The Blog of Dimi
Member
- Μηνύματα
- 35
- Likes
- 401
- Επόμενο Ταξίδι
- Συνεχές ταξίδι
- Ταξίδι-Όνειρο
- Άλφα Κενταύρου
Η ιστορία αυτή αρχίζει κατά τις αρχές ενός νοτίου καλοκαιριού, πριν από τέσσερα συν λίγους μήνες έτη, σαν εξερχόμουν από τον διεθνή αερολιμένα του Κέιπ Τάουν. «Ο Άπω Νότος» εμουρμούρισα. «Νέα γη κάτω απ' τα πόδια μου. Νέος ουρανός πάνω απ' το κεφάλι μου. Νέος αέρας μέσα στα πνευμόνια μου.»
Είχα μόλις αφιχθεί εκεί με ένα διαβατήριο, έναν σάκο αποσκευές και μία τρελή ιδέα: να φτάσω, εν καιρώ, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ταξιδεύοντας όλον τον δρόμο δια ξηράς. Ωστόσο έλειπε ακόμη το σχέδιο. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα ως προς το πώς και μέσω ποίας διαδρομής θα επερατωνόταν αυτό το ταξίδι.
Τελικά, μέχρι να σχεδιάσω, να οργανωθώ και να ξεκινήσω την μακρά πορεία προς τον βορράν, μού επήρε έναν γεμάτο μήνα στο Κέιπ Τάουν. Εντάξει, εδώ που τα λέμε, κατά την διάρκεια αυτού του μηνός δεν ενασχολήθην τόσο με προετοιμασία όσο με εξερεύνηση και καλοπέραση. Σίγουρα ένας απ' τους πιο αξιομνημόνευτους μήνες της ζωής μου.
Απίθανος τόπος το Κέιπ Τάουν! Επέρασα υπέροχες ώρες εξερευνώντας τα μονοπάτια του Τραπεζοβουνίου (Table Mountain) και της Λεοντοκεφαλής (Lion's Head): βουνών που εποπτεύουν αυτήν την πολιτεία... Έκανα τα ταξιδάκια μου σε διαφόρους όμορφους γειτονικούς τόπους: όπως στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και στο Gansbaai για κατάδυση με λευκούς καραχαρίες... Επήγα τους περιπάτους μου στις αχανείς παραγκουπόλεις που περιβάλλουν το κέντρο της πόλης, συναστρεφόμενος με τους αξιοπερίεργους κατοίκους των... Άραξα, βεβαίως, και στην πόλη για μπανάκια στην παραλία και κρεπάλες στην Long Street... Επέρασε ο καιρός... Ήλθε κι εμένα η ώρα μου να κινήσω προς νέους τόπους.
Ηύρα, εν τέλει, μία παρέα που ετοιμάζονταν να κινήσουν προς βορράν με ένα ξώδρομο λόρυ. Ακολούθησα. Μια ωραία πρωία, αφήσαμε το Κέιπ Τάουν κι επήραμε γραμμή βορέηνδε παράλληλα με τον Ατλαντικό. Μία στάση για διανυκτέρευση στα όρη Cederberg, και την επομένη το βραδάκι κατεσκηνώναμε παρά την όχθη του Πορτοκαλή Ποταμού· απέναντί μάς: η Ναμίμπια και απροσμέτρητα χιλιόμετρα νεκρικής ερήμου.
Η Ναμίμπια ήταν από τις αγαπημένες μου χώρες εκ των οποίων διήλθα κατά το ταξίδι τούτο. Παραμυθένιες ομορφιές ερημικές! Επεσκεφτήκαμε το Φαράγγι του Ιχθυοποτάμου: δεύτερο μεγαλύτερο φαράγγι στον κόσμο· το Sossusvlei: μία αποξηραμένη λίμνη, κρυμμένη ανάμεσα σε υψηλούς αμμολόφους, με κάποιες για χιλιετίες νεκρές ακακίες να καταλαμβάνουν ακόμη τον άλλοτε πυθμένα της· το Spitzkoppe: ένα συγκρότημα από αλλοκότους, γιγαντιαίους βράχους που υψούνται κατά μεσής της απέραντης, κατεπίπεδης περικλείουσας ερήμου· λίγες πολιτείες που θαυμαστά μάχονται μην της καταπιεί η έρημος· και, τέλος, κατελήξαμε στο εθνικό πάρκο Ετόσα στην βόρεια απόληξη της χώρας. Επεράσαμε κι εκεί κάμποσες μέρες αναζητώντας και θαυμάζοντας την άγρια ζωή... κι εκινήσαμε για Μποτσουάνα.
Αγαπημένη χώρα και η Μποτσουάνα. Εκεί επεσκεφτήκαμε μια-δυο πόλεις, εκάναμε και μία κρουαζιέρα στον Ποταμό Τσόμπε, αλλά τις περισσότερες ημέρες τις επεράσαμε στο μεγαλειώδες δέλτα του Ποταμού Οκαβάνγκο. Αυτός έρχεται από τον βορρά, από την Αγκόλα, και παγιδεύεται σε ένα ενδορροϊκό λεκανοπέδιο· σχηματίζοντας ένα από τα μεγαλύτερα τέλματα του πλανήτη. Ο ανθρώπινος πολιτισμός εκεί αποτελεί παντελώς ξένο παράγοντα. Η άγρια ζωή καλά βασιλεύει. Όμορφες ημέρες εβιώσαμε κατασκηνώνοντας σε μία λόχμη και, είτε πεζοί είτε με μονόξυλα, γυρεύοντας τα άγρια ζώα. Εκεί, επίσης, μού έτυχε και μία εκ των ελαχίστων περιπτώσεων στην ζωή μου όπου στιγμιαία συνεβιβάστην με την ιδέα του επικειμένου θανάτου. Μάς την έπεσε ένας ιπποπόταμος κατά μέτωπο από μία στροφή σ' ένα κανάλι... αλλά προς καλή μας τύχη την εσκαπουλάραμε οριακά.
Επόμενη χώρα ήταν η Ζιμπάμπουε. Οι άλλοι αποκεί θα εστρέφονταν πάλι κάτω προς Νότια Αφρική. Εγώ ήμουν πάλι μοναχός με τα δυο μου πόδια μόνο μέσον. Διέμεινα ένα διάστημα και σ' εκείνη την οικονομικά καταρεύσασα χώρα, όπου ένα χαρτονόμισμα με περισσότερα μηδενικά απ' όσα μπορεί κανείς να μετρήσει χωρίς να βάλει δάχτυλο σημάδι μετά βίας αρκεί να αγοράσεις ένα παγωτό, και η πλειοψηφία των κατοίκων είναι ξυπόλυτοι... Και εκίνησα προς την ακτή του Ινδικού Ωκεανού.
Μία φίλη εξ Ισπανίας ερχόταν για έναν μήνα Τανζανία εντός ολίγων ημερών, και έπρεπε να βιαστώ να την προλάβω. Ηύρα ένα απευθείας λεωφορείο για Νταρ Ες Σαλάμ. Αύτο, μέχρι και σήμερα ακόμη, είναι το μακρύτερο και τρελότερο ταξίδι που έχω πραγματοποιήσει ποτέ με λεωφορείο. Κάπου 45 ώρες επήρε... και το τι έγινε εκεί μέσα... σηκώνει πολλή περιγραφή, εξού και δεν θα καταπιαστώ με αυτήν εδώ.
Τανζανία! Μέχρι και σήμερα - πλάι-πλάι με την Ινδονησία ίσως - αυτή αποτελεί την πιο λατρευτή μου χώρα στον πλανήτη. Εκεί επέρασα τον περισσότερο καιρό από κάθε άλλην χώρα σε αυτό το ταξίδι: δύο μήνες σχεδόν. Πρώτα λίγες ημέρες διακοπές Ζανζιβάρη, και ύστερα επορευθήκαμε με ένα νοικιασμένο Toyota RAV4. Εξερευνήσαμε την ακτή και τα όρη Ουσαμπάρα. Περιεπλανηθήκαμε στο Σερενγκέτι και το Νγκορονγκόρο, όπου και, παρά τον κανονισμό, εισήλθαμε αυτόνομα (με το δικό μας όχημα και χωρίς κολαούζο), μετά από λίγη «διαπραγμάτευση» με τους φρουρούς· και τελικά κατελήξαμε στην Αρούσα. Η φίλη μου έφυγε για Ευρώπη, επέστρεψα το αμάξι, και έμεινα εκ νέου πεζός και μόνος. Λίγον ακόμη καιρό έμεινα στην Τανζανία ύστερα, τον οποίο αφιέρωσα στην ανάβαση των ορέων Κιλιμαντζάρο και Μέρου: το πρώτο δεν χρειάζεται συστάσεις· το δεύτερο είναι το τέταρτο ψηλότερο βουνό της Αφρικής. Ώρα να φύγω... από εδώ και στο εξής θα εκινούμουν αποκλειστικά με τοπικά λεωφορεία μέχρι να φτάσω στην Αίγυπτο.
Έκανα μία ολιγοήμερη στάση στην Ρουάντα - ή μάλλον, αφού προηγήθη άλλη μία ολιγοήμερη στάση ανάμεσα στις δύο χώρες μέχρι να μού εκδώσουν την βίζα και να μού επιτρέψουν να συνεχίσω - και κατέληξα στην Ουγκάντα. Άλλη μυστήρια χώρα και ταύτη που με εκράτησε για ψιλομπόλικο διάστημα. Τα highlights της εκεί διαμονής μου ήταν μία επίσκεψη σε ένα χωριό πυγμαίων για το γύρισμα ενός ντοκιμαντέρ, ο εντοπισμός των ορεινών γοριλών στην ζούγκλα και, τελευταίο και καλύτερο, η ανάβαση στο όρος Στάνλεϊ: τρίτη υψηλότερη κορυφή της ηπείρου και κορωνίδα των γνωστών κατά τον Πτολεμαίο Σελήνης Ορέων. Δέκα μέρες επήρε αυτό το ανεβοκατέβασμα. Στο κατέβα επεράσαμε και λίγο παράνομα μέσα από το Κονγκό να κόψουμε δρόμο.
Επόμενη ήταν η Κένυα. Εκεί δυστυχώς δεν κάθησα αρκετά. Ναϊρόμπι ως επί το πλείστον και ανάβαση στο όρος Κένυα είχε το πρόγραμμα. Με αυτήν την τελευταία ανάβαση συνεπλήρωσα την κατάκτηση των τεσσάρων υψηλοτέρων κορυφών της Αφρικανικής Ηπείρου. Ύστερα Αιθιοπία: λίγο γυρολόι και καλοπέραση στην πρωτεύουσα Αντίς Αμπέμπα και στην πόλη Γόνδαρ... και κάτω στην Σαχάρα και μέσα στο Σουδάν.
Αποκεί και πέρα... έρημος, έρημος, έρημος και Νείλος... στάσεις σε διάφορες μυστηριακές, πανάρχαιες αραβικές πολιτείες... με τον καιρό, μία νύχτα βαθειά και τρισκότεινη σε κάποια προκυμαία της Αλεξάνδρειας, εγρικούσα τον ρόχθο της Μεσογείου κι εθωρούσα τα απαλά της κύματα να παφλάζουν πάνω σ' εκείνη την βραχώδη Αιγυπτιακή ακτή. Εκείνη η τρελή ιδέα με την οποία είχα αρχίσει αυτό το ταξίδι είχε μόλις μετουσιωθεί σε ανάμνηση: την ανάμνηση μίας επικής περιπέτειας γεμάτης εκλεκτές συγκινήσεις.
Ωστόσο το ταξίδι δεν είχε τελειώσει ακόμη. Καλά έφτασα στην Αλεξάνδρεια... έπρεπε τώρα να εύρω και έναν τρόπο να γυρίσω στην Ευρώπη. Οι πτήσεις από Αίγυπτο ήταν πανάκριβες. Εδοκίμασα μπας και μπουκάρω σε κανα πλοίο μα δεν βγήκε. Τελικά ηύρα μία καλή πτήση από Τελ Αβίβ για Κοπεγχάγη. Είχα λίγες εβδομάδες χρόνο να μεταβώ εκεί δια ξηράς.
Επήγα και άραξα λίγο Κάιρο. Είδα αρχαία και τέτοια· εσκαρφάλωσα και μία πυραμίδα στην Γκίζα αφότου εδωροδόκισα 3-4 δολάρια έναν μπάτσο· κι εκίνησα για Σινά. Εκεί επέρασα έξοχες ημέρες περιπλανόμενος και περισυλλογιζόμενος στα ερημοβούνια. Με τα πολλά, μετέβην στο Ισραήλ. Παρότι το ταξίδι, βεβαίως, ποτέ δεν τελειώνει, κάπου εδώ τελειώνει αυτή η ιστορία.
Αυτή ήταν μία σύντομη και φτωχική σύνοψη αυτού του επικού μου αφρικανικού ταξιδίου. Εννοείται ότι για να κατέγραφα όλες τις τρελές περιπέτειες, τα απίστευτα βιώματα και τις αξιόλογες παρατηρήσεις μου πάνω στην ιδιάζουσα αφρικανική πραγματικότητα θα έπαιρνε ένα βιβλίο ολόκληρο.
Πράγματι, έτσι και επήρα και αυτήν την απόφαση να καταγράψω τις αφρικανικές μου περιπέτειες σε ένα βιβλίο. Περί αυτού ενδιαφερόμενοι μπορούν να ενημερωθούν στην προσωπική μου ιστοσελίδα.
Είχα μόλις αφιχθεί εκεί με ένα διαβατήριο, έναν σάκο αποσκευές και μία τρελή ιδέα: να φτάσω, εν καιρώ, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ταξιδεύοντας όλον τον δρόμο δια ξηράς. Ωστόσο έλειπε ακόμη το σχέδιο. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα ως προς το πώς και μέσω ποίας διαδρομής θα επερατωνόταν αυτό το ταξίδι.
Τελικά, μέχρι να σχεδιάσω, να οργανωθώ και να ξεκινήσω την μακρά πορεία προς τον βορράν, μού επήρε έναν γεμάτο μήνα στο Κέιπ Τάουν. Εντάξει, εδώ που τα λέμε, κατά την διάρκεια αυτού του μηνός δεν ενασχολήθην τόσο με προετοιμασία όσο με εξερεύνηση και καλοπέραση. Σίγουρα ένας απ' τους πιο αξιομνημόνευτους μήνες της ζωής μου.
Απίθανος τόπος το Κέιπ Τάουν! Επέρασα υπέροχες ώρες εξερευνώντας τα μονοπάτια του Τραπεζοβουνίου (Table Mountain) και της Λεοντοκεφαλής (Lion's Head): βουνών που εποπτεύουν αυτήν την πολιτεία... Έκανα τα ταξιδάκια μου σε διαφόρους όμορφους γειτονικούς τόπους: όπως στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και στο Gansbaai για κατάδυση με λευκούς καραχαρίες... Επήγα τους περιπάτους μου στις αχανείς παραγκουπόλεις που περιβάλλουν το κέντρο της πόλης, συναστρεφόμενος με τους αξιοπερίεργους κατοίκους των... Άραξα, βεβαίως, και στην πόλη για μπανάκια στην παραλία και κρεπάλες στην Long Street... Επέρασε ο καιρός... Ήλθε κι εμένα η ώρα μου να κινήσω προς νέους τόπους.
Ηύρα, εν τέλει, μία παρέα που ετοιμάζονταν να κινήσουν προς βορράν με ένα ξώδρομο λόρυ. Ακολούθησα. Μια ωραία πρωία, αφήσαμε το Κέιπ Τάουν κι επήραμε γραμμή βορέηνδε παράλληλα με τον Ατλαντικό. Μία στάση για διανυκτέρευση στα όρη Cederberg, και την επομένη το βραδάκι κατεσκηνώναμε παρά την όχθη του Πορτοκαλή Ποταμού· απέναντί μάς: η Ναμίμπια και απροσμέτρητα χιλιόμετρα νεκρικής ερήμου.
Η Ναμίμπια ήταν από τις αγαπημένες μου χώρες εκ των οποίων διήλθα κατά το ταξίδι τούτο. Παραμυθένιες ομορφιές ερημικές! Επεσκεφτήκαμε το Φαράγγι του Ιχθυοποτάμου: δεύτερο μεγαλύτερο φαράγγι στον κόσμο· το Sossusvlei: μία αποξηραμένη λίμνη, κρυμμένη ανάμεσα σε υψηλούς αμμολόφους, με κάποιες για χιλιετίες νεκρές ακακίες να καταλαμβάνουν ακόμη τον άλλοτε πυθμένα της· το Spitzkoppe: ένα συγκρότημα από αλλοκότους, γιγαντιαίους βράχους που υψούνται κατά μεσής της απέραντης, κατεπίπεδης περικλείουσας ερήμου· λίγες πολιτείες που θαυμαστά μάχονται μην της καταπιεί η έρημος· και, τέλος, κατελήξαμε στο εθνικό πάρκο Ετόσα στην βόρεια απόληξη της χώρας. Επεράσαμε κι εκεί κάμποσες μέρες αναζητώντας και θαυμάζοντας την άγρια ζωή... κι εκινήσαμε για Μποτσουάνα.
Αγαπημένη χώρα και η Μποτσουάνα. Εκεί επεσκεφτήκαμε μια-δυο πόλεις, εκάναμε και μία κρουαζιέρα στον Ποταμό Τσόμπε, αλλά τις περισσότερες ημέρες τις επεράσαμε στο μεγαλειώδες δέλτα του Ποταμού Οκαβάνγκο. Αυτός έρχεται από τον βορρά, από την Αγκόλα, και παγιδεύεται σε ένα ενδορροϊκό λεκανοπέδιο· σχηματίζοντας ένα από τα μεγαλύτερα τέλματα του πλανήτη. Ο ανθρώπινος πολιτισμός εκεί αποτελεί παντελώς ξένο παράγοντα. Η άγρια ζωή καλά βασιλεύει. Όμορφες ημέρες εβιώσαμε κατασκηνώνοντας σε μία λόχμη και, είτε πεζοί είτε με μονόξυλα, γυρεύοντας τα άγρια ζώα. Εκεί, επίσης, μού έτυχε και μία εκ των ελαχίστων περιπτώσεων στην ζωή μου όπου στιγμιαία συνεβιβάστην με την ιδέα του επικειμένου θανάτου. Μάς την έπεσε ένας ιπποπόταμος κατά μέτωπο από μία στροφή σ' ένα κανάλι... αλλά προς καλή μας τύχη την εσκαπουλάραμε οριακά.
Επόμενη χώρα ήταν η Ζιμπάμπουε. Οι άλλοι αποκεί θα εστρέφονταν πάλι κάτω προς Νότια Αφρική. Εγώ ήμουν πάλι μοναχός με τα δυο μου πόδια μόνο μέσον. Διέμεινα ένα διάστημα και σ' εκείνη την οικονομικά καταρεύσασα χώρα, όπου ένα χαρτονόμισμα με περισσότερα μηδενικά απ' όσα μπορεί κανείς να μετρήσει χωρίς να βάλει δάχτυλο σημάδι μετά βίας αρκεί να αγοράσεις ένα παγωτό, και η πλειοψηφία των κατοίκων είναι ξυπόλυτοι... Και εκίνησα προς την ακτή του Ινδικού Ωκεανού.
Μία φίλη εξ Ισπανίας ερχόταν για έναν μήνα Τανζανία εντός ολίγων ημερών, και έπρεπε να βιαστώ να την προλάβω. Ηύρα ένα απευθείας λεωφορείο για Νταρ Ες Σαλάμ. Αύτο, μέχρι και σήμερα ακόμη, είναι το μακρύτερο και τρελότερο ταξίδι που έχω πραγματοποιήσει ποτέ με λεωφορείο. Κάπου 45 ώρες επήρε... και το τι έγινε εκεί μέσα... σηκώνει πολλή περιγραφή, εξού και δεν θα καταπιαστώ με αυτήν εδώ.
Τανζανία! Μέχρι και σήμερα - πλάι-πλάι με την Ινδονησία ίσως - αυτή αποτελεί την πιο λατρευτή μου χώρα στον πλανήτη. Εκεί επέρασα τον περισσότερο καιρό από κάθε άλλην χώρα σε αυτό το ταξίδι: δύο μήνες σχεδόν. Πρώτα λίγες ημέρες διακοπές Ζανζιβάρη, και ύστερα επορευθήκαμε με ένα νοικιασμένο Toyota RAV4. Εξερευνήσαμε την ακτή και τα όρη Ουσαμπάρα. Περιεπλανηθήκαμε στο Σερενγκέτι και το Νγκορονγκόρο, όπου και, παρά τον κανονισμό, εισήλθαμε αυτόνομα (με το δικό μας όχημα και χωρίς κολαούζο), μετά από λίγη «διαπραγμάτευση» με τους φρουρούς· και τελικά κατελήξαμε στην Αρούσα. Η φίλη μου έφυγε για Ευρώπη, επέστρεψα το αμάξι, και έμεινα εκ νέου πεζός και μόνος. Λίγον ακόμη καιρό έμεινα στην Τανζανία ύστερα, τον οποίο αφιέρωσα στην ανάβαση των ορέων Κιλιμαντζάρο και Μέρου: το πρώτο δεν χρειάζεται συστάσεις· το δεύτερο είναι το τέταρτο ψηλότερο βουνό της Αφρικής. Ώρα να φύγω... από εδώ και στο εξής θα εκινούμουν αποκλειστικά με τοπικά λεωφορεία μέχρι να φτάσω στην Αίγυπτο.
Έκανα μία ολιγοήμερη στάση στην Ρουάντα - ή μάλλον, αφού προηγήθη άλλη μία ολιγοήμερη στάση ανάμεσα στις δύο χώρες μέχρι να μού εκδώσουν την βίζα και να μού επιτρέψουν να συνεχίσω - και κατέληξα στην Ουγκάντα. Άλλη μυστήρια χώρα και ταύτη που με εκράτησε για ψιλομπόλικο διάστημα. Τα highlights της εκεί διαμονής μου ήταν μία επίσκεψη σε ένα χωριό πυγμαίων για το γύρισμα ενός ντοκιμαντέρ, ο εντοπισμός των ορεινών γοριλών στην ζούγκλα και, τελευταίο και καλύτερο, η ανάβαση στο όρος Στάνλεϊ: τρίτη υψηλότερη κορυφή της ηπείρου και κορωνίδα των γνωστών κατά τον Πτολεμαίο Σελήνης Ορέων. Δέκα μέρες επήρε αυτό το ανεβοκατέβασμα. Στο κατέβα επεράσαμε και λίγο παράνομα μέσα από το Κονγκό να κόψουμε δρόμο.
Επόμενη ήταν η Κένυα. Εκεί δυστυχώς δεν κάθησα αρκετά. Ναϊρόμπι ως επί το πλείστον και ανάβαση στο όρος Κένυα είχε το πρόγραμμα. Με αυτήν την τελευταία ανάβαση συνεπλήρωσα την κατάκτηση των τεσσάρων υψηλοτέρων κορυφών της Αφρικανικής Ηπείρου. Ύστερα Αιθιοπία: λίγο γυρολόι και καλοπέραση στην πρωτεύουσα Αντίς Αμπέμπα και στην πόλη Γόνδαρ... και κάτω στην Σαχάρα και μέσα στο Σουδάν.
Αποκεί και πέρα... έρημος, έρημος, έρημος και Νείλος... στάσεις σε διάφορες μυστηριακές, πανάρχαιες αραβικές πολιτείες... με τον καιρό, μία νύχτα βαθειά και τρισκότεινη σε κάποια προκυμαία της Αλεξάνδρειας, εγρικούσα τον ρόχθο της Μεσογείου κι εθωρούσα τα απαλά της κύματα να παφλάζουν πάνω σ' εκείνη την βραχώδη Αιγυπτιακή ακτή. Εκείνη η τρελή ιδέα με την οποία είχα αρχίσει αυτό το ταξίδι είχε μόλις μετουσιωθεί σε ανάμνηση: την ανάμνηση μίας επικής περιπέτειας γεμάτης εκλεκτές συγκινήσεις.
Ωστόσο το ταξίδι δεν είχε τελειώσει ακόμη. Καλά έφτασα στην Αλεξάνδρεια... έπρεπε τώρα να εύρω και έναν τρόπο να γυρίσω στην Ευρώπη. Οι πτήσεις από Αίγυπτο ήταν πανάκριβες. Εδοκίμασα μπας και μπουκάρω σε κανα πλοίο μα δεν βγήκε. Τελικά ηύρα μία καλή πτήση από Τελ Αβίβ για Κοπεγχάγη. Είχα λίγες εβδομάδες χρόνο να μεταβώ εκεί δια ξηράς.
Επήγα και άραξα λίγο Κάιρο. Είδα αρχαία και τέτοια· εσκαρφάλωσα και μία πυραμίδα στην Γκίζα αφότου εδωροδόκισα 3-4 δολάρια έναν μπάτσο· κι εκίνησα για Σινά. Εκεί επέρασα έξοχες ημέρες περιπλανόμενος και περισυλλογιζόμενος στα ερημοβούνια. Με τα πολλά, μετέβην στο Ισραήλ. Παρότι το ταξίδι, βεβαίως, ποτέ δεν τελειώνει, κάπου εδώ τελειώνει αυτή η ιστορία.
Αυτή ήταν μία σύντομη και φτωχική σύνοψη αυτού του επικού μου αφρικανικού ταξιδίου. Εννοείται ότι για να κατέγραφα όλες τις τρελές περιπέτειες, τα απίστευτα βιώματα και τις αξιόλογες παρατηρήσεις μου πάνω στην ιδιάζουσα αφρικανική πραγματικότητα θα έπαιρνε ένα βιβλίο ολόκληρο.
Πράγματι, έτσι και επήρα και αυτήν την απόφαση να καταγράψω τις αφρικανικές μου περιπέτειες σε ένα βιβλίο. Περί αυτού ενδιαφερόμενοι μπορούν να ενημερωθούν στην προσωπική μου ιστοσελίδα.
Last edited:
