεν τις έχω, η Τατιάνα ακόμα να στείλει, αλλά το καλό το παλικάρι, τη βρήκε….

(Θα βοηθήσει κανείς να τις γράψω στα ισπανικά «Φέρε τις φωτό ρεεεεεε?»)

Τη χαρά που νιώθαμε συμπλήρωσε η βροχή που άρχισε να πέφτει….μια ζεστή, τροπική βροχή. Ο βρεγμένος δε φοβάται τη βροχή και πόσο μάλλον εμείς…φορώντας όλοι τα μαγιώ μας, καθισμένοι εδώ κι εκεί, απολαύσαμε τις στιγμές. Στιγμές που επιβάλλεται να μοιράζεσαι με αγαπημένα σου πρόσωπα. Εγώ ένιωθα τυχερός που τις μοιραζόμουν. Κουμπάρε, να δω που θα σε πάω στο επόμενο….ο πήχης είναι πολύ ψηλά πλέον.