skout
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 43
Αστυπαλαια! Απο τα πιο ομορφα μερη να επισκεφθει κανεις. Εμενα εγινε το αγαπημενο μου. Καθε νεα μερα στο νησι σε υποδεχεται με την πιο ομορφη ανατολη. Την απολαυσα απο το μπαλκονι στα δωματια "Λευκανθεμο". Στο παλιο λιμανι ειχε δεσει το ροζ νημα που εφτανε ως την ακρη του περα απο το ενετικο καστρο. Υπεροχα χρωματα, υπεροχη νησιωτικη χωρα και μια θαλασσα τοσο ηρεμη οσο οι ρυθμοι του νησιου, οπως γνωρισαμε τις επομενες ημερες. Η "αστυπαλίτσα" οπως τη διαβασα στον καταλογο του "Ηλιος" στον πλατυ γυαλο, στο οποιο εφαγα το πιο ωραιο λεμονογλυκο, εγινε το αγαπημενο μου νησι. Οχι μονο γιατι ειδα στη θαλασσα της Μαλτεζανας ολη την παλετα του μπλε, οχι επειδη ακουσα στην "καντινα στο στενο" τα πιο ομορφα soundtracks απο ταινιες και κολυμπησα στα παγωμενα του νερα, οχι επειδη στο "αρχιπελαγος" ειδα ανθρωπους με φακους να ανεβαινουν προς τη χωρα απο το σπιτι του αμερικανου, δοκιμασα το καλυτερο μιλφειγ, ακουσα τις πιο ομορφες μουσικες κατω απο το ολογεμο φεγγαρι που εκανε τη θαλασσα γυαλιστερο πολυτιμο λιθο και ηπια το ροφημα με το παντζαρι σαν να ημουν σε σελιδα στο "αρωμα του ονειρου" του τομ ρομπινς. Δεν ηταν ο μονος λογος για την πρωτη θεση στην καρδια μου που εδωσα στο νησι ο τυπος στην κουνουπα που ζει σ ενα δικο του αληθινα κοσμο με μερικους επισκεπτες τη μερα κ ολη πραγματικα ολη τη θαλασσα δικη του τη νυχτα ζωντας μια εμπειρια που δε θα μπορουσα ποτε να ζησω, ουτε το καρπουζι που με δροσισε στην παραλια "μαμουνια" που το "θαλασσοπουλι" με περιπου 6 μποφορ μας πηγε για να βρουμε παρηγορια πνιγοντας τον καημο μας στα απανεμα νερα της που δε μπορεσαμε να φτασουμε ως τον κουτσομυτη.. Δεν ηταν το φαγητο στο "Barbarossa" ή η πιττα απο το σουβλακι στη χωρα που εμοιαζε σαν χειροποιητη.. Δεν ηταν τα κοκτειλ στη " Θεα" με την αλισφακια (το φασκομηλο της αστυπαλαιας), ουτε η κοπελα στο "καστρο bar" που μας εδωσε ευχες με το πιο αληθινο της χαμογελο. Δεν ηταν νομιζω ουτε η εικονα που ειδα αλλα δε μπορεσα ποτε να αποτυπωσω στη φωτογραφικη μου μηχανη απο το πρωτο τραπεζακι στο "ακρογυαλι", πινοντας το πιο ωραιο χυμα κρασι και προσπαθωντας να μαθω να χρησιμοποιω το εργαλειο για αστακους, με το φεγγαρι να δινει μαχη με το φωτισμενο καστρο, οπως ειπε και ο κυριος αντωνης απο τα δωματια "Λευκανθεμο" που μεναμε, για το ποιος θα εχει την πρωτοκαθεδρια στα ματια μας.. Και οχι, δεν ηταν η στιγμη στον "κροκοδειλο" που εχοντας τα ποδια μου μεσα στην αμμο της παραλιας λιβαδι και χαζευοντας τα ξανθα κεφαλακια απο τρια μικρα παιδακια που μιλουσαν γαλλικα, υποσυνειδητα καταλαβαινες ποσο τρελος ειναι ο κοσμος μας, ναι για τον προφανη λογο που σκεφτηκατε ολοι.. Και γυρνωντας πισω στους λογους της μοναδικοτητας του νησιου θα συμπληρωσω πως δεν ηταν ουτε το beach bar στον Aγιο Κωνσταντινο που σε χαλαρωνε τοσο με τη μουσικη του ουτε η θεα που αντικρυζες κατεβαινοντας στις "πλακες". Ηταν οτι ολα αυτα μαζι χωρεσαν μεσα σ ενα κυκλο. Στον κυκλο του δαχτυλιδιου που μου φορεσε ο Νικολας στο μπαλκονακι του "Ακτη", με την πανσεληνο να φωτιζει μια τη θαλασσα και μια το δαχτυλο μου.. Ηταν ο κυκλος που εκλεισε και ο νεος που ανοιγει με μια προταση για μια ομορφη ζωη μαζι που σαν πρωτη της αναμνηση θα εχει τις στιγμες στην Αστυπαλαια.. Συγγνωμη που πηρα μαζι μου μερικες πετρουλες κ κοχυλακια απο τις παραλιες του νησιου. Θα τις κρατησω σαν συμβολο αγαπης. Οι πετρες εχουν τη δυναμη κ τα κοχυλια την ομορφια της.. <3
