Ασουνσένιο – μαζοχιστής – για έξι μήνες

[delmem2233]

Αηδία έχω καταντήσει... Ανέβασα το κείμενο, έκλεισα τον υπολογιστή, και στο καπάκι μού ήρθε κάτι τελευταίο( ; ) που μου αρέσει εδώ. Ότι ο κόσμος δεν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Μιλάς με ντόπιους και καταλαβαίνεις εύκολα πόσο... low profile είναι (ίσως επειδή... δεν τους παίρνει να είναι διαφορετικά). Δεν σου ζαλίζουν τα αυτιά με το πόσο... special είναι, πόσο δουλεύουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, πόσο ικανοί και αποτελεσματικοί είναι, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, πόσο άξιοι/αξιέπαινοι/αξιοζήλευτοι είναι, πόσο “καλύτεροι” από όλους “εδώ τριγύρω”, κι άλλα παρόμοια. Μου αρέσει – κι – αυτό.

Καληνύχτα μου, καλημέρα σας.

 

[gio ntam]

Εγω θα επιμεινω ποδοσφαιρικα.Ενας σπουδαιος λογος για να αγαπησεις την Παραγουαη ειναι οι Παραγουανοι αμυντικοι!!!!Εκεινα τα αρχοντικα τεσσαροπενταρια παλιας κοπης ποπου κανουν ηρωικα τακλιν με το κεφαλι,που ειναι "βρωμιαρηδες" κ παιρνουν μια κιτρινοκοκκινη σε καθε ματς.Και ειμαι σιγουρος οτι εχεις θαυμασει παμπολλους απο αυτους κρεμασμενος στις σητες των ερασιτεχνικων γηπεδων της Παραγουαης.Σε ζηλευω πραγματικα...

 

[tupacgr13]

Θα συμφωνήσω με το φίλο giontam καθώς θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον πιστεύω να διαβάσουμε κάτι και για το ποδόσφαιρο εκεί. Έχω και εγώ δύο φίλους από τη Γερμανία που ταξιδεύουν σε όλον τον κόσμο βλέποντας τοπικούς αγώνες. Τους είχα γνωρίσει μετά από έναν αγώνα της Πιούνικ Γιερεβάν και είχαμε δει μαζί έναν αγώνα της Τορπέντο Κουταϊσι. Άλλωστε το ποδόσφαιρο ενώνει... Να προσέχεις εκεί που είσαι και να μην μας ξεχνάς. Μια στο τόσο, όποτε μπορείς. Τα κείμενά σου πάντα "ταξιδεύουν" πολύ κόσμο εδώ. Να είσαι πάντα καλά!

 

[alma]

Ιστοριάρα θα ακολουθήσει πάλι.Είχα διαβάσει με πολύ ενδιαφέρον τις ανταποκρίσεις σου από Αργεντινή,όπως κι από άλλες χώρες της Νοτίου Αμερικής.Περιμένω λοιπόν εξίσου ενδιαφέρουσα ανταπόκριση και τώρα.
Αν και από Παραγουάη έχω πάει μόνο Ciudad del Este-η οποία μάλιστα μου έλεγαν όλοι πως είναι αθλιότερη από την Ασουνσιόν-και παρόλο που δεν μου προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον σαν χώρα(σε σχέση με άλλες της περιοχής),θεωρώ πως θα έχει πολύ ζουμί η ιστορία σου...Φαίνεται ήδη. Άλλωστε αγαπάμε Λατινική Αμερική!!!!

 

[giannoula]

welcome back again!!!! Δεν έχω την παραμικρή ιδέα γι'αυτή τη χώρα οπότε περιμένω την ιστορία σου με χαρά!!

 

[delmem2233]

Αρχίζει η... τριλογία – όπως υπολογίζω – της γκρίνιας μου

Μέρες τώρα, σκεφτόμουν πώς να περιγράψω το βασικό πρόβλημά μου με την Ασουνσιόν, το πόσο... “μη ευχάριστες” είναι οι βόλτες μου εδώ, και νομίζω ότι “το έχω”.

Λόγω της διαφοράς ώρας με την Ευρώπη, αρχίζω να γράφω/δουλεύω νωρίς, κάποια στιγμή κάνω διάλειμμα για να... καθαρίσει λίγο το μυαλό και να ξεπιαστεί ο... πισινός, συνεχίζω με δεύτερο γύρο γραψίματος, και συνήθως υπάρχει και τρίτος, μετά από δεύτερο διάλειμμα.

Ο καλύτερος τρόπος για μένα για να περάσω τα διαλείμματα, είναι να περπατήσω. Ανέκαθεν ήμουν του... περπατήματος, κι αυτό δεν έχει αλλάξει.

Σχεδόν 50 μέρες τώρα στην Ασουνσιόν, ειλικρινά, δεν έχει υπάρξει ΜΙΑ φορά που να επέστρεψα από βόλτα... χαλαρός, αναζωογονημένος, με φορτισμένες τις μπαταρίες για να συνεχίσω τη δουλειά. Γιατί; Φθάνω επιτέλους στο πώς σκέφτηκα να περιγράψω τις βόλτες μου στην Ασουνσιόν...

Το περπάτημα σε αυτήν την πόλη είναι σαν να πηγαίνεις για βουτιά στη θάλασσα, αλλά με τον ουρανό κατράμι, κατάμαυρο, και με ενοχλητικό άνεμο που κάνει τις σκόρπιες άδειες πλαστικές σακούλες τριγύρω να... γλεντοκοπούν στον αέρα.

Για να φθάσεις στη θάλασσα, περνάς από αμέτρητα σκουπίδια, κι όταν επιτέλους φθάνεις στην άκρη τού νερού, αρχίζει να βρέχει. Μπαίνεις στη θάλασσα, και πατάς πάνω σε ακόμα περισσότερα σκουπίδια, αποφεύγεις ένα... τείχος φυκιών, προσέχεις πού πατάς επειδή ο βυθός (αφήνοντας τα σκουπίδια στην άκρη) είναι γεμάτος κοφτερές πέτρες, κι όταν επιτέλους φθάνεις σε ένα σημείο στο οποίο δεν “πατώνεις”, το βασικό πρόβλημά σου είναι τα μεγάλα κύματα.

Τις τσούχτρες τις ανέφερα; Δεν τις ανέφερα... Στην όλη “θελκτική”(...) εικόνα τής όλης εμπειρίας, προσθέστε τσούχτρες, κι έχετε το κάδρο πλήρες.

Έτσι είναι οι βόλτες στην Ασουνσιόν. Δυσάρεστες. “Μη ευχάριστες”, για να το... “μαλακώσω” λίγο.

Τον καιρό, τη ζέστη με την υγρασία, τον αφήνω στην άκρη, επειδή δεν μπορώ να... τα βάλω με μία πόλη λόγω των κλιματικών συνθηκών της. Θα ήταν παιδιάστικο. Όμως, με το που βγαίνω από την πόρτα τού χόστελ, μου έρχεται αμέσως η μαυρίλα και τα ντουμάνια από τις απαράδεκτες εξατμίσεις αυτοκινήτων και – κυρίως – λεωφορείων.

Στα πέντε μέτρα, αρχίζω να... παλεύω με τα πεζοδρόμια. Όσα δεν είναι γεμάτα λακκούβες, σπασμένα πλακάκια, σκόρπια σκουπίδια, όσα δεν είναι όλα αυτά και άλλα τόσα, είναι απλά... ανύπαρκτα. Μου έχει συμβεί αμέτρητες φορές να κάνω ζιγκ-ζαγκ για να αποφύγω ανωμαλίες στα πεζοδρόμια, μόνο για να φθάσω σε ένα σημείο στο οποίο ξαφνικά το πεζοδρόμιο χανόταν... τελείως, κι είχα μπροστά μου 5-10 μέτρα από... τίποτα, από κάτι που κάποτε ήταν πεζοδρόμιο, και τώρα είναι αρκετά τετραγωνικά μέτρα από χώμα, λάσπη, πέτρες, κλαδιά δέντρων, σκουπίδια, σκουπίδια, σκουπίδια.

Ειλικρινά, έχω σχεδόν σταματήσει να περπατάω στα πεζοδρόμια, αυτό που κάνω είναι να περπατάω στην άκρη των δρόμων, εκτός κι αν πρόκειται για δρόμο με μεγάλη κίνηση, οπότε τον αφήνω για τα λεωφορεία και τους οδηγούς αυτοκινήτων που νομίζουν στην Ασουνσιόν ότι όσο πιο γρήγορα πάνε από το ένα φανάρι στο άλλο, τόσο πιο πολύ θα... υγρανθούν οι γυναίκες που στέκονται τριγύρω περιμένοντας το λεωφορείο τους, ή κάνοντας... οτιδήποτε άλλο.

Η Ασουνσιόν είναι μία πόλη που την τριγυρνάς με το κεφάλι κάτω, επειδή σε κάθε βήμα μπορείς να πέσεις πάνω σε λακκούβα ή σε σπασμένο πλακάκι, ή κάτι αιχμηρό. Τα πεζοδρόμιά της έγιναν αφορμή να σκεφτώ πολλές φορές αυτές τις 45-50 μέρες μία πρώην κοπέλα μου από την Κροατία, η οποία ήταν κούκλα, πάν-κομψη, στιλάτη μέχρι... “ουάου”, αλλά η λατρεμένη μου ήταν ικανή να σκοντάψει ακόμα και σε αίθουσα αναμονής αεροδρομίου. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς θα... επιβίωνε μία βόλτα εδώ...

Ακόμα και κοιτώντας κάτω, πάλι δεν είσαι “ασφαλής” στην Ασουνσιόν, λόγω των αμέτρητων “ξεκάρφωτων” καλωδίων που κρέμονται από παντού. Κάνεις ένα μεγάλο βήμα διαγώνια δεξιά για να αποφύγεις μία λακκούβα στο πεζοδρόμιο, και ξαφνικά αισθάνεσαι κάτι να γδέρνει το μέτωπό σου, ένα καλώδιο που κρέμεται από... ποιος ξέρει πού, απλά... επειδή.

Το άλλο που σκεφτόμουν αυτές τις ημέρες, ετοιμάζοντας στο μυαλό μου αυτό το κείμενο, είναι το πώς θα περιέγραφα το πόσο Άσχημη, με το ΑΛΦΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, βρίσκω αυτήν την πόλη. Κατέληξα σε τούτο: θυμάστε το “Fear Factor”; Δεν ξέρω αν έχει γυριστεί κι από ελληνικό κανάλι, και ποιο ακριβώς ήταν το κόνσεπτ εκεί, αλλά εγώ έβλεπα κάποτε την αμερικάνικη βερσιόν του.

Συνήθως, οι “κατηγορίες” των δοκιμασιών ήταν τρεις: μία είχε να κάνει με ύψη, ποντάροντας στον φόβο πολλών ανθρώπων με αυτά, μία είχε να κάνει με ζώα (αράχνες, φίδια, μέχρι πιράνχας θυμάμαι σε κάποια επεισόδια), και μία είχε να κάνει με τη... βρώση αηδιαστικών “εδεσμάτων”. Η Ασουνσιόν, για μένα, αν ήταν “δοκιμασία” τής τρίτης κατηγορίας στο Fear Factor, θα ήταν ένα πιάτο με μάτια αγελάδας, πέος αλόγου, κόπρανα ρινόκερου, και τρίχες πιθήκου. Α! Κι όλα, με... σος, πηγμένο αίμα αρκούδας. Και μια και το... ξεχείλωσα, γιατί να μην προσθέσω και αγκάθια πέντε εκατοστών από... διαλέξτε εσείς ένα ψάρι...

Αρχιτεκτονικά, η πόλη είναι ένας ανυπόφορος αχταρμάς, χωρίς την παραμικρή αρχή, μέση, και τέλος. Ναι, υπάρχουν όμορφα κτήρια, αλλά είναι... ένα στα ΤΟΣΑ, κι ακόμα κι αυτά, είναι “κρυμμένα” πίσω από δάση καλωδίων. Βδομάδες τώρα, παλεύω να βγάλω φωτογραφίες κάποιων εντυπωσιακών “ζωγραφιών” που ανέφερα σε προηγούμενο κείμενο, ζωγραφιές που κάποιες εξ αυτών είναι τόσο μεγάλες που καλύπτουν ολόκληρες πλευρές κτηρίων. Δοκιμάζω από εδώ, δοκιμάζω από εκεί, “θυσιάζω” μέρος των ζωγραφιών ζουμάροντας, έτσι ώστε να “καθαρίσω” την εικόνα από καλώδια, κι ακόμα κι έτσι, τις περισσότερες φορές αισθάνομαι ότι... προσπαθώ να μείνω στεγνός εν μέσω καταιγίδας, χωρίς ομπρέλα ή καταφύγιο τριγύρω, μόνο με τη... δύναμη της σκέψης. Χαμένο παιχνίδι.

Τις προάλλες έγραψα ότι η Ασουνσιόν είναι πόλη που τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, σου δίνει ένα και σου παίρνει δύο. Ανέφερα το πόσο μου αρέσει να πέφτω σε γιασεμιά ενώ περπατάω, ή να μου έρχεται στη μύτη η τσίκνα από υπαίθριο μπάρμπεκιου. Οι στιγμές που περνάω απολαμβάνοντας αυτές τις δύο μυρωδιές, είναι μειοψηφία. Την περισσότερη ώρα έξω, περπατώντας, η κύρια μυρωδιά είναι η μπόχα από τις εξατμίσεις, τα ούρα(!), και κάποια κοντινή αποχέτευση...

Κι αν νομίζει κανείς ότι τα πράγματα είναι έτσι μόνο στο κέντρο, λόγω έλλειψης υποδομών, σας διαβεβαιώ ότι δεν είναι μόνο το κέντρο, είναι όλες οι περιοχές που εγώ τουλάχιστον έχω περπατήσει, κι είναι πολλές, πηγαίνοντας σε γήπεδα πάνω-κάτω και δεξιά-αριστερά.

Βλέπω κάτω αριστερά ότι έπιασα τις 1000 λέξεις. Προτιμώ να κρατήσω την γκρίνια μου σε δόσεις τέτοιου μεγέθους, για να μην σας... overdose με την πρώτη. “Προβλέπω” δύο ακόμα κείμενα γεμάτα γκρίνια, κι αμέσως μετά σκοπεύω να εξηγήσω γιατί τα ανέχομαι όλα αυτά, και δεν σηκώνομαι να πάω κάπου αλλού. Προφανώς έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, το Α και το Ω μου “my North, my South, my East and West, my working week, my Sunday rest” (που “λέει” ένα πανέμορφο ποίημα του WH Auden, ανάμνηση από τις 4-5 φορές που έχω δει το “Τέσσερις Γάμοι και μια Κηδεία”), αλλά όχι μόνο.

Hasta pronto…

ΥΓ gio ntam και tupacgr13, την τελευταία βδομάδα πήγα στο “Κλάσικο” (Ολίμπια-Σέρρο Πορτένιο), και στο πρώτο εντός τής Σέρρο στο Λιμπερταδόρες (αυτό που νίκησαν 2-1 με γκολ στο 6ο λεπτό των καθυστερήσεων). Α-να-τρι-χί-λα... Τις επόμενες δύο βδομάδες θα έχω περισσότερο χρόνο για γράψιμο εδώ, και θα αφιερώσω τουλάχιστον δύο κείμενα στο τι συμβαίνει στα γήπεδα στην Ασουνσιόν, “προειδοποιώντας” τους μη ποδοσφαιρόφιλους στην πρώτη πρόταση.

 

[Sassenach77]

Για να φθάσεις στη θάλασσα

Θάλασσα;

 

[delmem2233]

Θάλασσα;

"Το περπάτημα σε αυτήν την πόλη είναι σαν να πηγαίνεις για βουτιά στη θάλασσα(...)" Σαν.

 

[alma]

Λοιπόν παρά το αηδιαστικό των μυρωδιών-και όχι μόνο- χαίρομαι να διαβάζω την συνέχεια της ιστορίας.Επίσης ελπίζω να δούμε φωτο από street art στην Ασουνσιόν κι ας έχουν και καλώδια μέσα....

 

[delmem2233]

Γκρίνιας συνέχεια (και τέλος, μέχρι... νεωτέρας)

Με ενοχλεί το πόσο τριτοκοσμική είναι, από κάποιες απόψεις, η Ασουνσιόν. Με ενοχλεί το ότι σε δέκα λεπτά “φυσιολογικής” βροχής, όχι... κατακλυσμού, δημιουργούνται “ρυάκια” πλάτους ενός μέτρου στις άκρες των δρόμων. Στα 15 λεπτά βροχής, το να περπατάς σε πεζοδρόμιο είναι απλά... ανόητο, επειδή οι οδηγοί δεν δίνουν την παραμικρή σημασία, πηγαίνουν κανονικότατα (δηλαδή με το γκάζι πατημένο), βρέχοντας τους... ανόητους πεζούς. Η έλλειψη υποδομών είναι τόσο χτυπητή που μου θυμίζει επαρχιακές πόλεις χωρών στιλ... Καμπότζη, Λάο. Η Ασουνσιόν όμως είναι πρωτεύουσα, και μάλιστα χώρας που καυχιέται για το πόσο σταθερή είναι η οικονομία της...

Με ενοχλεί το ότι οι περισσότερες γραμμές των λεωφορείων παύουν να λειτουργούν γύρω στις οκτώ(!!!). Στην Ασουνσιόν, κάθε γραμμή είναι και μία εταιρεία. Δεν υπάρχει... ΟΑΣΘ, ΜΙΑ εταιρεία που να λειτουργεί το όλο σύστημα. Με το που μειώνεται σημαντικά η κίνηση, η διατήρηση των λεωφορείων στους δρόμους παύει να είναι επικερδής για την επιχείρηση, και πολύ απλά, διακόπτουν τα δρομολόγια. Κάποιες γραμμές δεν λειτουργούν μετά τις οκτώ για λόγους ασφαλείας, επειδή περνάνε από περιοχές (κυρίως μεταξύ Ασουνσιόν και γειτονικού Λούκε) στις οποίες στο παρελθόν υπήρχαν επιθέσεις σε λεωφορεία, σε σχετικά αραιοκατοικημένα σημεία τής διαδρομής.

Με ενοχλεί το ότι πηγαίνεις σε σούπερ μάρκετ, ακόμα και “καλό”, και οι τιμές που βλέπεις στα ράφια έχουν λίγη σχέση με τις τιμές που χρεώνεσαι στο ταμείο. Πολύ απλά, δεν... μπαίνουν στον κόπο να τις ενημερώσουν.

Με ενοχλεί ότι ένα προϊόν εξαντλείται, και μπορεί να περάσουν δύο βδομάδες μέχρι να το ξαναφέρουν, επειδή στην Παραγουάη η παραγωγή προϊόντων είναι σχετικά περιορισμένη, πολλά πράγματα έρχονται από την Αργεντινή και τη Βραζιλία, και η τροφοδοσία είναι... ό,τι να ‘ναι.

Με ενοχλεί ότι ούτε καν τα πάρκα στο κέντρο τής πόλης, στη “βιτρίνα” τής πόλης, είναι περιποιημένα. Βλέπεις άστεγους να... κάνουν την ανάγκη τους, βλέπεις σκουπίδια, σπασμένα παγκάκια, μυρίζεις μπόχα, δεν σου κάνει κέφι να καθίσεις και να... χαζέψεις τον κόσμο που περνάει. Κι αν όντως καθίσεις, το πιθανότερο είναι σε λίγα λεπτά να αρχίσουν να σου κολλάνε ζητιανάκια, εκ των οποίων η Ασουνσιόν έχει αμέτρητα. Είναι πιτσιρίκια ξυπόλυτα, με ρούχα που... ούτε μπορείς να μαντέψεις πότε πλύθηκαν τελευταία φορά.

Πού περνούν τα βράδια τα συγκεκριμένα πιτσιρίκια; Σε “φαβέλες” (δεν ξέρω πώς τις λένε εδώ), ακόμα και στα όρια του κέντρου τής πόλης. Υπάρχουν χιλιάδες “damnificados”, κόσμος που έμενε σε... αυτοσχέδια καταλύματα στα όρια του ποταμού, κόσμος που αναγκάστηκε να μετακινηθεί είτε επειδή υπήρχε/υπάρχει πρόβλημα με τη στάθμη του νερού, είτε επειδή έγιναν έργα ανάπλασης (κατά μήκος τού ποταμού).

Μου έχουν πει ότι η Κυβέρνηση δίνει δωρεάν σπίτια σε αυτούς τους ανθρώπους, κι ότι πολλοί επιλέγουν να τα πουλήσουν και να επιστρέψουν στις “φαβέλες” τους, κοινότητες ολόκληρες από σπίτια φτιαγμένα από μακριές και σχετικά λεπτές ξύλινες πλάκες. Μου έχουν πει ότι πολλοί προτιμούν να ζουν έτσι, επειδή ως κάτοικοι “φαβελών” έχουν δωρεάν ρεύμα (με γεννήτριες), δωρεάν νερό, και τους δίνεται βοήθεια σε φαγητό. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ότι κάποιοι ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να ζήσουν έτσι, εμένα μου φαίνεται... τρελό, αλλά είναι γεγονός ότι τέτοιου είδους “κοινότητες” βλέπεις παντού, ακόμα και... ένα τετράγωνο μακριά από την προεδρική κατοικία(!).

Με ενοχλεί η κραυγαλέα επίδειξη πλούτου. Μαγκιά τους όσοι τα έχουν, άσχετα από το πώς τα απέκτησαν (δεν μπορώ να ξέρω), όμως... για παράδειγμα, υπάρχει μία plaza, ένα πάρκο, τρία τετράγωνα από το σπίτι στο οποίο πέρασα τον πρώτο μήνα εδώ. Το πάρκο είναι “φαβέλα”, 100%, από τη μία άκρη του μέχρι την άλλη. Στην απέναντι γωνία, υπάρχει ένα... αρχοντικό, στο οποίο θα μπορούσαν να ζήσουν... 50 άνθρωποι; Μπορεί και περισσότεροι. Ειλικρινά, κάθε φορά που περνούσα, προσπαθούσα να διακρίνω κάποια ταμπέλα, ή κάποια σημαία, επειδή ΤΕΤΟΙΑ κτήρια είναι συνήθως πρεσβείες, ή κατοικίες πρέσβεων προνομιούχων χωρών.

Τα “παλάτια” που βλέπεις στην Ασουνσιόν, είναι τόσα και τέτοια, και τόσο κοντά σε παραπήγματα στα οποία ζουν εκατοντάδες άνθρωποι (εκατοντάδες, στο καθένα. Αθροιστικά, σε όλη την πόλη, χιλιάδες), που πραγματικά μένεις να χαζεύεις. Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσα... κάστρα έχω δει, έχω περάσει από έξω, από απέναντι, “σπίτια” που θα μπορούσαν να είναι στο... Μπέβερλι Χιλς, κι όμως, είναι στην Ασουνσιόν(!), δύο τετράγωνα από κεντρικό δρόμο με νησίδα πλάτους τριών μέτρων μεταξύ των δύο ρευμάτων, την οποία, ναι, ακόμα και τη νησίδα, την έχουν μετατρέψει σε ατελείωτη μακρόστενη “φαβέλα”.

Με ενοχλεί το πόσο “τσιμπάνε” οι τιμές πολλών προϊόντων. Σε προηγούμενο κείμενο ανέφερα ότι κάποια πράγματα είναι πάμφθηνα. Είναι όντως. Κάποια. Πολλά όμως, μόνο “φθηνά” δεν τα λες. Τουλάχιστον, δεν τα λέω εγώ, έχοντας συνηθίσει σε πολύ budget-friendly χώρες. Για παράδειγμα, στην Ασουνσιόν, για 400 γραμμάρια κορν φλέικς, δίνω 50% περισσότερα χρήματα από όσα έδινα για ένα κιλό κορν φλέικς στην Κρακοβία. Με παρακολουθείτε; Ασουνσιόν, λιγότερο από μισή ποσότητα, 50% μεγαλύτερο κόστος από την Κρακοβία... Προφανώς δεν είναι η ίδια μάρκα, όμως και τα δύο είναι προϊόντα “ετικέτας”, προϊόντα των ίδιων των σούπερ μάρκετ, δηλαδή τα φθηνότερα. Και, στην Κρακοβία τα ράφια ήταν πάντα γεμάτα. Εδώ πηγαίνεις σε σούπερ μάρκετ, και... εύχεσαι να βρεις αυτό που θέλεις, γιατί αν όχι, “αναγκάζεσαι” να αγοράσεις κάτι αντίστοιχο, αλλά πολύ ακριβότερο.

Με ενοχλεί το ότι η μπίρα σε μπαρ είναι πιο ακριβή από μπίρα ίδιου μεγέθους στα τέσσερα μπαρ που πήγα στο Ρίο ντε Ζανέιρο τον Ιανουάριο, τη βδομάδα που πέρασα εκεί “στον δρόμο” προς Ασουνσιόν. Με ενοχλεί το ότι κάποια πράγματα στην “ταπεινή” Ασουνσιόν είναι πολύ πιο ακριβά από το “αφροκρεμικό” Ρίο (για να μην συγκρίνω με Κρακοβία).

Με ενοχλεί ΠΟΛΥ το πώς μιλάνε Ισπανικά . Ανέφερα σε άλλο κείμενο ότι μου αρέσει που χρησιμοποιούν το “vos”, κάτι που μου θυμίζει Αργεντινή και Ουρουγουάη. Ανέφερα επίσης ότι η Ασουνσιόν, για μένα, είναι πόλη που σου δίνει ένα και σου παίρνει δύο. Στην περίπτωση των Ισπανικών, ναι μεν χρησιμοποιούν στοιχεία ριοπλατένσε Ισπανικών, αλλά η προφορά τους είναι απλά οικτρή (στα αυτιά μου, και στα αυτιά αρκετών ξένων με τους οποίους το έχω κουβεντιάσει).

Το 2009, τις λίγες ημέρες που πέρασα εδώ, τα... φωνητικά πάνω-κάτω τους όταν μιλούσαν μεταξύ τους (όχι μαζί μου, όχι με ξένο), κι επίσης το πώς πρόφεραν το “r” κυρίως στο τέλος των λέξεων, με έκαναν να αισθανθώ ότι ήμουν στην Ινδία(!), κι άκουγα ντόπιους να μιλάνε... Malayalam, ή κάποια άλλη ινδική γλώσσα. Νόμιζα ότι μιλούσαν Γκουαρανί, αλλά όχι(!), μιλούσαν ΙΣΠΑΝΙΚΑ, πολύυυυ επηρεασμένα από τα Γκουαρανί.

Ειλικρινά, ώρες-ώρες, μου έρχεται να κλείσω τα αυτιά. Σκέφτομαι πώς μπορεί μια ολόκληρη χώρα να... κακομεταχειρίζεται έτσι κάτι τόσο μα τόσο όμορφο... Αυτό που... κάνουν στα Ισπανικά, για μένα, είναι σαν να σου δωρίζουν μία Φεράρι, κι εσύ να τη χρησιμοποιείς αποκλειστικά για να αποθηκεύεις παλιές εφημερίδες και περιοδικά!! Από την άλλη, όπως λένε, η ομορφιά βρίσκεται στα μάτια τού θεατή, και κατ’ επέκταση, στα αυτιά τού ακροατή. Ξέρω κόσμο που δεν αντέχει να ακούει τα Ισπανικά τού Μπουένος Άιρες, τα αγαπημένα μου με διαφορά από... εδώ μέχρι τον Πλούτωνα. Περί ορέξεως και γούστου...

Για να το κλείνω σιγά-σιγά, γράφω τούτο: το 2009, η Ασουνσιόν με άφησε με την εντύπωση ότι ήταν μία πόλη... παρατημένη, παραμελημένη, υπερβολικά “χύμα” για τα γούστα μου. Η κοπέλα (αρχιτέκτονας) στο σπίτι τής οποίας έμεινα τον πρώτο μήνα μου εδώ, χρησιμοποίησε τη λέξη “descuidada” για να την περιγράψει. Δεν την “προσέχει”, δεν την “φροντίζει” κανείς αυτήν την πόλη, αυτήν την αίσθηση έχεις, βλέποντας ακόμα και τα κεντρικά πάρκα να είναι... ένα χάλι και μισό.

Είναι πόλη που στην πράξη, με έργα, όχι στα λόγια, δεν την αγαπάνε ούτε οι κάτοικοί της. Αν την αγαπούσαν, δεν θα πετούσαν τα μπουκάλια τους δεξιά-αριστερά με το που αδειάζουν το περιεχόμενό τους.

Πενήντα μέρες στην Ασουνσιόν, έχω δει αμέτρητες ταμπέλες με πολιτικά μηνύματα, με συνθήματα, με, με, με. Εκείνο που με έκανε να αισθανθώ ότι ταυτιζόμουν πλήρως, ήταν ένα πανό σε μία σχετικά καλή περιοχή τής πόλης, στην οποία οι κάτοικοι της γειτονιάς είχαν γράψει “φθάνει πια με την οπτική μόλυνση στους δημόσιους χώρους”. I rest my case… Να... αγιάσει το χέρι όποιου το έγραψε...

Είχα σκοπό να γράψω και τρίτο “γκρινιάρικο” κείμενο, αλλά... δεν κάνω κέφι(!), παρά το πόσο γκρινιάρης είμαι από τη φύση μου. Έχω ήδη... γυρίσει σελίδα, έχω ήδη αποδεχθεί – σε γενικές γραμμές – τα πάμπολλα αρνητικά αυτής της πόλης, κι έχω αποφασίσει να μείνω πιστός στο αρχικό σχέδιό μου, να περάσω μήνες εδώ, σίγουρα μέχρι παραμονές έναρξης Μουντιάλ (μέσα Ιουνίου), ίσως ακόμα περισσότερο. Προτιμώ από το επόμενο κιόλας κείμενο να περάσω στο πώς με... έπεισα να υποβαθμίσω τα μύρια όσα αρνητικά. Ξανά, σε γενικές γραμμές, είμαι καλά, και προτιμώ να γράφω για αυτά που με κάνουν να αισθάνομαι καλά.

 

[taver]

Διακρίνω πάντως πάρα πολλές ομοιότητες σ' αυτά που λες για την Ασουνσιόν, με αυτά που λέμε οι Αθηναίοι για την Αθήνα...

 

[delmem2233]

“Δημιουργία ικανοποιητικού μικρόκοσμου”

Taver, στην Αθήνα έχω να πάω χρόνια, ελπίζω όμως τα πράγματα να είναι πολύ-πολύ-πολύ διαφορετικά από την Ασουνσιόν, και κατά βάθος, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι... για παράδειγμα, οι δρόμοι γίνονται ποτάμια μετά από 15 λεπτά βροχής. Μετά από μία ώρα κατακλυσμού, ναι, μπορώ να το φανταστώ. Μετά από 15 λεπτά απλής βροχής, αμφιβάλω, αλλά... ¿qué sé yo?

Και στη Θεσσαλονίκη λέμε διάφορα αρνητικά για την πόλη μας, αισθάνομαι ότι για κάποια έχουμε δίκιο, σε κάποια υπερβάλουμε, αλλά... δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να συγκρίνω την Ασουνσιόν με τη Θεσσαλονίκη, πόσο μάλλον με την Κρακοβία, από την οποία είναι οι περισσότερες πρόσφατες αναμνήσεις μου, λόγω του εξαμήνου μου εκεί.

Ένα μόνο θα γράψω: παρά τα μύρια όσα προβλήματα με την κατασκευή τού μετρό στη Θεσσαλονίκη, κουτσά-στραβά, το έργο προχωράει, και “μιλάμε” για μετρό, για σήραγγες, για... σοβαρή δουλειά. Στην Ασουνσιόν, χρόνια τώρα, δεν μπορούν να “στήσουν” μία λεωφορειολωρίδα(!), εκτός κέντρου, σε δρόμο με άπλετο χώρο δεξιά-αριστερά, που συνδέει την Ασουνσιόν με... ας πούμε, την Καλαμαριά της. Μετρό – λεωφορειολωρίδα. Παράδειγμα, απλά για να καταδείξω για πόσο διαφορετικά μεγέθη “μιλάμε”.

Όπως έγραψα χθες όμως, σε γενικές γραμμές, είμαι καλά. Πώς... μπορώ να είμαι καλά σε μία ΤΕΤΟΙΑ πόλη; Έχοντας δημιουργήσει έναν μικρόκοσμο που με ικανοποιεί. Τις βόλτες για απλή “περιπλάνηση” στην πόλη, τις έχω περιορίσει στο ελάχιστο. Έδωσα στην Ασουνσιόν πολλές ευκαιρίες να με ξαφνιάσει ευχάριστα, τις... έφτυσε όλες, και πλέον όταν νιώθω την ανάγκη να περπατήσω κατά τη διάρκεια της ημέρας, πηγαίνω “καρφί” σε συγκεκριμένα σημεία, κάπου για να φάω, στα outlets της Adidas και της Nike (είμαι άρρωστος συλλέκτης φανελών ποδοσφαιρικών ομάδων, έχω περίπου 340 πλέον, και συνεχίζω να αγοράζω), σε τράπεζες και ανταλλακτήρια, σε σούπερ μάρκετ. “Βόλτα” κάνω πλέον μόνο από τις οκτώ και μετά, επειδή τα καλώδια με ενοχλούν πολύ λιγότερο τότε, υπάρχουν ασύγκριτα λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους, και η θερμοκρασία πέφτει κάπως.

Από 1η Μαρτίου μένω πλέον σε χόστελ, σε δικό μου δωμάτιο, και το χαίρομαι, επειδή έχω δικό μου χώρο (με κλιματιστικό) για να δουλεύω, κι όταν κάνω κέφι για διάλειμμα, απλά βγαίνω στην αυλή ή σε κάποιον άλλο κοινόχρηστο χώρο τού χόστελ, και κάνω χαβαλέ με παιδιά εδώ. Οι περισσότεροι είναι long-termers, παιδιά που μένουν εδώ καιρό. Υπάρχουν και οι... περαστικοί, για να... πασπαλίζουν την ατμόσφαιρα. Αισθάνομαι ότι κάνω διακοπές. Η ατμόσφαιρα είναι τόσο χαλαρή που... ναι, διακοπές, αυτή είναι η λέξη, άσχετα αν στην πραγματικότητα δουλεύω πολλές ώρες την εβδομάδα, εφτά μέρες.

Είμαι τόσο χαλαρός, που χθες το βράδυ τραγούδησα καραόκε(!!!), πρώτη φορά στη ζωή μου(!!!!!). Τα παιδιά στο χόστελ οργάνωσαν βραδιά καραόκε, μία Βραζιλιάνα που θα σπουδάσει Ιατρική εδώ ετοίμασε καϊπιρίνια, στην αρχή απλά έκανα πλάκα με τα παιδιά που τραγουδούσαν αποφεύγοντας να πάρω το μικρόφωνο, μέχρι που έβαλαν Auténticos Decadentes (“La Guitarra”), και... ακόμα και τώρα που το γράφω δυσκολεύομαι να το/με πιστέψω, σκέφτηκα “δε γαμ...”, και πήρα το μικρόφωνο εθελοντικά(!!). Αν γράψω σε πρώην φίλη μου στη Μαλαισία ότι τραγούδησα καραόκε, θα μου κόψει και τις ευχές γενεθλίων (έχουμε μείνει σε σχετικά συχνή επαφή). Χρυσό με έκανε δύο χρόνια να πάμε σε καραόκε, κι εγώ ο κρυόκωλος επέμενα στο “όχι”, απόλυτα όμως, λες και μου πρότεινε να... δεθούμε σε δέντρα στη μέση δάσους στη Μαλαισία, και να αφήσουμε τα κουνούπια να μας... γλεντήσουν.

“Δημιουργία ικανοποιητικοί μικρόκοσμου”. Αυτό είναι που με έχει βοηθήσει να “καταπιώ” τα πολλά και σοβαρά που δεν μου αρέσουν στην Ασουνσιόν.

Εννοείται όμως ότι αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο, θα έφευγα από εδώ... χθες, την περασμένη βδομάδα, δύο μέρες αφού ήρθα...

Έγραψα σε προηγούμενο κείμενο για την “ανατριχίλα” στο “Κλάσικο” τής Ασουνσιόν, το παιχνίδι μεταξύ των δύο μεγαλύτερων και λαοφιλέστερων ομάδων, και σε εκείνο τής Σέρρο Πορτένιο στο Κόπα Λιμπερταδόρες. Μία άλλη ανατριχίλα ήταν εκείνη που... αρχές Οκτωβρίου, αν θυμάμαι καλά, με έκανε να αποφασίσω οριστικά να επιστρέψω στη Νότια Αμερική μετά την Πολωνία. Τότε σχεδίαζα να κάνω το “άλμα” τον Ιούνιο ή Ιούλιο, πριν ή μετά το Μουντιάλ. Δεν πήγαινε το μυαλό μου – τότε ακόμα – ότι θα ερχόμουν πολύ νωρίτερα.

Υπάρχει ένα φανταστικό ελληνικό σάιτ, ποδοσφαιρικό, το sombrero.gr, τα παιδιά τού οποίου ποστάρουν απίθανες ιστορίες, πολλές εκ των οποίων έχουν να κάνουν με τη Νότια Αμερική. Ήμουν στην Κρακοβία, έκανα διάλειμμα για μεσημεριανό φαγητό, κι έριξα μια ματιά. Είχαν ανεβάσει ιστορία για τον... θρυλικό “Χοντρό τού Ροσάριο”, έναν... “εύσωμο” οπαδό τής Σεντράλ, ο οποίος κάποτε “άνοιξε διάλογο” με μία ολόκληρη κερκίδα οπαδών τής Μπόκα, σε παιχνίδι μεταξύ των δύο στο Ροσάριο.

Για να μην μακρηγορήσω, πρόκειται για μία “χαριτωμένη” ιστορία, με τον “χοντρό” να έχει ολόκληρη την κερκίδα τής Μπόκα να τον πικάρει με συνθήματα “επί προσωπικού”, στοχεύοντας προφανώς στα κιλά του. Εκείνος κάποια στιγμή πετάει την κλασική, πλέον, ατάκα, “andá a la cancha, bobo” (πήγαινε στο γήπεδο, βλάκα), εννοώντας ότι οι της Μπόκα σπάνια πήγαιναν τότε στο γήπεδο, μόνο στα μεγάλα παιχνίδια (κάτι που δεν ισχύει, αλλά... τέλος πάντων).

Ήταν μία απλά... χαριτωμένη ιστορία, ένα αστείο βίντεο, κι όμως, εμένα με ανατρίχιασε, σχεδόν βούρκωσα (χαχαχαχαχα), επειδή μου είχε λείψει ΤΟΣΟ το να είμαι στη Νότια Αμερική με τα... ωραία της, τα ωραία της ΓΕΝΙΚΑ, και τα ωραία της ΕΙΔΙΚΑ, στα γήπεδα. Θυμάμαι ότι έγραψα σε μία φίλη το... ψευτοβαθύ “η ζωή είναι πολύ σύντομη για να μην εκμεταλλευόμαστε αυτά που μας προκαλούν ανατριχίλα”, κάτι τέτοιο, και τότε ήταν που πάρθηκε οριστικά η απόφαση να μην πάω στην Ασία μετά την Πολωνία, ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, αλλά να επιστρέψω στη Νότια Αμερική.

Το τι σου προκαλεί (ευχάριστη) ανατριχίλα είναι... περίπτωση στην οποία ταιριάζει το cada loco con su tema, κάθε τρελός με την περίπτωσή του, μπορεί εκείνο που μας προκαλεί ανατριχίλα να είναι... μέχρι και γελοίο, όμως το θέμα είναι ότι αν κάτι όντως σου προκαλεί ανατριχίλα, κάτι τόσο... έντονο και αυθόρμητο, κάτι σημαίνει...

Για διάφορους λόγους, το ενδιαφέρον μου στη ζωή ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια έχει περιοριστεί... ανησυχητικά , πράγματα που κάποτε με ενθουσίαζαν, πλέον δεν το κάνουν, το ενδιαφέρον μου εξάπτεται όλο και λιγότερο για όλο και λιγότερα πράγματα, και παρά το πόσο ξέγνοιαστος-ξέγνοιαστος-ξέγνοιαστος ήμουν πέρσι στην Κρακοβία, αισθάνθηκα κάποια στιγμή ότι είχα βάλει... αυτόματο πιλότο, είχα αράξει πίσω, κι απλά... χάζευα, ξέγνοιαστος μεν, χωρίς “ανατριχίλες” δε.

Σκέφτηκα ότι σε αυτό που είχα στην Κρακοβία, μπορούσα κάποια στιγμή να επιστρέψω, είναι το... μαξιλαράκι μου, όμως έπρεπε να κάνω κάτι για να με ξεβολέψω, και κυρίως να είμαι κάπου που η τρίχα μου θα σηκώνεται πολύ πιο συχνά, κι όχι βλέποντας κάτι στην οθόνη υπολογιστή, αλλά... ευρισκόμενος στο “σημείο μηδέν”, εκεί όπου η ανατριχίλα προκαλείται, δεν “μεταδίδεται” απλά μέσω υπολογιστή ή τηλεόρασης.

Για να καταλήξω, παρά το πόσο γελοίο μπορεί να φαίνεται σε κάποιους το να ανατριχιάζω ευρισκόμενος σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στην Παραγουάη, εμένα “μου κάνει” . Το θέαμα σαν θέαμα εντός αγωνιστικού χώρου άλλοτε είναι απολαυστικό, άλλοτε όχι, άλλοτε... κάθε άλλο ΠΑΡΑ απολαυστικό, όμως κατά κανόνα, η ατμόσφαιρα στα γήπεδα, ακόμα και στα παιχνίδια που έχει λιγοστό κόσμο, εμένα μου αρκεί για να υποβαθμίσω στο μυαλό μου όλα τα αρνητικά τής Ασουνσιόν. Για πόσο; Νομίζω, μέχρι το τέλος τής Απερτούρα, το πρώτο μισό τής σεζόν, μέσα Ιουνίου. Μπορεί να μείνω και Ιούνιο/Ιούλιο για να δω εδώ το Μουντιάλ, όμως νομίζω ότι μετά από πέντε μήνες στην Ασουνσιόν δεν θα είμαι απλά έτοιμος να φύγω, αλλά... δεν θα κρατιέμαι.

Θα φύγω για να πάω πού; Μέχρι τότε... μεσολαβούν πολλές ανατριχίλες σε γήπεδα και ζιγκ-ζαγκ σε διαλυμένα πεζοδρόμια της Ασουνσιόν. Έχω διάφορες ιδέες, οι περισσότερες έχουν να κάνουν με Νότια Αμερική (όχι απαραίτητα ισπανόφωνη), αλλά... queda mucho.

Δεν το γράφω κάθε φορά, μάλλον δεν το έχω γράψει καθόλου σε αυτήν την ιστορία, αλλά ευχαριστώ πολύ όλους εξ υμών που αφιερώνετε χρόνο να με διαβάζετε.