Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.371
- Likes
- 18.669
- Επόμενο Ταξίδι
- Bordeaux
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ
Στο Λουξεμβούργο φτάσαμε λίγο μετά τις 4:00 το απόγευμα.
Παρκάραμε πάλι σε κεντρικότατο υπόγειο parking, που μας υπέδειξε το gps σαν το πιο κοντινό στο Παλάτι του Δούκα.
Για το Λουξεμβούργο δεν ήξερα πολλά. Είχα διαβάσει κάποιες ιστορίες στο forum, αλλά ομολογώ ότι δεν είχα συγκρατήσει πολλά πράγματα, παρά μόνο ότι είναι όμορφο, κουκλίστικο, έχει μια πλατεία και ένα μπαλκόνι με φοβερή θέα και ότι όλα κλείνουν νωρίς. Επίσης ήξερα ότι έχει και φθηνή βενζίνη που κατά την έξοδό μας από τη χώρα θα έπρεπε να το θυμηθούμε για να φουλάρουμε.
Έτσι, έφτασε η ώρα να κάναμε κάτι πολύ πρωτόγνωρο για τα δικά μου ταξίδια.
Θα κάναμε μια χαλαρή βόλτα.
Με το που ανεβήκαμε από το parking στην επιφάνεια βρεθήκαμε στην πλατεία Place Guilaume II. Πιο κεντρικά δεν έχει! Διασχίσαμε την μεγαλύτερη πλατεία της παλιάς πόλης, προσπεράσαμε και το Δημαρχείο της και καταλήξαμε μέσω της Rue de la Reine στο Παλάτι του Δούκα.
Το Grand-Ducal Palace, ένα πανέμορφο κτίσμα της Αναγέννησης που χρονολογείται από τον 16ο αι. Προφανώς ήταν ένα πολύ όμορφο παλάτι, το οποίο όμως περίμενα ότι θα βρισκόταν σε μια πιο περίοπτη θέση. Ας πούμε στο κέντρο μιας πλατείας ή στην κορυφή ενός λόφου. Αυτό βρισκόταν στριμωγμένο ανάμεσα στα σπίτια των κοινών θνητών και γύρω γύρω του είχε στενάκια με αυλές και καμάρες και ότι συνήθως έχουν οι καστροπολιτείες.
Και καθώς βγάζαμε τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες με φόντο το παλάτι του Δούκα … και τον φρουρό του, ξαφνικά ο φρουρός κάνει μια μεταβολή και με βήμα ταχύ, αλλά στρατιωτικό …. έφυγε. Όταν λέμε έφυγε, εννοώ ότι εγκατέλειψε το πόστο του. Τελείωσε η βάρδιά του φαίνεται, αλλά δεν περίμενε αντικαταστάτη. Απλά σχόλασε και “έκλεισε το μαγαζί”. Μας φάνηκε πολύ αστεία η φάση.
Μάλλον δεν πρέπει να υπήρχε και τίποτα για να φρουρήσει γιατί ο Δούκας δεν πρέπει να ήταν μέσα, γιατί δεν έβλεπα και καμιά κίνηση ή φώτα αναμμένα από το παλάτι.
Τέλος της βάρδιας. Σχολάσαμε...
Το Εθνόσημο του Δουκάτου... στην Πύλη του Παλατιού.
Φέραμε βόλτα το παλάτι και προχωρήσαμε ενστικτωδώς προς τα εκεί που βλέπαμε ότι ο δρόμος κατηφόριζε και σε λίγο φτάσαμε στο περιβόητο “μπαλκόνι” Chemin de la Corniche. Στην ουσία πρόκειται για ένα μονοπάτι που “τρέχει” παράλληλα με το χείλος του φαραγγιού, πάνω στο οποίο είναι χτισμένη η παλιά πόλη.
Από εκεί η θέα είναι ανεπανάληπτη! Η Κάτω πόλη (Grund) απλώνεται χαμηλά στην κοιλάδα, μοιρασμένη στις όχθες του ποταμού Alzette, 70μ. πιο κάτω από την πάνω πόλη, που βρισκόμασταν εμείς. Σειρές από ομοιόμορφα σπίτια, με γκρι στέγες βρίσκονταν κολλητά μέσα στο κατάφυτο φαράγγι. Το “μπαλκόνι” που βρισκόμασταν είναι ένα είδος φυσικής οχύρωσης της πάνω πόλης, η οποία έχει ενισχυθεί με μεσαιωνικούς πύργους (bock). Δεν κατεβήκαμε προς την κάτω πόλη, αλλά περπατήσαμε κατά μήκος του μονοπατιού βρίσκοντας καλύτερα πλάνα για τη φωτογραφική μας.
Η ορατότητα ήταν πολύ μεγάλη. Από τη μια πλευρά βλέπαμε μέχρι τη γέφυρα Adolphe και από την άλλη μέχρι τη γέφυρα της Μεγάλης Δούκισσας Charlotte. Η θέα ήταν από παντού μοναδική.
Πραγματικά είναι από τις ωραιότερες αστικές θέες που έχω δει ποτέ. Αν και το “αστικές” σαν όρος μπορεί να μην ταιριάζει απόλυτα, γιατί μάλλον για παραμυθένιο σκηνικό μου έκανε πιο πολύ.
Στο βάθος (προς τα βορειοανατολικά) μπορούσαμε να δούμε ακόμα και τα γυάλινα κτίρια της Ευρωπαϊκής ένωσης. Αυτά κτίστηκαν εκτός της πόλης για να μη χαλάσουν τη γραφικότητα της πόλης φαντάζομαι, σε αντίθεση με τις Βρυξέλλες που βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στην πόλη.
Kirchberg λέγεται η συνοικία που βρίσκονται τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, δηλ. οι έδρες του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου, καθώς και η διοικητική έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Σε αυτήν τη συνοικία επίσης βρίσκονται και το Εμπορικό Επιμελητήριο του Λουξεμβούργου, το Ευρωπαϊκό κέντρο συνεδρίων του Λουξεμβούργου, το μουσείο σύγχρονης τέχνης, η Φιλαρμονική καθώς και αθλητικά κέντρα και πάρκα.
Η αντίθεση μεταξύ του διεθνούς επιχειρηματικού κέντρου & οργάνων της Ε.Ε. και της παλιάς μεσαιωνικής πόλης - μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO - είναι μοναδική.
Κάποια στιγμή η φίλη μας πρόσεξε τα διάφορα λουκετάκια που βρίσκονταν πάνω στα κάγκελα του μπαλκονιού και με ρωτάει αν έχω κανένα και εγώ για να βάλω. Αμέσως θυμήθηκα το περίσσευμα που είχα από το προηγούμενο ταξίδι μου (γιατί δυο γέφυρες δεν μου είχαν κάνει το χατίρι να “καθίσουν” στο πρόγραμμά μου) και επειδή πολύ μου αρέσει να αφήνω τη σφραγίδα μου όπου πάω, με χαρά έβαλα και εγώ το λουκετάκι μου.
Στο “μπαλκόνι” αυτό μείναμε να χαζεύουμε αρκετά έως ότου έπεσε η νύχτα και τα φώτα ανάψανε.
Μαζί με τη νύχτα ήρθε και η ψύχρα, οπότε “έπεσε το σήμα” ότι έπρεπε να αποχωρήσουμε σιγά – σιγά.
Στα στενά δρομάκια που χωθήκαμε κατά την επιστροφή μας, δεν συναντήσαμε άνθρωπο. Ένιωθα σαν να είμαστε μόνοι μας.
Και εκεί που περπατούσαμε πέσαμε πάνω στο άλλο σημαντικό ορόσημο της παλιάς πόλης που δεν είναι άλλο από το Ναό της Παναγίας. Είναι χτισμένος στις αρχές του 17ου αι. από Ιησουίτες και αποτελεί τον Ρωμαιοκαθολικό καθεδρικό της πόλης. Στην κρύπτη του βρίσκονται οι τάφοι της οικογένειας του Μεγάλου Δούκα του Λουξεμβούργου.
Ο γοτθικός ρυθμός αυτού του επιβλητικού ναού είναι εμφανής ακόμα και μέσα στη νύχτα.
Δεν γνωρίζω αν ήταν ανοιχτός τέτοια ώρα γιατί δεν επιχειρήσαμε να μπούμε. Η ανάγκη να καθίσουμε κάπου για καφέ ήταν εντονότερη. Εξάλλου είπαμε ότι αυτή η βόλτα χαρακτηρίστηκε “χαλαρή”.
Η ώρα ήταν περίπου 5:30 και είπαμε να αράξουμε για κανέναν καφέ. Το μοναδικό που μας γυάλισε από τα ελάχιστα που είδαμε ανοιχτά κατά τη διάρκεια της βόλτας μας, ήταν μια σοκολατερί απέναντι από την πόρτα του Δούκα. Ευτυχώς αυτό ήταν “ξενυχτάδικο”, με ώρα κλεισίματος στις 20:00. Οπότε ήταν ψιλομονόδρομος η υπόθεση.
Ήταν ένα πάρα πολύ όμορφο μαγαζάκι με φοβερή βιτρίνα – κράχτη με γλυκά και είχε από τις πιο ωραίες σοκολάτες που έχω πιει. Σε προδιαθέτει θετικά και το ότι τη σοκολάτα την έφτιαχνες σχεδόν μόνος σου, βουτώντας ένα κομμάτι σοκολάτας, με γεύση της αρεσκείας σου, σε ζεστό γάλα.
Αλλά και το περιβάλλον είχε κάτι «γκλαμουράτο». Μπορεί να “φταίει” η διακόσμηση με τους ζωγραφικούς πίνακες διάσημων σταρ, μπορεί η θέα του παλατιού που βλέπαμε από τα παράθυρα, δεν ξέρω, μπορεί και το γεγονός του ότι ένιωθα ότι βρισκόμουν στη χώρα που είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά “στην καρδιά της Ευρώπης”!
Αφού νύχτωσε πια για τα καλά, κάναμε και μια τελευταία βόλτα στο νυχτερινό Λουξεμβούργο και πήραμε το δρόμο για το αυτοκίνητο.
Νιώθω ότι πήρα τη γεύση που ήθελα από την πόλη και ας μην την … “χτενίσαμε”.
Η χαλαρή βόλτα στο μονοπάτι, η θέα του ποταμού, της κάτω πόλης, των οχυρώσεων, του επιχειρηματικού κέντρου και των θεσμικών οργάνων, οι πλατείες, το παλάτι, τα σπίτια με την υπέροχη αρχιτεκτονική τους, η ηρεμία και ησυχία του τοπίου, ο ρομαντισμός και η γραφικότητα … είναι ότι καλύτερο έχει να δει κανείς από την πόλη του Λουξεμβούργου.
Δεν είχαμε περιθώριο για άλλες στάσεις αφού σχεδιάζαμε να πάμε το βράδυ για φαγητό σε ψαροταβέρνα στις Βρυξέλλες. Μ’ αρέσει που το πρόγραμμά μου σήμερα είχε και άλλες στάσεις όπως σε Bastogne, La Roche en Ardenne, σε κάστρο Veves και στην Crupet. Ήταν ένα πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα. Τώρα το ξέρω. Αν ξεκινούσαμε στις 8:00 το πρωί αντί για 9:00 που φύγαμε, αν δεν είχε κίνηση, αν δεν είχε έργα και αν δεν χαζολογούσα με τις φωτογραφίες … ίσως και να “έβγαινε”.
Αυτό που είχαμε καταφέρει να κάνουμε ήταν να πιούμε τον πρωινό μας καφέ στη Namur, να φάμε μεσημεριανό στην Dinant και να πιούμε την απογευματινή μας σοκολάτα στο Λουξεμβούργο. Και να φανταστεί κανείς ότι βρήκαμε κλειστά το belfry στη Namur και το τελεφερίκ στη Dinant που θέλανε και αυτά το χρόνο τους.
Ευτυχώς στο γυρισμό θυμηθήκαμε να βάλουμε βενζίνη με 1,16 το λίτρο (έναντι 1,5 που είχε στο Βέλγιο). Παραλίγο να βγούμε από το έδαφος του Λουξεμβούργου χωρίς να το καταλάβουμε, αφού δεν υπάρχει και καμία ένδειξη ότι περνάς σύνορα.
Φτάσαμε Βρυξέλλες γύρω στις εννιά παρά. Τα έργα μας ταλαιπώρησαν πάλι μέχρι να φτάσουμε στην ψαροταβέρνα. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κάναμε, αλλά μου φάνηκε μακριά από την είσοδο της πόλης μέχρι εκεί. Νόμιζα ότι πήγαμε σε κάποιο προάστιο, αλλά όταν είδα μετά στο χάρτη που ήταν η ταβέρνα … ξαφνιάστηκα. Ήταν μόλις 800μ. από το Manneken Pis, στην περιοχή Stalingrad και στην οδό Avenue de Stalingrad.
Πρόκειται για ένα δρόμο με μια κατάφυτη νησίδα στη μέση, στον οποίο τα φαγάδικα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Είχε τα πάντα. Ψαροταβέρνες, μπιστρό, τρατορίες, brasseries και γενικά όλων των εθνικοτήτων εστιατόρια.
Καθίσαμε για φαγητό στο Antartique. Με του που μπαίνεις σε υποδέχεται μια τεράστια βιτρίνα με ψάρια, από την οποία διαλέγεις ποιο θα φας. Εμείς όμως είμαστε και λίγο σκασμένοι από τα γλυκά και τις σοκολάτες και αρκεστήκαμε μόνο σε σούπες και μια παέγια για συμπλήρωμα. Πιο πολύ για τη “φάση” ήρθαμε και όχι για το φαί. Ήταν όμως κάτι το διαφορετικό και καθόλου μα καθόλου τουριστικό.
Τελείωσε η μέρα μας.
Αποχαιρετίσαμε τη φίλη μας στην πόρτα το σπιτιού της, περάσαμε πάλι από τις παρακάμψεις και τα έργα που πολύ μας ταλαιπώρησαν αυτές τις μέρες και πήγαμε στο φούρνο μας… εννοώ στο δωμάτιό μας.
Στο Λουξεμβούργο φτάσαμε λίγο μετά τις 4:00 το απόγευμα.
Παρκάραμε πάλι σε κεντρικότατο υπόγειο parking, που μας υπέδειξε το gps σαν το πιο κοντινό στο Παλάτι του Δούκα.
Για το Λουξεμβούργο δεν ήξερα πολλά. Είχα διαβάσει κάποιες ιστορίες στο forum, αλλά ομολογώ ότι δεν είχα συγκρατήσει πολλά πράγματα, παρά μόνο ότι είναι όμορφο, κουκλίστικο, έχει μια πλατεία και ένα μπαλκόνι με φοβερή θέα και ότι όλα κλείνουν νωρίς. Επίσης ήξερα ότι έχει και φθηνή βενζίνη που κατά την έξοδό μας από τη χώρα θα έπρεπε να το θυμηθούμε για να φουλάρουμε.
Έτσι, έφτασε η ώρα να κάναμε κάτι πολύ πρωτόγνωρο για τα δικά μου ταξίδια.
Θα κάναμε μια χαλαρή βόλτα. Με το που ανεβήκαμε από το parking στην επιφάνεια βρεθήκαμε στην πλατεία Place Guilaume II. Πιο κεντρικά δεν έχει! Διασχίσαμε την μεγαλύτερη πλατεία της παλιάς πόλης, προσπεράσαμε και το Δημαρχείο της και καταλήξαμε μέσω της Rue de la Reine στο Παλάτι του Δούκα.
Το Grand-Ducal Palace, ένα πανέμορφο κτίσμα της Αναγέννησης που χρονολογείται από τον 16ο αι. Προφανώς ήταν ένα πολύ όμορφο παλάτι, το οποίο όμως περίμενα ότι θα βρισκόταν σε μια πιο περίοπτη θέση. Ας πούμε στο κέντρο μιας πλατείας ή στην κορυφή ενός λόφου. Αυτό βρισκόταν στριμωγμένο ανάμεσα στα σπίτια των κοινών θνητών και γύρω γύρω του είχε στενάκια με αυλές και καμάρες και ότι συνήθως έχουν οι καστροπολιτείες.
Και καθώς βγάζαμε τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες με φόντο το παλάτι του Δούκα … και τον φρουρό του, ξαφνικά ο φρουρός κάνει μια μεταβολή και με βήμα ταχύ, αλλά στρατιωτικό …. έφυγε. Όταν λέμε έφυγε, εννοώ ότι εγκατέλειψε το πόστο του. Τελείωσε η βάρδιά του φαίνεται, αλλά δεν περίμενε αντικαταστάτη. Απλά σχόλασε και “έκλεισε το μαγαζί”. Μας φάνηκε πολύ αστεία η φάση.
Μάλλον δεν πρέπει να υπήρχε και τίποτα για να φρουρήσει γιατί ο Δούκας δεν πρέπει να ήταν μέσα, γιατί δεν έβλεπα και καμιά κίνηση ή φώτα αναμμένα από το παλάτι.
Τέλος της βάρδιας. Σχολάσαμε...
Το Εθνόσημο του Δουκάτου... στην Πύλη του Παλατιού.
Φέραμε βόλτα το παλάτι και προχωρήσαμε ενστικτωδώς προς τα εκεί που βλέπαμε ότι ο δρόμος κατηφόριζε και σε λίγο φτάσαμε στο περιβόητο “μπαλκόνι” Chemin de la Corniche. Στην ουσία πρόκειται για ένα μονοπάτι που “τρέχει” παράλληλα με το χείλος του φαραγγιού, πάνω στο οποίο είναι χτισμένη η παλιά πόλη.
Από εκεί η θέα είναι ανεπανάληπτη! Η Κάτω πόλη (Grund) απλώνεται χαμηλά στην κοιλάδα, μοιρασμένη στις όχθες του ποταμού Alzette, 70μ. πιο κάτω από την πάνω πόλη, που βρισκόμασταν εμείς. Σειρές από ομοιόμορφα σπίτια, με γκρι στέγες βρίσκονταν κολλητά μέσα στο κατάφυτο φαράγγι. Το “μπαλκόνι” που βρισκόμασταν είναι ένα είδος φυσικής οχύρωσης της πάνω πόλης, η οποία έχει ενισχυθεί με μεσαιωνικούς πύργους (bock). Δεν κατεβήκαμε προς την κάτω πόλη, αλλά περπατήσαμε κατά μήκος του μονοπατιού βρίσκοντας καλύτερα πλάνα για τη φωτογραφική μας.
Η ορατότητα ήταν πολύ μεγάλη. Από τη μια πλευρά βλέπαμε μέχρι τη γέφυρα Adolphe και από την άλλη μέχρι τη γέφυρα της Μεγάλης Δούκισσας Charlotte. Η θέα ήταν από παντού μοναδική.
Πραγματικά είναι από τις ωραιότερες αστικές θέες που έχω δει ποτέ. Αν και το “αστικές” σαν όρος μπορεί να μην ταιριάζει απόλυτα, γιατί μάλλον για παραμυθένιο σκηνικό μου έκανε πιο πολύ.
Στο βάθος (προς τα βορειοανατολικά) μπορούσαμε να δούμε ακόμα και τα γυάλινα κτίρια της Ευρωπαϊκής ένωσης. Αυτά κτίστηκαν εκτός της πόλης για να μη χαλάσουν τη γραφικότητα της πόλης φαντάζομαι, σε αντίθεση με τις Βρυξέλλες που βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στην πόλη.
Kirchberg λέγεται η συνοικία που βρίσκονται τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, δηλ. οι έδρες του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου, καθώς και η διοικητική έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Σε αυτήν τη συνοικία επίσης βρίσκονται και το Εμπορικό Επιμελητήριο του Λουξεμβούργου, το Ευρωπαϊκό κέντρο συνεδρίων του Λουξεμβούργου, το μουσείο σύγχρονης τέχνης, η Φιλαρμονική καθώς και αθλητικά κέντρα και πάρκα.
Η αντίθεση μεταξύ του διεθνούς επιχειρηματικού κέντρου & οργάνων της Ε.Ε. και της παλιάς μεσαιωνικής πόλης - μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO - είναι μοναδική.
Κάποια στιγμή η φίλη μας πρόσεξε τα διάφορα λουκετάκια που βρίσκονταν πάνω στα κάγκελα του μπαλκονιού και με ρωτάει αν έχω κανένα και εγώ για να βάλω. Αμέσως θυμήθηκα το περίσσευμα που είχα από το προηγούμενο ταξίδι μου (γιατί δυο γέφυρες δεν μου είχαν κάνει το χατίρι να “καθίσουν” στο πρόγραμμά μου) και επειδή πολύ μου αρέσει να αφήνω τη σφραγίδα μου όπου πάω, με χαρά έβαλα και εγώ το λουκετάκι μου.
Στο “μπαλκόνι” αυτό μείναμε να χαζεύουμε αρκετά έως ότου έπεσε η νύχτα και τα φώτα ανάψανε.
Μαζί με τη νύχτα ήρθε και η ψύχρα, οπότε “έπεσε το σήμα” ότι έπρεπε να αποχωρήσουμε σιγά – σιγά.
Στα στενά δρομάκια που χωθήκαμε κατά την επιστροφή μας, δεν συναντήσαμε άνθρωπο. Ένιωθα σαν να είμαστε μόνοι μας.
Και εκεί που περπατούσαμε πέσαμε πάνω στο άλλο σημαντικό ορόσημο της παλιάς πόλης που δεν είναι άλλο από το Ναό της Παναγίας. Είναι χτισμένος στις αρχές του 17ου αι. από Ιησουίτες και αποτελεί τον Ρωμαιοκαθολικό καθεδρικό της πόλης. Στην κρύπτη του βρίσκονται οι τάφοι της οικογένειας του Μεγάλου Δούκα του Λουξεμβούργου.
Ο γοτθικός ρυθμός αυτού του επιβλητικού ναού είναι εμφανής ακόμα και μέσα στη νύχτα.
Δεν γνωρίζω αν ήταν ανοιχτός τέτοια ώρα γιατί δεν επιχειρήσαμε να μπούμε. Η ανάγκη να καθίσουμε κάπου για καφέ ήταν εντονότερη. Εξάλλου είπαμε ότι αυτή η βόλτα χαρακτηρίστηκε “χαλαρή”.
Η ώρα ήταν περίπου 5:30 και είπαμε να αράξουμε για κανέναν καφέ. Το μοναδικό που μας γυάλισε από τα ελάχιστα που είδαμε ανοιχτά κατά τη διάρκεια της βόλτας μας, ήταν μια σοκολατερί απέναντι από την πόρτα του Δούκα. Ευτυχώς αυτό ήταν “ξενυχτάδικο”, με ώρα κλεισίματος στις 20:00. Οπότε ήταν ψιλομονόδρομος η υπόθεση.
Ήταν ένα πάρα πολύ όμορφο μαγαζάκι με φοβερή βιτρίνα – κράχτη με γλυκά και είχε από τις πιο ωραίες σοκολάτες που έχω πιει. Σε προδιαθέτει θετικά και το ότι τη σοκολάτα την έφτιαχνες σχεδόν μόνος σου, βουτώντας ένα κομμάτι σοκολάτας, με γεύση της αρεσκείας σου, σε ζεστό γάλα.
Αλλά και το περιβάλλον είχε κάτι «γκλαμουράτο». Μπορεί να “φταίει” η διακόσμηση με τους ζωγραφικούς πίνακες διάσημων σταρ, μπορεί η θέα του παλατιού που βλέπαμε από τα παράθυρα, δεν ξέρω, μπορεί και το γεγονός του ότι ένιωθα ότι βρισκόμουν στη χώρα που είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά “στην καρδιά της Ευρώπης”!
Αφού νύχτωσε πια για τα καλά, κάναμε και μια τελευταία βόλτα στο νυχτερινό Λουξεμβούργο και πήραμε το δρόμο για το αυτοκίνητο.
Νιώθω ότι πήρα τη γεύση που ήθελα από την πόλη και ας μην την … “χτενίσαμε”.
Η χαλαρή βόλτα στο μονοπάτι, η θέα του ποταμού, της κάτω πόλης, των οχυρώσεων, του επιχειρηματικού κέντρου και των θεσμικών οργάνων, οι πλατείες, το παλάτι, τα σπίτια με την υπέροχη αρχιτεκτονική τους, η ηρεμία και ησυχία του τοπίου, ο ρομαντισμός και η γραφικότητα … είναι ότι καλύτερο έχει να δει κανείς από την πόλη του Λουξεμβούργου.
Δεν είχαμε περιθώριο για άλλες στάσεις αφού σχεδιάζαμε να πάμε το βράδυ για φαγητό σε ψαροταβέρνα στις Βρυξέλλες. Μ’ αρέσει που το πρόγραμμά μου σήμερα είχε και άλλες στάσεις όπως σε Bastogne, La Roche en Ardenne, σε κάστρο Veves και στην Crupet. Ήταν ένα πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα. Τώρα το ξέρω. Αν ξεκινούσαμε στις 8:00 το πρωί αντί για 9:00 που φύγαμε, αν δεν είχε κίνηση, αν δεν είχε έργα και αν δεν χαζολογούσα με τις φωτογραφίες … ίσως και να “έβγαινε”.
Αυτό που είχαμε καταφέρει να κάνουμε ήταν να πιούμε τον πρωινό μας καφέ στη Namur, να φάμε μεσημεριανό στην Dinant και να πιούμε την απογευματινή μας σοκολάτα στο Λουξεμβούργο. Και να φανταστεί κανείς ότι βρήκαμε κλειστά το belfry στη Namur και το τελεφερίκ στη Dinant που θέλανε και αυτά το χρόνο τους.
Ευτυχώς στο γυρισμό θυμηθήκαμε να βάλουμε βενζίνη με 1,16 το λίτρο (έναντι 1,5 που είχε στο Βέλγιο). Παραλίγο να βγούμε από το έδαφος του Λουξεμβούργου χωρίς να το καταλάβουμε, αφού δεν υπάρχει και καμία ένδειξη ότι περνάς σύνορα.
Φτάσαμε Βρυξέλλες γύρω στις εννιά παρά. Τα έργα μας ταλαιπώρησαν πάλι μέχρι να φτάσουμε στην ψαροταβέρνα. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κάναμε, αλλά μου φάνηκε μακριά από την είσοδο της πόλης μέχρι εκεί. Νόμιζα ότι πήγαμε σε κάποιο προάστιο, αλλά όταν είδα μετά στο χάρτη που ήταν η ταβέρνα … ξαφνιάστηκα. Ήταν μόλις 800μ. από το Manneken Pis, στην περιοχή Stalingrad και στην οδό Avenue de Stalingrad.
Πρόκειται για ένα δρόμο με μια κατάφυτη νησίδα στη μέση, στον οποίο τα φαγάδικα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Είχε τα πάντα. Ψαροταβέρνες, μπιστρό, τρατορίες, brasseries και γενικά όλων των εθνικοτήτων εστιατόρια.
Καθίσαμε για φαγητό στο Antartique. Με του που μπαίνεις σε υποδέχεται μια τεράστια βιτρίνα με ψάρια, από την οποία διαλέγεις ποιο θα φας. Εμείς όμως είμαστε και λίγο σκασμένοι από τα γλυκά και τις σοκολάτες και αρκεστήκαμε μόνο σε σούπες και μια παέγια για συμπλήρωμα. Πιο πολύ για τη “φάση” ήρθαμε και όχι για το φαί. Ήταν όμως κάτι το διαφορετικό και καθόλου μα καθόλου τουριστικό.
Τελείωσε η μέρα μας.
Αποχαιρετίσαμε τη φίλη μας στην πόρτα το σπιτιού της, περάσαμε πάλι από τις παρακάμψεις και τα έργα που πολύ μας ταλαιπώρησαν αυτές τις μέρες και πήγαμε στο φούρνο μας… εννοώ στο δωμάτιό μας.
Attachments
Last edited:
Δεν με πείραξε και πολύ, γιατί είναι στα υπ’ όψιν να έρθω άλλη φορά, σε συγκεκριμένη ημερομηνία (στις 18 Ιουνίου), που γίνεται και η αναπαράσταση της μάχης. Άλλωστε όχι μόνο μου αρέσουν οι Βρυξέλλες, αλλά μπορεί κάλλιστα να είναι το ορμητήριό μου στο μέλλον για πολλές εκδρομές προς όλες τις κατευθύνσεις. Τώρα ειδικά που έχουν πέσει και λίγο οι τιμές στα ξενοδοχεία … (εξαιτίας των τρομοκρατικών φαντάζομαι).
