Ινδία Από την… Αλαπούτσα στο Μουνάρ (by hydronetta & Rosa)

[dim kyr]

Εεεε! δεν σε πήγαμε και στο ηθών! Σε λυπήθηκα βρε κακομοίρα και δεν σε έδωσα. Οσο για την "κυρία" Χ. πφφ... σιγά την πληρωμή. Ενα αεροπορικό με Ραιαν στα 2 ευρώ δεν το λες και χρηματισμό. Ασε που δεν μπορεσα να το χρησιμοποιησω γιατι είχα γράψει λάθος το όνομά μου στην κράτηση

 

[isabelle]

Αχα! Ωστε ομολογείς συναλλαγή! Προφανώς και δεν περιορίζεται στα δυο ευρώ, αυτά είναι για το ξεκάρφωμα. Ποιος ξέρει τι άλλο εισιτήριο-δωροδοκία της κυρίας Χ. μας κρύβεις επιμελώς με αντάλλαγμα την ψευδομαρτυρία σε βάρος μου.

 

[emouli]

Αχα! Ωστε ομολογείς συναλλαγή! Προφανώς και δεν περιορίζεται στα δυο ευρώ, αυτά είναι για το ξεκάρφωμα. Ποιος ξέρει τι άλλο εισιτήριο-δωροδοκία της κυρίας Χ. μας κρύβεις επιμελώς με αντάλλαγμα την ψευδομαρτυρία σε βάρος μου.

Ελα μωρε, λες και δεν ξέρεις τι φτωχομπινεδιάρα είναι η Ντιμ κυρ! Δεν βλέπεις σε τι τρώγλες πάει και μένει κάθε φορά; Σιγά τη δωροδοκία! Αντε το πολύ πολύ να της χάρισε κανένα εισιτήριο (ξέρεις με αυτά τα αθλια ΚΤΕΛ) για κανά Τσιμπουκιστάν!

 

[dim kyr]

Κατ'αρχάς άθλιο και ΚΤΕΛ δεν συνάδουν. Ειναι αντιδιαμετρικά αντίθετες εννοιες.
Κατά δευτερον, κα Ισαβέλλα, η μαστροπία ηθικά, είναι σοβαρότερο αδίκημα απο την δωροδοκία ή την δωροληψία. Ακόμα και όταν αφορούν αστρονομικά ποσά των 2 ευρώ.
Κατά 3ον (όχι όμως και σημαντικό) καταντήσαμε την ιστορία σαν τον τίτλο της

 

[hydronetta]

Τα Σπήλαια Ellora κι ο ρουφιάνος

Ένα ζευγάρι καταγάλανα μάτια σαν τα βαθειά νερά της λίμνης φωσφόριζαν στο απόλυτο σκότος. Μέσα από το έρεβος αναδύθηκε αχνά το αντρικό πρόσωπο, αυτό που τον κοιτούσε επίμονα.
Το αίμα του πάγωσε κι ευθύς σφάλισε τα μάτια του. Άρχισε να γυρνοβολά σπασμωδικά στο κρεβάτι, ένα κουβάρι αυτός μαζί με τα σεντόνια του.
Ένοιωσε την ανασεμιά δυνατή, επίμονη σαν τον άνεμο σιμούν να φυσά λίγες σπιθαμές από το πρόσωπό του. Ήθελε να φωνάξει βοήθεια όμως η φωνή του πνιγόταν στο λαρύγγι του. Ενοιωθε να παραλύει.

“Είσαι υπόλογος” ακούστηκε σαν ένας απόκοσμος αντίλαλος από τα χείλη του προσώπου. “Είσαι υπόλογος”
Με όση δύναμη του απέμενε, άνοιξε διάπλατα τα μάτια.
“Εσύ;΄” φώναξε έκπληκτος.
Το πρόσωπο οικείο, αν και τα μειλίχια χαρακτηριστικά του είχαν παραμορφωθεί από την αγωνία και την ένταση..
“Είσαι υπόλογος για τη γυναίκα μου. Θέλω να παρατηρείς προσεκτικά ποιόν κοιτά, τι λέει, τι κάνει… Να καταγράφεις τα ΠΑΝΤΑ!”
“Όχι, όχι εγώ δεν είμαι χαφ….”
Όμως δεν πρόλαβε. Η φράση πνίγηκε στα χείλη του. Το πρόσωπο χάθηκε άξαφνα σαν πυροτέχνημα μέσα σε μια εκτυφλωτική λάμψη.

Λαχανιασμένος, σηκώθηκε κάθιδρος από το κρεβάτι. Ο συνοδοιπόρος του κοιμόταν μακάρια στο διπλανό κρεβάτι κι ονειρευόταν μια παραλλαγή πορτοκαλόπιττας μαζί με τον Παρλιάρο.
Το όνειρο ήταν ολοζώντανο και ξεκάθαρο. Δεν χωρούσε αμφισβήτηση. Του είχε ανατεθεί μια αποστολή: να έχει τη Rοsa υπό αυστηρότατη επιτήρηση. Διακυβευόταν η άσπιλος τιμή της οικογένειάς της. Οι πειρασμοί για μια παντρεμένη γυναίκα παραμονεύουν παντού σ’ένα ταξίδι. Ένα βλέμμα, ένα νεύμα, ένα αθώο φαινομενικά κοπλιμέντο αρκούν για το ηθικό ολίσθημα.
Δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη. Μπορεί για λίγο στο μυαλό του να παρέλασαν έννοιες κι ονόματα: χαφιές, σπιούνος, καρφί, καταδότης, Εφιάλτης, Αρτέμης Μάτσας, όμως εκείνος τ’ απόδιωξε σαν σύννεφο καπνού. Από τη βαλίτσα ανέσυρε ένα πρόχειρο σημειωματάριο. Έγραψε πάνω του αργά μα αποφασιστικά: «Ημερολόγιο ρουφιάνου»
Ήρεμος με τη συνείδησή του πια παραδόθηκε πάλι στις αγκάλες του Μορφέα για το υπόλοιπο της νύχτας.


«Ξυπνήστε παλληκάρια. Ξημέρωσε για τα καλά. Μας περιμένουν τα σπήλαια Ellora» ακούστηκε η κελαριστή φωνή της Rosa. Eν ριπή οφθαλμού ετοιμαστήκαμε, προγευματίσαμε και πήραμε το σύντομο δρόμο προς την είσοδο των σπηλαίων.

Τα Σπήλαια Ellora αποτελούν ένα σύμπλεγμα από 34 μοναστήρια και ναούς, λαξεμένα σ’ένα γκρεμό από βασάλτη κι εκτείνονται σε μια απόσταση 2 χλμ. Χρονολογούνται από το 600 έως το 1000 μ.Χ.
Μοναδικά δεν τα καθιστά μόνο η καλλιτεχνική τους αξία (μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO) αλλά και το ότι καταδεικνύουν το πνεύμα ανεκτικότητας, χαρακτηριστικό της αρχαίας Ινδίας: συνυπάρχουν πλάι πλάι λατρευτικοί χώροι αφιερωμένοι σε 3 μεγάλες ανατολικές θρησκείες: το Βουδισμό, τον Ινδουισμό και το Ζαϊνισμό. Τι κρίμα που το πνεύμα ανοχής στη θρησκευτική διαφορετικότητα έπαψε να ζει 10 αιώνες μετά στην ευρύτερη περιοχή...

Ξεκινήσαμε από τα σπήλαια του Ζαϊνισμού (σπήλαια 30-34) που ανήκουν στον 9o και 10o αιώνα.
Απ’αυτά το πλέον αξιομνημόνευτο είναι το διώροφο Indra Sabha (Σπήλαιο 32)
Στο περίβολό του βρίσκεται μια Μantapa, ένα περίπτερο όπου στο κέντρο του υπάρχει ένα τετράπλευρο μνημείο. Σε κάθε πλευρά αναπαριστάται καθιστή tirthankara (μορφή δηλαδή που κατακτήσει τη samsara, τον κύκλο θανάτου κι αναγέννησης).

Το περίπτερο πλαισιώνεται από ένα άγαλμα υπερμεγέθους ελέφαντα κι ένα μονόλιθο που χρησίμευε ως ιστός σημαίας.

Το περίτεχνο εσωτερικό του είναι ένας μικρός λαβύρινθος από αίθουσες που διακοσμούνταν από εξαίσια γλυπτά θεοτήτων (Yakshas)

Matanga Yaksha (θεότητα της ευημερίας) κάθεται σ'έναν ελέφαντα κάτω από ένα δέντρο banyan

Siddhaika Yakshini (θεότητα γονιμότητας) κάθεται πάνω σ'ένα λιοντάρι κάτω από ένα δέντρο μάνγκο

Σε αισθητική όμως δεν υστερούσαν και οι υπόλοιπες σπηλιές του Ζαϊνισμού.

Επειδή γεωγραφικά οι σπηλιές του Ζαϊνισμού είναι πιο απομονωμένες, δέχονται και σημαντικότερα λιγότερο αριθμό επισκεπτών.
Φτάνει να μην είναι παρέες νεολαίων οι οποίοι έδειξαν να ενθουσιάζονται από την παρουσία μας. Γενικά οι Ινδοί αγαπούν να φωτογραφίζονται και ειδικά με αλλοδαπούς. Κατά τα φαινόμενα αποτελούμε εξωτικό είδος.

Πασιχαρείς οι νέοι που απαθανατίστηκαν μαζί μας, αλλά πείτε μου τώρα, όφειλα ή δεν όφειλα να το καταγράψω στο ρουφιανοημερόλογιο;
«Ώρα......: Η R. συνελήφθη μειδιώσα και απαθανατιζόμενη εν μέσω 7 (!) μαντραχαλέων. Κατηγορία συναγερμού-πράσινο: τηρείται σχετική απόσταση ασφαλείας κατά την σωματική επαφή, απουσιάζουν χειρονομίες οικειότητας, ουδείς διαθέτει γοητεία ικανή ξεμυαλίσματος»
Απορροφημένος στην ιερή μου αποστολή, φαίνεται ότι έγραφα και μουρμούριζα ταυτόχρονα διότι η Rosa με αιφνιδίασε.
«Τι σημειώνεις εκεί γουρουνάκι μας; Να δω!
Ιιιιιιιιιιιιι! (αλά Ζουμπουλία) Βρε ποταπό υποκείμενο, με κατασκοπεύεις και προσπαθείς με αναπόδεικτες κακοήθειες να με διαβάλεις στον λατρεμένο μου σύζυγο;»
«Ότι ακούω και βλέπω σημειώνω εγώ. Αλλά αν έχεις αντιρρήσεις, μπορείς πανεύκολα να εξαγοράσεις τη σιωπή μου και το μπλοκάκι να μη φτάσει ποτέ στα χέρια του αποδέκτη. Έχω κανα δυο, τρείς, δέκα προορισμούς στο κόσμο που θέλω να πάω κι αναζητώ χορηγό»
«Ιιιιιιιιιιιι (νέο). Δεν είσαι μόνο συκοφάντης αλλά και άθλιος εκβιαστής. Φτού σου ρυπαρό τετράποδο»
Αγνόησα τις εκκρίσεις σιελογόνων αδένων που παρολίγον θα προσγειώνονταν στο αγγελικό μου πρόσωπο κι αρκέστηκα στα φωτογραφικά ντοκουμέντα. Μια εικόνα χίλιες λέξεις.

Η «τεταμένη» ατμόσφαιρα εξανεμίστηκε σαν αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε τις Ινδουιστικές σπηλιές (σπήλαια 14-29).

Το Σπήλαιο 29 σε ένα υψωματάκι με εξαιρετική θέα σε γειτονικό μικρό καταρράκτη (ήταν εποχή ξηρασίας και δεν υπήρχε στάλα νερού) είναι από τα μεγαλύτερα που είδαμε.

Και οι τρείς κλιμακωτές είσοδοι φυλάσσονται από δύο μεγάλα λιοντάρια με μικρούς ελέφαντες κάτω από τα πόδια τους.

Στη δυτική πτέρυγα, στο νότιο άκρο βρίσκουμε ένα γλυπτό του Ravana να σηκώνει την οροσειρά Kailas. Στην ινδική σημειολογία προτιμήθηκε κάτι πιο αισθησιακό κι αντί να τον απεικονίσουν σαν καταπονημένο Άτλαντα, τον έβαλαν χαλαρό να στηρίζει ηδιπαθώς τα στητά στήθη (συμβολικά υποθέτω βουνοκορφές) της ορεσίβιας θεότητας.

Πολλά ευμεγέθη περίτεχνα γλυπτά με σκηνές του Shiva και της Parvati και άλλων θεοτήτων κοσμούν τους τοίχους, αλλά καθώς τα έπη του ινδουιστικού πανθέου περιέχουν χιλιάδες ονόματα γλωσσοδέτες φαντάζει αδύνατο να γνωρίζω και να σας μεταφέρω εκτενέστερες περιγραφές. Οπότε αρκεστείτε σε εικόνες…

Το ιερό βρίσκεται στην πίσω πτέρυγα του σπηλαίου και είναι ένα μικρό τετράγωνο δωμάτιο που περιέχει ένα βάθρο με ένα lingam. Έχει τέσσερις πόρτες που φρουρούνται από ένα ζευγάρι γιγαντιαίων dwarapalas.

Ξεχωριστό ενδιαφέρον είχε και το Σπήλαιο 21, γνωστό ως Ramesvara. Στον περίβολο υπάρχει ένας Νanti, o ταύρος φύλακας του Shiva και της Parvati.

Με γυναικείες φιγούρες είναι σκαλισμένοι οι κίονες του περιστυλίου που οδηγεί στον εσωτερικό του ιερού.

Κι εδώ ακολουθείται η ίδια θεματολογία στα γλυπτά με έμφαση στον Shiva και την Parvati αλλά κι μ’ενα σωρό γνωστές κι άγνωστες θεότητες: Kali, Ganesha, Saptamatrikas, Mahishasuri. Πιθανότατα την ίδια απορία να αισθάνονται κι οι Ινδοί επισκέπτες στη χώρα μας με όλους τους αγίους, οσίους, οσιομάρτυρες, προφήτες, ομολογητές κλπ που απεικονίζονται στις βυζαντινές εκκλησιές.

Στην είσοδο βρήκαμε ευκαιρία να συνομιλήσουμε για λίγο με μια ομάδα γυναικών από το γειτονικό κρατίδιο του Gujarat. Ντυμένες στα πολύχρωμα σάρι τους, με τα χέρια βαμμένα με σχέδια από χένα, ήταν ευκαιρία να τις φωτογραφίσουμε εκ του σύνεγγυς.

Μπορεί όλα αυτά που είδαν τα μάτια μας ως τώρα να ήταν αρκούντως ενδιαφέροντα, όμως τίποτα δεν συγκρίνεται μπροστά στο απόλυτο αριστούργημα των σπηλαίων Ellora: Το Σπήλαιο 16 ή ναό Kailasa (ή Kailash ή Kailasanatha, διαλέγετε και παίρνετε).

Αναλογιζόμενος κανείς ότι αυτό το διώροφο μνημείο προέκυψε από ένα ενιαίο κομμάτι βράχου που λαξεύτηκε τόσο περίτεχνα, αρκεί να επισύρει επιφωνήματα θαυμασμού και χαρακτηρισμούς στον υπερθετικό βαθμό. Και μόνο να μελετήσει κανείς τις λεπτομέρειες αυτού του αξεπέραστου θαύματος αρχιτεκτονικής (και μηχανικής καθώς άντεξε σεισμούς) μπορεί να αναλωθεί μια ολόκληρη μέρα. Δικαίως περηφανεύεται η Ινδία γι’αυτό, αστόχως θα έλεγα το έχουν υποσκελίσει σε επισκεψιμότητα άλλα μνημεία στη χώρα. Ίσως να φταίει ότι δεν γειτνιάζει με τις κλασσικές διαδρομές που πολυδιαφημίζονται. Κρίμα…

Άρχισε να χτίζεται τον 8ο μΧ. αιώνα από τον βασιλιά Rashtrakuta Krishna I και σχεδιάστηκε σαν απομίμηση του βουνού Kailash, το σπίτι του Shiva. Ο ναός λαξεύτηκε από πάνω προς τα κάτω κι εκτιμάται ότι περίπου 400.000 τόνοι βράχων εξορύχθησαν μέσα σε 200 χρόνια για να κατασκευαστεί αυτή η μονολιθική δομή.

Στην είσοδο σε υποδέχεται το γλυπτό της Lakshmi πάνω από λωτούς περιστοιχισμένη από ελέφαντες που προσφέρουν την ευλογία τους στους προσκυνητές.

Ολούθε τριγύρω στον κατακόρυφα κομμένο βράχο που υψώνεται κοντά 30 μέτρα πάνω από το κεφάλι σου, διάδρομοι, περίτεχνα γλυπτά από ινδουιστικά έπη.

​

Τι να πεις δε για το ναό... Όσο λιτό το εσωτερικό, τόσο κάθε εκατοστό του εξωτερικού του είναι κατάφορτο από γλυπτές απεικονίσεις. Αλλού πιο αδρές, αλλού πιο σύνθετες όπως το έπος Ramayana σε σειρές σκαλισμένο στους πλαϊνούς τοίχους. Η Μantapa (το περίπτερο ντε) με τον Nanti (ο ταύρος αν δεν το εμπεδώσατε) επικοινωνεί μέσω... λαξεμένης γέφυρας παρακαλώ με τον κυρίως ναό.

​

Δεν ήξερες πού να στρέψεις το βλέμμα και τι ν’αποτυπώσεις με το φακό της μηχανής.
​

​

Περιδιαβήκαμε τους εσωτερικούς κι εξωτερικούς χώρους του μνημείου μαζί με εκατοντάδες επισκεπτών, κάποιοι απ’αυτούς και μοναχοί.
Φωτογραφηθήκαμε μαζί τους, απαθανατίσαμε στα κλεφτά κομψές κυρίες με τα σάρι τους και ζητήσαμε από ένα νιόπαντρο ζευγάρι να ποζάρει για μας με φόντο το μνημείο.

Ο χρόνος πλέον πίεζε ασφυκτικά καθώς έπρεπε να ξεκινήσουμε το μακρύ δρόμο προς το Hampi. Αναγκαστικά τις Βουδιστικές σπηλιές δεν τις τιμήσαμε ιδιαίτερα με την επίσκεψή μας.
Άλλωστε μετά το Kailas, τι να περιμένει κανείς καλύτερο....

 

[varioAthens]

Αχα...... να και το πρωτο ολισθημα της Rosas... !! Για λεγε, για λεγε!!

 

[KLEOPATRA]

Ενταξει αυτα τα σπηλαια δεν υπαρχουν απλα!!!
και μ αρεσει που οι περισσοτεροι τουριστες επικεντρωνονται στη βορεια Ινδια και στο Χρυσο Τριγωνο.
Οπως στην Αρμενια πηξαμε στα μοναστηρια ,εδω εχουμε σπηλαια..αλλα τουτα ειναι χαρμα οφθαλμων!!!

 

[pigi_dikaiou]

Θαυμασιες εικονες και ευφανταστο κειμενο!Μπορεις να ρουφιανευεις την αθωα και ασπιλη Ροζα οσο θελεις ...αρκει να εισαι επιμελης και προσηλωμενος στο στοχο σου!Κοινώς συνεχισε να γραφεις ακαταπαυστως!(Προς θεου μην με κατηγορησης για αμοραλισμο...εξαλλου ...θα σε ανταμειψω αδρα!!!!)

 

[babaduma]

Ένας (όπως πολύ σωστά είπες) από τους πιο σημαντικούς (αλλά παραγνωρισμένος από το ευρύ κοινό) προορισμούς, επιτέλους δικαιώνεται με την περιγραφή σου και τις φωτογραφίες σου (αν και - το ξέρεις κι εσύ - εδώ δεν ισχύει το "μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις", η πραγματικότητα είναι απείρως καλύτερη).

 

[hydronetta]

Ένας (όπως πολύ σωστά είπες) από τους πιο σημαντικούς (αλλά παραγνωρισμένος από το ευρύ κοινό) προορισμούς, επιτέλους δικαιώνεται με την περιγραφή σου και τις φωτογραφίες σου (αν και - το ξέρεις κι εσύ - εδώ δεν ισχύει το "μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις", η πραγματικότητα είναι απείρως καλύτερη).

Θυμάμαι που το κουβεντιάζαμε.
Έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα. Ειδικά ένα μνημείο σαν το Kailas είναι αδύνατον να το αποτυπώσεις φωτογραφικά έτσι που να μεταδώσεις στον αναγνώστη έστω και λίγο από τη ζωντανή εμπειρία. Πρέπει να το ζήσεις. Εγώ θα το χαρακτήριζα απλά μεγαλειώδες στη σύλληψη και την εκτέλεση. Το ίδιο ισχύει για το Hampi. Αξίζει ένα ταξίδι στην Ινδία μόνο και μόνο για τα αριστουργήματα αυτά.

 

[hydronetta]

¨Έμπα στ’ αμάξι να φέρει βόλτα ο τροχός":
Αφιέρωμα στους ινδικούς αυτοκινητόδρομους

Πριν συνεχίσω να σας βομβαρδίζω με νέες σπηλιές και μνημεία είπα να κάνω ένα διάλειμμα αποτίνοντας φόρο τιμής στους αυτοκινητόδρομους της Ινδίας.
Διότι η οδήγηση στην χώρα αυτή είναι από μόνη της μια πολυδιάστατη εμπειρία:
- Έχει πολιτισμικό ενδιαφέρον: βλέπουν πολλά και πρωτόγνωρα τα ματάκια σου
- Έχει κινηματογραφικό ενδιαφέρον: αισθάνεσαι ότι πρωταγωνιστείς σε horror road movie
- Έχει υγειονομικό ενδιαφέρον: τσεκάρεις τα νεύρα, τις αντοχές, το συκώτι σου, αν εγκυμονεί εγκεφαλικό, στηθάγχη κ.α.
- Έχει θρησκευτικό ενδιαφέρον: αποτελεί αφορμή να αναθερμανθούν οι σχέσεις σου με τον Πανάγαθο, καθώς επιφωνήματα του τύπου: Χριστέ μου Παναγιά μου πληστάκις ανασύρονται αυθόρμητα στα χείλη των επιβατών

Ξεκινώντας το πρώτο που κανείς πρέπει να γνωρίζει είναι με το βρεττανικό στέμμα κατσικωμένο στη περιοχή τόσα χρόνια, οι συνήθειες απέκτησαν μια εσάνς Γηραιάς Αλβιώνος. Ως εκ τούτου η οδήγηση γίνεται στο αριστερό ρεύμα και τα αυτοκίνητα είναι δεξιοτίμονα.

Το πρώτο -ενδιαφέρον κι ανώδυνο- κομμάτι είναι το στυλιστικό που αφορά κατά κανόνα νταλίκες, τρακτέρ κι ενίοτε ΚΤΕΛ, τρίκυκλα και ζωήλατα. Αν εδώ αρκεί ένα «Η Παναγιά μαζί σου» ή «Κούλα σ’αγαπώ» εκεί τα προαναφερόμενα οχήματα έχουν υποστεί την απόλυτη εικαστική παρέμβαση.
Τι ολόκληρες απεικονίσεις στις καρότσες, τι χρώματα, τι μπιρμπίλια, τι αστραφτερές γυρλάντες, μέχρι και κουδουνάκια εντόπισα. Παρέλαση στο καρναβάλι της Πάτρας ένα πράμα.

Προσέξτε τα καμπανάκια!​

Το δεύτερον είναι οι ιδιοκατασκευές. Νταλίκες τέτοιας διαμόρφωσης και μήκους αμφιβάλω αν κυκλοφορούν στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Τρακτέρ που ευρηματικά προσαρμόζονται χωροταξικά ανάλογα με τις ανάγκες και τις επιτελούμενες εργασίες.

Το τρίτον είναι η ποιότητα του οδικού δικτύου. Το σίγουρο είναι ότι χωλένουν οι κατάλληλες οδικές υποδομές που να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες μιας χώρας ενός δισεκατομυρίου κατοίκων. Με τέτοια απέραντη έκταση τι να πρωτοπρολάβεις να φτιάξεις ή να συντηρείς. Δεν ήταν σπάνιες οι εικόνες σε προηγούμενο ταξίδι μου να βλέπω οι επιδιορθώσεις να γίνονται αμιγώς χειρονακτικά με τις γυναίκες να κουβαλάνε καλάθια με πέτρες στο κεφάλι τους.
Όχι ότι δεν υπάρχουν σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι με 4 λουρίδες ανά κατεύθυνση, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Στην πλειονότητα υπάρχει ένα ρεύμα ανά κατεύθυνση. Στους περιφερειακούς δρόμους ζήτημα αν χωράνε να διασταυρωθούν δυο αυτοκίνητα.

Το τέταρτον έχει να κάνει με το τι κυκλοφορεί στους δρόμους αυτούς (δεν αναφέρομαι σε πόλεις). Το ερώτημα είναι τι ΔΕΝ κυκλοφορεί: κοπάδια από γελάδες, άνθρωποι που κουβαλάνε τις πραμάτειες τους στο κεφάλι, ποδήλατα, δίκυκλα που κουβαλάνε όλο το βιός ή με το ζευγάρι κι όλο το παιδομάνι σφηνωμένο ανάμεσά τους, τρίκυκλα, ζωήλατα με γελάδες.

Και βέβαια κάθε είδους φορτηγάκι και νταλίκα. Ατέλειωτες νταλίκες. Αυτό δεν θα ήταν θέμα προς σχολιασμό αν αυτές οι νταλίκες δεν κουβάλαγαν στην καρότσα τους την Άρτα και τα Γιάννενα, τόσο που να απορείς πώς προχωρούν και δεν αγκωμαχούν ή πώς οι οδηγοί τους τις μανουβράρουν.

Και σαν να μην αρκούσε το εμπόρευμα, κουβαλάνε κι όλο το προσωπικό του εργοταξίου μαζί στη κορφή της καρότσας. Νταλίκα ΚΤΕΛ σε ένα.

Το πέμπτον και σημαντικότερο είναι ΠΩΣ οδηγούν. Αν γκρινιάζουμε για την κακή οδηγική συμπεριφορά των συμπατριωτών μας, εκεί να σας δώ. Καθώς στους δρόμους κινούνται όλα τα προαναφερόμενα «οχήματα» και μη, εκεί ισχύει: «δεν υπάρχουν κανόνες μα μόνο εξαιρέσεις». Κοινώς αναρχία, ενώ επιβαιώνεται περίτρανα η θεωρία φυσικής επιλογήςτου Δαρβίνου. Επιζούν οι ικανότεροι. Οι ινδοί οδηγοί αγνοούν έννοιες όπως φόβος, σύνεση, προσοχή κλπ Το παράδοξο μέσα σ’όλη αυτή την φρενίτιδα είναι πως παραμένουν απίστευτα ήρεμοι και χαλαροί! (σκαλίζοντας απαθώς τη μύτη τους ή τραβώντας τρίχες από το μουστάκι τους όπως έτυχε σε μας)

Τι κι αν προηγείται ολόκληρο κομβόι, αυτοί προσπερνούν πετώντας (ειδικά τα ΚΤΕΛ) κι όποιον πάρει ο Χάρος στο αντίθετο ρεύμα. Η κόρνα πάει σύννεφο. Όσο οι ευρωπαίοι κοντεύουν να ξεχάσουν ότι υπάρχει αυτό το αξεσουάρ στο τιμόνι τους, τόσο στην Ινδία οι πάντες κορνάρουν δαιμονισμένα κάθε λίγο και λιγάκι. Αν δεν κορνάρεις κανένας δεν σε λαμβάνει σοβαρά υπόψιν. Άλλωστε το δηλώνουν γραπτώς παντού: «Use horn”.

Κάνει ΚΑΙ προσπέραση! ​

Σε φαρδύτερους δρόμους δεν είναι σπάνιο να βλέπεις μηχανάκια να οδηγούν εντελώς στο αντίθετο ρεύμα. Η οδήγηση στο αντίθετο ρεύμα μπορεί να είναι και η προφανής επιλογή αν το οδόστρωμα από τη μεριά εκείνη είναι καλύτερο.

Επίσης δεν το έχουν σε τίποτα να σταματήσουν καταμεσίς του δρόμου αν προκύψει μηχανική βλάβη.

Στη νυχτερινή οδήγηση δεν υπάρχουν επιλογές στα φώτα. Όλοι οδηγούν στη μεγάλη σκάλα αδιάφορο αν στραβώνουν τους κινούμενους στο αντίθετο ρεύμα οδηγούς οχημάτων.

Θυμηθείτε! Οι γελάδες είναι τα αφεντικά στους ινδικούς δρόμους. Πάνε οπουδήποτε θέλουν, όποτε θέλουν! Η γελάδα δεν έχει πίσω φώτα πορείας (όχι ότι έχουν οι πεζοί κι οι ποδηλάτες). Ουαί κι αλλίμονο αν βρεθεί μέσα στο μαύρο σκοτάδι στο δρόμο σου ενώ γκαζώνεις.

Οι πεζοί είναι μια άλλη κατηγορία. Εχουν αναπτύξει ικανότητες "κότας". Διασχίζουν το δρόμο νωχελικά και λίγο πριν νομίσεις ότι τους πήρες παραμάζωμα, επιταχύνουν για να βρεθούν ασφαλείς απέναντι.

Εν κατακλείδι όλα τα παραπάνω οδηγούν στα εξής συμπεράσματα:
- αν μπορούμε να πάρουμε αεροπλάνο ή τρένο στην Ινδία για τις μετακινήσεις μας, έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να γυρίσουμε αρτιμελείς στη πατρίδα
- δεν νοικιάζουμε αμάξι παρά μόνο με έμπειρο οδηγό
- επιθυμίες του τύπου «ας χαλαρώσουμε λίγο να πάρουμε ένα υπνάκο οι υπόλοιποι επιβάτες» είναι ουτοπικές. Η αδρεναλίνη κυλά συνεχώς και δεν σε αφήνει ούτε να γλαρώσεις.

Ένα καλό έχουν οι ινδοί οδηγοί κι ειδικά όσοι είναι ινδουιστές.
Με τόσα εκατομμύρια θεότητες στο ινδουιστικό πάνθεον όλο και κάποια μπορούν να βρούν να κάνουν τάμα πριν κάτσουν πίσω από το τιμόνι.
Φαντάζεστε τι κούραση θα τράβαγε ένας και μοναδικός Θεός με τόσες επικλήσεις;

"Μηχανόβιος" στην Ινδία​

 

[giannismits]

Kαλά χρυσά τα σπήλαια και τα μνημεία αλλά αυτό το κεφάλαιο ηταν πιο διδακτικό και μας μετέφερε σ'αυτή την τρελή χώρα καλύτερα από κάθε τι μνημείο
Αν γίνεται να υπάρξουν και άλλα παρομοια αφιερώματα στην ιστορία.