Ας Γράψω και για ένα ταξίδι που δεν έγινε.

[Nikos86]

Φίλε @gelf κάθε παράγραφος που αν αναρτάς, δημιουργεί αυτόματα προσδοκίες για πολλές επόμενες να το ξέρεις.
Έχω πολλά να σχολιάσω, να ρωτήσω για να μάθω, να συμφωνήσω, να διαφωνήσω ίσως, ωστόσο μόνο γραπτώς δε μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Το προτιμώ σε κάποιο σκοτεινό μπαρ με κανένα καλό «συνοδευτικό».

@Nikos86 Μεγάλη ατάκα/αλήθεια. Δε θα 'χαμε να διήγηθούμε ούτε τα μισά.
Ποια μισά τώρα που το σκέφτομαι, ούτε το 1/10... Κάποια στιγμή πρέπει ν' ανοίξει ένα τέτοιο νήμα μου φαίνεται, με αντίστοιχες σύντομες ιστορίες.

Και γω θα γουσταρα πολυ να παω για ποτο με τον gelf, θα εχει να μας διηγηθει πολλα, αν κανονισετε σφυριξτε μου. (Το εννοω)

 

[Smaragda53]

ΥΓ
Τον τελευταίο καιρό δουλεύω πολύ. Μου αρέσει η νύχτα, για δουλειά (και όχι μόνο). Την ημέρα μπορώ να κάνω υπολογισμούς, αλλά τις τεχνικές εκθέσεις τις γράφω συνήθως νύχτα με τη συνοδεία ενός (και όχι μόνο) εξαιρετικού malt whisk(e)y. Κάποιες φορές κάνω ένα μικρό διάλειμμα. Τότε θυμάμαι παλιές ιστορίες και γελάω. Θυμάμαι ιστορίες από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970. Χρόνια παλιά, χρόνια όμορφα. Έτσι άρχισα να γράφω κάτι λίγο απ' τα παλιά για να ξεκουραστώ. Ξεκουραζόμουν και συνέχιζα τη δουλειά. Κάπως έτσι ανάρτησα τη μη ταξιδιωτική ιστορία, για το ταξίδι που δεν έγινε. Έγραφα μια μικρή παράγραφο και την αναρτούσα.
Επίσης ήμουν προσεκτικός στο να μην φωτογραφίσω υπαρκτά πρόσωπα. Πχ αν έβαζα κάποιο χαρακτηρισμό στο στέλεχος που ήρθε στην υπόγεια την ταβέρνα, όλοι θα καταλαβαίνατε ποιόν εννοούσα και ποιος είναι ο θεσιθήρας. Ούτε για το γιο του ιστορικού στελέχους της Αριστεράς, τον οποίο αναφέρω στην παρακάτω πραγματική ιστορία περιγράφω κάτι. Ας μείνουν όλα ανώνυμα, άλλωστε ανώνυμος είμαι κι εγώ.
Τώρα μετά το τέλος της μη ταξιδιωτικής ιστορίας πρέπει να ευχαριστήσω πολύ τους φίλους (αν και δυστυχώς δεν έχουμε γνωριστεί) @travelbreak και @gkalla. Αν και είστε νεούδια κάτι λίγο προλάβατε. Παρακάτω θα σας εξηγήσω γιατί δεν ήθελα πάλι Μόσχα. Δεν ήθελα να πάω πάλι σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, γιατί ο κόσμος που είχα πλάσει στο μυαλό μου (και όχι μόνο στο δικό μου) ήταν ανύπαρκτος. Δεν θέλω να συνεχίσω με ζητήματα που μπορεί να δημιουργήσουν αντιπαραθέσεις. Βέβαια στη διάρκεια του χρόνου η Μόσχα και λοιπές πόλεις και περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ με έχουν εκδικηθεί, αφού κάποια ταξίδια προς εκεί είναι τα μόνα που έχουν αναβληθεί ή ματαιωθεί (ευτυχώς όχι όλα). Και αυτά μετά την πτώση του (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού. Πριν την πτώση απέφευγα να προσεγγίσω, ύστερα από τις τραυματικές εμπειρίες του δεύτερου μισού της 10ετίας του 1970.

@Smaragda53, σε ευχαριστώ πολύ για τις παρεμβάσεις σου και θα απαντήσω άμεσα στις ερωτήσεις σου. Υπήρχαν φοιτήτριες στη συνέλευση, αλλά λίγες. Για το σκοπό αυτό είχαμε αδελφοποιηθεί με νομική και φιλοσοφική. Καλύτερα να μη συνεχίσω σ' αυτό το τότε κρίσιμο θέμα που έθιξες.
ΠΠΣΠ, ΕΚΚΕ (προφανώς ΑΑΣΠΕ), ΜΛΚΚΕ (ΚΚΕΜΛ είχε την ΠΠΣΠ), ήταν λίγοι, και ήταν μαζί μας για να τους προστατεύουμε από τα ΚΝΑΤ. Το ίδιο κι ένας αναρχικός που αποκεντρώθηκε άμεσα σε νησί και με έχει φιλοξενήσει πολλάκις.
Κατά τα λοιπά, είχαμε (προφανώς) επί διαδικαστικού. Με είχαν ονομάσει (οι πολιτικοί αντίπαλοι) μέγα λικβινταριστή.

@Smaragda53, όταν έγραφα τις γραμμές αυτές, είδα και την ανάρτησή σου στην ιστορία "Το είπε και ο Γκαίτε....". Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το ενδιαφέρον σου. Είμαι πολύ καλά, αλλά εξακολουθώ να είμαι μπλεγμένος με πολύ δουλειά. Να σκεφτείς μόνο, ότι τη νύχτα της τελευταίας Κυριακής της Αποκριάς προς Καθαρή Δευτέρα δεν έπεσα σε κρεβάτι, ενώ και τις προηγούμενες ημέρες κοιμόμουν λίγο. Και αυτή τη φορά δεν ήμουν σε αποκριάτικους χορούς, όπως όλα τα χρόνια, ως γνωστός καρναβαλιστής. Αυτή τη φορά έγραφα για δουλειά, πίνοντας παράλληλα ένα εξαιρετικό malt whisky. Η δουλειά έπρεπε να ανέβει στο ηλεκτρονικό σύστημα Καθαρή Δευτέρα βράδυ. Κατά τις 10 το πρωί συνειδητοποίησα ότι το μπουκάλι είχε τελειώσει. Άνοιξα άλλο για να συνεχίσω να δουλεύω (ντοπαρισμένος από το μαλτ). Τελείωσα κατά τις 4 το απόγευμα και πάω προς το γραφείο μου. Την ώρα που οδηγούσα προς το γραφείο μου (απόσταση 30km, Καθαρή Δευτέρα απόγευμα), για να συντονιστώ με τους συνεργάτες μου για την τελική παράδοση, πήγε να με πάρει ο ύπνος. Τελειώσαμε κατά τις 1 το βράδυ. Πίνω ένα ακόμα ποτό, κάνω μια βόλτα στο κέντρο της αδειανής πόλης, συνέρχομαι και επιστρέφω άνετα και ξεκούραστος στο σπίτι μου. Με την επιστροφή κοιμήθηκα 12 συνεχόμενες ώρες. Όμως το μεσημέρι της Τρίτης προέκυψαν και άλλες δουλειές. Ελπίζω ότι τον επόμενο μήνα θα είμαι πιο χαλαρός και θα επιστρέψω. Και πάλι σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για το ενδιαφέρον σου. Έχω και ημιτελείς ιστορίες να ολοκληρώσω, αλλά και έτοιμες ιστορίες να αναρτήσω. Ούτε αυτό προλαβαίνω. Τα παραπάνω είναι ο λόγος που δεν συμμετέχω, ιδιαίτερα, στο φόρουμ αυτή την περίοδο.

@Nikos86, σ' ευχαριστώ πολύ για την παρέμβασή σου, αλλά δεν ήμουν ποτέ πασόκος. Ένας απλός αναθεωρητής, λικβινταριστής, πότης, καρναβαλιστής, ταξιδευτής, μουσικόφιλος (και ταξίδια στην Αφρική - βαθιά στην Αφρική γι αυτό το λόγο έχω κάνει) και όλα τα λοιπά κακά ήμουν (και είμαι). Πάντως με την εξουσία δεν είμαι και ούτε ήμουν ποτέ.
Ο Ανδρουλάκης ήταν στην ΚΝΕ και σε άλλη σχολή. Ουδεμία σχέση μαζί του (κατάλαβα προφανώς ότι το γράφεις για αστείο). Ο Ανδρουλάκης ήταν πάντα με τις διάφορες εξουσίες. Τότε, το έτος 1979, είχαν χωριστεί απόλυτα οι δρόμοι του ΚΚΕ με αυτούς του ΚΚΕ εσ. Αναφέρω παραπάνω γιατί δεν προσδιόρισα περισσότερο το στέλεχος που είχε έρθει στην υπόγεια την ταβέρνα των Εξαρχείων. Μια λέξη παραπάνω να έγραφα θα καταλαβαίνατε ποιος είναι.

@gkalla, έχεις δίκιο. Δεν μπορούμε να οργανώσουμε, μπορούμε όμως να διαλύσουμε. Γι αυτό και με συκοφαντούσαν ως μέγα λικβινταριστή. Βέβαια οι φίλοι μου, με αποκαλούσαν Χομεϊνί, λόγω ποσοστών που είχα στις εσωκομματικές εκλογές.
Για το θέμα της Κούβας, σκέφτομαι και είχα ετοιμάσει κάτι, πριν προκύψει η πολύ δουλειά, να γράψω ένα θέμα διαχρονικό, για τα ταξίδια μου από τη 10ετία του 1970 έως το τελευταίο ταξίδι το 2020, ή ελπίζοντας ότι θα κάνω σύντομα και το επόμενο. Το μπλέξιμο με τη δουλειά (όπως ανέφερα παραπάνω) δεν με έχει αφήσει να υλοποιήσω την ιδέα μου προς το παρόν.

@Yorgos, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιό σου. Τιμή για μένα να διαβάζω τέτοια σχόλια από σένα. Όπως ανέφερα παραπάνω, τα εδάφια για τη μη ταξιδιωτική ιστορία τα έγραφα σε κάτι 5-10λεπτα διαλείμματα αργά τις πρωινές ώρες, για να ξεκουραστώ απ' τη δουλειά.

@fotast, σ' ευχαριστώ πολύ για την παρέμβασή σου στην ιστορία για το μη ταξίδι.

@psilos3, ομοϊδεάτη, με ανέβασες πολύ ψηλά και φοβάμαι μην πέσω και τσακιστώ. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τη γραπτή σου παρέμβαση. Επανέρχομαι σύντομα με όμορφα και ελκυστικά ταξίδια. Να βρω και χρόνο να διαβάσω τις εξαιρετικές σου ιστορίες.

@travelbreak, όπως φαίνεται είμαστε ομοιοπαθείς. Χάσατε κι εσείς ταξίδι στη Μόσχα; Εγώ το προκάλεσα ως άθλιος λικβινταριστής. Για τον Άγιο Νικόλαο, δεν θυμάμαι πολλά να γράψω. Όλα ήταν θολά. Ένα παραλιακό και λίγο υπερυψωμένο ταβερνάκι, κρασάκι, τσικουδιά, αμπελοφιλοσοφία και απίθανες μυρωδιές του Μάη στα στενά του Άγιου Νικόλα. Και κολύμπι και πάλι κρασί και πάλι τσικουδιά. Θολές οι μνήμες από το Μάη του 1979.

@alma, σ' ευχαριστώ για την παρέμβασή σου, αλλά Τέλος (με πολλά ς - όπως γράφεις). Η εκδρομή ήταν από τις καλύτερες που είχαμε κάνει, αλλά κατά τα λοιπά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Κάτι εικόνες μου έχουν μείνει από τότε. Μία εικόνα που μου έχει μείνει βαθύτατα χαραγμένη στο μυαλό μου είναι το ότι καθίσαμε με τις ώρες σ' ένα παραλιακό ταβερνάκι, λίγο υπερυψωμένο από το επίπεδο της θάλασσας σε ένα στενό πεζόδρομο-τσιμεντόδρομο (λόγω της μεγάλης κατά μήκος κλίσης) που χωρούσε μόνο το τραπεζάκι μας. Εκεί, πίνοντας, φιλοσοφούσαμε και συνειδητοποιήσαμε ότι η χαρά και το νόημα της ζωής αποτελείται από μικρές απολαύσεις, πολλές μικρές απολαύσεις. Και μια από τις μικρές απολαύσεις ήταν εκείνες οι στιγμές. Ήταν ένα απολαυστικό μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, νύχτα. Κάτι άλλο που θυμάμαι από το ταξίδι εκείνο ήταν οι εξαίσιες μυρωδιές του Μάη στα στενά του Άγιου Νικόλα. Και κάτι τελευταίο τα μπάνια μας στο Βάι και στη Νότια Κρήτη και μια εξαιρετική κακαβιά που φάγαμε σ' ένα στενό στην Ιεράπετρα. Δεν θυμάμαι πολλά από την εκδρομή αυτή, ίσως να φταίνε τα 42 χρόνια που έχουν περάσει. Ίσως να ήταν η άφθονη κατανάλωση οίνου και τσικουδιάς. Ποιός ξέρει;

@evaT, @panpan, @travelbreak, οι προτάσεις σας με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο. Αν και νομίζω ότι έχουν αρχίσει να υλοποιούνται.

Την ιστορία τη θυμήθηκα γιατί λίγες ημέρες πριν από το οριστικό κλείσιμο (νομίζω τέλη Οκτώβρη), με επισκέφτηκε, από την Αθήνα, ο σκληρός πυρήνας της τότε ομάδας μας. Αφού κάναμε τα μπάνια μας και ήπιαμε malt Bushmills, τη νύχτα πήγαμε σε ένα ταβερνείο όπου είχα κανονίσει και ορχήστρα. Περάσαμε πανέμορφα θυμηθήκαμε τα παλιά και γελάσαμε με πολλά. Μεταξύ αυτών και την ιστορία για το ταξίδι στη Μαγιόρκα που κατέληξε σε ταξίδι στη Ανατολική Κρήτη.

Παρακάτω παραθέτω απόσπασμα μιας ιστορίας από την ΕΣΣΔ του 1975. Η ιστορία είναι πραγματική. Αν τη διαβάσετε θα καταλάβετε για το λόγο για τον οποίο έκανα την (τότε αντισυμβατική) πρόταση για Μαγιόρκα (αντί Μόσχας - κατεστημένο) που κατέληξε σε μια υπέροχη εκδρομή στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης αλλά και σε άλλα μέρη της ανατολικής Κρήτης. Έστω κι αν οι αναμνήσεις είναι θολές. Πάντως είναι πιο ευχάριστες από αυτές σε μακρινά μέρη (σε χώρες του αν-ύπαρκτου σοσιαλισμού) της 10ετίας του 1970.


Προσοχή!!!! SOS! Δεν είναι ανέκδοτο. Είναι αληθινή ιστορία.
Ήταν η εποχή που είχε πέσει η χούντα. Είχε περάσει περίπου ένας χρόνος, είχε μπει το καλοκαίρι, όπου φιλοξενήσαμε με τον καλύτερο τρόπο κάποιες Ρωσίδες, μέλη της Κομσομόλ. Ακόμα ήταν δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ των 2 ΚΚΕ (θυμηθείτε την Ενωμένη Αριστερά στις εκλογές του 1974).
Τις γυρίσαμε παντού, από παραλιακές ψαροταβέρνες, ορεινές χασαποταβέρνες, ντισκοτέκ κλπ. Το σίγουρο είναι ότι οι Ρωσίδες θαμπώθηκαν και μας έταξαν ότι θα ανταποδώσουν τη φιλοξενία. Προφανώς έπεισαν τους υπεύθυνους του ΚΚΣΕ, κι εμείς αρχές Οκτώβρη βρεθήκαμε στη Μόσχα.
Μας άφησαν να πάμε και Τασκένδη όπου, λόγω πολιτικής του συντρόφου Στάλιν, υπήρχε έντονο ελληνικό στοιχείο. Επισκεφτήκαμε κι επιλεγμένες βιομηχανίες. Σκληρές εποχές, δεν έκανες ότι ήθελες. Μια νύχτα βρισκόμαστε στο σπίτι ενός γιου ανώτατου στελέχους της ελληνικής αριστεράς. Είμαστε μουδιασμένοι από ότι είχαμε δει στο πρώτο μας ταξίδι στον (όπως μέχρι τότε νομίζαμε) σοσιαλιστικό παράδεισο και στη μεγάλη σοβιετική πατρίδα. Πίναμε βότκες, για να χαλαρώσουμε. Είχαμε γνωριστεί με το γιο του ανώτατου στελέχους (αυτός μας είχε ζητήσει να βρούμε το γιο του). Ήταν μηχανολόγος μηχανικός (τώρα είναι στη σύνταξη) και δούλευε σε ένα εργοστάσιο, σε κάποιο υψηλόβαθμο πόστο. Και τότε μας είπε:
"Το σοβιετικό σύστημα είναι υπό κατάρρευση. Και θα σας πω το γιατί. Στο εργοστάσιο που δουλεύω παράγονται άξονες και ρουλεμάν. Στον έναν άξονα προφανώς αντιστοιχούν δύο ρουλεμάν. Με έκπληξή μου είδα ότι παράγονται ίσες ποσότητες αξόνων με ρουλεμάν. Οπότε οι μισοί άξονες επειδή δεν θα χρησιμοποιούντο, επέστρεφαν στο χυτήριο και η παραγωγική διαδικασία συνεχιζόταν με τη γραμμή ένας άξονας για ένα ρουλεμάν. Ως υπεύθυνος τμήματος πάω στον κομισάριο και του αναφέρω ότι πρέπει να αλλάξουμε την παραγωγική διαδικασία. Τότε αυτός αυστηρά μου είπε ότι αυτό να το ξεχάσω και ότι αν γίνει αναφορά για αλλαγή, δηλαδή σε έναν άξονα να αντιστοιχούν δύο ρουλεμάν θα μπλέξουμε όλοι. Θα έρθουν από τη Μόσχα, θα γίνουν ανακρίσεις και τελικά θα την πληρώσουμε εμείς και όχι αυτοί που σχεδίασαν το πενταετές. Έσκυψα το κεφάλι και αποχώρησα. Κατάλαβα τότε, ότι η ΕΣΣΔ δεν σώζεται με τίποτα". Τον ακούσαμε μελαγχολικοί, ήδη είχαμε καταλάβει ότι πολλά δεν πήγαιναν καλά, ήπιαμε τις βότκες και φύγαμε.
Αυτό είναι το υστερόγραφο της μη ταξιδιωτικής ιστορίας.
Οπότε αργότερα δεν μας έκανε εντύπωση ούτε ο Γκορμπατσόφ, ούτε το γκρέμισμα του τείχους, ούτε το αποτυχημένο πραξικόπημα του Αντρόποφ, ούτε το συνοπτικό τέλος του συντρόφου Νικολάε. Δεν μας έκανε εντύπωση ούτε το πως τα φαινομενικά ισχυρά καθεστώτα κατέρρευσαν σε λίγες ημέρες ή και ώρες, ούτε και πως στη Ρωσία τα ανώτατα κομματικά στελέχη, μετατράπηκαν μέσα σε μια νύχτα σε ολιγάρχες.

Πολύ σ΄ευχαριστώ για τη μεγάλη σου απάντηση και προσοχή στην οδήγηση!

 

[travelbreak]

Παιδιά, πολύ σημασία δίνετε στο ποτό. Επειδή υπήρξα πότης (Ρακή και σπανίως κρασί) έχω να πω το εξής: τις περιόδους που τα έπινα (εννοώ μόνος) συνήθως κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Όχι πάντα όμως. Εννοείται πως χωρίς ποτό παρέα δε γίνεται. Μέσα για συνάντηση, ακόμα και παράνομη στην καραντίνα.

 

[gelf]

Επειδη ειμαι και γω ποτης θα σου πω ενα ρητο σχετικο με αλκοολ απ' τα πολλα που μου αρεσουν και που κολλαει με την συγκεκριμενη ατακα σου και μου ξεπηδησε απο τον νου οταν την διαβασα. Βασικα ειναι απο τα αγαπημενα μου. Δεν θυμαμαι ομως δυστυχως ποιος το ειπε.
"Αν δεν επινα τοσο πολυ θα θυμομουν περισσοτερες ιστοριες να διηγηθω, απ' την αλλη αν δεν επινα τοσο πολυ ισως και να μην αξιζαν και τοσο αυτες οι ιστοριες"

@Nikos86, σοφός άνθρωπος είπε τα παραπάνω.

Και γω θα γουσταρα πολυ να παω για ποτο με τον gelf, θα εχει να μας διηγηθει πολλα, αν κανονισετε σφυριξτε μου. (Το εννοω)

Νίκο κι εγώ μέσα για ποτό. Θα τα πιούμε και θα τα πούμε.

Την έννοια του λικβινταρισμού την έχουν πια ξεχάσει όλοι (σχεδόν), εκτός ολίγων "βαρεμένων" όπως εμείς. Πιο πολύ άντεξαν στον χρόνο οι λέξεις και οι έννοιες του οπορτουνισμού, του αναθεωρητισμού και του σεχταρισμού αλλά με ασαφή όρια και ερμηνεία. Να σκεφτείς πως έχω πετύχει άρθρα σε εφημερίδες (Ριζοσπάστη, Αυγή, Εποχή κλπ) που προσπαθούν να τα εξηγήσουν στους νεότερους.
Πάντως σε μένα έφεραν ωραίες αναμνήσεις και χαμόγελα για την αφέλεια που είχαμε τότε ως ενεργοί πολιτικά νεολαίοι.

@gkalla, σωστός, πολύ σωστός.

Φαίνεται, εφαρμόζατε τον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό στα κρυφά...

Οι εκλογές γινόντουσαν απόλυτα δημοκρατικά και όλοι ήταν αυτοδίκαια υποψήφιοι. Πολλά αρνητικά μπορείς να βρεις, σε αυτό όμως όχι. Βέβαια στις διαδικασίες ίσχυε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός.

Ναι, ναι έτσι είναι, εξάλλου το είχε πει και ο Ζαμπέτας "Ο πενηντάρης είναι ο νέος της εποχής"

Είμαστε και θα είμαστε πάντα νέοι.

Καθώς στην εποχή μου, οι μπριγάδες ήταν στο τέλος τους και οι μόνες που θυμάμαι να γίνονταν τότε, ήταν προς την Νικαράγουα, έχω ακούσει ελάχιστα. Το μόνο που θυμάμαι καθαρά είναι πως ένας φίλος, αρκετά ευτραφής, που είχε πάει εκεί, είχε γυρίσει πίσω πιο αδύνατος κι από εμένα που τότε ήμουν 62 κιλά. Πραγματικά θα μ' ενδιέφερε πολύ να διαβάσω σχετικές ιστορίες σου και νομίζω ότι και σε πολλούς άλλους θα άρεσαν.

@gkalla. Ένας από την ομάδα, αδελφικός φίλος πολύ γνωστός την εποχή εκείνη (αρχιτέκτονας και μουσικός) βαθμολογούσε τα ταξίδια. Πχ ταξίδι στην ηπειρωτική Ελλάδα ή σε προσβάσιμο νησί 0,25 πόντους. Νησί άγονης γραμμής 0,50 πόντους. Ταξίδια σε Ρώμη, Παρίσι, Λονδίνο 0,75 πόντους. Ταξίδια σε λοιπή Δυτική Ευρώπη 1,00 πόντος. Ταξίδια σε Ανατολική Ευρώπη 1,25 πόντοι. Ταξίδια σε Ευρώπη με interrail 1,50 πόντοι. Ταξίδια να πηγαινοέρχεσαι καθημερινά για πάνω από πέντε ημέρες, από το Ανατολικό στο Δυτικό Βερολίνο 1,50 πόντοι. Ταξίδια σε λοιπές ηπείρους, σε χώρες που επικρατούσαν ομαλές συνθήκες 2,00 πόντοι. Μπριγάδα 4,00 πόντοι. Ταξίδια σε χώρες με επικίνδυνες περιοχές ή/και εμπόλεμες ζώνες από 5,00 έως 7,00 πόντοι. Αυτά στα γράφω γιατί το ταξίδι στη Νικαράγουα (επειδή ανέφερες τη χώρα) το είχε αξιολογήσει με 7,00 πόντους (δηλαδή το max). Σ' ευχαριστώ με έκανες και γέλασα με αυτά που θυμήθηκα.

Φίλε @gelf κάθε παράγραφος που αν αναρτάς, δημιουργεί αυτόματα προσδοκίες για πολλές επόμενες να το ξέρεις.
Έχω πολλά να σχολιάσω, να ρωτήσω για να μάθω, να συμφωνήσω, να διαφωνήσω ίσως, ωστόσο μόνο γραπτώς δε μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Το προτιμώ σε κάποιο σκοτεινό μπαρ με κανένα καλό «συνοδευτικό».

@psilos3, μόλις διάβασα για μπαρ, σκοτεινό μπαρ, έλαμψαν (γυάλισαν) τα μάτια μου. Και βέβαια θα τα πούμε και θα τα πιούμε και θα συμφωνήσουμε και θα διαφωνήσουμε. Ελπίζω στο επόμενο επαγγελματικό μου ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα. Καθώς και ύστερα από μπασκετικό ματς Άρειανάρα - Απολλωνάρα. Και ο Άρης σώθηκε και ο Απόλλωνας επιστρέφει. Και ο @Nikos86 και ο @travelbreak μέσα στην παρέα. Θα καλέσουμε και τον @gkalla, αν και νέος εκφράζει ενδιαφέρουσες απόψεις.

Μεγάλη ατάκα/αλήθεια. Δε θα 'χαμε να διήγηθούμε ούτε τα μισά.
Ποια μισά τώρα που το σκέφτομαι, ούτε το 1/10... Κάποια στιγμή πρέπει ν' ανοίξει ένα τέτοιο νήμα μου φαίνεται, με αντίστοιχες σύντομες ιστορίες.

Πράγματι μεγάλη ατάκα αυτή που θυμήθηκε ο @Nikos86.

Πολύ σ΄ευχαριστώ για τη μεγάλη σου απάντηση και προσοχή στην οδήγηση!

@Smaragda53, πάντα προσοχή στην οδήγηση. Το έγραψα γιατί εκείνη την ημέρα είχα φτάσει την αντοχή μου στα όριά της. Και πάλι σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου.

αιδιά, πολύ σημασία δίνετε στο ποτό. Επειδή υπήρξα πότης (Ρακή και σπανίως κρασί) έχω να πω το εξής: τις περιόδους που τα έπινα (εννοώ μόνος) συνήθως κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Όχι πάντα όμως. Εννοείται πως χωρίς ποτό παρέα δε γίνεται. Μέσα για συνάντηση, ακόμα και παράνομη στην καραντίνα.

@travelbreak, επί τέλους πάλι στην παρανομία. Θα τα πιούμε και θα τα πούμε.


Βέβαια ελπίζω ότι θα ξεπεράσουμε τη σημερινή δύσκολη κατάσταση, όλοι υγιείς να συνεχίσουμε να μαζεύουμε εμπειρίες ταξιδεύοντας. Και γιατί όχι; Ας πίνουμε και κανένα ποτό.
Και πάλι θυμήθηκα τη Σιβηρία. Ύστερα από αυτά που είδαμε εκεί, θα αντέχαμε χωρίς μερικές βότκες; Άσε που έκανε και κρύο, αρκετό κρύο για Οχτώβρη.

 

[gkalla]

Θα καλέσουμε και τον @gkalla, αν και νέος εκφράζει ενδιαφέρουσες απόψεις.

Δεν έχω αρνηθεί ποτέ μου πρόταση για κατάνυξη. Άσε που θα είναι ευκαιρία να ανέβω Θεσσαλονίκη που έχω χρόνια να πάω και μου έχει λείψει.
Αν κατάλαβα καλά πάντως, πρέπει να μένεις ή να έχεις σχέση με την Πάτρα (Απολλωνάρα, όπως λες) οπότε μπορούμε να τα πούμε και εκεί ή απέναντι στα δικά μου μέρη (Ναύπακτος).

 

[gelf]

Δεν έχω αρνηθεί ποτέ μου πρόταση για κατάνυξη. Άσε που θα είναι ευκαιρία να ανέβω Θεσσαλονίκη που έχω χρόνια να πάω και μου έχει λείψει.
Αν κατάλαβα καλά πάντως, πρέπει να μένεις ή να έχεις σχέση με την Πάτρα (Απολλωνάρα, όπως λες) οπότε μπορούμε να τα πούμε και εκεί ή απέναντι στα δικά μου μέρη (Ναύπακτος).

@gkalla, μια με δυο φορές την εβδομάδα, βρίσκομαι στη Ναύπακτο, είτε στην πόλη, είτε ως περαστικός.
Να ανοίξουν τα μπαρ να τα πούμε.

 

[psilos3]

Καθώς και ύστερα από μπασκετικό ματς Άρειανάρα - Απολλωνάρα. Και ο Άρης σώθηκε και ο Απόλλωνας επιστρέφει

Μας έχουν λείψει τόσο οι δημόσιες μαζικές εκδηλώσεις, που ακόμα κι αυτόν τον Άρη, σ΄αυτή τη κατάσταση θα τον έβλεπα από κοντά με ιδιαίτερη ευχαρίστηση.
Νομίζω στο έχω ξαναπεί, το Άρης-Απόλλων Πάτρας μου φέρνει ιδιαίτερες αναμνήσεις, καθώς ήταν το πρώτο παιχνίδι που είδα διά ζώσης στο θρυλικό Αλεξάνδρειο (με τον γίγαντα Μιλίσεβιτς στη ρακέτα του Απόλλωνα) εν έτει 1995, στα πέτρινα χρόνια της μετά-αυτοκρατορίας. Βέβαια που να ξέρουμε πόσο χειρότερα θ' ακολουθούσαν...
Μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία σύντομα να δούμε το παιχνίδι από τις κερκίδες όπως πρέπει, αν κι έχω πάψει να βασίζομαι μόνο σε ευχολόγια κι ελπίδες.
Σε ότι αφορά τα σκοτεινά υποχθόνια μπαρ δεν υπάρχει πρόβλημα, είναι το μόνο εύκολο.