Phanton
Member
- Μηνύματα
- 77
- Likes
- 172
- Επόμενο Ταξίδι
- Βοστώνη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ινδια
ΜΕΡΑ 1η (Δευτέρα)
Καλημέρα σας,
Είναι τέλη Ιουλίου του 2009, είμαι 3,5 χρονών και σας περιγράφω το ταξίδι που κάνουμε μαζί με το μπαμπά μου και τη μαμά μου στη Γερμανία και την Αυστρία. Ο μπαμπάς και η μαμά έχουν να πάνε ταξίδι μαζί 4 χρόνια. Ο μπαμπάς όσο ήμουν πολύ μικρή έχει πάει Αμερική και Βαρκελώνη με το σχολείο, αλλά λέει πως «δε μετράει» ήταν για δουλειά. «Τρίχες δουλειά», λέω εγώ, μια χαρά πέρασε, κι εμένα μου έλειψε τόσο πολύ τότε… περασμένα ξεχασμένα. Έχω ξαναταξιδέψει στο Λονδίνο, με αεροπλάνο, πριν 4 χρόνια. Ήταν ταξίδι αστραπή, τότε που η δίδυμη αδελφή μου ήταν πολύ άρρωστη. Τελικά αυτή δεν τα κατάφερε, αλλά σώθηκα εγώ. Στάθηκα πολύ τυχερή τότε, αλλά από την άλλη ήμουν μέσα στη κοιλιά της μαμάς (….την ατυχία μου) και δεν είδα τίποτε σε εκείνο το ταξίδι. Μόνο η γεύση του ινδικού φαγητού θα μου μείνει αξέχαστη. Αθεόφοβη η μαμά, παρόλη τη στεναχώρια της, και με την κοιλιά μέχρι εκεί, έτρωγε chicken tikka…
Σήμερα το πρωί στις 10:30 θα φύγουμε με την TUI flights για το Μόναχο. Ήταν ότι πιο φτηνό μπορούσαμε να βρούμε (228? 3 ολόκληρα εισιτήρια one way). Όλοι ήταν πολλοί ευγενικοί μαζί μου, στον έλεγχο ασφαλείας περάσαμε από ξεχωριστή θύρα.
- «Μπαμπά, δε μου αρέσει το αεροπλάνο. Όλοι είναι όρθιοι, κάνει ζέστη, κάνει φασαρία και δε βλέπω έξω.»
- «Hello, μόλις γνώρισες τι θα πει λεωφορείο…. που θα μας πάει στο αεροπλάνο !»
Στο αεροπλάνο μου έδωσαν χυμούς, σάντουιτς, ένα παιχνιδάκι, μπογιές και τετράδιο ζωγραφικής. Δεν τα έδωσα σημασία, καθόμουν στο παράθυρο. Είναι απίθανο να βλέπεις τη θάλασσα από ψηλά, κι ακόμα πιο απίθανο να ταξιδεύεις μέσα στο βαμβάκι… Να πάρει, ένα μωρό μπροστά μου κλαίει. Καλά τι το κουβαλάνε το νιάνιαρο σε ταξίδι; Εγώ εδώ και 2 μήνες δε φοράω πάνα, ούτε λερώνομαι μέρα-νύχτα (αλλιώς σιγά μη πηγαίναμε ταξίδι, μόνο στη Χαλκιδική για 3η συνεχόμενη χρονιά)
Απορία Νο1 : Μπαμπά, πως πετάνε τα αεροπλάνα αφού δεν κουνάνε τα φτερά τους ;
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Μονάχου. Μεγάλο… Και με ωραία καρότσια. Έτσι θα βολτάρω μέχρι να συναντήσουμε τον κύριο Hertz. Η μαμά με το καρότσι μου… άδειο. Κι ο μπαμπάς με το μεγάλο καρότσι, με 3 βαλίτσες κι εμένα καβάλα. Ο κύριος Hertz θα μας δανείσει το αυτοκίνητο του για μερικές μέρες. Για την ακρίβεια για 5 μέρες θα μας δώσει ένα Opel Corsa 1.2 μαζί με ένα καρεκλάκι για μένα . Εμείς –που δεν είμαστε αχάριστοι- θα του δώσουμε 250? . Αργός όμως, πολύ αργός, και μας έφαγε 1 ώρα μέχρι να μας το δώσει… Επίσης παρακάλεσε τον μπαμπά μου να του δώσει ένα VW Passat γιατί το μικρό το είχε δανείσει σε άλλον. Α αυτό το «δανείσει» το λένε ενοικιάσει γιατί του δώσαμε λεφτά… Ο μπαμπάς μάλλον στραβομουτσούνιασε λίγο γιατί δεν του αρέσουν τα μεγάλα και φαρδιά αυτοκίνητα, αλλά αφού δεν έχει άλλο τι να κάνει ?
Πήραμε το ασανσέρ και πήγαμε στον 6ο όροφο να πάρουμε το αυτοκίνητο μας –που δεν είναι δικό μας αλλά το νοικιάσαμε- και παραξενεύτηκα πολύ. Ολόκληρο αυτοκίνητο… σε ρετιρέ διαμέρισμα το παρκάρανε; Άκου στον 6ο όροφο. Πήγαμε στον 6ο όροφο στη θέση που ήταν το αυτοκίνητο μας –που δεν είναι δικό μας αλλά το νοικιάσαμε- , και του μπαμπά του πετάχτηκαν τα μάτια έξω και του έπεσε το σαγόνι, όπως τότε που πρωτοαντίκρισε τη μαμά μου. «Παναγία μου, τη νεκροφόρα είναι αυτή ;» αναφώνησε. Τώρα, που είδε το αυτοκίνητο, όχι όταν είχε δει τη μαμά. Τότε αντί νεκροφόρα, είχε πει γυναικάρα. Ήταν μαύρο, αστραφτερό, κατακαινούριο Passat 2.0 Τurbo diesel και station wagon. Ανοίξαμε το πορτ μπαγκάζ. Ξάπλωσα μέσα πολύ άνετα…. Η μαμά ούρλιαζε «βγάλε το παιδί από κει μέσα. Το είπες και νεκροφόρα». Βάλαμε τις βαλίτσες, το καρότσι μέσα, χωρούσα κι εγώ, αλλά με έβαλαν να καθίσω στο πίσω κάθισμα στο καρεκλάκι. Προηγουμένως βγάλαμε τα νάιλον από το πίσω κάθισμα, κι ο μπαμπάς είπε «Ε ρε πλάκες στη Hertz, άμα αρχίσει να ξερνοβολάει αυτή…». Του θύμωσα. Άκου να «ξερνοβολάει …αυτή». Εγώ δεν έχω κάνει εμετό στο αυτοκίνητο ποτέ…
Επιτέλους μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Εγώ θέλω να ακούσω τραγουδάκια, η μαμά θέλει να ανάψει τη θερμοφόρα στο κάθισμα (τέλη Ιουλίου !!!!), κι ο μπαμπάς θέλει ….να βάλει μπρος. Και δεν μπορεί χι χι χι χι. Το αυτοκίνητο παίρνει μπρος με κουμπί, όχι με κλειδί ! Πατάει το κουμπί αλλά ΤΖΙΦΟΣ. Τελικά αντιλαμβάνεται ότι κουμπί και συμπλέκτης πρέπει να πατιούνται μαζί ! Ωραία, τώρα θα λύσει το χειρόφρενο, αλλά κι αυτό είναι κουμπί ! Το πατάει αλλά το χειρόφρενο εκεί…. μουλάρωσε. Πω πω πλάκα. Κι όσο γελάμε εγώ κι η μαμά, τόσο εκνευρίζεται εκείνος. Τελικά για να βγει το χειρόφρενο πρέπει να πατάς και το φρένο. Ωωωωω επιτέλους η νεκροφόρα ξεκίνησε, αλλά σε κάθε 20 μέτρα, σβήνει η μηχανή. Τελικά ο μπαμπάς τα κατάφερε…. 2.0 turbo diesel είναι αυτό, δεν είναι παίξε γέλασε. Έχουν φάση τελικά τα αεροδρόμια. Για 1,5 ώρα πτήση, πας 2 ώρες νωρίτερα, κάνεις και 2,5 ώρες να φύγεις από αυτά. Και μόλις ξεκινήσαμε με έπιασε κατούρημα. Κι είμαι και φρέσκια σ’ αυτό το άθλημα δεν είναι να το ρισκάρεις (και βγάλαμε και τα νάιλον) …. Κρατήθηκα όμως όσο χρειάστηκε….45 ολόκληρα λεπτά !
O προορισμός μας είναι ο Εθνικός Δρυμός του Berchtesgaden και συγκεκριμένα η Königssee. Είναι ένας γερμανικός θύλακας μέσα στο έδαφος της Αυστρίας, ακριβώς κάτω από το Salzburg. Η απόσταση από το αεροδρόμιο του Μονάχου Frank Josef Strauss είναι 2 ώρες και κάτι. Κάναμε όμως και μία στάση στη Chiemsee, πάνω στη Bundesautohbahn 8, να φάμε και να κάνω τα τσίσα μου.. Ωραίο μέρος για στάση. Ακριβώς πάνω στη λίμνη…
Επιτέλους φτάσαμε στη Königssee. Πολύ όμορφο μέρος.
Παίρνουμε μια βάρκα (δρομολόγια και τιμές εδώ:Bayerische Seenschifffahrt)
για να πάμε κάνουμε μια διαδρομή μέχρι τη μέση της λίμνης στο
St Bartholomew's Church.
Η διαδρομή είναι πανέμορφη και στη μέση της διαδρομής, καταμεσής της λίμνης, ο καπετάνιος παίζει με την τρομπέτα του. Την ίδια στιγμή ξανακούγεται η μουσική που έπαιξε !! Αυτό λέγεται «ηχώ» και οφείλεται στα πολύ ψηλά βουνά που υπάρχουν τριγύρω.
Πήγε 6 το απόγευμα, και ήρθε η ώρα να πηγαίνουμε στο δωμάτιο μας. Δηλαδή σε ένα Bauernhof, μικρό ξενοδοχείο με δικό του εστιατόριο (σπιτική κουζίνα) με δικά του ζώα (και ζωάκια), παιδική χαρά κλπ. Στα αγγλικά το λένε Farmhouse. Συνήθως έχει οικογένειες με παιδιά ή ηλικιωμένους που πάνε διακοπές. Εμείς μείναμε στο Anötzlehen (Pension Anoetzlehen). To δωμάτιο δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά ήταν δίχωρο, όχι βέβαια πως κοιμήθηκα μόνη στο δωμάτιο μου….
Το βράδυ πήγαμε να δούμε το χωριό Berchtesgaden. Πολύ όμορφο χωριό. Ο μπαμπάς δυσκολεύτηκε να παρκάρει τη «μαούνα». Ρωτούσα συνέχεια τι είναι νεκροφόρα, και τώρα αντί νεκροφόρα το λέει «μαούνα». Ίσως εμπνεύστηκε από τη βόλτα στη λίμνη. Στο χωριό κάθε Δευτέρα έχει μια μπάντα που παίζει μουσική.
Αν και είχαμε πληροφορίες για συμπαθητικά εστιατόρια (Bier Adam Restaurant), εγώ δεν ήθελα να χάσω το πανηγύρι κι έτσι πήραμε φαγητό από τις καντίνες της πλατείας. Είχε απίθανο φαγητό, λουκάνικα, ξινό λάχανο κλπ και παγωμένες βαρελίσιες μπύρες. Κάναμε πολύ κέφι γιατί ο μπαμπάς με πήρε στους ώμους του και χορεύαμε τιρολέζικα με τον υπόλοιπο κόσμο.
Ωχ νύχτωσε για τα καλά. Εγώ είμαι μαθημένη να κοιμάμαι από τις 9 και έχει πάει 10:30, σιγά σιγά πάω για ύπνο.
Καλημέρα σας,
Είναι τέλη Ιουλίου του 2009, είμαι 3,5 χρονών και σας περιγράφω το ταξίδι που κάνουμε μαζί με το μπαμπά μου και τη μαμά μου στη Γερμανία και την Αυστρία. Ο μπαμπάς και η μαμά έχουν να πάνε ταξίδι μαζί 4 χρόνια. Ο μπαμπάς όσο ήμουν πολύ μικρή έχει πάει Αμερική και Βαρκελώνη με το σχολείο, αλλά λέει πως «δε μετράει» ήταν για δουλειά. «Τρίχες δουλειά», λέω εγώ, μια χαρά πέρασε, κι εμένα μου έλειψε τόσο πολύ τότε… περασμένα ξεχασμένα. Έχω ξαναταξιδέψει στο Λονδίνο, με αεροπλάνο, πριν 4 χρόνια. Ήταν ταξίδι αστραπή, τότε που η δίδυμη αδελφή μου ήταν πολύ άρρωστη. Τελικά αυτή δεν τα κατάφερε, αλλά σώθηκα εγώ. Στάθηκα πολύ τυχερή τότε, αλλά από την άλλη ήμουν μέσα στη κοιλιά της μαμάς (….την ατυχία μου) και δεν είδα τίποτε σε εκείνο το ταξίδι. Μόνο η γεύση του ινδικού φαγητού θα μου μείνει αξέχαστη. Αθεόφοβη η μαμά, παρόλη τη στεναχώρια της, και με την κοιλιά μέχρι εκεί, έτρωγε chicken tikka…
Σήμερα το πρωί στις 10:30 θα φύγουμε με την TUI flights για το Μόναχο. Ήταν ότι πιο φτηνό μπορούσαμε να βρούμε (228? 3 ολόκληρα εισιτήρια one way). Όλοι ήταν πολλοί ευγενικοί μαζί μου, στον έλεγχο ασφαλείας περάσαμε από ξεχωριστή θύρα.
- «Μπαμπά, δε μου αρέσει το αεροπλάνο. Όλοι είναι όρθιοι, κάνει ζέστη, κάνει φασαρία και δε βλέπω έξω.»
- «Hello, μόλις γνώρισες τι θα πει λεωφορείο…. που θα μας πάει στο αεροπλάνο !»
Στο αεροπλάνο μου έδωσαν χυμούς, σάντουιτς, ένα παιχνιδάκι, μπογιές και τετράδιο ζωγραφικής. Δεν τα έδωσα σημασία, καθόμουν στο παράθυρο. Είναι απίθανο να βλέπεις τη θάλασσα από ψηλά, κι ακόμα πιο απίθανο να ταξιδεύεις μέσα στο βαμβάκι… Να πάρει, ένα μωρό μπροστά μου κλαίει. Καλά τι το κουβαλάνε το νιάνιαρο σε ταξίδι; Εγώ εδώ και 2 μήνες δε φοράω πάνα, ούτε λερώνομαι μέρα-νύχτα (αλλιώς σιγά μη πηγαίναμε ταξίδι, μόνο στη Χαλκιδική για 3η συνεχόμενη χρονιά)
Απορία Νο1 : Μπαμπά, πως πετάνε τα αεροπλάνα αφού δεν κουνάνε τα φτερά τους ;
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Μονάχου. Μεγάλο… Και με ωραία καρότσια. Έτσι θα βολτάρω μέχρι να συναντήσουμε τον κύριο Hertz. Η μαμά με το καρότσι μου… άδειο. Κι ο μπαμπάς με το μεγάλο καρότσι, με 3 βαλίτσες κι εμένα καβάλα. Ο κύριος Hertz θα μας δανείσει το αυτοκίνητο του για μερικές μέρες. Για την ακρίβεια για 5 μέρες θα μας δώσει ένα Opel Corsa 1.2 μαζί με ένα καρεκλάκι για μένα . Εμείς –που δεν είμαστε αχάριστοι- θα του δώσουμε 250? . Αργός όμως, πολύ αργός, και μας έφαγε 1 ώρα μέχρι να μας το δώσει… Επίσης παρακάλεσε τον μπαμπά μου να του δώσει ένα VW Passat γιατί το μικρό το είχε δανείσει σε άλλον. Α αυτό το «δανείσει» το λένε ενοικιάσει γιατί του δώσαμε λεφτά… Ο μπαμπάς μάλλον στραβομουτσούνιασε λίγο γιατί δεν του αρέσουν τα μεγάλα και φαρδιά αυτοκίνητα, αλλά αφού δεν έχει άλλο τι να κάνει ?
Πήραμε το ασανσέρ και πήγαμε στον 6ο όροφο να πάρουμε το αυτοκίνητο μας –που δεν είναι δικό μας αλλά το νοικιάσαμε- και παραξενεύτηκα πολύ. Ολόκληρο αυτοκίνητο… σε ρετιρέ διαμέρισμα το παρκάρανε; Άκου στον 6ο όροφο. Πήγαμε στον 6ο όροφο στη θέση που ήταν το αυτοκίνητο μας –που δεν είναι δικό μας αλλά το νοικιάσαμε- , και του μπαμπά του πετάχτηκαν τα μάτια έξω και του έπεσε το σαγόνι, όπως τότε που πρωτοαντίκρισε τη μαμά μου. «Παναγία μου, τη νεκροφόρα είναι αυτή ;» αναφώνησε. Τώρα, που είδε το αυτοκίνητο, όχι όταν είχε δει τη μαμά. Τότε αντί νεκροφόρα, είχε πει γυναικάρα. Ήταν μαύρο, αστραφτερό, κατακαινούριο Passat 2.0 Τurbo diesel και station wagon. Ανοίξαμε το πορτ μπαγκάζ. Ξάπλωσα μέσα πολύ άνετα…. Η μαμά ούρλιαζε «βγάλε το παιδί από κει μέσα. Το είπες και νεκροφόρα». Βάλαμε τις βαλίτσες, το καρότσι μέσα, χωρούσα κι εγώ, αλλά με έβαλαν να καθίσω στο πίσω κάθισμα στο καρεκλάκι. Προηγουμένως βγάλαμε τα νάιλον από το πίσω κάθισμα, κι ο μπαμπάς είπε «Ε ρε πλάκες στη Hertz, άμα αρχίσει να ξερνοβολάει αυτή…». Του θύμωσα. Άκου να «ξερνοβολάει …αυτή». Εγώ δεν έχω κάνει εμετό στο αυτοκίνητο ποτέ…
Επιτέλους μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Εγώ θέλω να ακούσω τραγουδάκια, η μαμά θέλει να ανάψει τη θερμοφόρα στο κάθισμα (τέλη Ιουλίου !!!!), κι ο μπαμπάς θέλει ….να βάλει μπρος. Και δεν μπορεί χι χι χι χι. Το αυτοκίνητο παίρνει μπρος με κουμπί, όχι με κλειδί ! Πατάει το κουμπί αλλά ΤΖΙΦΟΣ. Τελικά αντιλαμβάνεται ότι κουμπί και συμπλέκτης πρέπει να πατιούνται μαζί ! Ωραία, τώρα θα λύσει το χειρόφρενο, αλλά κι αυτό είναι κουμπί ! Το πατάει αλλά το χειρόφρενο εκεί…. μουλάρωσε. Πω πω πλάκα. Κι όσο γελάμε εγώ κι η μαμά, τόσο εκνευρίζεται εκείνος. Τελικά για να βγει το χειρόφρενο πρέπει να πατάς και το φρένο. Ωωωωω επιτέλους η νεκροφόρα ξεκίνησε, αλλά σε κάθε 20 μέτρα, σβήνει η μηχανή. Τελικά ο μπαμπάς τα κατάφερε…. 2.0 turbo diesel είναι αυτό, δεν είναι παίξε γέλασε. Έχουν φάση τελικά τα αεροδρόμια. Για 1,5 ώρα πτήση, πας 2 ώρες νωρίτερα, κάνεις και 2,5 ώρες να φύγεις από αυτά. Και μόλις ξεκινήσαμε με έπιασε κατούρημα. Κι είμαι και φρέσκια σ’ αυτό το άθλημα δεν είναι να το ρισκάρεις (και βγάλαμε και τα νάιλον) …. Κρατήθηκα όμως όσο χρειάστηκε….45 ολόκληρα λεπτά !
O προορισμός μας είναι ο Εθνικός Δρυμός του Berchtesgaden και συγκεκριμένα η Königssee. Είναι ένας γερμανικός θύλακας μέσα στο έδαφος της Αυστρίας, ακριβώς κάτω από το Salzburg. Η απόσταση από το αεροδρόμιο του Μονάχου Frank Josef Strauss είναι 2 ώρες και κάτι. Κάναμε όμως και μία στάση στη Chiemsee, πάνω στη Bundesautohbahn 8, να φάμε και να κάνω τα τσίσα μου.. Ωραίο μέρος για στάση. Ακριβώς πάνω στη λίμνη…
Επιτέλους φτάσαμε στη Königssee. Πολύ όμορφο μέρος.
Παίρνουμε μια βάρκα (δρομολόγια και τιμές εδώ:Bayerische Seenschifffahrt)
για να πάμε κάνουμε μια διαδρομή μέχρι τη μέση της λίμνης στο
St Bartholomew's Church.
Η διαδρομή είναι πανέμορφη και στη μέση της διαδρομής, καταμεσής της λίμνης, ο καπετάνιος παίζει με την τρομπέτα του. Την ίδια στιγμή ξανακούγεται η μουσική που έπαιξε !! Αυτό λέγεται «ηχώ» και οφείλεται στα πολύ ψηλά βουνά που υπάρχουν τριγύρω.
Πήγε 6 το απόγευμα, και ήρθε η ώρα να πηγαίνουμε στο δωμάτιο μας. Δηλαδή σε ένα Bauernhof, μικρό ξενοδοχείο με δικό του εστιατόριο (σπιτική κουζίνα) με δικά του ζώα (και ζωάκια), παιδική χαρά κλπ. Στα αγγλικά το λένε Farmhouse. Συνήθως έχει οικογένειες με παιδιά ή ηλικιωμένους που πάνε διακοπές. Εμείς μείναμε στο Anötzlehen (Pension Anoetzlehen). To δωμάτιο δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά ήταν δίχωρο, όχι βέβαια πως κοιμήθηκα μόνη στο δωμάτιο μου….
Το βράδυ πήγαμε να δούμε το χωριό Berchtesgaden. Πολύ όμορφο χωριό. Ο μπαμπάς δυσκολεύτηκε να παρκάρει τη «μαούνα». Ρωτούσα συνέχεια τι είναι νεκροφόρα, και τώρα αντί νεκροφόρα το λέει «μαούνα». Ίσως εμπνεύστηκε από τη βόλτα στη λίμνη. Στο χωριό κάθε Δευτέρα έχει μια μπάντα που παίζει μουσική.
Αν και είχαμε πληροφορίες για συμπαθητικά εστιατόρια (Bier Adam Restaurant), εγώ δεν ήθελα να χάσω το πανηγύρι κι έτσι πήραμε φαγητό από τις καντίνες της πλατείας. Είχε απίθανο φαγητό, λουκάνικα, ξινό λάχανο κλπ και παγωμένες βαρελίσιες μπύρες. Κάναμε πολύ κέφι γιατί ο μπαμπάς με πήρε στους ώμους του και χορεύαμε τιρολέζικα με τον υπόλοιπο κόσμο.
Ωχ νύχτωσε για τα καλά. Εγώ είμαι μαθημένη να κοιμάμαι από τις 9 και έχει πάει 10:30, σιγά σιγά πάω για ύπνο.
Attachments
Last edited by a moderator:
