ΜΕΡΑ 7η (Kυριακή)
Τι μπορούμε να κάνουμε την Κυριακή στο Μόναχο ? Πολλά και τίποτε…
Να πάμε στο Deutsches museum. Ίσως τα καλύτερο τεχνολογικό μουσείο του κόσμου. Έχει υποβρύχιο κομμένο στη μέση κατά μήκος και περπατάς ανάμεσα και άλλα πολλά. Δύο μέρες δε φτάνουν να το δεις αλλά, εγώ δεν θα καταλάβω και πολλά. Ο μπαμπάς έχει πάει 4 φορές και όποτε πλέον πάει βλέπει εξειδικευμένα πράγματα με τις ώρες. Να πάμε στο Dachau ? Α εξαιρετικό μέρος για ένα παιδί. Οι γονείς μου έχουνε πάει, εγώ ας πάω όταν μεγαλώσω.
Έχει καλούτσικη ζέστη και ο μπαμπάς έχει βρει ένα συγκρότημα με πισίνες και παιδικές χαρές και άφθονη πρασινάδα. Και δε πάμε να κάνουμε μια βουτίτσα ; Ο μπαμπάς μου έχει να λέει πόσο τον εντυπωσίασε ένα συγκρότημα με κλειστές θερμαινόμενες πισίνες τη δεκαετία του 80, εδώ στη Γερμανία. Ελπίζω να έχει και νεροτσουλήθρες. Λέγεται Michaeli Sommerbad.
Φτάσαμε και είναι ακριβώς όπως το είδαμε στη φωτογραφία αλλά με πολύ περισσότερο κόσμο. Μια λέξη μπορεί να περιγράψει το μέρος αυτός. ΕΒΡΟΣ. Όχι ο νομός, ο ποταμός. Και εξηγούμαι για να μη παρεξηγηθώ από τους κατοίκους της εν λόγω περιοχής. Στο μέρος αυτό άκουγες σχεδόν αποκλειστικά τουρκικά και ελληνικά. Επίσης άκουγες και ολίγον από ιρακινά και πακιστανικά (ακριβώς όπως και στο ποτάμι). Ενίοτε θα άκουγες και ουκρανικά ή γεωργιανά ! Επίσης, ενώ έξω ψήνεσαι στη ζέστη, το νερό στις πισίνες είναι παγωμένο. Μέχρι εδώ οι ομοιότητες. Τώρα αρχίζουν οι διαφορές. Στον Έβρο μπορείς να απολαύσεις τη φύση. Εδώ κάθε τετραγωνικό μέτρο από το χορτάρι είναι κατειλημμένο από μια υπέρδιπλη κουβέρτα, η οποία φιλοξενεί μια υπέρδιπλη γιαγιά αγκαλιά με 3-4 εγγόνια/βρέφη και φυσικά μια δεκάδα …τάπερ. Επίσης ενώ στον Έβρο σπανίως συναντάς κολυμβητές, εκεί σπανίως συναντάς χώρο στην πισίνα για να οριζοντιωθείς. Όλοι κάθονται όρθιοι δίπλα-δίπλα και …παγώνουν. Μια πισίνα, ξέχασα να πω, πως είχε και φάλαινες και φώκιες. Ξέρετε από εκείνες που πάνε πάνω στα μπεκ του υδρομασάζ και κάθονται καμιά ώρα (ώστε να το πλύνουν καλά καλά) και κακαρίζουν…
Η μαμά έκανε ευθέως μεταβολή, ο μπαμπάς πιο ψύχραιμος έκανε μια βόλτα. Εγώ πήγα να ανέβω τη σκάλα για μια παιδική νεροτσουλήθρα. Με έσπρωξαν 4 φορές για να μου πάρουν τη σειρά… και την πήραν. Την τέταρτη μάλιστα έπεσα και στα πλακάκια. Οι γονείς μου με έχουν όμως χεσμένη. Είναι της άποψης πως δεν παρεμβαίνουν οι γονείς όταν τα παιδιά έχουν φιλονικίες… "να επιβιώσεις μόνη σου". Την πέμπτη φορά (επειδή ήταν οι ίδιοι και οι ίδιοι που με έσπρωχναν) μπήκα δυναμικά στο παιχνίδι. Τον έναν του έβαλα τρικλοποδιά καθώς έβγαινε τρέχοντας να ανέβει στη σκάλα-όχι παίζουμε! Όταν τις Απόκριες όλες μου οι φίλες ντύθηκαν πριγκηπέσες εγώ ντύθηκα…Batman. Αλήθεια σας λέω !
Το άλλο παιδάκι που με έσπρωχνε του έριξα μια δαγκωνιά στη γάμπα ! Δεν είχα ξαναδαγκώσει παιδί στη ζωή μου, αλλά το φχαριστήθηκα. Αυτό που δεν ευχαριστήθηκα ήταν ο καυγάς του μπαμπά μου με τον δίμετρο Ουκρανό πατέρα του! Πλακώσανε οι Ελληναράδες να υποστηρίξουνε το μπαμπά, οπότε ο μπαμπάς κατά την προσφιλή του συνήθεια άφησε τις άλλες μεταναστευτικές κοινότητες να μαλώνουνε και μας πήρε να φύγουμε. Το είπε άλλωστε: «όταν οι άλλοι γνωρίζουν ΚΑΡΑΤΕ ή ΒΑΡΑΤΕ, εγώ απαντώ με το ΤΡΕΧΑΤΕ». Βέβαια αν αντί του Ουκρανού είχε έρθει η (επίσης δίμετρη και ξανθιά) γυναίκα του, ίσως καθόταν να το συζητήσει λίγο παραπάνω…
Κάτσαμε λίγο ακόμη σε μια άλλη πισίνα. Τελικά προλάβαμε και πήραμε και λίγο χρώμα. Η μαμά κόκκινη από το λιοπύρι (αφού δεν έβρεξε ούτε νύχι), ο μπαμπάς άσπρος από θυμό, και εγώ το κλασσικό σιελ του παγωμένου… Όταν πλέον ακούστηκε το «Γιουργάκ, καλέ Γιουργάκ, κοίτα τζιερ μ να μη πνιχτείς θα σε σκοτώσει ο πατέρας σ γιατί», με αυτή ακριβώς τη σύνταξη, αποφασίσαμε να φύγουμε ώστε να μη δούμε τον πατέρα να σκοτώνει τον πνιγμένο Γιωργάκη.
Αφού «απολαύσαμε» λοιπόν 1,5 ώρα τα λουτρά του λαού είπαμε να πάμε κάπου αλλού μπας και καταλάβουμε πως είμαστε στη Γερμανία. Πάντως το Γερμανικό κράτος είναι σοβαρό και οργανωμένο, σε προειδοποιεί:
Michaeli Sommerbad δηλαδή Λουτρά ΜH-ΧΑΛΙ !
Και τι κάνουμε τώρα ? Παίρνουμε το s-bahn και σε 20 λεπτά είμαστε έξω από το Μόναχο στη λίμνη Ammersee στο χωριό Herrsching. Όμορφο μέρος, αρκετός κόσμος λιάζεται και τσαλαβουτά, πολύ ιστιοπλοΐα, και γραφικό καραβάκι για βόλτα.
Ας κάτσουμε σε ένα ωραίο παραθαλάσσιο μέρος για καφέ ή να τσιμπήσουμε κάτι για μεσημέρι. Ωραία έρχεται η σερβιτόρα για παραγγελία…
Μπουαχαχαχαχαχα. Αδύνατον. Δεν το πιστεύω, μπουαχαχαχα !
Η σερβιτόρα είναι ντυμένη με την τοπική ενδυμασία..Βαυαρέζα. Εεε καλά τόσες μέρες στα βουνά όλες έτσι ήταν ντυμένες, αλλά μπουαχαχαχαχαά ο σωματότυπος της είναι... ΤΥΠΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ.
Είναι μελαχρινή, κοντή και χοντρή. Είναι ίδια, μα ίδια η Aretha Franklin. Γιατί ήταν πολύ μελάχρινή… έως μαύρη ! Φυσικά είμαι κατά του ρατσισμού. Αλλά για φανταστείτε ένα κοντό αδύνατο μαύρο ντυμένο … τσολιά ! Δεν ξέρω εμάς μας φάνηκε 100% παράταιρο, μέχρι αστείο. Σήμερα δεν είναι η μέρα μας. Στη συνέχεια κάναμε μια μικρή βόλτα στη προκυμαία και άντε πίσω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Κατά τις 8 το βράδυ ξεκινάμε για το Augustinerkeller (Home - Augustiner Keller) πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας.
Εδώ μάλιστα. Τεράστιος εξωτερικός χώρος, πνιγμένος στα δέντρα (καστανιές), απίστευτο κέφι, πολύ ωραία παιδική χαρά, φανταστική μπύρα από ξύλινο βαρέλι, και self-service με ωραίο φαγητό. Από τις γνωστές γερμανικές λιχουδιές μέχρι …καπνιστό ψάρι της ώρας (steckerlfisch) !
Αξίζει να δείτε το βιντεάκι, εμείς θα ξαναπάμε σίγουρα, μεσημέρι ή βράδυ δεν ξέρω αλλά θα ξαναπάμε !
Το κλείσαμε το μαγαζί ! Είναι και Κυριακή βράδυ, ο κόσμος μαζεύεται νωρίς…
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
Πολυ μου αρεσει η δουλεια που εχουν κανει οι γονεις σου αναφορικα με τη διασκεδαση σου μικρο μου phantomaki.
Γιαυτο σου λεω το ταξιδι που κανατε ειναι ακριβως κομμενο και ραμμενο στα μετρα μου.
Λοιπόν μικρή μου ,αφού μόνη τα καταφέρνεις μια χαρά,θα κάνουμε παρέα όσο εκείνος λείπει.
Να πάει ο άνθρωπος στο καλό...και καλά να περάσει και ...ότι άλλο
Μόνο πρόσεχε μη σου πάρει το laptop και μείνουμε αμανάτι,
τσαμπουκά εσύ ξέρεις,μη μας πάρει τον αέρα ο τρεχάτε.
Λοιπόν, ένα μεγάλο συγνώμη από όλους για την καθυστέρηση.
Η οργάνωση (και η ευθύνη) του ταξιδιού που έρχεται στάθηκαν μεγάλο εμπόδιο στο να συνεχίσω (όπως θα ήθελα) την ιστορία. Υπομονή λοιπόν μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου...
Δεν καταστρώνουμε...Μόνο εγώ με 16 μαθητές φεύγω. Βοστώνη. Τα παιδιά στο Harvard, εγώ και λίγη δουλίτσα στο ΜΙΤ (10 λεπτά δρόμος...) Αλλά έχει -14 μπρρρρ