Βιετνάμ Σιγκαπούρη Φιλιππίνες Από το απέραντο τιρκουάζ στην Νάρνια με ένα backpack στην πλάτη

[Apostolosm]

Μέρος 2ο: Φιλιππίνες

4. Αυτό με τους φόρους και τα γαλαζοπράσινα νερά​

Cebu island,

Με τα σακίδια στη πλάτη,κάναμε όσο λιγότερη ησυχία μπορούσαμε ώστε να μην ξυπνήσουμε κάποιον και βγήκαμε από το δωμάτιο.Στους δρόμους επικρατούσε νεκρική σιγή και το Grab (το αντίστοιχο uber της Ασίας) ήρθε αρκετά γρήγορα και σε 20 λεπτά περίπου βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο changi έτοιμοι να πετάξουμε για Φιλιππίνες! Λόγω της περασμένης ώρας το αεροδρόμιο ήταν σχεδόν άδειο σε σχέση με την μέρα που φτάσαμε.

Το μενού είχε 3 ώρες πτήση μεχρι το νησί Cebu και από εκεί περίπου 4 ώρες λεωφορείο για Moalboal στο νότιο τμήμα του νησιού. Παραδώσαμε τα πράγματα,πίνουμε ένα καφεδάκι και επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο.Η πτήση κύλησε καλά πέρα του ότι λόγω της μεσαίας θέσης δεν βολεύτηκα, με αποτέλεσμα να μην κοιμηθώ.

Φτάνουμε στο Cebu πρωί έχοντας μια αγωνία για το αν τελικά θα μπούμε στην χώρα. Στον έλεγχο διαβατηρίων μπαίνουμε με τον Γιάννη σε διαφορετικές ουρές και από μακριά βλέπω να φτάνει η σειρά του, να δίνει το διαβατήριο του και μέσα σε 1 λεπτό να έχει πάρει την βίζα εισόδου χωρίς να του ζητηθεί να δείξει κάτι άλλο!
Λέω εντάξει σιγά μην μου ζητούσαν και μένα κάτι. Έρχεται η σειρά μου,φτάνω στο γκισέ δίνω το διαβατήριο με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω,ξανακοιτάει το διαβατήριο και εκεί είναι που βγαίνουν από το στόμα της 3 λέξεις που ήλπιζα να μην ακούσω!
Εισιτήριο εξόδου παρακαλω!
Τελεία λέω θα καταλάβει ότι είναι πλαστό και θα έχουμε τρεχάματα! Της το δείχνω μέσα από το κινητό μου ,το κοιτάει και τελικά βγαίνουν από το στόμα της 4 καινούργιες μαγικές λέξεις!
Καλωσήρθατε στις Φιλιππίνες κύριε!
Φθηνά την γλιτώσαμε!
Η χαρά απίστευτη με τον Γιάννη να με κοιτάει που φτάνω προς το μέρος του ξεκινώντας να του εξηγώ τι έγινε και να μας πιάνουν γέλια.

Με τις βίζες στα χέρια μας και πατώντας σε καινούργια εδάφη πλέον,ανταλλάσουμε μερικά ευρώ για pesos φιλιππίνων και βγαίνουμε από το αεροδρόμιο με την ζέστη να είναι πιο υποφερτή από αυτή της Σιγκαπούρης! Και εκεί ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πολύ επιθετικό μαρκάρισμα των οδηγών ταξί ώστε να σε μεταφέρουν οπουδήποτε θελήσεις (τόσο επιθετικό που υπήρχαν στιγμές μέσα στο ταξίδι μας που πίστεψα πως αν έλεγα σε κάποιον ταξιτζή να με πάει θεσσαλονίκη θα μου έλεγε πολύ εύκολα ,μπες μέσα φύγαμε!)

Αγοράζουμε sim και μετά από μερικά παζάρια μπαίνουμε στο ταξί για να μας μεταφέρει μέχρι τον σταθμό λεωφορείων (cebu north bus terminal) και από εκεί θα συνεχίσουμε με τα τοπικά KTEΛ μέχρι το Moalboal. Στην διαδρομή μέχρι τον σταθμό πήραμε μια γεύση από την φτώχεια και την κίνηση, κατάσταση που θα έπρεπε να συνηθίσουμε για το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού μας από εδώ και πέρα! Μηχανάκια,κόρνες και πλανόδιοι παντού!

Φτάνουμε στον σταθμό με εμάς να είμαστε σαν την μύγα μέσα στο γάλα καθώς το 95% των ανθρώπων εκεί ήταν ντόπιοι.Πάμε στο γκισέ,η κοπέλα πίσω από το τζάμι δεν καταλαβαίνει πολύ καλά αγγλικά και ένας κύριος δίπλα μας μας βοηθάει στην συνεννόηση. Κόβουμαι δυο εισιτήρια προς 209 πέσος/άτομο (περίπου 3,5€) και περιμένουμε στις καρέκλες κοντά στο πάρκινγκ από όπου θα έφευγε το λεωφορείο μας! Αγοράσαμε μερικά σνακ και νερά για την διαδρομή και επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο το οποίο είχε επαρκή κλιματισμό και άνετες θέσεις όπως ένα αντίστοιχο στην Ελλάδα! Το λεωφορείο δεν γέμισε οπότε ημουν και τυχερός καθώς είχα και τις δύο θέσεις δικές μου, πράγμα που βοήθησε να κοιμηθώ για το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής! Το λεωφορείο είχε και κάποιους τουρίστες το οποίο με καθησύχασε καθώς κάποιοι είχαν προορισμό το Moalboal, και έτσι ενημέρωσα ένα παλικάρι να με ξυπνήσει αν την στιγμή που φτάναμε κοιμόμουν ακόμα!

Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι πως μέχρι να βγούμε από την πόλη ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο λεωφορείο ανέβαιναν διάφοροι πλανόδιοι πουλώντας διάφορα σνακ-τοπικά εδέσματα και μόλις τελείωναν κατέβαιναν επιτόπου. Δεν έκανα συνεχόμενο ύπνο καθώς η διαδρομή είχε απίστευτα απότομες στροφές με αρκετές λακκούβες.

Φτάνουμε λοιπόν στην ώρα μας στο moalboal και κατεβαίνοντας από το λεωφορείο ο ζεστός αέρας που σκάει στην μούρη μας ήταν περισσότερο ζεστός από αυτόν στο cebu. Το επόμενο σκηνικό ήταν οι οδηγοί τον tuk-tuk (τρίκυκλα ταξί για 3-4 άτομα - σε κάποια φάση πετύχαμε και ένα φορτωμένο με πάνω από 10 άτομα ντόπιους μάλλον για να μειώσουν το κόστος, το οποίο αν είχε στόμα το καημένο θα τους μπινελίκωνε) που έπεσαν πάνω μας για να μας κάνουν πελάτες. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που ανεβήκαμε σε tuk-tuk σε εκείνη τη περιοχή καθώς για το υπόλοιπο των ημερών θα νοικιάζαμε μηχανάκι για τις μετακινήσεις μας.
Στην αρχή ο οδηγός μας πέταξε μια τρελή-υψηλή τιμή αλλά μετά από παζάρια το κατεβάσαμε σε μία τιμή που ήταν win-win και για τους δύο (ότι θα συνέβαινε και με τις περισσότερες αγορές που έγιναν στο ταξίδι).

Ανεβήκαμε και στριμωχτήκαμε οι δυο μαντράχαλοι στο σαράβαλο tuk-tuk που είχε μείνει και ξεκινήσαμε με προορισμό το χόστελ μας το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 2 χιλιομέτρων.Και καθώς είμαστε στα μισά της διαδρομής σταματάει ο οδηγός σε ένα ας το πούμε ‘’σύνορο’’ πριν μπούμε στην αστική περιοχή του νησιού στο όποιο μια κοπελίτσα μας ζήτησε ένα ποσό (μικρό από όσο θυμάμαι) σαν περιβαλλοντικό tax για να μπορέσουμε να μπούμε στην περιοχή. Μετά από κάποια λεπτά δυσπιστίας και πιστεύοντας ότι μπορεί να είναι μούφα η όλη φάση πειστήκαμε ότι είναι κάτι που το πληρώνουν όλοι (τό μάθαμε και μετά από άλλους) και φτάσαμε στο χόστελ (Moho hostel) μας αρκετά κουρασμένοι!

Το δωμάτιο που κλείσαμε θα το μοιραζόμασταν με άλλα 10 άτομα περιπου,με τα στρώματα και τον κλιματισμό να είναι εξαιρετικά! Πήραμε κουκέτα οπότε πιάνω εγώ το πάνω κρεβάτι και ο γιάννης το κάτω,είπαμε θα το πηγαίναμε εναλλάξ σε παρόμοιες καταστάσεις.

Όσον αφορά την διαμονή σε χόστελ, χρειάζεται σίγουρα να ρίξεις πολλές φορές τα στάνταρ αλλά στα περισσότερα που μείναμε ύπηρχε απόλυτη ησυχία κατά τις ώρες κοινής ησυχίας και οι περισσότεροι ταξιδιώτες τηρούσαν τους κανόνες καθαριότητας! Σίγουρα θα βρεις και λίγη σκόνη και ακαταστασία βρε αδερφέ αλλά επειδή πραγματικά πηγαίναμε απλά για έναν ύπνο προσωπικά δεν μας ενοχλούσε πολύ.Συν του ότι εξοικονομείς αρκετά χρήματα και κοινωνικοποιήσε γνωρίζοντας ανθρώπους από όλο τον κόσμο.

Το μόνο αρνητικό του συγκεκριμένου καταλύματος ήταν η πολύ χαμηλή πίεση του νερού που έκανε το μπάνιο μαρτύριο, αλλά χαλάλι! Το κατάλυμα βρισκόταν στον κεντρικό δρόμο του νησιού και κοντά στα περισσότερα μπαρ και εστιατόρια, σε απόσταση που περπατιέται. Αφού τακτοποιηθήκαμε βγήκαμε κατευθείαν για φαγητού καθώς το στομαχι γούργουριζε. Καταλήξαμε στο smooth bar, ένα παραθαλάσσιο καφέ μπαρ στο οποίο πήραμε από μια πίνα κολάντα και ένα μοχίτο και από φαγητά 2 chicken burger (275 pesos) . Με θέα την θάλασσα και συγκεκριμένα τον ειρηνικό ωκεανό τα καταβροχθισαμε και γυρίσαμε στο χόστελ για ύπνο καθώς είμασταν αρκετές ώρες χωρίς ποιοτικό ύπνο.
Ξυπνήσαμε και το βράδυ έκλεισε με βόλτα στο νησί, κάνοντας το πρώτο μας πάμφθηνο foot massage (250 pesos/άτομο) στο οποίο μας ανέλαβαν δύο άντρες που αν και έκαναν εξαιρετική δουλεία τα χέρια τους ήταν σαν τανάλιες και όχι μαλακά και τρυφερα που περιμένεις σε ένα μασαζ! αλλά για 250 πέσος δεν βγάλαμε κουβέντα!

Όσον αφορά το Moalboal, δύο ήταν οι κύριοι λόγοι που επίλεξαμε το συγκεκριμένο νησί πέραν των παραλιών. Πρώτον για να κάνουμε canyoning (διάσχιση φαραγγιού) στους Kawasan falls και δεύτερον να κολυμπήσουμε παρέα με φαλαινοκαρχαρίες στην περιοχή του Oslob στο νότιο άκρο του νησιού!

Ήπιαμε μια μπύρα στο bar του χόστελ και αποφασίσαμε αύριο αφού πρώτα νοικιάσουμε μηχανάκι να εξερευνήσουμε το νησί και τις παραλίες του.


Τα είσητηρια του λεωφορείου,τα οποία μου θύμισαν την χριστουγεννιάτικη ταινία ''το πολικό εξπρές'' και τον ελεγκτή που τα επικύρωνε με τον ίδιο τρόπο!

Πλανόδιοι πωλητές οι οποίοι έμπαιναν στο λεωφορείο να πουλήσουν τα διάφορα τοπικά σνακ.

(συνεχίζεται)

 

[Apostolosm]

Σηκωθήκαμε περίπου στις 10 το επόμενο πρωί και αποφασίσαμε να μην κάνουμε σήμερα το τουρ στους kawasan falls καθώς χθες δεν είχαμε και πολλές δυνάμεις να ψάχνουμε πρακτορείο για την εκδρομή.

Πρώτο μας μέλημα ήταν να νοικιάσουμε μηχανάκι και έτσι αφού βάλαμε τα μαγιο μας βγήκαμε περίπου στις 12 και ένω περάσαμε από αρκετά ενοικιαζόμενα παρατηρήσαμε ότι λόγω της περασμένης ώρας τα περισσότερα μαγαζιά είχαν ξεπουλήσει όποτε βρήκαμε ένα τελευταίο κοντά στο χόστελ μας, που αν και ακριβό (κάπου στα 500 πέσος από όσο θυμάμαι-ενώ φυσιολογικά μπορείς να βρεις και με 350) το νοικιάσαμε για μια ημέρα για να μην χάσουμε άλλο χρόνο ψάχνοντας και θα βρίσκαμε φθηνότερα την επόμενη μέρα.

Γενικά πρέπει να είστε πόλυ προσεκτικοί όταν νοικιάζεται μηχανάκι και να τσεκάρετε καλά το όχημα για τυχόν σπασίματα η γρατζουνιές που μπορεί μετά να σας τις χρεώσουν ότι τις κάνατε εσεις - συμβουλή μου να τραβάτε βίντεο και πολλές φωτογραφίες με την παρουσία του υπαλλήλου. Ένα μηχανάκι πήραμε καθώς μόνο ο Γιάννης έχει δίπλωμα και εγώ δεν ήθελα να το ρισκάρω αν και ψιλο ήξερα να οδηγώ παπάκι. Οι περισσότεροι σου ζητάνε να αφήσεις το διαβατήριο σου ως deposit, όμως εμείς θέλοντας να αποφύγουμε να χαθεί κάτι τόσο σημαντικό δίναμε την ταυτότητα, που και να χάνονταν δεν θα επηρέαζε το ταξίδι μας. Τώρα όσον αφορά την οδήγηση και πάλι θα σας πρότεινα να είστε αρκετά προσεκτικοί καθώς τα περισσότερα πρακτορεία δεν σε καλύπτουν με καμία ασφάλεια αν γίνει κάτι. Επίσης τα περισσότερα κράνη στα πρακτορεία είναι τύπου ποδηλάτου!

Ο υπάλληλος μας ενημέρωσε πως σε περίπτωση που πάθεις λάστιχο το πληρώνεις εσύ και το κόστος είναι πολύ φθηνό τύπου 50-100 πέσος και ότι θα βρίσκαμε αρκετά βουλκανιζατέρ στην περιοχή.

Πληρώνουμε,είπαμε να ξεκινήσουμε την ημέρα μας με μπανάκι οπότε κατευθυνθήκαμε στην παραλία lambug σε απόσταση περίπου 30 λεπτά από το κατάλυμα μας.Λίγο πριν φτάσουμε και παρκάρουμε στην παραλία μας ξανασταμάτανε κατι τύποι και μας ζητάνε 45 πέσος πάλι ως ‘’περιβαλλοντικό φόρο’’ για την παραλία!

Αυτή την φορά μας φάνηκαν όντως παράξενοι και τους εξηγούμε πως δεν θα τον πληρώσουμε, όποτε βάζουμε μπρος το μηχανάκι και φεύγουμε μη ξέροντας αν θα μας ακολουθήσουν η δημιουργηθεί καποιος καυγάς! (δεν γίνεται να μας σταματούν σκεφτήκαμε έτσι στα καλά του καθουμένου άκυροι τύποι, που ξέρω εγώ πως δεν θέλουν να μας κλέψουν??) Εν τέλη δεν έγινε τίποτα από τα δύο και το μόνο ποσό που πληρώσαμε ήταν 50 πέσος για να παρκάρουμε το μηχανάκι (γενικά στις περισσότερες παραλίες υπάρχει αυτό το σύστημα με τον φόρο , σε κάποιες ήταν νόμιμο (βλέπαμε επίσημη στολή κλπ) και σε κάποιες που πιστεύαμε πως ήταν κάποιος τυχαίος που ήθελε να μας εκμεταλλευτεί δεν δίναμε δεκάρα). Αν κάποιος συμφουρίτης γνωρίζει κάτι για αυτό ας με διαφωτίσει.

Η παραλία εκείνη την στιγμή δεν είχε πολύ κόσμο και με τον ήλιο να τσουρουφλάει βρήκαμε ένα ωραίο φοινικόδεντρο που ήταν σε αφθονία στην παραλία και απλώσαμε τις πετσέτες μας. Αφού βγάλαμε τις κλασικές φωτογραφίες δίπλα,πάνω και κάτω από τους φοίνικες,κάναμε και την πρώτη μας βουτιά στα ομολογουμένως ζεστά νερά του Ειρηνικού ωκεανού. Εγώ ακόμα κρατούσα μια επιφύλαξη για το αν οι τύποι στους οποίους δεν πληρώσαμε τον ντεμέκ φόρο εισόδου στην παραλία μας έψαχναν!

Καθώς κολυμπούσαμε γνωρίσαμε και ένα νεαρό ζευγάρι το οποίο ζούσε στην Μανίλα και είχε έρθει στο νησί για διακοπές και όταν τους είπα πως είμαι από την Ελλάδα μου ανέφεραν πως έχουν όνειρο να επισκεφτούν την Σαντορίνη.

Βγαίνοντας σε κάποια φάση από την παραλία και αράζοντας στην άμμο το μάτι μου παίρνει δύο έφηβα ντόπια αγόρια να έρχονται και να αράζουν κάποια μέτρα δίπλα μας και η αλήθεια είναι πως κοιτούσαν καχύποπτα! Έπλασα ιστορία στο μυαλό μου πως τα έστειλαν οι τύποι που αποφύγαμε πριν για να δημιουργησουν κάποιου είδος φασαρία! Οπότε μέχρι να φύγουμε δεν απομακρυνθηκα και πολύ από τα πράγματα μας. Μετά από κάμποση ώρα το παιδιά φεύγουν και εγώ επιτέλους ηρεμό. Κάποιες ώρες ηλιοθεραπείας και ατόφιας ξεκούρασης μετά μαζεύουμε και εμείς τα συμπράγκαλα μας και αποφασίζουμε να επισκεφτούμε τον καταρράκτη Cangkalanog ,περίπου ένα μισάωρο μακριά από εκεί που βρισκόμασταν! Αντηλιακό,κράνος και βουρ πάλι στους δρόμους .

Αν και το google maps είχε την διαδρομή, ο δρόμος ήταν αρκετά δύσκολος σε κάποια σημεία με αρκετές στροφές και λακούβες! Ειδικά στην τελευταία απότομη κατηφόρα μας πιάνει μια δυνατή μπόρα οπότε έπρεπε να είμαστε αρκετά προσεκτικοί ώστε να μην γλιστρησουμε! Τον Γιάννη ευτυχώς τον εμπιστεύομαι αρκετά όσον αφορά την οδήγηση με μηχανάκι καθώς είναι προσεκτικός και δεν κάνει τρέλες! Φτάνουμε με τα χίλια ζόρια στο σημείο όπου πρέπει αναγκαστικά να παρκάρουμε το μηχανάκι και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Στην είσοδο είδαμε μια τέντα και ένα παλικάρι να στέκεται, οπότε μυριστήκαμε οτι έπρεπε να πληρώσουμε κάποιον φόρο! Με το που φτάνουμε στην τέντα η μπόρα δυναμώνει και το παλικάρι μας ενηρώνει ότι η είσοδος κοστίζει 120 pesos στο σύνολο ,τα δίνουμε και περιμένουμε να σταματήσει κάπως η βροχή για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε την κατηφορική και λασπώδη διαδρομή μέχρι τον καταρράκτη. Σε κάποια φάση σταματάει οπότε ξεκινάμε να κατηφορίζουμε και από τα πρώτα κιόλας μέτρα καταλαβαίνουμε ότι ο συνδυασμός σαγιονάρα,λάσπη και κατηφόρα δεν θα πάει καλά , και όντως δυσκολευτήκαμε αρκετά ,με εμένα να τρώω μια ωραία τούμπα αλά καραγκούνης στα μισά της διαδρομης!

Με τα χίλια ζόρια φτάνουμε στον καταρράκτη και με την βοήθεια μερικών ντόπιων παιδιών που βρισκόταν στο μέρος για μπάνιο κατεβαίνουμε το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής το οποίο λόγω ενός βράχου γλιστρούσε αρκετά! Τα παιδιά πολύ εξυπηρετικά και πρόθυμα μας βοήθησαν να κατέβουμε με ασφάλεια.Σε κάποια φάση της διαδρομής προτίμησα να βγάλω τελείως τις σαγιονάρες και να προχωρήσω ξυπόλητος για περισσότερη πρόσφυση .

Αφήνουμε τα πράγματα σε έναν βράχο, και ρωτώντας τα παιδιά από που να βουτήξουμε κάνουμε μερικές βουτιές στα παγωμένα νερά της μικρής λίμνης. Το μέρος παραδεισένιο, τα νερά πεντακάθαρα και παντού γύρω πυκνή βλάστηση. Μετά τις βουτιές μας τα παιδιά μας προσφέρουν χυμό και κάτι να φάμε αλλα ευγενικά το αρνηθήκαμε. Εκεί ψαρώνω και ένα παιδάκι να δω αν και αυτοί πλήρωσαν είσοδο και μου λέει πως πλήρωσαν. Ήταν ήδη μεσημέρι και ο καιρός βλέπαμε ότι αρχίζει να μαυρίζει οπότε αποφασιζουμε να φύγουμε νωρίτερα καθώς δεν θέλαμε να μας πιάσει μπόρα πάνω στο μηχανάκι .

Το ανέβασμα σαφώς καλύτερο, βάζουμε κράνη και ξεκινάμε για πίσω. Μας έπιασε σε κάποια φάση μια μικρή βροχούλα αλλα δεν ήταν αρκετή για να μας κάνει να σταματήσουμε. Σε 45 λεπτά είμασταν στο χόστελ για ξεκούραση και στέγνωμα . Το βράδυ βγήκαμε να κλείσουμε την εκδρομή για το canyoning στους Kawasan falls,φάγαμε και ήπιαμε ένα ποτό σε ένα από τα πολλά τοπικά μπαρ της περιοχής!

Η επόμενη μέρα θα είχε πολύ κολύμπι και βουτιές από μεγάλα ύψη μέσα στο φαράγγι!



Πρώτη βουτιά στον Ειρηνικό!

Η κατηφορική διαδρομή μέχρι την λίμνη, κάπου εκεί έφαγα και την βούτα!

Χαλάλι και η βούτα με αυτό το μαγικό σκηνικό που αντικρίσαμε!

Παγωμένες, για να κλεισει καλά το βράδυ!

 

[Apostolosm]

5. Αυτό με τις βουτιές και τους φαλαινοκαρχαρίες​

Την εκδρομή χθες την κλείσαμε από το πρακτορείο που μου είχε προτείνει η ξαδέρφη μου (Floi Diving Centre), η οποία λίγους μήνες νωρίτερα ένιωσε πολύ ασφαλής και ευχαριστημένη από τις υπηρεσίες τους,πολύ σημαντικός παράγοντας όταν κάνες canyoning, μια κάπως ‘’extreme’’ δραστηριότητα!

Στις 09:00 είμασταν έξω από το πρακτορείο,ανεβήκαμε στο βαν και σε μια ώρα περίπου είμασταν στο μέρος από όπου θα ξεκινούσε η εκδρομή αφού πρώτα κάναμε κάποιες στάσεις για να πάρουμε κι άλλους ανθρώπους!

Η εταιρεία που αναλαμβάνει την πεζοπορία και διάσχιση είναι διαφορετική από αυτή που κλείνεις την εκδρομή (το floi diving centre λειτουργεί ως μεσάζοντας).Αφού φτάσαμε στα γραφεία της εταιρείας εφοδιαστήκαμε με σωσίβια,κράνη και λαστιχένια παπούτσια,όλα απαραίτητα για την δραστηριότητα (στην Ελλάδα σε εφοδιάζουν έξτρα και με ολόσωμη καταδυτική στολή neopren ). Έγινε και το απαραίτητο briefing ασφαλείας και ξεκινήσαμε με άλλο βανάκι αυτή την φορά για το βουνού από όπου θα ξεκινούσε η δραστηριότητα.Φτάνοντας στο βουνό, το γραφείο μας ενημέρωσε πως έχουμε δύο επιλογές για να φτάσουμε στην κοντά στην αρχή του φαραγγιού! Η πρώτη είναι να περπατήσουμε περίπου 30 λεπτά μέσα στο βουνό και η δεύτερη (πιο γρήγορη) ήταν να φτάσουμε κάνοντας zip line (το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ασία),με ένα έξτρα κόστος.

Αν και ο Γιάννης ήταν αρκετά διστακτικός αποφασίζουμε να κάνουμε το zip line καθώς λέμε πότε θα ξαναέχουμε αυτήν την ευκαιρία βρε αδερφέ! Χαιρετάμε τα υπόλοιπα παιδιά που θα πάνε με τα πόδια και ανεβαίνουμε τρικάβαλο σε ένα παπάκι το οποίο μας μετέφερε μέχρι τον πύργο του zip-line. Ο οδηγός απίστευτος καθώς οδηγούσε το μηχανάκι σαν να ήταν μόνος του! Και μιλάμε για έναν δρόμο με αρκετή ανηφόρα και χώμα! Valentino rossi τρέμε!

Φτάνουμε στον πύργο και ο Γιάννης βλέποντας το ύψος του και το απέραντο χάος από κάτω μας αρχίζει να αγχώνεται και να ξανασκέφτεται αν θα το τολμήσει τελικά! Αγχώνει και μένα λίγο αλλα το είχα πάρει απόφαση πως θα το κάνω. Του λέω να πάρει τον χρόνο του και αν αισθάνεται καλά τότε και μόνο να το κάνει! Ε 10 λεπτά μετά το παίρνει απόφαση και οι υπάλληλοι μας δένουν με την ειδική ζώνη. Η διαδρομή διήρκησε περίπου 30 δευτερόλεπτα και η θέα από κάτω μας ήταν μαγική! Η αλήθεια είναι πως το περίμενα πιο γρήγορο αλλα και πάλι άξιζε.

Φτάνοντας στην άλλη μεριά ενωθήκαμε με το υπόλοιπο group και ξεκινήσαμε μια 10λεπτη πεζοπορία μέχρι το φαράγγι! Περπατώντας την κατηφορική διαδρομή αρχίζω να καταλαβαίνω πως πήρα μικρότερο νούμερο παπούτσια και με χτυπούσαν από παντού. Να συνεχίσω με τόσους βράχους ξυπόλυτος δεν γινόταν οπότε αναγκάστηκα να υπομείνω τον πόνο για όλη την διαδρομή.

Στο γκρουπ είχαμε κυρίος νέους με εξαίρεση ένα πολύ ευχάριστο μεγαλούτσικο ζευγάρι, οι οποίοι είχαν έρθει διακοπές με τα παιδιά τους! Το σκηνικό καθόλη την διάρκεια της διάσχισης εξωπραγματικό με τους τεράστιους κάθετους βράχους δεξιά - αριστερά και την πυκνή βλάστηση να δίνουν ρεσιτάλ! Σε κάποια φάση ξεκίνησε μια ψιχάλα η όποια έδενε πολύ ωραία με το υπόλοιπο τοπίο! Καθόλη την διάρκεια της διαδρομής το νερό ήταν μέχρι το γόνατο και πάντα έπρεπε να προσέχεις που πατάς ώστε να μην γλιστρήσεις! Το γκρούπ μας είχε έναν οδηγό ανα 2 άτομα που όλοι τους ήταν κάτι παραπάνω από εξυπηρετικοί και σου μετέδιδαν την ασφάλεια που έχεις ανάγκη να βλέπεις σε τέτοιου είδους δραστηριότητες! Συνολικά κάναμε περίπου 5 jump, ξεκινώντας από τα 5 μέτρα φτάνοντας μέχρι τα 12 στο τελευταίο. Εννοείται οι οδηγοί σε καθοδηγούσαν από άλλη παράκαμψη αν δεν ήθελες να κάνεις τις βουτιές από αυτά τα ύψη! Η αλήθεια είναι πως και για μένα ήταν η πρώτη φορά που πηδούσα από τέτοια ύψη και είχα έναν μικρό φόβο ο οποίος όμως έφυγε πηδώντας το πρώτο βράχο! Η εκδρομή τελείωσε απογευματάκι και βγάζοντας τα παπούτσια πήρα και μερικές φουσκάλες παράσημο.Μπρος τα κάλλη τι ναι ο πόνος!

Αφού φάγαμε το γεύμα μας σε ένα εστιατόριο δίπλα από τα γραφεία της εταιρείας επιβιβαστήκαμε και πάλι στο βαν όπου στα μέσα της διαδρομής έτυχε να πάθουμε και ένα μίνι λάστιχο το οποίο ο οδηγός φούσκωσε κουτσά στραβά (Ασία είσαιιιιι) σε ένα κοντινό βουλκανιζατέρ και καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι το χόστελ μας.


Για την συγκεκριμένη εκδρομή χρειάζεται μια Α’ φυσική κατάσταση (δεν είναι ο κανόνας) καθώς περπατάς για αρκετές ώρες μέσα στο νερό και αυτό κάνει το βήμα πιο βαρύ και δεν θα το πρότεινα σε κάποιον κλειστοφοβικό λόγω του σχήματος του φαραγγιού! Πέραν αυτού είναι μια πολύ ξεχωριστή δραστηριότητα.Το συνολικό κόστος της εκδρομής ήταν περίπου στα 40€ (στην Ελλάδα τέτοιου είδους δραστηριότητες κοστίζουν σχεδόν το διπλάσιο μπορεί και παραπάνω).

Για όσους θελήσουν να κάνουν μια τετοια δραστηριοτητα,φροντίστε να έχετε μια καλή αδιάβροχη θήκη ωστε να τραβάτε φωτογραφίες! Εμείς είχαμε αγοράσει μια με 10€ περίπου από την οποία δεν πέρασε σταγόνα!

Η μέρα μας έκλεισε στο κατάλυμα μας, καθώς κάθε βράδυ το χόστελ μας είχε happy hour οπότε είπαμε να τσιμπήσουμε ένα ποτό συμμετέχοντας παράλληλα στο παιχνίδι γνώσεων που εκτυλίσσονταν(τα theme nights και τα happy hours είναι κάτι που παρέχουν τα περισσότερα χόστελ με σκοπό την κοινωνικοποίηση των ταξιδιωτών).


Η θέα μας από τον πύργο του zip -line.

Kατηφορίζοντας προς το φαράγγι.

Το σκηνικό όσο κατεβαίναμε γινόταν όλο και καλύτερο.

Κάποιες φορές ήθελε κολύμπι και κάποιες άλλες περπάτημα.

Το πρώτο μικρό άλμα.

Μ-Α-Γ-Ι-Κ-Ο.

Σε αυτό το σημείο είχαμε κάνει ένα μικρό διάλλειμα.

Τρομακτικό να βουτάς για πρώτη φορά από 12 μέτρα ύψος αλλα η αίσθηση μόλις πηδήξεις είναι απίστευτη. (λίγοι ήταν αυτοί που το τόλμησαν- απόλυτα safe,είχε μεγαλό βάθος από κάτω)

Και τώρα σας δέιχνω πως να MHN βουτάτε σε μια λίμνη, οι κεφτέδες στο τηγάνι πέφτουν με περισσότερο στυλ πάντως!

Παίζοντας τον αντίστοιχο εκκατομυριούχο στην σάλα του χόστελ!

(συνεχίζεται)

 

[Apostolosm]

Το quiz είχε πολλές και ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, όμως γύρω στις 11 τελείωσε,καθώς υπήρχε και κόσμος που κοιμόταν στους δίπλα κοιτώνες! Κατά την διάρκεια του quiz γνωρίσαμε και κάποια παιδιά τα οποία είτε ήταν στα μέσα του ταξιδιού τους στην χώρα είτε το moalboal ήταν ο τελευταίος τους σταθμός! Αυτό μας βοήθησε να πάρουμε ιδέες και να κάνουμε ένα πλάνο για την επόμενη επιλογή νησιού. Το επικρατέστερο σενάριο είναι να κινηθούμε προς bohol-panglao,ένα νησί που βρίσκεται κοντά στο cebu.Καθώς το συζητούσαμε,ο μεγάλος αδερφός (το κινητό) άκουγε, με αποτέλεσμα να μας πετάει αρκετά βίντεο και tik-tok από διάφορα άλλα νησάκια εκεί γύρω! Μας κέντρισε το ενδιαφέρον ένα νησί με το όνομα Siargao, ανατολικά της χώρας. Πήραμε και εντυπώσεις από κάποια παιδιά που πήγαν ήδη όποτε έμενε να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε, καθώς θέλαμε τις επόμενες μέρες να αλλάξουμε μέρος.

Η επόμενη μέρα ήταν και αυτή γεμάτη ,καθώς σήμερα αποφασίσαμε να κάνουμε το tour στο οποίο θα κολυμπούσαμε με φαλαινοκαρχαρίες στην περιοχή του Oslob στο ανατολικό άκρο του ευρύτερου νησιού. Την συγκεκριμένη δραστηριότητα την επιλέξαμε καθώς θα βλέπαμε τους φαλαινοκαρχαρίες στο φυσικό τους περιβάλλον και όχι σε κάποιο ενυδρείο με το οποίο είμαστε κατά! Η συνεννόηση με το πρακτορείο έγινε μέσω μηνυμάτων με ώρα αναχώρησης στις 05:00 τα χαράματα καθώς είχαμε περίπου 2,5-3 ώρες οδήγηση και λόγο του όγκου των τουριστών είχε αρκετή αναμονή! Το προηγούμενο βράδυ βγάλαμε και μερικά μετρητά ώστε να πληρώσουμε την εκδρομή!

Μιας και είπα μετρητά, να αναφέρω πως το commission που κρατούσαν τα περισσότερα ΑΤΜ στην χώρα ήταν περίπου στα 5€/ανάληψη, οπότε βγάζαμε ένα μεγάλο ποσό για να μην χρεωνόμαστε τζάμπα δύο φορές!(προσωπικά χρησιμοποιούσαμε τα ΑΤΜ της BDO και δεν αντιμετωπίσαμε κανένα scam - οι περισσότερες τράπεζες είχαν ανώτατο όριο ανάληψης περίπου τα 10.000 pesos).


Ξυπνήσαμε τα άγρια χαράματα με τον οδηγό να μας περιμένει μπροστά από την είσοδο του χόστελ.Αφού πήραμε και τους υπόλοιπους του γκρουπ από τα ξενοδοχεία τους ξεκινήσαμε για το Οslob, μια διαδρομή η οποία κρατάει περίπου 3 ώρες με τον οδηγό όμως να έχει άλλη άποψη! Ο τύπος την είδε formula 1 παίρνοντας τις στροφές πιο κλειστά και από τον hamilton. Άρχισα να ζαλίζομαι με αποτέλεσμα να θέλω να τα βγάλω όλα! Τον ενημερώνω να σταματήσει για να πάρω λίγο καθαρό αέρα,καθώς το γεμάτο βαν και η ζέστη δεν βοηθούσαν καθόλου! Ο καθαρός αέρας βοήθησε αρκετά και αμέσως τον ενημερώνω κάπως αυστηρά να μην τρέχει τόσο, απαντώντας πως είμαι ο πρώτος που το κάνω τέτοια παρατήρηση! Κάθησα στις μπροστινές θέσεις και λίγο μετά φτάσαμε στο oslob. Κατεβαίνουμε και βλέπουμε ότι στην αποβάθρα που ξεκινούν οι βάρκες που σε μεταφέρουν στους φαλαινοκαρχαρίες γίνεται χαμός!

Ο οδηγός - υπεύθυνος μας ενημερώνει πως αυτός θα τακτοποιήσει το θέμα των εισιτηρίων και θα μας φωνάξει όταν φτάσει η σειρά μας για να ανέβουμε στην βάρκα! Μας είπε πως σίγουρα θα πάρει μια ώρα ίσως και περισσότερο μέχρι να μπούμε στις βάρκες οπότε κάνουμε μια βόλτα εκεί κοντά και στην συνέχεια καθίσαμε σε ένα καφέ μάζι με κάποια άλλα παιδιά που γνωρίσαμε στο βαν!

Θυμάμαι πως ένιωθα αρκετά παράξενα και νύσταζα φουλ, έτσι ακούμπησα το κεφάλι στο τραπέζι και κοιμήθηκα λιγάκι μπας και καλυτερέψει η κατάσταση.

Μετά από περίπου 1:30 ώρα ο οδηγός μας φωνάζει να ετοιμαστούμε καθώς ήρθε η σειρά μας!Μας κάνουν ένα σύντομο briefing ασφαλείας και αμέσως πηγαίνουμε στην ουρά, εφοδιαζόμαστε με σωσίβια- μάσκα και μπαίνουμε στην βάρκα! Η διαδρομή μέχρι το ανοιχτά όπου θα βλέπαμε τα θηλαστικά ήταν περίπου 3-4 λεπτά. Φτάνουμε και ο οδηγός της βάρκας μας ενημερώνει σε καμία περίπτωση να μην τα ακουμπήσουμε και να μην κάνουμε απότομες κινήσεις!

Βαζω την μάσκα και βουτάω!
Κοιτάω δεξιά, δεν βλέπω τίποτα!
Κάνω αμέσως αριστερά και αντικρίζω τον πρώτο φαλαινοκαρχαρία στο 1 μέτρο μακριά μου!
Με πιάνει ένα αρχικό σοκ με το που αντιλαμβάνομαι το μέγεθος του live (κάπου στα 4-5 μέτρα).
Ενα 10λεπτο που ήμουν μέσα και τα παρακολουθούσα δεν ένιωσα κανέναν φόβο,κολυμπούσαν πολύ ήσυχα. Πάντως καλού κακού σε κάποια φάση πιάστηκα και από το σχοινί ασφαλείας να μαι σίγουρος μην γίνει καμιά στραβή και γίνω finger food.
Πραγματικά εμπειρία ζωής να βλέπω από απόσταση αναπνοής τέτοια πλάσματα!

Εδώ να πω πως υπήρχαν 3-4 άνθρωποι κοντά στους φαλαινοκαρχαρίες οι οποίοι τους τάιζαν για να τους κρατούν σταθερά σε ένα σημείο ώστε να μπορεί ο κόσμος να τους δει. Μας ενημέρωσαν επίσης στην αρχή πως μπορεί να μας πιάσει μια μικρή φαγούρα αφου τελειώσει το τουρ λόγω της ύπαρξης κάποιου είδους πλαγκτόν, αλλά στην δική μας περίπτωση δεν συνέβη κάτι τέτοιο!

Δυστυχώς έχω μόνο μια φωτογραφία από εκείνη την ημέρα καθώς τις υπόλοιπες δεν μου τις έχει στείλει η κοπέλα που μας τραβούσε με την αδιάβροχη gopro! (θα τις προσθέσω μόλις τις έχω).


Βγήκαμε, κάναμε και ένα γρήγορο ντους στις δημόσιες τουαλέτες και βουρ στο βανάκι για την επιστροφή. Αυτή την φορά ο οδηγός συμμορφώθηκε και δεν έτρεχε. Φτάσαμε μεσημέρι στο χόστελ, παρατηρώντας πως το δωμάτιο μας γέμισε με καινούργιους ταξιδιώτες. Είμασταν σε μεικτό κοιτώνα.Ξεκουραζόμαστε και αποφασίζουμε να κάνουμε βουτιά στην παραλία που βρίσκεται κοντά μας για να δούμε από κοντα τα σμήνοι από χιλιάδες σαρδέλες ,οι όποιες βρίσκονται στον βυθό της συγκεκριμένης παραλίας! Μαγιό,μπόλικο αντηλιακό και κινήσαμε για την παραλία.Στρώσαμε πετσέτα και βουτήξαμε εναλλάξ ώστε κάποιος να προσέχει τα πράγματα! Το σημείο στο οποίο μαζεύονται τα σμήνοι είναι 30-40 μέτρα από την ακτή οπότε αν γνωρίζετε κολύμπι δεν χρειάζεται να το κάνετε με ξεναγό όπως πολύ! Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μάσκα και βατραχοπέδιλα τα όποια τα νοικιάζεις πολύ εύκολα σε κάποια από τα μαγαζιά της περιοχής!

Βούτηξα, τις είδα αλλά οκευ δεν ήταν και κάτι τρελό. Ωραίο θα έλεγα,μέχρι εκεί.Αράξαμε στην παραλία στην συνέχεια μέχρι να δύση ο ήλιος.

Το βράδυ αποφασίσαμε και το επόμενο νησί στο οποίο θα ταξιδεύαμε και αυτό ήταν το Siargao, μετά από πολλές καλές κριτικές μέσω των συζητήσεων μας στο χόστελ,καθώς είχαμε κάνει τις περισσότερες από τι δραστηριότητες για τις οποίες φημίζεται η περιοχή.

Ο μόνος τρόπος για να φτάσουμε στο νησι ήταν με πτήση την οποία και κλείσαμε για δύο μέρες μετα,καθώς για τότε βρήκαμε μια φυσιολογική τιμή (85€ με Philippines airlines - θα μπορούσαμε και φθηνότερα αν τα κλείναμε νωρίτερα αλλά αυτό είναι το ‘’ρίσκο’’ που παίρνεις όταν ταξιδεύεις χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα).

Τις υπόλοιπες δύο μέρες τις περάσαμε πολύ χαλαρά με βόλτα σε διάφορες παραλίες,φαγητό,κοκτειλ ,άντε και κάνα μασαζάκι!

Μερικά recommendations αν βρεθείτε ποτέ στο Moalboal:
-Three bears (από τα νοστιμότερα chicken burger)
-Crazy monkey ( για ωραίο pad thai και τοπική κουζίνα)
-Smooth cafe ( για νόστιμα brunch - live μουσική κάθε βράδυ)
-Chilly bar ( για χαλαρή μπυρίτσα και socializing )
-Shaka cafe ( έχει σε διάφορα νησιά και κάνει προσωπικά τα καλύτερα smoothie bowls)



Ανατριχιαστικό και συνάμα απίστευτο το όλο σκηνικό! Να, για τέτοιες εμπειρίες ταξιδεύουμε!

Δεν διαφέρει και πολύ από το αμάξι του πατέρα μου όταν πηγαίναμε τριήμερο στο χωριό!

Οι Φιλιππινέζοι όπως μάθαμε έχουν μια συμπάθεια στις κοκορομαχίες!Πετύχαμε πολλά σπίτια με έναν τέτοιο στην αυλή! Το ότι έβλεπα να έχουν τον κόκορα δεμένο από το πόδι μου έκανε πολύ εντύπωση.

Έτσι έμοιαζαν οι περισσότερες διαδρομές για να φτάσουμε στη παραλία!

Γιατί όπως είναι γνωστό στις Σέρρες με καρύδα με μεγάλωσε η μάνα μου! Εξαιρετική επιλογή πέραν της πλάκας όταν θέλαμε κάτι δροσιστικό!

Το Pad thai ήταν η safe επιλογή μας όταν δεν ξέραμε τι να φάμε.

Το είχαν πολύ με την διακόσμηση των smoothie bowls στην χώρα.

Σε αυτό το φαινομενικά ακατάστατο μαγαζί έφαγα μια από τις καλύτερες ομελέτες με τυρί!

 

[Apostolosm]

6. Αυτό με το δωμάτιο και τις πληρωμές.​

Siargao island,

Την τελευταία μέρα στο νησί αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε κατάλυμα καθώς δεν ενημερώσαμε εγκαίρως το χόστελ και δεν υπήρχε διαθεσιμότητα. Με μια γρήγορη βόλτα στο δρόμο βρήκαμε ένα πολύ απλό δωμάτιο με δύο κρεβάτια και ένα μπάνιο, καθώς θα φεύγαμε για το αεροδρόμιο του cebu χαράματα. Αφού αφήσαμε τα πράγματα, ξεχυθήκαμε στους πλέον γνωστούς μας δρόμους με πρώτη προτεραιότητα να βρούμε ταξί που θα μας μετέφερε στο αεροδρόμιο καθώς 1-2 τα χαράματα που θέλαμε να φύγουμε βαν και λεωφορεία δεν υπήρχαν. Ρωτήσαμε την γυναίκα από την οποία νοικιάσαμε χθες την μάσκα και τα βατραχοπέδιλα και μας ενημέρωσε πως γνώριζε έναν ταξιτζή που θα μπορούσε να μας πάει μέχρι το Cebu. Μιλάμε με τον ταξιτζή,συμφωνούμε και στην τιμή (30€ για 3 ώρες δρόμο) και δίνουμε ραντεβού στις 12 το βράδυ έξω από το κατάλυμα μας!

Παίρνω τον αριθμό του και συνεχίζουμε την ημέρα μας χαλαρά με μπανάκι στην white beach, όπου πάλι φτάνοντας πετάχτηκε από το πουθενά ένας τσιτσιφιόγκος ζητώντας ‘’φόρο’’! Tον αποφύγαμε δεξιοτεχνικά και παρκάραμε στην παραλία, η οποία είχε αρκετό κόσμο,κυρίως ντόπιους με αρκετούς πλανόδιους να πουλάνε κολιέ από διάφορα κοχύλια και σουβενίρ. Κάνουμε την ηλιοθεραπείας μας, ήπιαμε τις καρύδες μας και μετά από κάμποση ώρα αποφασίζουμε να γυρίσουμε για φαγητό και τακτοποίηση των πραγμάτων μας. Μια υπερένταση υπήρχε όποτε δεν κοιμηθήκαμε καθόλου μέχρι να φύγουμε.

Ο ταξιτζής ήρθε στην ώρα του ,φορτώσαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε βράδυ για το αεροδρόμιο! Μας έδωσε και από ένα μπουκαλάκι νερό και κάτι γλυκάκια για τον δρόμο, κίνηση που την εκτιμήσαμε.Η διαδρομή κύλησε αρκετά καλά και 2,5 ώρες περίπου μετά (κίνηση δεν υπήρχε καθόλου στον δρόμο) και μια σύντομη στάση για ανεφοδιασμό φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Cebu!

Μπορώ να πω πως για 2-3 τα χαράματα υπήρχε αρκετός κόσμος που περίμενε την πτήση του. Κάνουμε μια βόλτα στα μαγαζιά (που για κάποιο λόγο αρκετά ήταν ανοιχτά μέχρι εκείνη την ώρα) και παραδίδουμε βαλίτσες, με την κοπέλα στο counter να μας βάζει δωρεάν σε exit row θέσεις.Η πτήση μας έφευγε στην 6 το πρωί όποτε βρίσκουμε ένα άνετο μέρος με άδειες καρέκλες, κάνουμε τις τσάντες μας αυτοσχέδια μαξιλάρια για να μην έχουμε κανένα θέμα και ξαπλώνουμε μέχρι να έρθει η ώρα να επιβιβαστούμε. Βάλαμε και από 10 ξυπνητήρια ο καθένας να είμαστε σίγουροι πως δεν θα ξεμείνουμε στο αεροδρόμιο σαν τον Tom Hanks!

Το ξυπνητήρι χτύπησε και επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο της philippines airlines,η οποία 6 το πρωί έδινε πέρα από μπουκάλι νερό και ένα σακουλάκι ξηρών καρπών με τα περισσότερα να είναι αρακάς στα οποία είχαν ρίξει ένα πολύ άσχημο μιξ μπαχαρικών, αρκετά δύσοσμο για πρωινό! Το μόνο θετικό είναι πως αν κάποιος ήθελε να μείνει ξύπνιος απλά ρουφούσε μια τζούρα και τσουπ όρθιος!

Σε 45 λεπτά προσγειωθήκαμε στο μικρό αεροδρόμιο του Siargao, το οποίο είναι το ανατολικότερο νησί της χώρας, κοιτώντας τον χάρτη αριστερά σου βλέπεις και άλλες συστάδες νησιών και δεξια σου το χάος! Παραλάβαμε γρήγορα την τσάντα και βγαίνοντας από το αεροδρόμιο φορτωθήκαμε σε ένα από τα πολλά βαν που βρίσκονται παρκαρισμένα έξω από τις αφίξεις με σκοπό να μας μεταφέρει στην περιοχή general luna, στην οποία είχαμε κλείσει και την διαμονή μας για τις πρώτες 4 ημέρες! (300 pesos/άτομο πληρώσαμε στο βαν).
Μισή ώρα μετά φτάσαμε στο κατάλυμα μας, ιδιωτικό δωμάτιο αυτήν την φορά καθώς 2 εβδομάδες σε χόστελ μετά θέλαμε λίγο την αυτονομία μας.
Ήταν περίπου 8 το πρωί οπότε φτάνοντας η ιδιοκτήτρια μας ενημερώνει πως το δωμάτιο θα είναι έτοιμο γύρω στις 1!
Δέχεται να προσέχει τα πράγματα μας στο σπίτι της αφού εμείς έπρεπε να σκοτώσουμε 4 ωρίτσες μέχρι το check in. Αν και αρκετά κουρασμένοι αποφασίζουμε να βάλουμε μαγιό και να βγούμε για φαγητό και εύρεση μηχανής για τις υπόλοιπες μέρες!
Και αυτή την φορά το καταλυμα μας βρίσκεται πάνω στον κεντρικό δρόμο του νησιού,οπότε ότι χρειαζόμαστε είναι κοντά μας.

Για το Siargao αυτά που είχαμε ακούσει και μας κέντρισε το ενδιαφέρον να το επισκεφθούμε είναι ο λιγότερος κόσμος σε σχέση με άλλα νησιά και οι απίστευτες παραλίες, α και ότι είναι παράδεισος για τους surfers λόγω της τοποθεσίας του! Άρα είπαμε να δοκιμάσουμε και surf όσο θα είμαστε στο νησί!

Βάζουμε αντηλιακό καθώς ο ήλιος τσουρουφλούσε και σε μικρή απόσταση υπάρχει ένα καφέ στο οποίο τσιμπάμε κατιτίς και πίνουμε ένα κρύο ρόφημα αποθηκεύοντας παράλληλα στο κινητό μέρη που θέλουμε να επισκεφτούμε.
Τελειώνουμε με τον καφέ και λέμε να πάμε για μπανάκι στην doot beach αφού πρώτα βρούμε μηχανάκι.

Δεξιά και αριστερά του κεντρικού δρόμου μπορείς να βρείς αρκετά πρακτορεία οπότε μετά από λίγο ψάξιμο βρίσκουμε και νοικιάζουμε ένα παπάκι για τις πρώτες 3 μέρες προς 300 pesos/ημέρα, μια χαρά τιμή αν σκεφτεί κανείς ότι την μοιραζόμασταν δύο άτομα.
Κράνη στο κεφάλι και ξεκινήσαμε για την παραλία (είπαμε εδώ χαλάρωση, στην επόμενη χώρα ξεκινάει η περιπέτεια!) η οποία βρίσκεται 15 λεπτά μακριά! Ο δρόμος προς την παραλία φαρδύς και με τεράστιους φοίνικες δεξιά και αριστερά.
Παρκάρουμε και σε 3 λεπτά μετά βρίσκουμε ένα ωραίο και ήσυχο μέρος να απλώσουμε τις πετσέτες μας. Η παραλία ωραία, με το μόνο αρνητικό τα αρκετά μικρά μυρμήγκια που κυκλοφορούσαν στην άμμο!
Δεν μας πτόησε ούτε αυτό στο να ξεκουραστούμε λιγάκι κλείνοντας τα μάτια μας!
Λίγη ώρα μετά ο ήχος ενός μικρού αλιευτικού μας ξύπνησε,όποτε κάναμε μια ακόμα βουτιά και ξεκινήσαμε για πίσω.
Ο γυρισμός μας βρήκε λούτσα από πάνω μέχρι κάτω καθώς στα μέσα της διαδρομής μας έπιασε δυνατή μπόρα! Ευτυχώς είχαμε μαζί μας στεγανό σάκο και όλα τα σημαντικά πράγματα μας έμειναν άθικτα.

Φτάνουμε στο κατάλυμα και η ιδιοκτήτρια μας ενημερώνει πως το δωμάτιο είναι έτοιμο.
Παίρνουμε τα πράγματα,βάζουμε το κλειδί στην πόρτα,ανοίγουμε και αυτό που αντικρίζουμε δεν μας άρεσε εκ πρώτης όψεως!
Την πατήσαμε όσον αφορά το μέγεθος του δωματίου!
Πολύ μικρό,που ίσα ίσα χωρούσαν τα δύο κρεβάτια και μηδενικό χώρο να κουνηθείς!
Και τα υπόλοιπα όπως παρατηρήσαμε μετά ήταν του ίδιου μεγέθους!
Αυτό έχουμε , με αυτό θα την βγάλουμε για τις πρώτες μέρες!
Δεν μπορούσε κάτι τέτοιο να μας χαλάσει την διάθεση!

Τακτοποιούμαστε και αφού κοιμόμαστε για κάποιες ώρες, το βράδυ μας βρίσκει για φαγητό σε ένα buffet restaurant (kurvada),το οποίο έχει αρκετές επιλογές σε κρέας,μακαρόνια και ορεκτικά για όλα τα γούστα. Διαλέγεις ότι θες, βγάζεις φωτογραφία το πιάτο σου και χρεώνεσαι στο τέλος δείχνοντας την φωτογραφία στο ταμείο! Να και κάτι που βλέπαμε για πρώτη φορά!
Βέβαια θεωρώ πως αυτός δεν είναι και ο πιο safe τρόπος πληρωμής καθώς κάποιος πολύ εύκολα μπορεί να φάει ένα μέρος του πιάτου του και μετά να το βγάλει φωτογραφία πληρώνοντας λιγότερα! Τέλος πάντων έμας δεν μας μπήκαν τέτοιες ιδέες!

Η συνέχεια είχε παγωτό (gelato), το οποίο προσωπικά είναι ακόμα και τώρα το νοστιμότερο που έχω φάει ποτέ μου! (και έχω φάει άπειρα στην Ρώμη). Halika λέγεται και το συστήνω ανεπιφύλακτα, με πολλές και ιδιαίτερες γεύσεις!
Καθώς τρώγαμε το παγωτάκι μας μαθαίνουμε πως στο νησί βρίσκονται και δύο κορίτσια το οποία είχαμε γνωρίσει στο moalboal όποτε κανονίζουμε να πιούμε ποτό σε ένα από τα πολλά τοπικά μπαρ της περιοχής! Εξαιρετικό πρώτο βράδυ στο νησί με πολύ χορό!

Η επόμενη μέρα μας βρίσκει στο τρέξιμο καθώς συμβαίνουν και απρόοπτα που σε βγάζουν εκτός προγράμματος!

Εξυπηρετικότατο προσωπικό, μέχρι και ομπρέλες κρατούσαν πριν την επιβίβαση!

Δεύτερο νησί,πάμε να το οργώσουμεεε και αυτό!

Πηγαίνοντας στην παραλία!

Καλλιτεχνικές ανησυχίες!

Να πάρουμε δυνάμεις.

Ντάξει τουλάχιστον πρόλαβα να βγάλω φώτο την πρώτη γύρα.

Να'τη και η ομάδα! (αριστερά ο Γιάννης, δεξιά εγώ)

 

[Apostolosm]

7. Αυτό με την οδική βοήθεια και το πορτοφόλι.​

Αφού το ξυπνητήρι πήρε μια 2ώρη αναβολή μετά το χθεσινό ξενύχτι με τα κορίτσια (madame coco bar-ωραία house music) σηκωνόμαστε γύρω στις 10:30 και συνεννοούμαστε με τα κορίτσια να πάμε όλοι μαζί σε κάποια από τα μέρη που έχουμε αποθηκεύσει στον χάρτη τα οποία βρίσκονται όλα στην ίδια ευθεία, με το google maps να μας δίνει 1 ώρα εκτιμώμενη ώρα ταξιδιού μέχρι τον τελευταίο σταθμό.

Η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε ξεκινά αρχικά μια σύντομη στάση σε μια τεράστια φυτεία με κοκοφοίνικες, στην συνέχεια βόλτα με βάρκα στο Maasin river όπου από τις φωτογραφίες μοιάζει ας το πούμε σαν τον αμαζόνιο (με πυκνή βλάστηση δεξιά και αριστερά του ποταμού) και τέλος βουτιά στις φυσικές πισίνες magpopongko rock pools με το οποίο βλέποντας εικόνες είχαμε εντυπωσιαστεί.

Με το κεφάλι ακόμα να βουίζει, παστωνόμαστε με αντηλιακό καθώς η μέρα έδειχνε πως θα είναι αρκετά καυτή και ανεβαίνουμε στο μηχανάκι. Βρίσκουμε τα κορίτσια, με την Lotta να μην έχει βρει ακόμα παπάκι,κάτι που μας καθυστερεί! Μετά από λίγο και αφού ξεκινήσαμε να ψάχουμε και εμείς διαθέσιμο μηχανάκι βρίσκουμε ένα και το νοικιάζει. Εξαιρετικά λέμε,ξεκινάμε την βόλτα μας!
Έλα μου ντε που το μηχανάκι της άλλης κοπέλας (Anne) δεν παίρνει μπρος όσο και αν πατούσε την μίζα η τραβούσε την μανιβέλα! Η πρώτη κίνηση που κάνεις πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να κοιτάξεις την βενζίνη, ο δείκτης ήταν χαλασμένος όποτε ανοίγουμε το καπάκι και βλέπουμε πως μάλλον η έλλειψη βενζίνης φταίει.

Το κοντινότερο βενζινάδικο ήταν λίγο έξω από το κέντρο και πάνω στον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε έτσι και αλλιώς. Αποφασίζουμε να το σπρώξουμε με την παραδοσιακή τεχνική ‘’το ένα πόδι στο πατηράκι‘’ , αυτό σημαίνει πως ο Γιάννης θα είναι από πίσω μου και θα μας σπρώχνει έχοντας το ένα του πόδι στο πατηράκι της μπροστά μηχανής!(κάνουμε και την οδική βοήθεια που και που). Μιλάμε για επιστημονικότατη μέθοδο (τρομάρα μας) που τελικά δούλεψε μια χαρά από το να φέρουμε βενζίνη σε κάποιο μπουκάλι και να κάνουμε τσάμπα διαδρομές! Κουτσά στραβά και με τον Γιάννη να γδέρνει λίγο το πόδι του σε ένα αιχμηρό αντικείμενο κατά την διαδρομή φτάνουμε στο βενζινάδικο και φουλάρουμε το μηχανάκι (μεγάλη η χάρη σου Anne)!

Είχε περάσει κάνα δίωρο με όλα αυτά οπότε τσιμπάμε μερικά cinnamon roll που βρίσκουμε σε ένα κοντινό μαγζί και ξεκινάμε.

Η διαδρομή πολύ ωραία, με τους δρόμους σε μεγάλο ποσοστό να είναι σε πολύ καλή κατάσταση και σε περίπου 20 λεπτά φτάνουμε στις φυτείες με τους κοκοφοίνικες. Την θέα απολαμβάνεις παρκάροντας στην άκρη του δρόμου και επειδή το μέρος μαζεύει κόσμο οι ντόπιοι πλανόδιοι είχαν στήσει πάγκους για να σου πουλήσουν διάφορα δροσιστικά ροφήματα και σνακ. Το σκηνικό ωραίο αλλά όχι και κάτι γουάου, με το μέγεθος πάντως της φυτείας να τρομάζει!

Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες συνεχίζουμε για την βασική δραστηριότητα της ημέρα, την βαρκάδα στον ποταμό Maasin. Οι στροφές να δίνουν και να παίρνουν σε αυτό το κομμάτι του δρόμου, με την θέα όμως δεξιά και αριστερά να αποζημιώνει και μπορώ να πω πως η ελευθερία της μηχανής να σταματάς και να χώνεσαι από διάφορους παράπλευρους δρόμους που το αμάξι μπορεί να μην χωράει-πηγαίνει είναι πολύ ωραία. Φτάνουμε στην είσοδο παρκάρουμε και κατεβαίνουμε στη είσοδο! Το κόστος είναι στα 260 pesos/άτομο,παίρνουμε τα εισιτήρια και μας ενημερώνουν πως οι βάρκες χωράνε μέχρι 3 άτομα οπότε αναγκαζόμαστε να χωριστούμε.

Και εκείνη την στιγμή αρχίζει το χάος…

Πάντα από την αρχή του ταξιδιού μας ακόμη πριν μπούμε και βγούμε από κάποιο αξιοθεατο η κάποια δραστηριότητα τσεκάρουμε στα σακίδια μας πως όλα τα σημαντικά πράγματα (κινητό,πορτοφόλια,διαβατήρια) είναι μέσα!
Το ίδιο πράττουμε και πριν μπούμε στην βάρκα για να ξεκινήσει η βόλτα μας!
Έλα μου όμως που από τον στεγανό σάκο στον οποίο έχουμε βάλει όλα μας τα πράγματα λείπει το πορτοφόλι του Γιάννη!
Κάρτες,μετρητά διπλώματα όλα τους μέσα!
Κοιτάει ο ένας τον άλλον, ενημερώνουμε κορίτσια σχετικά και αφού ψάχνοντας και ρωτώντας στο γκισέ δεν βρίσκουμε κάτι, ψιλιαζόμαστε ότι την κάτσαμε την βάρκα!
Λέμε στα κορίτσια να ξεκινήσουν την βαρκάδα χωρίς εμάς, καθώς δεν υπάρχει λόγος να χαλάσει και η δικιά τους μέρα!
Ανεβαίνουμε στο επίπεδο του δρόμου και όσο ο Γιάννης παγώνει όσες κάρτες θυμάται ότι είχε στο πορτοφόλι εγώ ψάχνω και ρωτώ όποιον βλέπω μπροστά μου αν βρήκαν κάτι!
Όμως τζίφος!
Λέω στον Γιάννη να μιλήσει με την ιδιοκτήτρια του καταλύματος ωστέ να μπει στο δωμάτιο μας και να ψάξει πάνω πάνω, για να μας βγάλει τουλάχιστον από την αγωνία αν το πορτοφόλι είναι εκεί η όχι!
Όσο προσπαθεί να βρει σήμα για να επικοινωνήσει εγώ ξεκινάω με το μηχανάκι να ακολουθώ σιγά σιγά την διαδρομή που κάναμε μέχρι την προηγούμενη στάση μπας και μας έπεσε και δεν το πήραμε χαμπάρι!
Το πορτοφόλι μαύρο και μεγαλούτσικο,η άσφαλτος γκρί και αφυδατωμένη από την ζέστη, λέω δεν μπορεί, αν έπεσε θα το εντοπίζω εύκολα!
Φτάνω μέχρι τις φυτείες με τους κοκοφοίνικες,ψάχνω εξονυχιστικά, ρωτάω και τους πλανόδιους αλλά και πάλι η προσπάθειες αποδείχθηκαν άκαρπες!
Γυρίζω πίσω και στην διαδρομή ελπίζω ο Γιάννης να μου πει πως το πορτοφόλι βρέθηκε και είναι στο δωμάτιο!
Φτάνω και δεν βλέπω κάποια αλλαγή συναισθήματος στο πρόσωπο του Γιάννη.
Η ιδιοκτήτρια τον ενημέρωσε πως δεν βρήκε κάτι!
Οι αμέσως επόμενες κινήσεις μας είναι λίγες και πολύ συγκεκριμένες.
Να γυρίσουμε στην χώρα, να περάσουμε από την αστυνομία δηλώνοντας την απώλεια και στο τέλος να πάμε στο δωμάτιο κάνοντας το φύλο και φτερό!
Στην επιστροφή ξανατσεκάρουμε τον δρόμο μήπως και το μάτι του Γιάννη πετύχει κάτι που εμένα μου ξέφυγε,χωρίς όμως επιτυχία και πάλι.
Χωρίς βιασύνη φτάνουμε στο αστυνομικό τμήμα ενημερώνουμε την ευγενέστατη αξιωματικό υπηρεσίας για το γεγονός, δηλώνουμε την απώλεια και μας ενημερώνει επίσης να δημοσιεύσουμε το γεγονός σε μια τοπική ομάδα στο facebook που σκοπός της είναι να γράφεις τέτοιου είδους καταστάσεις.
Είπαμε πως θα το κάνουμε και ανεβαίνουμε στο μηχανάκι ελπίζοντας το πορτοφόλι να έχει ξεχαστεί στο δωμάτιο.
Σε 3 λεπτά είμασταν έξω από το δωμάτιο και εγώ ενστικτωδως πετάγομαι και τρέχω γρήγορα να ανοίξω την πόρτα!
Σηκώνω τα στρώματα , τινάζω τα σεντόνια και με το που σηκώνω το μαξιλάρι του Γιάννη βλέπω το πολυπόθητο πορτοφόλι και αισθάνομαι όπως ο indiana jones την στιγμή που ανακαλύπτει έναν θησαυρό!
Ανακούφιση και αμέσως βγαίνω τρέχοντας φωνάζοντας δυνατά στον Γιάννη πως βρηκα το πορτοφόλι όσο εκείνος έψαχνε ξανά κάτω από την σέλα!
Ανακουφίζεται και αφού του τα ψάλλω κόσμια ξεκινάμε το δούλεμα για να μας φύγει λίγο η ένταση.
Τι περιπέτεια και αυτή!

Για να το γιορτάσουμε καθώς η μέρα ακόμα ήταν ηλιόλουστη αποφασίζουμε να ξαναβρούμε τα κορίτσια. Αλλά όταν κάνεις σχέδια ο θεός γελάει! Στα μέσα του δρόμου και εκεί που δεν το περιμένεις (κλασικά), ξεκινάει μια δυνατή μπόρα που μας αναγκάζει να σταματήσουμε σε ένα αυτοσχέδιο κιόσκι που βρίσκουμε στην άκρη του δρόμου. Αν και σταματήσαμε αρκετά γρήγορα η μπορά πρόλαβε και μας έκανε παπί από πάνω μέχρι κάτω.

Παρέα στο κιόσκι όσο περιμέναμε να κοπάσει η βροχή είχαμε και 5-6 ντόπιους οι οποίοι μάλλον περιμένουν κάποιο λεωφορείο. 45 λεπτά μετά και με την βροχή να μειώνεται ελάχιστα παίρνουμε την απόφαση να γυρίσουμε σιγά σιγά στο δωμάτιο καθώς δεν βλέπαμε τον καιρό να αλλάζει πολύ και όντας απόγευμα δεν θέλαμε να μας βρει η νύχτα στο τιμόνι! Λίγο πριν ξεκινήσουμε μια κοπελίτσα στο κιόσκι πουλούσε διάφορα είδη από ας το πούμε γεμιστά πιτάκια. Πήρα για δοκιμή δύο, το ένα με γέμιση σοκολάτα και το άλλο με γέμιση ube, ένα είδος λαχανικού χρώματος έντονο μωβ που μοιάζει με πατάτα! Η γεύση του κάτι ανάμεσα σε βανίλια και καρύδα! Τίμια και τα δύο και ξεκινήσαμε για πίσω. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα γίνουμε για δεύτερη φορά παπί, όχι όμως από βουτιά στη θάλασσα!

Επιστρέφουμε στο δωμάτιο εντελώς βρεγμένοι καθώς δεν άντεξε και το τύπου αδιάβροχο που φορούσαμε. Μετά από τόσο μεγάλη και κουραστική μέρα ξεκουραζόμαστε και το βράδυ βγαίνουμε απλά για φαγητό!

Τα ποτάμια και οι φυσικές πισίνες θα πρέπει να περιμένουν μέχρι αύριο!


Από πίσω οι αχανείς φυτείες με κοκοφοίνικες (ζω την ζωή μου στα άκρα)

Λίγο πιο κάτω ήταν το μέρος που ξεκινούσε η βαρκάδα!

Όσο περιμέναμε στο κιόσκι να κόψει η βροχή.

Τα τοπικά γεμιστά πιτάκια με Ube.

To βραδινό καλτσόνε (της νίκης) για την εύρεση του πορτοφολιού! Εξαιρετικό και πολύ καλή ζύμη.

 

[Apostolosm]

8. Αυτό με την ζούγκλα και την βενζίνη.​

Το σημερινό πρόγραμμα ήταν ήδη έτοιμο καθώς θα ακολουθήσουμε την διαδρομή με επίσκεψη στα μέρη που δεν προλάβαμε χθες εξαιτίας της μίνι περιπέτειας και του άσχημου καιρού. Κατά την διάρκεια της ημέρας όμως έγιναν και κάποιες τροποποιήσεις οι οποίες όμως μας βγήκαν σε πολύ καλό! Σόλο θα το πάμε σήμερα καθώς τα κορίτσια έχουν κανονίσει κάτι άλλο!

Σηκωθήκαμε σχετικά νωρίς και μετά τις απαραίτητες στάσεις για πρωινό και φουλάρισμα στο μηχανάκι ξεκινήσαμε στον γνώριμο πλέον δρόμο με κατεύθυνση το ποταμό Maasin.

Σε 20 λεπτά είμασταν εκεί,κόψαμε εκ νέου εισιτήριο (μας επέστρεψαν πίσω το ποσό από το χθεσινό εισιτήριο), μπήκαμε στο κανό και ο βαρκάρης ξεκίνησε να κάνει κουπί! Το σκηνικό καθόλη την διαδρομή θύμιζε έναν μίνι ‘’αμαζόνιο’’ με πυκνή βλάστηση δεξιά και αριστερά παρέα με τα τιτιβίσματα πουλιών,τα οποία έδιναν έναν ωραίο τόνο στην ατμόσφαιρα.

Σε περίπου 20 λεπτά περίπου φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής, ένα μέρος μέσα στο δάσος, στο οποίο μπορούσες να τσιμπήσεις κάτι από τους πάγκους που ειχαν στήσει οι ντόπιοι (είπαμε, είναι παντού όταν πρόκειται να σου πουλήσουν κάτι) καθώς επίσης και να κάνεις βουτιά σε μια μικρή φυσική λίμνη που είχε δημιουργηθεί κοντά στον ποταμό.Κάναμε την βουτιά μας και επειδή δεν πεινούσαμε αποφασίσαμε να πιούμε έναν καφέ σε ένα πολύ ωραίο μαγαζάκι του οποίου ο ιδιοκτήτης είχε πραγματικά τρέλα με τον καφέ και τον απολαύσαμε αρκετά.
Μισή ώρα είχαμε στην διάθεσή μας και αφού την χρησιμοποιήσαμε όλη,ο οδηγός μας ενημέρωσε πως έπρεπε να ξεκινήσουμε για πίσω! Φτάσαμε, τσεκάραμε ότι έχουμε όλα τα πράγματά μας και κατευθυνθήκαμε προς το μηχανάκι.

Το πλάνο αρχικά έλεγε πως μετά το ποτάμι θα πάμε στις φυσικές πισίνες Magpopongko,όμως η Anne μας πρότεινε να κάνουμε και μια έξτρα στάση στην σπηλιά Tayangban η οποία βρίσκεται πάνω στον δρόμο που έτσι και αλλιώς θα ακολουθήσουμε.Ανεβήκαμε στον μηχανάκι και σε περίπου 20 λεπτά φτάσαμε στην σπηλιά,πληρώσαμε (250 pesos/άτομο) και αφού μας έδωσαν κράνη και φακούς κεφαλής ξεκινήσαμε να περπατάμε μέσα στο δάσος μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο της σπηλιάς. Σε όλο το μήκος της διαδρομής το νερό είτε σου ήταν μέχρι την κοιλιά και πατάς εκεί που σου δείχνει ο οδηγός (καθώς η διαύγεια του νερού δεν είναι καθόλου καλή),είτε κολυμπούσες ανάμεσα σε βράχους! σε μόλις 15 λεπτά είχαμε φτάσει στο τέρμα της σπηλιάς με εμάς να ξενερώνουμε που πληρώσαμε για τόσο μικρή δραστηριότητα! Δεν θα την πρότεινα εν τέλη την συγκεκριμένη δραστηριότητα καθώς δεν αισθάνθηκα καμία ασφάλεια με τον ντόπιο ξεναγό. Συμβαίνουν και οι στραβές καμιά φορά, όμως όπως και να έχει δεν πρέπει ένα ξενέρωμα να σου χαλάει και την υπόλοιπη ημέρα! Συνεχίζουμε δυναμικά!

Ήταν ήδη 3-4 το μεσημέρι και η επόμενη στάση στο πρόγραμμα ήταν στις φυσικές πισίνες Magpopongko λίγα χιλιόμετρα παρακάτω.Όσο είμαστε στο μηχανάκι όμως και το συζητάμε βάζοντας αντηλιακό και κράνος ένας ντόπιο που βρίσκεται κοντά μας το ακούει και μας ενημερώνει πως τέτοια ώρα η παλίρροια της θάλασσας έχει ανέβει καλύπτοντας τις πισίνες με αποτέλεσμα να μην απολαύσουμε όπως πρέπει ένα τέτοιο μέρος! Ντόπιος είναι, κάτι παραπάνω θα ξέρει όποτε είπαμε να τον ακούσουμε και να τις επισκεφτούμε αύριο νωρίς το πρωί.

Μετά από λίγο ψάξιμο για το που θα κινηθούμε στην συνέχεια, ο Γιάννης βρίσκει μια ωραία παραλία την βόρεια μύτη του νησιού στην περιοχή Allegria.Ήταν ένα 40λεπτο δρόμος με το παπάκι, οπότε έπρεπε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα πως η επιστροφή μας θα είναι μέσα στην μαύρη νύχτα σε μια περιοχή με όχι και τόσο πολύ κίνηση!

Χωρίς πολύ σκέψη φτάνουμε στην παραλία όπου ήταν αρκετά όμορφη με τεραστια αμμουδιά που μου θύμισε τις απέραντες παραλίες του Miami! Η pacifico beach στην οποία απλώσαμε τις πετσέτες μας, λόγω των υψηλών κυμάτων της προσελκύει surfers άλλα όχι τόσους όσους στα νότια! Κάνουμε το μπανάκι μας,χαλαρώνουμε και ξεκινώντας να πάμε στο μηχανάκι ωστέ να βρούμε κάπου να φάμε, πετύχαμε δυο έλληνες που μετά από λίγη κουβέντα μας προτείνουν να πάμε για φαγητό σε ένα εστιατόρια λίγα χιλιόμετρα παρακάτω με ωραία θέα.

Φτάνουμε στο μέρος που μας δείχνει το gps άλλα το εστιατόριο άφαντο!
Κοιτάζω λίγο πιο κάτω και βλέπω ένα μικρό ανηφορικό μονοπάτι και φωνάζω στον Γιάννη πως θα δοκιμάσω να ανέβω μπας και είναι όντως έκει πάνω!
Μετά από 3 λεπτά πεζοπορίας με την σαγιονάρα ( κρατιόμουν από τα δεντράκια δεξιά και αριστερά για να μην γλιστρήσω) βρίσκω στην μέση του πουθενά το εστιατόριο, το οποίο όμως με ενημερώνουν πως έχει κλείσει!
Ατυχήσαμε λέω και γυρνώντας να πάρω τον δρόμο της επιστροφής αντικρίζω την θέα που είχε το μαγαζί και εντυπωσιάζομαι! Αφου κάθομαι λίγα λεπτά να την απολαύσω ,γυρίζω πίσω και βλέπω ότι και ο Γιάννης δεν περνούσε άσχημα αφού τον είχαν περιτριγυρίσει μερικά παιδάκια, θαυμάζοντας το παπάκι μας (η αλήθεια είναι πως νότια του νησιού η φτώχεια ήταν αρκετά πιο εμφανής).

Του εξηγώ ότι το εστιατόριο είναι κλειστό και βρίσκουμε λίγο παρακάτω ένα ωραίο εστιατόριο, προέκταση ενός καταλύματος, στο οποίο τρώμε και απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα.

Αφού καθόμαστε μέχρι να γίνουν τα κουνούπια ενοχλητικά αποφασίζουμε να γυρίσουμε! Την ώρα που βάζουμε τα κράνη, ρίχνει μια ματιά ο Γιάννης στο ντεπόζιτο και με ενημερώνει πως δεν είναι και τόσο σίγουρος αν θα μας φτάσει η βενζίνη για να γυρίσουμε! Μαύρη νύχτα έξω και 1 μισή ώρα δρόμος μέχρι το δωμάτιο μας! Αυτό μας έλειπε τωρα! Εξαιρετικά!

Ξεκινήσαμε με την ελπίδα να βρούμε κάπου πάνω στον δρόμο ένα βενζινάδικο να φουλάρουμε!
Περναμε 2-3 χωριά τα οποία δεν είχαν βενζινάδικο και με το άγχος να μην μείνουμε στον δρόμο ο οποίος δεν έχει και επαρκή φωτισμό βρίσκουμε ως δια μαγείας ένα βενζινάδικο περίπου στα μισά της διαδρομής και ηρεμούμε! Πανάκριβη η βενζίνη για τα δεδομένα της χώρας αλλα τέτοια ώρα τέτοια λόγια!

Μετά από μια κουραστική και μεγάλη επιστροφή (χτυπούσαν με δύναμη διάφορα ζωύφια τα χέρια του Γιάννη το οποίο έκανε την οδήγηση δύσκολη) φτάσαμε στο κατάλυμα μας.

Η μέρα έκλεισε με φαγητό και ύπνο, καθώς αύριο είχαμε ξύπνημα μαζί με τις κοτούλες για να πάμε στις φυσικές πισίνες, μια επίσκεψη που αναβλήθηκε 2 φορές!


Το τοπίο κατά την διάρκεια της βαρκάδας.

Κρυμμένο διαμαντάκι η λίμνη στο τέλος της βαρκάδας.

Απολαυστικός με ωραία θέα.

Δεν απογοήτευουν οι διαδρομές στο νησί!

Pacifico beach, Siargao island

To μονοπάτι που έπρεπε να ανέβω για να βρω το εστιατορίο.

Και η θέα από το εστιατόριο.

 

[Apostolosm]

9. Αυτό με τα κοράλλια και τα κύματα.​

Από χθες αποφασίσαμε να αλλάξουμε κατάλυμα για το τελευταίο σκέλος της παραμονής μας στο νησί. Κλείσαμε ένα ωραιότατο hostel (La Boheme) στο οποίο θα μεταφερομασταν μετά την επιστροφής μας από τις πισίνες.

Σηκωθήκαμε αρκετά πρωί,γύρω στις 07:00 πλύναμε πρόσωπο στα γρήγορα και ανεβήκαμε στο μηχανάκι με κατεύθυνση τις φυσικές πισίνες magpopongko βόρεια του νησιού αφού πρώτα κάναμε μια σύντομη στάση για πρωινό! Για το μέρος είχαμε διαβάσει πως στην συγκεκριμένη παραλία έχουν δημιουργηθεί κάποιες ας το πούμε τρύπες στα βράχια και οι οποίες δίνουν την εντύπωση πως βρίσκεσαι σε πισίνα καθώς και τα νερά είναι πεντακάθαρα με το κλασσικό τιρκουάζ χρώμα!

Την διαδρομή πλέον την ξέραμε νεράκι και σε περίπου 1 ώρα είμασταν εκεί,γιατί οι ντόπιοι και άνθρωποι που το επισκέφτηκαν μας ενημέρωσαν να πάμε όσο πιο πρωι γίνεται ώστε να πετύχουμε χαμηλή παλίρροια με λιγότερο κόσμο.
Μισοκοιμισμένοι λόγω ώρας και ξέφρενης χθεσινής βραδιάς πληρώνουμε στην είσοδο 125 pesos και ξεκινάμε το περπάτημα προς τα εκεί!

Δεξιά και αριστερά μπαίνοντας έχει μερικά μαγαζάκια για φαγητό και μπροστά σου απλώνεται μια ωραία παραλία. Αφού περπατάμε αρχικά στην αμμουδιά φτάνουμε στο σημείο όπου θα έπρεπε να περπατήσουμε πάνω σε μια επιφάνεια με μικρά κοράλια μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που θα ξεκουραζόμασταν.

Κάνοντας 2-3 βήματα στην επιφάνεια με τα κοράλλια (τα οποία αν δεν προσέχεις που πατάς κόβουν σαν διάολος) αντιλαμβάνομαι πως με γυμνό πόδι πονάει αρκετά και με την σαγιονάρα δεν μπορείς να περπατήσεις καθώς γλιστράει αρκετά ! Μεγάλη βλακεία που δεν έχουμε μαζί μας παπούτσια θαλάσσης,που στην συγκεκριμένη περίπτωση θα μας έλυναν τα χέρια!
Περπατήσαμε αναγκαστικά με γυμνό πόδι για καλύτερη πρόσφυση στην επιφάνεια και φτάσαμε στο σημείο με το σκηνικό να αποζημιώνει παρόλο τις κατακόκκινες πατούσες μας! (τα 3 λεπτά πάνω στα κοράλια μας φάνηκαν αιώνας)
Τιρκουάζ, κρυστάλλινα νερά με το έντονο γκρι των βράχων να κάνουν ωραία αντίθεση. Μείναμε στον χώρο για περίπου 1μιση ώρα και φεύγοντας πετύχαμε την Anne με την Lotta οι οποίες μόλις είχαν φτάσει! Συνεννοηθήκαμε να βρεθούμε μέσα στην μέρα και ξεκινήσαμε για πίσω καθώς μια νύστα υπήρχε και έπρεπε να κάνουμε τσεκ-ιν στο καινούργιο κατάλυμα!

Φτάσαμε,ετοιμάσαμε τα πράγματα και τώρα η αποστολή είναι να χωρέσουμε 2 μεγάλα backpack και 2 μικρότερα καθημερινά στο μηχανάκι ώστε να μην χρειαστεί να κάνουμε 2 διαδρομές! Κουτσά στραβά φορτώσαμε το τσαντίρι μας και κατευθυνθήκαμε σιγά σιγά στο καινούργιο κατάλυμα 10 λεπτά πιο μακριά από το προηγούμενο!

Ο χώρος μπαίνοντας για το τσεκ-ιν ήταν πολύ ωραίος σε boheme style όπως ακριβώς προδίδει και το όνομα. Μια μικρή πισίνα, αρκετά φυτά και ευρύχωρος χώρος για διάβασμα ή ξεκούραση στην κεντρική σάλα δημιουργούν ένα πολύ ωραίο περιβάλλον!

Το δωμάτιο μας είχε ακριβώς αυτά που χρειάζεται ένας backpacker! Αρκετούς χώρους για να ακουμπήσεις πράγματα δίπλα από κάθε κρεβάτι, κουρτίνα για ιδιωτικότητα, μεγάλο locker για τα backpack μας και το σημαντικότερο πολλές κρεμάστρες (να φορέσουμε επιτέλους και καμιά ατσαλάκωτη μπλούζα βρε αδερφέ). Γενικά ο ιδιοκτήτης είχε ασχοληθεί αρκετά ώστε να κάνει τους χώρους όσο πιο εύχρηστους μπορούσε για τους backpackers!

Αφού τακτοποιηθήκαμε και ξεκουραστήκαμε για λίγο, περάσαμε την υπόλοιπη μέρα στην περιοχή cloud 9,την πιο διάσημη παραλία του νησιού για surf! Μιας που ήρθαμε ώς εδώ, εγώ αποφάσισα να κάνω και ένα μάθημα surf καθώς κατά μήκος της ακτής μπορείς να βρεις αρκετούς instructors! Έκανα μάθημα για 1 ώρα, ξεκινώντας από την στερία όπου ο εκπαιδευτής μου έμαθε πως να σηκώνομαι σωστά πάνω στην σανιδα!

Μπορώ να πω πως θέλει καλή φυσική κατάσταση το συγκεκριμένο σπορ καθώς το να σερφάρεις πανω στο κύμα είναι το εύκολο! Το εξουθενωτικό της καταστάσεις είναι το κολύμπι που πρέπει να κάνεις κόντρα στην θάλασσα, ξαπλωμένος μπρούμυτα πάνω στην σανίδα για να φτάσεις μέχρι τα κύματα! Ε εκεί σου βγαίνει η γλώσσα απ έξω μετά από 2-3 προσπάθειες! Την συγκεκριμένη στιγμή που πήγα εγώ πετύχα μεγάλα και γεμάτα κύματα,τα οποία έκαναν την εμπείρια πολύ fun. 1 ώρα ήταν υπεραρκετή για μένα! Mε τους παλμούς να έχουν ανέβει απολαύσαμε στην συνέχεια το ηλιοβασίλεμα σε ένα κοντινό cafe-bar παρέα με μπύρα και snack.

Το λες και παραμυθένιο - Magpopongko rock pools.

Παραλία Cloud-9.

Κάπου εκεί μέσα είμαι και έγω,παλεύοντας να κολυμπήσω κόντρα στο κύμα!

Από το τέλος αυτής εξέδρας βουτούσαν οι πιο εξοικειωμένοι surfers ώστε να φτάσουν σε πιο βαθιά σημεία με μεγαλύτερα κύματα!

Οι κατάσταση μας σχεδόν καθημερίνα στις Φιλλιπίνες χαχα!

 

[piccolo_mondo]

Διαβασα ολη την ιστορια σου μονορουφι και ταξιδεψα στην Σιγκαπουρη, στις Φιλιππινες και στην περασμενη μου νιοτη
Μπραβο σας παιδια!!!
Περιμενουμε την συνεχεια!

 

[Apostolosm]

Διαβασα ολη την ιστορια σου μονορουφι και ταξιδεψα στην Σιγκαπουρη, στις Φιλιππινες και στην περασμενη μου νιοτη
Μπραβο σας παιδια!!!
Περιμενουμε την συνεχεια!

Ευχαρίστω πολύ για τα καλά σου λόγια!
Απίστευτη εμπειρία το ταξίδι και σκέψου ακομά δεν έχω ξεκινήσει να γράφω για το Βιετνάμ.

 

[Apostolosm]

10. Αυτό με τους διάσημους και τα ποτά.​

Τρεις μέρες είχαμε ακόμα διαθέσιμες στο νησι καθώς μετά από συζητήσεις αποφασίσαμε να πετάξουμε στην συνέχεια για το Coron ,ωστέ από εκεί να ξεκινήσουμε το tour μας στα δυτικά της χώρας!

Οι τελευταίες μέρες στο νησί συνεχίστηκαν στο ίδιο μήκος κύματος με τις προηγούμενες. Πέραν των παραλιών επισκεφτήκαμε και ένα ωραίο σημείο με θέα ένα 15λεπτό έξω από το κέντρο (Pungkay view point).

Τα highlight εκείνων των ημερών συνέβησαν κυρίως τις βραδινές ώρες όσο διασκεδάζαμε!

Το ένα από αυτά ήταν ο ενθουσιασμός των ντόπιων νέων όταν αποφασίσαμε να πιουμε ποτό σε ένα τοπικό μπαρ με live μουσική! Σχεδόν με κάθε βήμα αρκετοί νέοι (με σαγιονάρα όλοι,χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο ντύσιμο,να χωρεύεις άνετα βρε αδερφέ, μπράβο στα παιδιά!) μας χαμογελούσαν και μας χαιρετούσαν με τέτοιο τρόπο που νόμιζες πως έβλεπαν για πρώτη φορά Ευρωπαίο! Κάποιοι μάλιστα μας έβγαζαν και φωτογραφίες, λογικά για ενθύμιο!
Καλά ήμασταν και εμείς σαν την μύγα μέσα στο γάλα είναι η αλήθεια!
Για πρώτη φορά όμως αισθανθήκαμε όπως και οι διάσημοι περπατώντας στο δρόμο! Ήταν λίγο περίεργα αλλά είχε γούστο η φάση!
Μάναααα στο siargao είμαι διάσημοοοςς!

Το άλλο σκηνικό συνέβη το επόμενο βράδυ σε ένα άλλο τοπικό bar,στο οποίο παραγγέλνουμε δυο ρούμι-κόλα, πάω να πληρώσω και ο barman μας ενημερώνει πως κάνουν κοντά στα 5€ και τα δύο!
Κάθομαι τον κοιτάω απορημένος!
Τον ρωτάω αν όντως είναι αυτή η τιμή,μήπως και έκανε λάθος πάνω στο τρέξιμο!
Όχι μου λέει, καλά άκουσες!
Μια χαρά λέω!
Η μοναδική φορά είναι η αλήθεια που πληρώσαμε κάτι τόσο φθηνά στο νησί, καθως γενικά η περιοχή έχει λίγο τσιμπημένες τιμές!

Με κείνα και με τ’άλλα πέρασαν ήδη 2 γεμάτες εβδομάδες στην Ασία και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος από τις εμπειρίες που έχω ζήσει μέχρι τώρα! (και έχουμε ακόμα δρόμο)
Το γεγονός πως δεν βιαζόμαστε τόσο έχοντας χρόνο να οργανωθούμε και να βρούμε εναλλακτικές κάνει το ταξίδι ακόμα πιο ενδιαφέρον!
Ψάχνουμε και μιλάμε σχεδόν καθημερινά με άλλους backpackers για καινούργια μέρη προς εξερεύνηση και στην συνεχεια σε κάποια παραλία ή καφέ γίνεται το τελικό briefing για την επιλογή!

Με τον Γιάννη από την άλλη το διασκεδάζουμε και το ζούμε αρκετά το συγκεκριμένο ταξίδι.
Αρκετά χρόνια αδελφικός μου φίλος, έχοντας κάνει κάμποσα ταξίδια παρέα,μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτό είναι το πρώτο στο οποίο έχει ‘’ξεκλειδωθεί’’ ο ταξιδιωτης που κρύβει μέσα του! (Ααα είναι επίσης και ο καλύτερος οδηγός παπακίου που ανέχεται να με κουβαλάει τόσες ώρες αφού δεν το έχω και πολύ με τα δίτροχα).
Εγώ απλά του λέω στρίψε δεξία ή στρίψε αριστερά, και εκείνο πολλές φορές με αποτυχία γιατί ξεχνιέμαι από κάτι ενδιαφέρον που μπορεί να δω στον δρόμο!


Αν σας βγάλει ο δρόμος στις Φιλιππίνες θα σας έλεγα να έρθετε για 4-5 μέρες στο Siargao!
Έχει λιγότερο κόσμο σε σχέση με άλλα νησιά (Coron, el nido,Boracay) και ναι μεν σε όλα τα νησιά έχει ωραίες παραλίες και τοπία αλλά το συγκεκριμένο προσωπικά παίρνει την πρωτιά εύκολα!
Ααα έχει και το καλύτερο gelato που έφαγα ώς τώρα στην ζωή μου! (και έχω πάει κάμποσες φορές στην Ρώμη).

Σε λίγες ώρες είχαμε άγριο πουρνό πουρνό ξύπνημα για το αεροδρόμιο..

Οι φωτογραφίες είναι από τις τελευταίες μέρες στο νησί.


Η είσοδος για την ανάβαση στο σημείο με την θέα.

Η διαδρομή παρέχει δωρεάν και ασκήσεις τετρακέφαλου.

Η θέα δεν ήταν και κατι τρελό εν τέλη, τουλάχιστον κάναμε λίγο cardio.

Σε κάποια παραλία δοκιμάσαμε αυτό, όποιος γνωρίζει πως ονομάζεται ας το μαρτυρήσει.

Βραδυνό για πρωταθλητές.

-Το ποτό έχει 2€ κύριε, πόσα να βάλω?
-Ναι!

Παντού είναι ο άτιμος.

...Ταξίδια μακρινά ως την Τζαμάικα!

 

[Apostolosm]

11. Αυτό με την πατούσα και την καινούργια χώρα.​

Coron Island,

Τα backpack ετοιμάστηκαν από βραδύς καθώς στις 05:00 θα περάσει να μας πάρει το βαν που κλείσαμε για να μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο.
Βάλε με να ξεμπερδεύω ναυτικούς κόμπους όλη μέρα ,μην με βάλεις μόνο να σου οργανώσω τον σάκο,γιατί ωραίο και εργονομικό το backpack σε ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι αλλά με το μέγεθός του πρέπει να είσαι επαγγελματίας παίκτης tetris για να βολέψεις σωστά τα πράγματα και να κλείσει το άτιμο.
Μετά τις πάμπολλες πιέσεις για να κλείσει λες και έκανα ΚΑΡΠΑ, ξαπλώσαμε για λίγο έχοντας βάλει καμιά δεκαριά ξυπνητήρια ο καθένας για να είμαστε σίγουροι πως θα μπούμε στο αεροπλάνο και δεν θα κολυμπήσουμε μέχρι το Coron!

04:30 ώρα φορτωθήκαμε τα σακίδια αφήσαμε τα lockers και τα κλειδιά από το μηχανάκι στην ρεσεψιόν (ο εξαιρετικός κύριος από τον οποίο το νοικιάσαμε μας άφησε να το κρατήσουμε έως το βράδυ που θα φεύγαμε,χωρίς έξτρα κόστος - ενω έπρεπε να το γυρίσουμε το απογευμα- λέγοντας μας να αφήσουμε το παπάκι στην ρεσεψιόν από την οποία θα περνούσε ένας φίλος του την επόμενη μέρα να το πάρει) και σαν Άγγλος στις 05:00 το βαν ήταν έξω και μας περίμενε!
Χωρίς καθόλου κίνηση σε 25 λεπτά είμασταν στο αεροδρόμιο,πληρώσαμε 20 pesos τοπικό φόρο και επηβιβαστήκαμε στην ώρα μας στο αεροπλανοφόρο των Philippines airlines με προορισμό το cebu στο οποίο έχουμε ένα 5ώρο layover μέχρι την τελική μας πτήση για Coron!

Το 5ώρο στο Cebu πέρασε με λίγο ύπνο στα αυτοσχέδια μαξιλαροbackpack μας, καφέ και σε κάποια φάση κουβέντα με τους Έλληνες που συναντήσαμε στο siargao όπου και εκείνοι πετούσαν για Coron αλλά με άλλη πτήση!

Λίγες ώρες μετά φτάσαμε στο Coron και αφού πληρώσαμε εκ νέου τον τοπικό τους φορο
(250p/άτομο) κατευθυνθήκαμε στις αφίξεις και πήραμε ένα shared βανάκι για το κέντρο του νησιού!
Το βανάκι φίσκα και ο οδηγός μάλλον ήταν μαλωμένος με το air condition αφού δεν δούλευε καλά και βγάλαμε μπέμπελη ενα 40λεπτό μέχρι να φτάσουμε στο hostel!
Απογευματάκι ήδη και αμέσως βγήκαμε στην αγορά για φαγητό και να κλείσουμε κάποιο boat trip για την επόμενη μέρα!

Στην νησί του Coron παίρνεις μια ωραία γεύση από τους limestone βράχους (τεράστιοι κάθετοι βράχοι σε μαύρο και έντονο lime-πράσινο χρώμα που βρίσκονται διάσπαρτοι μέσα στο πέλαγος -το μέγεθος τους είναι παρόμοιο με αυτό των βράχων στα μετέωρα-).
Και λέω γεύση γιατί τους θεωρητικά ομορφότερους σχηματισμούς αυτών των βράχων θα τους βλέπαμε στην τελευταία μας στάση στην χώρα, την περιοχή του El nido.

Κλείσαμε το τουρ στο οποίο το σκάφος θα σταματούσε σε 7 διαφορετικά σημεία στα ανοιχτά του νησιού και το οποίο επίσης περιελάμβανε και ένα γεύμα.

Στην συνέχεια περπατήσαμε σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους του νησιού στον οποίο σταμάτησαμε σε κάποια φάση να τσιμπήσαμε ένα wrap chicken shawarma από μια μικρή επιχείρηση την οποία έτρεχαν ντόπιοι νεαροί!

Το νησί εμφανώς πιο γεμάτο από κόσμο καθώς μαζί με το el nido είναι από τα διασημότερα στην χώρα!

Τελειώνοντας με το φαγητό και καθώς βολτάραμε στο νησί,το μάτι μου έπεσε σε ένα τεράστιο υπαίθριο γήπεδο στο οποίο φτάνοντας είδα πως πολλοί νέοι έπαιζαν στο ίδιο χώρο μπάσκετ,βόλεϊ καιιιιιι το προσωπικό μου αγαπημένο..….badminton!
(έπαιζα για χρόνια στην Ελλάδα κανοντας σε κάποια φάση και πρωταθλητισμό!)
Χωρίς δεύτερη σκέψη και φορώτας σαγιονάρα δεν άντεξα και ζήτησα από τα παιδιά να μου δώσουν μια ρακέτα ώστε να χτυπήσουμε κάνα φτερό (το ‘’χτυπήσουμε’’ στην ορολογία του badminton μεταφράζεται ως ‘’παίξουμε’’)

Οι ντόπιοι με κοιτουσαν με φάτσα τύπου ‘’σιγά μην ξέρει αυτός να παίζει badminton’’
Όμως μετά το γρήγορο ζέσταμα και αφού κατάλαβαν ότι γνωρίζω, ενθουσιαστηκαν και στην συνέχεια όλοι ήθελα να ‘’χτυπήσουν’’ λίγο με τον ‘’σαγιοναράτο Ευρωπαίο που ξέρει να παίζει badminton’’.

Τελειώνοντας είδα στην πατούσα μου λίγο αίμα και βγαίνοντας από το γήπεδο συνειδητοποίησα ότι έχω γδάρει το πόδι μου σε κάποια φάση,δημιουργώντας έτσι δύο μεγάλες φουσκάλες!
Από την αδρεναλίνη της στιγμής δεν το έδωσα και πολύ σημασία, ώσπου γυρίσαμε στο χόστελ και αρχίζει να τσούζει!

Το περιποιήθηκα λίγο και η αμέσως επόμενη σκέψη μου ήταν ‘’ θα το κάψει αύριο η αλμύρα της θάλασσας και θα μαι μια χαρά’’.

Με μια γεμάτη πρώτη μέρα ξαπλώσαμε καθώς την επόμενη είχαμε ξύπνημα στις 07:00 για το τουρ.

Στις μεταμεσονύχτιες συζητήσεις μας με τον Γιάννη, οριστικοποιήθηκε και επίσημα το Βιετνάμ ως ο επόμενος προορισμός μας!

Η online έκδοση visas για την χώρα έπρεπε να περιμένει μέχρι αύριο!

Και μία guest εμφάνιση ''αεροδρομίου'' ετοιμάζεται να προστεθεί για το Βιετνάμ..


Τηγανισμένο crispy λίπος απο χοιρινό με.....λίγα λιπαρά!
Μαααλιιστααα

Για το καλωσόρισμα.

Αν σας βγάλει ο δρόμος στο Coron, τιμήσε ένα τέτοιο και θα με θυμηθείτε.

Όχι θα κάτσουν να σκάσουν.

Δροσιστικό και γευστικότατο.