Ταϊλάνδη Ασία, η πρώτη επαφή....!

[go2dbeach]

Αν έβαζα τα ταξίδια μου σε σειρά ομορφιάς , φύσης , παραλίας , ενδιαφέροντος , ατμόσφαιρας, τότε το Λανγκάουι για μένα κατατάσσεται ως το τελευταίο.
Επειδή αναφέρθηκε λοιπόν ως πιθανός προορισμός , αν υποθέσουμε οτι η 'κακοτυχία' συνεχίστηκε αλλά καταφέρατε να πάτε κάπου , πιθανόν να είναι το Λανγκάουι.

 

[ganlayer3]

Λοιπόν η ιστορία σου είναι πρώτης τάξεως σενάριο για τον Καμπουτζίδη!Από το Παρά Πέντε τέτοιο άγχος!Μήπως να του το'στελνες να εξοικονομήσεις και τα υπόλοιπα ταξίδια σου?

Μακαρι......τωρα θα ταξιδευα. Εμενα μου θυμιζει κατι με τον Φουντα. Θυμασαι την ταινια που ηταν αστυνομικος και εψαχνε αιμα στα νοσοκομεια. Μηδεν ρεζους αρνητικο. Τι αγχος και αυτο.

 

[ganlayer3]

Εεεε μιας κ πετάς Τετάρτη, πήγαινε στη δουλεια Δευτέρα κ Τρίτη για να έχεις κ μια μέρα καβατζα

Αυτο θα προσπαθησω να κανω. Αλλα χρειαζεται εγκριση. Δεν ειναι βλεπεις του πατερα μου. Επισης εαν με βαση τον προγραμματισμο των αδειων στις 29/12 λοιπουν πολλοι, τοτε εχασα. Λογο υπηρεσιακων αναγκων.

 

[ganlayer3]

Λοιπον, μου κινειτε εντονα την περιεργεια για το πως πιστευετε οτι εξελιχθηκαν τα πραγματα. Εαν το επιτρεπουν οι administrator, θα ειχε ενδιαφερον ενα μικρο δημοψηφισμα του τυπου: τελικα πιστευετε οτι πηγαμε ασια; εαν ναι που;

Αντε ντε...Για να ακουσω..

 

[KLEOPATRA]

Εγω παντως τρωω ηδη τα νυχια μου απο την αγωνια .
Γραφεις πολυ ωραια !
Ε ναι πιστευω οτι πηγες τελικα ..τοσο psycho δεν πιστευω οτι ειναι καποιος ωστε να πλεξει ολο αυτο το σεναριο,να ξεγυμνωσει την ψυχη του και τις σκεψεις του...για να μην παει πουθενα τελικα και απλα σε τοσες σελιδες να γραφει το χρονικο ενος μη-πραγματοποιηθεντος ταξιδιου.
Οσο για το που πηγες ειλικρινα ειναι δυσκολο να κανω μαντεψια ..μπορει να μας ξεγελασεις με καποια ανατροπη...σε εχω ικανο για ολα
Μωρε μηπως εγινε κανενα κουλο στο τελος και καταφερατε να πατε Ταυλανδη?

 

[ganlayer3]

Εγω παντως τρωω ηδη τα νυχια μου απο την αγωνια .
Γραφεις πολυ ωραια !
Ε ναι πιστευω οτι πηγες τελικα ..τοσο psycho δεν πιστευω οτι ειναι καποιος ωστε να πλεξει ολο αυτο το σεναριο,να ξεγυμνωσει την ψυχη του και τις σκεψεις του...για να μην παει πουθενα τελικα και απλα σε τοσες σελιδες να γραφει το χρονικο ενος μη-πραγματοποιηθεντος ταξιδιου.
Οσο για το που πηγες ειλικρινα ειναι δυσκολο να κανω μαντεψια ..μπορει να μας ξεγελασεις με καποια ανατροπη...σε εχω ικανο για ολα
Μωρε μηπως εγινε κανενα κουλο στο τελος και καταφερατε να πατε Ταυλανδη?

Οι σκεψεις σου ειναι πολυ λογικες και δομημενες. Ομως δεν θα αποκαλυψω εαν ειναι και σωστες.

 

[taxidiara]

Οι σκεψεις σου ειναι πολυ λογικες και δομημενες. Ομως δεν θα αποκαλυψω εαν ειναι και σωστες.

Κύριε, κύριε εγώ ξέρω, ξέρω Τι κερδίζω??

Άντε βρε συνέχισε, μπορεί να ξέρω αλλά με έχει κερδίσει η αφήγησή σου.

 

[nicole.g.<3]

Πολύ χαίρομαι που ξεκίνησες ιστορία... Μαντεύω και εγώ την εξέλιξη αλλά δεν θα την πω για να μην προδώσω τη συνέχεια !!!
Άντε για συνέχισε σε παρακαλώ...μας άγχωσες που μας άγχωσες για τα καλά στα προηγούμενα κεφάλαια, ήρθε η ώρα να μας αποζημιώσεις !!!
Περιττό να σου πω πως τη διάβασα μονορούφι ...

 

[ganlayer3]

Δεν σκεφτόμουν καθαρά. Το μυαλό μου είχε θολώσει με χίλιες δύο σκέψεις. Δεν μπορεί να ανησυχώ για τα πάντα. Δεν μπορεί όλα να είναι τόσο σοβαρά. Η ζωή είναι ένα καλοστημένο αστείο σκέφτηκα. Πήρα θάρρος.

Ήταν εμφανές περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Δεν είχαμε άλλες επιλογές και το ξέραμε. Ήταν η καλύτερη ευκαιρία που είχαμε. Θα το προσπαθούσαμε και ότι γίνει. Πρωί, πρωί θα επισκεπτόμουν το γραφείο. Έπρεπε να προσπαθήσω, έπρεπε να τους πείσω. Δεν φτάσαμε ως εδώ σκέφτηκα, για να δειλιάσω στο τέρμα. Θα τα έπαιζα όλα για όλα.

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα με ένα σωρό σκέψεις. Τα όνειρα με βασάνιζαν. Είδα εφιάλτες. Όχι από προαίσθημα, αλλά από το άγχος και την αγωνία μου. Το υποσυνείδητο χτύπαγε υπερωρίες.

Ξύπνησα με το στομάχι μου σφιγμένο και μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Τα πόδια μου έτρεμαν, για αυτό που έπρεπε να κάνω. Η ώρα 6 το πρωί. Άλλος ύπνος δεν μου κολλούσε. Έπρεπε όμως να μείνω ξαπλωμένος. Ήμουν κουρασμένος. Έπρεπε να ξεγελάσω τις σκέψεις που αρρώσταιναν το κορμί μου. Ότι ήταν να γίνει, θα γινόταν. Είτε ήμουν κομμάτια,, είτε όχι. Έπρεπε να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Δεν έπρεπε να λιγοψυχήσω τώρα. Εάν ήταν να το κάνω, έπρεπε να το είχα πράξει από την αρχή. Ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται στα δύσκολα σκέφτηκα. Και στο κάτω κάτω της γραφής ένα εάν να ναυαγήσω ας το κάνω με στυλ. Όπως και στον ΤΙΤΑΝΙΚΟ σκέφτηκα. Ντύθηκαν με τα καλά τους και πήγαν στο BALL ROOM του πλοίου για να χορέψουν, υπό την συνοδεία πιάνου. Μα τι σκέφτομαι; Οι ο παραλογισμός διακόπηκε απότομα. Τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά;

Στις 08:00 σηκώθηκα και άρχισα να ετοιμάζομαι. Οι 2 ώρες που μεσολάβησαν από την στιγμή που ξύπνησα ήταν γεμάτες με σκέψεις, κυρίως αλλοπρόσαλλες και αγωνία. Συνειδητοποίησα, ότι η τόση ένταση και αγωνία οφειλόταν στο γεγονός που δεν ήθελα με τίποτα να αποτύχω. Το ΟΧΙ δεν το είχα ως επιλογή.

45 λεπτά χρειάστηκα μέχρι να διανύσω την απόσταση από το σπίτι μου μέχρι την εταιρεία, μέσω της Αττικής Οδού. Όπως κάθε μέρα στο ραδιόφωνο με συντρόφευαν μουσικές από όλον τον κόσμο. Ένιωθα πάντα πολίτης του κόσμου. Η Ελλάδα αποτελούσε ένα μικρό γεωγραφικό τμήμα, των συνόρων του μυαλό μου. Ίσως καθοριστικό ρόλο σε όλο αυτό να είχε παίξει το επάγγελμα του θείου μου. Θυμάμαι μικρός λάμβανα κάρτ ποστάλ και δώρα από κάθε μεριά του κόσμου. Κάθε φορά μου λάμβανα γράμμα του, θυμάμαι κοιτούσα εκστασιασμένος για ώρες τις φωτογραφίες. Προσπαθούσα να ταξιδέψω νοερά αν ζήσω την δική μου περιπέτεια. Ήταν καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού. Είχε ταξιδέψει την υφήλιο 4 με 5 φορές . Οι περιγραφές και οι ιστορίες του για τα μακρινά μέρη που ταξίδευε, ονειρικές. Ήμουν μαγεμένος με τον κόσμο. Ήθελα να τον γυρίσω σπιθαμή, προς σπιθαμή.

Έφτασα έξω από τα γραφεία της εταιρείας στις 09:30. Πάρκαρα το smartακι και κατευθύνθηκα προς την κεντρική είσοδο. Χαιρέτισα τον φύλακα και χρησιμοποίησα την κάρτα εισόδου μου για να ανοίξω μια από τις εσωτερικές πόρτες του κτιρίου, προκειμένου να μεταβώ στον χώρο με τους ανελκυστήρες. Στον 1ο όροφο σταμάτησα. Άνοιξα την κεντρική είσοδο και βρέθηκα στην άκρη του διαδρόμου που οδηγούσε στο τμήμα μου. Από το σημείο που βρισκόμουν, ήμουν ακόμη αθέατος στου συναδέλφους μου. Με μικρές δρασκελιές και μάλλον επιφυλακτικές διένυσε την απόσταση από το χώρο που βρισκόμουν μέχρι το κέντρο του ορόφου.

Η έκπληξη στα μάτια όσων με είδαν ήταν έκδηλη. Συναισθήματα συμπόνιας αλλά και ευχαρίστησης διέκρινα στα πρόσωπά τους. Δεν ήταν λίγοι οι κακεντρεχείς. Πολλοί είχαν μεγαλώσει με την κακή νοοτροπία και προτιμούσαν « να ψοφήσει ο γάιδαρος του διπλανού τους» από το να αποκτήσουν και αυτοί έναν. Θεέ μου τι νοοτροπία. Εάν μισώ κάτι περισσότερο στο DNA του λαού μου, είναι η μισαλλοδοξία και ο φθόνος. Δεν κοιτούμε να γίνουμε καλύτεροι, αλλά προτιμούμε να υποβαθμίσουμε τον άλλον που μας ξεπερνά.. Πρόοδος σκέφτομαι, με αυτήν την νοοτροπία δεν θα έρθει ποτέ.

Τις σκέψεις μου διακόπτουν, τα ερωτήματα των συναδέλφων που έρχονται καταιγιστικά.. Τι έγινε; Δεν έφυγες; Γιατί δεν πήγες; Πότε θα πας; Θα πας; Η περιέργεια τους ήταν έντονη. Όλοι γνώριζαν το δράμα μου. Αυτό που τουλάχιστον είχε διαδραματιστεί όλη την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν είχαν ιδέα τί πέρασα το Σαββατοκύριακο. Ούτε γνώριζαν για την δύσκολη θέση που βρισκόμουν.

Τους εξήγησα στα γρήγορα, τι μου είχε συμβεί, κρύβοντας ότι δεν τους αφορά και τους προσπέρασα, κατευθυνόμενος προς στο βάθος του διαδρόμου που βρισκόταν το κλειστού τύπου γραφείο του διευθυντή. Φτάνοντας εκεί, διαπίστωσα ότι τα φώτα ήταν κλειστά και το γραφείο Α Δ Ε Ι Ο. Πάγωσα…….! Που είναι σκέφτηκα. Αυτός έρχεται από τις 07:30 κάθε πρωί. Μήπως έχει πάει σε κάποια συνάντηση; Αναθάρρησα. Κάνω μεταβολή και κατευθύνομαι στο συρφετό των γραφείων των συναδέλφων, ψάχνοντας τον προϊστάμενο.
Είναι σκυμμένος με το πρόσωπό του στα χαρτιά και δεν διαπιστώνει άμεσα την παρουσία μου.
Ο προϊστάμενος μου είναι ένας άνθρωπος γύρω στα 50, με καλή ψυχή. Η συνεργασία του με τον διευθυντή μου και άμεσα προϊστάμενο του για 15 συναπτά έτη, τον έχει επηρεάσει ανεπανόρθωτα. Έχει απολέσει κάθε ίχνος πρωτοβουλίας και φοβάται και την σκιά του. Δεν παίρνει θέση για τίποτα. Εκτελεί μόνον εντολές. Είναι άνθρωπος της οικογένειας, πράος.
Διακόπτω τους συλλογισμούς του. Τον καλημερίζω και τον ρωτάω που βρίσκεται ο Διευθυντής. Ανταποδίδει τον χαιρετισμό και μου απαντά « σε ΑΔΕΙΑ». Θα έχει άδεια όλη την εβδομάδα.

Παγώνω…. Είμαι έτοιμος να καταρρεύσω.....

Τι αποκρίνομαι; Μα πως; Έτσι ξαφνικά; Όχι μου απαντά, κάθε άλλο. Ήταν προγραμματισμένη.
Βεβαίως σκέφτομαι. Δεν ήταν υποχρεωμένος να μας ανακοινώσει, το πότε παίρνει άδεια. Για αυτό και δεν το ήξερα.

Του εξηγώ το πρόβλημα μου, μην έχοντας άλλον για να στραφώ. Το γραφείο του είναι κοντά στων υπολοίπων συναδέλφων, οι οποίοι και δεν χάνουν την ευκαιρία να κρυφακούσουν τα όσα λέμε. Άλλοι διακριτικά και άλλοι επιδεκτικά.
Όταν τελειώνω την εξιστόρηση, το πρόσωπό του έχει συνοφρυωθεί. Έτσι κάνει πάντα. Παίρνει μια έκφρασή έντονου σκεπτικισμού, για να δώσει βαρύτητα στο κάθε θέμα. Αυτήν τη φορά όμως διακρίνω και κάτι επιπλέον. Ενώ θα περίμενα, μετά από αυτήν την έκφραση να αρχίσει να μιλά, αυτός παραμένει σιωπηλός και σκυθρωπός. Σαν να κρατά μια ωρολογιακή βόμβα στα χέρια του και να φοβάται ότι θα του σκάσει.
Τι θα ήθελες να γίνει, μου απαντά τελικά. Του εξηγώ ότι χρειάζομαι είτε μια ημέρα επιπλέον άδεια 29/12, την οποία και θα πάρω προκαταβολικά από το 2009 ή θα δουλέψω αύριο και θα μεταφέρουμε την άδεια κατά μια ημέρα.

Τον βλέπω ότι χλομιάζει. Αυτό που φοβόταν, τώρα του συμβαίνει. Θα πρέπει να πάρει αποφάσεις. Ανοίγει τον Η/Υ και απρόθυμα ψάχνει το πλάνο των αδειών του τμήματος, γραμμένο σε excel. Δυσκολεύεται να το βρει. Μπαινοβγαίνει στους ίδιους φακέλους. Μέσα έξω. Προδίδει σύγχυση. Κοιτάει την οθόνη, αλλά ουσιαστικά δεν βλέπει. Τα μάτια του είναι σαν άψυχα. Τον βοηθώ.

Ααααα το βρήκαμε ανακράζει. Το ανοίγει και το κοιτάει προσεκτικά. Επανέρχεται στην πραγματικότητα. Αυτό που βλέπει δεν του αρέσει. Δεν του αρέσει καθόλου. Ξανά χάνει το χρώμα του. Μένει για λίγο σκεπτικός, ζυγίζοντας, τι θα μου πει. Φοβάμαι ότι η απάντηση δεν θα είναι καλή. Έχω δίκιο…..

 

[Italitsa]

Συνεχισε τωρα ομως!!! Μου εχεις βγαλει την ψυχη βρε ανθρωπε....

 

[ganlayer3]

Συνεχισε τωρα ομως!!! Μου εχεις βγαλει την ψυχη βρε ανθρωπε....

Εντάξει με τσάκωσες. Σταματώ σε κομβικά σημεία. Αλήθεια όμως, γράφω οσο περισσοτερο μπορω. Θα προσπαθησω να ανταποκριθω το συντομοτερο.

 

[ganlayer3]

Ξέρεις μου λέει στις 29/12 έχουν άδεια σχεδόν τα 2/3 του τμήματος. Οι αλληλεπικαλύψεις των θέσεων είναι σχεδόν υποτυπώδης. Εάν λείπεις και εσύ, θα εκτεθούμε ως τμήμα εάν κάτι προκύψει. Μα για μια ημέρα δεν χάθηκε ο κόσμος του απαντώ. Μια οι περισσότερες μου λέει, το ίδιο αποτέλεσμα έχουν. Καταλαβαίνεται τι μου λέτε, του απαντώ. Για μια ημέρα, θα χάσω 1600 ευρώ και δεν θα πάω πουθενά. Χαραμίζω την άδεια του έτους μου, που την περίμενα πως και πως. Και τι να σου κάνω εγώ, μου απαντά. Αφού δεν βγαίνει. Να βρείτε λύση, ανταπαντώ. Δεν μπορείτε ελαφριά την καρδία να με απορρίψετε.
Ξανά σκεπτικός. Αντιλαμβάνεται ότι έχω πρόβλημα σοβαρό και θα πρέπει να το αντιμετωπίσει. Σκέπτεται, σκέπτεται . Δεν μπορώ να πάρω εγώ τέτοια απόφαση. Δεν έχω το authority μου απαντά. Πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, μου ανακοινώνει ότι θα καλέσει τον διευθυντή στο κινητό.
Ωραία σκέπτομαι. Εάν τον ενοχλήσουμε στην άδεια του, σίγουρα θα μας στείλει στο διάολο και θα μας απορρίψει. Και καλά άμα τον βρούμε. Άμα δεν σηκώνει το κινητό του; Εάν είναι στο εξωτερικό; Θα χάσουμε την όποια ευκαιρία έχουμε. Με πιάνει τρόμος.

Πηγαίνουμε μαζί στο γραφείο του Διευθυντή και κλείνουμε την πόρτα. Μόνο από το γραφείο του, επιτρέπεται η κλήση αριθμών κινητών τηλεφώνων. Όλο τώρα το γραφείο μας κοιτά. Απροκάλυπτα, όλοι οι συνάδελφοι έχουν σταματήσει, ότι και εάν δήθεν έκαναν και ασχολούνται με την νέα τροπή που πήρε το θέμα. Γνωρίζουν τι στραβόξυλο είναι ο διευθυντής και περιμένουν το show. Όπως οι καρχαρίες που μυρίζονται το αίμα. Αδιαφορώ και γυρίζω την πλάτη μου στο παράθυρο και προς τα γραφεία τους.


Σχηματίζουμε τον αριθμό του κινητού τηλεφώνου, του διευθυντή μου. Η αγωνία με πλημμυρίζει. Το στομάχι μου σφίγγεται. Σαν να έχω και τρέμουλο. Φθάνει η ώρα της κρίσεως σκέφτομαι. Ως εδώ ήταν. Μετά από κάποια κουδουνίσματα, ακούγεται μια φωνή «Παρακαλώ». Ο προϊστάμενος μου τον καλημερίζει και μπαίνει στο θέμα. Ο ακροατής από την απέναντι γραμμή, δεν ανταποδίδει την καλημέρα. Όσο αφηγείται τα γεγονότα ο προϊστάμενος μου, ο διευθυντής μένει σιωπηλός. Κάποια στιγμή διακόπτει τον προϊστάμενο ενοχλημένος και του ζητά να μπει θέμα. Και τότε ο προϊστάμενος μου του σερβίρει το κυρίως πιάτο. Μια στιγμή σιωπής και απάντηση από την άλλη γραμμή, « Δεν μπορεί να γίνει αυτό που μου ζητάς, συγνώμη αλλά δεν είναι καλή ώρα πρέπει να κλείσω». Μετά από αυτό ακούγεται ο μονότονος ήχος της γραμμής που έχει κλείσει. Κοιτώ τον προϊστάμενο μου παγωμένος. Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Χάνομαι…