Αζερμπαϊτζάν Γεωργία Αυγουστιάτικα στον Καύκασο

[silversurfer]

Mestia

Άκουσα κάποιον να χτυπάει την πόρτα άλλα κοίταξα φευγαλέα την ώρα κ είδα οτι θεωρητικά είχαμε άλλα 45’ οπότε ξανάκλεισα τα μάτια μου Ήμασταν κ στο τελευταίο κουπε απ’την έξοδο οποτε δεν πέρασε ξανα άλλος απο εκεί μέχρι που μετά απο κανα 20λεπτο έσκασε μύτη ο υπάλληλος κ μας έκραζε σε ακατάληπτα γεωργιανά. Άρον αρον σηκωθήκαμε, ζωστήκαμε τα συμπράγκαλα κ κατεβήκαμε απ’το τρένο.

Όλοι οι προηγούμενοι τουρίστες είχαν ήδη τακτοποιήθεί στα μοντέρνα κ λιγότερο μοντέρνα βανάκια που περίμεναν για να μας μεταφέρουν στη Μεστία. Όλα είχαν γεμίσει εκτος απο ενα ... όπως φαντάζεστε αυτο το ένα ήταν το χειρότερο, παλαιότερο, πιο άβολο βανάκι που είχε ξεμείνει για να παραλάβει τους τελευταίους υπναράδες Εκεί η Μ. άρχισε να με κοιτάει με ενα δολοφονικό βλέμμα οπότε φρόντισα να απομακρυνθώ κ να φέρω καφεδάκια (απο vending machine μη νομίζετε οτι είχε κ καφε ο σταθμός) μπας κ την καλμάρω.

Φυσικά το όχημα ήταν άβολο κ φυσικά ο οδηγός θεώρησε οτι στις 7 το πρωί η πιο ενδεδειγμένη μουσική για ξένους τουρίστες που πέρασαν τη νύχτα στο τρένο είναι ... σκυλάδικα !!! Αφου ακούσαμε ολες τις γεωργιανές τραγουδιάρες να μοιρολογούν το πόνο τους για τον «αλήτη» που τις παράτησε κ για μια αγάπη που δε στέριωσε, ο silversurfer ανέλαβε δράση ώστε να γλιτώσει τους λοιπούς ταξιδιώτες απ’το ακουστικό μαρτύριο κ με μια «ευγενική» απαίτηση προς τον οδηγό έφερε την προσωρινή λύτρωση.

Κατάφερα να κοιμηθώ για καμιά ώρα άλλα το ταξίδι ήταν μεγάλο κ ετσι κάναμε κανα δυο στάσεις κατα τις οποίες ο οδηγός ύπουλα ξανα έβαζε τα καψουροτράγουδα. Το τοπίο όσο ανεβαίναμε γινόταν κ ομορφότερο άλλα η σύγκριση με το Kazbegi το έφερνε χαμένο.

​

Φτάσαμε στη Μεστία γύρω στις 10 – 10:30 κ ευτυχώς το guesthouse Larda που θα μέναμε ήταν κεντρικότατο, απέναντι απ’το πάρκο κ σε απόσταση αναπνοής απ’το σταθμό των Marshrutkas. Στα 90 lari, oμολογώ οτι κάναμε πολυ καλή επιλογή - το δωμάτιο ευρύχωρο με traditional touch στα έπιπλα, άνετο κρεβάτι κ τεράστιο μοντέρνο μπάνιο. Κ αυτοί όπως κ οι περισσότεροι ανακαινίζουν/διαμορφώνουν συνεχώς καινούρια δωμάτια καθώς ο τουρισμός έχει πάρει τα πάνω του. Η κοπελίτσα που το έτρεχε δούλευε μετανάστρια στην Ιταλία κ γύρισε για να ασχοληθεί με τον οικογενειακό ξενώνα.

Πεταχτήκαμε απέναντι στο café Laila το οποίο είναι το πιο hot μπρεκφαστάδικο της περιοχής κ στο γυρισμό, αφού μπανιαριστήκαμε να μας φύγει η τρενίλα κ η μασρουτκίλα, ξεραθήκαμε για κανα 2ωρο για να έρθουμε στα ίσα μας μετά την ταλαιπωρία.

Στην περιοχή του Svaneti υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά κτίσματα ,τα Svan Towers, παραδοσιακές κατοικίες των εύπορων κατοίκων τα οποία ήταν τρόπον τινα κ αμυντικά οχυρά κ μέσα επικοινωνίας (με τα υπόλοιπα towers).

​

Επισκεφθήκαμε το Maghiani House Museum, οπου πετύχαμε ενα γκρουπ Ισπανών που είχαν τη δικιά τους ξεναγό κ έτσι εμας μας έκανε prive ξενάγηση η ιδιοκτήτρια (?) του πύργου εναντι ενος μικρού τιμήματος. Μας έδειξε τους χώρους στο ισόγειο εξηγώντας μας διάφορα για την ζωή των κατοίκων (που κοιμόντουσαν, που είχαν τα ζώα κ τις προμήθειες κλπ κλπ) κ μετά μας ειπε 2 λόγια για τους πύργους κ μας άφησε να τους ανεβούμε. Όροφος με όροφο συνδέονται με μια ξύλινη σκάλα κ είναι χαμηλοτάβανα. Ε πιο πολυ για την εμπειρία κ τη θέα ανεβήκαμε.

Ακολούθως εντοπίσαμε ενα ωραίο καφέ (Old House) με φοβερά milkshakes, την καλύτερη θέα του χωριού κ funky μουσικούλα κ φυσικά αράξαμε διοτι είχε εκνευριστική ζέστη. Αλλιώς τον περιμέναμε το καιρό στα βουνά του Καυκάσου, σίγουρα περισσότερη δροσούλα κ οχι θερμοκρασίες κοντά στους 30 βαθμούς

Κάναμε μια βόλτα μέχρι το τέλος του χωριού όπου εντοπίσαμε ενα ωραίο εστιατόριο για βραδυνο κ μπήκαμε σε ενα γραφείο με activities για να δουμε πως θα περάσουμε τις μέρες μας στην περιοχή του Svaneti. Ενδιαφερόμασταν για βόλτες με άλογα άλλα οι επιλογές που μας δώσαν ήταν αρκετά ακριβές καθώς έπρεπε να πληρώσουμε prive tour με guide. Άσε που η Μ. είχε στο μυαλό της ακόμα το πάθημα μας στη Κούβα όπου είχαν υποφέρει τα οπίσθια μας κ ήταν αρκετά σκεπτική για πολύωρο tour. Βασικά οι επιλογές ήταν είτε εκδρομή σε λίμνες ή προς τον παγετώνα Chalaadi --- βέβαια ο τύπος μας είπε οτι δεν είχε κ πολύ νόημα να πάρουμε τη 2η επιλογή καθώς ο δρόμος περνούσε απο την πόλη κ το εργοτάξιο (κατασκευάζουν ενα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο).

Anyway είπαμε οτι θα το σκεφτούμε κ συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Περάσαμε απ’το σημείο που φεύγουν οι μασρούτκες κ κλείσαμε την εκδρομή μας για το Ushguli. Έπειτα αράξαμε στο παρκάκι κ επιστρέψαμε στο guesthouse – η πρώτη μέρα κινήθηκε σε χαλαρούς ρυθμούς, πιο πολύ χαλαρώσαμε μετα την ταλαιπωρία κ χαζεύαμε το μέρος κ τη θέα.

Το βραδάκι επιστρέψαμε στο εστιατόριο που είχαμε μπανίσει στη βόλτα μας το οποίο λέγεται Lushnu Qor που στα αγγλικα σημαίνει Beer Garden --- χωρίς να είμαι κ απόλυτα σίγουρος. Ωραίο ταβερνάκι με τα κλασικά καλώδια με πολύχρωμες λάμπες στην οροφή που συναντάς (?) στις παραδοσιακές ταβέρνες στην Ελλάδα. Είχε κ μια κοπελίτσα να τραγουδάει live κ γενικά είχε ωραία ατμόσφαιρα. Εκεί δοκιμάσαμε πρώτη φορά Ojakhuri και khinkali.

Το πρώτο είναι συνήθως χοιρινό με πατάτες κ διάφορα μπαχάρια μαγειρεμένο σε πήλινο δοχείο – κόλαση. Παρήγγειλα 2 μέρες συνεχόμενα. Μην κάνετε το λάθος (οπως εγω την 3η) κ επιλέξετε την εκδοχή με κοτόπουλο, είναι πολύ υποδεέστερο. Τα khinkali μοιάζουν με μικρά πουγκιά. Είναι ζυμαρικό με διάφορα είδη γέμισης, κρέας, μανιτάρια, πατάτες κλπ

Εμείς λατρέψαμε αυτα που ήταν γεμιστά με πατάτες ενω αυτα με το κρέας οχι κ τόσο. Παίζει βέβαια και ρόλο ΠΟΥ θα τα δοκιμάσεις. Συνοδεύαμε πάντα το φαγητό μας με σαλάτα τυπου «χωριάτικη» , μανιτάρια, μια περίεργη μελιτζάνα με φυστίκι (Badridzhani Nigvsit), κρασί, μπύρες, κ άλλες μπύρες κ γενικά τρώγαμε κ πίναμε του σκασμού κ πληρώναμε maximum 15 E.

H Γεωργία προτείνεται ανεπιφύλακτα στους καλοφαγάδες

 

[silversurfer]

Ushguli


To Ushguli αποτελεί εναν απ’τους υψηλότερους διαρκώς κατοικούμενους οικισμούς στην Ευρώπη κ έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Απ’τη Mestia φεύγουν κάθε πρωί μασρούτκες γύρω στις 9-10 κ αναχωρούν απ’το Ushguli στις 4. Αρχικά είχαμε αποφασίσει μια διανυκτέρευση σε ξενώνα του χωριού άλλα επειδή το μέρος είναι φοβερά δυσπρόσιτο κ η Μ. έχει κάποια θέματα υγείας, ακυρώσαμε τη κράτηση κ αρκεστήκαμε κ μεις όπως κ οι περισσότεροι στην ημερήσια εκδρομή.

Η διαδρομή διαρκεί προς το παρόν γύρω στις 2 ώρες απ’τη Μεστία. Κατα την πρώτη ώρα ο δρόμος κυμαίνεται απο καινούριος μεχρι υποφερτός. Μετά τη μια ώρα όμως ετοιμαστείτε για ανελέητο κοπάνημα, ταχύτητα 10 km/h, λακουβάρες, κοτρόνες, δρόμο δίπλα στο γκρεμό κ γενικά ταλαιπωρία Εαν τυχόν πάτε Μεστία με νοικιασμένο αυτοκίνητο μην διανοηθείτε καν να το πάρετε προς τα εκεί, ακόμα κ αν είναι τζιπ. Το τζιπ θα τη βγάλει τη διαδρομή άλλα θα σας βγάλει κ τη ψυχή. Στη Europcar μας βάλαν να υπογράψουμε οτι δεν θα οδηγήσουμε σε 2-3 περιοχές της Γεωργίας κ μια απο αυτες ήταν το Ushguli.

Η «ομορφότερη» επιλογή πάντως για μετάβαση απ’τη Mestia στο Ushguli είναι το 4μερο τρεκ που σταματάει κάθε βράδυ σε διαφορετικό χωριό της περιοχής (Upper Svaneti). Τα τοπία που αντικρύζαμε ήταν συγκλονιστικά κ μιας κ πετύχαμε στο δρόμο μας ομάδες που κάναν το τρεκ, ζηλέψαμε πραγματικά. Είχα διαβάσει πριν το ταξίδι για το τρεκ αυτο κ ψηνόμουν άλλα δυστυχώς η Μ. δεν μπορεί να κάνει τέτοια απαιτητικά activities. Όσοι συμφορουμίτες (πχ @Yorgos ) ασχολούνται με το σπορ ας το έχουν υπόψη τους.

Η τοποθεσία που είναι χτισμένο το μικρό αυτο χωριό των βαριά 200 μόνιμων κατοίκων είναι φυσικά κλάσεις ανώτερη απ’τη Μεστία. Οι μαρσρούτκες αφήνουν το κόσμο σε ένα καφέ το οποίο εσωτερικά είναι αρκετά μοντέρνο με διάφορες επιλογές για φαγητό κ ποτό (κ αλμυρότατες βεβαίως βεβαίως τιμές) το οποίο είχε κ καθίσματα έξω δίπλα στο ποτάμι που περνάει απ’το χωριό. Εκεί αράξαμε κ μεις να πιούμε ενα καφεδάκι να ξελαμπικάρουμε απ’τη διαδρομή.

Ακολούθως περπατήσαμε τον οικισμό (αρκετά βουκολική φάση) κ ο δρόμος μας έφερε ακολουθώντας τους υπόλοιπους τουρίστες στο εθνογραφικό μουσείο. Εμείς βέβαια δεν μπήκαμε μέσα καθώς σταμπάραμε κατι παιδιά με άλογα κ ρωτώντας βρήκαμε εκεί δυο παλικάρια που σε κάνανε βόλτα. Μιαμιση ωρίτσα μας φάνηκε καλή φάση, η τιμή ήταν στάνταρντ κ έτσι ξεκινήσαμε.

Το παλικάρι μας έβγαλε απ’το χωριό κ σταματούσαμε σε συγκεκριμένα σημεία με θέα. Ήταν χρήματα well-spend καθώς με τα πόδια δεν θα πηγαίναμε ποτέ μέχρι εκεί. Τώρα τι να πω, πάλι τα ίδια, για τα πανέμορφα τοπία κ την ωραία εμπειρία, θα γίνω κουραστικός.

Πιάσαμε κουβεντούλα με το παλικάρι κ μας είπε οτι λειτουργεί κανονικά σχολείο στο χωριό κ υπάρχει κ μικρό ιατρείο. Λογικό βέβαια καθώς το χειμώνα ψιλο-αποκλείονται για κανα 6μηνο λόγω χιονιού. Μακάρι να κρατήσουν οι επόμενες γενιές κ να μην εγκαταλειφθεί το μέρος, ίσως αν τους φτιάξουν επιτέλους το δρόμο κ με τον τουρισμό να έχει πάρει τα πάνω του, το μέρος να μείνει κατοικούμενο για αρκετά ακόμη χρόνια.

Μετά την ιππασία ακολούθησε άλλη μια μικρή βόλτα στο χωριό, στάση σε αυτοσχέδιο καφε (?) οπου δροσιστήκαμε κ φάγαμε κ lunch το παραδοσιακό τους ψωμί το οποίο είναι παρα πολύ ωραίο κ μέχρι να έρθει η ώρα για την επιστροφή, αράξαμε κάτω απο ενα tower ο οποίος ήταν σε προνομιακό μέρος με την καλύτερη θέα στο χωριό. Εκεί λίγο το μετανιώσαμε που ακυρώσαμε την κράτησή μας κ δεν μείναμε το βράδυ, είμαι σίγουρος οτι θα περνούσαμε ωραία όταν έπεφτε ο ήλιος κ θα βλέπαμε το μέρος διαφορετικά.

Anyway ακολούθησε άλλο ενα δίωρο ταλαιπωρίας στη μαρσρούτκα κ φτάσαμε στη Μεστία σα ζαλισμένα κοτόπουλα συνεπώς δεν ξέρω κατα πόσο θα ήταν λογικό να γυρίσουμε το επόμενο πρωί κ καπάκι να ξεκινήσουμε την ανάβαση προς τον παγετώνα Chalaadi. Ναι, δε σας μίλησα γι’αυτο, πήραμε απόφαση να κάνουμε ενα μικρό hiking την τρίτη μας μέρα στην περιοχή άλλα θα τα πουμε με περισσότερες λεπτομέρειες στο επόμενο κεφάλαιο.

Σημειωτέον πως αν θέλεις να γυρίσεις το πρωί, πληρώνεις εξτρα τους Ουσγκουλιανούς μαρσρουτκο-οδηγούς κ η ταρίφα είναι στάνταρ (30 lari / person) ενω το one-way Mestia-Ushguli είναι στα ίδια λεφτά με το αν κλείσεις return (συνεπώς σου βγαίνει διπλή τιμή – just for the record)

Αφου ξεκουραστήκαμε στον ξενώνα μας, πήγαμε για dinner στο ιδιο μαγαζί οπως κ την προηγούμενη. Εκείνη η μέρα ήταν 15Αυγουστος και είχε μεγαλύτερο τζέρτζελο στο μαγαζί, πίστευα οτι θα ήταν αργία κ εκεί άλλα αργότερα έμαθα πως δεν είναι. Ομολογώ πως τα κοπανήσαμε λίγο παραπάνω κ σε αυτο βοήθησε κ ο Γερμανός ιδιοκτήτης (?) ο οποίος ήταν χαρά θεού κ τραγούδησε κ ο ίδιος κάποια ωραία ξένα κομμάτια.

Η δεύτερη μας μέρα στο Svaneti κύλησε υπέροχα κ είχαμε ακόμα μια ...

 

[Yorgos]

Πολύ ωραίος, σημειώθηκε!

 

[travelbreak]

Η διαδρομή διαρκεί προς το παρόν γύρω στις 2 ώρες απ’τη Μεστία. Κατα την πρώτη ώρα ο δρόμος κυμαίνεται απο καινούριος μεχρι υποφερτός. Μετά τη μια ώρα όμως ετοιμαστείτε για ανελέητο κοπάνημα, ταχύτητα 10 km/h, λακουβάρες, κοτρόνες, δρόμο δίπλα στο γκρεμό κ γενικά ταλαιπωρία Εαν τυχόν πάτε Μεστία με νοικιασμένο αυτοκίνητο μην διανοηθείτε καν να το πάρετε προς τα εκεί, ακόμα κ αν είναι τζιπ. Το τζιπ θα τη βγάλει τη διαδρομή άλλα θα σας βγάλει κ τη ψυχή.

Αγαπητέ μου!!!! Δε διάβασες φαίνεται καλά τη δική μου ταλαιπωρία για να φτάσω στο Ουσγκούλι. Θα έβλεπες ότι η διαδρομή που περιγράφεις με αυτό τον τρόπο, για μας ήταν καταπληκτική σε σχέση με εκείνη από την άλλη κατεύθυνση.
Για θυμήσου τι έπαθε εκεί και ο @themischar με τη μηχανή του!!!

 

[silversurfer]

Αγαπητέ μου!!!! Δε διάβασες φαίνεται καλά τη δική μου ταλαιπωρία για να φτάσω στο Ουσγκούλι. Θα έβλεπες ότι η διαδρομή που περιγράφεις με αυτό τον τρόπο, για μας ήταν καταπληκτική σε σχέση με εκείνη από την άλλη κατεύθυνση.
Για θυμήσου τι έπαθε εκεί και ο @themischar με τη μηχανή του!!!

Κι ομως έχω διαβάσει αμφότερες τις περιπετειες σας
Δεν ξέρω πόσο χειρότερος είναι ο δρόμος απο την άλλη πλευρά -- σίγουρα για να το λέτε θα ήταν αρκετά
Απλά το αναφέρω για κάποιον που ενδεχομένως θα βρεθεί στη Μεστία με νοικιασμένο όχημα. Όπως γράφω, το τζιπ θα την βγάλει τη διαδρομή έστω κ δύσκολα άλλα ,άποψη μου, δε λέει να περάσεις αυτη την ταλαιπωρία κ το στρες μην κοπανήσεις πουθενά. Εγώ σίγουρα δεν θα το έκανα -- προτιμήστε τις μαρσρούτκες

 

[travelbreak]

Κι ομως έχω διαβάσει αμφότερες τις περιπετειες σας
Δεν ξέρω πόσο χειρότερος είναι ο δρόμος απο την άλλη πλευρά -- σίγουρα για να το λέτε θα ήταν αρκετά
Απλά το αναφέρω για κάποιον που ενδεχομένως θα βρεθεί στη Μεστία με νοικιασμένο όχημα. Όπως γράφω, το τζιπ θα την βγάλει τη διαδρομή έστω κ δύσκολα άλλα ,άποψη μου, δε λέει να περάσεις αυτη την ταλαιπωρία κ το στρες μην κοπανήσεις πουθενά. Εγώ σίγουρα δεν θα το έκανα -- προτιμήστε τις μαρσρούτκες

Πιστεύω ότι τη διαδρομή από τη Μεστια στο Ουσγκούλι την κάνει άνετα ένα τζιπ ελαφρά φορτωμένο. Αν είναι βαρύ, όπως στη δική μας περίπτωση, ναι, θα κατέβουν και δύο τρεις φορές για να σηκωθεί λίγο το αμάξι.
Όμως είναι τέτοια η διαδρομή που αξίζει όση ταλαιπωρία και νάναι.

 

[silversurfer]

Παγετώνας Chalaadi

To πρωινό στο café Laila ήταν απο τις αγαπημένες μου ώρες της ημέρας. Απέναντι απ’το παρκάκι, πολλές επιλογές, διαφορετικός κόσμος κάθε μέρα. Απο κινέζους που περιμένουν πάντα τον tour guide, trekkers με τον εξοπλισμό, κάποιους μεγαλύτερης ηλικίας που απλά χαλαρώνουν στο μέρος κ διάφορους γεωργιανούς που συνήθως ήταν κ οι μοναδικοί που κάπνιζαν. Το γκαρσον ήξερε τα κλασικά «καλημέρα, καλησπέρα» κ μας είπε οτι τα τελευταία χρόνια έχουν αρκετούς έλληνες επισκέπτες

Απέναντι είναι αραγμένοι οι ταξιτζήδες με τους οποίους έπρεπε να διαπραγματευτούμε τη μετάβασή μας στην αρχή του trail το οποίο βρίσκεται στο σημείο που χτίζεται ενα υδρο-ηλεκτρικό εργοστάσιο. Η διαδρομή είναι κανα 25λεπτο με αυτοκίνητο κ ο οδηγός συνήθως περιμένει να γυρίσετε. Θα σας πουν οτι δηθεν σε 2 ωρίτσες έχεις καθαρίσει άλλα that’s not the case. Υπολογίστε 3 ώρες για να είστε χαλαρά κ να μην τρέχετε κ επιμένετε σε αυτο στα παζάρια με τους ταρίφες (για να μη σας πουν μετά τα δικά τους). Οι τιμές ξεκινάνε απο 80 lari τα οποία είναι φυσικά πολλά. Με αρκετά παζάρια (κ αφου σηκωθήκαμε να φύγουμε παρακάτω) συμφωνήσαμε στα 60.

Η διαδρομή μέχρι την αφετηρία του trail όντως δεν ήταν κάτι σπουδαίο λόγω των έργων οπότε το παλικάρι που μιλούσαμε για τα tours την προηγούμενη είχε δίκιο. Κάποιοι όντως είχαν πάρει άλογα ενω άλλοι το πήρανε ποδαράτα. Όταν φτάσαμε αντικρύσαμε ενα ορμητικό ποτάμι το οποίο προφανώς θα εκμεταλευτεί το εργοστάσιο που κατασκευάζεται κ το trail ξεκινούσε στη μια άκρη μιας ξύλινης γέφυρας.

Θα έλεγα οτι το επίπεδο είναι σχετικά εύκολο, έχει αρκετές ανηφόρες κ διαδρομή μέσα στο δάσος κ σε κάποιο σημείο σχεδόν εφάπτεται με τον ποταμό. Έχει διάφορα ξέφωτα ιδανικά για ξεκούραση κ διαλλείματα (είδαμε κόσμο να κάνει πικνικ). Στα μισά του trail κάνουν την εμφάνισή τους βράχοι - απο παλιότερη κατολίσθηση (?) – κ εκεί θέλει λίγο προσοχή γι’αυτο φροντίστε να έχετε καλά παπούτσια.

Εμείς λίγο χάσαμε το δρόμο κ βρεθήκαμε αλλού γι’αλλού πηγαίνοντας δεξιά στις κοτρώνες ενω απο αριστερά το trail κατέληγε πάλι δίπλα στο ποτάμι. Φτάσαμε στο τέλος στα όρια του παγετώνα ο οποίος είχε υποχωρήσει αισθητά. Δεν πήγαμε πολυ κοντά καθώς είναι σύνηθες φαινόμενο να ξεκολλάνε μεγάλα κομμάτια.

Αρκετό κόσμο συναντήσαμε στη διαδρομή μας δείγμα του οτι το μικρό αυτο trail είναι ίσως το πιο δημοφιλές (κ εύκολο). Το άγριο βραχώδες τοπίο ήταν αρκετά όμορφο, σε αυτο βέβαια βοήθησε κ ο ηλιόλουστος ουρανός. Κάτσαμε αρκετή ώρα μέχρι να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Όπως ανέφερα κ πιο πάνω, με ενα σχετικά νορμαλ ρυθμό + ένα εύλογο χρονικό διάστημα για ξεκούραση κ φωτογραφίες στο τέλος του trail, η συνολική διάρκεια ξεπερνάει το 3ωρο. Εμείς κάναμε γύρω στις 3 ½ ώρες.

Στο γυρισμό βρήκαμε τον οδηγό μας να τα λέει με ενα φιλαράκι του που βρήκε εκεί πέρα οπότε κομπλέ. Επιστρέψαμε στο χωριό κ ήπιαμε ενα καφεδάκι ανάτασης σε ενα απο τα καφε/εστιατόρια που υπάρχουν κοντά στο ποτάμι. Νομίζω οτι είναι οι χειρότερες επιλογές (είτε για καφέ είτε για φαγητό) καθώς οι ιδιοκτήτες πιστεύουν οτι η προνομιακή θέση τους αρκεί χωρίς να προσφέρουν ποιότητα. Θα μάθουν σιγά σιγά ....

Στο δρόμο για το ξενώνα μας σταματήσαμε στο marshrutka station όπου μόνο να ορκιστεί δεν βάλαμε τη κοπελίτσα που δούλευε εκεί, πως για την αυριανή μας διαδρομή για το Kutaisi το βανάκι θα ήταν το λευκό μοντέρνο Mercedes που ήταν παρκαρισμένο απ’έξω. Είχαμε απηυδήσει με τα σαράβαλα κ θέλαμε να έχουμε μια ξεκούραστη διαδρομή. Αυτή μας διαβεβαίωσε, εμείς κάναμε οτι την πιστεύουμε κ επιστρέψαμε για μπανάκι κ ξεκούραση. Είπαμε για dinner να δοκιμάσουμε κάποιο διαφορετικό μαγαζί άλλα δε μας πολυέπεισαν έτσι όπως τα βλέπαμε κ ετσι καταλήξαμε παλι στο Lushnu Qor.

Η Μεστία μας άρεσε. Η αλήθεια είναι οτι όταν φτάσαμε δεν μας εντυπωσίασε κ πολύ άλλα δίνοντας χρόνο κ κάνοντας δραστηριότητες αλλάξαμε γνώμη κ όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, το κάναμε με μισή καρδιά.

Το επόμενο πρωί μπροστά απ’το marshrutka station το λευκό Mercedes που είχαμε μπανίσει χθες φυσικά έλειπε. Στη θέση του ενα άλλο που φαινόταν εξισου καλό. Μπουκάρουμε λοιπόν μέσα, βρίσκουμε κ ωραίες θέσεις κ λέμε «σήμερα θα ταξιδέψουμε κυριλέ» Κ μετά βγαίνουμε να φορτώσουμε τις βαλίτσες κ εκεί μας λένε « αααααααααα εσείς δεν είστε με αυτό το βανάκι, η marshrutko-εταιρεία σας έβαλε εκείνο το βανάκι πίσω». Πίσω ήταν ενα μπλε Mercedes, εμφανώς υποδεέστερο άλλα τέλος πάντων ας το φάμε το παλιάμπελο. Επιβιβαζόμαστε κ διαπιστώνω οτι στη δική μας σειρά, στο κενό του διαδρόμου υπάρχει ένας περίεργος μηχανισμός όπου σηκώνεται ενα κάθισμα χωρίς πλάτη. Μαύρα φίδια με ζώσανε, λέω αν μας κάνουν τέτοια τσιριμονιά δε θα τη παλέψω 5 ώρες μέχρι το Kutaisi.

Το βανάκι ξεκινάει, χασκογελάμε με τον ταξιδιώτη στην απένταντι θέση (του τύπου εντάξει σιγά μην έβαζαν άνθρωπο σε αυτο το καρεκλάκι, πως θα τη πάλευε δλδ) κ μετά απο 5-6 λεπτά σταματάμε σε ένα σημείο στα όρια του χωριού όπου επιβιβάζονται άλλα 3-4 άτομα κ ... καλά μαντεύετε ... δεν έχει θέσεις για όλους κ έτσι ενα παλικάρι γεωργιανός κ μια γερμανίδα θα κάθονταν σε αυτές τις μινι θέσεις (κ η πίσω σειρά καθισμάτων είχε αυτο το κόλπο). Αν φρικάραμε εμείς μια, μιας που αναγκαστήκαμε να στριμωχτούμε λες κ ήμασταν σε πτήση της Ryanair, τι να πουν κ αυτοί οι δυο που δεν μπορούσαν καν να ακουμπήσουν τη πλάτη τους

Αν έχω κάτι να θυμάμαι απο τις συγκοινωνίες στη Γεωργία είναι οτι δεν έχω αισθανθεί πιο άβολα πουθενά στο κόσμο.

Τελοσπάντων μετά απο μια 5ωρη διαδρομή φτάνουμε επιτέλους στο Kutaisi εμφανώς κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι κ ιδρωμένοι. Yandex δε παίζει εκεί οπότε σκάει ταρίφας με χαρακτηριστική λαμογιόφατσα, 15 lari μας λέει. Μπήγω εγώ τα γέλια, αυτός με κοιτάει περίεργα, του λέω ταξιδεύω μια βδομάδα στη Γεωργία κ ξέρω τις πραγματικές τιμές. Αντε λέει θα στο κάνω 13, του λέω ξέρω οτι η τιμή είναι δεν είναι ούτε 5 άλλα εγώ μιας κ δεν έχω ψιλά θα σου δώσω 10 κ είμαστε ΟΚ. 12 αποκρίνεται αυτος, αντιο του λέω εγώ κ κλασικά με κυνηγούσε απο πίσω μετά.

Στη διαδρομή του φάνηκε πολυ λογικό να μας προτείνει να μην πάμε στο ξενώνα μας άλλα να αψηφήσουμε ολη την κούραση, την απλυσιά κ την πείνα και να μας πάει αυτός μεχρι το Prometheus Cave γιατί λέει «αύριο θα είναι κλειστά». Πρέπει να σπούδασε marketing δεν εξηγείται αλλιώς ...

 

[silversurfer]

Φαράγγια κ Σπήλαια


Κ φτάνουμε στο ξενώνα μας. Τα – λίγα είναι η αλήθεια – reviews τον αποθέωναν κ είχαμε κλείσει (ή νομίζαμε οτι κλείσαμε) ενα πανέμορφο δωμάτιο με μπαλκονάκι κ θέα στο ποτάμι σε φοβερή τιμή. Μας υποδέχεται ο κανένας, περιμένουμε στο ισόγειο, σκάει μύτη μια γιαγιά (που προφανώς είχε το ρόλο του housekeeping) , ενα παλικάρι ο οποίος μας καλωσόρισε κ μετά πήγε να παίξει με το σκύλο του στο κήπο κ μια wannabe γκομενίτσα που επειδή ξεπερνούσε το μέσο όρο ύψους των γεωργιανών γυναικών (1.50m) κ έβαψε νύχι κ αγόρασε κ μια τσάντα, την είχε δει Γιάννα Αγγελοπούλου

Βλέπει την κράτησή μας κ αρχίζει να μαλώνει με τη γιαγιά (προφανώς μάνα της θα ήταν κ το παλικάρι με το σκύλο, άντρας/γκόμενος της) κ με τα πολλά μας λέει «το δωμάτιο δεν είναι ακόμη έτοιμο άλλα ανεβείτε στον όροφο να αφήσετε τα πράγματά σας». Αρματωμένοι εμείς με τις βαλίτσες περνάμε μπροστά της κ φυσικά ουδεμια σκέψη πέρασε είτε απο αυτην είτε απ’τον γκόμενο/σύζυγο να δώσει ενα χεράκι Φτάνουμε πάνω κ τι να δούμε ... ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς παράθυρο (!!) με ενα παραπεταμένο κρεβάτι στη μέση

Οπα οπα οπα κοπελιά κάτι έγινε λάθος, εδώ εμείς έπρεπε να έχουμε μπαλκόνι με θέα κ όμορφα έπιπλα, κ της δείχνω το κινητό μου με την κράτηση κ τις φωτογραφίες που αναλογούσαν στο δωμάτιο.
Αααααα κοίτα να δείς, μου λέει η «Γιάννα», προφανώς έκανες λάθος, αν ήθελες δωμάτιο με μπαλκόνι έπρεπε να είχες επιλέξει την επιλογή «Double Room With Balcony» κ οχι «Double Room» σκέτο. Της λέω οτι οταν έκλεισα το δωμάτιο είχε μόνο μια επιλογή κ μπαίνοντας σε αυτή (Booking) έδειχνε το δωμάτιο με το μπαλκόνι. Ναι, οχι, κ καλά αυτό έγινε απο λάθος (ααααααασε ρε κοπελιά δεν είμαστε χθεσινοί) κ εν τέλει της λέω οτι θα έπρεπε να έχεις την περιγραφή του δωματίου «Double Room Without Window» άλλα δεν το κάνεις γιατί δεν θα πατούσε κανένας
Της ξεφεύγει ενα μειδίαμα κ τέλος πάντων μου λέει αν θέλετε μπορείτε να μείνετε στο δωμάτιο της γιαγιάς (!!!) γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση

Μια χαρά υπάρχει άλλη λύση της λέω, μαζεύουμε τις βαλίτσες κ φεύγουμε κ μιας κ στην κράτηση δεν είχαμε δώσει στοιχεία πιστωτικής, γίναμε «Αλέκος». Βγαίνουμε στο δρόμο, ανοίγουμε το Booking κ μιας κ ήμασταν κουρασμένοι, απέρριψα μονομιας όλους τους υποψήφιους ξενώνες κ επιλέξαμε ένα απ’τα λίγα αξιοπρεπή ξενοδοχεία. Η τιμή ήταν διπλάσια απ’οτι θα δίναμε στο ξενώνα άλλα λόγω του same day booking, είχε προσφορά το deluxe room για λίγα lari παραπάνω κ λέμε, χαλάλι, πάρ’το να γουστάρουμε ρε παιδί μου

Το hotel Dimasi είναι πολύ κεντρικό, το δωμάτιο μας τεράστιο κ μοντέρνο άλλα είδα κ εκεί κάποια θέματα που χαλάνε τη γενική εικόνα. Κάποιες πρίζες ξεχαρβαλωμένες, το πρωινό τυποποιημένο Lidl κ το παιδί στο γραφείο να μας λέει εξυπνάδες τύπου «δε δουλεύει το POS» Εν τέλει μια χαρά δούλεψε όταν του είπα κ γω οτι κ καλά «δεν μου φτάνουν τα μετρητά» κ «ας δοκιμάσουμε κ οτι γίνει».

Για το Kutaisi δεν είχα κάνει κάποια προεργασία, ξέραμε οτι η πόλη έχει περιορισμένο ενδιαφέρον τουριστικά κ έτσι δεν ασχοληθήκαμε καθόλου, απλά κάναμε βόλτα στο κέντρο κ στο πάρκο δίπλα στο ποτάμι. Αν δεν ήταν το αεροδρόμιο κ μάλιστα η WizzAir που έστησε βάση εκεί, το Kutaisi δύσκολα θα υπήρχε στο itinerary κάποιου ταξιδιώτη. Αφού ήπιαμε ενα καφεδάκι σε ένα όμορφο νεανικό καφε, πήγαμε στο γραφείο (?) της Georgia Budget Tours το οποίο είναι μέσα σε ενα μαγαζί με καλλυντικά (!!)

Εκεί η κοπελίτσα μας εξήγησε αναλυτικά τι περιλαμβάνουν οι εκδρομές που θέλαμε να πραγματοποιήσουμε κ αφού λύσαμε κάθε απορία (μοναδική δική μου ήταν τι είδους βανάκι έχετε κ πόσα άτομα είναι στο tour) πληρώσαμε – cash only – κ φύγαμε για dinner. H δυνατή βροχή που είχε ξεσπάσει μας ανάγκασε να πάμε εκεί κοντά στο εστιατόριο Papavero το οποίο έχει τραπέζια στο κήπο, κάποια καλυπτόταν κ έτσι κάτσαμε έξω. Πολύς κόσμος μιας κ ήταν σαββατόβραδο, το φαγητό ήταν νόστιμο κ το κρασί υπέροχο. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τις μάρκες των κρασιών που δοκιμάσαμε στη χώρα καθώς τα ονόματα είναι αρκετά ζόρικα.

Για την επομένη είχαμε επιλέξει εκδρομή στα φαράγγια κ τα σπήλαια που βρίσκονται σε κοντινή σχετικά απόσταση απ’την πόλη. Μιας κ ήταν Κυριακή ήμουν σίγουρος οτι θα έχουμε πολύ κόσμο κ στο τουρ άλλα κ στα μέρη που θα επισκεπτόμασταν. Είχα δίκιο φυσικά άλλα τουλάχιστον το βανάκι ήταν ολοκαίνουριο κ πολύ άνετο.

Εκεί γνωρίσαμε ενα ζευγάρι άγγλων, απ’το οποίο το παλικάρι ήταν τρελός ποδοσφαιρόφιλος (ή μάλλον εξεδρόφιλος), ταξίδευε την Ευρώπη κ τον κόσμο πολλές φορές απλά για να παρεβρεθεί σε τοπικά ντέρμπυ (μου είπε οτι ήρθε εκείνη τη χρονιά 2 φορές θεσσαλονίκη για να παραβρεθεί στα ΠΑΟΚ-Άρης κ Άρης-ΠΑΟΚ !!!), είχε ξενερώσει άσχημα με την Premier League λογω της εμπορευματοποίησης κ την έλειψη οπαδικής ατμόσφαιρας στα γήπεδα (το Emirates – έδρα της Άρσεναλ, πρώην ομάδας του όπως μου τόνισε – είναι λέει 70% τουρίστες κ ποζεράδες) κ είχε γνώσεις για κάθε κουλό πρωτάθλημα. Μου ανέφερε την ιστορία με τον Νικοπολίδη κ το πως τον άφησε ο ΠΑΟ να πάει στον Ολυμπιακό κ θυμόταν παίκτες οπως ο Χαλκιάς (!) κ ο Βασίλης Λάκης (!!!)

Πρώτη στάση το Sataplia Nature Reserve το οποίο κατα τη γνώμη όλων ήταν κ το πιο αδιάφορο. Στο χώρο του πάρκου λοιπόν υπάρχει ενα κομμάτι οπου έχουν ανακαλυφθεί πατημασιές δεινοσαύρων (οι οποίες τώρα έχουν σμικρυνθεί λόγω διάβρωσης του εδάφους κ των φυσικών φαινομένων) κ έχουν στήσει ολόκληρη πλατφόρμα ώστε να περπατάει ο κόσμος απο πάνω τους, ένα χώρο με ενα ψεύτικο δεινόσαυρο τύπου Jurassic Park κ γενικά πολύ κακό για το τίποτα. Ακολούθησε η είσοδος σε ενα σπήλαιο κ στο τέλος μετά απο λίγο περπάτημα στο δάσος, είχε μια εξέδρα με θέα στη πλαγιά κ την πόλη. Not impressed.

Συνεχίσαμε με το Prometheus Cave , ενός αρκετά εντυπωσιακότερου συστήματος σπηλιών το οποίο έχει μήκος περίπου 11χλμ άλλα βέβαια μόλις το 1χλμ είναι ανοιχτό στους τουρίστες. Εκεί είχε παρα πολύ κόσμο κ έμπαινες μέσα σε γκρουπ ωστε να μη φρακάρει. Η ξεναγός του πάρκου μας είπε εκει βαριεστημένα τα βασικά σε 3 γλώσσες (γεωργιανά, αγγλικά κ ρώσικα) απ’τα οποία συγκράτησα ελάχιστα καθώς 2 παιδάκια τρέχαν πάνω κάτω κ φωνάζαν οπότε κ γω παράτησα την προσπάθεια.

Αυτο που μας είπε η δικιά μας tour leader είναι οτι η σπηλιά δεν λεγόταν Prometheus Cave άλλα κάπως αλλιώς, όμως απο τότε που αποφασίστηκε το άνοιγμα για τους τουρίστες άλλαξαν την ονομασία για λόγους marketing (καθώς ο Προμηθέας είναι πιο πιασάρικο όνομα ). Ασύγκριτα ομορφότερα κ μεγαλύτερα τα σπήλαια απ’το αντίστοιχο στη Sataplia άλλα τα highlight της εκδρομής ήταν τα φαράγγια που ακολουθούσαν.

To πρώτο ήταν το Martvili Canyon του οποίου το δυνατό σημείο είναι το ποταμάκι που περνάει απο μέσα. Έχουν βάλει βάρκες τύπου rafting για να δίνουν την ευκαιρία στους επισκέπτες να κάνουν μια διαδρομή μέσα στη φύση η οποία είναι κ το highlight του φαραγγιού – ΔΕΝ είναι rafting, το ποταμάκι είναι πολυ ρηχό, ίσα ισα κάνεις κουπί για να τσουλάει το βαρκάκι. Η τοποθεσία είναι μαγικά όμορφη κ φαντάζομαι ακόμα ομορφότερη αν έχει λιγότερο κόσμο.

Προς το τέλος της βαρκάδας άρχισε να βρέχει κ έτσι ξεπετάξαμε το υπόλοιπο φαράγγι στα γρήγορα. Εδώ να πω κ δυο λόγια για το tour. Είχαμε μαζί μας μια συμπαθέστατη κοπελίτσα η οποία ήταν αρκετά ομιλιτική κ οργανωτική κ προσπαθούσε πραγματικά ώστε όλοι να μείνουν ευχαριστημένοι, να βοηθήσει όσους είχαν θέματα ή έμεναν πίσω κ να φροντίσει ώστε το πρόγραμμα να τηρηθεί στον καλύτερο βαθμό. Όλα αυτα πιστέψτε με δεν είναι καθόλου εύκολα με τόσο κόσμο, Κυριακή κ με βροχή.

Φύγαμε λοιπόν άρον άρον να προλάβουμε το τελευταίο φαράγγι στο πρόγραμμά μας, το Okatse canyon. Μιας κ ήμασταν ήδη λίγο αργοπορημένοι, ο οδηγός γκάζωσε σαν τρελός μέσα σε στενούς επαρχιακούς δρόμους με διάσπαρτες ξέμπαρκες αγελάδες στη μέση σε οδόστρωμα όπου μόλις είχε βρέξει. Όλο αυτο ήταν αρκετά ανεύθυνο καθώς όλοι μέσα στο βαν σκιαχτήκαμε, δέσαμε αρον αρον τις ζώνες ασφαλείας κ ανησυχήσαμε αρκετά. Οτι κ αν είπαμε, πέρναμε σαν απάντηση οτι πρέπει να προλάβουμε το ticket office. Εν τέλει το προλάβαμε για 5 λεπτά άλλα όλο αυτό ήταν ένα μεγάλο μειον για το tour αυτο καθεαυτό

Σε συζήτηση που είχαμε με την κοπέλα του γραφείου, μας ανέφερε οτι συνήθως έτσι γίνεται όταν έχει αρκετό κόσμο κ υπήρξαν κ πολλές περιπτώσεις που δεν πρόλαβαν το τελευταίο φαράγγι κ είχαν παράπονα απο πελάτες. Της επισημάναμε οτι αφού κάτι τέτοιο προκαλεί προβλήματα, ίσως θα έπρεπε να κάνουν πιο light το tour κ να βγάλουν το πρώτο, Sataplia Reserve, καθώς δεν ενθουσίασε κανένα. Η ίδια μας ανέφερε οτι συμφωνεί κ η ίδια οπως κ άλλοι tour guides κ είναι προς συζήτηση με τους ιδιοκτήτες.

Το Okatse canyon έχει μια μεγάλη μεταλική κατασκευή που προεξέχει απ’τους βράχους κ σε κάποια σημεία μπορείς να δείς τη φύση κ το κενό ακριβώς απο κάτω σου καθώς έχει διάτρητο δάπεδο. Η διαδρομή είναι γύρω στα 2χλμ κ πραγματικά είναι αυτο που λέμε breathtaking. Για να καταλάβετε καλύτερα, ακολουθεί μια φωτο με τη μακέτα του μέρους όπου στα αριστερά φαίνεται το μονοπάτι στο φαράγγι.

Για να φτάσεις εως το σημείο με τη μεταλλική «γεφυρα» έχεις δυο επιλογές. Είτε να περπατήσεις γύρω στα 2-3 χλμ μέσα στο δάσος ή να πάρεις ενα απ’τα τζιπάκια που οδηγούν εκεί τα αλάνια κ να σε πάνε απο ένα δρόμο-φραπεδιέρα. Το κόστος του τζιπακίου είναι στανταρ στα 50lari οποτε όσο περισσότεροι στο τζιπ τοσο καλύτερα. Το θέμα είναι οτι εγώ κ κάποιοι άλλοι θα θέλαμε να πάμε με τα πόδια άλλα με την συσωρευμένη κούραση της ημέρας + τον περιορισμένο χρόνο (θα έπρεπε να το περπατήσουμε πολυ σβέλτα) τελικά το αφήσαμε κ πήραμε το τζιπ – τα αρνητικά των οργανωμένων εκδρομών όπου πρέπει να ακολουθήσεις αυστηρά το πρόγραμμα

​

Επιγραμματικά το tour ήταν ενδιαφέρον, η tour guide συμπαθητικότατη, με γνώσεις κ ειλικρινή προσπάθεια, στο τέλος όμως σου μένει ενα περίεργο συναίσθημα οτι έκανες ενα βιαστικό πασάλειμμα παρότι ξόδεψες ολη την ημέρα σου Πρόσφατα που είδα απο περιέργεια την ιστοσελίδα τους διαπίστωσα οτι αφαίρεσαν όντως τον πρώτο προορισμό. Εαν κάποιος έχει δικό του όχημα θα πρότεινα επίσκεψη σε Okatse κ Martvili κ ΕΑΝ μείνει χρόνος κ διάθεση, τότε ας περάσει κ μια βόλτα απ’το Prometheus Cave.

Επιστρέψαμε κ πήγαμε μαζί με το ζευγάρι των άγγλων για φαγητό ξανα στο Papavero, κοπανήσαμε κ τα γεωργιανά κρασάκια μας κ επιστρέψαμε για ντους κ ύπνο καθώς την επομένη είχαμε ξανα εκδρομή

 

[silversurfer]

Rabati & Vardzia

Τελευταία μέρα του ταξιδιού μας και θα την περνούσαμε πάλι με ημερήσιο tour της Georgia Budget Tours. Θα επισκεπτόμασταν τον αρχαιολογικό χώρο στη Vardzia , ένα μοναστήρι χτισμένο σε ένα σύμπλεγμα σπηλιών οι οποίες διαμορφώθηκαν σε περίπου 6000 δωμάτια !!! Στο ενδιάμεσο θα περνούσαμε απ’το δημοφιλές στους ντόπιους (άλλα κ στους Ρώσους) θέρετρο θερμών φυσικών πηγών Borjomi άλλα κ το κάστρο Rabati.

Το tour όπως ήταν αναμενόμενο είχε λιγότερα άτομα άλλα ήμασταν «τυχεροί» καθώς για ξεναγό είχαμε την ίδια κοπελίτσα που μας συνόδευσε κ την προηγούμενη ημέρα στα φαράγγια κ την οποία είχαμε κατασυμπαθήσει. Ο δρόμος μας περνούσε μάλιστα απ’την κωμόπολη απ’τη οποία κατάγεται κ στην οποία είχαν εγκατασταθεί σε ξενώνες κ κοινόβια πολλοί απο τους πρόσφυγες των πολέμων σε Αμπχαζία κ Νότια Οσσετία.

Σε προηγούμενο κεφάλαιο είχα αναφέρει την έμμεση εμπλοκή των Ρώσων στο θέμα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, εδώ όμως τα πράγματα ήταν πιο «άμεσα». Κάτοικοι των περιοχών αυτών διεκδίκησαν την ανεξαρτησία τους απ’τη Γεωργία κ με την άμεση υποστήριξη των Ρώσων (επι Πούτιν) πέτυχαν μια εθνοκάθαρση διώχνοντας/σκοτώνοντας τους Γεωργιανούς που κατοικούσαν στις περιοχές αυτές. Σχεδον 200000 κόσμος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα σπίτια του κ οι περιοχές βρίσκονται σήμερα σε ειδικό καθεστώς. Θεωρητικά ο πόλεμος έχει τελειώσει όμως οπως μας είπε κ η κοπελίτσα, καθημερινά τα Ρωσικά στρατεύματα δημιουργούν προβλήματα κ σημειώνονται διάφορα περιστατικά.

Η φάση με τις 2 περιοχές θυμίζει κάτι απ’την Τουρκική κατοχή της Κύπρου. Δημιουργήθηκαν ψευδοκράτη που αναγνωρίζονται μόνον απ’τη «μαμα» Ρωσία (κ κανα 2-3 δορυφόρους ακόμη) η οποία έχει τον απόλυτο έλεγχο της περιοχής --- τι σόι ανεξαρτησία ήταν αυτή ρε Αμπχάζιοι δλδ Οι Γεωργιανοί φυσικά δε χωνεύουν τους Ρώσους οι οποίοι (σύμφωνα με αυτούς) έχουν μια αλαζονική στάση απέναντι τους. Οι διαμάχες είχαν φυσικά κ οικονομικές επιπτώσεις για τη Γεωργία (λογικό όταν συνορεύεις με έναν οικονομικό γίγαντα ο οποίος δε σε γουστάρει) οι οποίες άγγιξαν κ τον τουρισμό περιοχών όπως το Borjomi που επισκεφθήκαμε.

Εξαιρετικά δημοφιλές θέρετρο την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, προσέλκυε κυρίως Ρώσους μεγαλύτερης ηλικίας. Μετά τον πόλεμο κ τη διακοπή των πτήσεων προς/απο Ρωσία άλλα κ το κλείσιμο των επίγειων συνόρων (εκτός αυτού στη Στεπαντσμίντα, όπου χτίστηκε κ το μνημείο της κ καλά φιλίας των δυο λαών ), η περιοχή άρχισε να υποβαθμίζεται τουριστικά. Εμείς κάναμε μια ωριαία στάση εκεί, περπατήσαμε στο κεντρικό πάρκο κ ήπιαμε απ’το θαυματουργό νερό των πηγών (χλιαρό κ άνοστο).

Η περιοχή ήταν συμπαθητική, μου φάνηκε πως ο χρόνος είχε σταματήσει στα 90s (ως προς τις υποδομές κ τα καταστήματα κ το γενικότερο feeling) κ παρατηρήσαμε οτι οι περισσότεροι επισκέπτες ήταν μιας κάποιας ηλικίας. Γενικά η Γεωργία έχει πολλά θέρετρα ιδανικά για άτομα με άσθμα κ λοιπές όμορες παθήσεις.

Μετά απο καμιά ώρα δρόμο φτάσαμε στην πόλη Akhaltsikhe στην οποία βρίσκεται το οχυρό Rabati. Το ιδιαίτερο με αυτο το οχυρό είναι οτι έχει καταστραφεί κ ξαναχτιστεί αρκετές φορές μετα απο επιδρομές του Ταμερλάνου, Μογγόλων, Οθωμανών κ Ρώσων, άλλα παρόλα αυτα κατάφερε να συγκρατήσει πολιτιστικά κ θρησκευτικά στοιχεία όλων αυτών σε ένα περίεργο ιστορικό κ αρχιτεκτονικό τουρλού. Έτσι βλεπεις θρησκευτικούς χώρους οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν είτε ως χριστιανικές εκκλησίες είτε ως τζαμιά με τις απαραίτητες προσθήκες για να υποστηρίξουν τη μια ή την άλλη περίπτωση.

Η εντύπωση που μας άφησε ήταν μέτρια καθώς ένα μεγάλο κομμάτι του είναι πρόσφατα σχετικά ανασκευασμένο (2012) κ λίγο το μπετόν σε πολλά σημεία μας χάλασε. Οι αρχαιολάτρεις αξίζει να ρίξουν μια ματιά, οι υπόλοιποι κ να προσπεράσουν δε χάνουν τίποτα.

Άλλη μιαμιση ώρα κ φτάναμε επιτέλους στη Vardzia. Κάναμε προπαραγγελία στο κλασικό τουριστικό εστιατόριο για να μας περιμένουν έτοιμα όταν θα τελειώναμε την επίσκεψη κ φύγαμε. Η μέρα ήταν αρκετά ζεστή κ ο δυνατός ήλιος λίγο δυσάρεστος. Έτσι πήραμε ολοι το πουλμανάκι που σε πάει στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου (αλλιώς απο εκεί που πληρώνεις εισητήριο πρέπει να περπατήσεις αρκετά σε ανηφορικό δρόμο). Η ιδέα για την κατασκευή αυτου του συστήματος δωματίων κ εκκλησιών μέσα στο βουνό ανήκει στη βασίλισσα Ταμάρ, της πρώτης γυναίκας που κάθισε στο θρόνο, η οποία ήταν πολύ αγαπητή. Το σκεπτικό ήταν να «κρύψει» τον πληθυσμό καθώς η περιοχή δέχοταν συχνές επιθέσεις απο τους Μογγόλους.

Ανακαλύφθηκε μετά απο σεισμό κ ακόμα μέχρι σήμερα βρίσκουν χώρους κ κελιά. Έχουν βρεθεί 13 εκκλησίες κ 25 κελάρια κ εμείς επισκεφθήκαμε κάποια απο αυτά. Κάποιες μικρές εκκλησίες ήταν πολυ ατμοσφαιρικές κ δυστυχώς μια απο αυτες αντιμετώπισε πυρκαγιά που προήλθε απο ξεχασμένο κερί οπότε σήμερα οι υπεύθυνοι είναι αρκετά αυστηροί κ δεν αφήνουν να φωτογραφίσεις λόγω φλάς.

Οι ψηλοί θα έχουν πρόβλημα καθώς οι εσωτερικοί διάδρομοι είναι αρκετά στενοί κ χαμηλοί. Ο αρχαιολογικός χώρος αξίζει την επίσκεψη, εμείς είχαμε μια ωραία εμπειρία, όμως το ζήτημα είναι οτι βρίσκεται αρκετά μακριά κ απο την Τυφλίδα κ απο το Kutaisi.

Ο γυρισμός ειδικά μας κούρασε πολύ – φτάσαμε γύρω στις 11 το βράδυ στο ξενοδοχείο μας μπουχτισμένοι απο τις ώρες στο βανάκι Δεν ξέρω δηλαδή αν θα πρότεινα το τουρ σε κάποιον άλλο ταξιδιώτη καθώς το bus time σε σύγκριση με τις ώρες επίσκεψης σε σημεία ενδιαφέροντος είναι αρκετά δυσανάλογο. Ίσως βέβαια να φταίει οτι κάναμε 2 τουρ κολλητά σε 2 μέρες.

Στον απολογισμό που κάναμε στο ξενοδοχείο αποφανθήκαμε πως η μόνη αστοχία σχετικά με το πρόγραμμά μας ήταν η μόλις μια μέρα που αφιερώσαμε στην περιοχή του Kazbegi. Αν το ξανακάναμε θα αφαιρούσαμε την μια μέρα απ’το Kutaisi κ την εκδρομή στη Vardzia για να περάσουμε άλλη μια μέρα με δραστηριότητες στα βουνά κ ίσως αλλάζαμε κ την απόφαση μας ως προς τη διαμονή στο Ushguli

Στις 4:30 το πρωί φτάσαμε με ταξι στο αεροδρόμιο του Kutaisi το οποίο απέχει κανα μισάωρο απ’την πόλη. Ανακαινίστηκε σχετικά πρόσφατα, παρόλ’αυτά για μόλις 3 πρωινές πτήσεις γινόταν μέσα ο χαμός κ δε θα έλεγα οτι τα πράγματα ήταν κ full οργανωμένα. Είτε γιατί ακόμα δεν δέχονται mobile boarding pass είτε επειδή ο κόσμος εκεί δεν είναι ακόμα familiar with the process που λένε κ στο χωριό μου, έβλεπες τεράστιες ουρές στα τσεκινάδικα κ πολύ κόσμο που δεν είχε ιδέα τι εισιτήριο είχε κλείσει κ αν αυτο συμπεριλαμβάνει ή οχι βαλίτσα κ χειραποσκευή. Υπομονή κ θα μάθουν κ αυτοί, οσονούπω μπαίνει κ η Ryanair στη χώρα

Ακολουθούν 2 χάρτες για να αντιληφθούν οι μη μυημένοι με την περιοχή τις διαδρομές που ακολουθήσαμε κ τα μέρη που επισκεφθήκαμε στη Γεωργία. Όπως μπορείτε να δείτε μοιράσαμε τις μέρες μας κ στη δυτική κ στην ανατολική πλευρά.

Η εκδρομή μας στις 2 καυκάσιες χώρες μας άρεσε Καλό είναι οι ταξιδιώτες που θέλουν να τις επισκεφθούν να κάνουν ενα μικρό homework σχετικά με το παρελθόν τους κ τις σχέσεις μεταξύ τους. Ήταν ενα αρκετά οικονομικό ταξίδι κ οι τουριστικές υποδομές βελτιώνονται συνεχώς – οι φυσιολάτρεις κ trekkers πρέπει ήδη να ψάχνουν για εισητήρια. Θα επιστρέψουμε κάποια μέρα να επισκεφθούμε κ την Αρμενία

Τέλος

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη