Βραζιλία Αυτό είναι το Ρίο!

[gelf]

Κεφάλαιο 8

Πάου ντε Ασουκάρ.

Πολλά ταξίδια είχα κάνει το έτος 2015. Έπρεπε λίγο να ξεκουραστώ. Να ξεκουραστώ στο Ρίο;
Δεν γίνεται.
Σε άλλο ταξίδι ναι.
Με αυτή τη λογική ξεκίνησα προς το Πάου ντε Ασουκάρ. Το λόφο της ζάχαρης. Το δεύτερο πιο διάσημο αξιοθέατο του Ρίο, μετά το άγαλμα του Χριστού στο Corcovado.
Μετά το πρωινό, πήρα ένα ταξί και κατευθύνθηκα προς την πλατεία General Tiburcio. Το ταξί προχώρησε κατά μήκος της παραλιακής οδού (Av. Atlantica) της Copacabana, μετά από τη διέλευση από το τούνελ, πέρασε μπροστά από όμορφα κτίρια, μεταξύ αυτών και του πανεπιστημίου του Ρίο

και κατέληξε στην πλατεία General Tiburcio όπου και η αφετηρία του τελεφερίκ για την κορυφή του λόφου του Πάου ντε Ασουκάρ.

Προχωρώντας προς το σταθμό του τελεφερίκ, διαπίστωσα με μεγάλη μου έκπληξη, ότι εκτός από τη λύση του τελεφερίκ, μερικοί προτιμούσαν την επιλογή της αναρρίχησης.

Σεβαστό αυτό. Εγώ όμως δεν είμαι των extreme sports. Το αντίθετο, είμαι καλοπερασάκιας. Πολύ καλοπερασάκιας. Το μόνο άθλημα που μου αρέσει πολύ είναι η κολύμβηση. Και κυρίως η χειμερινή κολύμβηση. Στα λοιπά αθλήματα είμαι θεατής. Και όχι φανατικός. Εκτός από το μπάσκετ που λόγω ύψους παίζω και λίγο.

Οπότε για μένα η επιλογή ήταν μονόδρομος. Το τελεφερίκ. Και όχι μόνο ένα. Αλλά δύο. Όμως με το ίδιο εισιτήριο. Παίρνω το τελεφερίκ, το οποίο σταματάει στο Morro da Urca. Το Morro da Urca είναι λόφος υψομέτρου 220 μέτρων, ενώ η κορυφή του λόφου του Πάου ντε Ασουκάρ είναι σε υψόμετρο 396 μέτρων. Όπως έχω αναφέρει στο προηγούμενο κεφάλαιο, η κορυφή του λόφου Corcovado, όπου και το άγαλμα του Χριστού – λυτρωτή είναι σε υψόμετρο 704 μέτρων.

Όταν κατέβηκα από το τελεφερίκ στο Morro da Urca, συνειδητοποίησα ότι η θέα είναι καλύτερη από το υψόμετρο των 220 μέτρων σε σχέση με το υψόμετρο των 704 μέτρων, όπου ήμουν την προηγούμενη ημέρα. Έτσι δεν προχώρησα στο επόμενο τελεφερίκ για το λόφο της ζάχαρης. Έμεινα αρκετή ώρα στο επίπεδο του Morro da Urca, σε υψόμετρο 220 μέτρων.

Κατ’ αρχήν φωτογράφισα προς το Corcovado.

Στη συνέχεια στόχευσα προς την πλατεία General Tiburcio και προς την κόκκινη παραλία (Pr. Vermelha), δίπλα στην πλατεία.

Ήμουν σε υπέροχο δάσος. Δάσος με θέα.

Συνέχιζα να φωτογραφίζω προς τις διάφορες συνοικίες και κυρίως παραλίες του Ρίο.

Αφού έμεινα αρκετή ώρα στο Morro da Urca, φωτογραφίζοντας την πόλη από όλες τις οπτικές γωνίες, κατευθύνθηκα προς το τελεφερίκ για να ανεβώ στο Πάου ντε Ασουκάρ.

Φτάνοντας στο Πάου ντε Ασουκάρ

από το ύψος των 400 μέτρων περίπου (396 m για την ακρίβεια) απόλαυσα τη θέα προς την παραλία και προς την περιοχή Botafogo

και προς την παραλία και την περιοχή Flamengo.

Χαμογέλασα. Τόσα χρόνια γνωρίζαμε την αντιπαλότητα Φλαμέγκο και Μποταφόγκο. Τώρα που ήμουν εδώ μου φάνηκε αδιανόητη αυτή η αντιπαλότητα. Τις δύο περιοχές της χωρίζει ένα ακρωτήριο. Όμως ο εμφύλιος πόλεμος είναι ο ισχυρότερος πόλεμος. Τέλος πάντων αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα.

Δεν ασχολήθηκα άλλο με τις εσωτερικές τους αντιπαλότητες, τις οποίες μάλιστα μου υπενθύμισε η από υψηλά θέα. Συνέχισα να παρατηρώ το Ρίο. Τη μοναδική αυτή πόλη. Την πόλη που πολλοί θεωρούν ως την πιο όμορφη και την πιο συγκλονιστική πόλη του κόσμου.Και προς απόδειξη του παραπάνω επιχειρήματος στόχευσα προς τη νότια περιοχή του Ρίο. Αν και η θέα είναι συγκλονιστική, αφού αναμειγνύεται αστικός ιστός, με παραλίες, με δάση και με φαβέλες. Αφού η θέα είναι συγκλονιστική, παραθέτω την παρακάτω φωτογραφία, όπου διακρίνεται σε πρώτο πλάνο ο Morro daUrca υψομέτρου 220 μέτρων, αριστερά διακρίνεται η κόκκινη παραλία (Pr. Vermelha) και στη συνέχεια η παραλία της Copacabana, ενώ δεξιά διακρίνεται η Lagoa Rodrigo de Freitas.

Στη συνέχεια παρατηρώ την παραλία της Copacabana, ενώ παράλληλα βλέπω τα τελεφερίκ να πηγαινοέρχονται προς το Morro da Urca.

Όπως φωτογράφιζα παρατηρώ έναν κάθιδρο αναρριχητή να επιτυγχάνει το στόχο του.

Το τελεφερίκ μας αφήνει σε ένα σημείο, όπου για να πάρουμε το επόμενο να μας κατεβάσει περνάμε από ένα υπέροχο δασικό μονοπάτι. Είναι καταπληκτική η σύνδεση και η ενταξιμότητα του φυσικού τοπίου μέσα στη μεγαλούπολη ή/και το αντίστροφο.

Παίρνω το δεύτερο τελεφερίκ, κατευθύνομαι προς την πλατεία General Tiburcio

και παίρνω ένα ταξί για το κέντρο. Το κέντρο του Ρίο, το οποίο αγαπώ πολύ. Η επίσκεψη στο Πάου ντε Ασουκάρ ολοκληρώθηκε.

 

[KLEOPATRA]

Α στο καλο με συγκινησες βραδιατικα....τα ξαναθυμαμαι ολα.Τι ωραιες φωτογραφιες!!!! Ε....
κ ναι ειναι πανεμορφο το Ριο...ποιος να το αμφιασβητησει....αν διατηρουσαν περισσοτερο την παλια παραδοσιακη αρχιτεκτονικη τους,θα ηταν μια πολη κοσμημα.

 

[LULLU]

.. πριν 2 χρονια πηγα και εγω εκει.. και πραγματι το Ριο ειναι χτισμενο στη πιο χαρισματικη θεση του κοσμου( η περιπου) ..εμεινα 4 μερες στη πόλη , διασκεδασα τα βραδια με ντοπιους που μου εμαθαν και για τα πολλα αρνητικα σημεια της πόλης... τη διαμαχη ,πηγα νυχτα στη πλατεια που σκοτωσαν τους αστεγους, πηγα στις φαβελες που ηταν γροθια στο στομαχι οχι τόσο απο τις εικονες, αλλα απο τις διηγησεις των κατοικων εκει και ενιωσα πραγματι πόσο υπερκτιμημενη ειναι η πασιγνωστη παραλία Copacabana που εγω τη βρηκα μεσα στο βουρκο και στα αποβλητα ...
οσο για τις βραζιλιανες που κυκλοφορουν καθημερινα στη πόλη δεν εχουν καμμια σχεση με εκεινες τις βασίλισσες του καρναβαλιου.. εκεινες του καρβαναλιού πρεπει να ειναι κρυμμενες το υπολοιπο χρονο η να ειναι και εισαγωμενες και απο αλλες χωρες...

 

[gelf]

Σημείωση: πρέπει να ολοκληρώσω, έστω και συνοπτικά, τις ιστορίες που είναι σε εξέλιξη. Δεν πρέπει να αφήνω εκκρεμότητες και ζητώ συγγνώμη γι αυτό. Μόλις σήμερα επέστρεψα από αεροπορικό ταξίδι και συνεχίζω με το 9o κεφάλαιο της Βραζιλίας, ιστορία την οποία είχα αφήσει ανενεργή για αρκετούς μήνες. Άλλωστε πλησιάζουν και οι ολυμπιακοί αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο (Αυτοί θα καταστραφούν περισσότερο κι από μας).




Κεφάλαιο 9

Το Rio ντε Τζανέιρο, η πόλη.

Οι ημέρες που είχα να μείνω στο Ρίο ήταν ελάχιστες. Μόλις τέσσερις διανυκτερεύσεις. Κατ' ουσία τρεις ημέρες, αφού την πρώτη ημέρα, είχε νυχτώσει όταν έφτασα από το Belo Horizonte. Σκέφτομαι ότι έχω πλέον ωριμάσει και ούτε μου αρέσει, ούτε αντέχω να τρέχω όλο το 24ωρο. Θέλω οι εικόνες του ταξιδιού να αποτυπωθούν στο μυαλό μου και ας είναι και λιγότερες. Επίσης ως καλοπερασάκιας, περνώ, πλέον, αρκετό χρόνο στα ταξίδια μου απολαμβάνοντας τα ποτά μου. Και στη συγκεκριμένη χώρα τις καϊπιρίνιες μου.

Την πρώτη ημέρα, μετά την ανάβαση στο Corcovado και την απίστευτη θέα από το υψόμετρο των 704 μέτρων, όταν κατέβηκα από το λόφο, μπήκα σε ένα ταξί και του ζήτησα να με γυρίσει σε διάφορες παραλίες του Ρίο ντε Τζανέιρο. Κατευθυνόμενοι προς τις παραλίες περνούσαμε από φαβέλες, μάλλον από τα όρια αυτών. Ακόμα και στο ανεβοκατέβασμα προς και από τον λόφο Corcovado, υπήρχαν όρια φαβέλας, με τα χαρακτηριστικά κιγκλιδώματα.

Κάθε γειτονιά στο Ρίο συνορεύει με φαβέλα, ή για την ακρίβεια κάθε πλούσια συνοικία έχει δίπλα τη φαβέλα της.

Κατευθύνθηκα (μάλλον ο οδηγός του ταξί, κατόπιν οδηγιών μου) προς τις παραλίες. Παραλίες χωρίς κόσμο, έρημες παραλίες.

Μετά τη βόλτα αυτή κατέβηκα από το ταξί στην παραλία της Ipanema. Έκανα μια βόλτα στην παραλία, ανέβηκα στην πλατεία Praca Nossa Senhora de la Paz

και τελικά κάθισα σε ένα μπαράκι να δροσιστώ με μπύρες.
Αργότερα, περπατώντας κατά μήκος της παραλιακής οδού της Ipanema, της Avenida Vieira Souto, επέστρεψα με τα πόδια στην Copacabana, όπου βρήκα ένα κατάστημα και αγόρασα μαγιό, μπλούζα με επιγραφή "I love Rio" και σαγιονάρες havaianas. Έπεσα στη θάλασσα (μάλλον ήμουν ο μοναδικός εκείνη την ημέρα και ώρα), νύχτωνε νωρίς και όταν πήγα με ένα ταξί προς το κέντρο είχε νυχτώσει για τα καλά.
Τη δεύτερη ημέρα, μετά την ανάβαση στο Πάου ντε Ασουκάρ, (λόφο της ζάχαρης), πήρα ταξί για το κέντρο της πόλης. και έκανα βόλτα στην Praca Floriano, στο Carioca Aqueduct, στον καθεδρικό με σχήμα κόλουρου κώνου, στην πλατεία 15ης Νοεμβρίου κλπ.
Την τρίτη ημέρα στο Ρίο, όπου ήταν Κυριακή, αποφάσισα να πάω από το πρωί στο κέντρο της πόλης. Μετά την πρώτη βουτιά στην Copacabana και μετά από το πρωινό, στο ξενοδοχείο, όπου έτρωγα κυρίως εξωτικά φρούτα, βγαίνω με τη φωτογραφική μου μηχανή. Με ρωτούν στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, αν ήθελα ταξί. Τους απαντώ ναι, και αμέσως παρουσιάζεται ένας οδηγός και μου ανοίγει την πόρτα μιας λιμουζίνας. Τον ερωτώ πόσο θα μου κοστίσει να με πάει στο κέντρο. Μου απαντά 50 ρεάλ. Συμφωνούμε. Άλλωστε το ταξί θα κόστιζε περίπου το ίδιο ποσό (το υπολόγιζα από 43 έως 50 ρεάλ). Ξεκινώ από το ξενοδοχείο, δηλαδή από την Avenida Atlantica και προχωρώντας προς το κέντρο, περνάμε από την Copacabana στα τούνελ του Ρίο,

κατευθυνόμενοι προς το κέντρο της πόλης. Όπως γράφει ο ταξιδιωτικός μου οδηγός, οι δύο σήραγγες που συνδέουν το κέντρο της πόλης με την Copacabana, κατασκευάστηκαν μεταξύ των ετών 1892 και 1906. Τότε, στις αρχές του 20 ου αιώνα, έγιναν της μόδας στο Ρίο ντε Τζανέιρο τα θαλάσσια μπάνια. Ήταν Κυριακή πρωί. Όλοι οι δρόμοι στο Ρίο ντε Τζανέιρο ήταν αδειανοί. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής,

συζητώ με τον οδηγό το πόσο θα μου στοιχίσει, ένα πεντάωρο τουρ στο κέντρο της πόλης. Μου ζήτησε 200 ρεάλ και κλείσαμε τη συμφωνία στα 150 ρεάλ. Άλλωστε 100 ρεάλ θα μου κόστιζε το πήγαινε - έλα μεταξύ ξενοδοχείου και κέντρου της πόλης. Προχωράμε προς το κέντρο της πόλης.

Το Ρίο ντε Τζανέιρο γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, όταν ο χρυσός του Μίνας Ζεράις μεταφερόταν μέσω του λιμανιού του, προς την Πορτογαλία. Το Ρίο ντε Τζανέιρο, έγινε πρωτεύουσα της Βραζιλίας το έτος 1763. Το έτος 1960, η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στη Μπραζίλια, αλλά αρκετές υπηρεσίες εξακολουθούν να έχουν την έδρα τους στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Σταματάμε σε ένα σημείο στην παραλία Μποταφόνγκο, για να απολαύσω τη θέα προς το Πάου ντε Ασουκάρ.

Περνάμε από την περιοχή Φλαμένγκο και σκέφτομαι τις αιώνιες κόντρες μεταξύ Μποταφόνγκο - Φλαμένγκο, τις οποίες είχα ακούσει από πολύ μικρό παιδί. Μεταξύ δρόμου και θάλασσας στην περιοχή Φλαμένγκο, υπάρχει αθλητικό πάρκο, με πολύ πράσινο και πολλά γήπεδα για αθλοπαιδειές.

Στη συνέχεια περάσαμε από το μνημείο, Monumento National aos mortos da Segunda Guerra Mundial, δηλαδή για τους ήρωες - πεσόντες του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Πάω προς το μουσείο

και μετά προς την παραλία.

Μετά ζητώ, από τον οδηγό-ταξιτζή να με πάει προς την περιοχή Lapa. H Lapa είναι μια γειτονιά η οποία βρίσκεται στο κέντρο του Ρίο ντε Τζανέιρο και είναι γνωστή για τη νυχτερινή ζωή (την οποία βέβαια είχα ήδη γνωρίσει), αλλά και από τα ιστορικά μνημεία της. Φτάνοντας στην περιοχή, βλέπω το Carioca Aqueduct.

Το υδραγωγείο κατασκευάστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα, για τις ανάγκες υδροδότησης της πόλης από τον ποταμό Carioca.Είναι ένα εντυπωσιακό δείγμα της αποικιακής αρχιτεκτονικής. Μπήκα πάλι στη λιμουζίνα και φτάσαμε στον καθεδρικό ναό του Ρίο ντε Τζανέιρο, με το μοναδικό - για καθεδρικό ναό - σχήμα κόλουρου κώνου.

Οι δρόμοι λόγω Κυριακής ήταν έρημοι,

και άμεσα φτάνουμε στην κεντρική πλατεία του Ρίο ντε Τζανέιρο την Praca Floriano, στη Cinelandia, στο κέντρο της πόλης

όπου το Theatro Municipal του Ρίο ντε Τζανέιρο, το οποίο κατασκευάστηκε στις αρχές του 20 ου αιώνα και προσομοιάζει με την όπερα του Παρισιού,

το Δημαρχείο,

τη Βιβλιοθήκη, η οποία ήταν καλυμμένη λόγω ανακατασκευής,

αλλά και πολλά άλλα σημαντικά κτίρια. Ο οδηγός σταματάει το αυτοκίνητο έξω από το Theatro Municipal.

Βγαίνω από τη λιμουζίνα και κάνω μια βόλτα στην περιοχή. Περπατώντας και παρατηρώντας τόσο το Theatro Municipal, όσο και άλλα πολεοδομικά στοιχεία της περιοχής, θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει, ότι στις αρχές του 20ου αιώνα είχε γίνει μια μερική αναμόρφωση του κέντρου της πόλης του Ρίο ντε Τζανέιρο με βάση στοιχεία της πολεοδομίας από το οσμανικό Παρίσι. Η δημιουργία της στενόμακρης πλατείας στην οποία περπατούσα, δηλαδή της Praca Floriano, έγινε τη δεκαετία του 1920 στη Cinelandia, στο κέντρο της πόλης, όπως αυτή ονομάστηκε λόγω των πολλών κινηματογράφων στην περιοχή. Υπάρχουν βέβαια και θέατρα και μπαρ, ενώ γενικά η περιοχή συγκεντρώνει μεγάλο τμήμα της νυχτερινής ζωής του Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά και της ημερήσιας ζωής τις καθημερινές.

Ο οδηγός - ταξιτζής μου προτείνει να κάτσω σ' ένα bar στην πλατεία. Μου είπε ότι είναι από τα γνωστά samba bar του Ρίο ντε Τζανέιρο. Κάθισα στο bar Amarelinho da Cinelandia,

από την πλευρά του Δημαρχείου, στη μακρόστενη πλατεία, σε κτίριο το οποίο χωριζόταν από το Δημαρχείο με ένα δρόμο μικρού σχετικά πλάτους και κάλεσα τον οδηγό - ταξιτζή μου να τον κεράσω ένα ποτό. Ήπιαμε το ποτό μας, μιλήσαμε λίγο, με την πιο κοινή μας γλώσσα να είναι τα ισπανικά και φεύγοντας από το μπαρ, ο οδηγός - ταξιτζής μου δείχνει προς μία κατεύθυνση και μου λέει ότι στο βάθος είναι η κεντρική λεωφόρος η οποία ονομάζεται και είναι αφιερωμένη στον Getúlio Dornelles Βάργκας, πρόεδρο της Βραζιλίας, στο τέλος της πρώτης 50 ετίας του 20 ου αιώνα.
Τότε παρατηρώ την πινακίδα μπροστά μου και βλέπω ότι γράφει Rua Evaristo da Veiga (1799-1837). Τότε λέω στον οδηγό – ταξιτζή, δείχνοντας την πινακίδα: "Veiga poeta (ποιητής)". Με ρωτάει πως με λένε. Του απαντώ Jorge. Μου λέει "ονομάζομαι Regis". Μου λέει επίσης, ότι ο Regis είναι famoso poeta!

 

[gelf]

Κεφάλαιο 10

Regis.

Είμαστε στην Praca Floriano, στη Cinelandia. Είχαμε βγει έξω από το bar Amarelinho da Cinelandia,

αφού είχαμε πιεί τα ποτά μας. Ευτυχείς είχαμε βγει έξω να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας. Ο οδηγός - ταξιτζής, μου είχε δείξει στο βάθος μακριά ότι περνούσε μία κεντρική λεωφόρος της πόλης η οποία είχε πάρει το όνομα πρώην προέδρου (Βάργκας). Εγώ του είχα δείξει την πινακίδα ενός δρόμου, ο οποίος είχε πάρει το όνομα από ένα ποιητή, δημοσιογράφο και μέλος της ακαδημίας.

Συστηθήκαμε. Με ρωτάει το όνομά μου. Η συνεννόηση γινόταν στα Ισπανικά. Του απαντώ Χόρχε. Ο Regis δείχνει την πινακίδα και μετά τον εαυτό του και μου λέει ότι ονομάζεται Regis. Μου λέει επίσης, ότι ο Regis είναι famoso poeta (διάσημος ποιητής) στη Βραζιλία. Δείχνει τον εαυτό του!
Και συνεχίζει: "O Regis είναι διάσημος μουσικός στη Βραζιλία." Δείχνει πάλι τον εαυτό του. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο αφήνοντας την Praca Floriano.

Πριν ξεκινήσουμε, μου δείχνει ένα βιβλίο

για τη samba και το καρναβάλι, του έτους 2015, όπου πράγματι το όνομά του ήταν στους επικεφαλής συγκροτήματος. Ξεκινάμε και βάζει ένα CD του συγκροτήματός του. Το βιβλίο είχε και τους στίχους των τραγουδιών.

Εκεί αρχίζει το καρναβάλι. Το πρώιμο καρναβάλι. Δέκα μήνες πριν το γιορτάσω εγώ στην πόλη μου.

Ο Regis μου δίνει το βιβλίο και μου λέει ότι μπορώ να διαβάσω το βιβλίο με την ισπανική γλώσσα για να τραγουδήσουμε. Η μουσική ήταν στη διαπασών. Αρχίζω να τραγουδώ. Το ίδιο και ο Regis. Δημιουργήσαμε ντουέτο. Ο μεθυστικός ήχος των κρουστών ήταν πολύ δυνατός. Το αυτοκίνητο έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα στους άδειους δρόμους του Ρίο.

Ήταν Κυριακή μεσημέρι. Ο Regis είχε αφήσει το τιμόνι και τραγουδούσε. Η μελωδία ήταν απίστευτη. Samba και πάλι samba. Στο δρόμο βλέπω ένα μπαρ. Λέω στον Regis να σταματήσει. Κατεβαίνω και παίρνω σε πλαστικά ποτηράκια τέσσερις καϊπιρίνιες, τις οποίες μοιράζω μία στον Regis ως οδηγό ενώ κράτησα τις υπόλοιπες τρεις για τον εαυτό μου. Ήταν υπέροχα. Νομίζω ότι ήταν οι καλύτερες στιγμές αυτού του ταξιδιού. Τραγουδούσαμε τα κομμάτια που είχε γράψει ο νέος φίλος μου. Ο Regis, ο οποίος οδηγούσε με μεγάλη ταχύτητα τραγουδώντας. Κι εγώ μαζί του ντουέτο. Από τη θέση του συνοδηγού, πανευτυχής, έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το αυτοκίνητο. Ήμουν πράγματι πανευτυχής. Φώναξα δυνατά. Αυτό είναι το Ρίο!

Φτάσαμε γρήγορα, λόγω των αδειανών δρόμων, στην Praça Quinze de Novembro, ενώ στο δρόμο ο Regis μου έδειχνε και μου εξηγούσε για τα διάφορα κτίρια του κέντρου. ΣτηνPraça Quinze de Novembro,

κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και περπατάμε στην πλατεία Quinze de Novembro,

έως το λιμανάκι που φεύγουν τα φέρι για τα κοντινά νησάκια. Η πλατεία Quinze de Novembro, ήταν η πύλη εισόδου στην πόλη και το κέντρο ζωής της πόλης κατά την αποικιακή εποχή.
Όπως περπατούσαμε από την πλατεία

προς την προκυμαία, εξηγώ στον Regis, ότι μεγάλωσα στην Πάτρα. Βέβαια την Πάτρα δεν τη γνώριζε, όπως δεν γνώριζε και την Ελλάδα. Όμως γνώριζε ότι τα ονόματα Σωκράτης κλπ, προέρχονται από μια μακρινή ευρωπαϊκή χώρα με αρχαίο πολιτισμό, αγαπητή στη Βραζιλία. Για να γίνω πιο κατανοητός, του εξηγώ ότι όπως το Ρίο ντε Τζανέιρο είναι η πρωτεύουσα του καρναβαλιού παγκοσμίως, έτσι και η Πάτρα είναι η πρωτεύουσα του καρναβαλιού στην Ευρώπη. Επίσης του εξήγησα ότι από τις 17 Ιανουαρίου έως τις απόκριες, ακούμε και χορεύουμε samba. Ο Regis συγκινήθηκε και όταν ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο συντονισμένος με το CD άρχισε να τραγουδά πιο δυνατά, αφού μου έδειχνε και στο βιβλίο από πιο κομμάτι έπαιζε το CD, για να δημιουργούμε ντουέτο. Άρχισα να ζω ένα πρόωρο καρναβάλι. Και όχι μόνο πρόωρο, αλλά και αυθεντικό καρναβάλι.

Από την οδό Primeiro de Marco στρίψαμε αριστερά και κατευθυνθήκαμε κατά μήκος της Avenida president Vargas που μου είχε αναφέρει προηγούμενα ο Regis.
Το πρώτο κτίριο που είδαμε ήταν η εκκλησία της Παναγίας της Candelária (Igreja de Nossa Senhora da Candelária), καθολική εκκλησία, από τις πιο όμορφες εκκλησίες στη Βραζιλία.
Η Avenida president Vargas, είναι όπως πολύ σωστά μου είχε πει ο Regis, η μεγαλύτερη και πλατύτερη λεωφόρος του Ρίο ντε Τζανέιρο, με πλάτος 80 μέτρων και μήκος 4.000 μέτρων εκτεινόμενη από την Igreja de Nossa Senhora da Candelária έως την Praça da Bandeira κομβικό σημείο της πόλης. Η λεωφόρος αυτή, οποία ολοκληρώθηκε το έτος 1946, πήρε το όνομά της από τον πρόεδρο Vargas, όπως άλλωστε μου είχε πει λίγο πριν ο Regis.
Ο Getúlio Dornelles Vargas ανακηρύχθηκε πρόεδρος της Βραζιλίας με αμφιλεγόμενο τρόπο το έτος 1930 και ουσιαστικά κυβέρνησε τη Βραζιλία σχεδόν συνεχώς έως τον θάνατό του το έτος 1954, είτε με ελεύθερες (με ή χωρίς εισαγωγικά) εκλογές είτε κατόπιν επιτυχών πραξικοπημάτων. Τέλος πάντων η ιστορία είναι γνωστή. Βέβαια με το τέλος του, επανέκτησε κάποιο μέρος της υστεροφημίας του. Για όσους δεν γνωρίζουν, απλά αναφέρεται ότι το έτος 1954 αναγκάστηκε να παραιτηθεί και αυτοκτόνησε με μια σφαίρα στην καρδιά. Οι οπαδοί του ισχυρίστηκαν ότι αυτοκτόνησε για να προλάβει πιθανή αιματοχυσία.

Από την ώρα που στρίψαμε στη λεωφόρο το αυτοκίνητο έτρεχε με μεγαλύτερη ταχύτητα κατά μήκος της τεράστιας AvenidapresidentVargas, για την κατασκευή της οποίας χρειάστηκε να κατεδαφιστούν εκατοντάδες αποικιακά κτίρια μεταξύ των οποίων και σημαντικές εκκλησίες του Ρίο ντε Τζανέιρο. Το αυτοκίνητο έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα το στερεοφωνικό του αυτοκινήτου ήταν στη διαπασών και εμείς τραγουδούσαμε, όσο πιο δυνατά μπορούσαμε. Το πρόωρο καρναβάλι συνεχιζόταν.

Στη μέση της τεράστιου πλάτους λεωφόρου president Vargas, κυλούσε ο ποταμός Carioca. Ο ποταμός η μάλλον χείμαρρος Carioca, πηγάζει από το Παϊνέρας (κοντά στο Κορκοβάντο) και τροφοδοτούσε μέχρι τον 19 ο αιώνα την πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο με πόσιμο νερό, φτάνοντας μέχρι το υδραγωγείο της Λάπα (Carioca Aqueduct - όπως είχε αναφερθεί στο προηγούμενο κεφάλαιο). Απ' τον ποταμό Carioca, έχουν πάρει το όνομά τους οι κάτοικοι της πόλης, όπως γνωρίζουν οι ποδοσφαιρόφιλοι όλου του κόσμου, αν και συνηθίζεται να ονομάζεται έτσι και η εθνική Βραζιλίας, της οποίας είμαι οπαδός (ως ρομαντικός), όπως εξήγησα στον Regis, στο μεσοδιάστημα δύο τραγουδιών. Ο Regis ενθουσιάστηκε και μου είπε ότι θα περάσουμε και από το ναό του ποδοσφαίρου το θρυλικό Μαρακανά, ώστε να το δω και από κοντά και όχι μόνο από ψηλά δηλαδή από το Κορκοβάντο όπου το είχα δει μια προηγούμενη ημέρα. Πάντως σήμερα ο ποταμός είναι σε λίγες θέσεις ορατός μία εκ των οποίων είναι και η λεωφόρος Vargas, χωρίζοντας αυτήν στις δύο κατευθύνσεις κυκλοφορίας, αρκετών λωρίδων η κάθε μία.

Συνεχίζαμε να διασχίζουμε με μεγάλη ταχύτητα την τεράστια Avenida president Vargas ακούγοντας μουσική και τραγουδώντας.
Μετά από τη διασταύρωση της Avenida president Vargas με την Avenida Trinta e um de Marco, o Regis μου δείχνει το περίφημο Sambadrome (Σαμποντρόμο), όπου παρελαύνουν οι 14 καλύτερες σχολές της samba του Ρίο ντε Τζανέιρο, μεταξύ των οποίων και η σχολή του Regis (τουλάχιστον την τελευταία χρονιά).

Συνεχίσαμε κατά μήκος της Avenida president Vargas, ακούγοντας και τραγουδώντας, κατευθυνόμενοι δυτικά περάσαμε από την Praça da Bandeira και στη συνέχεια ακολουθώντας τις λεωφόρους Osvaldο Aranha και Viaduto Oduvaldo Cozzi, φτάσαμε μέσω ανισόπεδων κόμβων

στην Avenida Μaracana, όπου και το θρυλικότερο ποδοσφαιρικό στάδιο του κόσμου.

Είναι γνωστό ότι παγκοσμίως το λαοφιλέστερο άθλημα είναι το ποδόσφαιρο. Όμως στη Βραζιλία το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα άθλημα. Δεν είναι μόνο το λαοφιλέστερο άθλημα. Το ποδόσφαιρο είναι κοινωνικό φαινόμενο.

Αυτό το παρατηρείς σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των Βραζιλιάνων.

Το γήπεδο Μαρακανά όπως είναι διεθνώς γνωστό ή Εστάντιο Μάριου Φίλιου όπως είναι η επίσημη ονομασία του,

κατασκευάστηκε για τις ανάγκες διεξαγωγής του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου του έτους 1950. Το γήπεδο το οποίο εγκαινιάστηκε στις 16-06-1950, είχε σχεδιαστεί με τις τότε προδιαγραφές για χωρητικότητα 180.000 θεατών, αλλά κατά τη διάρκεια του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου του έτους 1950, οι θεατές ιδίως στον τελικό ανήλθαν σε 200.000 περίπου. Η ιστορία είναι γνωστή. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Βραζιλίας αν και μεγάλο και ακλόνητο φαβορί και ενώ είχαν ετοιμαστεί οι διθύραμβοι και αν και προηγήθηκε στον τελικό, έχασε τελικά με 2-1 από τη μεγάλη της αντίπαλο την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης με αποτέλεσμα το εθνικό πένθος, τις αυτοκτονίες κλπ. Όπως προαναφέρθηκε, στη Βραζιλία το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα άθλημα.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και περπατήσαμε γύρω από το γήπεδο.

Έμαθα ότι σε λίγες ώρες το απόγευμα θα είχε τον ποδοσφαιρικό αγώνα Φλαμένγκο - Κορίνθιανς. Η Φλαμένγκο είναι ομάδα του Ρίο ντε Τζανέιρο, περιοχή από την οποία είχαμε περάσει προ ολίγου, ενώ η Κορίνθιανς είναι ομάδα του Σάο Πάολο. Σκέφτηκα να βγάλω εισιτήριο. Όμως πληροφορήθηκα από τα εκδοτήρια,

τα οποία είχαν ήδη ανοίξει, ότι μπορούσα να βρω εισιτήριο και κατά την ώρα της έναρξης του αγώνα. Το άφησα για να σκεφτώ. Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και φεύγοντας από το Μαρακανά,

περιπλανηθήκαμε λίγο ακόμα στην πόλη, ο Regis συνέχιζε να τραγουδά και κάποια στιγμή πήραμε τον δρόμο της επιστροφής

προς την Copacabana και στο ξενοδοχείοGolden Tulip Regente για να πέσω πάλι στη θάλασσα.

Ο Regis μου δωρίζει το cd που ακούγαμε τόση ώρα στη διαδρομή. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, του πληρώνω το αρχικό ποσό που είχε ζητήσει και ευχηθήκαμε να ξανανταμώσουμε.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 11

Forte de Copacabana.

Μια ημέρα μετά από τις ημερήσιες περιπλανήσεις μου στο Ρίο ντε Τζανέιρο, επιστρέφοντας στην παραλία κάτω από το ξενοδοχείο,

έκανα μια βόλτα στο Forte de Copacabana.

Από την πρώτη φορά που είχα βρεθεί στην Copacabana μου είχε κάνει εντύπωση το ακρωτήριο με τα κτίσματα, δηλαδή το Forte de Copacabana. Αυτή τη φορά το ξενοδοχείο μου ήταν κοντά και ήταν από τα πρώτα σημεία που παρατήρησα όταν έφτασα το πρώτο βράδυ.

Από το ξενοδοχείο όπου ήμουν παρατηρούσα το φρούριο όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας, δηλαδή και το πρωί

και το απόγευμα,

αλλά και το βράδυ.

Έτσι όπως προανέφερα ένα απογευματάκι, μετά τις περιπλανήσεις και πριν από το τελευταίο μπάνιο στη θάλασσα κατευθύνθηκα κατά μήκος του πεζοδρομίου της Copacabana προς το φρούριο.

Μπήκα από την πύλη

και άρχισα να περπατώ στο εσωτερικό του φρουρίου.

Το φρούριο το οποίο βρίσκεται σε ένα βραχώδες ακρωτήριο και είναι κατ’ ουσία, το φυσικό όριο μεταξύ των παραλιών Copacabana και Ipanema. Και γράφω "κατ' ουσία", αφού από την πλευρά της Ipanema μεσολαβεί μια μικρή παραλία κι ένα μικρότερο ακρωτήριο (Pedra do Arpoador).

Το φρούριο, το οποίο κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1908-1914, στη θέση του παρεκκλησίου της Nossa Senhora de Copacabana, αν και είναι ακόμα στην κυριαρχία του στρατού, περικλείει το Ιστορικό Μουσείο του στρατού (με πίνακες, στολές, όπλα κλπ),

αλλά και καφέ – μπαρ

με θέα προς την Copacabana και προς το Πάου ντε Ασουκάρ.

Συνεχίζω να προχωρώ και διαβαίνοντας μια ακόμα πύλη,

φτάνω στο στρατηγικό σημείο με τα κανόνια. Από εδώ η θέα είναι απεριόριστη.

Επιστρέφω, προσέχοντας να είμαι, συνεχώς, κάτω από ίσκιους στο ξενοδοχείο μου,

βάζω τη στολή μπάνιου (μαγιό, μπλούζα, σαγιονάρες) κατεβαίνω παίρνω πετσέτα από τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του ξενοδοχείου και ορμάω ακόμα μια φορά προς τη θάλασσα της Copacabana.

Μετά το κολύμπι ήρθε και η απαραίτητη καϊπιρίνια.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 12

Bar στο Rio.

Bar στο Rio; Bar παντού.
Βέβαια το κέντρο της νυχτερινής ζωής του Ρίο ντε Τζανέιρο είναι στην περιοχή Λάπα, αλλά bar υπάρχουν παντού στο Ρίο. Bar για όλα τα γούστα.

Bar ημερήσια από την ανατολή έως αργά τη νύχτα στις παραλίες.

Bar μεσημεριάτικα για μπύρα και ελαφρύ φαγητό,

όπου συχνά παρουσιάζονται μικρά συγκροτήματα, ενίοτε ταλαντούχα, για να απολαμβάνεις λάτιν μουσική.

All day bar, στο κέντρο της πόλης, και ημερήσια και νυχτερινά, σ' ένα εκ των οποίων, στο bar Amarelinho da Cinelandia,

ήπιαμε τα ποτά μας με τον φίλο μου Regis. Στα bar αυτά υπάρχει συνήθως και ζωντανή μουσική.

Bar, νυχτερινά στο κέντρο της πόλης, όπως προανέφερα στην περιοχή Λάπα,

όπου είναι προφανώς τα καλύτερα bar και πάντα με live music.

Bar στην περιφέρεια της πόλης, στις περιοχές και κοντά στις παραλίες Copacabana, Ipanema, Leblon κλπ, ενίοτε και με live music.

Και το ποτό αναφοράς: Φυσικά η καϊπιρίνια,

η οποία έχει ως βάση την cachaça, το εθνικό προϊόν της Βραζιλίας.

Μερικές φορές η καϊπιρίνια, φαίνεται καλύτερη όταν την πίνεις στη Βραζιλία και ιδίως στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Και το δεύτερο ποτό αναφοράς: η μπύρα.

Στα περισσότερα bar, παρατήρησα ότι τη μπύρα την σέρβιραν μέσα σε θερμομονωτικά δοχεία.

Το θεώρησα απόλυτα φυσικό, αφού παρ όλη την υψηλή θερμοκρασία, η μπύρα διατηρούσε μια σταθερή δροσερή θερμοκρασία. Ότι καλύτερο για τα θερμά κλήματα. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, συζήτησα αυτή την πατέντα με ένα στέλεχος μεγάλης ελληνικής ζυθοποιίας. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι στις περιοχές με υψηλή θερμοκρασία τα θερμομονωτικά δοχεία είναι σοφή πατέντα. Αυτός προς μεγάλη μου έκπληξη μου είπε ότι σκέφτομαι λάθος. Μου είπε ότι ο καταναλωτής πίνει πιο γρήγορα τη μπύρα για να μη ζεσταθεί. Τότε εγώ σήκωσα τα χέρια ψηλά.

Όσον αφορά στο φαγητό, στη Βραζιλία το ρεστοράν αναφοράς είναι η churrascaria.

Churrascaria είναι το ρεστοράν, στο οποίο υπάρχει συνήθως ένας μπουφές με σαλατικά, ψαρικά και λοιπά εδέσματα (δεν είμαι πολύ της ξηράς τροφής, προτιμώ την υγρή), ως προκαταρκτικά,

στο τραπέζι σου υπάρχει μια κάρτα, όπου η μία όψη της είναι πράσινη και η πίσω όψη της κόκκινη, ενώ στη συνέχεια οι σερβιτόροι έρχονται με μικρές σούβλες με κρεατικά (μοσχάρι, αρνί, χοιρινό, κοτόπουλο κλπ) και αν δεν γυρίσεις την κάρτα στο κόκκινο θα συνεχίζουν να τροφοδοτούν το πιάτο σου με κρέας.

Εγώ δεν είμαι ιδιαίτερα κρεατοφάγος, αλλά απόλαυσα κρασιά από την Αργεντινή,

τη Χιλή

και την Πορτογαλία κυρίως

(η Βραζιλία παράγει λίγο κρασί).

Από τα ρεστοράν αυτά στα οποία έτρωγα κάθε ημέρα (μάλλον κάθε νύχτα), αυτό που ξεχώρισα ήταν η Churrascaria Palace, στο διπλανό τετράγωνο του Copacabana Palace.

Πάντως στα bar του Ρίο ντε Τζανέιρο, πέρασα υπέροχα, με τις καϊπιρίνιες,

τα λοιπά κοκτέιλ,

αλλά και με λοιπά ποτά.

Επισημαίνω ότι δεν βρήκα εύκολα μαλτ ουίσκι. Άλλωστε σε κάθε περιοχή πρέπει να τιμάς το τοπικό ποτό. Και τις καϊπιρίνιες τις τίμησα πάρα πολύ.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 13

Παραλίες στο Rio.

Αντικειμενικά το Ρίο ντε Τζανέιρο, διαθέτει μια μοναδικότητα. Μοναδικότητα όπου όσον αφορά στο σύμπλεγμα του αστικού ιστού, σε συνδυασμό με τη θάλασσα, τις λιμνοθάλασσες και τα δάση, διαθέτουν ελάχιστες μεγάλες πόλεις σ' όλη τη γη. Η πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο, ως αστικός ιστός, ευρισκόμενη μεταξύ του Ατλαντικού ωκεανού, των οροσειρών και του δάσους, είναι χώρος μοναδικός.
Και τι αστικός ιστός! Δίπλα σε κάθε γειτονιά με τα διαμερίσματα με τιμές Manhattan, υπάρχει μία φαβέλα. Κάθε πλούσια γειτονιά, δηλαδή, έχει δίπλα και τη φαβέλα της, προφανώς για φτηνά εργατικά χέρια.
Και τι παραλίες! Οι παραλίες στο Ρίο ντε Τζανέιρο είναι πολλές και διάσημες.

Παραλίες στο Ρίο ντε Τζανέιρο υπάρχουν παντού. με τα απαραίτητα beach bar, προφανώς.

Παραλίες στο κέντρο της πόλης, όπως Μποταφόνγκο και Φλαμένγκο, όπως φαίνονται στην παρακάτω πανοραμική φωτογραφία με λήψη από το Morro da Urca.

Παραλίες στο κέντρο της πόλης όπως η κόκκινη παραλία, (Praia Vermelha), όπως φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία με λήψη, επίσης, από το Morro da Urca.

Οι διάσημες παραλίες του Ρίο ντε Τζανέιρο, βρίσκονται νότια του κέντρου και αναδείχθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν έγιναν της μόδας τα θαλάσσια μπάνια μετά τη διάνοιξη των σηράγγων κατά τα έτη 1892 και 1906. Με τη διάνοιξη των σηράγγων συνδέθηκε το κέντρο του Ρίο με τις νότιες παραλίες. Άρχισαν να κατασκευάζονται επαύλεις, ενώ από το έτος 1923 με την κατασκευή του Copacabana Palace, όλη η περιοχή της Copacabana απέκτησε τεράστιο κύρος το οποίο κορυφώθηκε τις δεκαετίες του 1940 και του 1950. Την περίοδο εκείνη οι πολυκατοικίες αντικατέστησαν τις βίλες, ενώ με την επιχωμάτωση που έγινε περί το έτος 1970, η Avenida Atlantica (ο παραλιακός δρόμος) απέκτησε δύο ρεύματα κυκλοφορίας, τριών λωρίδων ανά κατεύθυνση, ποδηλατόδρομο, πλατύ πεζοδρόμιο, ενώ επεκτάθηκε και η παραλία.
Όπως έχω προαναφέρει το ξενοδοχείο το οποίο έμενα στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ήταν το Golden Tulip Regente Copacabana, επί της Avenida Atlantica, μπροστά στην παραλία, κοντά στο posto 5, έτσι έβγαλα αρκετές φωτογραφίες στην παραλία, από το bar στη οροφή του ξενοδοχείου, τόσο ημερήσιες,

όσο και νυχτερινές.

Στην Copacabana υπήρχε πολύς κόσμος στην παραλία όλη την ημέρα παρ' όλο που ήταν τέλη Μάη,

ενώ στο πεζοδρόμιο με τη γνωστή κυματοειδή απεικόνιση κυκλοφορούσε πολύς κόσμος και ημέρα και νύχτα.

Σημειώνεται ότι μεταξύ πεζοδρομίου και δρόμου, υπάρχει ποδηλατόδρομος, ενώ τις Κυριακές οι λωρίδες με κατεύθυνση προς το κέντρο της πόλης (αυτές προς την πλευρά της θάλασσας) μετατρέπονται σε πεζόδρομο, δηλαδή η Av. Atlantica μονοδρομείται.

Στην παραλία αυτή, έκανα και τα μπάνια μου.

Με βόλευε, λόγω του ξενοδοχείου και των υποδομών του. Βέβαια, παρ' όλο που δεν είχε ανέμους την περίοδο που ήμουν εκεί, είχε μεγάλα κύματα τα οποία σου δυσκόλευαν την πρόσβαση στη θάλασσα. Γι' αυτό οι περισσότεροι - σχεδόν όλοι - καθόντουσαν στον ήλιο, δροσιζόντουσαν στο ντους και δεν έπεφταν στη θάλασσα. Αντιμετώπισα το πρόβλημα μπαίνοντας στη θάλασσα και βγαίνοντας απ' αυτή με πλάγια βήματα. Το νερό ήταν δροσερό και αναζωογονητικό.

Η επόμενη παραλία μετά την Copacabana, είναι η Ipanema. Βέβαια μεταξύ Copacabana και Ipanema μεσολαβεί η μικρή αλλά όμορφη Praia do Arpoador.

Στη συνέχεια είναι η Ipanema. Μάλλον η Ipanema και το Leblon, αφού κατ' ουσία είναι ενιαία παραλία.

Τις τελευταίες δεκαετίες οι παραλίες αυτές έχουν αποσπάσει τα σκήπτρα από την Copacabana,

ενώ στις περιοχές της Ipanema και του Leblon, κατοικούν ανώτερες εισοδηματικά τάξεις.

Στη συνέχεια υπάρχουν και άλλες παραλίες όπως η Praia de São Conrado, όπου παρατήρησα απειροελάχιστο κόσμο,

αλλά πολλούς ανεμοπτεριστές, οι οποίοι από τον ανάντη λόφο προσγειώνονταν στην άμμο της παραλίας.

Βέβαια, για την περιορισμένη κίνηση υπήρχε η αιτιολογία ότι ήταν τέλη Μάη και ήταν και καθημερινή.

Σε όλες τις νότιες παραλίες του Ρίο ντε Τζανέιρο, από την Copacabana και νοτιότερα υπάρχουν τα "πόστος",

δηλαδή τα σημεία στα οποία εδρεύουν οι ναυαγοσώστες, όπου κατά τη διάρκεια της ημέρας εξελίσσονται, γύρω από αυτά διάφορες δραστηριότητες.
Το πόστο 1 βρίσκεται στη βορειοανατολική πλευρά της Copacabana, δηλαδή στο Λέμε, το πόστο 5 βρίσκεται κοντά στο ξενοδοχείο όπου είχα μείνει στο Ρίο, το πόστο 6 είναι το τελευταίο στην παραλία της Copacabana, κοντά στο Forte de Copacabana, από το πόστο 7 έως το πόστο 10, αυτά βρίσκονται στην παραλία της Ipanema, από το πόστο 11 έως το πόστο 12 βρίσκονται στην παραλία Leblon, ενώ το πόστο 13 βρίσκεται στην παραλία Praia de São Conrado. Στη συνέχεια αρχίζει εκ νέου η αρίθμηση στις επόμενες παραλίες.

Σε όλες τις παραλίες, υπήρχαν beach bar με πλανόδιους μουσικούς και ευρεσιτεχνίες όπως το τασάκι από φλοιό καρύδας,

ενώ κυκλοφορούσαν πλανόδιοι πωλητές,

όλοι εφοδιασμένοι με μηχανήματα πιστωτικών καρτών, που πουλούσαν τα πάντα, από μαγιό μέχρι ότι μπορείς να φανταστείς

Άλλωστε τι είναι οι παραλίες στο Ρίο; Σαγιονάρες και καϊπιρίνιες.

Και όχι μόνον αυτές.

Όσον αφορά στις συνθήκες υγιεινής:

Από άποψη καθαρότητας νερών:
Οι παραλίες στο κέντρο της πόλης, δηλαδή, Μποταφόνγκο, Φλαμένγκο κλπ αντενδείκνυνται για θαλάσσιο μπάνιο. Είναι μέσα στον κλειστό κόλπο και δεν έχουν επαρκή αερισμό. Κάποιοι έκαναν μπάνιο, εγώ θα το απέφευγα.
Στις νότιες παραλίες του Ρίο ντε Τζανέιρο, περισσότερο στην Copacabana και λιγότερο στις Ipanema και Leblon, κάποιες φορές υπήρχε μια δυσάρεστη οσμή από δυσλειτουργία του αποχετευτικού συστήματος. Πάντως τόσο η Copacabana (τουλάχιστον στο σημείο που έκανα μπάνιο - περί το πόστο 5, στο νότιο τμήμα), όσο και η Ipanema και το Leblon, είχαν καθαρά νερά λόγω του αερισμού.
Οι πιο μακρινές παραλίες στον ανοιχτό ωκεανό έχουν καθαρά νερά.

Από άποψη καθαρότητας παραλιών και περιβάλλοντος χώρου:
Με τη δύση του ήλιου, όλα τα κινητά μέρη (παράγκες, στέκια πλανοδίων) απομακρυνόντουσαν από τις παραλίες και γινόταν επιμελής καθαρισμός των ακτών, με μηχανικά μέσα και με τα χέρια.

 

[go2dbeach]

Ευτυχώς που συνέχισες την ιστορία αυτή μερικούς μήνες μετά κι εγώ την έπιασα από την αρχή. Υπέροχο το τελευταίο κεφάλαιο με το παραλιο-ρεπορτάζ! Οι φωτογραφίες δε, καταπληκτικές

 

[giannismits]

Ευχαριστούμε ρε @gelf
Πιο επίκαιρη ιστορία δεν θα μπορούσε να έχει το φόρουμ αυτή τη στιγμή. Και σούπερ καλοκαιρινή και δροσερή και μεταφερθήκαμε άψογα στην πόλη που χτυπάει η καρδιά των Ολυμπιακών Αγώνων.

 

[gelf]

Σας ευχαριστώ για την αποδοχή της ιστορίας. Ευχαριστώ ιδιαίτερα και τους άριστους συγγραφείς go2beach και giannismits για τα γραπτά τους σχετικά με την ιστορία. Συνέχισα την ιστορία γιατί δεν μου αρέσει ν' αφήνω εκκρεμότητες. Γι' αυτό το λόγο θα συνεχίσω και τις λοιπές ημιτελείς ιστορίες κι ας μην έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η καθυστέρηση οφείλεται σε φόρτο εργασίας και σε συνεχόμενα ταξίδια.




Κεφάλαιο 14

Επίλογος (ή αυτό είναι το Ρίο Νο 2)

Για πολλούς το Ρίο Ντε Τζανέιρο θεωρείται η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο. Ούτε θα συμφωνήσω απόλυτα, ούτε θα διαφωνήσω ιδιαίτερα.
Πιστεύω πως δεν είναι δυνατό να θεωρείς κάποια πόλη ομορφότερη από όλες τις άλλες. Όσο περισσότερο ταξιδεύω, τόσο περισσότερο το πιστεύω.

Όμως όπως έχω προαναφέρει αντικειμενικά το Ρίο ντε Τζανέιρο, διαθέτει μια μοναδικότητα. Μοναδικότητα, όπου όσον αφορά στο σύμπλεγμα του αστικού ιστού, σε συνδυασμό με τη θάλασσα, τις λιμνοθάλασσες και τα δάση διαθέτουν ελάχιστες μεγάλες πόλεις σ' όλη τη γη.

Η πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο, ως αστικός ιστός, ευρισκόμενη μεταξύ του Ατλαντικού ωκεανού, των οροσειρών και του δάσους, είναι χώρος μοναδικός.

Οι άνθρωποι στο Ρίο Ντε Τζανέιρο είναι χαρωποί. Παρά τη φτώχεια τους. Φοβάμαι ότι η οικονομική κατάσταση θα επιδεινωθεί, με την ανάληψη και τη διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων.

Όσον αφορά στα οικονομικά στοιχεία, συμπερασματικά αναφέρω, ότι όπως σε όλα τα ταξίδια στη Νότια Αμερική, το μεγαλύτερο κόστος του ταξιδιού είναι τα αεροπορικά εισιτήρια.

Μετακινήσεις.
Το αεροπορικό εισιτήριο από Αθήνα για Ρίο Ντε Τζανέιρο ήταν με Lufthansa μέσω Φραγκφούρτης και με επιστροφή κόστισε περίπου 950 ευρώ. Η εμμονή μου να πάω στο πάρκο Inhotim, όπου δεν είxα ξαναπάει μου κόστισε 220 ευρώ όσον αφορά στα αεροπορικά εισιτήρια Ρίο Ντε Τζανέιρο -Belo Horizonte - Ρίο Ντε Τζανέιρο, ενώ η ενοικίαση αυτοκινήτου στο Belo Horizonte, έγινε μέσω της εταιρείας με την οποία συνεργάζομαι και μου κόστισε λιγότερο από 100 ευρώ.
Για τις λοιπές μετακινήσεις, έχω προαναφέρει, ότι οι μετακινήσεις από την Copacabana προς το κέντρο της πόλης κόστιζαν γύρω στα 40 έως 50 ρεάλ, (9 έως 12 ευρώ), ενώ με 200 ρεάλ μπορούσες να κρατήσεις ένα ταξί ή μια λιμουζίνα για μερικές ώρες (απαιτείτο ανατολίτικο παζάρι). Το ταξί από το διεθνές αεροδρόμιο Galeao του Ρίο Ντε Τζανέιρο έως την Copacabana κόστιζε περίπου 70 ρεάλ. Γράφω ρεάλ γιατί έτσι μου έχει μείνει. Τα χαρτονομίσματα έγραφαν Reias.

Για εισιτήρια ΜΜΜ, δεν έχω άποψη γιατί δεν χρησιμοποίησα τις λίγες ημέρες, κατά τις οποίες βρέθηκα στη Βραζιλία.

Διαμονή.
Στο Belo Horizonte, στο εμβληματικό ξενοδοχείο στο Belo Horizonte Othon Palace Hotel στο κέντρο της πόλης, το δωμάτιο, μου κόστισε 70 ευρώ για τη μία διανυκτέρευση, με πλούσιο πρωινό.
Στο Ρίο Ντε Τζανέιρο η διαμονή μου στο ξενοδοχείο Golden Tulip Regente Copacabana μου κόστισε 120 ευρώ ανά διανυκτέρευση με πλούσιο πρωινό, από τροπικά φρούτα.

Κόστος διαβίωσης.
Αν ξεπεράσεις τον σκόπελο με τα αεροπορικά εισιτήρια η υπόλοιπη διαμονή είναι σχετικά φτηνή. και το φαγητό ήταν φτηνό και τα ποτά φτηνά (είχα φτάσει να πληρώνω καϊπιρίνιες με λιγότερο από ένα ευρώ την κάθε μία).

Αγορές.
Τελευταία μέρα και μετά το πρωινό, κάνω μια βόλτα προς το κέντρο, επιστρέφω στο ξενοδοχείο μου και κατεβαίνω προς την παραλία.
Έχω μια αρχή. Δεν κάνω αγορές. Σε κανένα ταξίδι δεν κάνω αγορές. Ίσως τα τελευταία χρόνια να αγοράζω για ενθύμιο, μια μπλούζα από το Hard Rock Cafe, της πόλης, την οποία επισκέπτομαι. Στο Ρίο το Hard Rock Cafe, ήταν κάπως μακριά από την ξαπλώστρα μου. Θα έχανα κάποια ώρα να πάω. Άλλωστε είχα αγοράσει ενθύμια. Είχα αγοράσει κατ’ ανάγκη. Για να μπορώ να μπω στη θάλασσα. Έτσι είχα αγοράσει μαγιό, δύο μπλούζες και σαγιονάρες, όλα αυτά σε τιμή μικρότερη από την αγορά ενός ζεύγους σαγιονάρας (από τη μάρκα που είχα πάρει στη Βραζιλία - havaianas) στην Ελλάδα. Τελευταία μέρα όπως είπα οργανώνω τη βαλίτσα – χειραποσκευή, βάζω μαγιό, βάζω μπλούζα (I LOVE RIO), βάζω και τις havaianas μου (όλα αγορασμένα από κατάστημα, δίπλα στο ξενοδοχείο μου στο Ρίο και κατεβαίνω στην παραλία).
Ρίχνω μια βουτιά. Ελάχιστοι μπαίνουν στη θάλασσα κανείς όμως δεν κολυμπάει λόγω κυμάτων. Εγώ ήμουν η εξαίρεση. Άλλωστε κολυμπάω μπροστά στο σπίτι μου σε μία από τις θεωρούμενες πιο κρύες θάλασσες της Ελλάδας. Κολυμπάω Φλεβάρη και Μάρτη. Σιγά μη φοβηθώ το Ρίο. Κάποιοι με κοιτάζουν περίεργα. Τους αγνοώ και όταν βγαίνω από θάλασσα παραγγέλνω μια caipirinha.
Διάφορες φίλες μου, μου είχαν ζητήσει μαγιό. Μαγιό από τη Βραζιλία. Θα είχε πλάκα να δωρίσω μαγιό σαν αυτά που κυκλοφορούσαν στην Copacabana. Ρίχνω μια ματιά προς την παραλία. Βλέπω τις διάφορες γυναίκες με τα μικροσκοπικά μαγιό.

Αρχίζω να σκέφτομαι ότι θα κάνω μια εξαίρεση. Θα πάω να αγοράσω δώρα. Θα αγοράσω στις φίλες μου Brazilian. Παραγγέλνω άλλη μια caipirinha. Πίνω μια μεγάλη γουλιά από την caipirinha που είχα μπροστά μου. Είχαμε γίνει φίλοι με αυτόν που μου έφερνε τα ποτά. Έτσι τον ρώτησα που μπορώ να βρώ γυναικεία μαγιό. Ο άνθρωπος μου υπέδειξε ένα κατάστημα το οποίο είχε αποκλειστικά γυναικεία μαγιό. Ήταν στον πρώτο παράλληλο του παραλιακού δρόμου, δηλαδή της Avenida Atlantica και συγκεκριμένα επί της Avenida Νόσσα Σενιόρα ντε Κοπακαμπάνα, σε απόσταση 200 μέτρων περίπου, από το σημείο όπου ήμουν.
Αφήνω το ποτό μου, για να το πιώ αργότερα, ανεβαίνω στον πρώτο παράλληλο της παραλιακής οδού δρόμο

και βρίσκομαι στο κατάστημα το οποίο διέθετε αποκλειστικά γυναικεία μαγιό.
Τα μαγιό ήταν πολύ φτηνά. Αγοράζω αρκετά από αυτά.
Βάζω την κοπέλα να μου τα τυλίξει σε συσκευασίες δώρου.
Σκέφτομαι ότι κάποιες φίλες μου θα με ευγνωμονούν. Όμως τα μαγιό είναι μικρά και καλύπτουν τα απολύτως απαραίτητα. Και απ' αυτά όχι όλα.
Εγώ όμως έχω το επιχείρημα, για όσες παραπονεθούν ότι είναι μικρό το μαγιό.

Και το επιχείρημα είναι αληθινό αφού στη Βραζιλία, οι γυναίκες έτσι φορούν τα μαγιό (όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες που έχω παραθέσει από παραλίες), ανεξάρτητα από το σωματότυπο. Πάντως τελικά τα δώρα εκτιμήθηκαν.

Ολοκληρώνοντας την ιστορία, επαναλαμβάνω.
Το ταξίδι στη Βραζιλία ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον.
Και ας αφορούσε κυρίως μόνο σε δύο από τις μεγαλύτερες πόλεις (την 2η και την 3η σε πληθυσμό), με ελάχιστη δόση από επαρχία κυρίως από το ταξίδι μου προς το πάρκο Inhotim. Το σημαντικό είναι ότι θα μου μείνουν για πάντα χαραγμένες πάρα πολλές εικόνες από αυτό το ταξίδι.

Εικόνες από το πάρκο Inhotim, ένα μεγάλο – έκτασης 500 περίπου εκταρίων και άνω - υπαίθριο μουσείο με έργα σύγχρονης τέχνης κυρίως γλυπτικής αλλά και αρχιτεκτονικής τοπίου, με δέντρα και φυτά της Βραζιλίας.

Εικόνες από το Belo Horizonte την πρωτεύουσα του Μίνας Ζεράις,

και από τα bar του Belo Horizonte.

Και κυρίως εικόνες από το Ρίο Ντε Τζανέιρο, με το μοναδικό γεωμορφολογικό ανάγλυφο.

Εικόνες από τον λόφο Corcovado, με το άγαλμα του Χριστού λυτρωτή,

όπου από υψόμετρο 704 μέτρων, παρατηρούσες προς τον λόφο του Πάου ντε Ασουκάρ (υψομέτρου 396 μέτρων), προς το Μorro da Urka (υψομέτρου 220 μέτρων) και προς άλλους λόφους, διάσπαρτους στη θάλασσα,

προς την παραλία και προς την ευρύτερη περιοχή της Copacabana,

προς τις παραλίες και τις περιοχές Ipanema και Leblon, καθώς και προς τη Lagoa Rodrigo de Freitas,

προς το θρυλικό γήπεδο Μαρακανά καθώς και προς τη βόρεια περιοχή του Ρίο Ντε Τζανέιρο.

Εικόνες από τον λόφο του Πάου ντε Ασουκάρ (υψομέτρου 396 μέτρων) και από το Μorro da Urka (υψομέτρου 220 μέτρων), προς τις παραλίες Μποταφόνγκο και Φλαμένγκο και προς το έντονο γεωμορφολογικό ανάγλυφο του Ρίο Ντε Τζανέιρο.

Εικόνες από τις φαβέλες.

Εικόνες από το κέντρο και από τα bar της πόλης.

Εικόνες από τις παραλίες του Ρίο Ντε Τζανέιρο.

Εικόνες από τα υπέροχα χρώματα πηγαίνοντας το δειλινό προς το αεροδρόμιο.

Πέρασα πάρα πολύ ωραία στη Βραζιλία.

Πάντως αν θα μου μείνει για πάντα μια εικόνα στο μυαλό μου αυτή θα είναι η ιστορία που ανέφερα παραπάνω με τον "famoso poeta" Regis.

Περάσαμε πολύ ωραία γυρίζοντας το Ρίο τραγουδώντας.

Φώναξα πάλι δυνατά (Αυτό είναι το Ρίο!).
Περάσαμε υπέροχα.

Τώρα που γράφω αυτά, μου έχει μείνει μια πολύ γλυκιά ανάμνηση αυτού του ταξιδιού. Σηκώνομαι από το γραφείο μου βάζω ένα ποτό, προχωράω προς το στερεοφωνικό και βάζω το cd

με τη samba το οποίο μου δώρισε ο Regis.



ΤΕΛΟΣ

 

[panius]

Πολυ ευχαριστα τη διαβασα την ιστορια σου αυτη! Παρα πολυ με αρεσε!!! Να σε ρωτηξω... αν και δεν ειναι στα αμεσα πλανα η Βραζιλια, πιστευω ομως οτι μεσα στα επομενα 2 - 3 χρονια καπου εκει θα τριγυριζω κι εγω, γραψε μας λιγο πιο συγκεκριμενα για το θεμα ασφαλεια. Υπηρξαν στιγμες που φοβηθηκες; Γενικα κυκλοφορουσες ανετα; Και παλι μπραβο για την ωραια σου εμπειρία!