StellAnna
Member
- Μηνύματα
- 921
- Likes
- 365
- Επόμενο Ταξίδι
- Αίγυπτος επιτέλους!!!!!!!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μποτσουάνα? Γιατί όχι?
Διάβασα και απόλαυσα τις ταξιδιωτικές σας εμπειρίες στη γείτονα χώρα.
΄Ετσι για την ιστορία, θα σας μεταφέρω κάποιες εικόνες που έχω ακόμα στο μυαλό μου όταν εγώ πήγα στην Αλβανία
΄Ηταν αρχές του 1986
Μόλις είχε πεθάνει ο Εμβέρ Χότζα (1985) και τον είχε διαθεχθεί ο Ραμίζ Αλία
Είμασταν το πρώτο ελληνικό πούλμαν που μπήκε σε αλβανικό έδαφος και από τα πρώτα μη κυβερνητικά γκρουπ που επισκέφθηκαν τη χώρα.
Το τσίτωμα άρχισε με την βίζα. Υπογράψαμε δήλωση ότι δεν έχουμε συγγενείς στην Αλβανία και ότι δεν επιθυμούμε να επισκεφθούμε κανέναν.
Στα σύνορα άρχισε το πανηγύρι.
΄Εψαχναν κάθε μέρος των αποσκευών μας προσπαθώντας να βρουν περιοδικά. Ναι, ναι, σαν αυτά τα περιοδικά που κυκλοφορούσαν σε όλα τα περίπτερα. Θα τα κατέστρεφαν καθ΄ όσον ήταν απαγορευμένα στη χώρα, γιατί οδηγούσαν το έθνος στην κρεπάλη. Οι διαφημίσεις, οδηγούσαν τα κορίτσια στην πορνεία και τις νοικοκυρές στην καπιταλιστική κατανάλωση. ΄Οτι βρήκαν το μάζεψαν. Τα έβαλαν σε κάτι μεγάλα καλάθια, τα οποία τα ξαναείδαμε όταν φεύγαμε πια από τη χώρα. Ζητήσαμε να τα πάρουμε πίσω και γέλασαν και οι πικραμένοι. Τα κρατούσαν σαν θησαυρό και έπαιρναν τη δόση τους πρωί μεσημέρι βράδυ, δίκην αντιβιωτικού.
Μπήκαμε στην Αλβανία
Ο δρόμος στένεψε απότομα που μετά βίας χωρούσε να περάσει ένα όχημα.
Λίγα χιλιόμετρα μετά ρωτήσαμε τον ξεναγό που μας παρέλαβε στα σύνορα και θα μας συνόδευσε στην εκεί περιπλάνησή μας."΄Αμα συναντηθούμε με άλλο αυτοκίνητο, τι θα γίνει? πώς θα περάσουμε?"
΄Εκπληκτος ο Ηλίας -έτσι τον έλεγαν- μας έστειλε.... "Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα στην Αλβανία, παρά μόνο καμμιά 100αριά, όλα κρατικά. Δεν υπάρχει πλάνο για κίνηση αυτοκινήτου από αυτόν τον δρόμο, σήμερα....."
Πηγαίναμε κατ΄ ευθείαν στα Τίρανα.
Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε πυροβολεία. Εκατοντάδες... χιλιάδες...
"Γιατί τόσα πολλά?" ρωτήσαμε.
"Για να μας προστατεύουν από τον εχθρό μας" απάντησε ο ομιλών άψογα ελληνικά, Ηλίας.
΄Ολα τα πυροβολεία έβλεπαν προς την Ελλάδα.
Φτάσαμε στα Τίρανα.
Μια έρημη πόλη. Λίγα ποδήλατα, καθόλου αυτοκίνητα, ελάχιστοι πολίτες, χιλιάδες αφίσες του Ραμίζ Αλία, με ριγμένο ένα πανάκριβο παλτό στους ώμους του.
Μείναμε στο Τίρανα hotel.
Και βγήκαμε βόλτα στην πόλη....
΄Ετσι για την ιστορία, θα σας μεταφέρω κάποιες εικόνες που έχω ακόμα στο μυαλό μου όταν εγώ πήγα στην Αλβανία
΄Ηταν αρχές του 1986
Μόλις είχε πεθάνει ο Εμβέρ Χότζα (1985) και τον είχε διαθεχθεί ο Ραμίζ Αλία
Είμασταν το πρώτο ελληνικό πούλμαν που μπήκε σε αλβανικό έδαφος και από τα πρώτα μη κυβερνητικά γκρουπ που επισκέφθηκαν τη χώρα.
Το τσίτωμα άρχισε με την βίζα. Υπογράψαμε δήλωση ότι δεν έχουμε συγγενείς στην Αλβανία και ότι δεν επιθυμούμε να επισκεφθούμε κανέναν.
Στα σύνορα άρχισε το πανηγύρι.
΄Εψαχναν κάθε μέρος των αποσκευών μας προσπαθώντας να βρουν περιοδικά. Ναι, ναι, σαν αυτά τα περιοδικά που κυκλοφορούσαν σε όλα τα περίπτερα. Θα τα κατέστρεφαν καθ΄ όσον ήταν απαγορευμένα στη χώρα, γιατί οδηγούσαν το έθνος στην κρεπάλη. Οι διαφημίσεις, οδηγούσαν τα κορίτσια στην πορνεία και τις νοικοκυρές στην καπιταλιστική κατανάλωση. ΄Οτι βρήκαν το μάζεψαν. Τα έβαλαν σε κάτι μεγάλα καλάθια, τα οποία τα ξαναείδαμε όταν φεύγαμε πια από τη χώρα. Ζητήσαμε να τα πάρουμε πίσω και γέλασαν και οι πικραμένοι. Τα κρατούσαν σαν θησαυρό και έπαιρναν τη δόση τους πρωί μεσημέρι βράδυ, δίκην αντιβιωτικού.
Μπήκαμε στην Αλβανία
Ο δρόμος στένεψε απότομα που μετά βίας χωρούσε να περάσει ένα όχημα.
Λίγα χιλιόμετρα μετά ρωτήσαμε τον ξεναγό που μας παρέλαβε στα σύνορα και θα μας συνόδευσε στην εκεί περιπλάνησή μας."΄Αμα συναντηθούμε με άλλο αυτοκίνητο, τι θα γίνει? πώς θα περάσουμε?"
΄Εκπληκτος ο Ηλίας -έτσι τον έλεγαν- μας έστειλε.... "Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα στην Αλβανία, παρά μόνο καμμιά 100αριά, όλα κρατικά. Δεν υπάρχει πλάνο για κίνηση αυτοκινήτου από αυτόν τον δρόμο, σήμερα....."
Πηγαίναμε κατ΄ ευθείαν στα Τίρανα.
Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε πυροβολεία. Εκατοντάδες... χιλιάδες...
"Γιατί τόσα πολλά?" ρωτήσαμε.
"Για να μας προστατεύουν από τον εχθρό μας" απάντησε ο ομιλών άψογα ελληνικά, Ηλίας.
΄Ολα τα πυροβολεία έβλεπαν προς την Ελλάδα.
Φτάσαμε στα Τίρανα.
Μια έρημη πόλη. Λίγα ποδήλατα, καθόλου αυτοκίνητα, ελάχιστοι πολίτες, χιλιάδες αφίσες του Ραμίζ Αλία, με ριγμένο ένα πανάκριβο παλτό στους ώμους του.
Μείναμε στο Τίρανα hotel.
Και βγήκαμε βόλτα στην πόλη....
