Αυτοι που αφησαν την Ελλαδα για το Παρισι στα χρονια της κρισης

[tripakias]

Ο 17χρονος Ν. πεμπτο και νεαροτερο μελος της πιο αξιολατρευτης ελληνικης οικογενειας του Παρισιου εφτασε εδω πριν 2 και κατι χρονια. Οι γονεις του, ανθρωποι του μοχθου που τα καταφερναν ομως οικονομικα, πηραν την αποφαση να μετανεστευσουν για δευτερη φορα στο Παρισι απο το οποιο ειχαν επιστρεψει πριν εικοσι χρονια. Ο λογος φυσικα ηταν πως ηθελαν να εξασφαλισουν το μελλον των παιδιων τους.

Εναν ωραιο Σεπτεμβριο λοιπον, ο Ν. δεν επιστρεφει στο σχολειο του στην Ελλαδα και δεν συναντα συμμαθητες και φιλους. Η ζωη τον βρισκει σε μια απο τις πιο αφιλοξενες πολεις για εναν εφηβο Ελληνα και στις αιθουσες εκμαθησης γαλλικης γλωσσας του νεου του σχολειου στο Παρισι. Πρεπει να μαθει τη γλωσσα της χωρας στην οποια ζει πλεον και να συνεχισει το σχολειο. Εναν ολοκληρο χρονο δεν θα μαθει τιποτ' αλλο περα απο γαλλικα παρεα με μεταναστες απο καθε γωνια του πλανητη. Την επομενη χρονια θα αρχισει τα μαθηματα σε μεταβατικη ταξη και πλεον δυο χρονια μετα απο τοτε που ηρθε στο Παρισι παρακολουθει μαθηματα σε κανονικη γαλλικη ταξη. Φυσικα εχει μαθει να μιλα τελεια τα γαλλικα και δεν αντιμετωπιζει κανενα προβλημα.

Ο ιδιος αποδιδει την ευκολη εκμαθηση της γλωσσας και της προσαρμογης του σε δυο παραγοντες. Κυριως στην αμεριστη βοηθεια και συμπαρασταση που ειχε απο τους καθηγητες του και κατα δευτερο λογο στην πολυπολιτισμικοτητα των σχολειων και ευρυτερα της παρισινης κοινωνιας.

Ο Ν. σημερα ειναι ενας απο τους 3 καλυτερους μαθητες της ταξης του. Παραδεχεται πως Αραβες και Ρωσσοι ειναι σαινια στα φυσικομαθηματικα. Λεει με περηφανεια πως ειναι ο καλυτερος στην ταξη στα αγγλικα με βαθμο 15. Μη βιαστεις να αντιδρασεις γιατι σου φαινεται μικρος ο βαθμος. Εδω το 15 ισοδυναμει με 18-19 θα σου εξηγησει. Μιλαει με αγαπη για τους καθηγητες του και πιστευει πως το γαλλικο σχολειο ειναι μαλλον ευκολο και σιγουρο πολυ ευκολοτερο απο το ελληνικο. Δηλαδη;

Δεν υπαρχει παπαγαλια. Δεν τους ενδιαφερει να αποστηθιζεις γνωσεις. Στο τεστ ιστοριας στην Ελλαδα υπαρχουν ερωτησεις που πρεπει να τις απαντησεις αφου εχεις διαβασει και μαθει απ' εξω ενα κειμενο. Στο τεστ ιστοριας στη Γαλλια σου δινουν ενα κειμενο και πρεπει να απαντησεις σε ερωτησεις που βασιζονται σε αυτο. Στα φυσικομαθηματικα σου δινουν τυπολογιο και χρησιμοποιεις ελευθερα κομπιουτερακι. Με λιγα λογια αν προσεχεις στο μαθημα δεν χρειαζεται να διαβαζεις σπιτι (περα απο τις εργασιες).

Ολη αυτη η ιστορια στοιχισε στο Ν. μια χρονια που εχασε για να μαθει τη γλωσσα, τους φιλους του (που βλεπει πλεον μονο τα καλοκαιρια), τη νυχτερινη ελληνικη διασκεδαση. Ποιο ειναι ομως το ανταλλαγμα; Ο Ν. ονειρευεται και οπως φαινεται δεν θα ειναι ιδιαιτερα δυσκολο να περασει και να τελειωσει τη Νομικη. Με αυτο το πτυχιο θα μπορεσει να βρει σχετικα ευκολα μια δουλεια (αν οι συνθηκες παραμεινουν ιδιες) που αρχικα θα του αποδιδει οχι λιγοτερα απο δυο χιλιαρικα το μηνα. Εγω δεν εχω παρα να του ευχηθω και δημοσια (προσωπικα το εχω ηδη κανει) Καλη Επιτυχια!

Ο Ν. ηταν το πρωτο προσωπο που αποφασισα να παρουσιασω γιατι αποτελει ο,τι πιο ελπιδοφορο και αισιοδοξο εχω γνωρισει μεχρι στιγμης στην ελληνικη "κοινοτητα" του Παρισιου. Τα παντα του φαινονται ευκολα εδω.

Αν σας ενδιαφερει να μαθετε κι αλλες ιστοριες μεταναστων απο την Ελλαδα (γιατι εφυγαν, τι κανουν ή τι ονειρευονται να κανουν στο Παρισι, πως ζουν κλπ.) θα ακολουθησει η συγκλονιστικη ιστορια του Α. , του ανθρωπου που ηταν η αφορμη (ισως και η αιτια) να ανοιξει αυτο το νημα.

 

[Defkalion]

Ωραίο κείμενο, ευχαριστούμε.

 

[kabamarou]

Μας ενδιαφέρει να μάθουμε και άλλες τέτοιες ιστορίες. Άντε πες μας και για τον Α.

Πάντως η μη χρήση του κομπιούτερ πιστεύω ότι ακονίζει το μυαλό όπως και το να μαθαίνεις πληροφορίες από έξω.Η παπαγαλία βέβαια σίγουρα δεν είναι καλή. Αυτό που λες με το κείμενο το κάνουν και σε άλλα μαθήματα εκτός της ιστορίας;

 

[tripakias]

Αυτό που λες με το κείμενο το κάνουν και σε άλλα μαθήματα εκτός της ιστορίας;

Απ' οσο καταλαβα σε ολα τα θεωρητικα.

Υπομονη, θα γραψω αλλα πρεπει πρωτα να ξεμπερδεψουμε απο τα τραπεζια. Αμα μπλεξεις με πεθερικα και συμπεθερια τα πραγματα ειναι δυσκολα.

 

[Cave_man]

Άντε περιμενουμε

 

[karfitsa]

Ε...ας του αφησουμε και τις γιορτες για το νεο χρονο...μην τον κακοχαρακτηρισουν τα πεθερικα

 

[tripakias]

Ε...ας του αφησουμε και τις γιορτες για το νεο χρονο...μην τον κακοχαρακτηρισουν τα πεθερικα

Ναι, αφηστε με... Μεχρι το ΣΚ πιστευω πως θα την εχω γραψει.

 

[tripakias]

Αν υπαρχει ενας ανθρωπος που εχω γνωρισει στη ζωη μου και δικαιουται να λεει πως η ζωη του φερθηκε σκληρα αυτος σιγουρα ειναι ο Α.

Ο Α. ηρθε στο Παρισι πριν απο τεσσερα χρονια. Το επαγγελμα του ηταν απο τα πρωτα που επληξε η κριση. Για 12 ολοκληρα χρονια, απο τα 18 του, δουλευει στην οικοδομη. Γεννηθηκε στο Καιρο της Αιγυπτου μεγαλωνοντας απο τα τεσσερα του με τη χηρα γιαγια του και τον κατα ενα χρονο μεγαλυτερο αδερφο του, αφοτου οι γονεις τους πεθαναν με διαφορα δυο μηνων ο ενας απο τον αλλον.

Μοναδικα τους εισοδηματα δυο πενιχρες συνταξεις. Μια της γιαγιας και μια που επαιρναν σαν επιδομα ως ορφανα. Οσο μπορουσε βοηθουσε και ο θειος τους που ειχε καταστημα τροφιμων. "Απο φαγητο ειχαμε, μας εξασφαλιζε ο θειος οσο θελαμε" λεει. "Τις μερες που δεν ειχαμε σχολειο πηγαιναμε με τον αδερφο μου και τον βοηθουσαμε στο μαγαζι και μας πληρωνε".

Κατα τη διαρκεια της περιοδου προ των εκλογων του 1999 ο θειος που βοηθουσε την αντιπολιτευση θα κυνηγηθει απο το καθεστως Μουμπαρακ και θα αναγκαστει να κλεισει το μαγαζι του και να μεταναστευσει αρχικα στην Τουρκια και επειτα στην Ελλαδα, οπου θα δουλεψει ως οικοδομος για να ζησει την οικογενεια του.

Ο Α. με τον αδερφο του θα ζησουν 3 πολυ δυσκολα εξαιρετικα φτωχα χρονια, δουλευοντας σε οποιαδηποτε δουλεια και πηγαινοντας παραλληλα σχολειο. Οταν το 2002 η γιαγια τους θα πεθανει ο Α. και ο αδερφος του θα εγκαταλειψουν την πατριδα τους την Αιγυπτο και θα πανε να βρουν το θειο τους στην Αθηνα.

Σε ενα σπιτι με δυο δωματια ολα κι ολα θα ζησουν για καμπουσους μηνες τα δυο αδερφια, μαζι με τα τεσσερα ανηλικα ξαδερφια τους, το θειο και τη θεια τους. Ο αδερφος του μετα απο λιγο καιρο θα φυγει για το Παρισι οπου θα σπουδασει με υποτροφια του Αραβικου Ινστιτουτου, ενω ο Α. οταν θα βγαλει τα πρωτα του χρηματα απο την οικοδομη θα νοικιασει ενα σπιτι με αλλους πεντε Αιγυπτιους συναδελφους του στο Καλαμακι.

Λιγο αργοτερα, η μοιρα θα τον χτυπησει για αλλη μια φορα, οταν ο θειος του θα σκοτωθει σε εργατικο ατυχημα. Νιωθοντας ευγνωμοσυση για ολα οσα ειχε κανει ο θειος του γι αυτον, θα στηριξει οικονομικα τη θεια και τα ξαδερφια του οσο μπορει. Με σκληρη δουλεια και ταλεντο συντομα θα φτασει να εχει εισοδημα γυρω στις 30.000€ το χρονο.

Οταν θα αρχισει η κριση τα εισοδηματα του θα μειωθουν δραματικα και το 2010 θα υποκυψει στις πιεσεις του αδερφου να παει στο Παρισι. Στο μεταξυ ο αδερφος του που εζησε στην Ελλαδα ελαχιστα και ποτε δεν εμαθε ελληνικα ειχε σπουδασει οικονομικα ( ολα τα ετη με υποτροφια) και σημερα εργαζεται για την Peugeot.

Ο Α. αρχισε να δουλευει σχεδον αμεσως. "Ειχα την τυχη να μαθω τη δουλεια διπλα σε Ελληνες τεχνιτες που ηταν γρηγοροι και αυτο με βοηθησε πολυ". Περιπου τεσσερα χρονια μετα δουλευει μονο με εργολαβιες (κυριως σε ο,τι εχει να κανει με δαπεδα, ταβανια, τζακια, μπανια, επικαλυψεις απο πετρα, μαρμαρο, πλακακια κλπ) κι ετσι εργαζεται γυρω 12-15 μερες το μηνα . Περυσι το εισοδημα του ξεπερασε τα 75 χιλιαρικα καθαρα . Τα περισσοτερα απο αυτα απο μαυρη εργασια.

Με τα γαλλικα ακομα δεν τα εχει καταφερει ενω του λειπει τρομερα η Ελλαδα, την οποια επισκεπτεται περιπου καθε 3 μηνες. "Μαζευω λεφτα μια μερα να γυρισω πισω" μου λεει. "Που πισω στην Αιγυπτο;", "Οχι βεβαια, στην Ελλαδα. Η Ελλαδα ειναι η πατριδα μου". "Ειναι ζωη αυτη εδω;", "Συγκρινεται η Αθηνα με το Παρισι;", " Ολα μου τα χαρτια ειναι στην Ελλαδα και μια μερα θα επιστρεψω", "Αχ, ατιμη κριση" και αλλα τετοια θα τον ακουσεις να λεει συνεχεια.

Και μου κανει τρομερη εντυπωση πως ενας Αιγυπτιος που εζησε 8 χρονια στην Αθηνα και 4 στο Παρισι αγαπησε τοσο πολυ τηνΕλλαδα. Εκφραζοντας τετοια νοσταλγια που σπανια τη συναντας σε Ελληνες που μεταναστευσαν πριν 20, 30 ή 40 χρονια στο Παρισι.


Ακολουθει η ερωτικη ιστορια της Σ.

 

[haritin]

Καλημέρα και καλή χρονιά!!
Αναμένω με αγωνία την επόμενη ιστορία....

 

[kabamarou]

tripakia μας έλειψαν οι ιστορίες και τα νέα σου από το Παρίσι και τώρα που το βλέπω υποσχέθηκες και μια ιστορία

 

[tripakias]

Πριν απο την ιστορια της Σ. και με αφορμη το τοπικ της @varioAthens και το ποστ του @panpan νομιζω ηρθε η ωρα να σας γραψω και τη δικη μου ιστορια.

Θα ειναι περα απο τα ταξιδιωτικα πλαισια και βαρετη για πολλους γι αυτο οπως ειπε και ο συμπαθεστατος Βαρκελωνεζος του φορουμ, οσοι δεν ενδιαφερεστε για τετοια, προσπεραστε την, αγνοηστε την.

Ειναι πρωτη φορα που γραφω αναλυτικα για τη ζωη μου και γι αυτο θα ηθελα να αρχισω απο την αρχη και να επισημανω αυτα που τη σημαδεψαν.

Ο Πατερας μου ηταν ενας σπουδαιος ανθρωπος για την περιοχη. Αυτη η σπουδαιοτητα ομως δεν του απεφερε τιποτ' αλλο περα απο κυρος και σεβασμο.
Απο αυτον εμαθα πως το χρημα ειναι σημαντικο για τη ζωη ενος ανθρωπου αλλα οχι απαραιτητο. Μισουσε την απληστια, το βασιλια και τη χουντα. Αυτο τον εκανε να ασχοληθει ενεργα με την πολιτικη και να ειναι απο τους πρωτοστατες της "αλλαγης" στη Χαλκιδικη το 1981.

Γρηγορα ομως καταλαβε πως δεν εκανε γι αυτες τις δουλειες και υποχωρησε στη δευτερη γραμμη. Στη δεκαετια του 80 θα αρνηθει να αναλαβει τη νομαρχια νομου της Μακεδονιας, οπως θα αρνηθει επισης να ειναι υποψηφιος νομαρχιακος συμβουλος στο ψηφοδελτιο στενου του φιλου. Αντ' αυτου θα προτεινει την αδερφη μου, η οποια μικρη ασχετη και ανιδεη με την πολιτικη θα εκλεγει χαρη ονοματος στις πρωτες θεσεις. Η σαπιλα που θα συναντησει θα τον κανει να μισησει και το κομμα του και να αποσυρθει οριστικα απο την πολιτικη.

Η Μανα μου ηταν ενας ανθρωπος που ελιωνε απο αγαπη για τους συνανθρωπους της. Ειχε μεγαλη λατρεια για τη μαγειρικη και τη ζαχαροπλαστικη τις οποιες υπηρετουσε σχεδον απο το πρωι μεχρι το βραδι, με μεγαλη επιτυχια. Θα παντρεψει αυτα τα δυο χαρακτηριστηκα και δεν θα ειναι λιγες οι φορες που θα γυρισω απο το σχολειο και θα δω να τρωνε στο τραπεζι μας αγνωστοι ανθρωποι. Αυτη τη συνηθεια δεν θα την αλλαξει ουτε οταν ενας απ' αυτους θα της κλεψει ο,τι χρυσαφικο ενθυμιο εχει και δεν απο τους προγονους της.

Η ιδια μεγαλωσε σε μια μαλλον μεση προς φτωχεια οικογενεια αλλα πλουσια και δεν της ελλειψε ποτε τιποτα, αφου ο μεγαλοεπιχειρηματιας και κολλητος του αδερφου Πρωθυπουργου και Προεδρου της Δημοκρατιας της χωρας θειος της, φροντιζε για ολα της εξοδα. Νταντα, ιδιωτικο σχολειο, πολυτελεις διακοπες, τα πιο ακριβα παιχνιδια και ρουχα και μια απο τις πρωτες τηλεορασεις στην Ελλαδα πριν ακομα εκπεμψει ο πρωτος ελληνικος σταθμος) ηταν μερικα απ'αυτα. Επιχειρηματικο πνευμα και δεινη πωλητρια. Ειχε ανοιξει ενα καταστημα που ειχε ελαχιστο εμπορευμα και πουλουσε σχεδον τα παντα απο προσπεκτους των αντιπροσωπειων.

Αυτη η επιχειρηση θα φερει αρκετα εσοδα στην οικογενεια κι ετσι οταν θα εισβαλουν τα πολυκαταστηματα και τα μεγαλα σουπερμαρκετ στην ελληνικη αγορα θα υπαρχει το κεφαλαιο για τη δημιουργεια τουριστικων επιχειρησεων,
οπου θα εξασφαλισουν τα μετεπειτα δυσβαχτα εξοδα των σπουδων των παιδιων της οικογενειας (οι γονεις μου επρεπε περα απο το δικο τους να συντηρουν 3 σπιτια σε διαφορετικες πολεις της Ελλαδας, ενω καποια μικρα διαστηματα 4).

Τα παιδικα μου χρονια τα θυμαμαι με πολυ παιχνιδι και ξεγνοιασια (οπως φανταζομαι οι περισσοτεροι). Το σχολειο δεν μπορω να πω πως μου αρεζε ιδιαιτερα. Η μεγαλη μου αγαπη ηταν τα μαθηματικα κι οταν στο Δημοτικο θα βγω πρωτος σε ενα διαγωνισμο στο νομο, η δασκαλα μου -γυναικα του τοτε Δημαρχου- θα φροντισει να κανει γνωστη αυτη μου την "επιτυχια". Ετσι σε ηλικια δεκα ετων θα γινω αναγνωρισιμος σχεδον απο τους παντες. Ηταν ενα τεραστιο ΣΟΚ για μενα που νομιζω στην πορεια μου εκανε κακο.

Στο γυμνασιο και στο λυκειο θα αποφοιτω τις ταξεις με βαθμολογιες απο 18-19. Βαθμολογιες που σιγουρα δεν αξιζα αφου δεν διαβαζα τιποτε αλλο περα απο μαθηματικα. Νομιζω πως ενας βαθμος γυρω στο 14-15 θα ηταν πιο δικαιος.
Η αναγνωρισιμοτητα ομως που ειχα αποκτησει απο το δημοτικο, περα απο τους βαθμους θα εξαργυρωθει και σε ψηφους των συμμαθητων μου που θα μου χαρισουν προεδρεια ταξεων και δεκαπενταμελους.

Αντιδραστικος απο τη φυση μου, αν και παντα εδειχνα σεβασμο σε δασκαλους και γονεις, θα ενταχθω στην παρεα των "αλητων" του σχολειου και σε συνδυασμο με το συναρπαστικο πρωτο ταξιδι μου στο Λονδινο θα λατρεψω τη διαφορετικοτητα των ανθρωπων. Η καθηγητρια μου στην εκθεση στην τριτη λυκειου θα βρει τις ιδεες μου
ακρως φιλελευθερες εως παραλογες κι ετσι δεν θα δω βαθμο μεγαλυτερο του 9 σε καμμια απ' αυτες (δεν εφταιγε βεβαια μονο το περιεχομενο). Στις πανελληνιες θα ειμαι προσεκτικος και θα προσπαθησω να συμμορφωθω με τις αποψεις της κοινωνιας κι ετσι η βαθμολογια θα μου επιτρεψει να περασω στο ΕΜΠ.

Εκει θα ξοδεψω 5 χρονια ανεμελης φοιτητικης ζωης. Γκομενες, ξενυχτι και πολυ ποτο. Ομως αυτα θελουν πολλα λεφτα και ετσι η αναζητηση εργασιας ειναι απαραιτητη. Η δουλεια που βρισκω ειναι να γραφω στα τοτε πρωτα και αγνωστα για τον κοσμο φορουμ, να τα ζωντανευω και να τραβω μελη (Οχι το travelstories, δεν με πληρωσε ποτε. Στο λεω επειδη ξερω πως αυτο ειναι το πρωτο πραγμα που σου ηρθε στο μυαλο). Οταν θα τελειωσω τη σχολη θα βρω δουλεια ως ειδικος συνεργατης στο ΤΕΙ Πειραια και μεσω του καθηγητη με τον οποιο συνεργαζομουν θα δουλεψω σε εργοστασιο παραγωγης και πιστοποιησης σκυροδεματος. Αυτες οι δουλειες θα μου εξασφαλιζουν ενα εισοδημα που θα ξεπερναει τα 2000€ το μηνα.

Ομως προβληματα υγειας των γονιων μου θα με αναγκασουν να υποβαλω παραιτηση και να βρεθω κοντα τους και να τους συμπαρασταθω.Ενω ταυτοχρονα θα αρχισει και μια μαυρη επταετια οπου ο στιχος του τραγουδιου "ο,τι αγαπαω εγω πεθαινει" με εκφραζει απολυτα. Αφου απο το 2005 εως το 2012 θα χασω τους παντες. Γονεις, παππου (εναν ειχα), θειο και θεια και εναν απο τους καλυτερους μου φιλους.

Η επιστροφη μου στο χωριο ειναι εξαιρετικα δυσκολη. Σχεδον ολοι οι φιλοι μου δεν ζουν πια σ' αυτο, ενω η πολυετης απουσια μου εχει κοψει καθε συνδεσμο επικοινωνιας με την κοινωνικη ζωη της περιοχης. Επι ενα χρονο εκανα το απολυτο τιποτα, ξοδευοντας μονο χρηματα. Πως βοηθουσα τους γονεις μου ετσι; Ειναι κατι που μονο εκεινοι ξερουν. Το καλοκαιρι του 2006 στο ακουσμα πως ο Πατερας μου πασχει απο επιθετικο καρκινο θα μου παρει το χαλι κατω απο τα ποδια. Στις αρχες του 2007 θα φυγω φανταρος και το καλοκαιρι του 2007 θα πεθανει ο Πατερας μου. Στην κηδεια του θα παραβρεθουν χιλιαδες ανθρωποι, φιλοι, γνωστοι και συγγενεις. Ηταν παρα πολλοι και τα ειχα τοσο χαμενα που γυρνωντας στο σπιτι σκεφτομουν οτι θα βρω τον Πατερα μου και θα του πω ποσο πολυ κοσμο ειχε η "εκδηλωση".

Επιστρεφοντας στη μοναδα μου θα ζητησω μεταθεση για να βρεθω κοντα στην οικογενεια μου. Η αιτηση μου θα απορριφθει. Η κολλητη μου φιλη ομως εν αγνοια μου εχοντας μια φιλη γραμματεα του Καλαφατη (που ηταν τοτε ή υπουργος Μακεδονιας-Θρακης ή υφυπουργος σε καποιο αλλο υπουργειο, δεν θυμαμαι)
θα μεσολαβησει και σε 2-3 μερες θα μετατεθω μολις 5 χιλιομετρα απο το σπιτι μου.

Μια βδομαδα περιπου μετα τη μεταθεση μου και αφου βγω για ξενυχτι με τον αξιωματικο υπηρεσιας, θα γυρισω στο στρατοπεδο οπου θα παρω το αυτοκινητο μου και θα παω στο σπιτι μου για υπνο. Θα ξυπνησω το επομενο μεσημερι απο τηλεφωνημα του κεντρου υγειας της περιοχης, οπου θα με ενημερωσουν πως ο διοικητης ψαχνει να με βρει (ο βλακας νομιζε πως πεθανα). Εγω και ο φρουρος της πυλης που μ' ανοιξε να βγω θα παραπεμφθουμε σε στρατοδικειο. Ο θειος μου (γιος του θειου της Μανας μου που λεγαμε πριν και προεδρος μεγαλου ελληνικου οργανισμου τοτε) θα κλεισει την υποθεση με συνοπτικες διαδικασιες κανοντας ενα απλο τηλεφωνημα στο διοικητη. Η τριτη φορα που θα χρειαστω βυσμα στο στρατο ειναι για να μου σβηστουν οι πολλες φυλακες που ειχα μαζεψει. Εκει θα ενεργησει μια καλη μου φιλη και συμφοιτητρια που ηταν γραμματεας του τοτε υπουργου Εθνικης Αμυνας Μειμαρακη.

Στα τελη του 2007 ξεμπερδευω επιτελους απο ο,τι πιο αχρηστο μπορει να κανεις ενας νεος ανθρωπος, τη στρατιωτικη θητεια. Στα 26 μου θα νοικιασω το σπιτι ενος φιλου στο Πανοραμα και θα δουλεψω για γνωστη εταιρεια οικοδομικων υλικων ως τεχνικος συμβουλος. Μερικους μηνες αργοτερα θα γνωρισω την κοπελα μου οπου δουλευει σε κατασκευαστικη εταιρια της Θεσσαλονικης και αφου συγκατοικησουμε στο σπιτι μου, θα με τραβηξει στην δουλεια της. Σε λιγο καιρο η κριση θα χτυπησει την οικοδομη και μαζι και τη δικη μας εταιρια, οπου θα κρατησει μονο τους παλιους υπαλληλους της. Ετσι θα παρω τον πουλο (εγω μονο, οχι αυτη).

Οι δουλειες πλεον ειναι λιγες και οι μισθοι πενιχροι. Ετσι θα αναγκαστω να στραφω στο δημοσιο τομεα (που δεν το ηθελα ποτε μου), ενω παραλληλα θα ξεκινησω μεταπτυχιακο στα εφαρμοσμενα μαθηματικα. Μη εχοντας ουτε ανεργια αλλα ουτε και προυπηρεσια που ειναι απαραιτητα για τις περισσοτερες θεσεις, θα καταλαβω πως το συστημα των μοριων για τις θεσεις του δημοσιου δεν με βοηθα και οσα προσοντα και να εχω, αν δεν εχω 1 χρονο ανεργος ή εργασια σε αναλογη θεση
δεν υπαρχει περιπτωση να πιασω τα μορια.

Η ανακοινωση του τεστ δεξιοτητων μου δινει καποιες ελπιδες. Η βαθμολογια μου θα ειναι 95 στα 100 και το ονομα μου θα φιγουραρει στους πρωτους 134 απο τους συνολικα περιπου 103.000 υποψηφιους. Συνολικα μορια 285 που οπως
αποδειχθηκε δεν ηταν αρκετα για να καλυψουν τις διαφορες δεδομενου οτι δεν γινονταν δεκτα για ολες τις θεσεις. Τζαμπα 40 ευρω παραβολο.

Η δευτερη μου λυση ειναι η εκπαιδευση. Κι εκει θα συμμετασχω στο γραπτο διαγωνισμο το 2009 νομιζω. Η βαθμολογια μου θα ειναι ικανη να με φερει στις πρωτες θεσεις (καπου μεταξυ 20-25, δεν θυμαμαι, μεσα στους διορισμενους παντως) αλλα δεν θα ειμαι στη λιστα διορισμενων επειδη δεν διαθετω παιδαγωγικη καταρτιση. Ετσι θα αποτυχει και το Plan B. Βεβαια οι περισσοτεροι απο αυτους που ειχαν πετυχει δεν διοριστηκαν ποτε αλλα και οσοι διοριστηκαν βγηκαν το Σεπτεμβριο σε διαθεσιμοτητα. Η ανεργια και η γκρινια θα φερει και το χωρισμο στη σχεση μου.

Το παγωμα των γραπτων διαγωνισμων και των προσληψεων στο δημοσιο θα με κανει να ασχοληθω πλεον σοβαρα με την οικογενειακη επιχειρηση και το 2011 θα ξετιναξω τον τζιρο και θα αυξησω (οχι κατα πολυ ομως) τα εσοδα της.

Στις αρχες του 2012 ο ξαφνικος θανατος της Μανας μου (στη 1 τρωγαμε μαζι, 1 και μιση με ειδοποιησαν πως πεθανε) που ειναι γνωστος σε πολλους απο σας μου θρυμματισε τα κοκαλα των ποδιων και χρειαστηκαν αρκετοι μηνες για να τα ξανακολλησω. Για να ξεχαστω θα πεσω με τα μουτρα στη δουλεια και για αλλη μια χρονια στα χρονια της κρισης θα φτασω σε αυξηση ρεκορ.

Ο χειμωνας πλεον δεν μπορει να με κρατησει στην Ελλαδα κι ετσι θα παρω την αποφαση να φυγω για τη Γαλλια. Η ζωη μου εδω λιγο πολυ γνωστη. Αρκετες δυσκολιες αρχικα με τη γλωσσα και μονο με τη γλωσσα. Η εργασια δεν με πολυενδιαφερει αφου ετσι κι αλλιως πρεπει να γυρισω το καλοκαιρι στην Ελλαδα.
Ετσι σπαταλω το χρονο να μαθω το γαλλικο τροπο ζωης και να εξερευνησω καθε γωνια της πολης του Παρισιου. Μενω σε ενα σπιτι κεντρο διερχομενων που οποιος θελει μπαινει, οποιος θελει βγαινει και γνωριζω ανθρωπους καθε φυλης του πλανητη. Αναμεσα τους θα ειναι και η σημερινη γυναικα μου, Ελληνιδα στην καταγωγη, Γαλλιδα στη νοοτροπια.

Το Πασχα του 2013 επιστρεφω Ελλαδα και μια ακομη επιτυχημενη χρονια ειναι γεγονος. Λιγο μετα το τελος της σαιζον γυρναω στο Παρισι οπου συγκατοικο με τη γυναικα μου και σε δυο βδομαδες υπογραφουμε PACS (ειναι κατι σαν συμφωνο συμβιωσης αλλα με ισχυ γαμου).

Η επισημοποιηση της σχεσης μας θα με φερει στον κοσμο της πλουτοκρατιας. Οταν θα βρεθω για τραπεζι στο σπιτι των γονιων της θα παθω ΣΟΚ αντικρυζοντας την οικονομο που θα μας ανοιξει και την πολυτελεια του σπιτιου.

Δυστυχως, γρηγορα θα καταλαβω πως ο ψυχικος τους κοσμος δεν ειναι το ιδιο πλουσιος (το αντιθετο θα ελεγα) κι ετσι τα ακριβα τους, ανουσια δωρα, θα κανουν μαλλον κακο στις σχεσεις μας, που παντα ηταν τυπικες. Με τη γυναικα μου θα περασουμε εναν υπεροχο χρονο ελευθερης συμβιωσης. Ενω παραλληλα κανω περιστασιακες δουλειες και εξερευνω το Παρισι (πρεπει να εχω επισκεφθει ολες τις γειτονιες του). Το καλοκαιρι του 2014 ξαναρχομαι Ελλαδα για να καταγραψω ενα ακομη ρεκορ και λιγο μετα την επιστροφη μου στο Παρισι, ερχεται το ωραιοτερο νεο που μπορει να ερθει στη ζωη ενος ανθρωπου και ευχομαι να εχει αισια εκβαση πλεοντας σε πελαγη ευτυχιας.

Αυτο το ποστ ειναι μια ευκαιρια να (ξανα)συστηθω και να ζητησω συγγνωμη αν καποια φορα προσβαλα καποιον και τον πληγωσα. Ειλικρινα δεν ειχα ποτε μου τετοια προθεση. Εκεινο που θελω ειναι βλεπω ανθρωπους ευτυχισμενους. Παρ'ολ'αυτα μου ειναι αδυνατο να συμβιβαστω και να μη γραψω τη γνωμη μου φοβουμενος πως καποιος θα παρεξηγηθει. Κοινως αν καποιος παρεξηγειται "χεστηκα".

Βεβαιως η ιστορια θα εχει update. Και να σου πω την αληθεια δεν ξερω γιατι τα εγραψα ολ' αυτα. Μαλλον ηθελα να τα πω καπου ολοκληρωμενα. Να κανω μια ψυχαναλυση βρε αδερφε. Περιμενω απο οποιον ειδικο το διαβασει (αν αντεξε κιολας καποιος) να μου γραψει την αγωγη που πρεπει να ακολουθησω και να μου πει αν ειμαι ασφαλης εκτος ιδρυματος.

ΥΓ Η ιστορια της Σ. θα ειναι εξτρα αφιερωμενη στον @kabamarou .

 

[karfitsa]

ηθελα να τα πω καπου ολοκληρωμενα. Να κανω μια ψυχαναλυση βρε αδερφε. Περιμενω απο οποιον ειδικο το διαβασει (αν αντεξε κιολας καποιος) να μου γραψει την αγωγη που πρεπει να ακολουθησω και να μου πει αν ειμαι ασφαλης εκτος ιδρυματος.

Ανοιγμα ψυχης,που επελεξες να το μοιραστεις μαζι μας.Δεν ειναι ευκολο,αλλα εσυ το εκανες....
Δεν ειμαι ειδικος,αλλα νομιζω,οτι αν πιεις το πρωι ενα ποτηρι αγαπη με μερικες κουταλιες ευτυχια και μια πρεζα γελιο,θα εισαι ενταξει....