Ισπανία Βαρκελώνη μια ανάσα πριν το lockdown

[vasilikisis]

Αρχικά να σας πω ότι χαίρομαι που έγινα μέλος αυτής της κοινότητας, καθώς μου αρέσει πολύ να διαβάζω ιστορίες που με ταξιδεύουν και μένα. Η δική μου ιστορία αφορά στο ταξίδι στη Βαρκελώνη που έκανα με τις φίλες μου απ' τη σχολή (είμαστε 5) πέρσυ τέτοια εποχή ακριβώς, και προλάβαμε στο τσακ να το ζήσουμε, αφού δυο εβδομάδες μετά ήρθαν τα πρώτα έκτακτα μέτρα στην Πάτρα λόγω της εμφάνισης του κόβιντ, ε και φυσικά κανένας μας δε φαντάστηκε ότι θα κάναμε τόσο καιρό να ξαναταξιδέψουμε..

Μέσω της ιστορίας δεν έχω σκοπό να περιγράψω αναλυτικά το ταξίδι και τα αξιοθέατα, σίγουρα καποιοι από εσάς μπορεί να έκαναν πολύ πιο γεμάτο πρόγραμμα και να επισκέφθηκαν πολύ περισσότερα μέρη στην πόλη. Θέλω να το παρουσιάσω από τη δικη μας φοιτητική οπτική γωνία και να παραθέσω πολλές από τις αστείες στιγμές και τις "αναποδιές" που συναντήσαμε, που θεωρώ ότι το κάναν και ξεχωριστό.

Λοιπόν, 10 Φλεβάρη το πρωί ξεκινάμε με Ryanair με ενδιάμεση στάση το Μιλάνο, ήταν ήδη γνωστό ότι στην περιοχή υπήρχαν κρούσματα και εμείς είχαμε πάρει το όλο θέμα με τις μάσκες και τα αντισηπτικά πολύ στα σοβαρά. Το κλίμα όμως δεν μας έριχνε, μόλις είχε τελειώσει μια δύσκολη εξεταστική και θέλαμε να εκμεταλευτούμε τις διακοπές στο έπακρον. Στο αεροδρόμιο μείναμε για κανένα πεντάωρο (εννοείται ότι τη βγάλαμε με πίτσα) και στη συνέχεια με μια δεύτερη πτήση της ryan φτάσαμε Βαρκελώνη κατά το σούρουπο.

Πρώτο πράγμα που μας έκανε εντύπωση ήταν το πόση ζέστη έκανε παρόλο που ήταν βράδυ και χειμώνας, οριακά κυκλοφορούσες απλά με πουλόβερ και έτσι ήταν και οι περισσότερες μέρες του ταξιδιού, κάτι που μας βόλεψε πολύ στις στυλιστικές επιλογές! Είχαμε νοικιάσει ένα στούντιο που λεγόταν Gracia Apartments, μπορείτε να το βρείτε στο Booking, λίγα λεπτά με τα πόδια από το μετρό, κοντά στην Passeig de Gracia, δηλαδή σε κεντρικό σημείο που είχε ότι χρειαζόμασταν απο σουπερμάρκετ, φαρμακεία, κλπ. Η κυρία που είχα συνενοηθεί να μας ανοίξει μας εστησε περίπου 1,5 ωρίτσα και όταν ανεβήκαμε στο δωμάτιο, που ήταν στον τρίτο χωρίς ασανσέρ, διαπιστώσαμε το πρώτο ψεγάδι του διαμερίσματος (έρχονται κι αλλα), που ήταν ότι το μπάνιο δεν είχε κάμία σχέση με τη φωτογραφία του σάιτ (υπερπολυτελές με 2(!) νιπτήρες), αντίθετα με το ζόρι χωρούσαν δύο άτομα, α είχε και ένα μικρό wc με διαφορετική πορτα. Όχι κάτι τόσο μεμπτό, προχωράμε.

Το βράδυ είχαμε όρεξη για tapas και, αφού συναντήσαμε την Paula, φίλη μας από εκεί που ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμη να μας βοηθήσει και να μας ξεναγήσει στην πόλη, κάτσαμε στο La Pepita, ένα tapas bar πολύ κοντά στο δωμάτιο, αφού πρώτα ήπιαμε μια μπυρίτσα στο όρθιο σε ένα διπλανό μαγαζί μέχρι να αδειάσει τραπέζι. Όμορφο και cozy μέρος, με συμπαθητικό φαγητό και ενδιαφέρον ντεκόρ.

Εκεί δοκιμάσαμε για πρώτη φορα και τις περίφημες κροκέτες, τοπική σπεσιαλιτέ απ' ότι φαίνεται, οκ νόστιμες, αλλά όχι 4€ η κροκέτα ρε παιδιά, που ήταν μισό μπουρεκάκι στο μέγεθος. Κάπως έτσι την πατήσαμε, γιατί ο κατάλογος έλεγε 4€ δίπλα από το πιάτο, ε μια κροκέτα για την καθεμία, άρα 6, και άλλη μια γύρα κροκέτες στη συνέχεια γιατι δεν χόρταινες ούτε για πλάκα, 12 κροκέτες σύνολο, να μην τα πολυλογώ ένα πενηνταράκι στις κροκέτες έφυγε χαλαρά εκείνο το βράδυ και δεν ξαναπαραγγείλαμε κροκέτες στο υπόλοιπο του ταξιδιού.

Το επόμενο πρωί ξεκινάμε περπατώντας κατά μήκος της Passeig de Gracia και περνώντας μπροστά τα πιο γνωστά αριστουργήματα του Gaudi, όπως η Casa Batllo και η La Pedrera (Casa Mila), προσωπικά ενθουσιάζομαι πολύ περισσότερο όταν ένα αξιοθέατο που βλέπω έχει αναφερθεί σε κάποιο βιβλίο που έχω διαβάσει, συγκεκρημένα η Casa Mila στο Origin τον Νταν Μπραουν. Η Βαρκελώνη είναι must για φοιτητές αρχιτεκτονικής, το στυλ των κτηρίων είναι μοναδικό και η πόλη εκπέμπει κάτι το μοντέρνο και το καλλιτεχνικό. Για μένα αξίζει να την επισκεφθεί κανείς σε μη καλοκαιρινή περιοδο, το καλοκαίρι κατακλύζεται από τουρίστες και η ζέστη είναι αφόρητη για να την περπατήσεις. Να προσθέσω ότι η πόλη είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή όταν γιορτάζουν τον Sant Jordi, που είναι κάτι σαν δικός τους Άγιος Βαλεντίνος, κάπου τον Απρίλιο, όπου όλα τα διάσημα κτήρια όπως η Casa Batllo και οι δρομοι είναι κατακλυσμένοι από κόκκινα τριαντάφυλλα. Σαν παράδοση εκείνη τη μέρα τα ζευγάρια ανταλλάσουν τριαντάφυλλα με βιβλία.
(How is St George’s day celebrated in Barcelona? | spain.info in english)

Στο πλάνο μας εκείνη τη μέρα ήταν να επισκεφθούμε το Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Καταλονίας, κάναμε ένα μέρος της διαδρομής με μετρό και στη συνέχεια με επικεφαλής τη Μ. και το google maps περπατήσαμε το υπόλοιπο κομμάτι. Περάσαμε απο γειτονιές λιγότερο δημοφιλείς, όπως το Sant Antoni, χωρίς να σημαίνει λιγότερο όμορφες, και αρκετή ανηφορίτσα μέχρι να φτάσουμε. Γενικά, σε κάθε στενό που θα κοιτάξεις είναι έντονο το στοιχείο της τοπικής υπερηφάνιας, δεν υπάρχει περιοχή που να μην βλέπεις κρεμασμένη σε μπαλκόνι κάποια καταλανική σημαία. Επίσης, τα περισσότερα πεζοδρόμια καλύπτονται από ένα συγκεκριμένο τύπο πλακόστρωτου, τα τετραγωνάκια λέγονται panots και υπάρχουν αποκλειστικά στη Βαρκελώνη. Τα πουλάνε και ως σουβενίρ, που μου φάνηκαν πιο ξεχωριστά σε σχέση με τα συνήθη.

Τα μουσεία της πόλης θα πω ότι είχαν τσιμπημένη είσοδο, είδικά για φοιτητές. Αν σκεφτεί κανείς ότι στο Λούβρο, που είναι ΤΟ μουσειο, είχαμε μπει δωρεάν ως φοιτητές της Ε.Ε., τα 8€ για το συγκεκριμένο μουσείο μου φάνηκαν αρκετά. Παρόλα αυτά το μουσείο είναι αρκετα μεγάλο και καλύπτει μεγάλο εύρος της ιστορίας της τέχνης, από κλασσικά, αρκετά ενδιαφέρουσα η αίθουσα με τη νεκρή φύση, μέχρι και πιο σύγχρονα έργα. Η αυλή του προσφέρει πανοραμική θέα σε μεγάλο κομμάτι της πόλης και απέναντί του βρίσκεται μια παλιά αρένα ταυρομαχιών, που πλέον αποτελεί εμπορικό κεντρό, καθώς οι ταυρομαχίες είναι απαγορευμένες εδώ και χρόνια σε όλη την Καταλονία.

Το υπόλοιπο της ημέρας ήταν περισσότερο βόλτα στο El Raval, μια γειτονιά λίγο πιο underground και χίπστερ με αρκετά νεανικά μπαράκια και εστιατόρια. Ενδεικτικά παραθέτω μερικές φωτογραφίες, γιατι σίγουρα δεν μπορώ να περιγράψω το vibe των περιοχών αυτών με λόγια.

(Αν η φωτογραφία του φαγητού δεν είναι instagramable, τότε δεν ήταν νόστιμο.)

Ξέχασα να αναφερθώ όμως στα θεματάκια που αντιμετωπίζαμε με το δωμάτιο. Ουσιαστικά η πόρτα του διαμερίσματος μας δεν κλείδωνε με την καμία. Οποιοσδήποτε ήθελε να μπει μέσα το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να γυρίσει το πόμολο. Αυτό το διαπιστώσαμε το πρωί και, αφού ο κλειδαράς δεν μπορούσε να έρθει άμεσα, πήραμε μάζι τα πολύτιμα υπάρχοντα μας, διαβατήρια, λεφτά και τα σχετικά, αφήνοντας τα υπόλοιπα στην τύχη τους, κλείσαμε την πόρτα και φύγαμε. Την υπόλοιπη μέρα ήμουν σε επαφή με τον έναν από τους συνιδιοκτήτες του δωματίου (ήταν τρεις) και εν τέλει προς το βράδυ ήρθε ένας άνθρωπος να μας φτιάξει την πόρτα, όλα καλά όλα ωραία, αφού δεν μας ξάφρισε κανείς όσο λείπαμε, πάει κι αυτό λέμε.

Το βράδυ πήγαμε για μπύρες σε ένα πολύ φοιτητικό μπαρ, το Nevermind, όπου σύχναζαν τόσο ντόπιοι, όσο και φοιτητές erasmus. Το μπαρ ουσιαστικά ήταν μία πίστα του σκέιτμπορντ, με χαμηλό φωτισμό, ροκ μουσική και καλές τιμές στο ποτό. Ιδανικό για παρέες σαν τη δική μας και όποιον ψάχνει να γνωρίσει και να συναναστραφεί άλλους νέους. Εδώ να πω ότι υπάρχουν δύο μπαράκια με αυτό το όνομα και εμείς πρώτα κάναμε το λάθος να πάμε στο άλλο, το οποίο βρισκόταν σε μια περιοχή που δεν φαινόταν τόσο ασφαλής, με κάτι περίεργους τύπους που θέλαν να μας πουλήσουν έκσταση και τα σχετικά. Μάλιστα το μαγαζί ήταν ψιλοάδειο και ο τύπος στην είσοδο ήθελε να μην στεκόμαστε απ'έξω, μπροστά στο τζάμι, και καλά για να μην κόβουμε τη θέα αυτών που καθόντουσαν μέσα.. και μιλάμε για μια θέα που περιοριζόταν στον απέναντι τοίχο του στενού. Ήταν λίγο περίεργο το κλίμα απ'ότι καταλαβαίνετε, οπότε καταλήξαμε, διασχίζοντας μεγάλο μέρος της Las Ramblas, στο άλλο μπαρ που βρισκόταν πολύ κοντα στην Plaza Cataluña , οπότε μετά ήταν εύκολο να γυρίσουμε στο δωμάτιο με ταξί.

Εκέινο το βράδυ έμαθα πόσο στα σοβαρά παίρνουν οι Ισπανοί το ποδοσφαιράκι... και νόμιζα πως ήμουν καλή.. Επίσης γνωρίσαμε αρκετό κόσμο που μας πρότεινε διάφορα μέρη να επισκεφτούμε, αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε. Συγκεκρημένα μας είπαν και για το Bar Paradiso, που φημολογείται ως το καλύτερο της Ισπανίας, ένα κρυφό μπαρ στο οποίο έχεις πρόσβαση μέσα από την πόρτα του ψυγείου ενός σαντουιτσάδικου, στη Γοτθική συνοικία. Αφήνω ένα λινκ για όποιον ενδιαφέρεται:
Visiting the Best Cocktail Bar in Spain - Paradiso » Move to Traveling

 

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Αυτό είναι intro στο φορουμ, κατευθείαν ιστορία, ούτε χαιρετούρες ούτε τυπικότητες!
Καλώς ήρθες, διαβάζω με απόλαυση ήδη την ιστορία σου.

συγκεκρημένα η Casa Mila στο Origin τον Νταν Μπραουν

Το διάβασα κι εγώ πρόσφατα και μου κίνησε τη περιέργεια, ασχέτως αν δεν είναι από τους ταξιδιωτικούς στόχους μου η Βαρκελώνη. Ακόμα ένα βιβλίο του Νταν Μπράουν που μας μαθαίνει πολλά.

μας είπαν και για το Bar Paradiso, που φημολογείται ως το καλύτερο της Ισπανίας, ένα κρυφό μπαρ στο οποίο έχεις πρόσβαση μέσα από την πόρτα του ψυγείου ενός σαντουιτσάδικου,

Βασικά μόλις αναθεώρησα, κλείνω εισιτήρια...

 

[fotast]

Πρώτο ποστ και ιστορία !! Τέτοια μέλη θέλουμε...Ευπρόσδεκτη

 

[vasilikisis]

Αυτό είναι intro στο φορουμ, κατευθείαν ιστορία, ούτε χαιρετούρες ούτε τυπικότητες!
Καλώς ήρθες, διαβάζω με απόλαυση ήδη την ιστορία σου.

Το διάβασα κι εγώ πρόσφατα και μου κίνησε τη περιέργεια, ασχέτως αν δεν είναι από τους ταξιδιωτικούς στόχους μου η Βαρκελώνη. Ακόμα ένα βιβλίο του Νταν Μπράουν που μας μαθαίνει πολλά.

Βασικά μόλις αναθεώρησα, κλείνω εισιτήρια...

Χαχαα! χαιρομαι πολυ που σε παρακίνησα. Καλως σας βρηκα! Συμφωνώ με Νταν Μραουν, αν και το Οριτζιν δεν είναι το αγαπημένο μου, παντα βρίσκει τρόπο να σου κινήσει το ενδιαφέρον.

 

[vasilikisis]

Πρώτο ποστ και ιστορία !! Τέτοια μέλη θέλουμε...Ευπρόσδεκτη

Ευχαριστώ πολυ! Καλως σας βρηκα!

 

[vasilikisis]

Τα προβλήματα που αφορούν το δωμάτιο φαινόταν να έχουν ξεπεραστεί, προφανώς κάποιος γελούσε μαζί μας γιατί το επόμενο πρωί διαπιστώσαμε το εξής: Δεν υπήρχε ζεστό νερό. Και μπορεί ο καιρός να ήταν σχετικά ζεστός έξω, αλλά ήταν αδύνατον να κάνεις ντουζ ή να λουστείς, μιλάμε για θερμοκρασία νερού σίγουρα κοντά στο μηδέν.
Η Μ., αν δεν κάνω λάθος, ήταν αρκετά θαρραλέα να μπει για μπάνιο εκείνο το πρωί, και απλά θυμάμαι την τραυματική έκφραση που είχε στο πρόσωπο όταν βγήκε. Αργότερα το ίδιο απόγευμα, οι υπόλοιπες επιχειρήσαμε να λουστούμε το νεροχύτη της κουζίνας, γιατί είχαμε και έξοδο, δεν έχω ξανανιώσει το κεφάλι μου τόσο έτοιμο να σπάσει απ'το κρύο.
Οι ιδιοκτήτες για άλλη μια φορά άφαντοι, το πρόβλημα αποκαταστάθηκε το επόμενο πρωί, όπως θα δείτε στη συνέχεια.

Εκείνη τη μέρα αποφασίσαμε να συνδυάσουμε πρωινό με βόλτα στη La Boqueria, τη γνωστή αγορά τροφίμων στην καρδιά της Βαρκελώνης, η οποία χρονολογείται από το 1217! Όποιες και να είναι οι προτιμήσεις σου στο φαγητό, σίγουρα θα βρεις κάτι που να ικανοποιεί τον ουρανίσκο σου. Το έχω μετανιώσει που δεν θυμήθηκα να εφοδιαστώ με jamon για το σπίτι, είμαι μεγάλη φαν, το δηλώνω.

Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε καφεδάκι, γιατί τι Έλληνες είμαστε, να επισημάνω ότι τις περισσότερες μέρες κινούμασταν πάνω κάτω στις περιοχες Raval, Gothic Quarter και Eixample, το στυλ των οποίων έμοιαζε αρκετά, αν εξαιρέσεις ότι η Γοτθική Συνοικία βγάζει κάτι πιο σκοτεινό και μεσαιωνικό.

Συναντήσαμε πολλά καφέ βιομηχανικού στυλ και μια ευχάριστη έκπληξη ήταν ένα μικρό, γλυκούλικο μαγαζάκι με ελληνική επιγραφή.

Οι περιοχές εκείνες είναι επίσης κατάλληλες για τους λάτρεις του vintage, υπάρχουν πολλά second hand μαγαζία με ρούχα, όπως το Flamingo ή το HUMANA, που είναι αλυσίδες στην Ισπανία (13 Best Thrift Stores of Barcelona (with map)).

Κάπου εδώ, καθώς προσπαθούσα να θυμηθώ το τι κάναμε στη συνέχεια, άρχισα να πιστεύω ότι είχα κενά μνήμης, γιατί το μυαλό μου έτρεχε κατευθείαν στο απόγευμα. Εν τέλει θυμήθηκα ότι είχα περάσει το μεσημέρι σε κάτι προάστια με μια φιλική μου οικογένεια από τη Βαρκελώνη που διατηρούμε σχέσεις χρόνια και θέλανε να φάμε μαζί μεσημεριανό. Έτσι δοκίμασα και την κουζίνα ενός πιο gourmet εστιατορίου και είχα την ευκαιρία να εξασκήσω τα ισπανικά μου επί αρκετή ώρα.

Να κάνω μια παρένθεση λέγοντας ότι είμαι λάτρης της ισπανικής γλώσσας και κουλτούρας, προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι την κάθε ευκαιρία τριβής και έχω στόχο να ζήσω έστω και μια μικρή περίοδο της ζωής μου στην Ισπανία. Έχω επισκεφτεί τη Βαρκελώνη άλλες δύο φορές στο παρελθόν, λόγω των φίλων μου, και πολλά από τα αξιοθέατα και σημεία ενδιαφέροντος τα είχα ξαναεπισκεφθεί, γι αυτό δεν επικεντρώνομαι σε αυτά. Πάντως, αν ρωτήσεις τις φίλες μου, που για τις περισσότερες ήταν το πρώτο ταξίδι στην πόλη, νομίζω θα σου μιλήσουν με τον ίδιο ενθουσιασμό.

Στο μεταξύ τα κορίτσια ήταν στη Sagrada Familia, Ιερή Οικογένεια δηλαδή, ντάξει ό,τι και να λέμε για αυτό το αριστούργημα είναι λίγο. Η λεπτομέρεια με την οποία έχουν χαραχθεί οι φιγούρες στην πέτρα, το γεγονός ότι οι τέσσερις όψεις του ναού είναι διαφορετικές, το πως φωτίζεται στο εσωτερικό του από τα πολύχρωμα παράθυρα, τον καθιστούν ένα μοναδικό μνημείο απαράμιλλης ομορφιάς. Ο ναός, έργο του Καταλανού αρχιτέκτονα Αντόνι Γκαουντί, χτίζεται απο το 1882, δηλαδή μετρά πλέον 139 χρόνια κατασκευής και φήμες λένε ότι θα ολοκληρωθεί το 2026... Θυμάμαι, όταν την είχα πρωτοεπισκεφθεί μερικά χρόνια πριν, την ηρεμία και γαλήνη που εκπέμπει αυτό το μέρος στο εσωτερικό του, το δέος και το σεβασμό που σου προκαλεί το εξωτερικό.

Αρκετή ποιότητα όμως έπεσε, ώρα να ρίξουμε λίγο το επίπεδο, γιατι η Paula μας είχε υποσχεθεί να μας βγάλει για clubbing εκείνο το βράδυ και είχαμε ετοιμασίες. Για να γλυτώσουμε χρόνο παραγγείλαμε μεξικάνικο στο δωμάτιο, με μια εφαρμογή τύπου Wolt αν θυμάμαι καλά (το πρόβλημα με το νερό ακόμα δεν είχε τακτοποιηθεί), ενιγουέι ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και βγήκαμε στο δρόμο με αέρα λες και έπαιζε το Gucci φορεμα του Μαζωνάκη από πίσω.

Τα περισσότερα κλαμπ της πόλης ήταν μακριά από το κέντρο, σε μία πιο βιομηχανική περιοχή, χωρίς σπίτια κλπ τριγύρω. Οι Ισπανοί, δεν πηγαίνουν κατευθείαν στο κλαμπ, πρώτα μαζεύονται σε διάφορα μπαράκια που υπάρχουν δίπλα για pre-drinking, το λεγόμενο botellon, όπου παίζουν πολύ χαμηλές τιμές στα ποτά και τα σφηνάκια. Ο χώρος κατακλύζεται από νεολαία, εκεί γνωρίσαμε και την παρέα της Paula, και αφού ήπιαμε την μπύρα μας, τα σφηνάκια μας, και άλλη μια γύρα σφηνάκια σε ένα δεύτερο μαγαζί, καταλήξαμε στην ουρά για το Razzmatazz, το κλαμπ που θα μπαίναμε, που τη συγκεκριμένη μέρα είχε event "El Dirty", αφήνω ασχολίαστο τον τίτλο, καταλαβαίνετε τι επικρατούσε εκείνο το βράδυ.

Λοιπόν, όταν λέω πως είμαι λάτρης της ισπανικής κουλτούρας, εννοώ και της υποκουλτούρας, γιατί η reggaeton μουσική είναι για μένα ο ύψιστος τρόπος να περάσω καλά. Όταν λοιπόν μπαίνω στη μεγαλύτερη απο τις 4 αίθουσες του κλαμπ, που όλο το βράδυ έπαιζε ρεγκετόν, λέω βρίσκομαι στον παράδεισο! (μιλάω για μένα γιατί τα κορίτσια δεν πετάνε και τη σκούφια τους για το συγκεκρημένο είδος, και καλά κάνουν, διατηρούν ένα επίπεδο στις μουσικές τους προτιμήσεις χαχα, αλλα όσον αφορά εμένα είναι το guilty pleasure μου).

Το κλαμπ ήταν λίγο πολύ σαν λαβύρινθος, η κάθε αίθουσα έπαιζε διαφορετική μουσική, ένώ κόσμος μαζευόταν και στην ταράτσα του κτηρίου (ενημερωτικά είχε 15€ η είσοδος με δύο μπύρες ή ένα ποτό) . Αυτή ήταν η τελευταία φορά που παρτάραμε σαν άνθρωποι (σε κλαμπ εννοώ, γιατί πάρτι σε ταρατσες ακολούθησαν πολλά), αφού μετά κλείσαν τα πάντα λόγω κορονοιού.

Η παρακάτω αίθουσα είχε θέμα το Valentine's day που πλησίαζε:

Προσωπικά, όσον αφορα τη νυχτερίνη διασκέδαση αυτού του είδους, θεωρώ ότι οι Ισπανοί έρχονται πρώτοι και καλύτεροι. Ο τρόπος που έπαιζε ο DJ τη μουσική θεωρώ ότι σε κάνει να χορεύεις ακόμα κι αν δεν ξέρεις τα λόγια. Οverall ήταν μια αρκετά ξεχωριστή εμπειρία για όλες.

Σίγουρα, αυτή είναι η δική μου οπτική και μπορεί και να το έβλεπα τόσο ιδανικό λόγω του ενθουσιασμού μου. Εντάξει, αν είσαι άνθρωπος της techno ας πούμε, τότε σίγουρα δεν θα περάσεις πολύ καλά στο συγκεκριμένο κλαμπ.

 

[vasilikisis]

Αυτό που ακολούθησε το επόμενο πρωί ήταν μια φαρσοκωμωδία. Εγώ και η Χ. θέλαμε να απολαύσουμε λιγο ύπνο ακόμα (είμαι από αυτούς που επηρρεάζονται πολύ από την έλλειψη ύπνου και μπορώ να είμαι σαν ζόμπι την υπόλοιπη μέρα), οι άλλες τρεις είχαν περισσότερη ενέργεια οπότε συμφωνήσαμε να βρεθούμε πιο μετά κάπου έξω.

Στο μεταξύ παίρνει τηλέφωνο ο ένας συνιδιοκτήτης, Έρχομαι να δω το θερμοσίφωνο, λέει. Οπότε μπαίνει στο διαμέρισμα ένας χαλαρός τύπος γύρω στα 30-40, και αρχίζει να ψάχνει παντού, για κάποιον πίνακα ελέγχου λογικά, ήθελα να του πω, Καλά δεν ξέρεις που ειναι;! Είχαμε πιάσει και την κουβεντούλα στα ισπανικά, η Χ. καθόταν μες τη μέση με την οδοντοβουρτσα στο χέρι γιατί αυτός πηγαινοερχόταν απ' την κουζίνα στο μπάνιο κι απ' το μπάνιο στην κουζίνα, οπότε δεν έβρισκε ευκαιρία να πλύνει τα δόντια της, στο τέλος μου λεει: Έρχεται ο συνεργάτης μου να το δει. Οκ λεω, περίμενα να δω το συνεργάτη και εγώ, και τότε μπαίνει μέσα ο τύπος που μας είχε φτιάξει την πόρτα πριν δυο μέρες. Μου ήρθαν αυθόρμητα τα γέλια, καθώς άκουγα και την Χ. στο τηλέφωνο να λέει στις υπόλοιπες "Κοριτσια έχει έρθει ο κλειδαράς και μιλάει με τον υδραυλικό". Αστεία κατάσταση γενικά, τον ίδιο άνθρωπο είδαμε μετά από λίγο να περνάει απ' το διαδρομο της πολυκατοικίας πηγαίνοντας προς το ρετιρέ κρατώντας μπογιές και πινέλα. Μα καλά, λέμε, πόσες δουλειές κάνει αυτός;;!

Εν τέλει η βλάβη αποκαταστάθηκε και μπορέσαμε να φύγουμε απ' το διαμέρισμα. Είχαμε δώσει ραντεβού στο Parc de la Ciutadella, και δε θυμάμαι γιατί, αλλά είχαμε μπερδευτεί απίστευτα μέχρι να φτάσουμε εκεί με τα μετρό και τα τρένα, τα νεύρα μου απ' το πρωί ήταν τσατάλια με λιγα λόγια, είδικά όταν ρώτησα κάτι έναν σεκιουριτά στο μετρό και μου μίλησε απότομα, μάλλον γιατί του απέσπαγα την προσοχή από τη δουλειά του, ουπς.

Οι υπόλοιπες τουλάχιστον είχαν φάει και το brunch τους και είχαν στανιάρει, οπότε κάναμε έναν περίπατο στο πάρκο, που είναι η μεγαλύτερη πράσινη όαση στην πόλη, ιδανική για βόλτα, πικνικ και ένα διάλλειμα από τους ρυθμούς της καθημερινότητας.

(Το μαγαζί σε στυλ θερμοκηπίου που έφαγαν brunch τα κορίτσια, το όνομα αγνοείται)

Έπρεπε όμως κάποια στιγμή να κάνουμε και το χατίρι της Χ., που απ' το ταξίδι στο Παρίσι είχε εκφράσει την επιθυμία να επισκεφθούμε το μουσείο το Pablo Picasso, που δυστυχώς τότε είχαμε βρει κλειστό. Το μουσείο του Πικάσο στη Βαρκελώνη βρίσκεται στη Γοτθική συνοικία, και είναι αρκετά ενδιαφέρον για όσους θαυμάζουν το έργο του. Μπορεί να μην περιέχει τους μεγαλύτερους και διασημότερους πίνακές του, σε μεταφέρει όμως σε ένα ταξιδι από την παιδική ηλικία του ζωγράφου και καθ'όλη τη διάρκεια της εξέλιξης του, δείχνοντας πώς, ξεκινώντας με ένα στυλ ζωγραφικής κλασικό και αρμόζον στην τότε εποχή, κατέληξε στο αντισυμβατικό στυλ που τον έκανε γνωστό στο πέρασμα των χρόνων.

(Η αντίθεση στην τεχνοτροπία του καθώς εξελισσόταν)

(Εδώ η Β. ταυτίστηκε, έτσι κάθεται όταν διαβάζει.)

Ακολούθησε άραγμα και καφές (αλίμονο) και περαιτέρω εξερεύνηση στα στενά του Gothic Quarter και του Eixample. Περάσαμε και από αυτόν τον γνωστό τοίχο (διαστάσεων 3,8x8μ), που είναι σχετικά πρόσφατη προσθήκη στα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης, το λεγόμενο Kiss of Freedom. Αν και από μακριά σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι γκράφιτι, πλησιάζοντας καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ένα μωσαικό φωτογραφιών. Ειδικότερα, η τοπική εφημερίδα El Periodico ζήτησε από τους αναγνώστες της να στείλουν από μια φωτογραφια που να απεικονίζει "μια στιγμή ελευθερίας", στη συνέχεια o καλλιτέχνης Joan Fontcuberta δημιούργησε το μωσαικό, εις μνήμην της πτώσης της Βαρκελώνης κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής (1701).

Χάιλαιτ της ημέρας, και για μένα ίσως και του 2020, ήταν εκείνο το βράδυ, που το περάσαμε με δύο φίλους από Πάτρα που κάναν το Εrasmus τους στη Βαρκελώνη (όσο πρόλαβαν δηλαδή). Είχαμε κλείσει σε ένα μαγαζί για paella, που δεν γινόταν να φύγουμε από Ισπανία χωρίς να δοκιμάσουμε, αφού είχε πέσει τρελή έρευνα για να μην δώσουμε πάλι την περιουσία μας, όπως με τις κροκέτες. Ευτυχώς με τις κατάλληλες συστάσεις καταλήξαμε στο O'Toxo Tres Hermanos, όπου χρέωναν την παέγια περίπου 13€ το άτομο, η πιο κομπλέ τιμή που βρήκαμε.

Εκει πέρα νομίζω, λίγο το νόστιμο φαγητό, λίγο οι μπυρίτσες, λίγο η καλή παρέα, λίγο που είχαμε καιρό να κάνουμε χαβαλέ με κάποιον στα ελληνικά, λίγο η εξιστόρηση των εμπειριών μας, λίγο οι ευδιάθετοι σερβιτόροι, λίγο ένας συγκεκριμένος σερβιτόρος που μας θύμιζε έναν γνωστό απ'την Πάτρα, λίγο το γεγόνός ότι σαν κλασική παρέα Ελλήνων κάναμε απίστευτη φασαρία μιλώντας και γελώντας, λίγο το ότι παραγγείλαμε στο τέλος μια σανγκρία με σαμπάνια, τρομάρα μας (by the way ήταν μάπα, δεν την προτείνω), το όλο κλίμα και το πόσο είχαμε γελάσει μου έχουν μείνει αξέχαστα, και πολλές φορές αναπολώ εκείνο το βράδυ. Δεν έχω σχετικές φωτογραφίες να παραθέσω, αλλά ούτως ή άλλως το πόσο έντονες ήταν εκείνες οι στιγμές δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε καμία εικόνα.

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Καλό ξεκίνημα και καλώς όρισες Βασιλική!

 

[vasilikisis]

Καλό ξεκίνημα και καλώς όρισες Βασιλική!

Ευχαριστώ πολύ! Καλώς σας βρήκα!

 

[vasilikisis]

Το ταξίδι οδεύει προς το τέλος του και προτελευταία μέρα αποφασίζουμε να νοικιάσουμε ποδήλατα και να κάνουμε τη βόλτα μας με αυτά. Κάναμε ένα κομμάτι της διαδρομής με τα πόδια, ανακαλύπτοντας υπαίθριες αγορές, αποθήκες με παλιά έπιπλα και βιβλιοπωλεία μεταχειρισμένων βιβλίων. Ο καιρός για άλλη μια φορά ήταν ηλιόλουστος.

Το ρετρό στοιχείο επικρατεί και γίνεται ακόμα πιο έντονο όταν βλέπουμε τα ποδήλατα που θα νοικιάζαμε. Ήταν από αυτά τα παλιά με το μεγάλο και βαρύ τιμόνι, οριακά νόμιζα ότι ξέχασα να κάνω ποδήλατο τόσες φορές που πήγα να πέσω. Γενικά υπήρξαν αρκετές κωμικές στιγμές, οι μισές παίρναν φόρα και φεύγαν μπροστά, άλλες μέναν πίσω, μία την ψάχναμε, υπήρξαν και κάτι στιγμές τύπου ποια είναι πιο γρήγορη, πως κάνουν τα παιδάκια. Τη μεγαλύτερη αστάθεια την είχε η Χ., που το ποδήλατό της είχε ενσωματωμένο και ένα σεντούκι στο πίσω μέρος και πραγματικά θύμιζε ταχυδρόμο εποχής ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Η ποδηλατάδα ξεκίνησε από ένα μέρος που δε θυμάμαι πως το λένε, περάσαμε από την Αψίδα του Θριάμβου, ντάξει, καμία σχέση με του Παρισιού, αλλά έχει άποψη (εκεί κοντέψαμε να συγκρουστούμε με κάτι άλλους τουρίστες με ποδήλατα, τα δικά μας προφανώς ήταν πιο στυλάτα), και καταλήξαμε στη Barceloneta, την παραλία της Βαρκελώνης, όπου μπορεί να δει κανείς κατά μήκος της πολυτελή (ή απλά τουριστικά) εστιατόρια με θαλασσινά, ενώ εκεί εδράζονται και τα θερινά κλαμπς της πόλης. Για μένα, όσο απολαυστική ήταν τότε που την γυρίσαμε σχεδόν μόνες μας, μάλιστα πετύχαμε και μια παρέα Ελλήνων και πιάσαμε την κουβέντα, τόσο αποπνικτική είναι το καλοκαίρι, με το θερμόμετρο να βράζει και πίτα στους τουρίστες.

Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα για φαγητό, H Paula είχε την ιδέα να μας δείξει τα Bunkers del Carmel, ευτυχώς γιατί μόνες μας δεν θα το σκεφτόμασταν, που βρίσκονται σε έναν ψηλό λόφο με θέα 360º σε όλη την πόλη. Δεν θυμάμαι καθόλου τη διαδρομή, αφού μας οδηγούσε η φίλη μας, μόνο ότι αλλάξαμε αρκετά μέσα για να φτάσουμε εκεί πάνω. Τα Bunkers χρησιμοποιούνταν για την απόκρουση των επιθέσεων εξ αέρος κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, από το 1936 ως το 1939. Το μέρος αξίζει σίγουρα μία επίσκεψη, δυστυχώς μέχρι να ανέβουμε εμείς είχε βγάλει συννεφιά, που αδικεί πολύ τις φωτογραφίες.

(Από εδώ μπορείς να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος της Sagrada Familia)

Μετά την κατάβαση ακολούθησε ένα μίνι τουρ στο κέντρο, περάσαμε και απο το El Nacional, το πρώτο εστιατόριο στην πόλη που αποτελείται από 4 διαφορετικούς χώρους και στεγάζεται στη στοά Maria Callas, στην καρδιά της Passeig de Gracia. Το μέρος προσφέρει μια ενδιαφέρουσα γαστρονομική εμπειρία, σε όσους είναι σε θέση να διαθέσουν και αντίστοιχο ποσό χρημάτων (Εμείς μετά τις κροκέτες δεν είμασταν). (EL Nacional - the Barcelona gastronomic experience)

Νηστικές πάντως δε μείναμε, βρήκαμε ένα vegeterian φαστφουντάδικο (κάπως πιο κυριλέ), το Honest Greens κοντά στην Plaza Cataluña, συνήθως αυτά τα μαγαζιά τα σνομπάρω, αλλά το συγκεκριμένο είχε καλές τιμές, πολύ χορταστικές μερίδες και μοντέρνο ντεκόρ. (Our Restaurants - Barcelona | Honest Greens | EAT REAL.)

Μια μικρή παρένθεση, η πλατεία περιτριγυρίζεται από πολλά νεανικά μαγαζιά με ρούχα, τύπου Urban Outfitters, το εμπορικό κέντρο El Corte Ingles, ένα τεράστιο κατάστημα Apple και άλλα πολλά. Το αίσθημα του να περπατάς εκεί, καθώς είναι γεμάτη με κόσμο για μένα είναι πολύ ανανεωτικό. Απ'ότι μου έχουν πει, η αγορά της Βαρκελώνης είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης, αλλά δεν παίρνω κι όρκο αν ισχύει αυτό. Πάντως αποτελεί μεγάλη οικονομική δύναμη και πολλές δυνατές εταιρίες επιλέγουν να διοργανώσουν τα παγκόσμια συνέδριά τους εκεί.

Η μέρα κλείνει όπως θα'πρεπε, αφού συναντιόμαστε με την παρέα της Paula και τους φίλους μας απ'το προηγούμενo βράδυ στη L'Ovella Negra Marina, ένα μεγάλο beerhall, στέκι πολλών φοιτητών, ντόπιων και erasmus, που προσφέρει φαγητό και ποτό σε φθηνές τιμές. Η παρέα μας είχε πολλή πλάκα εκείνο το βράδυ, σε κάποια φάση μάλιστα, δε θυμάμαι πώς, προστέθηκε και ένας Ινδός. Μιλήσαμε (όσο γινόταν γιατί απο τη φασαρία δεν άκουγες τι λεγαν στην άλλη ακρη του τραπεζιού), ήπιαμε και γελάσαμε και ήταν ένας ωραίος τρόπος να γιορτάσουμε το τελευταίιο βράδυ του ταξιδιού.

Η πτήση της επιστροφής ήταν το απόγευμα της τελευταίας μέρας οπότε μπορέσαμε να αξιοποιήσουμε εκείνο το πρωινό. Μαζέψαμε τις βαλίτσες, είπαμε αντίο στο ΤΡΟΜΕΡΟ δωμάτιο που μέναμε και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο, όπου κλειδώσαμε τα πράγματά μας σε κάτι lockers, για να περπατάμε ανενόχλητες. Η Paula, ήρθε και μας βρήκες πριν κάτσουμε για πρωινό, σε ένα από τα παραδοσιακά μαγαζιά που φτιάχνουν churros, άλλη μια λιχουδιά που δεν γινόταν να φύγουμε χωρίς να δοκιμάσουμε. Τα σερβίρουν με ζεστή σοκολάτα και ο κυριούλης που μας σέρβιρε παραξενεύτηκε που ζητήσαμε και καφέ, αλλά δε μπορούσαμε αλλιώς, τα απανωτά ξενύχτια πλέον φαινόντουσαν στα πρόσωπά μας. Η ατμόσφαιρα του μαγαζιού ήταν αυτό που θα χαρακτήριζα cute, ήταν ωραίο που έβλεπες μόνο ντόπιους μεσήλικες και ηλικιωμένους να πίνουν καφέ, να διαβάζουν εφημερίδα και να συζητάνε. Το τέλειο πρωινό.

Περπατώντας στην γύρω περιοχή πέσαμε πάνω σε μία μικρή πλατεία με πλανόδιους καλλιτέχνες που πουλούσαν τα έργα τους. Λίγα στενά παρακάτω βρισκόταν και η εκκλησία της Santa Maria del Mar, στην οποία έχει βασιστεί το ομώνυμο βιβλίο "Η Παναγιά της θάλασσας" του Ιλδεφόνσο Φαλκόνες, ένα πολύ δυνατό και συγκινητικό μυθιστόρημα γύρω από την ανέγερση του ναού στα χρόνια του μεσαίωνα, το προτείνω ανεπιφύλακτα. Έχει βγει και σε σειρά στο Netflix, αλλά δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα από το λίγο που είδα.

Στη συνέχεια χωριστήκαμε, η Χ. πήγε για ψώνια, η Β. η Μ. και η Ε. στο MACBA, και εγώ αρκέστηκα στο να περπατήσω λίγο ακόμη την περιοχή για μία τελευταία φορά. Στην πλατεία μπροστά από τον Καθεδρικό ναό της Βαρκελώνης, ένας κύριος έπαιζε παραδοσιακά κομμάτια στην κιθάρα και το σκηνικό ήταν αρκετά συγκινητικό (σας είπα έχω τρέλα με την πόλη και την κουλτούρα), ενώ παράλληλα μου έφερνε σε σκηνή απο Vicky Christina Barcelona, του Woody Allen, εννοείται μία από τις αγαπημένες μου ταινίες.

Το MACBA είναι το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Βαρκελώνης, σύμφωνα με τα κορίτσια αξίζει πολύ μια επίσκεψη, έχει τρομερή διαρρύθμιση θεματικά ανά δεκαετία, αλλά και αρχιτεκτονικά. Συγκεκρημένα τους εντυπωσίασε η αίθουσα των 70s. Απ'έξω απ'ότι φαίνεται είναι στέκι διάφορων επίδοξων σκέιτερς (είδαμε και τούμπες). Εγώ σίγουρα θα το έχω στην ατζέντα για κάποιο μελλοντικό ταξίδι.

Τις τελευταίες μας στιγμές στο κέντρο τις περάσαμε τρέχοντας σαν τις τρελές με τις βαλίτσες, γιατί δεν υπολογίσαμε τις αποστάσεις και καταφέραμε να χάσουμε ένα συγκεκριμένο λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Αναγκαστικά, αφού αλλάξαμε μετά 2-3 γραμμές μετρό, φτάσαμε αισίως στην πύλη μας.

Εν κατακλείδι ήταν ένα ταξίδι που συνδύαζε τα πάντα, και σε όλες άφησε την καλύτερη εντύπωση, καθώς ήταν και το πρώτο που κάναμε οι 5 μας σαν παρέα. Πιστεύω ότι αυτό που κάνει ένα ταξίδι ξεχωριστό δεν είναι τόσο το μέρος, όσο οι άνθρωποι, και δεν βλέπουμε την ώρα (όπως και όλοι θεωρώ) να μπορέσουμε επιτέλους να ξαναταξιδέψουμε όπως πριν!

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Iris_90]

Βαρκελώνη = Έρωτας με τη Πρώτη Ματιά !!!