Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.382
- Likes
- 18.942
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
2η ημέρα
Το πρωί ξύπνησα νωρίς νωρίς (κατά τις 7:30), γιατί είχα υποσχεθεί στην παρέα να πάω για ψώνια στο γειτονικό carrefour (που άνοιγε στις 8:00 παρόλο που ήταν Κυριακή), προκειμένου να προμηθευτώ υλικά για το πρωινό μας. Το δωματιάκι μας ήταν ένα μικρό studio, που είχε κουζινίτσα και τραπεζαρία, τα οποία και εκμεταλλευτήκαμε κατάλληλα.
Εικόνα της πολύ πρωινής Κυριακάτικης Αμβέρσας….
Στο δρόμο συνάντησα και το τραμ “φάντασμα”. Πού ήταν χθες το βράδυ που το θέλαμε;
Ευτυχώς που η είσοδος του ξενοδοχείου δεν έχει κλειδιά. Γιατί μάλλον θα τα ξεχνούσα. Μπήκα με κωδικό.
Ψώνισα λοιπόν αυγά, τυρί, γάλα, φρούτα και κρουασάν και φάγαμε ένα ωραίο και χορταστικό πρωινό.
Ήπιαμε και τα καφεδάκια μας και το τσάι μας, γιατί … ήταν άγνωστο αν στο υπόλοιπο της ημέρας θα βρίσκαμε χρόνο να αφιερώσουμε σε φαγητό και πιοτό. Δεν είχε πολλά περιθώρια το πρόγραμμα της ημέρας για διαλείμματα. Νομίζω ότι θα πρέπει να θυμηθώ … να το βελτιώσω αυτό.
Η ΑΜΒΕΡΣΑ
Φύγαμε από το ξενοδοχείο κατά τις 10:00, με σκοπό να δούμε και λίγο την Αμβέρσα. Στην πόλη είχαμε ξαναέρθει και σε προηγούμενο ταξίδι μας (και εμείς και η φίλη μας) και μας άρεσε πολύ και να που ο Bocelli μας ξαναέφερε σε αυτήν.
Ναι μεν στο Βέλγιο επιτρέπεται το δωρεάν παρκάρισμα σήμερα που ήταν Κυριακή, δεν επιτρέπεται όμως το … παράνομο παρκάρισμα. Και εμείς είχαμε παρκάρει δίπλα σε στάση λεωφορείου. Για την ακρίβεια είχαμε παρκάρει ανάμεσα από δύο στάσεις λεωφορείου. Τα αυτοκίνητα που είχαν παρκάρει ακριβώς στη στάση … δεν είχαν κλήση. Δεν κατάλαβα το γιατί. Βέβαια χρηματικό ποσό δεν έγραφε η κλήση. Έγραφε μόνο το είδος της παράβασης. Θα μας έρθει αργότερα «το μπουγιουρντί» στο σπίτι, μας είπε ο ξενοδόχος. Ελπίζω να κάνει λάθος εκτίμηση (και αυτή τη φορά) και να μην μας έρθει τίποτα ... και το χαρτάκι στο μπαρμπρίζ να είναι απλά μια … παρατήρηση.
Πάντως το σίγουρο είναι ότι δεν αφήσαμε στο χαρτάκι της κλήσης να μας χαλάσει τη διάθεση. Πήραμε το αυτοκίνητο και παρκάραμε λίγο πιο κοντά στο κέντρο και συγκεκριμένα έξω από το μουσείο Plantin-Moretus, το οποίο αποτέλεσε και την πρώτη μας επίσκεψη για τη σημερινή ημέρα.
H πλατεία Vrijdagmarkt...
Είσοδος του Plantin Moretus...
Το Μουσείο Plantin-Moretus είναι ένα μουσείο στο Vrijdagmarkt της Αμβέρσας, που στεγάζεται στην κατοικία και στο εργαστήριο εκτύπωσης των Christophe Plantin και Jan Moretus .
Η εκτυπωτική αυτή εταιρεία ιδρύθηκε το 1555 από έναν Γάλλο βιβλιοδέτη, τον Christophe Plantin. Σε λιγότερο από είκοσι χρόνια από την έκδοση του πρώτου βιβλίου, ο εκδοτικός οίκος της Plantin είχε γίνει ο κορυφαίος στην Ευρώπη, έχοντας αποκτήσει πολύ μεγάλη φήμη. Η επιχείρηση λειτουργούσε σε βιομηχανική κλίμακα, με 16 εκτυπωτικές μηχανές και περίπου 80 εξειδικευμένους τεχνίτες. Την επιχείρηση ανέλαβε στη συνέχεια ο γαμπρός της οικογένειας Plantin, ο Jan Moretus, ο οποίος αποδείχθηκε άξιος συνεχιστής τού έργου του πεθερού του, καθώς είχε μεγάλη συμβολή στις δραστηριότητες και στη φήμη της επιχείρησης. Οι απόγονοι και οι κληρονόμοι των ιδρυτών, συνέχισαν με συνέπεια την παράδοση, μέχρι το 1866. Επί 300 χρόνια η οικογενειακή αυτή επιχείρηση με το τυπογραφείο της, θεωρείται ότι συνέβαλε στην εξάπλωση των επιστημονικών συγγραμμάτων, των ιδεών του διαφωτισμού, στην άνθιση της λογοτεχνίας και τελικά σε όλα αυτά που δημιούργησαν τον σύγχρονο κόσμο! Υπήρχε στο μουσείο και ένα σχετικό βιντεάκι για την συμβολή της τυπογραφίας, γενικότερα, στην άνθιση των επιστημών και της τεχνολογίας!
Δεν είχα επισκεφτεί ποτέ εκτυπωτικό μουσείο, ούτε κάτι παρεμφερές και από αυτά που είχα διαβάσει γι’ αυτό, συν του ότι το μουσείο είναι το μοναδικό μουσείο του είδους, που είναι εγγεγραμμένο στον κατάλογο Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, με έκαναν να θέλω να το επισκεφτώ, γιατί φαινόταν διαφορετικό από τα συνηθισμένα μουσεία.
Στο γκισέ των εισιτηρίων βγάζοντας τα εισιτήρια κάναμε το κλασικό αστείο στον υπάλληλο ζητώντας του, ενημερωτικό υλικό και πλάνο του μουσείου …στα ελληνικά. Εκείνος όμως δεν κατάλαβε το αστείο μας και μας απάντησε με πολύ σοβαρότητα ότι δεν έχει, συμπληρώνοντας απολογητικά: «Το μουσείο μας δεν έχει πολλούς Έλληνες επισκέπτες»!
To Plantin - Moretus museum στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτίριο του 16ου αιώνα.
Στο ισόγειο του κτιρίου βρίσκεται το εκτυπωτικό εργαστήριο. Εκεί εκθέτονται μια εξαιρετική συλλογή τυπογραφικού υλικού με πολλά πρωτότυπα αντικείμενα, τα δύο παλαιότερα πιεστήρια στον κόσμο, μια μεγάλη συλλογή από μήτρες, εκτυπωτές και τυπογραφικό υλικό. Διαθέτει επίσης μια εκτεταμένη βιβλιοθήκη και το σύνολο των αρχείων της επιχείρησης Plantin. Το μουσείο επίσης έχει μία από τις σημαντικότερες συλλογές γραφικών εκτυπώσεων από τον 16ο και 17ο αιώνα, περίπου 600 μεσαιωνικά χειρόγραφα και 25.000 βιβλία που εκτυπώθηκαν πριν από τον 19ο αιώνα.
Το σπίτι της οικογένειας Plantin και Moretus, βρίσκεται στον επάνω όροφο του κτιρίου.
Το σπίτι είναι ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ενός πλούσιου σπιτιού του 16ου αιώνα, το οποίο δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ζούσε μια πλούσια οικογένεια στη χρυσή εποχή της Αμβέρσας.
Σπίτι και εργαστήριο είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα, που καταλαβαίνεις αμέσως πως η οικογένεια Plantin και Moretus ζούσε ανάμεσα στα βιβλία και η ζωή της ήταν αφιερωμένη στην επιχείρηση.
Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ από το μπαρόκ αλλά και αναγεννησιακό στυλ της διακόσμησης του εσωτερικού του σπιτιού. Υπήρχε πλούσια συλλογή με ταπετσαρίες τοίχων, έπιπλα αντίκες, γλυπτά, πορσελάνες έως και μουσικά όργανα.
Το σπίτι διαθέτει και ένα εντυπωσιακό και μεγάλο αίθριο...
Εκτός όμως από τα έπιπλα εποχής της οικογένειας εκθέτονται και πολλά έργα της επιχείρησης. Τα εντυπωσιακότερα είναι: μια Βίβλος τυπωμένη σε πέντε γλώσσες (Λατινικά, Εβραϊκά, Αραβικά, Ελληνικά και Αραμαϊκά), ο πρώτος γεωγραφικός άτλας που εκτυπώθηκε παγκοσμίως, ένα βιβλίο βοτανολογίας, ένα βιβλίο ανατομίας, ένα βιβλίο για τους δεκαδικούς αριθμούς, μια μελέτη του ανθρωπιστή Justus Lipsius και μια αριστουργηματική, πλούσια εικονογραφημένη Αγία Γραφή.
Και καθώς περιδιαβαίναμε τα δωμάτια θαυμάζοντας όλα αυτά τα αριστουργήματα, ξαφνικά μπαίνουμε σε ένα χώρο υποδοχής του σπιτιού, του οποίου οι τοίχοι ήταν γεμάτο με ζωγραφικούς πίνακες. Οι πίνακες αυτοί μου φάνηκε ότι είχαν κάτι από την τεχνοτροπία του Rubens και προς στιγμήν σκέφτηκα ότι μάλλον θα είμαι επηρεασμένη από το περιβάλλον. Στην Αμβέρσα βρίσκομαι εξάλλου! Όταν όμως πλησίασα και είδα την υπογραφή…. Τι έκπληξη! Οι πίνακες ήταν του Rubens! Και δεν ήταν ένα – δυο πίνακες. Ήταν μια πολύ μεγάλη συλλογή πορτραίτων των μελών της οικογένειας. Ο Jan Moretus, ο Christophe Plantin, έως και ο Lipsius!
Βρισκόμουν για δεύτερη φορά στην Αμβέρσα και πάλι δεν θα προλάβαινα να πάω στο Rubenshuis (σπίτι του Rubens)… γι’ αυτό … ήρθε ο Rubens σε μένα.!
Αργότερα έμαθα ότι πιο πολλοί πίνακες του Rubens υπάρχουν στο Plantin Moretus παρά στο Rubenshuis…
Πολύ τη χάρηκα αυτήν την επίσκεψη. Και γιατί είδα ένα τυπογραφείο που δεν είχα ξαναδεί (και μάλιστα της Unesco) και γιατί είδα ένα πολύ χαρακτηριστικό και πλούσιο σπίτι του 16ου αιώνα, αλλά και γιατί είδα και Rubens. Πιο πολύ χάρηκα που … αναγνώρισα τους πίνακες του Rubens, κάτι που δεν περίμενα να δω, γιατί δεν το γνώριζα ότι υπάρχουν.
Αφού «κλείσαμε» μιάμιση ώρα μέσα στο μουσείο Plantin-Moretus, στη συνέχεια αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στη Grotte Markt, για να περπατήσουμε λίγο και μέσα στην πόλη.
Ήταν μια υπέροχη μέρα! Κυριακή με ήλιο!
Περάσαμε μέσα από δρόμους με μαγαζιά και κόσμο, ώσπου καταλήξαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης. Το κέντρο της παλιάς πόλης, που χτίστηκε γύρω από τον πιο εντυπωσιακό καθεδρικό ναό της χώρας, είναι τόσο όμορφο, όπως ήταν και αιώνες πριν. Κρυμμένα σε καλντερίμια και γραφικά δρομάκια, βρίσκονται πολλά εστιατόρια και μπαρ, καταστήματα με αντίκες, γκαλερί τέχνης, σοκολατερί, μπουτίκ σχεδιαστών έως και καταστήματα διαμαντιών. Διασχίσαμε την οδό Hoogstraat φτάνοντας σε ένα σημείο της πλατείας, στο οποίο είχε μια «ζωηράδα» εξαιτίας ενός πλανόδιου μουσικού που έπαιζε πιάνο. Με Jerry Lee Lewis που έπαιζε είχε προκαλέσει και "προσκαλέσει" πολύ κόσμο γύρω του και σε συνδυασμό και με τις ... τηγανιτές πατάτες που είχε ακριβώς απέναντί του σκεφτήκαμε και οι τρεις μας ότι βρήκαμε το σημείο που θα αράξουμε... ! Τι χαρά! Αυτές τις πατάτες που τόσο λαχταρούσαμε και ψάχναμε εχθές, τις βρήκαμε επιτέλους. Καθίσαμε λοιπόν και απολαύσαμε τις πατάτες μας … μετά μουσικής και έχοντας σαν σκηνικό στο βάθος το Δημαρχείο της πόλης.
Σειρά τώρα είχε το μουσείο στο ποτάμι. “Museum aan den Stroom” λέγεται και βρίσκεται βόρεια της πόλης πάνω σε ένα κανάλι, από την οροφή του οποίου μπορεί κάποιος να δει όλη την Αμβέρσα πανοραμικά. Επίσης και αρχιτεκτονικά έχει ένα μεγάλο ενδιαφέρον και αποτελεί και ένα σύνηθες σημείο προτίμησης από τους ντόπιους για βόλτα. Όταν είχα ξαναέρθει παλιότερα στην Αμβέρσα, το μουσείο αυτό δεν υπήρχε, αλλά τώρα είχα διαβάσει ότι είναι από τα «πρέπει» μέρη επίσκεψης στην πόλη και δεν ήθελα να το χάσω.
Συνεχίσαμε λοιπόν τη βόλτα μας ποδαράτοι και χωθήκαμε μέσα στα στενά, ψάχνοντας το μουσείο σχεδόν προσανατολιστικά.
Στο δρόμο συναντήσαμε και περίεργα...
Και εκεί που περπατούσαμε περάσαμε από μια γειτονιά, που ακόμα και αν δεν το ήξερες καταλάβαινες πια ότι η Αμβέρσα είναι …. λιμάνι με τα “όλα της”. Πέσαμε πάνω στην Red Light Districht της Αμβέρσας. Ήταν ακριβώς όπως του Άμστερνταμ, γεμάτο βιτρίνες με κορίτσια. Μόνο που εδώ δεν είναι αξιοθέατο όπως στο Άμστερνταμ, που ανάμεσα τους κυκλοφορούν θαμώνες και … τουρίστες μισοί μισοί. Εδώ είχε μόνο θαμώνες και … εμάς!!! Για πολύ προφανείς λόγους δεν έχω φωτογραφίες από αυτό το αξιοθέατο.
Με το που βγήκαμε από την περιοχή είδα στα δεξιά μου το μουσείο. Πρόκειται για ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο από κοντά. Είχε πολύ κόσμο στην τριγύρω περιοχή, αλλά και μέσα στο μουσείο. Όταν λέμε μέσα δεν εννοώ στις αίθουσες του, αλλά στα μπαλκόνια του. Όλοι έρχονται για να θαυμάσουν τη θέα, η οποία είναι πανοραμική.
Ανεβήκαμε και εμείς. Δέκα όροφοι συνολικά τους οποίους ανέβαινες με κυλιόμενες σκάλες. Και κάθε φορά που ανέβαινες έναν όροφο … έβλεπες και διαφορετική οπτική της πόλης. Με το που έβγαινες στον Α’ όροφο έβλεπες την πόλη προς τον βορρά, με το που έβγαινες στον Β’ όροφο την έβλεπες ανατολικά, στον Γ’ νότια κ.τ.λ. κινούμενοι ελικοειδώς κατά την φορά κίνησης των δεικτών του ρολογιού και όλο αυτό μέσα από καμπυλωτά και πολύ ιδιαίτερα τζάμια.
Αποκορύφωμα ήταν ο προτελευταίος όροφος, που είχε τραπεζάκια με ρεύμα … για laptop, τα οποία ήταν γεμάτο φοιτητές, υποθέτω, που διάβαζαν με θέα την πόλη. Στον «ανοιχτό» τελευταίο όροφο απολαύσαμε θέα 360 μοιρών.
Από εκεί έβλεπες την Αμβέρσα με μια ματιά. Μπορούσαμε να δούμε το ποτάμι Scheldt, που φέρνει τη βόρεια θάλασσα ως “το μεγάλο λιμάνι”, τo μεσαιωνικό κάστρο Hetsteen, τον καθεδρικό της, ως και το Sportpalais, που είμαστε χθες το βράδυ. Δεν μείναμε πολύ εκεί ψηλά, γιατί ως ψηλά που ήταν έκανε και λίγο κρύο. Τα μπαλκόνια των κάτω ορόφων ήταν πιο απολαυστικά, γιατί προστατεύονταν από τα τζάμια και μάλιστα στο κατέβασμα είχαμε το χρόνο να θαυμάσουμε και πολλά έργα τέχνης (πίνακες, γλυπτά, φωτογραφίες) που κοσμούσαν όλους τους ορόφους. Το μουσείο είναι αφιερωμένο στη ναυτική ιστορία της Αμβέρσας, στο ποτάμι και το λιμάνι της πόλης και επιπλέον φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή γερανών στον κόσμο.
Μετά από αυτήν την όμορφη βόλτα πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το αυτοκίνητό μας.
Επιστρέψαμε πάλι ποδαράτοι, αποφεύγοντας την περιοχή των εργαζόμενων κοριτσιών και περνώντας δίπλα από τον καθεδρικό είπαμε να μπούμε να δούμε και λίγο Rubens. Ο καθεδρικός ναός της Παναγίας είναι ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Αμβέρσας. Διαθέτει έναν πύργο 123 μέτρων, ο οποίος αποτελεί και τον ψηλότερο πύργο εκκλησίας στη Μπενελούξ. Ανήκει και αυτός στη λίστα της Unesco. Μέσα στην εκκλησία, υπάρχουν έργα ζωγραφικής του Peter Paul Rubens.
Το εισιτήριο της εισόδου όμως μας απέτρεψε να μπούμε και δεδομένου ότι τα συγκεκριμένα έργα τα είχαμε ξαναδεί σε προηγούμενο ταξίδι μας και είμαστε και λίγο εκτός χρόνου αποφασίσαμε να φύγουμε. Καλά, … όταν οι εκκλησίες έχουν εισιτήριο, το πόσο με ενοχλεί δε λέγεται….
Όλο φεύγαμε και όλο εκεί είμαστε. Ήταν αρκετά δύσκολο να «ξεκολλήσουμε» από την πλατεία, από τα δρώμενα της, τις ομορφιές της, αλλά και τις λιχουδιές της.
Ένα από τα αγάλματα του καθεδρικού … δεν είναι αληθινό.
Δεν με ξεγελούν τα μάτια μου. Ένα παιδάκι κοιμάται αγκαλιά με το κατοικίδιό του και έχει για στρώμα το … πάτωμα της πλατείας. Αν δεν το ξέρεις ότι κοιμάται εκεί … μπορεί και να σκοντάψεις πάνω του.
Ξαναπεράσαμε δίπλα από τον πιανίστα, ο οποίος συνέχιζε να παίζει με το ίδιο κέφι που τον αφήσαμε πριν μιάμιση ώρα. Δεν ντρέπομαι να πω ότι κάναμε πάλι στάση για να ξαναφάμε πατάτες. Δεν πεινούσαμε, αφού πριν μιάμιση ώρα είχαμε φάει. Απλά αυτές οι διπλοτηγανισμένες πατάτες … είναι τόσο μα τόσο νόστιμες, που ήταν μεγάλος ο πειρασμός. Έχω ξαναφάει πατάτες, αλλά νομίζω ότι σε αυτό εδώ το στέκι πρέπει να έφαγα τις νοστιμότερες σε Ολλανδία και Βέλγιο. Frituur No1 λέγεται το μαγαζί και νομίζω ότι τις πατάτες που έφαγα εδώ … δεν θα τις ξεχάσω ποτέ!
Και για να έχουμε και ποικιλία… «χτυπήσαμε» και μερικά σοκολατάκια στον Leonida της απέναντι γωνίας. Εγώ βέβαια προτιμώ τις πραλίνες του Pierre Marcolini ή και της Godiva ακόμα, αλλά Leonida βρήκαμε μπροστά μας και για να ολοκληρωθεί η γαστρονομική ευτυχία … καλός ήταν και αυτός.
Αφού «ξεπεράσαμε» όλα τα παραπάνω εμπόδια (πλατεία, φαγητό κ.τ.λ.) φτάσαμε στο παρκαρισμένο αυτοκίνητό μας. Ήταν αργά και είμαστε εκτός χρονικού προϋπολογισμού και έπρεπε άμεσα πια να φύγουμε για Βρυξέλλες.
Η διαδρομή που διασχίσαμε κατά την πρωινή αυτή και πολύ χαρακτηριστική βόλτα στην Αμβέρσα φαίνεται παρακάτω:
Πάλι όμως είχα δύο εκκρεμότητες ακόμη, οι οποίες βρίσκονταν και οι δύο στην έξοδο της πόλης και μόνο με αυτοκίνητο θα μπορούσαμε να πάμε προς τα εκεί, οπότε φεύγοντας θα ρίχναμε μια ματιά και σε αυτές.
Η μία εκκρεμότητα ήταν να δούμε έναν από τους ομορφότερους δρόμους της Ευρώπης. Cogels Osylei λέγεται και πρόκειται για έναν οικιστικό αριστούργημα, που διαθέτει το ένα αρχοντικό δίπλα στο άλλο. Τα σπίτια του είναι πολύ εντυπωσιακά, με περίτεχνες προσόψεις σε Art Nouveau και νεοκλασικό στυλ, αλλά και σε άλλα αρχιτεκτονικά στυλ αναγέννησης. Τα σπίτια αυτής της αρχιτεκτονικής “συλλογής” είναι όλα χτισμένα μεταξύ 1894 και 1908. Το Cogels Osylei προστατεύεται ως αστικό τοπίο και σχεδόν κάθε σπίτι του βρίσκεται στον κατάλογο αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Φλάνδρας. Παρόλα αυτά παραμένει αρκετά άγνωστο σε πολλούς.
Βρίσκεται στην περιοχή Berchem, στη ζεστή πλατεία Draakplaats, στην οποία, απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων, πολύς κόσμος συχνάζει το βράδυ για ποτό ή και δείπνο. Αν γνώριζα από το προηγούμενο βράδυ ότι η γειτονιά αυτή αποτελεί ένα όμορφο βραδινό στέκι, θα μπορούσαμε να έρθουμε εδώ για φαγητό και όχι να ψάχνουμε ανάμεσα στα καζίνο του σταθμού να βρούμε να φάμε κάτι.
Τελικά η Αμβέρσα είναι μια πόλη και του λιμανιού … και του σαλονιού…
Μερικές φορές αντιμετωπίζω μια δυσπιστία από την εκάστοτε παρέα μου σχετικά με τα αξιοθέατα που επιλέγω να επισκεφτούμε, που εκφράζεται ενίοτε με μουρμούρα του τύπου «ένας δρόμος με σπίτια»; τι το ιδιαίτερο μπορεί να έχει; ή «ένα μουσείο με θέα»; τι το διαφορετικό μπορεί να κρύβει; Και όταν τελικά ανακαλύπτουμε τη διαφορετικότητα…… τότε είναι έκδηλος ο ενθουσιασμός μου! Κάτι που συνέβη με το Cogels Osylei, αλλά όχι και με το επόμενο…
Η άλλη εκκρεμότητα ήταν ένα οίκημα που ανήκει στην παγκόσμια κληρονομιά της Unesco. Και αυτό δεν είναι πολύ γνωστό για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι μπήκε στη λίστα μόλις πέρυσι και ο άλλος είναι ότι δεν του φαίνεται ότι είναι κάτι αξιόλογο…. Και για τους δύο παραπάνω λόγους είχαμε την περιέργεια να το δούμε από κοντά και έτσι πήγαμε.
Ήταν αρκετά δύσκολο να παρκάρουμε κοντά του για να μπορέσουμε να το περιεργαστούμε, γιατί το οίκημα βρίσκεται πάνω σε μια λεωφόρο και μάλιστα σε στροφή, που σημαίνει ότι άνετα το προσπερνάς χωρίς να το δεις, όσο και να έχεις το νου σου και να ψάχνεις. Μετά από δυο μανουβρίτσες παρκάραμε και το πλησιάσαμε και ιδού το θέαμα:
Οι κοινοί θνητοί όπως εμείς είναι δύσκολο να δούμε τι το ξεχωριστό έχει αυτό το οίκημα, όμως από το 1978 που αυτό έγινε προστατευόμενο από την διεθνή αρχιτεκτονική κοινότητα, οι εκάστοτε ιδιοκτήτες είχαν συνηθίσει από το ενδιαφέρον και την περιέργεια των αρχιτεκτονικών τουριστών, οι οποίοι προφανώς ήταν σε θέση να το εκτιμήσουν.
Το Maison Guiette ανήκει σε μια συλλογή από 17 έργα, σχεδιασμένα από τον γαλλο-ελβετό αρχιτέκτονα, γνωστό ως Le Corbusier, τα οποία προστέθηκαν στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, το 2016.
Ο Βέλγος καλλιτέχνης και κριτής τέχνης René Guiette ζήτησε από τον Le Corbusier να σχεδιάσει το studio του μαζί με την κατοικία του στην Αμβέρσα Το σπίτι του ολοκληρώθηκε το 1927 και από τότε ακόμα αποτέλεσε μια εξαιρετική συμβολή στο σύγχρονο αρχιτεκτονικό κίνημα. Το έργο δείχνει πως ο Μοντερνισμός εφαρμόστηκε στην κατασκευή.
Πάντως εμείς πιο πολύ ώρα φάγαμε για να παρκάρουμε κοντά στο σπίτι, παρά για να το δούμε. Το είδαμε τελικά και σβήσαμε από τη λίστα μας ένα ακόμα μνημείο της Unesco και μάλιστα από τη … «φρέσκια» Unesco.
Μετά από αυτό ... ήταν πλέον οριστικό... Φύγαμε από την πόλη!
Βρυξέλλες ερχόμαστε...
Το πρωί ξύπνησα νωρίς νωρίς (κατά τις 7:30), γιατί είχα υποσχεθεί στην παρέα να πάω για ψώνια στο γειτονικό carrefour (που άνοιγε στις 8:00 παρόλο που ήταν Κυριακή), προκειμένου να προμηθευτώ υλικά για το πρωινό μας. Το δωματιάκι μας ήταν ένα μικρό studio, που είχε κουζινίτσα και τραπεζαρία, τα οποία και εκμεταλλευτήκαμε κατάλληλα.
Εικόνα της πολύ πρωινής Κυριακάτικης Αμβέρσας….
Στο δρόμο συνάντησα και το τραμ “φάντασμα”. Πού ήταν χθες το βράδυ που το θέλαμε;
Ευτυχώς που η είσοδος του ξενοδοχείου δεν έχει κλειδιά. Γιατί μάλλον θα τα ξεχνούσα. Μπήκα με κωδικό.
Ψώνισα λοιπόν αυγά, τυρί, γάλα, φρούτα και κρουασάν και φάγαμε ένα ωραίο και χορταστικό πρωινό.
Ήπιαμε και τα καφεδάκια μας και το τσάι μας, γιατί … ήταν άγνωστο αν στο υπόλοιπο της ημέρας θα βρίσκαμε χρόνο να αφιερώσουμε σε φαγητό και πιοτό. Δεν είχε πολλά περιθώρια το πρόγραμμα της ημέρας για διαλείμματα. Νομίζω ότι θα πρέπει να θυμηθώ … να το βελτιώσω αυτό.
Η ΑΜΒΕΡΣΑ
Φύγαμε από το ξενοδοχείο κατά τις 10:00, με σκοπό να δούμε και λίγο την Αμβέρσα. Στην πόλη είχαμε ξαναέρθει και σε προηγούμενο ταξίδι μας (και εμείς και η φίλη μας) και μας άρεσε πολύ και να που ο Bocelli μας ξαναέφερε σε αυτήν.
Ναι μεν στο Βέλγιο επιτρέπεται το δωρεάν παρκάρισμα σήμερα που ήταν Κυριακή, δεν επιτρέπεται όμως το … παράνομο παρκάρισμα. Και εμείς είχαμε παρκάρει δίπλα σε στάση λεωφορείου. Για την ακρίβεια είχαμε παρκάρει ανάμεσα από δύο στάσεις λεωφορείου. Τα αυτοκίνητα που είχαν παρκάρει ακριβώς στη στάση … δεν είχαν κλήση. Δεν κατάλαβα το γιατί. Βέβαια χρηματικό ποσό δεν έγραφε η κλήση. Έγραφε μόνο το είδος της παράβασης. Θα μας έρθει αργότερα «το μπουγιουρντί» στο σπίτι, μας είπε ο ξενοδόχος. Ελπίζω να κάνει λάθος εκτίμηση (και αυτή τη φορά) και να μην μας έρθει τίποτα ... και το χαρτάκι στο μπαρμπρίζ να είναι απλά μια … παρατήρηση.
Πάντως το σίγουρο είναι ότι δεν αφήσαμε στο χαρτάκι της κλήσης να μας χαλάσει τη διάθεση. Πήραμε το αυτοκίνητο και παρκάραμε λίγο πιο κοντά στο κέντρο και συγκεκριμένα έξω από το μουσείο Plantin-Moretus, το οποίο αποτέλεσε και την πρώτη μας επίσκεψη για τη σημερινή ημέρα.
H πλατεία Vrijdagmarkt...
Είσοδος του Plantin Moretus...
Το Μουσείο Plantin-Moretus είναι ένα μουσείο στο Vrijdagmarkt της Αμβέρσας, που στεγάζεται στην κατοικία και στο εργαστήριο εκτύπωσης των Christophe Plantin και Jan Moretus .
Η εκτυπωτική αυτή εταιρεία ιδρύθηκε το 1555 από έναν Γάλλο βιβλιοδέτη, τον Christophe Plantin. Σε λιγότερο από είκοσι χρόνια από την έκδοση του πρώτου βιβλίου, ο εκδοτικός οίκος της Plantin είχε γίνει ο κορυφαίος στην Ευρώπη, έχοντας αποκτήσει πολύ μεγάλη φήμη. Η επιχείρηση λειτουργούσε σε βιομηχανική κλίμακα, με 16 εκτυπωτικές μηχανές και περίπου 80 εξειδικευμένους τεχνίτες. Την επιχείρηση ανέλαβε στη συνέχεια ο γαμπρός της οικογένειας Plantin, ο Jan Moretus, ο οποίος αποδείχθηκε άξιος συνεχιστής τού έργου του πεθερού του, καθώς είχε μεγάλη συμβολή στις δραστηριότητες και στη φήμη της επιχείρησης. Οι απόγονοι και οι κληρονόμοι των ιδρυτών, συνέχισαν με συνέπεια την παράδοση, μέχρι το 1866. Επί 300 χρόνια η οικογενειακή αυτή επιχείρηση με το τυπογραφείο της, θεωρείται ότι συνέβαλε στην εξάπλωση των επιστημονικών συγγραμμάτων, των ιδεών του διαφωτισμού, στην άνθιση της λογοτεχνίας και τελικά σε όλα αυτά που δημιούργησαν τον σύγχρονο κόσμο! Υπήρχε στο μουσείο και ένα σχετικό βιντεάκι για την συμβολή της τυπογραφίας, γενικότερα, στην άνθιση των επιστημών και της τεχνολογίας!
Δεν είχα επισκεφτεί ποτέ εκτυπωτικό μουσείο, ούτε κάτι παρεμφερές και από αυτά που είχα διαβάσει γι’ αυτό, συν του ότι το μουσείο είναι το μοναδικό μουσείο του είδους, που είναι εγγεγραμμένο στον κατάλογο Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, με έκαναν να θέλω να το επισκεφτώ, γιατί φαινόταν διαφορετικό από τα συνηθισμένα μουσεία.
Στο γκισέ των εισιτηρίων βγάζοντας τα εισιτήρια κάναμε το κλασικό αστείο στον υπάλληλο ζητώντας του, ενημερωτικό υλικό και πλάνο του μουσείου …στα ελληνικά. Εκείνος όμως δεν κατάλαβε το αστείο μας και μας απάντησε με πολύ σοβαρότητα ότι δεν έχει, συμπληρώνοντας απολογητικά: «Το μουσείο μας δεν έχει πολλούς Έλληνες επισκέπτες»!
To Plantin - Moretus museum στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτίριο του 16ου αιώνα.
Στο ισόγειο του κτιρίου βρίσκεται το εκτυπωτικό εργαστήριο. Εκεί εκθέτονται μια εξαιρετική συλλογή τυπογραφικού υλικού με πολλά πρωτότυπα αντικείμενα, τα δύο παλαιότερα πιεστήρια στον κόσμο, μια μεγάλη συλλογή από μήτρες, εκτυπωτές και τυπογραφικό υλικό. Διαθέτει επίσης μια εκτεταμένη βιβλιοθήκη και το σύνολο των αρχείων της επιχείρησης Plantin. Το μουσείο επίσης έχει μία από τις σημαντικότερες συλλογές γραφικών εκτυπώσεων από τον 16ο και 17ο αιώνα, περίπου 600 μεσαιωνικά χειρόγραφα και 25.000 βιβλία που εκτυπώθηκαν πριν από τον 19ο αιώνα.
Το σπίτι της οικογένειας Plantin και Moretus, βρίσκεται στον επάνω όροφο του κτιρίου.
Το σπίτι είναι ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ενός πλούσιου σπιτιού του 16ου αιώνα, το οποίο δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ζούσε μια πλούσια οικογένεια στη χρυσή εποχή της Αμβέρσας.
Σπίτι και εργαστήριο είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα, που καταλαβαίνεις αμέσως πως η οικογένεια Plantin και Moretus ζούσε ανάμεσα στα βιβλία και η ζωή της ήταν αφιερωμένη στην επιχείρηση.
Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ από το μπαρόκ αλλά και αναγεννησιακό στυλ της διακόσμησης του εσωτερικού του σπιτιού. Υπήρχε πλούσια συλλογή με ταπετσαρίες τοίχων, έπιπλα αντίκες, γλυπτά, πορσελάνες έως και μουσικά όργανα.
Το σπίτι διαθέτει και ένα εντυπωσιακό και μεγάλο αίθριο...
Εκτός όμως από τα έπιπλα εποχής της οικογένειας εκθέτονται και πολλά έργα της επιχείρησης. Τα εντυπωσιακότερα είναι: μια Βίβλος τυπωμένη σε πέντε γλώσσες (Λατινικά, Εβραϊκά, Αραβικά, Ελληνικά και Αραμαϊκά), ο πρώτος γεωγραφικός άτλας που εκτυπώθηκε παγκοσμίως, ένα βιβλίο βοτανολογίας, ένα βιβλίο ανατομίας, ένα βιβλίο για τους δεκαδικούς αριθμούς, μια μελέτη του ανθρωπιστή Justus Lipsius και μια αριστουργηματική, πλούσια εικονογραφημένη Αγία Γραφή.
Και καθώς περιδιαβαίναμε τα δωμάτια θαυμάζοντας όλα αυτά τα αριστουργήματα, ξαφνικά μπαίνουμε σε ένα χώρο υποδοχής του σπιτιού, του οποίου οι τοίχοι ήταν γεμάτο με ζωγραφικούς πίνακες. Οι πίνακες αυτοί μου φάνηκε ότι είχαν κάτι από την τεχνοτροπία του Rubens και προς στιγμήν σκέφτηκα ότι μάλλον θα είμαι επηρεασμένη από το περιβάλλον. Στην Αμβέρσα βρίσκομαι εξάλλου! Όταν όμως πλησίασα και είδα την υπογραφή…. Τι έκπληξη! Οι πίνακες ήταν του Rubens! Και δεν ήταν ένα – δυο πίνακες. Ήταν μια πολύ μεγάλη συλλογή πορτραίτων των μελών της οικογένειας. Ο Jan Moretus, ο Christophe Plantin, έως και ο Lipsius!
Βρισκόμουν για δεύτερη φορά στην Αμβέρσα και πάλι δεν θα προλάβαινα να πάω στο Rubenshuis (σπίτι του Rubens)… γι’ αυτό … ήρθε ο Rubens σε μένα.!
Αργότερα έμαθα ότι πιο πολλοί πίνακες του Rubens υπάρχουν στο Plantin Moretus παρά στο Rubenshuis…
Πολύ τη χάρηκα αυτήν την επίσκεψη. Και γιατί είδα ένα τυπογραφείο που δεν είχα ξαναδεί (και μάλιστα της Unesco) και γιατί είδα ένα πολύ χαρακτηριστικό και πλούσιο σπίτι του 16ου αιώνα, αλλά και γιατί είδα και Rubens. Πιο πολύ χάρηκα που … αναγνώρισα τους πίνακες του Rubens, κάτι που δεν περίμενα να δω, γιατί δεν το γνώριζα ότι υπάρχουν.
Αφού «κλείσαμε» μιάμιση ώρα μέσα στο μουσείο Plantin-Moretus, στη συνέχεια αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στη Grotte Markt, για να περπατήσουμε λίγο και μέσα στην πόλη.
Ήταν μια υπέροχη μέρα! Κυριακή με ήλιο!
Περάσαμε μέσα από δρόμους με μαγαζιά και κόσμο, ώσπου καταλήξαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης. Το κέντρο της παλιάς πόλης, που χτίστηκε γύρω από τον πιο εντυπωσιακό καθεδρικό ναό της χώρας, είναι τόσο όμορφο, όπως ήταν και αιώνες πριν. Κρυμμένα σε καλντερίμια και γραφικά δρομάκια, βρίσκονται πολλά εστιατόρια και μπαρ, καταστήματα με αντίκες, γκαλερί τέχνης, σοκολατερί, μπουτίκ σχεδιαστών έως και καταστήματα διαμαντιών. Διασχίσαμε την οδό Hoogstraat φτάνοντας σε ένα σημείο της πλατείας, στο οποίο είχε μια «ζωηράδα» εξαιτίας ενός πλανόδιου μουσικού που έπαιζε πιάνο. Με Jerry Lee Lewis που έπαιζε είχε προκαλέσει και "προσκαλέσει" πολύ κόσμο γύρω του και σε συνδυασμό και με τις ... τηγανιτές πατάτες που είχε ακριβώς απέναντί του σκεφτήκαμε και οι τρεις μας ότι βρήκαμε το σημείο που θα αράξουμε... ! Τι χαρά! Αυτές τις πατάτες που τόσο λαχταρούσαμε και ψάχναμε εχθές, τις βρήκαμε επιτέλους. Καθίσαμε λοιπόν και απολαύσαμε τις πατάτες μας … μετά μουσικής και έχοντας σαν σκηνικό στο βάθος το Δημαρχείο της πόλης.
Σειρά τώρα είχε το μουσείο στο ποτάμι. “Museum aan den Stroom” λέγεται και βρίσκεται βόρεια της πόλης πάνω σε ένα κανάλι, από την οροφή του οποίου μπορεί κάποιος να δει όλη την Αμβέρσα πανοραμικά. Επίσης και αρχιτεκτονικά έχει ένα μεγάλο ενδιαφέρον και αποτελεί και ένα σύνηθες σημείο προτίμησης από τους ντόπιους για βόλτα. Όταν είχα ξαναέρθει παλιότερα στην Αμβέρσα, το μουσείο αυτό δεν υπήρχε, αλλά τώρα είχα διαβάσει ότι είναι από τα «πρέπει» μέρη επίσκεψης στην πόλη και δεν ήθελα να το χάσω.
Συνεχίσαμε λοιπόν τη βόλτα μας ποδαράτοι και χωθήκαμε μέσα στα στενά, ψάχνοντας το μουσείο σχεδόν προσανατολιστικά.
Στο δρόμο συναντήσαμε και περίεργα...
Και εκεί που περπατούσαμε περάσαμε από μια γειτονιά, που ακόμα και αν δεν το ήξερες καταλάβαινες πια ότι η Αμβέρσα είναι …. λιμάνι με τα “όλα της”. Πέσαμε πάνω στην Red Light Districht της Αμβέρσας. Ήταν ακριβώς όπως του Άμστερνταμ, γεμάτο βιτρίνες με κορίτσια. Μόνο που εδώ δεν είναι αξιοθέατο όπως στο Άμστερνταμ, που ανάμεσα τους κυκλοφορούν θαμώνες και … τουρίστες μισοί μισοί. Εδώ είχε μόνο θαμώνες και … εμάς!!! Για πολύ προφανείς λόγους δεν έχω φωτογραφίες από αυτό το αξιοθέατο.
Με το που βγήκαμε από την περιοχή είδα στα δεξιά μου το μουσείο. Πρόκειται για ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο από κοντά. Είχε πολύ κόσμο στην τριγύρω περιοχή, αλλά και μέσα στο μουσείο. Όταν λέμε μέσα δεν εννοώ στις αίθουσες του, αλλά στα μπαλκόνια του. Όλοι έρχονται για να θαυμάσουν τη θέα, η οποία είναι πανοραμική.
Ανεβήκαμε και εμείς. Δέκα όροφοι συνολικά τους οποίους ανέβαινες με κυλιόμενες σκάλες. Και κάθε φορά που ανέβαινες έναν όροφο … έβλεπες και διαφορετική οπτική της πόλης. Με το που έβγαινες στον Α’ όροφο έβλεπες την πόλη προς τον βορρά, με το που έβγαινες στον Β’ όροφο την έβλεπες ανατολικά, στον Γ’ νότια κ.τ.λ. κινούμενοι ελικοειδώς κατά την φορά κίνησης των δεικτών του ρολογιού και όλο αυτό μέσα από καμπυλωτά και πολύ ιδιαίτερα τζάμια.
Αποκορύφωμα ήταν ο προτελευταίος όροφος, που είχε τραπεζάκια με ρεύμα … για laptop, τα οποία ήταν γεμάτο φοιτητές, υποθέτω, που διάβαζαν με θέα την πόλη. Στον «ανοιχτό» τελευταίο όροφο απολαύσαμε θέα 360 μοιρών.
Από εκεί έβλεπες την Αμβέρσα με μια ματιά. Μπορούσαμε να δούμε το ποτάμι Scheldt, που φέρνει τη βόρεια θάλασσα ως “το μεγάλο λιμάνι”, τo μεσαιωνικό κάστρο Hetsteen, τον καθεδρικό της, ως και το Sportpalais, που είμαστε χθες το βράδυ. Δεν μείναμε πολύ εκεί ψηλά, γιατί ως ψηλά που ήταν έκανε και λίγο κρύο. Τα μπαλκόνια των κάτω ορόφων ήταν πιο απολαυστικά, γιατί προστατεύονταν από τα τζάμια και μάλιστα στο κατέβασμα είχαμε το χρόνο να θαυμάσουμε και πολλά έργα τέχνης (πίνακες, γλυπτά, φωτογραφίες) που κοσμούσαν όλους τους ορόφους. Το μουσείο είναι αφιερωμένο στη ναυτική ιστορία της Αμβέρσας, στο ποτάμι και το λιμάνι της πόλης και επιπλέον φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή γερανών στον κόσμο.
Μετά από αυτήν την όμορφη βόλτα πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το αυτοκίνητό μας.
Επιστρέψαμε πάλι ποδαράτοι, αποφεύγοντας την περιοχή των εργαζόμενων κοριτσιών και περνώντας δίπλα από τον καθεδρικό είπαμε να μπούμε να δούμε και λίγο Rubens. Ο καθεδρικός ναός της Παναγίας είναι ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Αμβέρσας. Διαθέτει έναν πύργο 123 μέτρων, ο οποίος αποτελεί και τον ψηλότερο πύργο εκκλησίας στη Μπενελούξ. Ανήκει και αυτός στη λίστα της Unesco. Μέσα στην εκκλησία, υπάρχουν έργα ζωγραφικής του Peter Paul Rubens.
Το εισιτήριο της εισόδου όμως μας απέτρεψε να μπούμε και δεδομένου ότι τα συγκεκριμένα έργα τα είχαμε ξαναδεί σε προηγούμενο ταξίδι μας και είμαστε και λίγο εκτός χρόνου αποφασίσαμε να φύγουμε. Καλά, … όταν οι εκκλησίες έχουν εισιτήριο, το πόσο με ενοχλεί δε λέγεται….
Όλο φεύγαμε και όλο εκεί είμαστε. Ήταν αρκετά δύσκολο να «ξεκολλήσουμε» από την πλατεία, από τα δρώμενα της, τις ομορφιές της, αλλά και τις λιχουδιές της.
Ένα από τα αγάλματα του καθεδρικού … δεν είναι αληθινό.
Δεν με ξεγελούν τα μάτια μου. Ένα παιδάκι κοιμάται αγκαλιά με το κατοικίδιό του και έχει για στρώμα το … πάτωμα της πλατείας. Αν δεν το ξέρεις ότι κοιμάται εκεί … μπορεί και να σκοντάψεις πάνω του.
Ξαναπεράσαμε δίπλα από τον πιανίστα, ο οποίος συνέχιζε να παίζει με το ίδιο κέφι που τον αφήσαμε πριν μιάμιση ώρα. Δεν ντρέπομαι να πω ότι κάναμε πάλι στάση για να ξαναφάμε πατάτες. Δεν πεινούσαμε, αφού πριν μιάμιση ώρα είχαμε φάει. Απλά αυτές οι διπλοτηγανισμένες πατάτες … είναι τόσο μα τόσο νόστιμες, που ήταν μεγάλος ο πειρασμός. Έχω ξαναφάει πατάτες, αλλά νομίζω ότι σε αυτό εδώ το στέκι πρέπει να έφαγα τις νοστιμότερες σε Ολλανδία και Βέλγιο. Frituur No1 λέγεται το μαγαζί και νομίζω ότι τις πατάτες που έφαγα εδώ … δεν θα τις ξεχάσω ποτέ!
Και για να έχουμε και ποικιλία… «χτυπήσαμε» και μερικά σοκολατάκια στον Leonida της απέναντι γωνίας. Εγώ βέβαια προτιμώ τις πραλίνες του Pierre Marcolini ή και της Godiva ακόμα, αλλά Leonida βρήκαμε μπροστά μας και για να ολοκληρωθεί η γαστρονομική ευτυχία … καλός ήταν και αυτός.
Αφού «ξεπεράσαμε» όλα τα παραπάνω εμπόδια (πλατεία, φαγητό κ.τ.λ.) φτάσαμε στο παρκαρισμένο αυτοκίνητό μας. Ήταν αργά και είμαστε εκτός χρονικού προϋπολογισμού και έπρεπε άμεσα πια να φύγουμε για Βρυξέλλες.
Η διαδρομή που διασχίσαμε κατά την πρωινή αυτή και πολύ χαρακτηριστική βόλτα στην Αμβέρσα φαίνεται παρακάτω:
Πάλι όμως είχα δύο εκκρεμότητες ακόμη, οι οποίες βρίσκονταν και οι δύο στην έξοδο της πόλης και μόνο με αυτοκίνητο θα μπορούσαμε να πάμε προς τα εκεί, οπότε φεύγοντας θα ρίχναμε μια ματιά και σε αυτές.
Η μία εκκρεμότητα ήταν να δούμε έναν από τους ομορφότερους δρόμους της Ευρώπης. Cogels Osylei λέγεται και πρόκειται για έναν οικιστικό αριστούργημα, που διαθέτει το ένα αρχοντικό δίπλα στο άλλο. Τα σπίτια του είναι πολύ εντυπωσιακά, με περίτεχνες προσόψεις σε Art Nouveau και νεοκλασικό στυλ, αλλά και σε άλλα αρχιτεκτονικά στυλ αναγέννησης. Τα σπίτια αυτής της αρχιτεκτονικής “συλλογής” είναι όλα χτισμένα μεταξύ 1894 και 1908. Το Cogels Osylei προστατεύεται ως αστικό τοπίο και σχεδόν κάθε σπίτι του βρίσκεται στον κατάλογο αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Φλάνδρας. Παρόλα αυτά παραμένει αρκετά άγνωστο σε πολλούς.
Βρίσκεται στην περιοχή Berchem, στη ζεστή πλατεία Draakplaats, στην οποία, απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων, πολύς κόσμος συχνάζει το βράδυ για ποτό ή και δείπνο. Αν γνώριζα από το προηγούμενο βράδυ ότι η γειτονιά αυτή αποτελεί ένα όμορφο βραδινό στέκι, θα μπορούσαμε να έρθουμε εδώ για φαγητό και όχι να ψάχνουμε ανάμεσα στα καζίνο του σταθμού να βρούμε να φάμε κάτι.
Τελικά η Αμβέρσα είναι μια πόλη και του λιμανιού … και του σαλονιού…
Μερικές φορές αντιμετωπίζω μια δυσπιστία από την εκάστοτε παρέα μου σχετικά με τα αξιοθέατα που επιλέγω να επισκεφτούμε, που εκφράζεται ενίοτε με μουρμούρα του τύπου «ένας δρόμος με σπίτια»; τι το ιδιαίτερο μπορεί να έχει; ή «ένα μουσείο με θέα»; τι το διαφορετικό μπορεί να κρύβει; Και όταν τελικά ανακαλύπτουμε τη διαφορετικότητα…… τότε είναι έκδηλος ο ενθουσιασμός μου! Κάτι που συνέβη με το Cogels Osylei, αλλά όχι και με το επόμενο…
Η άλλη εκκρεμότητα ήταν ένα οίκημα που ανήκει στην παγκόσμια κληρονομιά της Unesco. Και αυτό δεν είναι πολύ γνωστό για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι μπήκε στη λίστα μόλις πέρυσι και ο άλλος είναι ότι δεν του φαίνεται ότι είναι κάτι αξιόλογο…. Και για τους δύο παραπάνω λόγους είχαμε την περιέργεια να το δούμε από κοντά και έτσι πήγαμε.
Ήταν αρκετά δύσκολο να παρκάρουμε κοντά του για να μπορέσουμε να το περιεργαστούμε, γιατί το οίκημα βρίσκεται πάνω σε μια λεωφόρο και μάλιστα σε στροφή, που σημαίνει ότι άνετα το προσπερνάς χωρίς να το δεις, όσο και να έχεις το νου σου και να ψάχνεις. Μετά από δυο μανουβρίτσες παρκάραμε και το πλησιάσαμε και ιδού το θέαμα:
Οι κοινοί θνητοί όπως εμείς είναι δύσκολο να δούμε τι το ξεχωριστό έχει αυτό το οίκημα, όμως από το 1978 που αυτό έγινε προστατευόμενο από την διεθνή αρχιτεκτονική κοινότητα, οι εκάστοτε ιδιοκτήτες είχαν συνηθίσει από το ενδιαφέρον και την περιέργεια των αρχιτεκτονικών τουριστών, οι οποίοι προφανώς ήταν σε θέση να το εκτιμήσουν.
Το Maison Guiette ανήκει σε μια συλλογή από 17 έργα, σχεδιασμένα από τον γαλλο-ελβετό αρχιτέκτονα, γνωστό ως Le Corbusier, τα οποία προστέθηκαν στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, το 2016.
Ο Βέλγος καλλιτέχνης και κριτής τέχνης René Guiette ζήτησε από τον Le Corbusier να σχεδιάσει το studio του μαζί με την κατοικία του στην Αμβέρσα Το σπίτι του ολοκληρώθηκε το 1927 και από τότε ακόμα αποτέλεσε μια εξαιρετική συμβολή στο σύγχρονο αρχιτεκτονικό κίνημα. Το έργο δείχνει πως ο Μοντερνισμός εφαρμόστηκε στην κατασκευή.
Πάντως εμείς πιο πολύ ώρα φάγαμε για να παρκάρουμε κοντά στο σπίτι, παρά για να το δούμε. Το είδαμε τελικά και σβήσαμε από τη λίστα μας ένα ακόμα μνημείο της Unesco και μάλιστα από τη … «φρέσκια» Unesco.
Μετά από αυτό ... ήταν πλέον οριστικό... Φύγαμε από την πόλη!
Βρυξέλλες ερχόμαστε...
Last edited:
Δηλαδή … σαν να έκανα ανάληψη. 
